[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Poisonivy keek verbijsterd om zich heen. Het was een schouwspel van vechtende katten. Plukken haar vlogen in het rond en wie weet wat er nog allemaal verloren ging op dezer moment. Haar gifgroene ogen keken in het rond terwijl ze zich defensief opstelde, voorkomende dat ze zo ter verrassing genomen zou worden. In haar ooghoeken zag ze een zwarte vacht, vergezeld door een cremekleurige. Newtpaw! Was ze gek? Ze was nog maar juist apprentice! Zij hoorde zich niet op een member van Bloodclan te richten die meer dan dubbel zo oud was! Poisonivy schudde haar kop en rende naar het tweetal toe, zich voor de jonge poes plaatsende en enige aanval van de Bloodclanner blokkerende. "Newtpaw, dit is niet jouw gevecht." miauwde ze bitsig naar de apprentice, hopende dat ze haar zo kon afschrikken en de zwarte kater voor zichzelf kon nemen. Haar imposante gestalte stelde zich groot op en haar groene ogen keken de Bloodclanner fel aan. Ze zou zich niet zomaar gewonnen geven, hoe twisted deze kater ook mocht zijn.

Tag: Newtpaw, Chawl

Hij voelde zich de grootste sukkel ter wereld. Hij had dan wel Cobra bij de keel kunnen pakken maar de klus niet kunnen afmaken. De tanden die aan diens halsband zaten waren sterker en scherper dan verwacht en zonder zijn eigen keel en mond open te halen had hij moeten afhaken. De tom gromde en wou terug in het gevecht duiken. Ook was Cobra er klaar voor om een potje te knokken maar al snel kwam er een derde pion in het spel. Bloodpaw werd afgekaapt en viel half op de grond. Met zijn bebloede kop duwde hij zichzelf met zijn brede schouder weer overeind maar Acorn had duidelijk gemaakt dat dit gevecht gestopt moest worden. Met een dik opgezeten staart zwiepte hij kwaad maar liet de woorden van de deputy tot zich doordringen. Hij zei medicine cat en geen apprentice. Zijn blik ging direct door het kamp heen, waar geen Acefray te bekennen was. Zijn hart stopte voor seconde, net als zijn bijzijn. Alles leek voor kort op pauze te staan en kon enkel hij voortbewegen. Zijn lippen maakte de bewegingen van de naam 'acefray' maar er kwam geen geluid uit zijn keel dan enkel een zacht piepje. Nee. Acorndust had zich vergist. Hij was gewoon apprentice vergeten te zeggen en toch, toch kroop er angst door hem heen. Meer angst dan hij gevoeld had bij Shade toen deze zonet nog zonder genade zijn oor van zijn kop afgescheurd had. Zijn hoofd werd duizelig en de tom kon niet besluiten als dit lag door het bloedverlies of door wat er op het moment gebeurde. Met een wankelende stap liep hij richting Beechresin, luisterend naar wat de deputy hem opdroeg maar voor hij in de buurt kwam werd hij alweer omver geblazen met een ongelooflijke pijn. De tom liet weer een schreeuw klinken uit pijn en verassing toen hij letterlijk zijn eigen staart hoorde en voelde breken. Maar tijd had hij niet om te reageren want al snel daarna gleden scherpe nagels over hem heen als een mes in boter. Tranen sprongen in zijn ogen en door de pijn liet hij zichzelf door zijn poten zakken. Shade stond voor zijn neus en blafte zo hard in zijn gezicht dat zijn oor er van begon te piepen. De tom kneep zijn ogen tot spleetjes en siste hard onder zijn adem. ''Je zult haar nooit meer zien, manische bitch.'' Spuwde hij tussen zijn op elkaar geklemde kaken door.

