[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

De jonge kater keek over de openplek heen. Zijn ogen volgden al Bloodpaws bewegingen. Die boskat zou zich moeten verstoppen, dacht hij. Echt slim is 'ie niet. In tegenstelling tot vele andere bloodclankatter genoot hij niet van het tafereel en het bloed dat zou worden vergoten. Hij had vrede met het ruwe geweld dat zijn clan gebruikte, hij deed mee. Maar hij zou er nooit van genieten. Je zou hem met een echte snickers kunnen vergelijken. Vanbuiten een beschermend schild; vanbinnen zoet en smeuïg. Overal in het kamp was beweging. Een ouderling... nee oudste, leidde een kitten een hol binnen. De nursery vermoedde de bloodclanner. Een naar melk ruikende poes die orde probeerde te scheppen. Twee jonge katten zaten elkaar gerust te stellen. En dan had je nog die Bloodpaw en de apprentices die hem wouden beschermen. Diep in zijn hart had de kater veel medelijden met de Boskatten die zichzelf Shadowclankatten noemden. Hij zou het mischien nooit toegeven maar het deed hem zeer dat ze de katten die zo om elkaar gaven te bedreigen en te oveerheersen. Hij had in zijn leven die liefde gemist. Oh, tuurlijk had hij wel vrienden. Maar zijn ouders waren toen hij nog kit was gedood, ze waren te zwak werd hem toen verteld. Hij schudde zijn kop hier mmoest hij nu niet aan denken.

Ze gingen op pad. Op pad naar een plek waar ze eerst over getwijfeld had of het wel een slim plan was. Maar hoe verder ze naar het kamp van ShadowClan liepen door het territories, hoe beter het plan in haar oren begon te klinken. Hoe dan? Was dan misschien de vraag. Het was simpel. Ze wist niet hoe ze dit hadden getimed, hoe ze ervoor hadden gezorgd dat merendeel van de warriors van ShadowClan weg waren uit het kamp, maar het was wel een ideaal moment. Er zouden nog maar enkele warriors aanwezig zijn in het kamp, samen met de zwakken, met de kittens en de queens. Die konden maar zoveel doen tegen de grote groep katten van de Elite. Het was geniaal! Echt geniaal! Eerst had ze getwijfeld aan de komst van de shadowclanners in hun groep, maar die twijfel was nu compleet weg gezakt. Want dit was een geniaal plan. Ze wist niet tot hoe ver hun plan ging, wat hun plan hierna was, maar ze wist wel dat ze er klaar voor was om te doen wat er ook nodig was om dit waar te laten worden. Het was een eer dat ze al mee mocht. Haar mentor, Brat, was hier ook nog eens mee, dan kon ze meteen laten zien uit wat voor ijs ze was gesneden. Ze ontving een schuine blik van haar tweeling broer, die natuurlijk mee was. Het kon ook niet anders. Ze wist daardoor ook zeker dat mocht zij aangevallen worden door een boskatje, haar broer geen moment zou twijfelen om deze van haar af te halen. Het gold natuurlijk ook andersom, al had Snorri meer spieren dan dat zij had. Het zou niet snel gebeuren dat Sig iemand van haar broer af moest halen.

Ze mochten alleen nog niets doen. Ze moesten ervoor zorgen dat niemand kon ontsnappen, dat was één. Maar ze mochten ook nog niet aanvallen zonder het teken van Cobra. Echt, ze meende dit met heel haar hart, dit was slim. Je kon nu dit alles overnemen zonder überhaupt een gevecht te beginnen. Je had katten in gijzeling voor als de shadowclanners terug zouden komen. Of eerder: mochten ze terug komen. Want in hun eigen kamp stonden ook katten klaar om ze uit elkaar te rukken. Het was geweldig, waarom hadden ze hier nooit eerder aan gedacht? Eventjes wat clankatjes inpalmen. De kittens van ShadowClan? Die zouden echt goede elite members worden uiteindelijk. En daarmee konden ze de andere clans misschien ook wel inpalmen. Haar poten tintelden enthousiast bij die gedachte. Deze elite groep zou nog eens het bos weer compleet opschudden, daar was ze zeker van. Met een brede, tevreden grijns keek ze naar haar broer. Dit was niet iets wat verkeerd zou gaan. Of er moest wel iets heel erg geks gaan gebeuren, natuurlijk.

