[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Het was chaos, chaos in het camp; zelfs voordat er gevochten werd. Hij kon de stemmen niet uit elkaar houden en de misselijkmakende geur van bloed die hun camp volde desoriënteerde hem. Waar was hij, waar waren de anderen? Pythongaze kneep zijn ogen toe, al maakte dat natuurlijk geen verschil, en plooide zijn oortjes in zijn nek. Hij wou hier niet zijn, kon hij niet ergens anders zijn? Ergens waar het rustig was en waar hij snapte wat er aan de hand was? En toen werd al het gekrijs nog eens vermenigvuldigt. Alles veranderde toen de elite aanviel; en hij wist niet wie hen zou kunnen redden. Plots haakten scherpe klauwen zich in zijn vacht, schijnbaar vanuit het niets. De blinde elder kon niet vechten, had nooit geleerd hoe, maar overlevingsinstinct begon te werken en dus haalde hij blindelings - letterlijk - uit naar zijn belager. Het grootste deel van de tijd raakten zijn klauwen natuurlijk helemaal niets; maar de grote kater bewoog zo snel als hij kon, zelfs al drupten zijn eigen wonden met bloed.

Tag: Daniël ; )

Darkpaw was de rest gevolgd terug richting het kamp al was het een beladen stilte die nogal pijnlijk was. Normaal zou een gesprek wel de sfeer ophelderen, maar door de dood van een clangenoot voelde zijn keel alsof er een taai stuk prooi in had gezeten. Eenmaal bij het kamp vertelde Acorndust wat ze gingen doen en na de krijgers die vooruit gestuurt waren volgde Darkpaw achter een paar andere katten het kamp binnen. Daar was al heel wat gaande toen Dark binnen kwam. Zijn mentor had net een ruzie gestopt, maar al snel begon een roep van de leider van Bloodclan te roepen en brak de hel letterlijk los! Een rode kater sprong naar een van de elders die Dark meteen herkende. Snel schoot hij naar voren om zijn clan genoot te helpen! Hoewel Pythongaze letterlijk als een blinde in het rond sloeg kon Darkpaw wel zien waar hun vijand stond en sprong naast de elder die nooit had leren vechten. Pythongaze, Laten we samen vechten zij aan zij. Volg mijn stem en mik dan!' mauwde Darkpaw terwijl hij de grote rode kater in zijn blikveld hield. 'Nu voorwaarts, Links, rechts, spring achteruit!' probeerde Darkpaw te sturen en maakte zelf juist de tegenover gestelde bewegingen. Zo was er hopelijk de eerste verrassing effectief. Darkpaw haalde met uit geslagen klauwen uit terwijl zijn stem rommelde als een donder die door de lucht leek aan te komen.

Daniël

...

De bloeddorst was te lezen in zijn ogen toen hij bloed zag rond spetteren. De kat die hij had geraakt begon in het wilde weg uit te halen met zijn nagels en hij lachte hatelijk. "Is dat alles? Ik had toch meer verwacht van een Clankat" miauwde hij bars en net toen hij wilde uithalen naar de gevlekte kat sprong er een Young One naast hem die hem aansprak met een Warrior naam. "Is dit zielige stuk vreten een Warrior? Jullie zijn nog sneuer dan ik dacht" lachte hij ijzig koud om daarna met uitgeslagen nagels naar de bek van de Warrior te klauwen. Met wat geluk kreeg hij zijn nagels in het vel van de kat voor hem die overduidelijk geen donder waard was. Met die Young One rekende hij later wel af dacht hij en hij voelde hoe een paar nagels in zijn vacht bleven haken, die hij negeerde hij door met zijn andere klauw een poging te doen om de Young One snelle tik te verkopen.

