[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Hoe dapper ze ook was, hoe sterk ze ook met haar grijze zusjes brigade daar stond; het had toch geen zin. Met blauwe ogen zo groot als schoteltjes kon ze niets anders dan toe kijken hoe Bloodpaw werd meegesleurd, half door zichzelf en half door de bloodclanners. Littlepaw dook in elkaar, doods en doodsbang om de belagers van haar moeder hier zo plots te zien. Het beeld van haar bebloede lijf dat slap het kamp in werd getrokken, het rood op haar grijze vacht... Zouden ze hetzelfde met haar doen? Nee, nee! Ze moest dapper zijn, meer zijn dan alleen het kleine, grijze bolletje zoals iedereen haar zag. Met licht trillende pootjes trok ze zichzelf overeind en kromde dreigend haar rugje, terwijl ze dapper aan de zijde van haar zusjes bleef. Er gebeurde heel veel, Beechresin beval hun om op hun plek te blijven maar viel daarna ook plots een Shadowclanner aan. Littlepaw nam het op zich om haar zusjes en de kittens te beschermen, totdat haar blik op een zeer bekend zwart-wit vachtje viel. "Whitepaw!!" gilde ze toen ze zag hoe hij gepakt werd door een rossige bloodclanner en ze stormde op hem af. Maar tussen al het strijdgewoel dat was los gebarsten was Littlepaw niets anders dan dat, klein. Voor haar vlogen twee katten elkaar aan, waardoor ze geschrokken uit haar baan vloog. Met hijgende ademhaling en een hart dat sneller sloeg dan een konijntje keek ze rond. Waar was hij? Ze moest haar vriendje helpen! Dat was, totdat ze hem zag. Enkele moons geleden had hij nog spelletjes met haar gespeeld, en nu stond hij daar alsof dit alles zijn toneel was. Eventjes, heel eventjes had ze hoop dat hij alles tot orde zou roepen, maar dat deed hij helemaal niet. Hij ging gewoon zitten en keek toe. Pure woede liet traantjes in haar blauwe ogen vormen en zonder nog iets anders te denken stormde ze op hem af. "Jij!" gilde ze en haar stem sloeg over. Settleddust en Pepperpaw waren er ook, maar ze had alleen nog maar oog voor de kater. "H-het is jouw schuld, hé?! Jij stomme rotzak! Door jou heeft Sinclaw mijn mama aangevallen, door jou is ze bijna dood gegaan!" ze haalde naar hem uit, maar Tallstar was tall- om dezelfde reden dat Littlepaw little- was, maar ze hoopte dat haar kleine, vlijmscherpe nageltjes zijn hele huid open zouden halen.

Tags: Whitepaw, (Pepperpaw, Settleddust) en Tallstar

Alles was chaos; zo veel chaos. Chillypaw kon niet volgen, maar zolang haar zusje hier hulp nodig had kon ze zich enkel daarop focussen. Tot plots een bekende schelle stem door het strijdgewoel haar oortjes bereikte. De stemmen van haar siblings klonken zo veel luider voor haar, alsof alle andere dingen slechts achtergrondlawaai was. De grijze kattin keek op met grote bange ogen en zag hoe Littlepaw hun leider aanvloog. Tallstar, de kater die ze zochten, die de oorzaak was van dit alles - en die niets leek te proberen om het te doen stoppen. Vloeibare, withete woede stroomde door haar aderen. Chillypaw wierp even een snelle blik op Roughpaw, maar besloot dat dié zus momenteel even veilig was. Zo snel als ze kon dook ze tussen het strijdgewoel was, haar blik strak op Littlepaw gericht. Ze wou haar kleine zusje niet kwijt raken in de menigte, gewoon in het algemeen niet kwijtraken.. Niemand anders mocht nog dood gaan. Dood gaan was iets dat voor later was, voor ver in de toekomst, niet voor nu. "Littlepaw!", riep ze haar zusje toe, haar stem schel en bang. Ze voelde zich als de enige kracht die hen bij elkaar kon houden, de enige kracht die hen veilig kon houden van al dit gedoe. Met zachte, klauwloze pootjes probeerde ze de aandacht van haar zus te trekken, probeerde ze haar aandacht af te leiden. Zodat niemand nog pijn hoefde te leiden. Als Tallstar écht de oorzaak was van dit alles, zou later met hem afgerekend kunnen worden - haar eerste prioriteit was de veiligheid van haar familie.