Met grote ogen keek de jonge kater om zich heen. Nog nooit was hij zo bang geweest. Bloodclan, ze waren het kamp binnen gedrongen. En dat terwijl de meeste warriors nu juist op weg waren naar het bloodclan kamp. Wat stond hen nu te gebeuren? Hoe zouden ze zich in deze omstandigheden nog kunnen verdedigen? En wat als Acorndust en de andere terug zouden keren? Zou er dan een gevecht uitbreken? Ferretpaw moest er niet aan denken. Om hem heen gebeurde er vanalles en nogwat. Bloodpaw viel een bloodclanner aan, daarop greep een rosse kattin Whitepaw beet en dreigde hem iets aan te doen als Bloodpaw niet onmiddellijk op zou houden. Cobra sprak hen toe en van wat er daarvan tot hem doordrong kon hij opmaken dat ze hier gevangen gehouden zouden worden. En niemand mocht het kamp uit. Ze zouden zich stil moeten houden of er zouden doden vallen. Ferretpaw slikte. Hij wist niet of iedereen daar wel naar zou luisteren. Hij kon slechts hopen dan zijn Clan hier de verstandigste keuze zou maken. Al was het kiezen uit twee kwaden. Sommige katten stelde dat ze zich nooit zomaar gewonnen zouden geven en de bevelen van Cobra niet op wilde volgen. Andere drongen aan dat juist wel te doen en af te wachten totdat Acorndust weer terug zou keren. Ferretpaw stond te trillen op zijn poten. Hij keek om zich heen, zoekende naar houvast. Hij wilde hier niet alleen blijven staan. Maar durfde zich niet te verroeren. Hij stond alleen en redelijk ‘in the open’ maar was bevroren van angst. Hij kon slechts hopen niemand in de weg te staan…

-Tag: Niemand specifiek maar wellicht kan hij een bloodclanner in de weg staan of naar de zijkant getrokken worden door een clangenoot

De 6 manen oude poes keek bang rond zich heen. Ze druktte zichzelf tegen de grond en haar vacht kwam overeind. Haar oren had ze tegen haar kop platgedrukt. Ze bibberde hard. De bittere geur van angst hing rond haar heen. Niet ver van haar stond Ferretpaw. Hij stond heel dicht bij de bloodclanners. Ze keek snel om zich heen en rende met bibberende poten naar Ferretpaw. 'Weg hier' siste ze bang en ze gaf hem een duwtje tegen zijn schouder. Met haar staart opgezet van angst rende ze terug naar het veilige plekje waar ze vandaan kwam. Zonder te weten of de kater achter haar aankwam ging ze zitten en wiegde ze zich zachtjes heen en weer. De rest van mijn clan komt snel terug, zei ze tegen zichzelf.Ik hoop dat er geen gewonden of doden vallen.

Ze wilde naar haar moeder toe, dat was wat ze wist. Maar haar moeder stond midden in het kamp en er waren allemaal vreemde katten. Ze had geen idee wie het waren, maar het ko niet veel goeds zijn met hoe haar moeder reageerde. Een van de elders en een paar apprentices duwden haar langzaam terug de nursery in, maar begrepen ze dan niet dat ze naar haar moeder toe wilde. "Mama!" Riep ze dan ook uit. Waarom kwam ze niet naar haar toe? Er werd haar een vraag gesteld, maar daar schudde ze haar kopje op. Hoe moest zij weten waar haar zusje naartoe was?

Tag: Daisypath

De elder zette zich schrap voor moest er plots een bom ontploffen in het kamp. Haar oren schoten verrast naar voren toen er verschillende katten zich bij haar aansloten. Caramel kwam de den ingespurt met de vermiste kitten, wat voor Daisypath een hele opluchting was. Manepaw had zich deels mee over Scarletkit ontfermd en Twistedpaw had zichzelf aangeboden om mee te helpen waar kon. 'Uh, kan ik ergens mee helpen?' De twee apprentices waren beide nog jong en waren slim genoeg om zich schuil te houden. "Manepaw, Twistedpaw, zorg ervoor dat de kittens in hun nest blijven." Kort ging haar blik naar Scarletkit die om haar mama begon te roepen. "Probeer ze stil te houden." zei ze er nog achter. De katten van Bloodclan zouden niet terugdeinzen om andere katten te bedreigen met het leven van een kitten. Ze elder stapte naar voren en legde kort haar staart op Carameltwirl, geruststellend. Nu stapte de oudere poes naar voren, zodat ze vanuit de nursery een oogje in het zeil kon houden op de Bloodclanners. Ze spande haar spieren op bij het zien van de dochter van Acorndust. De queen lag al even in de nursery, had een hoop kittens om te voeden. Een gevecht zou ze zich niet kunnen veroorloven aangezien ze de enige queen was. Als er iets zou gebeuren, zou Daisypath naar vore schieten. Al was het maar om de ergste klappen op te vangen. Zij kon dat beter weerstaan dan die jongere katten. Als ze dan toch nog iets moest doen om haar clan te beschermen, dan was het dat wel.