Tag: Pythongaze + Darkpaw

merc

Tallshadow
________________________

Het was toch wat, plande je een plan volledig, tot op de timing van de schreeuw toe, voor anderen, wisten ze het alsnog te verpesten. Niet alleen had Sin hem teleurgesteld, ook dat excuus van een elite-leider kon zijn eigen, én Tall's clan niet in bedwang houden. Terwijl hij nota bene al geregeld had dat die laatstgenoemde clan zo goed als compleet uit apprentices en queens bestond. Hij schudde nog eens zijn kop, toen zijn schouders en vervolgens zijn poten. De frustratie zat diep ín de kater. Hij voelde het zijn weg naar buiten klauwen, maar moest het nog even weten te bedwingen. De wond op zijn poot was in ieder geval dicht, en met een glimlach dacht hij terug aan dat Beech het verhaal volledig geloofd had. Trots was hij wel een beetje, misschien maakte dat hem nog het meest shadowclanner. Al was dit een plan waar iedereen trots op was geweest, heck, misschien waren ze zelfs onder de indruk geweest.

Als het niet zo ontzettend verpest was.

En dus liep hij nu hier, twijfelend over hoe hij het ging spelen. Al was dit nooit een vraag geweest. Sinds Beech weg was had de kater niets anders gedaan dan zichzelf wassen, aansterken - al was het lang niet zo erg met hem gesteld als dat hij Beech had willen doen laten geloven - en de kat die hem in eerste instantie verwond had, een vervelende dag bezorgen. Nu liep hij hier, zijn poot weer oke, zijn vacht klitvrij, en zijn ogen vol vuur. Ze hadden het voor elkaar gekregen zijn plan te vernietigen, dan zag hij het niet als zijn taak om het op de slimst mogelijke manier te redden. Tall's ijdelheid zou ongetwijfeld ooit nog zijn ondergang worden, maar niet vandaag. Vandaag slechts die van Acorndust.

Misschien dat dit de glimlach rond zijn lippen verklaarde, en de ferme tred die hij aanhield, maar het maakte dat de kater vol vuur - en frustratie - de bekende bossen doorkruiste, en haast blik afkoerste op het kamp, zijn kamp. Hij wist dat hij vol goede ideeën zat, maar het idee om zijn eigen clan als uitvalsbasis te gebruiken, dat was wel echt een van de beste. Wat een vertrouwd gevoel, en wat een schitterend moment, toen hij voor de zoveelste keer die ingang doorliep, en met geheven hoofd en scherpe blik in het kamp verscheen. Een glimlach om zijn mond, twinkeling in zijn ogen. Thuis.

"Acorndust,"

"Wat in the world - heb je met het interieur gedaan?"

Het moment dat ze de bruine vacht van de kater het kamp binnen zag komen werden haar ogen groter. De eikel! Voor een moment vergat ze dat ze Bloodpaw had willen beschermen en had alleen nog maar oog voor Tallstar. Een grom verliet haar bek en ze begon recht op de kater af te gaan. "Jij eikel!" Ze zette zich af tegen de grond, haar klauwen uitgestrekt om de kater te pakken. Hij had haar voorgelogen en dat zou ze hem laten voelen!

Tag: Tallstar

Legends never die
they become a part of you Hij had iets meegenomen dat van haar was. Iets wat belangrijk was. Al haar babies waren belangrijk en ze zou ze beschermen. Dat ze gefaald had voor Indigo was alleen maar een krenk in haar ego. Bloodpaw zou boeten. Het duurde ook niet lang voordat Bloodpaw de één-na grootste fout van zijn leven zou maken. Hij viel Cobra aan. Haar man, haar partner. Een nieuw soort woede borrelde in de kattin op. Het was maar goed dat hij zijn bek stok beet op de hondentanden aan de halsband. Ze droegen die dingen niet voor niets. Ze probeerde zichzelf nog een beetje bij elkaar te rapen.

"Nu ben je ecHT TE VER GEGAAN." haar stem versloeg van toon. En de knik die Cobra haar daarna gaf was genoeg om haar te los te zetten als een hondsdolle hond. Haar nagels groeven zich in de grond en ze zette zich af. Lanceerde zich met volle vaart in de kater en beet zich vast in zijn staart. Met een draai van haar kop knikte ze het ding om, zoals ooit bij Cobra gedaan was. Een van de pijnlijkste dingen ooit, zoals het haar omschreven was. Haar nagels raasde in vol tempo over alle plekken die ze kon vinden. Ze kraste hun weg over zijn huid heen. Oppervlakkige schade was ook schade en zou uiteindelijk net zoveel pijn doen. Later zou ze dat andere oor nog wel aftrekken. "ZEG WAAR ZE IS!" blafte ze tegen hem. Nu ze los gelaten had draaide ze om en sprintte ze naar zijn hoofd, om hem aan te kunnen kijken. De manische blik in haar ogen zei genoeg. "WAAR IS ZE?!" Ze was niet bang om door hem aangevallen te worden. Het moest gebeuren. Het was onderdeel van hun spel, hun dans. Ze had zich die dag in bloed verbonden met de kater en nu zou ze zijn leven nemen, als hij niet zou spreken.

