Ondanks de kruiden vlak bij haar neusje kon Shrimppaw toch de stank van ShadowClan en BloodClan samen ruiken. Oof, dat was niet lekker. Ze liep onbewust nog wat dichter tegen Coyotespirit aan. Ze keek even verbaasd op toen Acorndust weg liep. Moest die niet juist de aanval leiden? Ze besloot maar gewoon dicht bij de Medicine Cat te blijven en.. Niet te vechten. Want met alleen een beetje basis training kon ze het echt niet opnemen tegen de BloodClanners. En voor ze het wist had Pantherstar luid aangekondigd dat ze mochten aanvallen, waardoor Shrimp's haartjes wat overeind gingen staan. Waar was ze in StarClans naam aan begonnen...
Coyotespirit hield toen halt, en Shrimp keek haar vragend aan. 'Hee kleine, ik wil dat jij vlak buiten het kamp een goede schuilplek vindt waar we de gewonden veilig kunnen verzorgen. Lukt het jou ook om mijn kruiden me te nemen? Ik ga even kijken of ik Bloodpaw kan vinden en uit hun den nog essentiele kruiden halen,' miauwde ze. Shrimppaw was bang, ze werd nu alleen gelaten. Maar ze knikte toch. Alleen een plekje uitzoeken buiten het kamp, dat kon ze wel. Daar was ze wel veilig genoeg toch? Het bemoedigende knikje van de Medicine Cat deed haar licht glimlachen en ze knikte ook voordat ze beide zakjes met kruiden in haar bekje nam. Ze draaide al snel om toen Coyotespirit ook vertrok, waardoor ze door het lawaai van de vechtende katten haar kreet om hulp niet kon horen.

Shrimppaw rende zo snel als ze kon naar de rand van het kamp, bidden tot StarClan dat niemand haar zou onderscheppen. Misschien toch wel fijn om klein te zijn, dan viel je minder op. De jonge poes zuchtte opgelucht toen ze een geschikt plekje had gevonden. Hier kon ze veilig wachten tot Coyote terug zou keren. Ze legde de pakketjes met kruiden neer, en draaide om, om de boel in de gaten te houden. Om zichzelf zo klein mogelijk te maken, hopend dat niemand haar zag. Maar toch had iemand haar gezien. Een golf van opluchting ging zowaar door haar heen toen ze haar zus zag. Ze was hier, ze kwam naar haar toe. Zou ze dan toch met haar mee willen gaan? Veilig en beschermd blijven wachten tot het gevecht over zou zijn? Een kleine glimlach verscheen op haar gezichtje toen haar gevlekte zusje op haar af kwam.

- gereserveerd voor Skadi

Dit zou waarschijnlijk het zwaarste gevecht tot nu toe worden. Crystalshell was een goede vechter, maar Bloodclankatten gaven niet om een code die doodden afwees. Ze zou het dus anders moeten aanpakken, wat van haar morele regels moeten loslaten. Als ze de kans kreeg zou ze moeten doden, dat was de enige manier om te winnen. Het gevecht begon direct, er waren geen uitdagende woorden of scherpe opmerkingen. Alleen klauwen en tanden zouden hier de uitkomst bepalen. Toen haar tegenstander op haar afsprong, dook Crystalshell om zo een aanval te ontwijken. Maar ze maakte een fout. Het was een schijnbeweging geweest. Gelukkig zorgde haar manoeuvre er ook voor dat ze niet volledig verblind werd door het zand dat in haar richting werd geworpen. Haar ogen en neus jeukten wel toen ze zich snel omdraaide, maar daar kon zich doorheen vechten. Alleen verdediging ging haar niet redden met dit soort trucjes, ze moest zelf ook vuiler gaan strijden. Nog steeds dicht bij de grond schoot ze op de donkere kattin af, zette zich af met haar achterpoten en deed een uithaal naar diens keel. Gewoonlijk zou ze zoiets nooit gedaan hebben, het was een aanval om me te doden.