Ze miste, dat was het eerste dat haar opviel. Tallstar was in de richting van Cobra gesprongen, waardoor haar haren verder overeind gingen staan. Hij had haar al die tijd voorgelogen, waardoor ze haar vader en de rest van de clan in een val had gestuurd. Het was allemaal zijn schuld. Ze zakte iets door haar poten, klaar om nog een aanval in te zetten, maar op dat moment hoorde ze Bloodpaw en liet ze haar blik langs Tallstar heen gaan. Ze had Bloodpaw alleen gelaten, ondanks dat ze hem had willen beschermen en nu was Shade bovenop hem, duidelijk van plan om veel schade aan te richten. Een gefrustreerde grom verliet haar bek, ze moest nu een keuze maken en dat was voor nu Tallstar laten. "Ik krijg je later nog wel," Sprak ze fel, voor ze langs hem heen in de richting van Shade en Bloodpaw ging. Ze zou er nog wel een stokje voor steken voor Shade de kans had Bloodpaw te vermoorden. Eenmaal ze dichtbij genoeg was, zette ze zich af met al de kracht die ze had en mikte op de zij van Shade. Ze moest de poes van Bloodpaw af zien te krijgen.

Tag: Tallstar, Bloodpaw & Shade

Tallshadow
________________________

Wat hield hij toch eigenlijk van zijn clan. Hoe ze eeuwig discussieerden, het nooit eens konden worden, en ook hoe ze door bleven gaan hoewel het een hopeloos vooruitzicht was. Bijna schudde de kater geamuseerd zijn hoofd toen Beech hem toebeet dat ze hem later nog wel zou krijgen. Hij had alle vertrouwen in zijn leerling, en als zij dat wilde, reserveerde hij een leven voor haar. Geen probleem, hij had er toch teveel. Het zou voor nu echter even moeten wachten want Tall had een plan, en dat plan diende uitgevoerd te worden, het liefst zo snel mogelijk. Al vroeg hij zich inmiddels af of het zo zou gaan als dat ze van tevoren gedacht hadden.Afijn, dat maakte ook weinig uit, hij was hier vooral om een beetje lol te hebben, en iets zei hem dat dat prima zou lukken.

Sterker nog, een van zijn favoriete katten kwam er zojuist aangelopen, wat hij dan maar als een teken zou beschouwen. Nog voor de kleine zijn naam gezegd had brak er een brede grijns door op het gezicht van Tall, en liet hij zich door zijn poten zakken om op hetzelfde level te komen als de vrouw van zijn leven. "Wuppie!" Toen hij wegging was het afscheid hem zwaarder gevallen dan gedacht, hij werd toch sentimenteel zo op zijn oude dag, maar gek genoeg maakte dat het weerzien alleen maar leuker. De grijns nog op zijn gezicht zette hij voorzichtig een stapje voorwaarts, en nog een, en nog een, tot hij bijna haar neus met die van hem kon aanraken. Toen sloeg de twijfel toe. Wilde ze dat? Of was zijn perfecte reputatie al besmeurd?

_{Verwarring vulde haar hart en liet het bijna overlopen. Terwijl het kamp om haar heen ontploft was met geschreeuw en gekrijs en de geur van bloed dik om haar heen hing, leek Pepperpaw in haar eigen persoonlijke bubbel te staan, alsof het allemaal als een mist aan haar voorbij ging. Het kleefde aan je pels, maar het bleef niet hangen. Het dreef aan haar voorbij. Haar blik was gevangen in de heldere, vertrouwde goudkleurige blik van haar vader. De kater waarvan ze altijd gehoopt had hem weer te vinden, de kater over wie ze nu zoveel verschillende dingen gehoord had. Hij was er, hij was terug. Maar wat was hij nu? Vader? Geen vader? Clanleider? Verrader? Het liet een huivering over haar rug heentrekken, twijfel haar hoofd vullen.

Haar vader zakte door zijn poten heen, om even hoog te komen zoals zij was. Het uitnodigende gebaar wat hij al zo vaak had gedaan. Pepperpaw bleef voor een moment vertwijfeld stil staan. Liet haar ogen even over het kamp heen schieten, twijfelend zoekend naar bevestiging. Haar blik bleef eventjes hangen op Settleddust, zoekend naar bevestiging, om vervolgens naar Bloodpaw en Acorndust te schieten om die bevestiging ook te zoeken, de twee katers die zo hevig in gevecht gewikkeld waren, dat Pepperpaw's hart zich vulde met angst. Misschien.. Misschien zou haar vader het goed kunnen maken.. Ze wilde niet dat Bloodpaw doodging, ze wilde niet dat Acorndust doodging.. Ze wilde dat Bloodclan weer wegging!.. Als iemand dat kon.. Kon haar vader dat.. Na voor haar gevoel een eeuwigheid van twijfeling, stapte Pepperpaw naar voren en drukte ze haar neusje tegen die van haar vader aan, om vervolgens haar voorhoofd tegen zijn zachte wang te duwen. "Ze zeiden dat je een verrader was.." miauwde ze schor, "maar dat ben je niet, toch..? Stuur Bloodclan weg!.." Haar toon werd haastiger. "Los het op! Alsjeblieft papa!"