Hij had alles rustig geobserveerd. Hij zat bij de rand van het kamp om ervoor te zorgen dat ShadowClan binnen bleef, zoals Cobra had opgedragen. Het was toch komisch de heisa die ze moesten maken om hun kitten, maar zelf gewoon doodleuk hetzelfde deden. Hij dacht aan de Clankittens die ze laatst allemaal gestolen hadden, ironisch. Zijn tweegekleurde ogen stonden ijzig kalm terwijl hij afwachtte, dit alles kon niet goed gaan, dit ging hoe dan ook uit de poot lopen. Helemaal toen de warriors van ShadowClan terug kwamen. Hij keek naar Cobra, naar Shade en daarna naar Acorndust. Cobra schreeuwde dat ze aan moesten vallen. In zijn ooghoek zag hij Tallstar binnenwandelen. Echt jemig, wat een zooitje was dit. Eigenlijk was het het niet waard om voor te vechten. Dit. Dit alles. Het sloeg helemaal nergens op. Niet dat hij dat ooit hardop uit zou spreken. Met een grom kwam hij overeind. Ach Cobra toch… Hij liet zijn nagels uit zijn hulzen glijden en sprong naar voren. Om zich ook in het strijdgewoel te mengen en een ShadowClanner het even moeilijk te maken.

Tag: (open voor een ShadowClanner die wil)

Ze was verward over wat er allemaal gaande was. De vreemde geur behoorde toe aan de onbekende katten die iets van haar papa moesten blijkbaar. Het was haar allemaal wat te veel, vooral toen het gevecht eenmaal uitbrak. Ze kon het amper volgen, want er gebeurde zoveel en per ongeluk zette ze dan ook die laatste stap om buiten de nursery te komen. Ze was onbewust op zoek naar haar moeder en zag haar nog net op een bruine tabby afspringen. Begreep ze niet dat ze haar hier wilde? Ze kon niet bevatten waarom haar moeder niet naar de nursery kwam. "Mama," Begon ze te snikken. Het maakte haar niet uit wat de anderen zeiden over dat ze stil moest blijven, ze wilde gewoon haar moeder.

Tag: Open voor iemand die zin heeft om een kitten te traumatiseren

Hoewel de kleine poes nog geen enkele vechtervaring had stond ze toch tussen de oudere apprentices toen bloodclan hun kamp binnen kwam. Om haar heen gebeurde er een hele hoop en snel achter elkaar, maar ze schrok nog het meeste van Bloodpaw zijn oor die eraf gescheurd werd. Ze trok haar blik weg van de tortie en de andere poes voordat ze langzaam haar poten de opdracht gaf in beweging te komen. Het duurde dan ook even voordat de kleine poes de moed bijeen geraapt had om ook echt daadwerkelijk achter iemand vandaan te stappen, maar toen ze tegenover de zwarte kater stond slikte ze luid. Wat nu? Met de haren op haar dunne rattenstaartje en over haar rug die overeind stonden grauwde ze wat naar de kater, maar het was duidelijk dat ze net apprentice was en nog bijna niks geleerd had.