Tag: Littlepaw (onrechtstreeks: Roughpaw, Tallstar)

Geluiden om hem heen leken te vervagen. Hij had een doel voor ogen, een taak te verrichten, bloed te proeven. Zijn oog stak en hij voelde bloed over zijn kop heen glijden. Hij had dit eerder gezien, dit soort verwondingen waren niet nieuw binnen de Elite. Waarschijnlijk zou zijn oog niet meer te genezen zijn, zou hij zijn zicht verliezen aan de rechterkant. Maar dat maakte nu allemaal niet uit. Voor nu wilde hij gewoon het bloed van de kater aan zijn klauwen, zijn kaken rond zijn nek, het leven uit hem krijgen. Met enige moeite wist hij de bruine kater tegen de grond te werken, woede en adrenaline maakte hem alleen maar kwader. Zijn gifgroen oog stonden kil en manisch, voordat hij een trap tegen zijn achterpoot aan kreeg. Een grom ontsnapte uit zijn keel en zijn oog flitste naar de kater. Deze had zichzelf in een weerloze positie gewerkt. Door de poging om Cobra een trap te verkopen, had hij het zachte vlees van zijn buik bloot gegeven. Cobra gromde, maar wist zijn evenwicht te bewaren. Hij drukte zijn aanval verder door en haalde met zijn klauwen uit, waarna hij naar voren dook om zijn kaken rond de keel van de Deputy te sluiten. Vandaag zou hij de leader van Shadowclan worden. Vandaag zou de Elite zegevieren.

Hij wist dat het een risico was en hoopte dat het goed uit zou pakken, maar niets bleek minder waar toen Cobra zijn evenwicht niet verloor en in plaats daarvan hem begon te bewerken met zijn klauwen. Hij voelde hoe vlijmscherpe nagels zich door zijn buik begonnen te bewerken en bloed begon al snel op te wellen. Hij probeerde ondertussen met zijn nagels de kater vast te grijpen zodat hij de posities om zou kunnen draaien, maar leek geen grip te kunnen krijgen. Hij wist dat hij snel iets zou moeten doen wilde hij niet net zoals Southernwolf eindigen. Toen hij dan ook zag dat Cobra voor zijn keel ging deze keer. Verzamelde hij al zijn poten onder de zwarte kater zijn buik en deed een laatste poging om hem van hem af te trappen. Alleen of hij hierin succesvol was zou hij niet weten, want op dat moment werd alles zwart voor zijn ogen.

[Marlie wilt graag de kans om te posten met Demonslayer. Gelieve hier rekening mee te houden]

<sub>Bloed goot langs een wond in zijn kop terwijl hij een Bloodclanner nog een hap in zijn staart nagaf, sissend. "Ren! Rattenbrein!" brulde hij de kleine kater na. Dat was één. Veel meer zouden volgen. Smokebreath ontblootte zijn tanden in een luide sis naar een andere passerende Bloodclanner, totdat zijn blik viel op de jonge medicine cat apprentice en Beechresin, een jonge queen. Een zwarte Bloodclanner had Bloodpaw verschrikkelijk toegetakeld. Met die imbeciel, Acefray, had hij de toekomst van Shadowclan somber ingeschat. Maar Bloodpaw had hij respect voor gehad. De medicine cat apprentice had zijn best gedaan, ondanks dat zijn mentor het intellect had van een zak hooi. Hij zou de toekomst van Shadowclan zijn, een medicine cat waar Shadowclan wel weer op kon vertrouwen. Hij mocht niet sterven, ondanks dat zijn kansen er nu al slecht uitzagen. Die zwarte, psychotische Bloodclanner mocht het niet afmaken.