TAG: Tallstar
Indirect: Settleddust, Bloodpaw, Acorndust, Cobra, Shade}

Legends never die
they become a part of you Hij maakte het haar niet makkelijk. Maar wat genoot ze van het geschreeuw en gekerm van de kater. Elke kreet deed opnieuw het vuur oplaaien en zorgde ervoor dat ze door wou zetten. Een tandje extra om alles uit hem te trekken. Haar staart zwiepte kwaad toen hij zijn woorden sprak. Ze zou Indigo nooit meer zien. Haar neus kreukelde van woede. "Dat heb je dat gore bekkie van je ook niet meer nodig om mee te praten." siste ze pissig. Haar ogen vielen op een steen die uitstak, binnen bereik. Haar nagels haakte zich woest in de wang van Bloodpaw en met alle kracht die ze had sloeg ze zijn kaak op de steen. Hij zou boeten. Hij zou lijden. Elke seconde dat hij niet zo praten meer. Ze zou alle tanden uit zijn smoel slaan, ze zou de nagels uit zijn poten trekken. Ze zou..

Ze werd omver gedrukt door een nieuw gewicht. Haar kop schoot om en in haar ooghoek zag ze die gore trut. De vacht herkende ze meteen. Met een snelle rol kwam ze overeind en nam ze een seconde om de situatie te analyseren. Bloodpaw zou nu wel even onder zeil zijn. Ze kon dit wel even afhandelen. "De vorige keer kwam je weg, dit keer komt Tallstar je vacht niet redden." snauwde ze voordat ze op Beechresin af stoof. Haar nagels uitgeslagen naar haar gezicht. Ze zou de poes krijgen.

Het trekken en verschuiven van de doorn en braamtakken ging lang niet zo gemakkelijk als Moonpaw gedacht had, maar de stem van haar vader trok haar aandacht, maar niet lang daarna barsten het geluid van een gevecht los. Moon liet de tak los en draaide zich om, om richting naar de ingang van de kraamkamer toe te springen. Er was een hevig gevecht los gebarsten en ze kon haar ogen niet geloven dat dit in het kamp gebeurde. Als versteend stond ze daar en voelde even een vacht langs zich heen schieten waarna ze de vacht van haar vriendin herkende. Wat ging zij doen???

Het tumult dat binnen het kamp los brak had Moonpaw doen staken in een poging een gat te maken in de achterwand. Goed als je jezelf er doorheen zou wringen kon het zijn dat je geluk had er door te komen, maar een volwassen kat kon er lang nog niet door heen, maar Manepaw stopte met helpen en volgde haar vriendin en zag wat er gebeurde. Oh Starclan! Zo te zien kreeg Bloodpaw rake klappen! Beechresin kreeg het voor elkaar om de zwarte bloodclanner weg te werken bij de leerling medicijn kat, maar of ze goed zou kunnen vechten met haar omvang ze moest uit kijken zeker met een buik vol kittens. Zonder na te denken vloog Manepaw aan Moon voorbij en schoot de kraamkamer uit en vloog op de zwarte poes af. Ze had nog niet zo veer gevechtservaring, maar als ze voor enige afleiding kon zorgen en Beechresin het juiste moment kon geven vond Mane het best. Ze maakte geen geluid en rende op de zijkant van de zwarte bloodclanner af. Manepaw sprong in de hoop op de rug van de zwarte kat te landen en haar klauwen er dan diep in te kunnen boren, maar als ze de kans kreeg zou ze ook zich vast bijten zo vel als ze kon.