Tag: Chawl

n e w t

some day we'll be old enough to start reading all those fairy tales again

merc

Ze was al lang gestopt met het hele theater stuk proberen te volgen, het speelde allemaal voor haar af als een waas. Alsof het een droom was, en ze langzaam maar zeker weer terug bij de realiteit kwam. Maar ze was al in de echte wereld. En juist het gene wat ze niet wilde was gebeurt, de krijgers waren terug gekeerd en er was een gevecht uit gebroken. Brat snoof even terwijl ze met een droge blik het spektakel waarnam. Het was zeker zo dat vele clan genoten dit als een moment van actie zagen. Maar de rode kattin zag het totaal anders, dit was gewoon pure verspilling. Van tijd en energie, tenminste voor haar. Want dat rot kind van (Shade) het hysterische wijf boeide haar echt voor geen meter. Toch wist ze dat het niet zo simpel was, ze kon hier niet gewoon op haar dooie gemak blijven kijken. Of ze het nou wilde of niet ze moest in actie komen. Dat was wat haar clan van haar verwachtte, en zij was toegeeflijk. Brat schoot met een snelle beweging naar voren, haar nagels uit hun hulzen en doelend op het vlees van de eerste de beste kat.

open voor wie wil ;3

Certa stond daar echt gewoon te staan. Ze wilde wat actie voeren. Het was haar timing, het moment waarop de woede uitbarstte. Ze zag een jonge kater staan aan de rand van het kamp, het leek haar een gemakkelijk doelwit om mee te beginnen. Want wat als die het kamp uit probeerde te ontsnappen? Natuurlijk zou de elite het niet toelaten, maar de wit met bruin bevlekte kattin besloot om toch een waarschuwing te geven. Ze rende als de wind en sprong op de kater en krabde hem, want Certa vertrouwde hem niet. Uiteindelijk probeerde ze twee sneeën op zijn voorpoten te creeëren. Het kamp was wild en de geur van bloed kwam haar neus al binnen. Alhoewel het niet van hem kwam, maar van anderen die aan het vechten waren.

Tag: Porcupinepaw

De rosse tom stond met zijn nagels uitgeklapt, klaar voor wat er ook zou komen. Hij moest en zou zijn beste vriend beschermen. Hij haalde zijn staart langs het gezicht van de witte she-cat terwijl hij zo kalm mogelijk, "Zolang jij niet gewond raakt komt alles goed. Ik weiger het om jou niet te beschermen!" uitsprak. Een lichte trilling in zijn stem was duidelijk te horen. Wat er vervolgens gebeurde kon hij maar nauwelijks bevatten.
Bloodpaw staat tegenover Cobra en Shade waarna hun medicinecat aangevallen wordt. Uit pure reflex springt de jonge apprentice naar Soundpaw toe en duwt haar gezichtje met zijn staart tegen haar flank aan. Dit zou geen enkele kat moeten zien, laat staan horen. De kreet van pijn ging door merg en been. Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde Soundpaw het lieft beetpakken en het op een lopen zetten. Maar dat kon niet nu Bloodclan hen omsingelt had. Om voor een oogwenk rust te vinden gaf hij een lik over de wang van zijn beste vriendje. Wat kon hij anders doen?
Beechresin begon zich ook met het gevecht te bemoeien en valt Shade aan, waarna een korte vechtpauze ingelast werd. Cobra eiste dat Bloodpaw vertelde waar zijn dochtertje was. Waarom zou hun medcat dat in godsnaam weten? Waarna Acorndust tevoorschijn kwam uit de tunnel. ZE HADDEN KANS TOT OVERLEVEN! Al snel voelde de rosse tom zijn maag alweer halfomkeren toen hij Southernwolf zag. Hij had nooit de kans gehad om echt bevriend te raken met de warrior, maar dit kon toch niet?
Bloodpaw greep Cobra naar zijn hals. Acorndust sprong tussen hen en de hel begon los te breken. Van alle kanten kwamen bloodclanners het kamp binnen en het ene gevecht na het andere gevecht begon. Geen tijd om na te denken! Bereid jezelf voor op wat gaat komen. Bescherm Soundpaw. BESCHERM ZIJN SOUNDPAW!
Voor ook maar een bloodclanner bij hen in de buurt kon komen draaide de pluizige tom zich om naar zijn beste vriend. "Blijf achter me! Het maakt me niet uit of ik gewond raak, zolang jij maar veilig bent. Je betekent teveel voor me om door die smerige Bloodclanners ook maar aangeraakt te worden!" Hij duwde snel zijn neusje tegen die van zijn vriendin en zag een bloodclanner hun kant op rennen. Het is nu of nooit. Hij had hier 3 moons voor getraind. Misschien kon hij de bloodclanner niet verslaan, maar... Nee, hij MOEST de bloodclanner verslaan. Het moest... Niemand kwam aan zijn bestie! Hij voelde de adrenaline door zijn lichaam gieren toen een onbekende witte kat hun kant op kwam. Tijd om te laten zien wat hij in de afgelopen moons geleerd had.