Tag: Manepaw, Twistedpaw, Carameltwirl, alle kittens van Beechresin

Cobra zuchtte zachtjes, hij had toch wel verwacht dat zijn members iets wat meer zouden luisteren naar dit alles. Aan de andere kant, leek het vooral dat de Shadowclan kleintjes moeite hadden met zich over te geven. De zwarte kater keek naar de paar warriors die zo te zien in het kamp waren achtergebleven. Het maakte niet uit, als het zo door ging zou het kamp alsnog van hem zijn. Beechresin sprak tegen hem, zei dat als er geen gewonden zouden vallen ze zich zouden overgeven. De kater grinnikte eventjes. "Beech, darling. De Elite doet helemaal niets. Het is jouw clan die ons aanvalt." Hij wees met zijn geknakte staart naar de Shadowclan apprentices die een poging deden om Bloodpaw zo te beschermen dat ze Shade bijna aanvielen. Toch moest hij beslissen wat het beste was en voor nu was dat om zijn clan tot halt te roepen. "Elite!" bulderde hij boven alles uit. De zwarte kater stond strak, zijn borst vooruit, hij straalde macht en gezag uit. Of tenminste, dat was het doel. Zijn lange klauwen sloegen om de rand van de rots heen en de halsband met tanden rinkelde bij elke beweging die hij maakte. "Hou Shadowclan binnen hun kamp. Wij zullen niet degene zijn die bloed verspillen vanavond. Niemand zal ontsnappen." Hij keek zijn Elite doordringend aan. Er zou gaan bloed vloeien nu, nog niet tenminste. "Shade, breng Bloodpaw naar mij. Ik wil een hartig woordje met hem spreken." Sprak hij daarna tegen zijn mate.

Meer Warriors en Apprentices voegde zich bij Daisypath. Twistedpaw was er meer gerust onder nu. Ze hadden zo wel genoeg om het nestje te beschermen. Gelukkig werd de laatste kitten ook terug gebracht. Hij lette goed op de Elder, die vertelde wat ze moesten doen. 'Manepaw, Twistedpaw, zorg ervoor dat de kittens in hun nest blijven.' Hij knikte. Daarna riep Scarletkit voor haar mama, wat hij helemaal kon begrijpen natuurlijk. 'Probeer ze stil te houden,' voegde Daisypath er daarom aan toe. De jonge Apprentice knikte nogmaals. 'Oké.'
Hij richtte zijn blik naar zijn neefjes en nichtjes, en drukte vervolgens zachtjes zijn neus in Scarletkits vacht. 'Rustig maar, Scarletkit. Het komt wel goed.' Althans, dat hoopte hij.

Tag: Daisypath, Scarletkit & co

de langharige poes stond recht en stapt met bibberende knieën naar Daisypath, die duidelijk de leiding had. Haar groene oogjes waaren groot van angst. Maar ze ging moedig naast de elder staan. De poes probeerde dreigend over te komen, wat jammerlijk mislukte. 'We gaan ons toch niet zomaar laten overnemen'mompelde ze bang. Ze rook de sterke geur van angst en ze wist dat zij ook naar angst rook. De zon scheen zorgeloos aan de hemel alsof er niets aan de hand was. Vogeltjes kwetterden vrolijk door het warme weer dat in aankomst was. Hoe kunnen de andere de dieren zo zorgeloos zijn, dacht de kattin. Oh Starclan, help ons. Ze probeerde zich groot te maken, ze stak haar borst trots vooruit. Het hielp niets. Ze zag er nog altijd mega bang uit. De bloodclanners zagen er rustig en eng uit. Ze keek bang naar de katten. Een ijskoude rilling verspreidde zich over haar ruggengraat. Hopelijk zijn de warriors snel terug.