Tag: Beechresin en Shade

Het antwoord van de Shadowclan Deputy was niet sterk. Er werden dingen voor hem achter gehouden en dat zorgde ervoor dat hij het nog liever wilde weten. Maar voor nu zou Acorndust het niet loslaten. Daar in tegen zetten de Deputy wel zijn nagels in zijn rug. Cobra gromde diep toen hij nagels door zijn vacht en vlees heen gingen en met een snelle, maar pijnlijke beweging draaide de zwarte kater zich om zodat hij zich hopelijk los kon krijgen van de grip van de oudere kater. Cobra was een stuk jonger dan de Deputy, waardoor hij hopelijk net iets sneller kon zijn dan de kater. Maar hij wist niet zeker hoe de clans trainde, en hoeverre het verschilde met dat van de training van de Elite. Immers was hij niets anders gewend. Cobra gromde nog een keer en haalde uit met zijn klauwen in de richting van Acorndust, hopend dat hij ergens houvast aan kon houden. Immers kon hij zich dan optrekken en zijn kaken rond de kater slaan. Maar dat kon nog lastig worden met de hoeveelheid vacht van deze fluff ball.

De eerste die voor zijn neus kwam te staan was een jonge apprentice, of was ze nog een kitten? Op de manier waarop ze deed moest ze vast net apprentice zijn. Dat was geen partij voor hem, het was eigenlijk bijna sneu. Hij schudde even zijn kop toen ze naar hem grauwde. “Pas op dat je je hoofd niet verliest.” Bromde hij terwijl hij nu niet bepaald gemeend zijn poot naar haar mepte. Een beweging die makkelijk was af te slaan. Zijn poot werd dan ook weggeslagen maar niet door Newtpaw. Er stond ineens een stuk meer kattin voor zijn neus. Ze snauwde iets tegen de apprentice, ah Newtpaw heette ze dus. Zijn tweegekleurde ogen keken nog even naar het jonkie, maar toen richtte hij zijn volledige aandacht op de ShadowClan warrior. “Zo zo, mogen de beste winnen.” Bromde hij tegen Poisonivy, voordat hij een nieuwe aanval inzetten. Dit keer veel krachtiger dan bij de apprentice en nu wel echt bedoeld om iemand te bezeren. Flink te verwonden het liefste. Het probeerde met zijn rechterschouder haar omver te beuken terwijl hij tegelijkertijd zijn linkerpoot omhoog sloeg met de bedoeling zijn nagels over haar oren of nek te halen.

Tag: @Newtpaw & @Poisonivy

Zijn nagels vonden doel in de rug van Cobra, waar hij ze dan ook eens goed langshaalde voor de kater van hem los wist te komen door zich te draaien. Hij zette zich schrap voor een eventuele tegenaanval van de Bloodclan leader, maar op het moment dat Cobra een uithaal deed galmde er een oh zo bekende stem door het kamp. Voor een moment draaide hij zich dan ook naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Tallstar was er en hij klonk veel te vrolijk voor een kat die gevangene had moeten zijn van deze katten. Dit werd alleen maar bevestigd door zijn dochter die op de kater afsprong. Ergens wilde hij weten wat er gaande was, weten waarom Tallstar Shadowclan duidelijk verraden had, maar klauwen die zich in zijn schouder boorden brachten hem terug naar zijn huidige gevecht. Hoe kon hij zich zo laten afleiden? Tallstar kon wachten, tenslotte had de kater hem dat vaak genoeg aangedaan. Hij wist dat hij zijn focus moest houden op dit gevecht, maar hij was zich ineens bewust van alles dat er gaande was. De kreten die van Bloodpaw kwamen terwijl Shade hem aanviel en hoe Beechresin haarzelf tegen Shade wierp om Bloodpaw te beschermen deden hem het liefst willen helpen, maar dat kon niet. De pijn in zijn schouder was daar al het bewijs van. Als hij iets wilde doen zou hij dit eerst moeten afhandelen tenzij Cobra ineens besloot niet meer aan te vallen. Hij haalde uit met zijn poot naar de kop van Cobra, nagels uitgeklapt. Hopelijk als hij een hard genoege tik gaf zou het de jongere kater wat verdoven en zou hij genoeg tijd hebben om te helpen, want het leek er ondertussen alweer op dat Tallstar naar Pepperpaw gegaan was.

