[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE

Darkpaw probeerde de rode bloodclanner te blokkeren, maar of het veel hielp wist hij niet, maar toch moest hij iets doen om zijn clan genoot te helpen. Hij sprong opzij en dook opnieuw naar de rode kater en haalde uit richting zijn kop. Zijn lange kromme klauwen zo ver als hij maar kon uit hun hulzen geschoven. Hopelijk zou hij hem raken en diepe wonden trekken? 'Ja hij is een krijger, maar aangezien jullie voor niemand zorgen kennen jullie ook geen waarde van een leven!' Blies de donker bruin gemarmerde kater zo vinnig als hij maar kon en zwiepte zachtjes met zijn staart. Katten zonder gevoel van eer of waarde voor het leven waren niets waard in zijn ogen. Echter wat er daarna gebeurde bracht hem wel een beetje uit zijn concentratie... De plotselinge stem van triomf schalde door het kamp en Dark voelde zijn bloed ijskoud worden. Nee Acorndust zou er nooit zomaar vandoor gegaan zijn! Zijn vijand was overal om hem heen, maar de leider was nog wel de ergste van allemaal dacht Darkpaw. Hij kon zijn clan genoot niet zomaar achterlaten nog de bloodclanner voor hem zijn onbeschermde rug toe keren. Maar woede overnam hem toen hij de zachte stem van Tallstar hoorde al kon hij niet direct verstaan wat hij zei. 'Leugens! Acorndust geeft nooit zomaar op!' riep Darkpaw razend, maar week niet van de zijde van Pythongaze. Hij zou de blinde kater steunen hoe erg het ook zou mogen worden! Als het moest zou hij zelf nog liever te gewond raken om de kater te redden of welke andere clan lid dan ook! Enkel leek het of de rest van zijn clan zich erbij neer wilde leggen... Nooit! Darkpaw zou ze nooit gehoorzamen zeker niet met welke vuile truc ze ook zouden komen. Ondanks dat deed hij maar net alsof al branden zijn ogen nog vol furie en zou hij de kans afwachten om toe te slaan!

Legends never die
they become a part of you Bloed plakte aan haar vacht, in haar gezicht. Een brede grijns stond op haar gezicht toen het gevecht gestopt werd. Haar blik ontmoette die van hem. Het sprak boekdelen. Shade zou van dit moment genieten als geen ander. De gestreepte kater van ShadowClan deed geen moeite om zijn afgunst naar haar te verbergen en ze had geen moment getwijfeld dat het iets te maken had met de kater die dood aan haar poten lag. "Had je me maar niet moeten belazeren die avond, Tallstar ó grote leider van ShadowClan." spuugde ze zijn kant op. Hij wist welke avond ze bedoelde. De avond dat Sinclaw hen naar Indigo zou leiden. Al dit bloedvergiet was niet nodig geweest als hij zijn woord had gehouden. Nee. Hij had grote praatjes gehouden, zou alles regelen. Uiteindelijk had de kater niks geregeld. Dit alles was zijn eigen toedoen geweest.

Shade draaide zich om naar Beechresin, die met Bloodpaw aan het trekken was. Haar schelle, holle lach galmde over het kamp terwijl ze het schouwspel bekeek. De kater was zo goed als dood. Met zijn scheve bek waar hij nooit meer goed mee zou praten. Precies wat ze gewild had. "Ken je dat gezegde niet, Beechresin? Aan een dood paard moet je niet trekken." siste ze toen met een grijns. Haar staart sloeg wild heen en weer. Adrenaline schoot door haar aderen heen. Vooral het feit dat ze Tallstar een hak had gezet was een heerlijke wetenschap.

'Leugens! Acorndust geeft nooit zomaar op!' hoorde ze een apprentice roepen. Het domme joch geloofde nog steeds dat Acorndust terug zou komen. Met een paar grote stappen stond ze voor het beest, liet haar kop voor die van hem zakken. "Acorndust is dood.." fluisterde ze zachtjes tegen hem. Toen draaide ze zich om met een brede grijns, verhief haar stem zodat iedereen haar zou kunnen horen:

"Acorndust is dood! Hij is dood en is net uit het gebied gedragen door twee lafaards! De enige leiders die jullie nu nog hebben zijn Cobra en Tallstar. Gehoorzaam hen."