Ze had in het kamp moeten blijven terwijl de rest Shadowclan ging overnemen. Een plan dat blijkbaar al een tijdje in werking was. Maar natuurlijk was de reden dat ze niet mee mocht omdat ze te jong was. En daarom zat ze in het kamp met de rest van de young ones die niet mee mochten en drie andere members, te wachten totdat Shadowclan hun zou bereiken. Ze was dan ook nogal ongeduldig geweest voor de eerste Shadowclankat om te verschijnen, want wachten, daar was ze niet goed in. Ze had gezien hoe Sinclaw, Zahida, Ivory en Orchis klaar stonden om de boskatten te ontvangen, het plan nog eens besprekend. En toen, toen was alles in actie gesprongen. Shadowclan verscheen op het toneel, met zoveel dat het haast wel heel de clan moest zijn. Maar er kwam geen gevecht. Deels was dat jammer, maar wat er nu gebeurde was zeker niet iets om aan de kant te zetten. Ineens liepen er een Shadowclanner over naar hun kant. En oh boy, dat werd niet goed ontvangen bij die boskatten. Grijnzend had ze toen toegekeken. Maar toen kregen die idiote boskatten ook door dat het een val was, dat de rest van Bloodclan al bij hun kamp zou zijn om deze over te nemen. Een kamp waar zo te zien maar weinig weerstand aanwezig zou zijn. Eentje had zichzelf zelfs op Sinclaw en de eerste overloper afgegooid en binnen een paar tellen lag hij dan ook op de grond, de vlijmscherpe tanden van de commander op zijn nek. Dreigingen waren gemaakt, meer katten overgelopen naar hun kant en op hun beurt verbannen door de Shadowclanleider. Maar dat was niet wat het belangrijkste was geweest. Nee, de zoon van de leider, die ze zo mooi tegen de grond hadden en in een klap dood hadden kunnen maken, was overgedragen aan die Orchis en hij was er boven op gaan zitten. Dat was het enigste geweest waarom de leider niet al naar huis gerend was, dus toen hij zich op Orchis stortte, had ze dat als haar teken genomen.

Zo ongezien mogelijk was ze het kamp uitgeglipt en zette ze het op een rennen. Het was geen ontsnappingspoging. Nee ze had al besloten dat ze in de Elite wilde blijven toen ze haar Riverclan ‘vader’ was tegengekomen. Nee, Shadowclan zou haar zo volgen, terug naar hun kamp. Alle members daar zouden dus klaar moeten staan. Ze volgde de geur van de katten die ze nu haar clan en haar familie noemde. Ze had nog nooit het Shadowclan territorium gezien, ze had amper zelfs een glimps van het Riverclan territorium gezien, maar toch vond ze haar weg. De ingang van het kamp was gebarricadeerd, vast om al die boskatten binnen te houden, maar zij kwam er na een korte woordenwisseling doorheen. Haar ogen zochten naar de leider van de Elite en tevens haar mentor. Daar stond hij, bij een van de weinige Shadowclanners die hier nog waren achtergebleven. "Elite!" bulderde hij boven alles uit, trots en machtig, zoals een leider dat hoorde te doen. "Hou Shadowclan binnen hun kamp. Wij zullen niet degene zijn die bloed verspillen vanavond. Niemand zal ontsnappen." Die waarschuwing was waarschijnlijk voor de katten die om elkaar heen stonden te draaien, maar dat was nu niet haar prioriteit. Snel stapte ze op Cobra af. “Cobra, Shadowclan heeft door dat het een val was, er zijn er een paar naar onze kant overgelopen maar ze komen er vast zo aan,” reporteerde ze bij de zwarte kater. Ze zouden niet verrast worden, maar de woorden dat ze geen bloed zouden vespillen zou waarschijnlijk teniet gedaan worden als Shadowclan straks voor de deur stond.

Moonpaw en Manepaw hadden zich om Scarletkit als eerste ontfermd, maar al snel kwam Daisypath hen helpen het kitten terug naar de kraamkamer te brengen, niet veel later kwam ook Carameltwirl met het nog vermiste jong aan. Haar broertje wilde ook helpen. Maar wat moesten ze nu? De kraamkamer zat nu behoorlijk vol! Ze moesten de kittens in veiligheid brengen ver weg van het kamp! Moon trippelde langs de andere heen richting de achterwand. Carameltwirl, kunnen we de kittens niet beter uit het kamp zien te krijgen? Of anders ga ik Acorndust waarschuwen en ze proberen via deze plek terug het kamp binnen te laten komen?' vroeg Moonpaw nadat ze naar de schildpad poes toe gelopen was en in haar oor fluisterde zodat niemand buiten de kraamkamer haar plannetje kon horen.