Tag; @Brat

Natuurlijk had ze niets moois verwacht, geen geordend veld waar ieder uit elkaar te houden was. Echter was wat ze eenmaal in het kamp aantroffen was nog erger dan dat ze in gedachten had. Doordat Bloodclan al enige tijd bij Shadowclan was, waren hun geuren vermengd tot een onmogelijke waas waar zelfs zij moeite mee had. Enkel hun halsbanden gaven duidelijk weg dat ze van de verkeerde kant waren. Routnose haalde paniekerig adem toen iedereen om haar heen elkaar in de haren vloog en dwong zichzelf om kalm te blijven. Haar ogen zochten angstig naar Pepperpaw, maar vonden haar bij Settleddust en wat andere katten. Het leken ook Bloodclanners te zijn, waardoor ze direct haar kant op wilde rennen. Oh starclan, haar meisje, was ze oké? Ze werd echter gestopt door twee vechtende katten die aan haar voorbij rolden. De medicine cat keek ze met pijn in haar ogen na, waarna ze zich tot Crowcall richtte. "Blijf alsjeblieft bij me," smeekte ze haast, zo ontaard in deze chaos die ze zo haatte. Nee, ze moest zich focussen. Coyotespririt was hier, ze zouden samen kunnen werken. Ze zocht de jonge riverclanner en vond haar op de meest verschrikkelijke plek. Routnose haar hart zakte in haar poten toen ze zag hoe een Bloodclanner op haar in aan het slaan was. "Nee!" krijste ze, waarna ze in een impuls op de ander afrende, enkel om tot een stilstand te komen toen ze Orchis met zijn nagels tegen de hals van Coyotespirit zag. Zijn nagels, exact dezelfde nagels die zij had geheeld. Een misselijkmakend gevoel bekroop haar en haar blik gleed van Orchis, naar Lynxfang naar iedereen aanwezig. "O-Orchis, alsjeblieft, wij zijn hier niet om te vechten! Alleen om te helen, alsjeblieft," er lag een smekende blik in haar ogen terwijl ze de bloodclanner aan keek, maar er lag meer achter haar groene ogen. Laat haar los, oh, als hij maar gedachtes kon lezen. En ik zal alles voor je doen.

Het voelde als dansen, enkel dan zonder iets van de sierlijkheid. Het liet haar afkeurend met haar tong klikken. Hoe was het dat niemand de kunst in geweld kon zien? Je kan slaan, bloed trekken en ledematen verscheuren als een beest, maar er lag pas echt voldoening in wanneer je met gratie danste. De passen van je speler afwachtte, ieder pas op elkaar liet afhangen, haar gekleurde vacht zien dansen op een niet bestaande wind. Ze zocht en Cyren zou zichzelf laten vinden. Witte poten zette zich af tegen de stoffige grond waardoor ze har richting op sprong. "Dans met mij, vosje?" spinde ze geamuseerd en giechelde zachtjes. Haar nagels waren uitgeklapt en zouden prikken wanneer ze vel raakten. Enkel was dit een kunst die ze enkel met haar wilde beoefenen, niet uit afgunst of slechte intenties, enkel voor de euforische sensatie. Zij zou dat snappen, niet?

★

 Haar hartje klopte in haar keel, maar het maakte niet meer uit of ze er klaar voor was of niet. Ze zou zich bewijzen, en de manier waarop maakte niet eens meer uit. Voor haar eigen clan of een ander, bovenalles zou ze alles en iedereen laten zien dat ze meer was dan haar fragiele lichaam. De poes liep mee het storm gewoel in, haar kop geheven en haar ogen vastberaden ondanks de angst die haar begreep. Sabrefur was dood, hij zou hier niet meer zien. Ze was vrij, en ze zou deze clan ook vrij maken! De poes haalde diep adem, herhaalde alle trainingen en vertelde zichzelf dat ze haar eigen lichaam meester was. Het was echter die afleiding die ervoor zorgde dat ze kort niet op lette. De strijdkreet achter haar hoorde ze nog net op tijd, waardoor ze half weg kon springen. Zijn nagels schrampten pijnlijk over haar schouder terwijl ze in de blauwe ogen van een jongere kat keek. Instinctief grauwde ze en probeerde ze hem over zijn oog te krabben, omdat haar geleerd was zo snel mogelijk te reageren. Van haar stamina of kracht moest ze het niet hebben, de snelheid wel. Het was echter toen dat ze zag hoe klein hij was, hoe verzorgd zijn witte vacht. Wacht.. Dit kon toch geen bloodclanner zijn?

Wel, gezellig. Daar gingen ze weer. Jinx kon het toch niet laten om vermoeid te puffen toen een of ander konijn weer kwam bazuinen dat de boskatten terug waren. Tallstar z'n staart kon hij nog net zien verdwijnen, wat hem enkel nog meer liet fronsen. Maar goed, duty calls. Ergens vroeg hij zich af of hij dit gevecht zou sterven, gezien naar zijn idee hij al lang over de houdbaarheid datum was van Bloodclan. Maar goed, liever toch niet. Hij moest zijn kinderen nog wel gedag kunnen zeggen. Hoe dan ook, er werden dingen van hem verwacht. De massieve kater rolde met zijn schouders en dwong zichzelf te focussen, nu het aangename gevoel van adrenaline langzaam in begon te kicken. Zijn ogen zochten een waardige tegenstanders, want ondanks alles zou hij weigeren een zwakkere aan te vallen. Zijn normen en waarden waren wat uit hun voegen getrapt, maar nog niet zó extreem. Zijn blik viel uiteindelijk op een bruin-wit gevlekte kater van zijn leeftijd die vaag naar... Thunderclan rook. Jinx spuugde op de grond naast hem terwijl hij zijn kant op liep. Geen verrasingsaanval, hij had wat te zeggen. "Net als motten met een lamp, jullie trekken altijd elkaar aan, hé?" gromde hij droogjes, waarna hij door zijn poten zakte en met een krachtige klauw uithaalde naar de wang van de ander.

