[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Elite Overname

De Plan was in werking gesteld. Hij had een groepje daar gelaten, terwijl hij met de rest op pad was. Nog één keer keek hij om naar het gebied waar hij het merendeel van zijn leven had gewoond. Voor nu zou hij gaan verhuizen, voor nu zou hij laten zien dat de Elite gevreesd moest worden. Hij zou nu echt in de pootsporen van zijn vader treden, al had het langer geduurd dan dat hij had wilt. Hij zou aan de Elite laten zien dat hij de juiste keuze was geweest voor deze positie. Cobra’s groene ogen gleden over de katten die hij bij zich had. Hij had de juiste keuze gemaakt om deze mee te nemen, hiermee zou hij zijn deel van De Plan kunnen doen. Hij grijnsde eventjes, voordat hij zich bij de rest van de katten voegde en eventjes zijn staart over de rug van Shade liet gaan. Hij was blij dat ze hierbij was, ondanks dat ze nog steeds niet helemaal op één zaten. Er waren dingen veranderd in de laatste tijd, zij waren veranderd samen, maar hij hoopte dat zodra alles in plek zou klikken, ze weer echt samen zouden kunnen komen. Hij knikte eventjes naar zijn partner, voordat hij langs de rest van de katten liep naar de voorhoede van de patrouille. Hij had zelf de leiding willen nemen, de groep terug in het kamp was capable genoeg om instructies te volgen en men bezig te houden. Hij had zin in dit deel van het plan, en dat was ook misschien iets te duidelijk te zien aan het trillen van het puntje van zijn staart. Deze had nog steeds een knak erin sind het ongeluk dat hij had gehad, maar dat maakte niet uit. Het maakte hem tot de kater die hij nu was. Hij was anders dan Claw, maar toch dezelfde kater op sommige punten. En nu zou hij laten zien dat hij dit kon doen op een meer diplomatische wijze.
Het kamp van Shadowclan kwam in beeld en hij stopte de groep katten. ”Elite! Vandaag zal Shadowclan van ons worden. Sinclaw zal er voor zorgen dat we niet gestoord zullen worden hier. Als het goed is zal er zo weinig mogelijk weerstand geboden worden. Niemand valt aan zonder mijn toestemming.” Hij keek zijn katten eventjes aan, voordat hij zich omdraaide en in de richting van het kamp zetten.
Hij hield de informatie die hij had over het gebied goed in zijn achterhoofd, ze wilde zo min mogelijk opvallen immers. Het zou best kunnen dat er enkele warriors nog in het kamp waren, de exacte nummers had hij immers ook niet. Maar het waren punten waar hij rekening mee moest houden.

De zwarte kater waande zich door de ingang van het kamp, gromde eventjes en sprong op de verhoging die hij zag als de rots van de Leader. ”Shadowclan! Jullie leader heeft jullie verlaten, jullie Deputy staat nu met jullie warriors in een leeg Bloodclan kamp. Vanaf dit moment staan jullie onder mijn leiding!” Zijn stem was niet meer dan een snauw. Hij stond trots op de rots, met zijn borst naar voren en zijn gifgroene ogen gericht op de katten die in het kamp waren. ”Elite! Zorg ervoor dat niemand in of uit het kamp gaat. En laat iemand Bloodpaw naar mij brengen.” Hij spuwde de naam van de Shadowclan apprentice bijna uit. Verachtend beest dat het was. En nu was het wachte op de versterking. Als ze al zouden durven.

Rules!
- Niemand mag het kamp in of uit totdat hiervoor een sein wordt gegeven.
- De Elite zal niemand aanvallen totdat daar reden/opdracht toe wordt gegeven.

xoxo

Ze waren Bloodclan gaan aanvallen. Ze gingen zijn moeder aanvallen. Het voelde surreëel, alsof het niet echt was, niet echt kon zijn - zijn moeder was immers ook Shadowclan, net zoals zij, in bloed en in ziel. Toch? Dat was hoe hij het altijd geweten had en hij kon zich niks anders inbeelden. Maar deze nieuwe informatie bracht hem in de war, maakte barsten in het beeld dat hij van de wereld had. Pythongaze besloot dan maar te doen wat hij altijd deed met dat soort informatie - negeren. Hij zat hier, zoals alle dagen, in de elders den, waar het stil en voorspelbaar was.

