Twistedpaw deed zijn best om de kittens stil en rustig te houden, maar zelf stonden zijn haren ook overeind. Hij vond het maar niks, maar hij moest zich rustig houden. Voor de kittens, en voor de Clan. Hij zou laten zien dat hij het kon, want dat verwachtte ze van hem.
Hij keek verschrikt op toen hij de kreet van Bloodpaw hoorde. Dat zorgde er alleen maar voor dat hij nog meer gespannen werd. Hopelijk stak hij de jonge kittens niet aan met zijn angst. Twistedpaw haalde diep adem om zijn hartslag te vertragen. Blijkbaar wilde de BloodClanners iets van de Medicine Cat, maar wat, daar had Twisted natuurlijk geen idee van. Met angstige ogen keek hij naar buiten, maar keek af en toe wel even om naar het nestje.
En toen kwam zijn vader terug. Een golf van opluchting ging door hem heen toen hij zijn vader met de patrouille terug zag komen. Ze waren terug, zijn vader zou het wel oplossen. Maar toen zag hij pas Southernwolf, die nu op de grond gelegd werd. Een nieuwe golf ging door hem heen, maar dit keer een misselijkmakende golf. Zijn grote broer, hij was dood. Hoe had dat kunnen gebeuren?? Twistedpaw was heel stiekem wel blij met zijn beschutte plekje in de Nursery en gespannen keek hij toe naar wat er verder ging gebeuren. Had Bloodpaw echt een kind van Shade gestolen?

Roughpaw kon alleen maar hulpeloos toekijken hoe Bloodpaw werd weggetrokken van haar en tegen de grond werd gewerkt. Ze had geen idee waarom ze zo kwaad op hem waren, specifiek hém. Ze gilde al toen het zwarte monster haar tanden in zijn oor zette en ze het zo maar.. eraf trok. Haar ogen vulden zich met ontzag en de tranen sprongen in haar ogen. Ze had nog nooit een gevecht van dichtbij gezien of meegemaakt, maar het aanzicht van bloed maakte haar misselijk. Het was ook zo oneerlijk. Bloodpaw had geen kans. Beechresin probeerde zich er nog tussen te gooien, maar ook dat werd al snel de kop in gedrukt. Alles ging fout. Dit was niet eerlijk. Zo hoorde het niet! Ze waren ShadowClan, de sterkste en coolste clan van het woud, ze hoorden niet te verliezen.

Maar er was hoop! De eerste ShadowClan warriors kwamen het kamp weer binnen. Haar ogen lichtte op, alsof een vuurtje in haar weer ontvlamde. Dit was waarop ze had gehoopt! Het werd tijd dat deze stukken vossenstront, deze stukken kraaienvoer werden opgeruimd. Er ontsprong hoop in Roughpaw, maar het was van korte duur. Haar maag keerde zich om in haar buik toen ze een levenloos lichaam op Acorndust zijn rug zag. Alle herinneringen kwamen weer binnen, toen Inkspots met haar moeder binnen kwam. Maar deze kat leefde niet meer. De tranen dropen over haar wangen. Het was Southernwolf: haar mentor. ‘Nee!’ gilde ze, toen ze naar het lichaam rende van haar mentor. Wild snikkend wierp ze zichzelf naast hem. Ze had speet dat ze had gezegd dat hij soft was, dat ze alles bij hem kon maken. Hij was aardig voor haar geweest en deed zijn best om haar alles te leren. En nu was hij dood. ‘Nee, nee, nee..’ Haar lijf trilde toen ze de vacht rond zijn hals zag, aan elkaar geplakt van het bloed. Ze begroef haar neusje in zijn buikvacht, om te ontsnappen van alles wat om haar heen gebeurde. Trillend bleef ze bij hem liggen.