Wat was het toch weer een chaos. Hij had er een hekel aan. Toch had hij niet veel keus anders dan er aan meedoen. Wat hij gelukkig wel kon doen met zijn twaalf hondentanden was zijn eigen rol kiezen. In plaats van met de rest het Shadowclan kamp binnen te gaan, was hij iets eerder van de groep afgesplitst. Hij maakte een korte ronde, geruim om het kamp, om de stand van zaken te kunnen beoordelen. Het kostte veel van zijn uithoudingsvermogen. Achteraf gezien was het toch de moeite waard om dat op pijl te houden. Hij kon dit namelijk niet op zijn gemakje lopend doen, nee, hij moest het rennend doen. Dat zorgde ook voor dat hij een paar seconden nodig had om op adem te komen zodra hij het Shadowclan kamp binnenstapte.

Zijn ogen staarde het kamp door. Het was een apart zicht maar zeker niet zijn eerste keer. Er waren amper warriors aanwezig, vooral jongere apprentices, elders en queens met hun kittens. Dat gaf de strijdkracht die de Elite mee had genomen duidelijk de overmacht. Wie zich wilde verzetten zou hij niet meer dan levensmoe kunnen noemen. Aan de andere kant wist hij dat de situatie in hun eigen kamp het zelfde zou zijn geweest als ze Tallstar niet hadden gehad. Bovendien zouden de Shadowclanners daar nog voor een verrassing komen te staan wat hun aantallen betrof. Zodra de rosse kater Cobra zag, stapte hij er op af. "Cobra", sprak hij de kater aan. Hij had het fatsoen om even te wachten tot de kater tijd voor hem had, voor hij verder sprak. "Er lijken geen achterblijvers in het gebied te zijn tot dus ver. Er is nog geen teken van de patrouille van Shadowclan en de andere drie clans lijken van niets te weten." Tot dus ver zijn rapportage van wat er buiten het Shadowclan kamp gebeurde. Op zijn dooie gemakje nam hij vervolgens plaats aan de rand van het kamp, vanuit waar hij alles goed in de gaten kon houden.

Tag: No one, then Cobra, then no one again

Bloodpaw was vanuit zijn schuilplaats gekomen om de apprentices te beschermen. Toen hij de aanval inzette kwamen ook zijn mini leger in actie. De tom greep de nekvel van de Bloodclanner tussen zijn kaken vast en beet hem op zijn aller hardst in diens nek. Als er geen back up was gekomen van de andere Bloodclanners dan had de medicine cat apprentice misschien de ander wel vermoord, want de maine coon had nooit uit zichzelf gestopt. Ondanks moorden niet toegestaan was in de warrior code vond hij dat hij katten die buiten de clans leefde en uit waren op bloed zelf mochten stikken in hun eigen bloed. De tom zijn ogen waren groot en gefocust terwijl hij dieper zijn tanden in de andere kat probeerde te laten zinken maar hij hield abrupt stop toen hij zijn vaders stem hoorde. De tom keek opzij en zag de grote kop van Pyre. Zijn oren zakte in zijn nek en verbazing was op zijn gezicht te lezen. ''Pa..? W-wat doe je hi-'' Voor hij zijn zin af kon maken voelde hij ditmaal zelf een pijnscheut door zijn nek heen flitsen. Nagels klemde in zijn vel en trok hem af van de Bloodclanner die hij aangevallen had. Een geschrokken roep kwam uit zijn mond toen achterover op zijn rug viel. Bloed druppelde van zijn mondhoeken af terwijl hij naar boven keek naar de kat die hem in zijn rug aangevallen had. Een flits van schok kwam in zijn ogen terecht maar al snel werd die opzij gezet door woede. Blazend keek hij naar de she-cat die hij vanaf dag één al omgedoopt had tot zijn aartsvijand. Elkaars bloed kleefde aan hun poten en het was uitgeschreven dat als er iemand van hen dood ging dat dit door de ander kwam. Hun gevechten zouden verteld worden door de Elders van de clans en geschreven worden in de history van de Elite. Ze haatte elkaar zo erg dat hun ogen bijna enkel op elkaars gericht waren. Vuur en ijs, ze stonden weer tegen over elkaar. Een eindeloos gevecht zou weer plaatsvinden.

Legends never die
they become a part of you Haar staart stond hoog en fier in de lucht toen ze hem onder zich had liggen. De domme apprentice was nu eindelijk hier om zijn schuld in te lossen. Toen hun ogen ontmoetten leek even de wereld stil te staan. Koud vuur laaide in haar hart terwijl ze hem in de ogen staarden. Haar strakke gezichtsuitdrukking veranderde langzaam in de meest grote, sadistische grijns. Met haar tanden ontbloot kon ze het niet onderdrukken om hard op te lachen. Cobra keek naar haar, ShadowClan keek naar haar. Ze zou laten zien wat ze waard was, waar ze toe in staat was. Niemand zou ooit nog Mousedung met haar.