tag: @soundpaw* & @cyren

Tallshadow
________________________

Nog voor hij zijn mening kon geven over de gezichten van de katten voor hem, of over het matige opruimwerk wat verricht was in de - naar zijn mening toch vrij korte - tijd dat hij weg was, had zijn favoriete dengenoot hem ontdekt, uitgescholden, en sprong ze op hem af. Tall fronste even, aangezien hij zich een tactischere clan herinnerde dan dit.

Na mentaal zijn schouders op te halen sprong hij echter uit de weg van Beech, in de richting van Cobra. Hij was hier niet om te vechten, en bovendien: Bloodclan was met meer, en ervarener katten. Wat wilde zijn clan, zich doodvechten? Alhoewel, Bloodpaw ziende was dat precies waar ze op af stevenden. Nog eens haalde de kater mentaal zijn schouders op en keek de zwarte Elite-leider snel aan voor hij zijn blik op Beech vestigde. Ze moesten dit gaan afronden, zometeen kwam Sin terug en het was het idee dat het kamp dan onder controle was.

@Beechresin
@Cobra

Cobra reageerde niet op hem, onbeschoft. Jinx trok één wenkbrauw op maar maakte er geen heisa over, immers leek het drama zichzelf grotendeels op te lossen. Inmiddels kwamen er steeds meer van zijn bloed vriendjes binnen druppelen in een kamp dat vol zat met jeugd. Heh, zo slecht nog niet van Cobra en zijn gespuis. Nam niet weg dat hij er alsnog vrij weinig vertrouwen in had, maar goed, daar was hij de pessimistische boomer voor. Jinx bleef rustig zitten terwijl de andere Shadowclanners weer terug kwamen, zonder Sinclaw. Oké dan, mevrouw was kennelijk ergens gedumpt. Of was dit ook nog deel van het plan? De grote zwarte kater zuchtte, hij werd hier te oud voor. That being said, hij werd toch wel een beetje ongelukkig van dat jong genaamd Bloodpaw. Cobra had zijn psychotische vrouw op het arme, jonge ding losgelaten. Dit was waarom hij in eerste instantie nooit Bloodclan had willen joinen, het moorden van jonge katten was gewoon... Fout. Niet dat hij lekker op zijn high horse zou blijven en zichzelf heilig verklaren, maar dit voelde gewoon slecht. Tja, liefde maakt van iedereen een blinde idioot, niet? Dat gevoel werd niet heel veel beter toen opeens Pyre ingreep. Gealarmeerd kwam Jinx overeind en keek zijn zoon wat verward aan, waarom..? ''Pa..? W-wat doe je hi-'' sprak Bloodpaw. Ja, verdomme. De klootviool, de absolute eikel. Woede raasde door hem heen toen het besef insloeg dat het zijn kleinzoon was wiens oor hier aan Shade werd geofferd. Pyre had hem beloofde nog eens voor te stellen, maar dit waren niet echt de omstandigheden waar hij op gehoopt had. De Furball. Inmiddels begon het gevecht om hen heen uit te barsten, maar op het moment had Jinx alleen aandacht voor zijn debiele zoon. Met een ruk greep hij diep bij zijn nekvel en trok hem naar zich toe, waarna hij hem een goede klap tegen zijn gezicht gaf. Jinx sloeg zijn kinderen niet, maar deze keer was het volledig verdiend. Verdomme, Pyre leek ook te veel op hem, hij maakte nog eens dezelfde fouten ook. "Imbeciel!" bromde hij kwaad, bozer dan dat hij ooit tegen hem was geweest. "Dat is jouw zoon? Die het kind van deze bipolaire psychopaat heeft gestolen?" hij siste het tussen zijn tanden door, alert dat ze niet zo aangevallen zouden worden door een boskatje. "En nu, jongen? Wat voor meesterplan heb jij bekokstooft? Verdomme, Pyre!" Jinx sloeg gefrustreerd met zijn staart heen en weer. Hij zou nooit toe kunnen kijken hoe zijn eigen kleinkind aan stukken gescheurd werd voor zijn ogen, maar als Pyre of hij in zou grijpen, zouden ze sowieso het loodje leggen. Dus wat voor meesterplan had Pyre nu om zichzelf hieruit te werken? Jinx hechtte nou niet bepaald heel erg veel waarde aan zijn leven, hij was hier toch al te lang. Maar goed, als hij dan dood moest gaan liever niet door verscheurd te worden door zijn clangenoten, dat zou toch wel een klein beetje beschamend zijn. Liet dan maar gewoon een steen op z'n kop vallen ofzo, een hartstilstand misschien? Hoe dan ook, zijn zoon, die moest blijven leven, en zijn kleinzoon ook.