Tag: Southerwolf zijn lichaam :c

Twistedpaw vertelde haar dat het wel goed zou komen, maar waarom was haar moeder er dan niet? Waarom kwam ze niet naar hun toe om te zeggen dat alles goed was? Ze wilde het van haar moeder zelf horen! Ze wachtte dan ook tot Twistedpaw afgeleid leek te zijn voor ze het nest weer uitsloop en richting de ingan begon te gaan. Daisypath was daar nog steeds, maar als ze onder de buik van de poes doorging zou ze dat nooit kunnen zien. Ze hoopte dat niemand haar door zou hebben, ze moest naar haar moeder komen tenslotte. Maar zodra ze aan de rand van de nursery kwam hoorde ze allemaal geluiden en een kreet van Bloodpaw. Haar ogen werden groot toen ze zag hoe een zwarte poes het oor van Bloodpaw afscheurde. "Papa?" Piepte ze zachtjes. Ze zag de kater als een vaderfiguur, kon zij veel weten dat je diegene dan eigenlijk niet papa zou moeten noemen. Maar wat was hier toch allemaal gaande? Hoe kon dit goedkomen? Ze merkte op dat er meer katten het kamp inkwamen, maar met grote ogen moest ze nogmaals toezien hoe een van de katten aan de rand van het kamp neergelegd werd door haar grootvader en er levenloos bleef liggen. Wat betekende dat?

Er kwam geen antwoord van de kruidenkat. Wat een ondankbare rat was het toch. Cobra gromde diep en wilde net zijn stem verheffen om de orde aan de man te brengen, toen er opeens geroezemoes door het kamp heen ging. Niet veel later kwam een sterkere Shadowclan geur langs drijven, gemengd met de geur van zijn eigen clan. Niet veel later schelde zijn naam door het kamp heen. De gifgroene ogen van de Elite leader vernauwde zich, terwijl hij toekeek hoe Acorndust op hem af kwam gelopen. Zijn verwoording verraste en verwarde hem voor een moment. Was deze rat niet nog een young-one, een apprentice zoals de clans het noemde? Ach, wat maakte het ook uit. Voordat hij zijn bek kon opende, however, sprak Shade al voor hem. Hij keek haar eventjes scherp aan, maar liet d'r uitspreken. Het was net zoveel haar kit als de zijne, dus ze had recht van spreken hierover. Cobra keek even vluchtig naar de katten die achter Acorndust naar binnen waren gekomen. Hij rook de geur van Sinclaw, al was het vaag en was het niet goed blijven hangen. Maar hij zag zijn commander niet en dat irriteerde hem lichtelijk. Toen Shade was uitgepraat, richtte hij zich weer op de Deputy. "Zoals Shade al zei. Jouw kruidenkatje heeft een kit van ons gestolen en als hij niet snel verteld waar ze wordt gehouden, zal hij zich bij jullie geliefde Starclan voegen." Zijn blik was koud, terwijl hij de oudere Deputy aankeek. "En nu we toch op dit onderwerp zijn. Waar is mijn Commander, Acorndust?"

Gelieve eventjes te wachten met posten totdat Marlie met Bloodpaw heeft gepost!

Alles ging zo ontzettend snel, Chillypaw kon amper reageren. Ze moest toekijken hoe Bloodpaw's oor eraf gescheurd werd; ze zat verstijfd, alsof het bloed in slow-motion naar beneden druppelde. Het geluid dat het gemaakt had zou haar manen later nog in haar dromen achtervolgen; maar wat erger was, was de schreeuw van haar zus vlak naast haar en de manier waarop haar hart in twee brak. Bijna uit automatisme rechtte de jonge kattin haar rug; de wereld om haar heen verdween en ze zag alleen nog de pijn die de ander had. Ze moest dit oplossen, ze moest dit beter maken. Met kleine pootstapjes liep ze op Roughpaw af, tranen in haar ogen al merkte ze dat zelf niet eens. Chillypaw zou sterk zijn, de rots waarop haar familie kon leunen. Ze had nu geen tijd voor haar eigen emoties; dat moest later maar komen. Zachtjes neusde ze tegen haar zusje's schouder terwijl die haar neus begraven had in de levenloze vacht van diens mentor. Ze wist niet wat te zeggen; dood was voor hen allemaal iets nieuws, iets onbegrijpbaar. Maar het enige wat ertoe deed was dat haar zus pijn leed en ze zou alles doen om dat beter te maken, om die pijn over te kunnen nemen.