Hijzelf had het leven van medicine cat achter zich gelaten, het leven van een heler. Hij had het nooit gewild, nooit willen zijn. Starclan had hem laten leren van zijn fouten, voorkomen dat hij dit pad zou bewandelen. Manen had hij getraind, manen had hij zijn clan op die manier gediend, en hij leerde. Oh Starclan hij leerde. Zijn ruwe poten leerden om wonden dicht te maken, om katten gerust te stellen en om te troosten. Hij leerde respect te hebben voor het leven, waarna hij uiteindelijk zelf nog een gezin kon hebben, een gezin om lief te hebben. Hij zou Shadowclan echter eeuwig dienen. Tot aan het einde der tijden. Vandaar ook dat Smokebreath zich in een bal van woedende furie op de kattin stortte van achter, zijn klauwen uitgeslagen en zijn lippen teruggetrokken in een grauw. "Durf je wel tegen die jonkies, stuk vossestront?"

TAG: Shade, Beechresin, Bloodpaw</sub>

De apprentice had zich alert opgesteld, maar zou niet aanvallen voordat er een teken werd gegeven. Ze kende zichzelf en zou niet meteen een oudere kat aanvallen, toch zou ze inspringen als dit nodig was. Toen de aanval werd ingezet langs beide kanten, stapten de poes naar voren. Dit kon ze zien als een teken! Ze stoof naar voren en gooide zich op de dichtstbijzijnde, jongere, Bloodclanner. Ze zou haar clan beschermen, zou laten zien dat ze klaar was om warrior te worden, net als haar siblings. Haar focus lag bij de kat die ze had aangevallen, maar in haar ooghoek zag ze iets gebeuren dat haar volledig liet ontsporen. Papa! Ze nam afstand van de kat, wist even niet goed wat er gebeurde. Haar vader lag levenloos bij de zwarte Bloodclanpoes. Het deed haar bloed koken en met dat gevoel draaide ze zich dan ook woedend naar de kat die ze net had besprongen. Deze kat zou haar woede voelen. Ze haalde haar lip op en blies, waarna ze naar voren stormde.


Ze valt een jongere bloodclanner aan OPEN

Wat ze deed leek amper effect te hebben, maar gaf haar genoeg tijd om veilig van de beet naar haar nek te ontsnappen. Het enige pluspunt aan dit alles was dat Manepaw leek te luisteren en er vandoor ging, maar tijd om te kijken waar die naartoe ging had ze niet. Voor ze echter kon reageren kwam er nog een andere kat bij om haar te helpen. Deze keer was het Smokebreath en voor een moment voelde ze opluchting. Samen met de oudere kater zou het toch wel moeten lukken om Shade te stoppen? Toch vervloog deze hoop al snel toen Shade haar lichaam snel omdraaide en Smokebreath bij de keel greep. Het bloed volgde al snel en het duurde niet lang voor hij slap hing. Voor een moment stond ze daar als versteend, wetende dat als ze nu doorging haar waarschijnlijk hetzelfde stond te wachten. Maar hoe kon ze Bloodpaw alleen laten hier? Haar ogen gingen vluchtig naar de nursery waar Scarletkit om haar had zitten roepen. Hopelijk had iemand haar naar binnen gedaan nu, want het was beter dat ze dit niet zou zien. Ze draaide haar kop terug naar Shade en stelde haar lichaam defensief op. Aanvallend zou ze dit nooit kunnen winnen, dan maar defensief in de hoop een mogelijkheid te krijgen om Shade te pakken.

Tijd om te antwoorden leek Tallstar niet gegund. Eén van Slatefurs kittens kwam gillend van moord en brand op hem af. Dit gaf hem de mogelijkheid op Pepperpaw proberen achteruit te duwen, verder weg van haar vader. Waarheen wist hij nog niet echt, want geen enkele plek leek op dit moment veilig te zijn. Zijn hartslag zat in zijn keel en hij keek met schichtige ogen in het rond. Zijn ogen vielen op Bloodpaw die voor dood lag, op Southernwolf zijn lijk, op Smokebreath die zichzelf voor Shade wierp. Op het moment dat hij zag wat er zou gebeuren, probeerde hij direct zichzelf voor Pepper te werpen. Dit mocht ze niet zien. Kijk alsjeblieft nu dan maar naar Tallstar. Dit hoorde al deze apprentices niet te horen zien. Ze waren allemaal nog zo jong. Deze moordenaars hadden het recht niet om ze allemaal zo te traumatiseren. En toen leek ook nog Acorndust uitgespeeld te zijn. Demonslayer schreeuwde dat het over was. Settleddust zijn haren kwamen overeind. Wie was hij om te zeggen dat het over was. Hij kon nog vechten! Hij moest... Maar het leek nu over te zijn. Want ze konden niet op tegen hen? Wat moesten ze doen?