Tot het dat plots niet meer was. Raar toch, hoe de dingen van de ene moment op de andere konden veranderen? Pythongaze had dat nooit begrepen; in tegendeel, verandering was zijn grootste angst. Het maakte dat hij plots niet meer wist waar dingen waren, of hij ergens tegen zou lopen, of hij iets volledig gemist had. Hij hield niet van dat gevoel. Maar nu was er verandering, of hij dat nu wou of niet. De kater bleef even zitten in de elderden. Het gerumoer van de overgebleven katten verwarden hem. Uiteindelijk stond hij op en liep hij met langzame stappen het camp in; een vieze geur benam hem bijna de adem en hij hoorde nog net een luide, onbekende stem zeggen om Bloodpaw bij hem te brengen. Wat in Starclansnaam..?

Tag: niemand

Zwijgend stapte de grote gespierde kater achter Cobra aan, het leek of alles aan elkaar gelinkt was en het hele plaatje nu eindelijk zichtbaar werd. Voordat hij het gebied van ShadowClan inliep keek hij even achterom, ze zouden gaan verhuizen van de Barns naar dit ''Camp'' wat dat dan ook precies mocht zijn. Cobra leidde de Elite door het gebied en stapte toen dat ''Camp'' in en hij vernauwde zijn ogen bij het zien van de andere katten, het Camp hier was bijna leeg en hij ginffelde. Oh, wat was dit mooi. Cobra sprong op de rots die in het midden van het Camp lag en vertelde een verhaaltje. ”Elite! Zorg ervoor dat niemand in of uit het kamp gaat. En laat iemand Bloodpaw naar mij brengen.” miauwde hij en de oranje kater ging aan de rand van het Camp zitten zodat hij goed toezicht kon houden. Het halen van Bloodpaw mocht een andere kat fijn doen, daar had hij vandaag geen zin in.

Tag: Niemand

Roughpaw was sinds het vertrek van het grootste deel van de warriors onrustig heen en weer aan het ijsberen. Ze had Acorndust vervloekt dat ze niet mee mocht. Het was háár moeder die het eerste slachtoffer was geworden. Ze had het recht om mee te mogen, om de lieders met haar eigen klauwen uit elkaar te scheuren. Maar nee, ze was te jong, te onervaren. Wat boeide dat nog op dit moment? Was de kracht niet in met hoeveel ze waren? Roughpaw spitste haar oren toen ze beweging hoorde in de kamptunnel. Huh, nu al? Was het zo makkelijk geweest? Maar de katten die het kamp binnen kwamen stromen waren onbekend en ze stonken als de neten. De rillingen schoten over haar rug, waardoor haar haren recht overeind kwamen en haar nagels zich ontblootte. Diep gegrom kwam uit haar kleine lichaam toen ze haar rug bolde. Dit was niet juist. Dit hoorde niet. Was Acorndust verslagen? Een snauw kwam uit haar bekje toen een zwarte kater op de leidersrots sprong en haar klauwen begonnen te jeuken om wie dan ook van dit groepje te bespringen. En toen kwam het. De mededeling:

”Shadowclan! Jullie leader heeft jullie verlaten, jullie Deputy staat nu met jullie warriors in een leeg Bloodclan kamp. Vanaf dit moment staan jullie onder mijn leiding!”

Nee nee nee nee! Ho stop. Dat kon zomaar niet? Waar was Acorndust? In een leeg kamp? Nou, dan zou hij terugkomen met een vechtpatrouille en dan zouden ze deze nepperd weer terugsturen naar waar hij vandaan kwam. En Bloodpaw? Nee! Dat was haar vriend. Die zou bij haar blijven. Ze draaide haar kopje in het rond. Ze zou hem niet zomaar laten gaan, niet zonder slag of stoot. ‘Nee!’ brulde ze uiteindelijk als conclusie. Nee, dit was niet echt. Dit kon niet. Waar waren haar broertjes en zusjes. Waar was Bloodpaw? De uitgang van het kamp was al geblokkeerd. Haar hartslag versnelde zich en de adrenaline begon door haar aderen te stromen. En toen begon ze richting de medicine cats den te lopen, zo onopvallend mogelijk. Ze mochten Bloodpaw niet meenemen. Ze hadden hem nodig!