Tag: Roughpaw

<sub>Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze zich nog steeds van achteruit de menigte naar voren probeerde te krijgen. Fluisteringen gingen door de katten heen, waarschuwingen, ook richting haar, dat ze beter niet verder kon gaan, niet kon zien wat ze zojuist ging zien. Maar ze kon al glimpen opvangen van de situatie tussen de katten door. Ze was niet groot, maar wel snel en kon af en toe tussendoor gluren. Ze zag bloed, ze hoorde Bloodpaw schreeuwen. Angst maakte haar sterker. Hij was er zo vaak voor haar geweest, hij had haar zo erg vaak geholpen, hij had haar zo vaak gered. Ze wilde dit voor hem doen, ze wilde hem helpen en redden. Ze wilde zijn heldin zijn zoals hij zo vaak voor haar geweest was. Maar ze wist niet hoe. Ze wist niet hoe ze hem kon redden van al deze bloeddorstige katten en wist niet hoe erg het zo erg mis kon gaan.

Haar hart bonsde nog harder in haar keel terwijl ze nog wat laatste katten opzij duwde en eindelijk een rechte lijn had van zicht. Eindelijk kon zien hoe hij daar stond, bloed over zijn kop, staande als een leeuw van de leeuwenclan. Haar dappere grote broer. Een snik bleef in haar keel hangen. Ze wilde niet zichzelf laten overmannen door emotie.

Haar hart sloeg een slag over. Ook Acorndust kwam het kamp binnen, met een lichaam op zijn rug, het lichaam van Southernwolf. Een kat die ze eerst niet zo leuk had gevonden, maar wie toch een vriend was geworden. Het voelde kort alsof ze in vrije val was, alsof de aarde onder haar wegbrokkelde. Southernwolf was dood, dood net zoals mama. En waar Acorndust terug was gekomen, kwam Papa niet met hem mee. Waar was papa dan? Maar nee, ze moest zich focussen op iets wat ze kon doen. Ze draaide zich terug naar Bloodpaw, wie naar voren sprong, wie zijn kaken probeerde om Cobra's keel te sluiten.

Haar hart leek weer te beginnen met kloppen. Ze zou dapper zijn zoals Bloodpaw, ze zou hem helpen en hem redden. Dat was ze hem verschuldigd. Daarom was hij haar grote broer en was zij zijn kleine zusje. Die hielpen elkaar. Pepperpaw begon te rennen, het kamp over te steken zonder achting te slaan op katten die om haar heen stonden. Ze kon niet eens een kreet uit haar keel krijgen, startte enkel een wanhoopspoging om haar grote broer te helpen.</sub>

Niemand hier leek gewoon fatsoenlijk antwoord te kunnen geven. Niemand hier leek een fatsoenlijke opvoeding te hebben gehad. En dan werd altijd gezegd dat de Elite de slechtste clan was van het woud, hij kon het niet voorstellen. De zwarte kater had zijn aandacht afgehaald van de Deputy van Shadowclan, immers was die nog niet aan het woord geweest. Zijn lichaam stond strak van de spanning, als er nu dingen fout zouden gaan, zou zijn hele plan in het water vallen. Hij moest nu doorzetten. Claw zou weten dat zijn zoon het in zich had om een clan over te nemen. Cobra's nagels kneden in de grond, toen zijn blik in de richting van de Medicine Cat Apprentice dwaalde. Deze hield zijn blik vast, groen/gele ogen haakte in gifgroene ogen. Hij voelde hoe zijn hart sneller bontste, er zat iets aan te komen, het moest wel. De wereld om hem heen vervaagde, maar voordat hij goed en wel kon zien wat er gebeurde, kwam de kater voor hem in beweging. Een diepe grom ontsnapte uit zijn keel toen Bloodpaw hem bij de keel probeerde te grijpen. Bijna automatisch deinste Cobra achteruit en haalde met zijn klauwen uit naar de stevige, langharige kater die hem net aanviel.