Jammer genoeg miste ze, maar meer door wat er voor haar gebeurde dan dat ze de sprong verkeerd ingeschat had. De clan had verloren?! Ze maakte rechts omkeert en schoot regelrecht de kraamkamer binnen. Ze drukte zich tegen Moonpaw aan die als verstijfd alles garde geslagen had. Haar vader was weg gedragen door twee van hun clan genoten, maar ze konden allebei niet geloven wat de zwarte poes door het gehele kamp schreeuwde. Nee Acorndust/ pappa kon nog niet dood zijn! Echte gevluchten katten zouden alleen weg gerend zijn niet met een dood lichaam met zich mee sleurend... Mane keek naar hoe Moon slikte en zacht begon te grommen. Moonpaw wilde zich naar voren storten, maar Manepaw hield haar tegen. Als het waar was wat de zwarte kater geroepen had en zij zich tegen deze katten nog meer zouden verzetten of vluchten zouden ze sterven... Moonpaw zakte tegen de grond met oogjes vol tranen die ze sloot. De roestbruine leerling ging bij de schildpad leerling zitten en probeerde haar te troosten.

Mane en Moonpaw

Scarletkit werkte gelukkig mee en zonder een enge BloodClanner tegen te komen belandde Twistedpaw weer terug bij de Nursery. Een opgeluchte zucht verliet zijn bekje toen hij de kitten weer bij haar nestje af zette. Zo, die is veilig. Samen met de rest. Gelukkig waren er geen BloodClanners die het in hun kop kregen om de Nursery aan te vallen. Dan zat je wel erg laag, vond Twis.
De kater keek weer om naar het strijdgewoel. Hij wilde ergens wel inspringen. Tenminste, een stemmetje in zijn kop zei hem dat hij dat moest doen. Maar hij wilde ergens ook weer niet. Oh, hij voelde zich ook zo laf. Maar erg veel kon hij ook niet doen, niemand had hulp nodig en als ze dat hadden sprong iemand anders al in. En hij had de belangrijke taak om het nestje van Beechresin te beschermen. Daar mocht hij toch wel trots op zijn? Zijn familie beschermen op deze manier?

Met afgrijzen keek hij toe hoe Bloodpaw zowat dood ging. Maar gelukkig net niet. Maar... Maar zijn vader, die had ook veel problemen. Twistedpaw keek enorm naar hem op, dus om hem zo te zien, met Cobra die duidelijk aan het winnen was. Dat kon toch niet gebeuren? Niet zijn stoere, super coole, sterke vader? En toen gebeurde alles heel snel. Meerdere katten drongen zich om Acorndust en Cobra heen en Twisted vanuit de Nursery kon niet zien wat er gebeurde. Maar hij zag even later wel Settleddust het kamp uit rennen, gevolgd door Demonslayer met... Met zijn vader op zijn rug. Levenloos... Nee toch..
Wat Cobra zei kwam nauwelijks in hem naar binnen, maar de woorden van Shade deed zijn maag omdraaien. 'Acorndust is dood! Hij is dood en is net uit het gebied gedragen door twee lafaards! De enige leiders die jullie nu nog hebben zijn Cobra en Tallstar. Gehoorzaam hen.' Twistedpaw scheurde zijn ogen weg van de kampuitgang, waar zijn vader uit verdwenen was. Tallstar? De verrader?? Woede kwam in hem op. Hoe durfde hij?

De jonge kater stormde naar voren, maar durfde toch niet aan te vallen. 'JIJ VERRADER! HOE KÓN JE?!' Riep hij boos naar Tallstar. Hoe kon hij zijn beste vriend en zijn Clan zo verraden? Als zijn vader echt dood was.. Hij wilde het niet geloven, hij kon het niet geloven. Dat mocht niet.