[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE Kvipbv9

Een kleine, maar robuuste kater had het oude camp verlaten met een goed gevoel. Zijn half geadopteerde zoon en ook ex-young one ging de confrontatie aan met de rest van Shadowclan. Hij vertouwde Orchis zoals hij bij geen ander deed. Zelfs niet Cobra. Sirtlan sjokte dan ook met een brede grijns het bijna verlaten kamp binnen. Hij liep iets meer naar voren, omdat hij met zijn figuur niet zo sterk was in dingen bewaken. Daniël was er veel beter voor bijvoorbeeld. Dan liet je hem maar best het saaie bewaakwerk doen. Gaf Sirtlan maar meer iets in de aard van - "...En laat iemand Bloodpaw naar mij brengen."

Hij keek rond, niet wetend naar wie hij moest zoeken. Tot hij een klein meisje in het oog kreeg. Deze riep heel melodramatisch en zéér - kuch - droevig, waarna ze naar een van de dennen probeerde te lopen. Net zoals bij Thunderclan moest dit de Medicine cat den zijn ofzoiets. De kater nam dus zijn taak serieus op. Hij stapte op het meisje af en ging haar plots voor. "Dankjewel meid!" Sirtlan greens breed, misschien een beetje eng.

Tag: Roughpaw (op weg naar Bloodpaw)

Chillypaw ijsbeerde door het camp alsof ze op hete kolen liep. Starclan, starclan, de tijd tikte zo traag voorbij, wanneer zouden ze terug komen, waarom mocht ze niet mee, Starclan-... Plots kwam een grote groep katten het camp in. Chillypaw draaide zich om, verwachtte haar clangenoten en familie te zien - maar een vreselijke stank viel haar neusgaten aan en een zwaar gevoel drukte op haar hart. Oh nee. Oh nee. Er stond afschuw in haar ogen terwijl ze toekeek hoe de leider van de groep op de rots sprong, de clan aansprak en zijn rotkatten beval om Bloodpaw te halen. Nee, niet Bloodpaw hij had niets fout gedaan, starclanverdomme- Roughpaw was haar voor, sprong de medicine cats den al in maar werd onderschept door een Bloodclanner. Nee, nee, alles ging fout, dit was niet hoe het hoorde te gaan. Chillypaw snelde haar zus tegemoet, schoot tussen de Bloodclanner en de medicine cat's den in en zette haar borstkas breed op tegen de veel grotere kater. "Over mijn lijk!", schreeuwde ze boos, haar stem luid en schel terwijl haar hart klopte in haar keel. Over haar lijk, inderdaad. Ze zou niet over zich heen laten lopen door dit stelletje vossenstronten.

Tag: Sirtlan (Roughpaw)

Oh jongens, ze vond dit helemaal niets. Waarom hadden ze niet mee mochten vechten? Hier stil zitten gaf haar alle vervelende kriebels! Ze wilde die stomme commander slaan voor wat ze haar mama had aangedaan, ze wilde bewijzen hoe sterk ze wel niet was geworden door alle trainingen! Alleen in plaats daarvan moest ze in het kamp blijven, wachten totdat ze meer zouden horen. Littlepaw was in d ebuurt gebleven van haar zusjes, waar ze rustig haar vachtje aan het likken was. Ze deed haar best om nonchalant en rustig te lijken, maar aan de manier waarop haar grijze vachtje telkens weer zenuwachtig omhoog sprong was wel te merken dat ze moeite had. Dit werd niet beter toen er opeens katten hun kamp in kwamen stampen. Volledig van haar stuk gebracht bleef ze aan de grond genageld staan, overal was opeens Bloodclan! Haar hartje begon even snel te kloppen als de konijnen waar Windclan op joeg, al helemaal toen ze ook nog eens naar Bloodpaw vroegen. De kleine Littlepaw schoot wat naar achteren in eerste instantie, totdat haar zusjes in actie kwamen. Shit. Roughpaw had Bloodpaw zijn plek verraden, en nu ging Chillypaw er ook nog eens voor staan! Littlepaw slikte de brok in haar keel door en schraapte al haar moed bij elkaar, waarna ze met een vacht dik van angst ook richting de den rende en zo groot mogelijk - nog steeds zeer klein - naast haar zusje voor de den ging staan. "J-jullie blijven van hem af!" als haar zusjes zo dapper waren, was zij dat ook!