Settleddust werd geseind door de grote warrior. Zijn blik viel op Pepperpaw, waarna hij die van Demonslayer kruiste. In een moment wist hij opeens dat dit niet ging om opgeven, maar om Acorndust te redden. Ze moesten hun leider in veiligheid brengen, hij was de enige die ShadowClan nog kon redden. Hij keek naar Pepperpaw, zijn zusje. ‘Verdomme,’ siste hij. Ze moest zichzelf nu zien te redden. Het gevaar was nu voor even geweken. Hij wist dat hij haar nu regelrecht weer in Tallstar zijn tengels zou laten lopen. Maar hij zou voor haar terugkomen. Voor hen allen. ‘Ren naar de medicine cat den en blijf daar,’ siste hij nog in haar oor. En toen sprong hij weg, richting Acorndust zijn lichaam die Demonslayer begon weg te trekken. Hij ontblootte zijn tanden naar iedereen die dichtbij probeerde te komen. Hij moest een weg banen door iedereen die dichtbij kwam, iedereen die dacht hen te kunnen stoppen. Hij bewonderde Demonslayer die een kat zoals Acorndust zo weg wist te trekken. Hij liet hen voorgaan door de dirt place tunnel. Maar toen ze eenmaal er doorheen gingen, volgde de jonge kater. Hij haalde diep adem en eenmaal buiten het kamp. Ze moesten snel werken. Geen tijd te verliezen. Zijn blik viel op Acorndust, gewond, bewusteloos, maar hij leefde nog. Opeens leek hij zo fragiel. Hij vervloekte de sterren, waarom ze hen dit hadden aangedaan.

De opdracht van Demonslayer was simpel. RiverClan. Het was logisch. Hij kon zich nog een strijdveld herinneren, manen geleden, waar hij als jonge apprentice was geweest. Hij wist nog precies hoe toen een RiverClan apprentice hulp kwam vragen in hun kamp en hoe Tallstar had geholpen RiverClan een stuk territorium te veroveren. Dit was de dag dat die clan hun terug zou betalen. Hij trok met enige moeite het logge lichaam van Acorndust over Demonslayer zijn schouders, maar toen het eenmaal voor elkaar had keek hij de kater een seconde aan. ‘Moge StarClan jullie pad verlichten,’ fluisterde hij zacht, maar in een gejaagde toon. Hij wierp nog een blik op zijn mentor, en draaide zich toen om. Zo snel als hij kon, zo snel als zijn poten hem konden dragen racete hij naar Fourtrees. Hij wilde nu dat hij Pepperpaw was met haar vlugge pootjes. Hij rende de vier eiken voorbij en volgde de kliffen langs de rivier, richting RiverClan territorium. Een plek waar hij had gezworen nooit heen te gaan, maar waar deel van zijn bloed altijd zou zijn.