In een vloeiende beweging kwam de poes naar voren en beet zich vast in het rechteroor van de zwarte kater. Trok hard genoeg terug totdat ze het voelde scheuren en los kwam. De smaak van bloed vulde haar bek. Weer kwam ze naar zijn oor, dit keer niet om er een stuk af te bijten. "En dit is pas het begin, schatje.." fluisterde ze zacht in zijn nieuwe oorschelp. "Oren zijn om mee te luisteren, doe dat dan ook." Oh wat ging ze hier van genieten. Ze zou hem afbreken, met de grond gelijk maken. Zodra zij klaar was met hem zou er geen Bloodpaw meer over zijn. Alleen nog een triest hoopje kat. "Kom maar even mee, er zijn katten die dolgraag met je willen praten." ze stapte terug van hem af en trok Bloodpaw in zijn nekvel omhoog om hem richting Cobra te duwen. "Lief zijn nu, dan gebeurd er niks." Misschien zou ze hier na een stuk staart er af halen? Hij zou er vast geinig uit zien met een half stompje staart.

@Bloodpaw @Cobra

Zijn dikke staart zwiepte kwaad over de grond heen terwijl hij daar zo lag op de rug. Haar gelach dreunde door het kamp heen en liet hem sissen maar voor hij terug kon opstaan schoot de zwarte Bloodclanner naar zijn kop. Geschrokken deed hij automatisch zijn ogen dicht en hield zijn voorpoten bij zijn keel ter bescherming maar daar had Shade niet op gedoeld. Een pijnlijke schreeuw zette op vanuit zijn keel toen hij letterlijk zijn oor van zijn kop voelde afscheuren. "En dit is pas het begin, schatje.." Zijn ogen opende weer en een wazige glans lag in zijn blik van de plotse pijn die hij had moeten voelen. Warm bloed droop naar beneden, langs zijn slaap en over zijn wang. Druipend op de grond waar hij bleef liggen. Hij kon niet vechten. Hij stond midden in een kring van moordenaars en als hij niet luisteren zal, dan zal de katten waar hij omgaf, nu voor zijn ogen afgemaakt worden. De woorden van Shade kwamen maar half binnen maar de tom begreep dat ze wou dat hij opstond; dat was ook niet moeilijk te snappen wanneer je in ke nekvel omhoog getrokken werd. De medicine cat apprentice drukte zijn poot kort op zijn missende oor en keek naar het bloed dat nu op zijn pootkussentje zat. Zijn tanden klemde op elkaar maar hij hield zijn kop hoog. Zijn vacht stond omhoog als een leeuw en wapperde in de wind als trotse manen. Hij zal zich niet zo gemakkelijk laten breken. Hij zal sterk zijn voor Shadowclan. Om hen alle te beschermen.

Eerst had Moonpaw geduldig staan wachten tot ze antwoord op haar net gestelde vraag te krijgen, maar toen de van pijn overlopende schreeuw van Bloodpaw haar afwachtende houding en de tijdelijke stilte verstoorde draaide ze leerling zich rechtsom keert en trippelde snel richting de meest afgelegen wand waar ze meteen opzoek ging naar een zwakke plek en begon daar voorzichtig braam en doorn takken weg te trekken. Ze moest zo min mogelijk aandacht trekken natuurlijk, maar met wat Hulp zou het veel gemakkelijker gaan. Ze wist niet hoe het hun andere clan leden verging, maar ze moest iets doen en hopelijk een gat groot genoeg maken waar zelfs haar vader door heen kon kruipen. Ze zwiepte met haar staart en hoopte dat iemand het zag, gelukkig kwam Manepaw haar al snel te hulp en begon behoedzaam aan een andere kat te trekken. Moon kon zien dat Manepaw pijn leed, maar dat ze dapper door bleef gaan.

Manepaw
Manepaw schrok ook op al had ze Moonpaw's vraag wel gehoord, maar ook zij was benieuwd of de oudere katten het een goed idee zouden vinden? Bloodpaw werd kennelijk gemarteld of tenminste zo dacht Mane. Ze zag de staart van haar beste vriendin zwiepen en schoot haar te hulp. Hoewel ze voorzichtig moesten zijn zou het een geweldige strategie zijn wanneer het lukken zou natuurlijk. Manepaw greep een doorn tak vast en moest zich stil houden omdat ze het niet wilde uit schreeuwen toen een doorn zich tussen haar tanden boorden. Maar ze bleef dapper door gaan. Ze moesten de andere waarschuwen en wel zo snel mogelijk!