Tag: Scarletkit, Tallstar, anyone

_{Waren ze wel veilig? Carameltwirl kreeg niet op een rijtje wat buiten allemaal gebeurde. En hoe erg ze ook trilde, probeerde ze een beetje de kittens te sussen. Maar het herhaalde zich steeds in haar kop dat de kans groot zou zijn dat ze zou moeten vechten, en dat beangstigde haar alleen maar. Ze hoorde de grauwen, ze zag zo nu en dan een kat voorbij flitsen. Het was chaos, pure chaos. Hoeveel katten waren al gewond? Hoeveel waren al dood? De gedachten knepen haar strot samen en haar goudkleurige ogen stonden vol angst. Daisypath probeerde nog orde te stellen in de nursery, maar ze was zo bang dat ze niet sterk genoeg zouden zijn om de jongste van de clan te beschermen.

Totdat opeens een bekende pels binnen kwam. Inkspots. StarClan, ze was nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. Hij zag er ook bang uit en zodra hij tegen haar begon te spreken kwamen de tranen in haar ogen. Ze was zo ontzettend bang. Maar ze knikte. Ja, ze was oké. Iedereen hier was nog ongedeerd. Hij beloofde bij haar te blijven. Het liefst wilde ze dicht achter hem kruipen, achter haar redder in nood. Maar ze moest blijven staan, hoe eng ze het ook vond. Maar het zou nooit zover komen. Nee, het gevecht was opeens voorbij. Een ShadowClan stem schreeuwde dat ze zich overgaven, dat het gevecht stopte. Carameltwirl keek naar buiten. Het was alsnog een slagveld. Bloodpaw werd weggesleept, Acorndust was weg. Waar was Acefray? En te midden van de chaos stond Tallstar. Het klopte niet. Hij stond daar zo kalm, alsof alles koek en ei was. Waren ze verraden? Haar lichaam begon weer ongecontroleerd te trillen, waarna ze snikkend haar kopje tegen Inkspots legde toen een zwarte kat, Cobra kennelijk, uitsprak dat het kamp nu van hem was. Dat ze niet meer weg mochten. Het duurde niet lang voordat een andere heks schreeuwde dat Acorndust dood was en dat Cobra en Tallstar nu de gezamenlijke leiders waren. Carameltwirl jammerde wat, waarna ze haar hele gezicht in Inkspots vacht begroef. Wat betekende dit voor de toekomst van hun clan?

Tag: Inkspots}

Ze werd weer teruggebracht naar haar nest, maar ze had al genoeg gezien. Ze hield haar oogjes dan ook wijd open, terwijl ze naar de ingang van de nursery staarde. Ze begreep er niks van wat er allemaal gebeurde, maar wat ze wel wist was dat er iets mis was met haar vaderfiguur en dat haar moeder ook daar was. "Waar mama?" Vroeg ze dan ook nog steeds half snikkend. Voor nu zou ze niet terug naar buiten gaan, maar ze wilde weten waar haar moeder was en eigenlijk ook waar Bloodpaw was. "En papa?" Zouden ze haar antwoord geven? Haar moeder kon hun toch niet gewoon hier laten? En wat waren al die geluiden die van buiten de nursery kwamen?

