'Er valt niets uit te praten, als je dat niet wilt snappen dan moet je het maar leren,' snauwde haar zus als antwoord. Shrimp keek haar haast smekend aan. Ze wilde dit niet, dit moest anders kunnen. Ze was nooit erg aardig geweest toen ze kittens waren, maar dit was niet de Crab die ze kende. En al helemaal niet toen ze haar opeens besprong. Shrimppaw werd op de grond gedrukt en hapte naar lucht. Angstig keek ze omhoog, in de groen-blauwe ogen van haar zus. 'Maarja, praten is ook alles wat je kunt. Je bent te bang, te zwak om ook maar iets te kunnen.'
Dat was niet waar. Shrimppaw verstrakte haar kaak. Ze wilde haar zus geen pijn doen. Maar ze kon niet anders. Ze had haar echt aangevallen en Shrimp realiseerde zich dat er geen redden meer aan was. Skadi was nu haar naam, en ze hoorde bij BloodClan, de Elite. Kalmte en vastberadenheid overspoelde haar. Eindelijk wist ze hoe het zat. En ze zou er ook geen moeite meer voor doen. Ze had haar zin.
Met een snelle haal sloeg Shrimp uit naar haar kop, haar nagels uitgeslagen. Dit was zelfverdediging, ze moest vrij komen. Ze krabbelde overeind en hield Skadi goed in de gaten. 'Stop met vechten, Skadi.'

@Skadi

Ze werden al snel onderschept door een Bloodclanner. Littlefish kreeg al snel het bevel om op te rotten, of anders zouden er nog wat meer katten vliegen; met name Pepperpaw, die heel belangrijk leek voor Settleddust. Maar een andere Shadowclan apprentice vloog al zonder pardon door de lucht nog voor ze de tijd had om een reactie te geven. De Riverclanner wierp een bange blik op haar broer, die seinde dat ze moest weggaan. Maar hoe kon ze dat nu doen? Hoe kon ze hem opnieuw achterlaten, alsof hij slechts een vreemde was? Ze was net zo veel Shadowclan als hij, starclanverdomme, en ze was geen lafaard. En dus zette ze een stap dichterbij de Bloodclanner, in plaats van een stap verder, in een poging om zo het tweetal achter haar af te schermen. "Nee. Als je aan hen wilt komen, zul je eerst door mij moeten!", mauwde ze vastberaden, in wat hoogstwaarschijnlijk een heel dom stukje bravure was.

Tag: Hollow, Pepperpaw, Settleddust (Ravenpaw)

De smekende blik in de ogen van Shrimppaw deed haar niets. Misschien was het ook allemaal wel een toneelstuk wat ze opzette, want ze had nooit iets van haar moeten weten in Riverclan. Skadi zag hoe ze naar lucht hapte toen ze bovenop haar was gesprongen en de bijtende woorden in haar gezicht had gesproken. Het enigste wat ze nu nog deelden was bloed, maar ze had de laatste paar dagen geleerd dat dat makkelijk verspild kon worden. Misschien was ze er nog niet helemaal zeker hoe ze zich daarover moest voelen, over alle doden die waren gevallen door hun eigen stomme acties, maar ze wist wel dat ze er geen loyaliteit meer aan hoefde te hechten. Als ze haar drie manen geleden niet moesten om wie ze was, dan zouden ze haar zeker nu niet hoeven.
Skadi had bijna de uithaal van de apprentice onder haar niet gezien. Een domme fout omdat ze te veel bezig was geweest haar met woorden op te stoken. Ze probeerde weg te duiken, maar de uitgeslagen klauwen raakten haar nog steeds. Het was niets ernstigs, een paar krassen op haar wang, maar het maakte wel een eind aan het spelletje wat ze net nog had lopen spelen. Shrimppaw had uitgehaald? Dacht ze dat ze haar wel aankon? Nou dat zouden ze nog wel eens gaan zien.
De klap had haar evenwicht wel verminderd en haar van haar afgegooid. En terwijl de vissenvreter haar pleidooi deed om te stoppen met vechten was zij zelf al bezig met het bedenken van een nieuwe aanval. Als ze niet in een gevecht verstrikt had willen raken dan had ze maar gewoon thuis moeten blijven. Met een woedende brul rende ze opnieuw op de crèmekleurige kattin af om vervolgens hard uit te halen naar haar flank, waar het vlees zachter zou zijn en ze diepere wonden zou kunnen maken dan op haar kop waar de huis strakker rondom bot zat.

