[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Moonpaw en Manepaw hadden de taak gehad om het mos schoon te maken van de kraamkamer. Ze hadden al het vuile bedmos al weg gegooit gehad en waren met vers bedmos terug in het kamp aan gekomen toen alles nog rustig leek. Moon snapte best waarom haar vader haar en haar broers en zusje er niet bij had willen hebben. Ze waren nog te onervaren in gevechten, maar Manepaw had aan een stuk door lopen mopperen waarom zij niet mee had mogen gaan. Moon had haar clan genoot kunnen bedaren, maar terwijl ze het mos aan het verdelen waren geweest weer klonk een stem die beide van hen niet kende. Moonpaw sprong direct naar buiten gevolgd door Manepaw en zagen nog net hoe een paar leerlingen de weg richting de medicijn den blokkeerde, maar al snel storten Bloodpaw en een leerling zich zich op een van de twee vreemde katten die naar binnen waren gekomen. Manepaw wilde zich ook in de strijd storten, maar Moonpaw hield haar tegen met haar staart en weer richting Scarletkit die buiten de kraamkamer stond. Snel renden ze richting het kitten om haar te beschermen. 'Snel Scarletkit. We moeten nu naar de kraamkamer!' miauwde Moonpaw op fluistertoon zodat enkel het kitten zou horen. Manepaw keek om om te zien of iemand hen zag. Hopelijk niet, maar wie straks de kraamkamer binnen zou willen komen kon een paar lelijke krabben over zijn snuit verwachten!
Tag: Scarletkit

Legends never die
they become a part of you Er hing een sfeer in de lucht. Ze wist er dat er iets komen ging, het liet haar snorharen trillen. Ze stond naast haar man, trots zoals ze altijd was. Zijn staart veegde kort over zijn rug en zij liet die van haar kort met die van hem verdraaien. Ze zaten dan wel niet op één lijn op het moment, dat hoefde de buitenwereld niet te weten. Ze zouden het perfecte koppel zijn, bovenaan al het strijdgeweld zou zij met kop en schouders uitsteken samen met Cobra. Een grijns trok rond haar gezicht bij het idee. Kalm luisterde ze naar de woorden van Cobra die aanspoorden en uitleg gaven aan de groep katten. Zij zou zich in de achtergrond houden voor nu. De menigte kwam aan het lopen en zij verdween in de massa, Cobra voorop latend.

Het duurde even voordat de door de kamp in gang drongen. ShadowClan was nu bezet door hen. Haar ogen speurde met snelvaart rondjes. Ze zocht iets.. iemand. Bloodpaw zijn smerige geur hing hier overal, maar zijn kop was nog nergens te bekennen. Cobra maakte duidelijk waar hij voor kwam. Zoals verwacht kwamen de ShadowClan katten in opstand maar één stem kwam boven de rest uit. "Denk je echt dat we zomaar naar je zullen luisteren?" Beechresin, de kattin die pas ontsnapt was uit het kamp door het toedoen van Tallstar. "En waag het eens om Bloodpaw wat aan te doen!" Nu stapte de poes naar voren, slingerde lenig tussen de katten door als een soort slang en stapte naar Cobra. "Jij zou beter moeten weten dan die gore bek los te trekken, dom kind." snauwde ze pissig. "Bloodpaw moet boeten voor zijn daden en ik ben hier om zijn schuld te innen." haar nagels kraste in het zand. "Als jij daar tussen wilt gaan staan, dan teken je je eigen doodsvonnis." want ze zou niet te stoppen zijn. Zodra ze hem zou zien, als ze oogcontact zou make-..

Daar was hij. Daar stond hij. Een diep grommend geluid weerklonk uit de borstkas van de kattin terwijl ze zich draaide naar hem. Ze zag dat Bloodpaw op een Bloodclanner afdook. Niet dat het haar veel uitmaakte wie hij zou verwonden, maar niemand zou een poot op hem leggen. Hij was van haar. Ze hadden lang geleden een pact gesmeed in bloed, de twee zouden het uitvechten en een van hen zou de dood vinden. "BLIJF VAN HEM AF!" grauwde Shade, haar blauwe ogen manisch groot verblind met woede. Met wilde halen dook ze in de richting van de ShadowClan medicine cat. Ze haalde uit naar zijn nekvel, om hem zo terug te trekken van Sirtlan. Ze zou hem krijgen, hij zou haar alles vertellen. Waar hij Indigo verstopt had.