Natuurlijk had ze haar dochter horen roepen om haar, maar ze waren waarschijnlijk veiliger wanneer ze niet toegaf dat zij degene was waarom ze aan het roepen waren. Ze was dan ook meer dan dankbaar toen Daisypath samen met een aantal katten de kittens de nursery in kregen. Ze zouden ze hopelijk beschermen voor haar zolang ze bezig was. Ze was van plan om voor nu tijd te rekken tot haar vader terugkwam, dat was tenslotte het beste. Maar ze wist dat ze dit maar vol kon houden tot er iemand gewond zou raken, ongeacht wie dat was. Toen Shade dan ook in het oor van Bloodpaw beet en het oor afscheurde, voelde ze haar bloed beginnen te koken met woede. Ze had nog zo gezegd dat er niks gedaan zou worden zolang er niemand wat zou overkomen, maar dit ging dat duidelijk al te boven. Geagiteerd zwiepte ze haar staart heen en weer en voor ze er zelf echt erg in had kwam haar lichaam al in beweging. Ze had gezegd niemand en dat gold dan ook zeker voor Bloodpaw. Ze had moeten weten dat Bloodclanners zich nooit aan afspraken zouden houden. "Blijf met je tengels van hem af!" Sprak ze fel voor ze zich afzette en bovenop de zwarte Bloodclanner probeerde te springen. Ze ging niet toekijken hoe Bloodpaw aangepakt werd voor iets waar zij net zo goed vanaf wist.

Tag: Bloodpaw & Shade

@Moonpaw/ bloodclanners bewaken de rand van het kamp, waardoor het niet mogelijk is voor Shadowclanners om van binnenuit het kamp naar buiten te geraken. Gelieve allemaal hier rekening mee te houden.

Met grote ogen keek ze toe hoe Bloodpaw's oor plots afgescheurd werd. Waar.. Waar kwam dat opeens vandaan? Waar haalde die Bloodclanner het gore lef vandaan? Ze siste luid terwijl ze haar nagels uitklapte. Ze had echter het gezonde verstand om te weten dat ze sterk, sterk outnumbered waren. Beechresin sprong wel op de ander af en met gebolde rug keek ze toe. "Laat hem gaan!" schreeuwde ze tegen de zwarte kat en met hard zwiepende staart keek ze naar Beechresin. "Beech! Doe nou niet, onze warriors komen zo terug, die zullen ze aanpakken," riep ze. Was dit dezelfde she-cat als die hen net overgegeven had? Natuurlijk ging dit een grens over maar het was niet alsof ze er wat aan konden doen. Ze waren machteloos en de queen zou zichzelf alleen maar in de shit werken als ze zo doorging. Ze richtte haar twee verschillend gekleurde ogen op de Bloodclanner die Bloodpaw vast had. "Laat hem met rust, anders kom je hier niet levend vandaan," waarschuwde ze haar, al was het vast een lachwekkend gezicht. Heavespark was totaal niet indrukwekkend of gevaarlijk. Maar ze had een familie, een hele grote familie. Ze was de kleindochter van twee leiders en ze had een stamboom die door heel Shadowclan heen geworteld was.

Hij moest toegeven, dit groepje katten was ... persistent. Ze wisten gewoon niet van opgeven, terwijl het zo overduidelijk was dat ze dit niet zouden kunnen winnen. Cobra wilde net naar voren stappen om Bloodpaw zelf dan maar te pakken, toen hij z'n Young-One naast hem zag staan. Skadi was te jong geweest om mee te komen op deze reis, dus was ze bij Sinclaw in het kamp gebleven. Eventjes voelde hij iets kouds in zijn nek, was de missie bij Sinclaw fout gelopen? Cobra liet zijn kop iets zakken, zodat hij de woorden van zijn Young-One goed kon verstaan. Acorndust zou dus binnenkort hier zijn. Dan kon dit nog interessant worden. "Dank je, Skadi." Miauwde hij op een rustige toon, waarna hij haar toe knikte. De zwarte kater keek op toen hij werd aangesproken en keek op toen hij de rode vacht van Hellhound had gevonden in de groep katten. "Spreek." Iets wat hij niet had hoeven zeggen, aangezien de kater vanzelf al over ging op zijn rapport. De clans leken niet niets in de gate te hebben. Perfect. Nu moest hij dus alleen nog dealen met een moeilijk Kruidenkatje en de aankomende patrouille van Shadowclaw. Cobra zuchtte zachtjes, waarna hij omkeek op het moment dat hij Shade en Bloodpaw hoorde gillen. Daarna was 't Beechresin die het zo te zien niet mee eens met hoe zij dingen aan het regelen waren. "Oh shut it, wees blij dat 't alleen z'n oor is," siste hij naar de kattin, terwijl hij naar de Medicine Cat Apprentice toe wandelde. "Hou ze kalm," miauwde hij tegen Shade. "Zonder meer geweld." Hij keek haar eventjes doordringend aan, meer geweld zou dit hele ding in de problemen brengen. Daarna wendde hij zich tot Bloodpaw. "En jij gaat me vertellen waar mijn dochter is." Gromde hij diep naar de langharige kater.