@shrimppaw

Bijna meteen nadat ze het leven uit de jonge Bloodclanner voelde glijden, werd ze met een harde slag van het lichaam afgeramd. De moeder van het jonge ding, waarschijnlijk, aan de manier waarop ze zich om haar dochter krulde. Maar de jonge deputy zag een grote gestalte op haar afkomen, een gestalte die ze wel herkende; Lethal. Haar mentor, geweest, ooit, toen ze nog in Windclan zat - maar nu niets meer dan een vuile verrader. Amberstorm twijfelde er niet aan dat de grote kattin haar zou proberen vermoorden, als ze kon, en dus krabbelde ze snel recht en met de snelheid van een échte Windclan kat maakte ze zich uit de poten. Een snelle blik rond het camp leerde haar dat het niet alleen Bloodclan was die hen aanviel, nee in tegendeel; de Shadowclanners leken heel graag mee te vechten met hun zogenaamde "vijand". Starclanverdomme, ze wist dat dit een valsstrik was. "Crowcall! Shadefeather! Routnose! Kom hier!", riep ze zo luid als ze kon, om zich heen kijkend. Dit was niét de afspraak en als Acorndust niet deed wat hij beloofde, moesten zij dat ook niet. Ze zou haar Windclanners terughalen, voor er slachtoffers vielen.

Amberstorm loopt weg van Lethal & Zahida en roept Crowcall, Shadefeather en Routnose bij haar.

SIRTLAN (met Shadefeather en Inkspots)

Hij keek naar de andere gevlekte kater om en lachte ijl. "Dan ken jij de Elite niet goed, wij doen niets eerlijk." Hij draaide zijn blauwe gezichtje weer om en greens zijn korte, maar scherpe tanden bloot. Net toen hij zijn poot op tilde om een haal te doen naar de kater werd zijn naam over het camp heen gebruld. Zijn hart ging een tikje sneller en hij voelde het overslaan. Adrenaline schoot door zijn aderen en spieren. Hij knipoogde naar de zwarte kater die hij op de grond had gelegd en sprong van hem af. Toen hij de blik van Orchis ving die hem leidde naar de mooie poes die erbij stond grinnikte hij even luidop. Zijn hart bonsde luid in zijn oren. Hij hoorde bijna zijn bloed vloeien. Toen hij op een hoog tempo naar zijn vroegere to-be probeerde te gaan ging zijn hart in overslag. Het ging te snel, dat voelde hij. Sirtlans blauwe ogen werden even groot, voor hij door zijn poten zakte. Het oudere hart met het gaatje in kon dit niet meer aan. Het stopte.

JOAN (met Zahida en Lethal)

Joan bleef maar moeilijk wakker. Haar wereld draaiden en het enige wat ze kon doen was naar de sterren kijken. Was er daar een Starclan? Ook eentje voor de Elite? Mama had gezegd van niet, dat het bijgeloof was, maar oh wat wilde ze dat nu graag geloven. Vage stemmen klonken in haar oren, maar ze kon enkel het gefluister van de sterren horen. Joan liet haar lichte blauwe ogen glijden over de hemel en ze bleven trillend eindigen bij een gezicht dat ze nog vaag herkende. Haar mond vormde nog zachtjes mama, maar haar blik viel weg en haar ademhaling ook. Spijtig genoeg bestond er geen hemel voor Elite.

Spoiler:

Shadefeather verwachtte hulp van Inkspots, maar die wilde hem juist afranselen? Hij begreep er helemaal niets van, maar erg veel tijd had hij niet om erover na te denken. Zijn gele ogen vulde zich met angst toen hij de ontblootte tanden van de BloodClanner zag. Hij wilde weg, hij moest weg. Uit alle macht probeerde hij hem van zich af te duwen, hem weg te slaan. De poot met de scherpe nagels die de kater opgeheven had verwachtte hij elk moment in zijn vlees te voelen, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan werd zijn naam geroepen, waarna hij vrijwel gelijk wegsprong. Shadefeather sprong overeind en keek hem verbaasd na, maar werd afgeleid door de roep van Amberstorm. Ze wilde weg. En hij wilde dat eigenlijk ook wel. Snel keek hij nog even naar Inkspots voordat hij naar zijn Deputy toe rende. 'Ik ben er. Waar is de rest?' vroeg hij met een gespannen stem, het kamp door kijkend.