- Settled topic uit

Bloed over zijn klauwen heen, een ijzeren geur in zijn neus. Het maakte hem gek, maakte hem hongerig. Hij wilde meer. Hij wilde de kater voor hem dood hebben, met elke vezel in zijn lichaam. Hij had zijn tanden ontbloot en eventjes hd hij de neiging om gewoon zijn kop in de buik van de kater te stoppen, om zijn kaken erin te zetten, zijn halsband het zachte vlees los te laten rukken. Zoveel ideeën, te veel ideeën. Maar hij kon er niets tegen doen. Er moest meer bloed vloeien. De gevechten om hem heen boeide niet meer. Hij had een prooi en hij zou niet stoppen totdat zijn prooi dood was. Deze rush, deze kracht, dit wilde hij meer hebben. De adrenaline in zijn aderen, de pijn die alles sterker maakte. Hij voelde zich geweldig, oppermachtig, de sterkste van het hele woud. Hij had niet eens door dat er een andere kater bij was gekomen. Niet voordat hij een stoot kreeg en gedwongen van Acorndust af werd gerukt. Cobra keek op en blies luid naar de kater, maar al snel zag hij wat de bedoeling was. Shadowclan gaf zich over, maar zijn prooi was ontsnapt. In een moment van verwarring was de kater meegetrokken en kon Cobra alleen maar toekijken. De zwarte kater gromde en siste een vervloeking, voordat hij zijn blik door het kamp heen liet gaan. "Shadowclan!" brulde hij daarna uit het niets. Zijn oog stak en het zou waarschijnlijk geen fraai gezicht zijn. "Jullie leider is gevlucht, jullie Medicine Cat is zo goed als dood." Zijn bleek gleed naar Shade en Bloodpaw. Nu moesten ze op een andere manier achter Indigo's locatie komen. "Dit gevecht is voorbij. Shadowclan is gevallen. Ik, Cobra, leider van de Elite, eis Shadowclan op. Vanaf nu zal niemand het kamp zonder toestemming van mij verlaten. Doe dit wel en vind jezelf dood in de struiken." Zijn gifgroene oog gleed over de menigte heen. Ze zouden leren niet tegen hem in te gaan. "Elite, hou iedereen binnen de kamp muren. En laat iemand mijn Commander en Acefray vinden. Ze moeten in de buurt zijn." Hierna sprong Cobra naar beneden en liep in de richting van Shade. "Enough," blies hij in haar richting, hopend dat ze zou stoppen.

]Ivm de storyline gaat niemand het kamp uit tenzij hier specifiek toestemming voor is gegeven <3]

De koppige woorden van Saffronpaw, hoe graag ze ze ook wilde tegen gaan en zeggen dat hij zichzelf niet in levensbedreigend gevaar moest gooien voor haar, drongen maar half tot haar door. Een witte Bloodclanner kwam met dansende passen hun kant op. Soundpaw was niet dapper, nee helemaal niet. Zelfs al was deze Bloodclanner rond dezelfde leeftijd als haar beste vriend. Ze was als kitten al bang geweest om een warrior boos te maken en nog steeds was ze daar een tikkeltje nerveus voor, vooral met haar mentor. Het was dan ook zeker geen wonder dat de geur van angst duidelijk aan haar hing en ze stond te trillen, haar pluizige, witte vacht overeind. Het hele kamp was nu uitgebroken in een groot gevecht en pijnlijke kreten en boze uitropen bereikten haar oren. Het bracht tranen tot haar ogen, tranen van wanhoop, angst en hulpeloosheid, vooral toen de Bloodclanner haar laatste bedreiging naar Saffronpaw maakte. "Als je dan zo wanhopig bent, sterf dan ook maar voor haar poten." De woorden waren nog maar net tot haar doorgedrongen en een koud, misselijkmakend gevoel legde knopen in haar maag. {b]”N-nee,”[/b] probeerde Soundpaw te protesteren, maar haar keel was droog en meer woorden kreeg ze er niet uit. Toen sprong de she-cat hun kant op met haar klauwen naar Saffring “Nee!” Gilde ze toen uit, nog steeds vastgenageld aan de grond van angst.
Om hen heen raasde de chaos nog steeds en de doorgaande kreten maakten Soundpaw misselijk. Haar blauwe ogen schoten kort in het rond, te bang om ze te lang van haar beste vriend af te halen, maar ze kon de beelden amper in haar opnemen. Niets was te volgen en de geur van bloed hing scherp in het kamp. Angstig keek ze nu weer toe hoe Saffronpaw in gevecht was met de Bloodclan apprentice. Het leek voor eeuwig door te staan, maar nog steeds kreeg ze het niet voor elkaar om vooruit te komen. Haar spieren stonden op slot, hoe graag ze haar beste vriend ook wilde helpen. Hij mocht niet dood! Zeker niet voor haar, dat was ze niet waard. Dat bewees ze nu wel. In het gezicht van gevaar kon ze geen actie ondernemen, geen eens een pootstap verzetten.
En toen…Ineens klonk de stem van de enge, zwarte kater, de leider van Bloodclan, door het kamp. . "Shadowclan!"brulde hij wat voor de jonge apprentice voelde als uit het niets. Het gezicht van hem, verwond, maakte haar nog misselijker dan dat ze al was en ze kon niet naar hem kijken zonder dat het gal in haar keel omhoog rees. "Jullie leider is gevlucht, jullie Medicine Cat is zo goed als dood." Acorndust was gevlucht? Nee, dat kon niet! Hij zou hun toch niet achter laten om zichzelf te redden? Dat kon niet! “Dit gevecht is voorbij. Shadowclan is gevallen. Ik, Cobra, leider van de Elite, eis Shadowclan op. Vanaf nu zal niemand het kamp zonder toestemming van mij verlaten. Doe dit wel en vind jezelf dood in de struiken." Zijn gifgroene oog gleed over de menigte en een koude rilling ging door Soundpaw heen. "Elite, hou iedereen binnen de kamp muren. En laat iemand mijn Commander en Acefray vinden. Ze moeten in de buurt zijn." Was het laatste wat hij adresseerde voordat hij van de rots afsprong.
Haar grote ogen zochten Saffronpaw op en even was ze bang dat ze in de paar seconden dat ze haar blik van hem af had gehaald het ergste zou zijn gebeurd. Zou de Bloodclanner nu naar haar leider luisteren en stoppen met haar aanval? En wat zou er gebeuren met Shadowclan? Trillend stond ze op haar poten, hopeloos toekijkend naar haar beste vriend en naar wat het einde van Shadowclan, haar clan, kon zijn.