TAG: Pyre (Bloodpaw)

Ferretpaw stond nog altijd versteend van angst toe te kijken. Er gebeurde haast teveel om het allemaal maar te kunnen bevatten. Hij zag het allemaal wel gebeuren maar nam het niet meer op. Angst was al dat regeerde in zijn gedachten. Hoe had dit kunnen gebeuren. Wat waren in StarClansnaam de motieven geweest van bepaalde katten hier om hen op zulke wijze te verraden? Wie viel er hierna nog te vertrouwen? “Elite!” De grom van Cobra schudde hem wakker uit zijn gedachten. Maar nog voor hij ook maar iets kon doen kwam er een kattin op hem af gestoven. Een koude rilling bekroop hem. Nee… nee, dit kon niet. Dit mocht niet. Hij wilde niet. Dit zou hij toch nooit gaan winnen?! Het volgende moment werd hij tegen de grond gedrukt en trok een scherpe pijn door zijn gehele lichaam heen. Ferretpaw liet een verschrikte kreet horen waarna hij uit alle macht probeerde om zich onder de BloodClanner uit te wringen. Zijn nagels schoten uit hun hulsen. Ferretpaw begon in het wilde weg uit te halen. Hopende om zo tenminste nog iets van schade aan te kunnen richten bij zijn aanvaller. Al liet ze maar heel even los… dat was alles wat hij nodig zou hebben om te proberen weg te komen…

tag: Brat.

Het kleine poesje keek angstig om zich heen. Overal was bloed, alle katten vochten tegen elkaar. Haar blik viel op Ferretpaw. Hij werd door een rood witte poes op de grond gedrukt. Vanbinnen schreeuwde ze het uit van angst. Met snelle passen rende ze naar de twee katten toe. Ze haalde haar klauwen over Brats kop, waar toch al vele littekens op zaten. 'Ga van hem af' schreeuwde ze luid, om boven het strijdrumoer uit te komen. Ferretpaws angstgeur stroomde haar bek binnen. De pluizige apprentice was blij met haar lange vacht, als er een klauw over werd gehaalt zou de vacht het tegenhouden. Als ze werd gebeten dan zouden haar vijanden alleen maar in haar haren happen. Ze bereide zich mentaal voor op wat de bloodclanner voor haar met haar ging doen.