Tag: Cobra, indirect Tallstar

Het lukte haar om Shade van Bloodpaw af te krijgen en een snelle blik naar de kater vertelde haar dat hij in ieder geval nog niet zijn leven gelaten had. Ze zorgde er in ieder geval voor dat ze tussen Bloodpaw en Shade bleef, ze zou de poes niet nog eens de kans geven om hem toe te takelen. Ze was er vrij zeker van dat dat zijn mogelijke dood zou zijn en dat kon ze niet toestaan. Ze had hem nog nodig, meer dan ze toe kon geven. Tenslotte was het niet allemaal lekker tussen hun gegaan, maar nu de kittens er waren leken ze toch van hem te zijn, hoe erg ze ook had gewild dat dat niet het geval was. De woorden van Shade brachten haar aandacht terug naar de bloodclanner. "Deze keer heb ik geen reden om weg te rennen." Sprak ze rustig, terwijl ze zich schrap zette voor de aanval van de poes. Ze draaide haar kop weg, waardoor de nagels alleen haar wang raakten, waarna ze naar beneden dook en een van de voorpoten onder de poes vandaan probeerde te trekken. Hopelijk zou ze dan uit balans raken en dan zou ze bovenop haar kunnen springen om daar schade aan te richten. Terwijl ze dat probeerde zag ze in haar ooghoeken een van de apprentices eraan komen om haar waarschijnlijk te helpen. "Manepaw, ga terug!" Ze kon niet ook nog rekening houden met een jonge apprentice die amper meer dan een kitten was. Ze wist dat ze slimmer moest proberen te zijn dan Shade wilde ze überhaupt een kans maken om hier te winnen, want ze wist dat die kans klein was en dan zou afleiding daar zeker niet bij helpen.

Tag: Shade & Manepaw

Trillende snorharen, een bristelende staart; dit was wat het was om je levend te voelen. Een volledig toneel was voor haar neer gelegd, zowel de spelers als de toeschouwers. Als een witte schaduw droop ze het kamp binnen, haar pas sierlijk en met een souplesse die niet zou laten denken dat ze tussen deze groep katten behoorde. Haar ogen gleden over het kamp, namen ieder deel van deze samenleving op terwijl andere strijden uitgevoerd werd in het kamp. Het deerde haar niet zoveel, enkel toms die hun eigen gore bekken niet konden houden. Hihi. Pas toen Shade zichzelf op de zogeheten 'medicine cat' lanceerde keek ze even geamuseerd op. Er lag een schoonheid in de manier waarop ze zijn lichaam afstastte, hoe haar scherpe nagels zijn klei kneedden tot een kunstwerk. Was het juist? Was het gerechtvaardigd? Ach. Wie was zij om daar een uitspraak over te maken? Enkel Cobra zijn kreet liet haar ogen schitteren. Ah, dan toch eindelijk. Lang hoefde ze niet rond te gaan om haar tegenstander te vinden. Haar gepluimde, witte oortjes hadden de woorden al van een rode kater van haar leeftijd opgevangen. Bijna had haar maag zich omgedraaid, maar de glimlach bleef op haar gelaat terwijl ze met dansende passen hun kant op kwam. "Och, ik zou haast vertederd raken," haar stem was mierzoet terwijl ze hem haast sensueel van onder haar wimpers aan keek. "Is je meisje niet in staat zichzelf te beschermen? Och, hoe zonde, zoveel verloren potentie," weemoedig schudde Cyren met haar kop, zachtjes klakkend met haar tong. "Als je dan zo wanhopig bent, sterf dan ook maar voor haar poten," ieder woord leek de werkelijke betekenis tegen te spreken, met haar stem zacht als zijde, zouden haar klauwen dat niet zijn. Met een sierlijke sprong kwam ze zijn kant op, haar nagels glommen in het licht terwijl ze deze achter zijn poten probeerde te haken om zijn kaak op de grond te laten slaan.