Dit gevecht was om eerlijk te zijn niet enorm interessant. Niemand daagde hem echt uit dus deelde hij hier en daar maar wat klappen uit om zijn clangenoten een groter voordeel te geven in hun gevechten. Het was veel interessanter om te kijken hoe het drama zich uitspeelde. ''Shadowclan geeft zich over. Stop dit gevecht- NU.'' De zwart witte kater was geen hoge rang in Shadowclan maar had waarschijnlijk wel wat autoriteit. Helemaal nu de Medicine Cat en Leader waren overgelopen, de Deputy knock-out was en de Medicine Cat Apprentice het behoorlijk moest afzien. Het lichaam van de Deputy werd door de zwart witte kater en een ander het kamp uit gesleurd. "Shadowclan!" riep Cobra deze keer. "Jullie leider is gevlucht, jullie Medicine Cat is zo goed als dood." Hellhound was niet bepaald blij met de manier waarop de nog jonge kater werd behandeld maar hij wist erg goed dat er in oorlog keuzes gemaakt moesten worden. "Dit gevecht is voorbij. Shadowclan is gevallen. Ik, Cobra, leider van de Elite, eis Shadowclan op. Vanaf nu zal niemand het kamp zonder toestemming van mij verlaten. Doe dit wel en vind jezelf dood in de struiken." Verstandig, katten die het kamp verlieten konden enkel voor problemen zorgen. "Elite, hou iedereen binnen de kamp muren. En laat iemand mijn Commander en Acefray vinden. Ze moeten in de buurt zijn." De rosse kater sloeg een keer met zijn staart voor hij een paar passen richting de uitgang zette en zich daarvoor positioneerde. Vanuit daar kon hij prima zien hoe er nog steeds chaos heerste over de verraders uit Shadowclan. Amusant. Al draaiden zijn gedachten al snel weer naar de twee katten die Acorndust het kamp uit hadden gedragen. Met een zucht stond hij op en liep hij richting van Cobra en Tallstar. Hij gaf een knikje ter begroeting voor hij sprak. "Er is een kans dat de twee die er met Acorndust vandoor gingen iets gaan doen. Het hele 'alle clans helpen elkaar in geval van nood' gebeuren", begon de rosse kater, voor hij de twee voor hem beurt om beurt een keer aankeek. "Enkele Elite scouts zijn misschien handig. En hoeveel katten hebben we die nog een gevecht kunnen winnen?" vroeg hij vervolgens. Zonder een antwoord af te wachten draaide hij zich weer om en liep hij terug richting zijn plek voor de uitgang van het kamp. Hij had genoeg gescout voor vandaag, voorlopig zou hij hier lekker rustig blijven zitten en de uitgang bewaken.

Tag: Cobra & Tallstar (kort)

Het was chaos - alles ging zo snel en Chillypaw kon amper volgen terwijl katten neervielen; Smokebreath en Bloodpaw en Acorndust, en toen kondigde Bloodclan aan dat ze gewonnen hadden, dat Acorndust dood gegaan was en dat Cobra en Tallstar nu de leiders waren; maar Acorndust's lichaam was hier niet meer, die was weggedragen door haar mentor en een andere warrior, en haar siblings leken plots verdwenen te zijn omdat het chaos was en Chillypaw amper kon ademhalen en het leek alsof er muren om haar heen aan het drukken waren en op haar schouders en de wereld kromp en kromp en het gelach van de Bloodclanners en hun vreugdekreten en plots kwam de grond wel heel dichtbij en toen was de wereld zijdelings en het geluid dempte en bloed ruisde in haar oren en de wereld was zo ver weg en waar waren haar siblings en haar familie en waarom werd alles plots zwart?

Tag: Niemand in het bijzonder, chill is knock out (paniekaanval)

De zwarte poes die in gevecht was geweest met Bloodpaw en nog een paar clan genoten waarvan ze eentje had gedood kwam naar hem toe en fluisterde eerst een paar woorden in zijn oor. Het oor waar geen kogelgat in zat. Ze loog net als die andere zwarte kat die zichzelf Cobra noemde. Darkpaw draaide zich naar haar toe, maar de bloodclanse had zich al omgedraaid en sprak iedereen toe. De eerdere woorden wisseling kwam weer bij hem naar boven. Ze zochten een kitten. Maar waarom dan in Starclans naam een gevecht starten terwijl ze het ook gewoon hadden kunnen vragen. Deze katten dachten niet eerst voor ze handelde! Zijn blik viel op de plek waar Tallstar en Cobra stonden. Hen gehoorzamen?! Nooit!!! Toen viel hem Chillypaw op die op haar pootjes stond te draaien. Pythongaze was voor nu even veilig hoopte de donker bruine gemarmerde kater en liep straal langs de zwarte poes heen. 'Hoe stom kun je zijn om een kitten te verliezen en dan heibel erover te gaan maken bij anderen zonder op de uitwerking ervan te overdenken. Jullie zijn een slap excuus voor een groepje katten!' Miauwde hij met een grommende sarcastische toon voor hij verder ging richting de flauw gevallen mede leerling. Hopelijk werd ze snel wakker? Hij boog zich naar haar toe en duwde even zachtjes met zijn snuit tegen haar wang. Hopelijk kreeg hij zo een reactie?
Toen schoot Twistedpaw uit de kraamkamer en riep dat Tallstar een verrader was en hoe hij hen kon verraden op deze manier. 'Omdat hij geen haar beter is dat dit Blood gespuis Twistedpaw! Het zijn allemaal uitschot die niemand om zich heen wil hebben!' beantwoorden Darkpaw een beetje te luid de vraag van Acorndust jong. 'Help me liever Chillypaw naar de leerlingen den te brengen. Deze honden steken toch geen poot uit om te helpen. Zolang ze er zelf niet beter van worden.' goed hij was ouder dan Twisted, maar een hork als deze bloodzuigers was hij echt niet.