Tag: Roughpaw, Chillypaw & Sirtlan

Ze had mee willen gaan met de patrouille naar Bloodclan, maar haar vader was er fel tegen geweest. Zeggende dat ze nog te zwak was na haar kittens gehad te hebben. Toch weerhield het haar er niet van om ongeduldig bij de ingang van de nursery te zitten en te wachten o er iets van nieuws zou zijn. De kittens sliepen in haar nest, maar zelf wist ze dat ze de rust niet zou kunnen vinden. Ze hield dan ook haar blik strak op de ingang van het kamp gericht, ondanks dat ze wist dat het nog een tijd zou duren voor ze terug zouden zijn.
Een geur die ze vrijwel meteen herkende deed haar opspringen van de plek waar ze gezeten had en met vernauwde ogen keek ze hoe Cobra het kamp binnen stapte en op de rots sprong waar normaal haar vader gestaan zou hebben. "Shadowclan! Jullie leader heeft jullie verlaten, jullie Deputy staat nu met jullie warriors in een leeg Bloodclan kamp. Vanaf dit moment staan jullie onder mijn leiding!" Dacht hij echt dat ze dit zomaar gingen accepteren? Ze zou niet nog eens zomaar toegeven aan deze katten, vooral niet toen Cobra vroeg Bloodpaw naar hem toe te brengen. "Denk je echt dat we zomaar naar je zullen luisteren?" Sprak ze fel naar de Bloodclan leider. Haar nekharen stonden overeind terwijl ze fel naar de kater staarde. Ze ging hierin niet toegeven, niet nog een keer. "En waag het eens om Bloodpaw wat aan te doen!" Zodra ze ook maar een haar op Bloodpaw zijn kop wilden krenken zou ze er tussen springen. Ze wist dat het merendeel van de katten hier nu jonger was dan zij was, maar als het nodig was zou ze volhouden tot haar vader terug was. Tenslotte was dat iets waar ze altijd op had kunnen vertrouwen als het op hem aankwam.

Tag: Cobra

Twistedpaw had graag meegewild met het gevecht, maar hij was niet oud genoeg. Ergens vond hij dat ook wel prettig, als hij er langer over nadacht. Hij had immers weinig tot geen ervaring met vechten. Hij zou het kamp wel beschermen met de andere katten die achterbleven! Twistedpaw probeerde er zo licht mogelijk over te doen. Zijn papa was sterk en slim, hij zou Tallstar wel terug halen. Wel jammer, want dan zou hij geen soort van Leader meer zijn, maar dat maakte voor nu even niet meer uit.
Maar het was niet zoals hij had verwacht. Hij hoorde katten aankomen en dacht dat het de patrouille was, weer terug van het gevecht. Maar het was BloodClan. Huh?! Moesten zij niet in het BloodClan kamp zijn?? Ze moesten Acorndust waarschuwen!
De tabby dook wat ineen toen meer BloodClanners het kamp binnen kwamen. Vervolgens vroeg de Leader, Cobra dus, naar Bloodpaw. Dat zorgde voor heel wat commotie onder de rest van ShadowClan. Twistedpaw keek nerveus om zich heen.
'W-We moeten Acorndust en de rest waarschuwen,' miauwde hij. Hij probeerde zijn stem zo krachtig mogelijk te klinken. Ze moesten iets doen!

Tag: Niemand/iedereen

Plumkit was zo trots geweest op zichzelf toen ze het helemaal totaan papa's den geschopt had zonder problemen. Mama was ontzettend afgeleid geweest en dus was het makkelijk geweest om weg te gaan. Ze was nog te jong om echt te beseffen dat dat waarschijnlijk niet zo goed was. Nu zat ze in de ingang van de medicine cat's den, snuffelend aan een blaadje dat waarschijnlijk van een hoopje kruiden gevallen was. Hmm, rook best lekker. Plumkit nam het in haar bekje net toen lawaai haar haar oortjes in haar nek deed plooien. Wat was dat? Met het blaadje uit haar bek hangend kwam ze de medicine cat's den uit, alleen om oog in oog te staan met het achterwerk van twee apprentices. Onschuldig gluurde ze ertussendoor, recht in de angstaanjagende blik van een heel enge kater die ze niet kende. Uh, oops?