Tag: @Cyren @Saffronpaw

<sub>Alles ging zo ontzettend snel. Voordat haar vader de kans had om op haar angstig gestelde vraag te reageren, sprong Settleddust ertussen. Pepperpaw drukte haar oortjes plat in haar nek en keek hem vragend aan. Ze wist dat Settleddust boos was op papa, en Pepperpaw wist ook niet goed hoe ze zich moest voelen naar de kater, maar ergens wilde ze wel graag zijn antwoord hebben. Niet dat het nog uitmaakte, want voordat ze het wist kwam Littlepaw aanrennen om haar vader te slaan. Ergens wilde Pepperpaw haar van haar vader aftrekken, tot haar blik viel op Smokebreath, die levenloos op de grond lag. Pepperpaw voelde zichzelf wit wegtrekken en registreerde nauwelijks dat Settleddust er weer vandoor ging, dat Shadowclan zich overgaf. Haar blik bleef enkel hangen op het levenloze lichaam, waar bloed rond poelde. Dood. Dood zoals haar moeder.

Paniek vulde haar hart terwijl haar vader's stem haar weer naar de realiteit trok. Haar ogen waren flets, bang. Hij maande haar naar de medicine cat den. Zei dat hij haar kwam opzoeken. In haar diepste hart wilde ze zijn commando meteen opvolgen, meteen vluchten naar de medicine cat den, bij Slatefur in haar nest gaan liggen en troost zoeken bij de gewonde kattin. Maar haar blik werd telkens naar Bloodpaw getrokken, die bloedend en gebroken op de grond lag. Misschien ook wel dood.. Misschien was ze weer een familielid verloren.

Wat was ze waard als een Shadowclanner als ze wegrende voor bloed? Als ze wegrende voor gevaar? Als ze wegrende terwijl ze haar familie misschien kon helpen?

Haar vader's bevel, zijn strenge blik trok aan haar hart, probeerde haar pootjes in beweging te krijgen. Maar ze probeerde de stormwinden die haar naar subjectieve veiligheid probeerden te trekken te negeren. Dit keer zou ze tegen de storm in schreeuwen. Dit keer zou ze niet wegwaaien. Ze zou niet wegrennen voor het bloed en de ellende. Haar vader was te laat geweest, haar vader had de clan in chaos laten vallen. "Nee papa, ik ga niet vluchten, mijn familie gaat voor, Bloodpaw gaat voor" miauwde ze, haar stem onvast en verstikt maar wel vastbesloten. Ze moest er voor Bloodpaw zijn. Ze draaide zich dan ook om en rende naar de kater toe. Voor het eerst sinds het gevecht uitbrak bereikte ze zijn gebroken lichaam, dit keer niet onderschept door Settleddust of afgeleid om haar vader te smeken er wat aan te doen. Ze drukte haar neusje heel erg zacht in zijn vacht, smerig van braaksel en bloed en kneep haar ogen dicht. Hoorde ze nog een hartslag? Kon ze iets doen? Kon ze iets betekenen? Wist ze een kruid?