Yikes. Daar ging zijn luxe all-inclusive resort omdat die stomme boskatjes weer eens zijn vakantie kwamen verpesten. Jackdaw kwam overeind, waarbij zijn staart uit ongemak strak trok. Hij kon het zware gevoel in zijn maag niet verliezen dat hij aan de verkeerde kant stond. Oh, begreep hem niet verkeerd, die rot beesten uit het bos zetten zichzelf altijd op een pedestal die ze niet verdienden, maar hij was geen moordenaar. Hij zag vanuit zijn ooghoek Hollow een onschuldige kitten door elkaar schudde en klemde zijn kaken op elkaar. De zoon van zijn vader, maar wat voor? Zijn ogen zochten Chawl, maar konden die in het strijd gewoel niet vinden - en dat kwam hem duur te staan. Een grom verliet zijn bek toen een knappe, gevlekte kater zich op hem lanceerde en tegen de grond wist te werken. "Je mag me best eerst op een date nemen voordat je me bespringt," gromde hij met een gepijnigde grijns op zijn gelaat, waarna hij zich om probeerde te draaien en de ander in zijn maag wilde schoppen.

Ze had zichzelf altijd heel stoer gevonden, maar dit was anders. Hoewel ze haar rug recht probeerde te houden en haar staart in de lucht, stond haar vacht overeind en waren haar baby blauwe oogjes groot van angst. Het was ene chaos, een absolute bende waarin ze zelfs haar zusjes niet meer terug kon vinden. Het kleine grijze poesje sloeg haar klauwen in de grond en slikte de brok in haar keel door. Ze hadden haar verraden, hoe durfde Riverclan! Haar blik viel op een grote Riverclan apprentice, maar vandaag zou ze zich bewijzen! Voor haar zusjes, voor mama, voor Whitepaw. "Hoe durft Riverclan!!" gilde ze, waarna het kleine poesje sprong en de poten onder Lotuspaw vandaan probeerde te slaan, zoals haar mentor geleerd had.

Shadefeather had nauwelijks tijd om goed te beseffen wat er nou gaande was. Acorndust ging weg, wat hem al niet lekker zat, en Pantherstar leidde de aanval verder. Nou ja, oké, goed. Maar in het kamp brak de chaos helemaal los. ShadowClan en BloodClan riepen dat zij hen kwamen aanvallen, maar dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Er werd van alles door elkaar geroepen en Shade kon het al bijna niet meer aan. Waarom moest hij nou weer uitgekozen zijn. Dit was de reden waarom hij nooit meeging op gevechten. Oof. Maar, hij zou wel moeten nu. En hij zou het doen.
Katten besprongen elkaar en andere katten schoten weer te hulp. Shadefeather besloot dat als hij er ook nog bijkwam het alleen nog maar onoverzichtelijker werd. En er waren meer BloodClanners om uit te schakelen. De kater slikte nerveus en keek om zich heen. Wie oh wie was niet te sterk. Want Shadefeathers vechtskills? Die waren nooit zo goed geweest. Maar hij zou het wel overleven. Hij moest het wel overleven..

Maar in plaats van een BloodClanner kreeg hij twee vechtende Apprentices in het oog, on tenminste, eentje wilde de ander aanvallen. De grijze aanvaller kende hij niet, maar hij herkende wel de RiverClan Apprentice die met hen mee gelopen had. En af te gaan van wat de kleine grijze gilde, kon hij er wel vanuit gaan dat ze geen BloodClan was.
Shadefeather snelde op de twee af. 'Hey, hey! Wij komen helpen, niet elkaar aanvallen! Alleen BloodClanners aanvallen!' riep hij naar de grijze Apprentice toe, hopend dat het door zou dringen. Dit hielp echt totaal niet, hoe had deze chaos nou kunnen ontstaan?