Tag: Sirtlan (Chillypaw, Littlepaw)

Bloodpaw was in zijn den spulletjes aan het organiseren voor het gevecht. De drie dagen waren om en Acorn stond klaar om naar Bloodclan te gaan. Zijn mentor was met hem meegegaan en liet hem hier alleen achter in het kamp om alles alvast klaar te leggen om de nodige gewonden meteen te kunnen helpen. Hij was wel blij dat hij vandaag thuis bleef ook al had hij graag zijn eigen klauwen in enkele van die bloedratten willen slaan, nu kon hij in ieder geval dicht bij Beechresin blijven en de kittens. Hij was net klaar met zijn voorbereiding toen hij zijn den uit kwam gestapt en richting de nursury liep. Onderweg liet hij per ongeluk zijn pakketje met kruidens vallen en zuchtte hij mopperend. Snel raapte hij alles bij elkaar en merkte dat hij wat vergeten was. De tom legde zijn spulletjes netjes neer en liep naar de achterkant van zijn den waar hij wat verzamelde mos had klaarliggen. Terwijl hij bolletjes aan het maken was van het verse mos rook hij een bekende geur. Zijn vacht piekte omhoog als een stekelvarken en zijn tanden ontblootte zicht. Bloodclan was in de buurt! De tom wou zichzelf net omdraaien om zijn clan te waarschuwen toen hij al de stem hoorde van de Elite leader. Zijn kop ging langs zijn den heen en woede borrelde in hem op. Hij stond op het punt om de zware leader aan te vliegen maar Cobra was nog niet uitgesproken. Alsof ze een telepathie gesprek hadden samen: ze zochten elkaar, met waarschijnlijk het zelfde doel. In zijn ooghoek zag hij Roughpaw al richting zijn den lopen en de tom klemde zijn kaken op elkaar. Hij wou net een waarschuwende 'ptss' haar kant op blazen dat ze moest wegwezen maar ze werd al achtervolgd door een Bloodclanner. De tom sloeg zijn klauwen uit om de apprentice te beschermen maar binnen een seconde stond er al een leger van leerlingen voor de ingang om hem te beschermen. Waren ze gek geworden! Hadden ze dan niks geleerd over Bloodclan? Die kater zou hun nekjes breken om hem te vinden. Daarom nam hij ook geen risico en sprong direct boven op de Bloodclanner. Zijn tanden probeerde hij in diens nek te zinken. Hij zal de apps en Beechresin beschermen, het zou zijn eigen kop kosten- al zou hij er ook voor zorgen dat deze kater ook zijn hoofd zou verliezen.

Hij was nog niet zo lang geleden het kamp uit gegaan voor de jacht. Ondanks dat het nog redelijk koud was liet de prooi zich dan ook niet zo graag zien, maar toch was het hem gelukt om 2 muizen te vangen. Met zijn prooi in zijn bek was Darkpaw terug gaan lopen naar het kamp. Het viel hem wel op dat het steeds stillen werd namaten hij dichterbij kwam, maar dat was vreemd... Had een onvoorzichtige leerling een vogel dichtbij het kamp laten schrikken? Echter weer klonk een vreemde stem tussen de bomen door. Dark was het kamp van achteren genaderd en met een paar snelle sprongen drukte de donkerbruine kater zich tegen de wand en luisterde naar de rest van wat de vreemde vertelde. "Jullie Deputy staat nu met jullie warriors in een leeg Bloodclan kamp. Vanaf dit moment staan jullie onder mijn leiding!" Hoorde Dark en van verrassing liet hij bijna zijn prooi vallen. Dus de bloodclan was hun kamp binnen gevallen?! Het zou vast niet gemakkelijk zijn om ze weer uit het kamp te krijgen, maar eerst moest Darkpaw hun deputy waarschuwen! Snel begroef hij zijn prooi een paar stappen van de wand vandaan, voor de leerling al sluipend elke schaduw gebruikte om uit het zicht te blijven. Nadat Darkpaw redelijk van het kamp weg was geslopen zetten hij de spurt in richting de grens. Hopelijk was hij vergenoeg weg om ongezien weg te komen?

(Mag onderschept worden) Wink

Ze was flexibel, ze zou als een blad mee dansen op de wind. Waar die haar ook naartoe bracht, en of ze er nou mee eens was of niet. Want nee dat was ze zeker niet, weer een overname? Hadden ze hun les de laatste keer niet geleerd? Zolang de andere clans de kans hadden om hun handen bij elkaar te slaan kon de Elite niks lang vast houden. Ook niet met hulp van binnen uit. Brat volgde kalmpjes de rest, rustig liep ze mee naar het kamp van de schaduwen en eenmaal aangekomen luisterde ze vol stilte naar hun leider. Enkel toen er een menigte begon te ontstaan bij de een den was ze van plan haar stilte te verbreken. Ze was niet de enige Elite member hier, Sirtlan was ook al ter plaatse. Brat snoof en vernauwde haar oog. Haar strakke blik vooral gericht op het jonge grut. Maar voordat ze nog een verdere beweging kon maken kwam die 'Bloodpaw' in beeld. Die met de oudere member in een gevecht raakte. Hier hadden ze geen tijd voor. Met een snelle beweging kwam de rode kattin naar voren en greep een van de jongere katten vast en probeerde haar poot onder de keel van die kat in kwestie te positioneren. 'Als je nu stopt dan doe ik dit kind niks.' siste ze koud, nog kouder dan ijs.