Settleddust was achter Acorndust aan richting het kamp, het gewicht van de beladen sfeer rustte zwaar op zijn schouders. Maar niet zo zwaar als het lichaam van een zoon. Medelijden stond in Settleddust zijn ogen en hij wist niet of hij nu blij moest zijn dat ze eindelijk terug kwamen, of dat hij bang moest zijn voor wat er te komen stond. Buiten het feit dat ze Sinclaw mee terug namen. Als een gevangene, of namen ze gewoon nog een geduchte strijder van BloodClan terug bij haar gespuis. Settleddust probeerde dapper te blijven, strijdlustig te zijn, maar de moed zonk hem naar zijn poten.
Settleddust knikte toen Acorndust vroeg of iemand voor kon gaan. Poisonivy leed de weg en hij volgde haar, waarbij zij zich het kamp binnen werkte. Hij beunde tussen de katten die de ingang bewaakte en bolde zijn rug op en liet zijn tanden zien. Maar wat er in het kamp gebeurde. Bloodpaw was gewikkeld in een knokkerij, zijn oor missend en bloedend als een rund. Al snel werd duidelijk waarom. Bloodpaw had een kitten van hem gestolen. Settleddust vloekte onder zijn adem. Hoe kon hij zo dom zijn? Kittens kwam je niet aan, zeker niet als het van dat duivelsgebroed was. Hoe haalde hij het in zijn bolle kop? En nu moest hij er voor betalen.
Settleddust keek het kamp door. Hij moest weten of zijn familie wel veilig was. Waar was Softpaw? Waar was Pepperpaw? Die tweede vraag werd snel beantwoord. Hij zag hoe een rood-wit pluizig bolletje zich over de vlakte heen aan het sneller was, proberend bij Bloodpaw te komen. Angst vlamde in zijn ogen. Nee, hij vertikte het. Niet zij. Settleddust sprong naar voren en zo snel als hij kon rende hij ook tussen de katten door. Hij moest haar stoppen, hij moest haar onderscheppen. Wie wist wat ze haar ook aan zouden doen. Wat ze Southernwolf aan hadden gedaan. Hij zag niet eens dat in de tussentijd het gevecht tussen Bloodpaw en de BloodClan leider opnieuw begon, zijn groene ogen waren op Pepperpaw gefixeerd. Hij zou het redden. Nog twee passen, nog één. En toen met uitgestoken poten knalde hij tegen haar aan. Rollend gingen ze even door het stof, maar hij krabbelde al snel overeind en bleef over haar heen staan. Niemand mocht een haar op haar vacht aanraken. ‘Blijf,’ siste hij dan ook als enige kort naar zijn adoptie zusje. Het was misschien nu bot, maar het moest. Ze was nu veilig. En hij zou haar veilig houden.

Het was niet Cobra die antwoordde, maar een andere bloodclanner, wiens naam Shade bleek te zijn. Ze claimden dat Bloodpaw een kitten van hun had gestolen en daarbij ook nog eens de kitten van de leider. Hij had ergens verwacht dat hem niks meer zou moeten verbazen nadat er Shadowclanners naar Bloodclan overgestapt waren, maar het feit dat Bloodpaw een kitten had gestolen deed dat wel. "Is dit waar?" Vroeg hij ijzig kalm aan de medicine cat. Was dit alles om een kitten die gestolen was? Maar voor hij antwoord kreeg besloot Bloodpaw Cobra aan te vallen. Het was duidelijk dat Bloodpaw van plan was om de Bloodclanleader te doden aan de manier hoe hij voor de keel van de ander ging. Een grom ontsnapte uit zijn keel, dit was niet hoe ze vochten tenzij het niet anders kon. Hij wist maar al te goed hoe het kon voelen om een ander te willen vermoorden, maar dit kon hij niet door laten gaan. Ze hadden Bloodpaw nodig als medicine cat of de kater het met hem eens zou zijn was de vraag, maar hij had geen andere keus. Toen Bloodpaw dan ook nogmaals naar de keel greep en deze keer vast wist te bijten bewoog hij al naar voren. Hij kon het bloed zien verschijnen rond de bek van de ander, maar het was niet alleen het bloed van Cobra merkte hij zodra Bloodpaw losliet. De halsband van de bloodclanleader had in de weg gezeten. Met misschien iets te veel kracht drukte hij zijn lichaam tussen de twee katten in en liet zijn blik naar Bloodpaw gaan, terwijl hij een schuin oog op Cobra hield voor het geval die wat ging doen. "We hebben het later over wat je hebt gedaan, maar we hebben je nodig als een medicine cat nu." De kater moest leren dat er soms gevechten waren waar het beter was om je niet in te mengen als een medicine cat. "Haal Beechresin hier vandaan, ik wil niet nog een kind verliezen vandaag." Hopelijk zou dat genoeg zijn om Bloodpaw over te halen. Beechresin kon een heethoofd zijn wist hij, maar hij wilde niet ook haar nog verliezen hier. Toch kon hij er niet zeker van zijn, maar dat was nu niet het probleem. Hij draaide zich naar Cobra en staarde de Bloodclanleader aan. "Je kitten is niet hier in het kamp." Dat was iets waar hij tenminste zeker van was. "Dus dit is je laatste kans om je katten te verzamelen en ons kamp te verlaten." Iedereen hier wist wat er anders zou gebeuren. "En wat betreft je commander, we zullen goed voor haar zorgen." Dat was een leugen, er was geen enkele manier hoe ze Sinclaw nog goed zouden behandelen na wat er gebeurd was.