Tag: @Littlepaw @Lotuspaw

Twistedpaw was het helemaal zat, omringd zijn door deze vieze BloodClanners. Hij wilde dat het klaar zou zijn, dat zijn vader terug zou komen. Als hij überhaupt nog zou leven.. Maar hij hield de moed. Hij kon toch niet zomaar dood zijn? Zijn sterke, stoere, coole vader? Echt niet.
Opluchting ging toen ook door zijn lijf heen toen de geur van de andere Clans, en vooral RiverClan, zijn neusgaten in kwam. Alleen.. Er werd geroepen dat ze hen aanvielen. Huh, wat? Waren ze hier niet om hen te helpen??
Chaos ontstond en Twistedpaw probeerde tussen de vechtende katten zijn vader te vinden. Maar hij hoorde enkel een grote grijze kater luidkeels roepen dat ze hen probeerde te helpen. Onzeker liet hij zijn gele en groene oog het kamp door gaan. Wat moest hij nou doen??

+ OPEN

De boskatten wisten echt niet van ophouden. Het ene moment had ze rustig in haar nest gelegen en het andere stond die debiel van een Orchis iedereen wakker te schreeuwen dat er meer clankatten op het oorlogspad waren. Waarom hij er zo’n groot probleem van maakte snapte ze niet, want hoever zij wist was bijna heel Shadowclan hier nog aanwezig, tot dat er een of andere malloot riep dat Riverclan kwam om aan te vallen. Daarbij was ze alert. Een paar manen terug had ze nog deel uitgemaakt van die clan vol rotte vissenvangers en ergens vroeg ze zich af of ze bekende gezichten terug zou zien. Niet dat ze zou aarzelen om ze aan te vallen, niemand had haar daar immers gemoeten, hoe hard haar zogenaamde broer en zus ook riepen dat iedereen haar terugwilde. Ze kon niet meer terug en dat wilde ze ook niet. De Elite kon zo een hele clan vol boskatten overnemen, ze onder hun macht krijgen. Waarom zou ze dat soort macht over anderen op willen geven.
Al gauw was het kamp in rep en roer, Shadowclanners die het kamp al wilden gaan verdedigen en ook Cobra verscheen op het toneel. Haar mentor bracht iets van orde in de chaos door aan te kondigen dat de Elite en Shadowclan samen die spartelende vissen zouden verjagen, maar het zou nog altijd chaos blijven. Skadi sprong nu tot haar poten, maar toch bleef ze aan de rand van het kamp. Ze was niet dom. Zij was hier degene met de minste ervaring. Niet dat ze daarom de zwakste was, maar ze had gewoon een achterstand op de oudere young ones. Maar als ze eenmaal volleerd was wist ze zeker dat ze sterker en beter zou zijn. Een echte uitverkorene.
De Shadowclanners stonden te springen om te gaan, waarschijnlijk omdat ze al eens hun kamp hadden verloren aan de Elite. Een gerechtigde draai van gebeurtenissen, want de Elite was sterker en beter dan welke groep boskatten dan ook. Maar Skadi keek toe. Haar groenblauwe ogen stonden scherp, opzoek naar een waardige tegenstander of een bekend gezicht die ze wel eens graag een klap zou willen verkopen. Het was in ieder geval simpel om te zeggen dat er een geweldige chaos uitbrak toen. Katten vlogen elkaar aan; Riverclanners en members van de Elite, maar ook vielen de Shadowclanners de vissenvreters aan. Maar al gauw verloor ze interesse in wie nou wie aanviel, want ze had een maar al te bekende kop gespot die gauw bang weggedoken was. Wat haar goedmoedige angsthaas van een bloedverwant hier nu deed, dat was haar een mysterie, maar het gaf haar wel een doel.
De blik van opluchting op het gezicht van Shrimppaw was wel om te lachen. Dacht ze nou echt dat ze hier was voor een gezellig praatje? Nee, totaal niet. De calico young one was hier om het onnozele poesje duidelijk te maken dat ze niets meer met haar te maken wilde hebben. Woorden hadden immers niet geholpen, dus dan moesten daden het maar doen. Die glimlach zou ze er zo wel van af slaan. Ze zou het kleine kind wel aan het huilen maken, zoals haar broer nog wel had toegegeven dat ze deden. Shrimppaw was toch altijd de zwakkere geweest. Het angsthaasje te bang om het nest uit te komen en de nursery in te gaan. Ze zou haar niets kunnen doen, maar omgekeerd was dat een heel ander verhaal. Skadi hield zich laag bij de grond, een gevaarlijke blik in haar ogen en haar lichaamstaal was alleen maar af te lezen als vijandig. Ze was hier niet voor een vrolijke reünie met familie. Ze waren geen familie meer voor haar part. Al leken domoor een en domoor twee dat niet te willen begrijpen. ”Hey, zusje, wat doe jij hier nou toch?” Sprak ze spottend, met een grijns rond haar lippen die scherpe tanden ontblootte. Haar klauwen sloegen uit hun hulzen en ze was klaar voor een aanval. Maar eerst nog even spelen met haar prooi.



Tag: Shrimppaw