@ Saffronpaw & Soundpaw

★

Door al het strijdgewoel was hij alleen maar nog meer in de war. Hij forceerde zichzelf weg te kijken van Southernwolf en Roughpaw. Hij wilde wel naar haar toe gaan, haar troosten, maar anderen kwamen al op haar af. En hij moest hier blijven, voor de kittens zorgen. Dat was ook een belangrijke taak. Dat hield hij zichzelf maar voor. Ook heel belangrijk, net zo belangrijk als vechten. Hij zou immers toch alleen maar in de weg lopen, want goed vechten kon hij niet. Toch kon hij de lichte schuldgevoel die in hem opkwam niet onderdrukken.

De jonge kater scande het kamp af, op zoek naar mogelijk iemand om te helpen. Mocht diegene het heel erg hard nodig hebben. Hij moest namelijk ook voor de kits zorgen. Maar iemand helpen met vechten was niet van toepassing voor hem, want zijn ogen vielen op de jonge Scarletkit. Oh nee! Zij moest daar helemaal niet zijn! Hoe kwam ze daar nou??
Gehaast wierp Twistedpaw een blik op het nestje. Ze waren stil en veilig. Oké, goed. Nu was het tijd om Scarletkit te redden. Hij haalde diep adem en rende de Nursery uit. Hij bad tot StarClan dat er geen BloodClanner op hem af kwam, want hij moest de jonge kitten redden! Ze snikte nu zelfs om haar mama, och arm ding.

Twistedpaw kwam eindelijk bij haar aan en boog snel over haar heen. 'Ssh, stil zijn Scarletkit. Ik ben het, Twistedpaw.' Voor je het wist ging ze gillen, dan was hij nog verder van huis. Geen aandacht trekken, dat was belangrijk nu. Hij pakte het jonge poesje bij haar nekvel en draaide snel om, weer terug naar de veilige Nursery.

Tag: Scarletkit, open(?)

Nadat zijn woorden uit zijn mond waren gesist had hij weinig tijd om nog te reageren. Zijn neus krulde net zo woedend op als zijn tegenstander maar haar volgende actie kon hij nooit bedenken. Enkel een sadist, enkel iemand zo doorgedraaid als Shade, kon zo iets in haar hoofd halen. Haar woorden kwamen aan in zijn oren maar voor hij een spier bewogen kon haakte haar klauwen in zijn wang. De tom probeerde nog zijn kop weg te trekken maar de kracht die de she-cat zette op zijn kop was te veel om tegen te werken. Met een smak kwam zijn gezicht vol op een steen dat naast hem lag en hij voelde hoe niet alleen zijn staart gebroken was maar nu ook zijn kaak verbrijzelde. Hij kon niet eens schreeuwen van de pijn. Nee, alles werd een waas. Het enige wat hij kon zien was een blur van zwart en een harde piep in zijn kop dat zijn ogen liet rollen. Een zure geur vulde zijn neusgaten. Zijn maag was letterlijk omgedraaid door de pijn. Verslagen lag hij op de grond. Zijn lijf nat van het bloed, de zweet en zijn braaksel.

Tallshadow
________________________

Van alle dingen die Tall vervelend vond - denk aan: Bloodpaw, Sunvoice, dat gevoel wanneer je in nat gras stapt, het gevoel van beestjes die over je lichaam lopen, en vergeet spinnen niet - haalde dit toch zeker wel de top tien. Pepper keek naar alle mogelijke andere katten, voor ze naar hem keek en hem na twijfel toch besloot te begroeten. Tall hield een oogrol in, maar deed wel zijn kop schuin toen hij de woorden van de poes hoorde. Met een nadenkende blik keek hij om zich heen, alsof de kater dit nog niet eerder gezien had. Bloodpaw lag verslagen op de grond, Cobra en Acorn waren in gevecht, en voor de rest leek Bloodclan de overhand te hebben.