@Bloodpaw

Eerst was Soundpaw blij geweest dat ze niet mee hoefde voor het gevecht, in tegenstelling tot alle ander apprentices die achter moesten blijven en klaar stonden om te gaan. Nee, zij bleef liever veilig in het kamp, want vechten kon ze toch niet goed. Haar mentor was wel mee, maar gelukkig haar beste vriend niet. Dat gaf haar toch wat meer gerustheid, dat hij tenminste ook veilig thuis moest blijven. Veilig…Totdat er ineens vreemde, enge katten hun weg het kamp in duwden. Ze hadden allemaal een halsband met vlijmscherpe tanden er aan die haar het liefst in haar nest deden wegduiken. De katten werden geleid door een zwarte kater, die er net zo gevaarlijk en eng uit zag als de rest. Hij stopte in het missen van het kamp, waar hij op de rots van de leider sprong en zijn zegje begon. Het enigste wat de witte apprentice durfde te doen was trillend en met grote ogen toekijken terwijl de kater aan het woord was. ”Shadowclan! Jullie leader heeft jullie verlaten, jullie Deputy staat nu met jullie warriors in een leeg Bloodclan kamp. Vanaf dit moment staan jullie onder mijn leiding!” Zijn stem was niet meer dan een snauw en trots keek hij neer op iedereen die nu verzameld stond. Bloodclan… Dit was niet goed. Ze hadden niet alleen naar buiten gemogen, zodat ze niet gevaar op liepen om Bloodclanners in hun eentje tegen te komen. Ze hoorden veilig te zijn in het kamp. Een brok vormde zich in haar maag en ze voelde zijn blik haast branden toen ze naar hem toe keek, iets wat onmogelijk was, maar gauw keek ze weer weg. Hoe zouden ze hier ooit nog uitkomen? Hun leider was weg en alle warriors ook. Alleen Beechresin en de apprentices die nog geen negen manen hadden bereikt waren nog in het kamp. Ze zouden nooit op kunnen tegen zoveel bloeddorstige, enge, gevaarlijke en grote katten. ”Elite! Zorg ervoor dat niemand in of uit het kamp gaat. En laat iemand Bloodpaw naar mij brengen.” Bloodpaw? Wat wilde hij met Bloodpaw? Voordat het ook nog maar echt kon inzinken, brak er een hoop chaos uit. Roughpaw probeerde Bloodpaw te beschermen en toen sprongen een hoop andere apprentices haar bij. Maar toen ging het helemaal mis, want de Bloodclanners sprongen in actie. Oh wat moest ze nu doen? Ze kon nog niet eens vechten, niet goed, niet echt, maar ze wilde ook niet hulpeloos toekijken. Ze hield zich nog steeds in een hoekje van het kamp verborgen, hopelijk nog uit het zicht van hun aanvallers, weg van het rumoer en gevecht wat ze het liefste gewoon zou willen stoppen. Soundpaw’s hart klopte overuren en haar blauwe ogen zochten naar iets of iemand die hier iets aan kon doen, hopelijk een stop toe kon zetten. Maar tevergeefs.

Tag: Nog niemand

Kittens en apprentices. Dat was het enige wat tussen hem en zijn doel stond. Wat een lachertje was dit toch, bijna te makkelijk. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij toekeek hoe de verwarde en soms angstige jonge katten naar hem keken, naar zijn Elite keken. Dezelfde Elite die nu alles versperde, ervoor zorgde dat niemand erin of eruit kon komen. Het was allemaal prachtig, alles liep gesmeerd. Toch verstoorde een harde stem zijn gedachten en al snel zag hij een bekend gezicht. Hij keek verheugd naar de kattin die het durfde om tegen hem op te staan. Rustig sprong de gespierde zwarte kater van de steen af en liep in de richting van Beechresin. "Ah, Beech. Wat leuk om jou hier te zien." Miauwde hij op een kalme toon. Een flickering was te zien in zijn gifgroene, kille ogen. "Ík ga Bloodpaw niets aan doen," grinnikte hij daarna rustig, terwijl hij met zijn staart langs haar gezicht ging, in een poging om 't om te draaien naar zijn geliefde mate. "Maar zíj wel."
Shade was ondertussen in het kamp terecht gekomen en ondanks dat Bloodpaw eerst een van zijn members had aangevallen, werd hij daarna te pakken genomen door zijn mate. "Shade, hou hem heel voor nu. Hij zal spreken, daarna zien we wel of we 'm naar zijn geliefde sterren sturen." Sprak Cobra op een kalme toon. Daarna glimlachte hij naar Beechresin, voordat hij terug op de steen sprong. "Shadowclan. Wees slim, zie in dat jullie een gevecht met alleen kittens en apprentices niet kunnen winnen. Geef jezelf gewonnen en er zullen geen doden vallen nu." Zijn ogen gleden over de katten heen. "Doe dit niet en Acorndust zal zometeen terugkomen in een stil, een doodstil kamp."