Tag: Shade, Tallstar, Cobra en de rest van de bloodclanners

Hij was bang. Natuurlijk was hij bang. Deze situatie was iets wat hij nooit voor ogen had gezien en zelfs hij was geen robot die de ernst hiervan niet kon inzien. Deze situatie was ernstig, echt heel erg, maar bij het zien van de poes was hij al blij genoeg dat ze oké was. Dat de nursery oké was, was natuurlijk ook een ding. Maar dat niemand naar Caramel toe was gegaan om haar te helpen met de nursery te helpen was natuurlijk wel iets wat hij kon verwijten. Nu hadden ze nog geluk gehad dat BloodClan geen interesse leek te hebben er in. Toen hij tegen haar begon te spreken, begon te vragen of ze oké was, sprongen de tranen al in haar ogen. Nee, niet huilen. Blijf sterk Caramel, ze moesten voor nu sterk zijn zolang BloodClan in hun kamp waren. Ze knikte echter wel dat ze oké was, wat al een hele opluchting was. Een paar apprentices waren hier wel geweest, maar laten we even reëel zijn, het waren jonge apprentices met nog vrijwel geen vechttraining. Het was chaos in het kamp. Het was voorbij, het gevecht, alles. De ShadowClan die zij kenden, was voorbij. Cobra en Tallstar hadden nu de macht. Het maakte hem misselijk, hoe hun eigen leader hen zo had kunnen verraden. Hoe hij Bloodclan had verkozen boven ShadowClan. En dat de Clan eronder moest lijden, dat er warriors, goede warriors, waren gestorven onder het gevecht met BloodClan. Toen hij naast zich zag dat Caramel begon te trillen, wist hij dat er geen ruimte was voor hem om zelf in paniek te zijn. Hij moest sterk zijn, want er was nog hoop. Er waren twee warriors vertrokken, hopelijk om hulp te maken en hij smeekte Starclan dat het nog niet te laat zou zijn voor Acorndust. Ze mochten het kamp niet meer uit en op dat moment voelde hij de kop van Caramel tegen zich aan, waarop hij met zijn groen-gele ogen naar de poes keek en zijn staart voorzichtig over haar heen sloeg. Hij slikte de brok in zijn keel weg terwijl de BloodClan katten begonnen te praten over van alles en nog wat. Dat Acorndust dood was, dat ShadowClan nu van BloodClan was. Hij sloot zijn ogen even terwijl Caramel haar gezicht volledig in zijn vacht duwde. Het werd nat, maar dat vond hij niet eens zo erg. Hij haalde even diep adem, probeerde zijn gedachten bij elkaar te rapen en alles te verwerken, waarna hij zijn ogen weer opende en zijn lichaam voorzichtig wat meer tegen die van Caramel aan duwde. StarClan sta hen bij in deze moeilijke tijd. ”Geen zorgen… ze komen terug, Demonslayer en Settled.” fluisterde hij zachtjes tegen de poes. ”Ze zijn ontsnapt, dat kan niet anders. Ze komen terug. Met hulp.” Hoopte hij. Oh StarClan laat hen zo slim zijn om met hulp terug te komen, anders waren zijn clangenoten nog dommer dan dat hij had gedacht.

Well, there he was
a falcon among crows.