[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE - Pagina 5 Dd5cjs10

Orchis was nog buiten het kamp maar al wel bij de rand. Vanaf zijn standpunt gluurde hij met pretlichtjes in zijn ogen over de struiken heen. Het gevecht was eindelijk tot start gekomen en Tallstar, de leader van Shadowclan die semi overgestapt was, kwam ook naar binnen gewandeld. Hij wist niet goed wat te denken over de ander, alhoewel als hij er voor kon zorgen dat de Elite zich hier zou vestigen vandaag zou hij niet moeilijk doen met zijn aanwezigheid. Als hij een toegangspas had in het Shadowclan kamp kon hij dichtbij Whitepaw zijn, bij andere leuke katjes. Het waren verse zielen, zielen die hij kon overnemen. Een grijns trok op zijn lippen en Orchis verlaagde zijn kop waardoor hij niet meer het kamp in gluurde. Zijn blik ging rond, kijkend als er geen Shadowclanner boven op hem sprong, toen zijn blauwe ogen op een gaatje in de struik viel. Oh! Interessant. Met een oog dichtgeknepen tuurde de tom door het gaatje heen en zag verschillende nesten liggen. Nou nou zeg, dat zag er toch eens comfortabel uit! wat een bofkonten die Shadowclanners. De Bloodclanner keek veder en zag, ergens verstopt, een klein lichaampje verscholen. Ogh, arm schaap. Helemaal bang.. Orchis besloot om het poesje te troosten. De tom duwde zijn scharminkel lijf door de bladeren heen en vergrootte de gat die in de rand zat. Voorzichtig met een glimlach liep hij naar de zwart witte young-one toe. ''sss-ss-sss'' Suisde hij met zijn akelige stem terwijl hij zonder pardon bij de ander in de nest kroop en zijn kop onder die van haar duwde. ''Ogh meisje, wees niet bang. Dit is straks allemaal over, Orchis ja, Orchis is de naam ja, zal je beschermen hoor, jou zal niks overkomen nee.. niet nu- mits je braaf blijft liggen meisje.'' Giechelde hij zachtjes onder zijn stinkende adem, haar oortje ruw likkend.

= Softpaw.

De "Spreek." van Cobra was wat buiten zijn plaats. Hellhound deed praktisch gelijktijdig zijn mond al open om zijn rapportage te geven van die situatie omtrent de andere clans. Het zou voor Thunder, Wind en Riverclan als een schok komen. Te laat om er nog wat aan te doen. Een clan konden ze makkelijk hebben. Alle vier tegelijkertijd was een minder goed idee. Maar natuurlijk zouden ze niet met rust gelaten worden. Nee die idiote Shadowclan patrouille was terug gekomen naar het kamp. Gezien hun timing was hij ze net voor geweest. Het was maar de vraag of dat een goed of slecht iets was. Het geruzie begon al snel. Hellhound bleef rustig aan de rand van het kamp zitten. Zijn blik niet bijzonder geïnteresseerd maar wel oplettend genoeg om te zien of een van die idioten zijn kant op zou komen springen. "Elite!" Okay, okay. Dat was het teken dat hij toch echt ook iets moest gaan doen. En dan was hij nog maar net op adem gekomen ook. Met een zucht stond de rosse kater op en sloot zich aan bij de Elite leden die klaar stonden voor het gevecht. Hij had nog niets gedaan voor het drama zich nog verder ontvouwde. Tallstar kwam doodleuk het kamp binnenlopen. Wat mooi. Geduldig keek Hellhound naar wat er speelde. Voor nu vocht hij niet. Hij wilde dit zien. Dan moest hij natuurlijk wel het geluk hebben dat de idioten van shadowclan geen grote kater met twaalf hondentanden zouden aanvallen. En tja, de clans gezien waren er zeker een aantal zo dom om dat wel te doen.

Tag: Open

Settleddust keek naar beneden, waar hij Pepperpaw weg van de grond had geblazen. Hij wilde haar eigenlijk bij haar lurven pakken en terug naar de apprentice den sleuren. Alles om haar weg te houden van het geweld. Meteen begon ze zijn waarschuwing in acht te slaan. Hij kreeg de volle laag, eerst nog met zachte poten, waarbij hij gefrustreerd haar steviger tegen de grond probeerde te drukken. Hij zou het haar niet uit kunnen leggen dat het beter voor haar was dat ze zich erbuiten hield, dat ze niet Bloodpaw kon helpen. Ze mopperde dan ook flink tegen, en Settledpaw blies kort toch hij een kras over zijn wang kreeg, waarna hij nog een paar moest incasseren. ‘Nee!’ bromde hij ook fel terug. Maar opeens hield ze op toen er een snauw uit de menigte horen. Een strijdkreet. Het teken dat het gevecht zou losbarsten. Settleddust zijn ogen werden groot en Pepperpaw leek meteen al haar strijdlust verloren te zijn. ‘Je moet hier weg,’ fluisterde hij tegen haar. Hij verslapte zijn greep op haar, gaf haar ruimte om op te staan. Ze moest niet in het midden van het geweld belanden. Hij wist hoe het was om zo jong in oorlog te zijn. Hij had de lijken gezien. Hij kon ze zo weer voorstellen.