Roughpaws lichtgroene ogen gingen steeds op een neer naar de medicine cat's den en weer naar de zwarte kater die zich baas durfde te noemen. Totdat er opeens een grijze, enge kater voor haar neus stond. Haar kinnetje trok ze opstandig omhoog, maar van binnen gilde ze het uit van angst. Zou hij haar echt gaan slaan? Zou hij Bloodpaw pijn gaan doen? ‘Ik heb helemaal niets gedaan!’ brulde ze opstandig terug. Maar het duurde niet lang voordat ze versterking kreeg. Haar zusjes, haar dappere zusjes kwamen haar ondersteunen. Hah! Nu was het drie tegen een. Een dankbare blik ging naar beide grijze apprentices en ze ging naast hun staan, haar rug gebold en haar nagels uitgeslagen. Ze had misschien nog maar een heel klein beetje vechttraining gehad, het doel was simpel: proberen hem te raken, en hárd! Laag gegrom kwam uit haar bekje, ze ontblootte haar tanden. Ze zou springen. Haar blik ging opzij, naar haar twee zusjes met wie ze schouder aan schouder stond. Ze wilde net een knikje geven om aan te vallen, toen opeens Bloodpaw tevoorschijn kwam en bovenop de enge kater sprong. Roughpaw gilde. ‘Nee!’ Ze moest hem helpen, ze kon hem niet alleen laten. Ze dook onder hem en begon ook uit te halen naar de grijze kater. Wanhopig keek ze achterom naar haar zusjes. En toen opeens was er een zwarte poes die Bloodpaw weg wist te trekken. ‘Blijf van hem af!’ De tranen stonden nu in haar ogen. Wie moest ze nu helpen? De stem van de zwarte kat schalde weer door het kamp. Dat ze op moesten geven. Haar betraande gezichtje werd weer kwaad. Als ze.. als ze gewoon lang genoeg zouden kunnen rekken, dan... dan zou Acorndust weer terugkomen en dan zou alles goed komen! En waar was mama? Haar ademhaling ging weer omhoog, haar oortjes gingen in haar nek.

De binnenkomende geur van Shadowclan beviel haar niet. Maar eindelijk kwam er weer eens spanning in haar leven. Ze trippelde het kamp in en volgde de andere bloodclanners. Ze rook nog eens. Dit kamp zag er wel verzwakt uit, want ze had al gehoord dat de leider en deputy weg waren. Certa wilde eerst het kamp nog eens goed begluren voordat ze een actie zou uitvoeren. Haar wit met bruine pels viel enorm op, maar zo was deze hele inval natuurlijk. En dan had ze de conversatie gehoord tussen de Bloodclanners en de shadowclanners. Ze was even niet mee. Natuurlijk stond ze er wel bekend om om haar zekerheid, dus probeerde ze alles te begrijpen van deze situatie. Dit was zo een van die momenten dat ze kon bewijzen wie ze echt was, en ze zou het kunnen verprutsen. Certa wilde dolgraag ook wat zeggen, maar ze vond dat het woord beter aan de oudere katten mocht laten. Als ze merkte dat er een andere shadowclanner naar haar staarde dan gromde ze er even naar. Na een poosje zag ze dan ook dat Roughpaw stond te twijfelen wie ze moest helpen wanneer een zwarte poes Bloodpaw wegtrok, maar Certa hield zich stil.