@ Ze heeft iemand te pakken ^^ kies zelf maar wie.

Hier zat ze dan, alert in het midden van het kamp. Ze was de oudste apprentice in het kamp, toch zou dat niet lang meer duren. De eerst volgende ceremonie zou ze benoemd worden als warrior. Het was haar eindelijk gelukt om haar vergetelheid te onderdrukken. Ze kon zich er nu op focussen om het te beperken in alle maten. Nu zat ze hier, de wacht te houden in het kamp. Het was enorm rustig, totdat deze rust verstoord werd door een afschuwelijke geur. Ze sprong recht trok haar neus op. Nog voor ze iets kon zeggen werd het kamp belaagd door een kleine groep Bloodclanners. Volepaw zette haar vacht dicht op en volgde de grote zwarte kater naar de plek van de leader. Ze liet haar kop zakken en legde haar oren plat naar achteren bij de woorden van de kater. Hoe durfden ze! Volepaw stapte naar voren en sloot zich aan bij Beechresin. Ze spande haar spieren op naarmate de spanning steeg. Plots verscheen Bloodpaw. Hij sprong boven hen uit en belandde op de grote kater van Bloodclan. Wel, dat was het startschot! Volepaw schoot naar voren op de kater bij te staan. Alleen zou het hem niet lukken. Volepaw ging recht voor de pezen in de achterpoten. Heb dodelijk verwonden zou haar niet lukken, maar ze kon zijn mobiliteit misschien wel vertragen. Ze zetten haar tanden in zijn achterste poot, ter hoogte van zijn pees. In haar ooghoek probeerde ze de anderen in de gaten te houden. Ook hield ze in de gaten wanneer ze achteruit moest deinzen. Dit was serieus! Een andere Bloodlcan poes had van zich laten horen, maar hier zwaaide ze acht naar. Eén voor allen, allen voor de clan!

Tag: Bloodpaw, big scary Sirtlan, (indirect ook al de rest)

i'm erasing myself

from the narrative

Er was oproer. Een onbekende stem galmde door het kamp heen. De oren van Softpaw schoten angstig overeind. Instinctief keek ze opzij, naar het nest van Wolfpaw. Die was leeg. Zij was namelijk op oorlogspad. Softpaw niet, die durfde niks meer. Ze durfde niet te kijken wat er aan de hand was. Maar de stem legde het haar duidelijk uit. Tranen liepen over haar woorden terwijl ze niks anders kon doen dan luisteren naar wat er gezegd werd. Haar poten sloeg ze over haar oren heen, maar alsnog hoorde ze de boodschap dat de Bloodclan hun kamp was binnen gedrongen luid en duidelijk. Haar hele lichaam trilde. Haar angsten waren waar geweest, iedereen had haar gek gevonden maar zij had gelijk gehad. Ze waren nergens veilig geweest, niet eens in hun eigen thuis. Ze kon zich niet verroeren, enkel trillen van angst. Ze krulde helemaal in zichzelf op, in de hoop dat ze zo onzichtbaar zou worden. Paniek nam controle over haar hele lichaam terwijl ze hyperventilerend in haar nest lag.