TAG: Tallstar, Settleddust, Smokebreath, Littlepaw, Bloodpaw</sub>

Haar aandacht werd van Shade weggetrokken door Demonslayer die ineens aankondigde dat Shadowclan zich over gaf. Ze wilde ergens klagen, maar op dat moment zag ze haar vader en wist ze dat ze waarschijnlijk niet veel andere keus hadden. Een moment geleden was ze nog bereid om haar leven te geven als het nodig was om Bloodpaw te beschermen, maar nu dat alles voorbij leek te zijn kon ze alleen maar hopen dat Shade ook zou stoppen. Ze zouden Bloodpaw moeten helpen tenslotte, want wie weet waar Acefray was. Haar vader was er niet duidelijk over geweest, alleen maar dat het de bloodclanleader niks aanging, maar er moest iets zijn. Met een oog houdend op Shade bewoog ze langzaam dichter naar Bloodpaw toe waar Pepperpaw ondertussen ook was. Ze was ergens lichtelijk verbaasd dat de jonge poes er niet bij neergevallen was, want het aangezicht van Bloodpaw was zeker niet makkelijk om te verwerken. Ze liet haar blik naar Pepperpaw gaan en knikte kort bemoedigend. "Kan je me helpen hem naar de med cat den te dragen?" Desnoods zou ze het alleen doen, maar Bloodpaw was niet klein, dus alleen zou het haar meer moeite kosten. Ze klemde haar kaken dan ook om zijn nekvel heen en begon hem langzaam naar de medicine cat den te slepen. Hopende dat er niemand besloot om hun alsnog aan te vallen ondanks dat het voorbij was. Ze kon ook moeilijk terug gaan naar de nursery nu, Bloodpaw had hulp nodig en ze zou op zijn minst het bloeden moeten kunnen stoppen. De kaak was een ander verhaal wist ze, dat zou niet iets zijn waar ze bij kon helpen. Hoe graag ze ook zou weten wat te doen het zou beter zijn om eraf te blijven dan om het erger te maken. De staart zouden ze mogelijk nog recht kunnen zetten, maar wat er precies voor te gebruiken viel was ook maar de vraag. Op dit moment had ze gewild dat ze meer wist dan de basis en haar uitstapjes met Bloodpaw om catnip te gebruiken. Die kennis zou haar hier niks helpen.
Eenmaal binnen in de den legde ze de kater in een van de lege nesten. Ze wist dat ze moest doen wat ze kon doen, wat voor nu het bloeden stoppen zou zijn en de wonden schoonmaken. Ze draaide zich naar de plek waar ze wist dat de voorraad zou liggen en pakte het spinnenrag dat er lag. Dat was tenminste iets dat goed herkenbaar was. Ze liet haar blik over de rest gaan, ze moest er toch een paar kunnen herkennen naast de catnip? Er was namelijk iets tegen infectie en pijn als ze het zich goed herinnerde. De papaverzaadjes herkende ze al snel, alleen hoeveel goed zou zijn had ze geen idee van, dus pakte ze er een paar. Ze zou altijd eerst een kunnen doen en meer waar nodig. Ze wist namelijk niet zeker of ze wel wilde dat Bloodpaw wakker zou worden met de wonden die hij had. Het zou hem alleen maar pijn doen. Als laatste viel haar oog op de goudsbloem, waarop ze kort knikte. Dat was tegen de infectie als ze het goed had. Ze verzamelde alles en liep terug naar waar Bloodpaw lag. Ze wist dat ze zeker moest zijn van wat ze deed, maar dat was ze niet. Toch kon ze ook niet niks doen voor de kater waar ze nog steeds zoveel voor voelde. Bloodpaw's leven hing er mogelijk vanaf, vooral als Acefray niet snel op zou dagen. Ze pakte een deel en begon het tegen een bloedende wond te drukken. Als Bloodpaw wakker zou worden zou ze hem misschien een van de papaverzaadjes kunnen geven, ook al was de vraag nog steeds hoe met die kaak.

Tag: Shade, Pepperpaw & Bloodpaw