Maar na een paar seconden van al die conversaties door elkaar kon ze het niet laten en riep ze maar wat uit zonder te denken. 'Oh geef het toch gewoon op! Jullie zullen echt niet winnen en jullie zullen toch niet willen dat het hele kamp hier dood ligt? Dus geef jullie gewoon over en er gebeurt niets', zei de witte kattin maar met volle woede. Nu viel ze wel erg hard op.

Ze wist dat ze tijd moest rekken, het merendeel dat nu in het kamp was zou niet eens een bloodclanner in hun eentje aankunnen. Een aantal apprentices waren de bloodclanner aangevlogen die naar Bloodpaw had proberen te gaan en Bloodpaw had zich er zelf ook in gemengd. Een andere bloodclanner voegde zich er ook bij, maar haar aandacht werd meer door Shade getrokken. Ze moest haarzelf inhouden om niet daar ter plekke bovenop de poes te springen. Als ze dachten dat ze zou toekijken hoe ze Bloodpaw gingen vermoordden, dan hadden ze het mis. Voor ze echter achter Shade aan kon gaan was Cobra naar haar toe komen lopen. Natuurlijk probeerde de kater haar uit te lokken door zijn staart langs haar heen te laten gaan, maar ze bleef stijf staan, haar ogen vernauwd. Ondertussen probeerde ze te bedenken wat ze het beste konden doen, maar dat werd onderbroken door een van de apprentices die Scarletkit vertelde terug de nursery in te gaan. Een van haar kittens was de nursery uitgegaan? Ze had gehoopt dat ze binnen in de nursery bleven, dit hoefden ze niet mee te maken en ze waren haar zwakte hier op het moment. Ze deed dan ook haar best om niet in de richting van de nursery te kijken en hoopte dat het de apprentice zou lukken om haar dochter de nursery in te krijgen. De volgende woorden van de bloodclanleider deden haar bloed koken, maar ze wist dat er iemand was die hier de beslissing zou moeten nemen.
Het belangrijkste was nu tijdrekken en daar moest ze op hopen dat Bloodpaw dat zou doen. Die was de enige die dat zou kunnen doen op het moment. Ze draaide zich om naar het groepje apprentices dat zich bovenop de bloodclanner had gegooid om Bloodpaw te beschermen. "Chillypaw, Littlepaw, Volepaw, Whitepaw, Roughpaw laat die bloodclanners voor nu met rust." Ze had geen overzicht wie nu precies wat aan het doen was, maar op deze manier was het duidelijk. Ze probeerde Bloodpaw's blik te ontmoeten, het was belangrijk dat hij wist dat het aan hem zou zijn om hier tijd te gaan rekken, ook al zou ze zelf haar best doen om hem erbij te helpen. "Bloodpaw, hetzelfde geld voor jou." Als ze de kans kreeg zou ze hem wat toe fluisteren, maar voor nu kon ze dat nog niet riskeren. Ze nam nog eens diep adem en draaide zich terug naar Cobra. "Tevreden?" Gromde ze. "Zolang niemand wat overkomt zullen we ook niks terug doen." En dat hield ook Bloodpaw in, dat de kater dat wist. "Ik kan niks beloven over wanneer dat wel gebeurd. Ik zou je dan ook adviseren om je eigen jonge katten in bedwang te houden." Haar blik ging betekenisvol naar de jonge Bloodclanner die net wat geroepen had voor ze haar blik weer strak op Cobra hield.

Tag: Zo ongeveer iedereen, maar direct: Cobra, Chillypaw, Littlepaw, Volepaw, Whitepaw, Roughpaw en Bloodpaw

Sequoiastripe

Haar pels stond overeind en kwaad keek ze naar de kat die het gore lef had zijn poten op de rots in het midden te zetten. Als een boze onplofte pluisbal bleef ze nog even aan de rand van het Camp plakken. Net vandaag was Acorndust naar die smerige plek vol bloed gegaan en had hij hen nagenoeg onbeschermd achtergelaten. Zelf was ze in het Camp gebleven met de Queens en kittens en nog een enkele andere jonge Warrior maar dit was waanzin. De kater beval dat hij Bloodpaw moest hebben en ze keek even opzij waar een hoop ellende zich leek te voltrekken. "We zullen nooit buigen voor jouw geweld" grauwde ze met haar oren plat in haar nek. Als die kater nog een poot verkeerd zette in dit Camp zou ze laten zien waardoor ShadowClan de grootste Clan was in het woud.