x lauz

- J I N X

Wel verrekt, ze hadden het gewoon gedaan. Één keer eerder was hij hier geweest, omdat ze toen toch Fourtrees hadden bezet en alle clankatjes er vandoor waren gehuppeld. Nu er opeens wél katten in het kamp waren, was de sfeer toch wel iets anders. Jinx rolde met zijn schouders om deze wat los te maken, voor het geval dat er toch nog wat vechtlustige bospoesjes zouden zijn die met hem op de vuist wilden. Hij was er eigenlijk vrij neutraal over. Oh, er moesten zeker credits naar Cobra voor het plan, en ook een beetje naar die psychotische vrouw en zijn filosofische vriend. De madlads hadden het wel gewoon gedaan, maar goed, Jinx leefde al te lang voor deze onzin. Hij had gezien hoe Thunderclan was overgenomen, hij was er bij geweest toen die vier bomen hun gebied was. Iedere keer weer werden ze als ongedierte verjaagd, waarom zou het deze keer anders zijn? Ach, hij zou er gewoon mee rollen. Rock & roll babey. Opzich, dit was zo'n slecht gebied nog niet om in te wonen, zelfs al was het tijdelijk. De zwarte kater zette zich neer naast Cobra, rustig aan zijn zijde. Bloodpaw werd gezocht, welke zielige snul dat ook mocht zijn. Het deerde hem bijzonder weinig, totdat opeens een handje vol apprentices met een doodswens zich in de weg neer zetten. Een duistere blik schoof voor zijn ogen. Jinx zou de laatste zijn die zich voor zou doen alsof hij daadwerkelijk moralen had, nee hoor, maar zijn hart was nog altijd dat van een vader - jonge katten zouden naar zijn mening nooit wat aangedaan mogen worden. Dat was alleen helaas niet een gedachtegang die de rest van de Elite met hem deelde. Dat bleek al heel snel toen Brat een kind vastpakte. Die Snake-hearted. Dus stond hij op en keek zijn veel jongere leader aan. "Cobra, laat mij dit oplossen. Voordat het uit de hand loopt," bromde hij met zijn lage, raspende stem. Jinx was groot, onder de littekens en met spieren die wel aantoonden dan hij al een tijdje leefde; bovendien wist hij met kinderen om te gaan. Met een beetje geluk kon hij deze onzin oplossen zonder dat zo meteen een van die grijze bolletjes een oor verloor. Ze zouden hem als de boeman bestempelen maar goed, Jinx had toch niets aan bedankjes.

Tag: Cobra
----------------
- J A C K D A W

Iedere stap die hij richting het kamp zette bracht hem meer bedenkingen. Oh ja, al die stomme boskatjes mochten best wel eens een goede hoek in hun gezicht krijgen, daar niet van. Alleen wist hij dat ze hier niet waren om enkel een potje goed te gaan worstelen, helaas. Er zou ongetwijfeld bloed vloeien en als iemand hem ooit zou vragen een ander te doden... Hij zou het niet doen. Zijn bloed was hier, zijn vader had gestaan waar zijn half-broer nu stond. Chawl zou geen moeite hebben, die had ijs in zijn aderen, maar opeens was Jackdaw zijn spel klaar. Eerst kon hij heerlijk flirten met alles dat los en vast zat, een beetje kittypets pesten en misschien af en toe eens zijn leerling een beetje trainen. Hardstikke leuk! Allemaal een lolletje. Lachen man. Maar zou hij toe kunnen kijken hoe zijn eigen bloed, zijn eigen clan nog meer pijn aan zou richten? Jackdaw deed zijn best zich te ontspannen terwijl hij mee liep met de rest, maar zijn kaken bleven onherroepelijk op elkaar geklemd. Van zijn jolige zelve was niet veel meer over, hoe lang totdat iedereen wist dat het slechts een act was? Toch verraden zijn ogen weinig en hij hield zich wijselijk stil. Zijn gedachtes bleven hangen bij Rascal, die laatst de clan verlaten had. Nee, die eruit geschopt was. Hij zou even goed vogelvrij verklaar worden, niet helemaal epic. Daarom stapte hij mee, maar de steen in zijn maag voelde met iedere seconde zwaarder.

Tag: Nog niemand

Eindelijk was het zover. De overname, het ging gebeuren. Al die tijd dat zijn poten gejeukt hadden, nu kon hij bijna zijn klauwen gaan gebruiken. Hij moest nog even geduld hebben, en dan--
Pyre's ogen flitsten naar Cobra, toen deze expliciet vertelde dat hij Bloodpaw hebben moest. Kort drukten zijn oren in zijn nek. Dat was zijn zoon, al wist niemand dat van zijn clan. Maar dat was zijn zoon. Wat was Cobra met hem van plan? Plots was de overname niet zo leuk meer als eerst. Een zware rommel trok op in de borstkas van Pyre toen hij zag hoe zijn zoon voor de aanval ging bij Sirtlan. Meteen schoot hij naar voren. Hij zou proberen om hem te onderscheppen, zodat hij niet al te gewond zou raken. Hard grommend probeerde hij zich tegen zijn zoon aan te knallen. Hierna klonk plots de stem van Brat, en vervolgens die van zijn vader. Ze waren er nu met de hele familie aan begonnen, bleek maar weer. Met opgetrokken lippen keek hij naar Blood. "Hou je gedeisd jongen anders kom je hier niet levend vandaan," gromde hij laag. Waarna hij veelbetekenend naar zijn vader keek. Weet je nog pap, toen ik je verteld had dat ik een zoon had in deze clan? Nou, dit is 'm.