Tag: Bloodpaw & Cobra

De eerste beet leek te missen en Cobra voelde hoe zijn klauwen zich net niet in de pluizige vacht wisten te mengen. Hij gromde nog een keer en zag de bek nog een keer op hem af komen. Nogmaals probeerde hij weg te duiken, maar nu was hij niet snel genoeg. Tanden gleden in het zachte vlees rond zijn nek, maar er werd niet doorgebeten. De Medicine Cat liet, bijna verrast, los en Cobra zag al snel de oorzaak. Zijn bloed was gemengt met dat van de gevlekte kater en aan de wondjes te zien die de kater had opgelopen, kon hij al snel concluderen dat Bloodpaw zijn halsband te pakken had gehad. Zo zag je maar dat die dingen toch nog ergens handig voor konden zijn. Cobra grijnsde alleen maar en zetten een stap naar voren toe, klaar om zichzelf op de kater te gooien en hem tegen de grond te werken. Helaas had de Shadowclan Deputy daar andere ideeën bij en zijn gedrongen lijf werd tussen de Medicine Cat en de Elite leader gegooid. Cobra gromde diep en keek naar de kater die voor hem stond. Spelbreker.
Toch leek het alsof Acorn meer kwaad was op zijn geliefde apprentice. Het zat hem toch niet lekker dat de Medicine Cat een kitten had gestolen. Goed zo, laat die woede op hem eruit. Toch werd de aandacht al snel weer op hem gefocust. "Mijn kitten is niet hier in het kamp. Maar diegene die weet waar ze is, is hier wel. En zolang Bloodpaw zijn bek houd over waar ze is, gaat de Elite hier niet weg." Snoof de zwarte kater, terwijl zijn blik eventjes naar Shade gleed. Die zou het hele kamp uitmoorden om antwoorden van Bloodpaw te krijgen. "Oh Acorn, you petty fool. You got my Commander, but you can't even find your own Leader and if I'm correct is Bloodpaw not your full Medicine Cat, so what happened with Acefray?" Een kleine smirk verscheen op zijn gezicht. "You already lost a kit, are you prepared to lose more?" Hij dook onder de Shadowclan Deputy door en knikte snel naar Shade. "Elite!" gromde hij door het kamp heen. On your places, set, go!

<sub>Ze had hem zo scherp, hij kwam steeds dichterbij. Zijn vertrouwde tortie vacht, het bloed wat van zijn haren afdrupte. Pepperpaw was in een rechte lijn naar Bloodpaw en de enge Eliteleider met wie hij in gevecht was aan het sprinten. Adrenaline joeg haar poten aan, beet aan haar hakken om haar sneller te laten rennen. Maar zo snel als dat haar sprint begonnen was, werd deze prompt en ruw beëindigd. De adem werd uit haar longen geslagen en ze tuimelde over de zanderige kampgrond heen toen ze tegen de grond werd geslagen. Ze spreidde haar kaken, happend naar adem, zoekend naar de zuurstof die ze zojuist verloren was. Pepperpaw's ogen traanden, maar snel genoeg had ze door haar wazige zicht door dat het geen enge Bloodclanner was, maar Settleddust die haar tegen de grond had geslagen. Nee! Hij mocht haar niet tegenhouden! Bloodpaw had haar hulp nodig! Ze probeerde zich uit zijn greep te wurmen, eerst met zachte pootjes, maar al snel genoeg met nagels toen haar wanhoop groeide. "Laat me los! Laat me los! Ik moet naar Bloodpaw!" Haar stem was benauwd, piepend. Settleddust moest haar loslaten! Maar plotseling ontstond er een schifting in de sfeer en Pepperpaw bevroor. Als een soort stilte voor de storm, een grom, een roep om geweld. En toen barstte de kakafonie los.