merc

Bloodpaw schoot hen voorbij en vloog de bloodclanner aan, waarop ook Roughpaw hem begon aan te vallen. Voordat Chillypaw zelf echter kon uitvallen, kwam er een andere Bloodclanner bij die Bloodpaw hardhandig wegtrok. Twee Bloodclanners riepen dat ze moesten opgeven - de grote zwarte op de rots, en een jongere kattin. En Beechresin gaf gewoon toe. Chillypaw keek haar ongelovig aan, haar gele ogen groot en boos. "Maar.. We mogen dit niet gewoon laten gebeuren!", ging ze in discussie, al viel ze niet aan. Nog niet. Maar de houding die de queen aannam ging tegen al haar principes in. Ze wou niet wachten tot één van hen hen zou aanvallen; ze hadden de oorlog verklaard het moment dat ze die vieze poten van hen in hun camp zetten. Chillypaw zou vechten tot de dood als dat moest, als dat zou betekenen dat iedereen veilig zou zijn.

Tag: (indirect rough en little) Beechresin

Wat er gebeurde na het vertrek van de grote patrouille, kon niemand voorspellen. Hun kamp werd overrompeld door Bloodclanners. De oudere poes haalde er haar neus voor op. Ze was groot en sterk genoeg om er een paar aan te kunnen, maar het zou niet lang duren voordat zij onderuit gehaald zou worden. Ze had de conditie niet meer van een jonge warrior. De oude elder stond in de opening van de eldersden en liet haar kopje wat zakken toen ze een kitten aan de nursery zag staan. Ze zou zich niet mengen in de discussie, wetende dat de dochter van Acorn, wist dat ze tijd moest rekken. Elke warrior wist dat. Apprentices konden het onmogelijk opnemen tegen moordmachines als Bloodclanners. Daisypath zette een klein spurtje op naar de nursery en duwde Scarletkit zachtjes terug de nursery in. "Hou je stil Scarletkit," mauwde ze zachtjes en begeleidde haar terug naar het nest met haar siblings in. Als elder kende ze elke kat, jong en oud bij naam, wat gemakkelijk was om elk individu persoonlijk aan te spreken en te kalmeren. Met een korte blik op het nest wist ze ook dat er één kitten ontbrak. "Waar is je zusje?" Daisypath ging voor het nest staan en zorgde voor een barricade tussen het nest en de buitenwereld. Moest er iemand binnenkomen, kon ze meteen toeslaan.

Tag: Scarletkit & siblings (behalve Plumkit)

Dit was nou echt precies in zijn straatje. Dit was leuk. Een weerloos kamp aanvallen? Dat stond nou echt op zijn bucketlist. Hij liep naast zijn tweelingzus. En hoewel ze niet eeneiig, leken ze eng veel op elkaar. En eng veel op hun vader. Misschien dat hun uiterlijk nog een paar oude rotten doen opschudden. Dat zou lachen zijn. Zijn blik kruiste die van zijn zus en een scheve grijns stond op zijn snuit. Het tochtje door een moerasachtig gebied was niet lang. En hoewel hij het vreselijk vond dat de modder aan zijn poten en buikvacht kleefde, nam hij het deze keer voor lief. Als ze hier zouden wonen zou hij het zijn thuis maken. Snorri gleed door de groep, het puntje van zijn witte staart dansend door het donkere woud, totdat ze uiteindelijk aankwamen in het kamp. Een gniffel verliet zijn bek toen hij de verbazing en angst op de katten om hem heen zag. Hun leger kwam binnen en sloot direct de uitgang af. Dit van nu hún kamp. Wat zou het heerlijk zijn om in hun warm gebouwde dennen te slapen en hun vers gevangen prooi te eten. En zoals verwacht waren er slechts een handjevol warriors, queens, elders en jonge apprentices. Hij kon nog wel even zijn vechttechnieken oefenen door met één van die jonge rakkers te knokken. Hij zou het zo doen. Medelijden stond niet in zijn woordenboek, net zoals eerlijkheid. Het was de recht van de sterkste. En nu waren zij de sterkste. Zijn tong ging langs zijn mondhoeken en hij ontblootte zijn nagels. Al snel was er een eerste knokkerij gaande en Snorri grinnikte weer toen dat woeste wijf van Cobra zich erin gooide. Zijn poten jeukten om mee te doen, maar vandaag was hij verstandig genoeg om eventjes op Cobra zijn teken te wachten. Hongerig keek hij door het kamp. Het duurde niet lang voordat het gevecht opbrak en een jonge queen, hun ex-gevangene de boel tot kalmte waande. Gaven ze nu al op? Hm, jammer.