Zijn blik ging weer naar Pepper, "Ja dit moet eigenlijk wel stoppen he?" Mauwde hij nadenkend, zich ondertussen afvragend waar Sin en Ace precies waren. Zodra die het kamp in zouden komen konden ze in de verwarring gemakkelijk de laatste slag toedienen en zou Shadowclan, als het hem betrof, zonder doden overwonnen zijn. "Gaan we regelen," Fake it till you make it, en tot die tijd? Afleiden. "Hoe gaat het trouwens met jou, hebben ze een beetje goed voor je gezorgd?" En: waar had Slate voor gekozen? Met lichte pijn in zijn hart was Tall bang voor het antwoord. Misschien had hij niet ál zijn geheimen aan de grijze poes moeten toevertrouwen voor hij wegging. Maar hij had zulke hoop gehad.

@Pepperpaw

_{Elke hartslag leek wel een eeuw te duren en toch veel te snel te gaan. Met elke hartslag raakten haar geliefden immers meer in gevaar, maar tegelijkertijd leek de tijd rondom haar stil te staan, alsof ze niet daadwerkelijk meemaakte wat ze meemaakte. Haar hart was ondertussen in haar keel gevlogen. In kinderlijke paniek was ze naar haar vader gevlogen die als een engel het kamp binnen gestapt leek te zijn, maar nu liep ze vast. Een misselijkmakende kraak kwam van Bloodpaw af iets verderop en Pepperpaw voelde haar eigen maag omdraaien. Ze kon er niet eens een geluid uitkrijgen, ze zag hem enkel liggen, hij, haar grote broer. Haar sterke grote broer. Haar ogen waren rond als de volle manen en even zette ze een stap in zijn richting, weg van haar vader, totdat deze weer sprak en haar aandacht als een vacuum naar hem toezoog.

Hij zou het goed maken.

Of niet? Haar vader leek te treuzelen, niet te weten wat hij moest doen. Of wist hij dat wel? Opnieuw ratelde het woord verrader door haar hoofd. De chaos in haar kop zwol aan. Ze wilde er zo graag voor haar vader zijn, bij haar vader zijn. Ze stond even met haar mond vol tanden toen hij haar vroeg hoe het was. Of ze goed voor haar gezorgd hadden. "Daar gaat het nu niet om! Je moet wat doen!" miauwde ze, vol stomme verbijstering. Waarom ging hij dat niet? Was hij toch..? Haar blik schoot opnieuw naar Bloodpaw, haar haren overeind en haar oren in haar nek. Moest ze naar hem toe? Wat kon ze doen? Waar was Acefray? Besluiteloosheid overviel haar, samen met een ontzettende misselijkheid waarna ze haar blik weer naar haar vader liet gaan, een stapje achteruit zettend. Haar vader moest het oplossen. Een verrader. "Je bent hier toch niet samen met Bloodclan papa?" Haar stem was schor. Ze moest naar Bloodpaw. Ze moest haar vader overtuigen dit op te lossen. Ze moest naar Settleddust. Ze moest naar Acorndust. Ze moest de kat aanvallen met wie Beechresin nu in gevecht was. Ze moest. Ze moest. Ze moest...

TAG: Tallstar}

Hij hoorde Tallstar, de leider van Shadowclan, de verrader van dit zooitje. Maar de woorden drongen niet tot hem door. Hij had zijn vijand, zijn prooi. Adrenaline schoot door zijn lichaam heen, het verdoofde de pijn die door zijn rug heen schoot. De pijn van nagels die door zijn vlees heen waren gegaan. Hij merkte dat Acorn was afgeleid door de kreten van het kamp, de schreeuw van zijn ouder leider. Een kans die hij schoon zag om uit te halen en zijn klauwen in de schouder van de kater te zetten. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij bloed voelde door zijn nagels heen en hij deed een poging om zich op te trekken aan de schouder die hij vast hielt. Een poot kwam zijn richting op en Cobra was gedwongen om los te laten zodat hij kon ontwijken. Hij zag een nagels langskomen en voelde dat er iets bleef hangen in zijn oog. De zwarte kater blies luid, terwijl de klauw over zijn gezicht heen ging en er bloed over de rechterkant van zijn gezicht heen begon te sijpelen. Hij wilde spreken, maar woede, pure woede, overnam hem en hij zetten zich af met zijn achterpoten. Proberend al zijn kracht achter de sprong te zetten, sloeg hij zijn klauwen uit om zich tegen de oudere kater te gooien. Zijn groen oog dat nog open was stond kwaad, moordlustig. Maar één ding ging door zijn kop heen. Kill, kill, KILL.