TAG: Settleddust</sub>

Het feit dat hij niet eens wist dat dit al die tijd gaande was geweest en dus mogelijk ook de reden was geweest dat ze zijn dochter hadden genomen, was iets dat hem misschien een slechte leider maakte. Toch konden ze niet van hem blijven verlangen dat hij maar de optie voor alles had. Er was een limiet en hij had het gevoel dat hij die allang gepasseerd was, maar er was geen moment voor hem een rust te nemen. Er was niet eens in zicht wanneer hij hier de kans toe zou krijgen. Het was waar dat ze Tallstar nog niet eens hadden kunnen vinden, maar toch had hij niet het gevoel dat de kater in het bloodclankamp geweest was. De kat die daar vermoord was, was niet Tallstar geweest. Hij had gezien dat sommige van zijn warriors het wel hadden geloofd, maar het was simpel. Het kamp had nu prioriteit. Hij kon moeilijk alle elders en kits hier achterlaten met bloodclan om een grote zoektocht naar Tallstar te doen. "Het gaat je niks aan." Het was misschien een zwak antwoord terug, maar het was nou eenmaal zo. Hij ging het hier niet lopen verkopen dat hij Acefray had verbannen, misschien was dat niet verstandig, want dan waarschuwde hij zijn clangenoten niet. Toch zolang Acefray zich nog niet in het kamp bevond zag hij geen reden waarom hij het nu zou moeten zeggen. Bij het noemen van Southernwolf klapte hij zijn nagels uit, het was nu wel duidelijk dat ze niet zouden vertrekken, dus dan was er geen andere kans dan weg te jagen. De bloodclanleader dook onder hem door, maar hij was niet van plan om de leider van hem weg te laten gaan. Hij draaide zich om en sprong richting de rug van de zwarte kater, klaar om zijn nagels daarin te zetten zodra ze doel zouden raken.

Tag: Cobra

Het enige wat ze voor elkaar had gekregen met haar actie was een bedreiging van Shade. Toch was ze niet van plan om de poes er zo makkelijk mee weg te laten komen dat ze Bloodpaw zijn oor gescheurd had. De kater vertelde haar om weg te gaan en natuurlijk begreep ze wat hij bedoelde, maar dat was iets dat ze gewoon niet kon doen. Cobra kwam erbij en vroeg aan Bloodpaw waar Indigo was. Natuurlijk ging ze niet antwoorden en Bloodpaw leek hetzelfde idee te hebben. Voor er iets verder kon gebeuren merkte ze een sterke geur van Shadowclan op en liep haar vader niet veel later door de tunnel heen. Haar adem stopte bij het beeld voor haar. Haar vader die een lichaam het kamp in droeg en de vacht ervan was haar maar al te bekend. "Southern?" Ze waren het vaak genoeg niet eens geweest over dingen en dan vooral niet over Bloodpaw, maar dit kon niet toch? Ze had amper door wat er gebeurde daarna, maar toen ze haar vader's woorden hoorde over dat Bloodpaw haar weg moest nemen omdat hij niet nog een kitten wilde verliezen schudde ze haar kop. Hoe kon ze niks doen terwijl haar broer dood was? Haar vader gaf de Bloodclanleider nog een keer de kans om het kamp te verlaten, maar natuurlijk deed Cobra dat niet en wist ze dat het gevecht zou beginnen. Ze bleef zelf dichtbij Bloodpaw, ze zou op het moment misschien niet in haar eentje een volwassen bloodclanner aankunnen, maar ze kon op zijn minst Bloodpaw proberen te beschermen. Haar vader had hem tenslotte gezegd dat ze hem nodig hadden als medicine cat. Ze begreep niet helemaal waarom Acorndust het op die manier gezegd had, want ze hadden toch ook nog Acefray, maar ze vertrouwde erop dat hij wist wat hij deed. Ze klapte haar nagels dan ook uit en wachtte af wat er zou gaan gebeuren.