Tevreden kwam de jonge tom het kamp binnen huppelen. Hij had eindelijk zonder al teveel moeite wat prooi weten te vangen en liep hiermee trots naar de prooistapel. Voorzichtig legde hij zijn vangst neer en plukte snel een veertje voor hij weer terug richting de apprenticeden begon te lopen. Wat zou Soundpaw blij zijn met een nieuwe veer, dacht hij bij zichzelf, tot een vaag bekende geur zijn neusje bereikte. Deze geur had hij eerder geroken bij fourtrees, toen hij met een rare kat had gesproken die bij Bloodclan hoorde. Een grote groep vreemde katten liepen het kamp binnen waardoor de geur alleen maar sterker en sterker werd. De amberkleurige oogjes werden groter en groter bij ieder woord die de zwarte kater. Dit kon helemaal niet, dit was hun kamp! De vreemdelingen moeten oprotten en hun met rust laten! Wacht... WAAR IS SOUND!?! De rosse tom zette zijn vacht uit en liet de veer uit zijn mond vallen. Hij keek haastig om zich heen of hij witte pluis ergens zag. Hij zuchtte toen hij 2 grote blauwe kijkers zag en haastig rende hij in hun richting. Hij was misschien niet sterk genoeg om een Bloodclanner aan te vallen en het na te vertellen, maar niemand, maar dan ook echt NIEMAND, zou zijn vriendin kwaad doen. Wonder boven wonder wist hij zijn bestemming te bereiken waarna hij snel zijn kop tegen die van Soundpaw aandrukte. Ik beloof je dat niemand je pijn zou doen, pluis! Nadat hij dat zei klapte hij zijn nagels uit en maakte zich groot. Als iemand het op hun gemunt had, dan was hij klaar om terug te slaan.

tag: Soundpaw (+ mogelijk een bloodclanner als iemand wilt)

Twistedpaw dook nog wat verder in elkaar toen er een heel gevecht uitbrak. Snel keek hij even om zich heen, er waren geen BloodClanners die op hem lette, maar het kamp uit glippen durfde hij niet. Ze konden Acorndust niet waarschuwen. De jonge kater sloop langs de kampwand naar de rest van ShadowClan, in de buurt van de Apprentices. Als er iets gebeurde wilde hij graag dichtbij zijn Clangenoten zijn.
Toen kreeg hij Scarletkit en Daisypath in de gaten. Ze beschermde hen, maar ze was al een Elder... Natuurlijk was zijn vechttraining nog maar net begonnen, maar hij wilde haar wel helpen, mocht het nodig zijn. Twistedkit sloop naar de Elder en het nestje toe. 'Uh, kan ik ergens mee helpen?' vroeg hij zachtjes aan haar.

+ Daisypath (indirect Scarletkit + siblings)