Hij had zich zo ziek gevoeld. Zijn maag draaide zich meerdere malen om en hij had de medicine cat den willen bezoeken. Net op het moment dat de clan ingevallen werdt. Hij had willen vechten, maar bij zijn eerste stap naar buiten had de ziekte hem weer overgenomen en had de kater niets anders kunnen doen dan zich weer verschuilen. Terwijl woede door zijn lichaam jaagde, terwijl hij moest luisteren naar hoe zijn clan langzaam werdt overgenomen door monsters. Woede voor zijn lichaam. Woede voor de onzekerheid, woede voor het onbegrip.

En nu, nu was het te laat. Terwijl zijn maag het hem weer iets toe liet om naar buiten te stappen hoorde hij de woorden van het Bloodclan mormel en jammerde hij zachtjes. Zijn blauwe blik zocht zijn siblings. Hij moest weten of ze oke waren. Of zijn moeder oke was.. Met kramp in zijn gehele lichaam sloop hij half over de grond, zoekend naar de paar katten die hij lief had. Ogen wijd en gepijnigd. Alsjeblieft..

[Elite Overname] There is only grim darkness, dark grimness, and STALEMATE - Pagina 8 Dd5cjs10

Strijd geluiden echode door terwijl Orchis in een nest van een apprentice gekropen was. Hij was niet goed in vechten dus waarom zou hij zich in een verloren strijd gooien? Nee, hij liet de rest van Bloodclan het uitzoeken, hij zal enkel in de weg lopen nu. Vandaar dat hij zich nu ontfermde over zijn nieuwe speelgoedje. Het was niet zo leuk als Whitepaw, nog zo interessant als Eveningglow, maar goed genoeg om te hebben als hij zich verveelde. Cobra's stem liet hem opkijken en de tom hees zich overeind. Zijn oren spitse zich.. werd het vluchten.. of werd het een overwinning's kreet. De spanning kroop hem in de poten. Orchis nagels klampte zich vast in de grond.. het was de tweede. Bloodclan had Shadowclan overwonnen en behoorde nu tot hen. De tom kon een grote grijns niet onderdrukken en maakte zowat een sprongetje van blijdschap. Oh hij ging het zich hier zo naar zijn zin krijgen! Orchis stak zijn kop uit de den en hoorde de opdracht van Cobra: Sinclaw halen. Tja. Als hij nou geweten had dat zijn commandant zich liet verslaan door een kind en de kans niet pakte om te ontsnappen toen hij had geprobeerd te helpen.. Maargoed, maargoed. Hij zal wel weer eventjes terug gaan, daarbij was hij gewoon erg nieuwsgierig als mevrouw zich al bedacht had om eens te ontsnappen. De tom huppelde langs de apprentice heen, terug naar het gat in de takken die hij gecreëerd had en kroop met zijn halve lijf naar buiten. Met zijn oren in zijn nek hield hij zich laag en keek het hoekje om:

Dood.

Sinclaw was dood. Ze lag uitgestrekt in haar eigen bloed te badderen. De tom wiebelde met zijn neus. Haar geur in zich nemend. Haar bloed. Haar zweet. Haar lijkengeur. Ja, ze was dood. Niet meer te redden. Niet dat hij het geprobeerd had. Orchis deed niet aan twee keer zijn nek streken. Een keer was al eigenlijk al veel te veel. De tom trok een grimas op zijn lip en schuifelde weer naar achteren toe om Cobra op de hoogte te stellen. Er moest een nieuwe commandant komen en vanaf nu stond in ieder geval Sinclaw niet meer in zijn weg. Domme boskat. Ze had hem nog een pak rammel verkocht maar nu zou ze geen haar meer krenken op zijn pels. Iedereen die hem kwaad deed zou uit eindelijk eindigen zoals haar. Met een sprongetje sprong hij de gat weer in en rende naar Cobra toe. Zijn roze halsband rinkelde toen hij glijdend tot stilstand kwam. ''Sinclaw.'' De tom stopte kort. ''Ze is dood.'' Ademde hij diep uit, zijn blik ging naar Tallstar. Een twinkeling sprong in zijn blauwe ogen toen hij de bruine tabby aankeek; daar ging je vriendinnetje. Orchis draaide zijn kop terug om zich weer op zijn Leader te richtte. ''Ze is vermoord door Shadowclan.'' Hij propte de uiterlijke en geuren van het groepje katten in zijn kop. Mochten ze hen achterna willen gaan dan kon in ieder geval Orchis hen herkennen.. en misschien wel beloond worden om de moordenaar te grijpen die de lieftallige commandant vermoord had. Misschien kreeg die dan wel een promotie. Zonder Sinclaw was er natuurlijk ruimte zat.