Het werd steeds zwaarder om Southernwolf te dragen naarmate ze dichter bij het kamp kwamen. Toch wilde hij er niet aan toegeven om iemand anders hem te laten dragen. Hij had ditzelfde gedaan voor meerdere clangenoten en dat zou nu niet anders zijn voor zijn eigen zoon. Het had hem misschien de nickname gegeven waar hij het niet mee eens was, maar elk van zijn clangenoten had het verdiend om teruggebracht te worden naar het kamp. Natuurlijk had hij de moeite niet gedaan om het bloed van Southernwolf van zijn poten af te halen en hij was er vrij zeker van dat zijn rug en schouders nu ook onder het bloed van de kater zaten.
Het kamp kwam in zicht, waarop hij de patrouille halt hield. Het was om ze instructies te geven, maar ook om hemzelf de kans te geven op adem te komen. Zijn blik was serieus, tenslotte wisten ze niet wat ze aan zouden treffen in het kamp. Hij hoopte dat iedereen nog leefde, maar daar kon hij niet zeker van zijn, vooral niet met Bloodclan. Dat bevestigde het gewicht op zijn rug wel. "We hebben maar een doel en dat is Bloodclan uit ons kamp verdrijven." Sprak hij uiteindelijk. Hij wist dat hij zich niet over zou geven hoe dan ook. Ze zouden het kamp niet krijgen, al zou het hem zijn leven kosten. "We hebben geen idee wat we aan zullen treffen, maar twijfel geen moment om te handelen." Ze zouden niet verrast worden. Zijn eigen eerste prioriteit zou zijn om Southernwolf ergens neer te leggen. Hij liet zijn blik naar Sinclaw gaan. "Zorg er wel voor dat er katten zijn die haar in de gaten houden. De rest van de bloodclanners moeten verjaagd worden, maar Sinclaw is een ander verhaal." Hij was er vrij zeker van dat de clan zou willen bepalen wat te doen met Sinclaw en dat zou hij dan ook doen.
Hij wachtte nog kort om er zeker van te zijn dat iedereen de woorden had laten bezinken voor hij richting de kampingang begon te bewegen. Het was maar een tunnel waar ze met zijn allen doorheen zouden moeten, maar hij zou er niet voor twijfelen. Hij wenkte twee warriors naar voren met zijn staart. "Ga eerst en zorg ervoor dat er niemand meer voor de tunnel zal staan." Hij wilde dolgraag eerst gaan, maar hij kon zelf moeilijk vechten met Southernwolf op zijn rug. Hij liet de warriors dan ook voor gaan en volgde er zelf achteraan. Eenmaal door de tunnel heen kwam hij in het kamp, waar hij verscheidene bloodclanners zag samen met een aantal Shadowclanners. Voor nu zag hij geen enkele dode en dat luchtte hem op. Hij kon Beechresin samen met Bloodpaw zien en een aantal apprentices en Bloodclanners erbij. Hij herkende de bloodclanleider vrijwel meteen en ving nog net de laatste woorden op. Waar ging dit over? Hij wist dat hij snel moest handelen voor een Bloodclanner bovenop hem zou proberen te springen en legde Southernwolf dan ook aan de rand van het kamp neer. "Cobra!" Gromde hij en stapte op de zwarte Bloodclanleider af. "Wat moet je van onze medicine cat?" Hij kon het gescheurde oor van Bloodpaw zien en wilde het liefst zijn klauwen in een van de bloodclanners steken, maar hij wilde weten waar die laatste woorden over gingen.

Tag: De patrol, daarna twee warriors specifiek. Verder Cobra en indirect Bloodpaw
Note: De rest is nu ook vrij om te reageren op dit topic