_{In Carameltwirl haar grootste nachtmerrie had ze dit nog niet verwacht. Misschien dat ze verslagen werden in BloodClan, maar niet dat ze opeens op hun stoep stonden net nadat Acorndust met zijn patrouille was vertrokken. Ze had gevraagd niet mee te hoeven, dat ze niet kon vechten zoals zij dat konden, en haar vraag was geantwoord. Ze mocht thuis blijven, het kamp verdedigen. Maar ze had nooit verwacht dat ze het ook daadwerkelijk moest doen. Zodra de geur binnendrong, de figuren van de woestelingen hun kamp binnendrongen. Haar adem stokte in haar keel. Alles ging daarna zo snel. De eerste katten werden al aangevallen, Bloodpaw was op één of andere manier het onderwerp van hun woede en niet lang daarna probeerde Beechresin hun tot rust te manen, de leider zijn zin te geven. Haar gouden ogen werden groot en ze dook door haar korte pootjes. Ze bad kort naar StarClan dat ze genadig voor hun zouden zijn. Totdat ze opeens een jonge kitten onbeschermd vlak bij een gevecht zag zitten. Oh StarClan, nee! Wie wist waar die bruten tot in staat waren? Haar blik ging van de kitten naar de nursery. Beechresin had haar kroost alleen gelaten. Een elder boog zich al om de kittens. Carameltwirl schraapte al haar moed bijeen en rende naar de medicine cat den, dook achter een zwart gedrocht langs en greep de gevlekte kitten bij haar nekvel. Daarna scheurde ze zo snel als ze kon naar de nursery om Plumkit bij haar broertjes en zusjes te brengen. Ze schoot de nursery in, waar Daisypath vroeg waar haar zusje was. Buiten adem zette ze de kitten bij de rest. Ze trilde nog helemaal na van wat ze net had gedaan.

Tag: Plumkit, Daisypath & co}

Opeens ging alles heel snel, er werd van alles gezegd en gedaan. het mormel dat ze vast gegrepen begon allemaal onzin uit te kramen. Als of dit allemaal maar een spelletje was, alsof ze niet echt een handicap zou maken. Brat gromde zachtjes, maar bleef veder verrassend rustig. Uiteindelijk toch besloot na alles aan te hebben gehoord en in haar op genomen te hebben. Besloot ze het joch los uit haar greep te laten. Ze probeerde hem met een harde duw van weg te krijgen terwijl ze luid snoof. Ze zou aan de wapenstilstand meedoen voor hoelang dat nodig was. Want ze was , meegaand, soepel, buigzaam. Ook al kreeg ze elke seconde dat ze in dit verdomde kamp was meer en meer het gevoel dat er iets mis was. Dat dit niet de juiste actie was geweest, dat elk moment de ware leger van Shadowclan binnen kon vallen. En dan? Dan waren ze op hun gebied, en zaten ze als ratten in de val. Ze was meegaand, plooibaar, soepel. Maar was dat wel goed?

@Whitepaw

De wit-met-bruin bevlekte kattin was nog steeds wat gestrest. Dit zou niet zo horen te zijn, maar dat kon haar even niet schelen. Langzaam trokken de aanvallende apprentices terug en de kitten die daar in zijn eentje stond was gebracht naar veiligheid. Certa wilde meteen actie uit voeren, al had ze wel in gedachten dat ze nog niet mocht aanvallen. De witte kattin begluurde dan maar het kamp, om te zien of niemand er uit glipte. Vroeger of later zal er toch weer iets gebeuren en dan was de chaos opnieuw van start. Certa stond daar gewoon, stil, terwijl ze een soort van de wacht hield. Haar binnenste gloeide van woede, maar haar buitenste bleef kalm. Stilletjes zat ze te sissen, denkend dat niemand het zou horen.
Opvallend was dat niet iedereen mee was en dat ze allemaal in twijfel zaten. Maar wat dan? , dacht de kattin. En dan zag ze één van de bloodclanners er eentje gewoon laten gaan. Certa stapte wat naar achteren zodat ze wat minder zou opvallen en diep vanbinnen gromde ze helemaal. 'Ik haat dit. Iedereen zit onzin uit te kramen en alles verloopt onlogisch', mompelde ze zeer stilletjes. Hopend dat niemand het had gehoord. Natuurlijk zou ze graag het shadowclan kamp willen overvallen maar dit liep toch wel wat uit de hand. Niet iedereen was mee met deze conversatie en zelfs Certa was nu in de war. Ze ontblootte haar klauwen want ze kon de woede niet langer inhouden, maar ze zou nog niet direct aanvallen, al had ze haar blik wel al scherp gericht op een shadowclanner die daar zat te sluipen alsof niemand het door had.