_{Haar hart klopte gejaagd in haar borstkas terwijl ze bij Bloodpaw stond en ze probeerde uit alle macht niet haar eigen maaginhoud bij Bloodpaw te gooien. Ze voelde zich duizelig en misselijk, maar ze moest erbij blijven, voor Bloodpaw. Er moest niet nog een patient bijkomen. Ze moest sterk zijn voor Bloodpaw.. Haar blauwe ogen stonden echter flets van de paniek terwijl ze opkeek naar Beechresin, in de hoop dat deze meer kon doen dan dat zij kon. Ze knikte enkel toen deze haar vroeg te helpen met tillen, ze voelde zich verstomd door angst en schrik. Ze drukte zichzelf onder Bloodpaw en ondersteunde Beechresin terwijl ze samen wegliepen.

Ze hadden zich overgegeven. Ze hadden verloren. Ze wierp nog één angstige blik op de zwarte Bloodclan poes, die begon te brallen dat Acorndust dood was. Ze voelde zichzelf nog lichter worden in haar kop en het kostte alles diep van binnen haar om te voorkomen dat ze om zou vallen met Bloodpaw. Ze volgde dan ook snel Beechresin de medicine cat den in, om Bloodpaw te helpen en om zich te verstoppen van de wereld.

TAG: Bloodpaw, Beechresin, Shade}

[/quote]

Tallshadow
________________________

Bijna wilde de kater met zijn ogen rollen toen de labiele vriendin van de Bloodclanleider hem toesnauwde dat het zijn schuld was dat er katten vermoord en verminkt moesten worden. Maar hij hield het bij een wenkbrauw optrekken en haar weg te wuiven met zijn staart. Irritant personage, daar was bijna het hele plan op geklapt. Samenwerken met haar, ugh. Maar het bleek al snel dat Cobra toch nog een soort van touwtjes in handen had, en met die kat viel prima te werken. Voor nu. Bovendien was al snel gebleken dat deze vreemde katten ook zelf konden nadenken. Zo ook nu, toen een van hen - Tall wist enkel dat het een groot personage was en bovendien een vriend van Ace - voorstelde patrols erop uit te sturen om ervoor te zorgen dat ze niet verrast zouden worden.

De kater nam niet de moeite te antwoorden. Dit moest Cobra maar fiksen. Tall had hier weinig mee, het boeide hem niet. Vooralsnog was het plan gelopen zoals verwacht, en hoe de Bloodclanners daar verder mee om wilden gaan deerde hem weinig. Evenals het geschreeuw naar hem toe over dat hij een verrader zou zijn. Sure. Leer eerst lopen, leer dan praten, en probeer daarna je leider uit te maken voor verrader. Zo kortzichtig, natuurlijk begrepen ze het niet. Maar dat kwam nog wel. Wanner Sin terug was zouden ze -

Zijn gedachten werden onderbroken door een kat die naar hen toe kwam rennen, en met een twinkeling in de ogen het vervelendste nieuws in dagen kwam brengen. Alleen al die blik naar hem toe maakte dat de kater hem aan wilde vliegen en elke afzonderlijke tand uit zijn bek zijn strot in wilde duwen.

Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan knikte Tall beleefd, terwijl hij vanbinnen kookte. Dit was geen planonderdeel geweest. Niet dat het veel in de war schopte, maar het was geen onderdeel geweest. Tall zorgde voor zijn vrienden, maar in dit korte moment dat hij had verwacht dat Sin voor zichzelf kon zorgen, was gebleken dat zijn zorg niet ver genoeg ging. Een pijnlijke les waar hij later om zou rouwen. Omwille van het plan moest de kater onverschillig zijn. Sin zou het begrijpen

@Hell en Twisted en Dark indirect
@Cobra en Orchis sort of indirect