En toen werd het bizar. Verwacht? Misschien. Vreselijk? Ja. Tallstar kwam weer thuis, alsof hij nooit was vertrokken. Geen haartje zat verkeerd op zijn pels, hij was nog even intact als de dag dat hij vertrokken was. Settleddust gromde toen hij weer een typische, domme uitspraak maakte. Niet cool. Maar toen pas realiseerde dat hij nog bij Pepperpaw was, die eindelijk haar vader had gevonden. Maar hij, dát, dat verdiende het niet meer om vader te noemen. Tallstar mengde zich meteen met de top van de hierarchy van de elite en hij voelde zich misselijk worden. Wat een hufter. Wat een ongelooflijke, StarClan verdoemde Fox-hearted. Had hij dan geen greintje loyaliteit voor de clan? Hij was uitgekozen als hun leider, en hij kon het nu wel schudden dat hij ooit nog respect zou krijgen. Maar nee, hij moest dat even verschuiven naar volgende keer. Eerst Pep. Meteen ging hij weer voor haar staan, blokkeerde haar zicht op de kater. ‘Pep, luister,’ hij probeerde wanhopig contact met haar te leggen. ‘Hij is je vader niet meer. Hij ging weg, en komt zo terug.’ Alsjeblieft Pepper, begrijp het, er was niets meer om goed te maken.

Tag: Pepperpaw

_{Pepperpaw's borstkas ging gejaagd op en neer terwijl het strijdgewoel plotseling feller en feller werd. Haar cremekleurige pels kwam overeind en ze drukte haar oren plat in haar nek. Nog nooit was de jonge apprentice in een echt gevecht geweest en het gekrijs en gegil was overweldigend. De geur van bloed begon al zwaar in de lucht te hangen en maakte haar benauwd. Settleddust's gewicht ging van haar af, een teken, een moment voor haar om te vluchten zoals hij haar gevraagd had. Wellicht had ze dat moment wel aangegrepen en was ze weggerend, als een kitten met haar staart tussen haar benen, als ze opgekeken had toen er een korte stilte over de menigte viel, een verbazing. Haar ogen sperden zich wijd open toen ze zag waarom en prompt waren alle gedachten over vluchten verloren in een zweem van verwarring.

Voor een paar hartslagen stond Pepperpaw als bevroren. Was dit echt? Was haar vader teruggekeerd? Hij zag eruit zoals ze hem herinnerde, met zijn warme bruine tabby pels en zijn heldere, intelligente ogen. Maar tegelijkertijd met die vreugde, kwam er een mokerslag van verwarring. Acorndust's stem ging door haar hoofd. Hij is je vader niet. Een misselijk gevoel welde op in haar maag terwijl ze langzaam haar kop begon te schudden. Wel.. Niet.. Wel.. Niet..

Wel.

De woorden van Settleddust drongen nauwelijks tot haar door. Gejaagd keek ze om toen ze zijn stem vaagjes hoorde, haar naam zei. Hij blokkeerde haar zicht op haar vader en Pepperpaw keek gestrest omhoog naar de kater, haar andere grote broer. Haar blauwe ogen vulden zich met angst, niet goed wetende wat ze moest geloven en waar ze in moest vertrouwen. De vorige keer dat ze dat voelde, had Tallstar haar uit die zee van angst gered. Misschien dat de keuze die ze nu maakte daarom ook zo veilig voelde.

Haar blauwe ogen kruisten de heldere, vertrouwde groene ogen van Settleddust nog even kort, waarna ze langs de kater heen sprong en naar het veilige centrum van haar universum redde, haar ogen rond van angst en stress. "Papa!.." miauwde ze, totaal in shock. Het liefste zou ze meteen in zijn vacht verdwijnen en horen dat het allemaal wel goed kwam, maar ergens, in het diepste van haar hart, was ze bang of dat het wel zou komen. Op een paar stappen van de kater, bleef ze dan ook stilstaan, niet eens zeker of hij haar wel opmerkte.

TAG: Settleddust, Tallstar}