Tags: Zowat iedereen

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze was aan het mokken geweest, boos geweest dat ze niet mee mocht. Een paar dagen voor de aanval op Bloodclan om haar papa te redden had ze haar poot verstuikt en ze had dus niet mee gemogen. Sindsdien was er een achtbaan van emoties geweest, verwarring, blijdschap dat haar papa toch geen verrader was en toch goed was voor de clan, angst dat hij in gevaar was om vervolgens in pure doodsangst te veranderen toen de zure geur van Bloodclan zich door het kamp verspreidde. Met omhoog gezette haren keek ze toe hoe de leider zijn aankondiging deed, om vervolgens het bloed ijskoud in haar aderen te voelen stollen toen hij Bloodpaw wilde hebben. Haar grote broer, degene die haar zo vaak getroost had, haar fluffy beschermengel, haar moeder kip. Een gil ontsnapte haar terwijl ze zich door de menigte probeerde te wurmen. "Nee! Bloodpaw! Blijf van hem af! Blijf van hem af!" gilde ze, haar stem overslaand. Ze zou niet weer een familielid inleveren. Niet nog een keer. Met ogen gevuld met doodsangst probeerde ze zich langs de katten, zowel Shadowclanners and Bloodclanners, te wurmen.

TAG: Probeert bij Bloodpaw te komen, faalt wrs miserabel}

Het was niet waar. Schok stond op haar gezicht geschreven terwijl ze keek naar de katten die hun kamp in kwamen lopen. Met furie in haar verschillend gekleurde ogen keek ze naar alles wat zich afspeelde. Ze wou Bloodpaw beschermen; ze was niet alleen. Het deed haar goed dat, ondanks in deze verschrikkelijke gebeurtenis, haar clan samen bleef. Er werd gevraagd of ze zich over zouden geven - anders zouden hun warriors dalijk thuis komen in een doodstil kamp. Een dood kamp. Heavespark was niet angstig aangelegd en had vuur in haar buik branden voor tien. Maar ze wist dat ze dit nooit zouden kunnen winnen. Bovendien moest ze Viperdash weerzien. Ze zou hem kapot maken als hij terug kwam en enkel haar lijk zou vinden. Ze.. Ze had nog zoveel wat ze met hem wou doen. Een gezinnetje starten bijvoorbeeld. Woest sloeg ze met haar staart. Hoe durfden deze katten haar kamp in te vallen en haar hier te bedreigen zodat ze gedwongen werd om na te denken over zulke keuzes, omdat ze die vrijheid om dat later te doen opeens verloren was. Beechresin nam het woord en ook Heavespark stapte naar voren. "Als onze warriors terugkomen, zullen ze jullie wegjagen. Jullie zijn een tikkende tijdbom, dat weet je hopelijk wel," spuugde ze richting hun leider met opgezette vacht en een dikke staart.

Het was een echte chaos om haar heen. Katten maakten nog steeds ruzie en het hele gedoe rondom Bloodpaw hield nog steeds niet op. Nee, de grote, enge kater maakte nog ergere dreigingen dan de overname van Shadowclan. Hij vertelde dat als ze niet meewerkten, dat hij hun allemaal zou doden. Hij vertelde ook dat zijn geliefde ook nog haar weg mocht krijgen met Bloodpaw. Dat klonk ook echt totaal niet goed.
Soundpaw dook verder in elkaar in haar hoekje, tot er opeens een rode flits was en Saffronpaw voor haar neus stond. Dat was een hele grote opluchting, dat hij veilig was. Zeker naar al het geschreeuw en gevecht van daarnet. Ze wilde haar beste vriend echt niet kwijtraken, ze wist niet wat ze dan zou moeten doen. Hij maakte zich groot voor haar en beloofde haar dat hij het niet zou toelaten dat iemand haar pijn zou doen voordat hij zijn nagels uitsloeg. Oh nee, dat moest hij niet doen. ”Saffron! Doe niet, straks raak je nog gewond!” Vertelde ze hem, haar blauwe ogen groot en bezorgd. Zij was het niet waard om gewond voor te raken, echt niet. Vooral hij niet.

Tag: Saffronpaw

Ik merk dat er aardig wat warriors van Shadowclan aan het reageren zijn op dit topic. Het is de bedoeling dat warriors en apprentices ouder dan 9 manen mee zijn met de patrouille naar Bloodclan. Dit omdat Acorndust een sterke patrol meegenomen heeft en hooguit een paar warriors achtergelaten zal hebben. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals wanneer je kat gewond is of iets dergelijks, maar dat zullen er ook echt niet meer dan een paar zijn.