Ze had rustig liggen slapen tot er een vreemde geur haar neusgaten binnen was gekomen. Ze had naar haar moeders vacht gezocht in de hoop de geur te verdrijven, maar ze was er niet. Wat verward had ze om haar heen gekeken, zoekende naar waar ze was, maar toen ze haar moeder niet kon vinden besloot ze dat ze misschien buiten de den was. Voorzichtig stapte ze het nest uit, ze wilde geen van haar andere zusjes wakker maken en liep naar de uitgang van de den toe. Eenmaal buiten de den was de vreemde geur nog veel sterker en haar haren gingen ervan overeind staan. Ze wilde om haar moeder roepen, maar die stond midden in het kamp dingen te zeggen tegen een zwarte kater. Wat was er toch gaande?

Gelieve niet nog meer katten in een gevecht te gooien tot Quinty met Cobra de kans heeft gehad om te reageren!

Hij was dat hij mee had gemoeten. Hij kon op dat moment moeilijk gaan zitten staken, want dat was sowieso niet in goede aarde gevallen. Hij baalde er alleen ontzettend van dat hij niks anders kon doen dan achter zijn broer aan hobbelen. Cobra dacht dat hij stoer was, dat hij hun vader na kon doen. Hij vertrouwde die Sinclaw, zijn commander, maar hij vertrouwde haar niet. Dit alles vertrouwde hij van geen kant. Met een chagrijnige kop liep hij dan ook ergens achteraan achter de groep Elite katten aan. Zijn tweegekleurde ogen waren donker en er stond een grimas rond zijn bek. Toch had hij geen andere keuze dan te volgen, dus dat deed hij dan maar. Als hij daarmee op de achtergrond kon blijven, zoals hij de laatste tijd steeds had gedaan, dan was het het waard. Dan wilde hij zijn nagels wel in een ShadowClanner laten zinken. Zo lang hij maar ongestoord met Griffith bezig kon zijn, de rest deed er niet meer toe. Dus liep hij achter iedereen het kamp in en wachtte af wat er ging gebeuren. Onbewust ging zijn blik toch even naar Jackdaw.

Tag: Niemand (indirect Jackdaw)

Whitepaw wist het zeker, zijn mama kwam eraan. Ooh, hij kon haar ruiken. En soms zien, en ruiken en horen. Haar stem, haar pootstappen, vandaag was het allemaal zo duidelijk. Met een goed humeur liep hij door het kamp heen. Hij maakte zich natuurlijk zorgen om zijn zus die onderweg was naar Bloodclan maar wist dat ze zou blijven leven. Dat kon niet anders. Maar hij zag mama vandaag zou veel, hij vroeg zich af hoe het allemaal zou gaan lopen daar. Veel verschillende pootstappen deden hem doen opkijken. Kwam mama daar aan? Of was het iemand anders? Hij herkende de katten die binnen liepen niet. Waren ze nep? Hij had nog nooit zoveel neppe katten gezien. De rest leek ze ook te zien, hij peilde hun reacties. Nee, ze waren echt hier. Na het praatje van de leider moest hij toch even knipperen. Ja, hij wist niet zeker wat hier aan de hand was. Nou ja, hij was niet dom dus hij wist het wel, maar was hij aan het dromen? Was hij aan het hallucineren? Want zou heette dit allemaal wat hij meemaakte, dat had Bloodpaw hem verteld nadat mensen begonnen te merken dat er iets mis was met hem. Hij wiebelde met zijn oren toen Bloodpaw opeens ging vechten, een klein lachje speelde om zijn lippen. Fight fight fight! Het was toch nep. Plots werd hij bij zijn nek gegrepen en voelde hij wat scherps. Dit was ook nep, dus hij maakte zich geen zorgen. Hij stak zijn tong uit naar de neppe Bloodclanner. "Steek me dan," grapte hij doodleuk. Steek me dan steek me dan! "Ik ben de zoon van Sinclaw," zei hij toen voor het geval dat het toch echt was.
- Brat