[Tag: @Acorndust]

Settleddust was Pepperpaw voor een moment kwijtgeraakt in de menigte. Maar hij zag haar Tallstar groeten, hoe hard hij ook had geprobeerd tegen te houden. Hij zag hem nog een blik werpen. Hij keek haar wanhopig aan, schuddend met zijn kop. Als hij wilde zeggen, nee, nee doe het niet, kom terug. Maar het was tevergeefs, want al snel begon ze te kleppen met haar vader. Settleddust zijn ogen gingen in de rondte. Hij voelde zich verslagen, zonder ook maar een klauw te hebben uitgeslagen. In zijn ooghoeken werd Bloodpaw met grof geweld tegen de grond gewerkt, zo hard dat Settleddust twijfelde of hij zo'n klap wel zou kunnen overleven. Ondertussen was Acorndust in een gevecht gewikkeld met de BloodClan leider. Het was chaos en hij wist niet wat hij moest doen. Moest hij Acorndust helpen? Moest hij Bloodpaw helpen? Maar zijn ogen waren als magneten op Pepperpaw gericht. Er waren genoeg die zich met Bloodpaw bemoeiden, Acorndust kon zich nog wel even redden. Pepperpaw niet. Hij liep haar kant op, wevend tussen katten. Hij hoorde nog dat Tallstar wat mompelde dat hij het zou stoppen, dat Pepper wilde dat hij het nu deed. Hij was tijd aan het rekken. Hij hoorde Pep tegen pruttelen. Dit was het moment, het begon vast eindelijk te klikken. Ze vroeg het zelfs. Je bent toch niet met BloodClan? Ze moest nu toch het antwoord inmiddels wel weten? Hij was steeds dichterbij. Pepperpaw zette een stapje achteruit en toen sprong hij naar voren, zijn haren recht overeind.

‘Genoeg,’ bromde hij. Nu stond hij recht tegenover zijn leider. Ex-leider. Of nou ja, wat was Tallstar nu precies? Geen star meer. Slechts "Tall", wat anders? Hij zou het waarschijnlijk nu wel kunnen schudden. Hij was nog maar een groentje tegenover de kater. Maar ergens hoopte hij dat hij zich zou inhouden omdat Pepperpaw er was. Alsof hij nog even moest doen alsof hij de held van het hele verhaal was. Settleddust durfde geen dreigementen te maken. Hij vreesde dat ze uitgespeeld waren. Hun enige troef nu nog was Sinclaw. Maar hij wist niet meer precies waar ze was, óf ze haar nog hadden. Zijn blik flitste even kort naar Acorndust die weer besprongen werd als een stuk prooi. Zijn ademhaling kwam omhoog en hij bleef naar Tallstar kijken. Het was nu genoeg. Als hij het kon stoppen, moest hij het nú doen.

Tag: Tall, Pepper

Bloed welde op waar de klauwen van Cobra zijn schouder geraakt hadden en hij voelde het langzaam langs zijn poot beginnen te sijpelen. Toch hield dit hem niet tegen en haalde hij uit naar de kop van de kater, waardoor zijn schouder vrij kwam. Doordat de kater hem probeerde te ontwijken gingen de nagels die hij eerst gewoon op de kop gericht had naar het oog van Cobra waar hij voelde dat ze contact maakten. Bloed welde op aan de rechterkant van Cobra zijn kop en waar een andere kat zich misschien terug zou trekken na een kras over zijn oog gehad te hebben, was dit niet het geval bij de zwarte bloodclanner. In plaats daarvan leek de ander alleen maar kwader te worden en werd hij voor een moment overrompelt door de pure kracht die in de aanval van de kater zat. Hij voelde hoe hij naar de grond zakte en wist dat hij moest handelen voor de ander serieuze schade kon doen. Hij draaide dan ook naar zijn rug en trapte hard met zijn achterpoten in de hoop Cobra van zich af te gooien. Het was een risico om naar zijn rug te draaien en zijn buik naar boven te richten, maar alleen op deze manier kon hij de kracht zette die hij wilde.

Tag: Cobra