@Amberstorm (@Inkspots @Sirtlan rip)

Haar dochter kon haar niet eens meer aankijken, en woest keek Zahida om zich heen op zoek naar zo'n verdomd medicijnkatje die haar kind helpen kon. Of waren ze net zo wreed als hun. De clans wilden altijd maar bewijzen hoeveel beter ze waren, maar nu kwam er niemand haar baby Joan helpen. Nee, die stikte in haar poten, stikte op haar eigen bloed die een Windclanner getrokken had. De Windclanner waar Lethal nu mee aan het vechten was, of dat hoopte ze. Duizenden gedachtes schoten door haar kop heen maar ze kon alleen naar haar dochter kijken. Haar dochter reageerde niet meer op haar woorden en ze wist, ze wist wat er aan het gebeuren was. Joan glipte weg en ze kon er niks aan doen. Ze gaf haar een paar ruige likken over haar wang, in de hoop haar bij te houden. "Blijf bij me Joan, waag het niet om je ogen dicht te doen," sprak ze gehaast waarna ze nog een lik gaf. Maar het was tevergeefs. Enkel Joans lippen bewogen nog, voor één laatste keer. Toen ging haar lichaam helemaal stil en was ze weg.
Tranen liepen over Zahida's wangen. Een ijskoude hand greep om haar hart heen. Verschrikkelijke woede trok door haar aderen heen. Met een ruk kwam ze overeind. Ze pakte haar dochter in haar nekvel om haar uit het strijdgewoel te trekken. Ondertussen zocht ze, zocht ze naar het kreng. De SLET die haar dochter vermoord had. Ze zou haar, ze zou haar doodmaken. Ze kon haar zien. Ze legde haar dochter's lichaam neer. En gaf haar een kopje. "Ik maak d'r af Joan, voor wat ze jou aangedaan heeft."
Met een grote sprong stortte ze zich terug in het gevecht. Een zwarte kater besprong haar van links maar met een haal van haar klauw ontweek ze hem, waarna ze met grote sprongen verderging, ze rende zo hard haar omgeving dit toeliet om bij haar te komen. De Windclanner. Die nu wat katten bij haar aan het roepen was. Een laatste grote sprong en ze stond voor haar. "JIJ FACKING VIEZE GORE TRUT," schreeuwde ze woedend waarna ze haar klauw richting de borstkas van de ander sloeg. "DENK JE DAT JE DAAR ZOMAAR MEE WEGKOMT?"
- @Amberstorm

Ze was bezorgd om Scarletkit, maar wist ergens ook dondersgoed dat ze niet de zorg kon krijgen die ze mogelijk nodig had als dit gevecht maar door bleef gaan. Ze voelde dan ook een frustratie en woede in haar opborrelen terwijl ze de vechtende katten zag. "Zorg dat ze veilig blijft," Sprak ze tegen de kater, misschien een lichte dreiging erin dat hij daar beter voor zou zorgen. Ze kwam overeind en liet haar blik kort over alle katten heen glijden zoekende naar de eerste beste Riverclanner. Zij waren dit gevecht gestart en het was hoog tijd dat hier een einde aan kwam. Ze hadden al te veel schade aangericht en het was allemaal hun schuld. De woede van een moeder was gevaarlijk en dat zou de Riverclanner ontdekken ook. Met uitgeklapte nagels zette ze zich af van de grond om bovenop de Riverclanner proberen te landen en daar haar nagels in te zetten. "Dit is allemaal jullie schuld, besef eens goed wat jullie aangericht hebben." Gromde ze naar de poes. Het boeide haar niet dat ze ouder was en misschien meer ervaring had. Het was hun schuld dat haar dochter gewond was. Als Riverclan nooit gekomen was, dan was dit nooit gebeurd, dan waren al haar kittens nog veilig. Als dit allemaal was wat haar vader had veroorzaakt, dan haatte ze hem nog meer dan ooit. Gaf hij dan niks om zijn familie? Waar was hij überhaupt als hij dit zooitje ongeregeld gebracht had? Hoe kon hij dit doen? Misschien was het misplaatste woede, maar ze zou alles eruit gooien tegen de Riverclanner, ongeacht wie het was.

Tag: Acefray en Scarletkit, daarna valt ze de eerste beste riverclanner aan(@Crystalshell)

Was haar moed een dom idee geweest? Waarschijnlijk wel, want voor ze echt de kans had te reageren voelde ze het gewicht van de Bloodclanner op haar rug en werd haar snuit in de modder geduwd. Littlefish spartelde tegen, wist voor een seconde haar bek terug op te heffen en een heftige teug lucht te nemen maar werd toen toch terug met mond en neus in de drek gewreven. Gesmoord probeerde ze te roepen, al kon ze geen woorden vormen met die smurrie in haar bek, en de smaak ervan was vreselijk. Ze voelde hoe haar lucht langzaamaan opraakte - Starclan, er moest snel iets gebeuren of ze zou nog stikken, zoals haar moeder zo veel manen geleden ook in de modder gestikt was.

Tag: Hollow, Settleddust, Pepperpaw

Ze besefte hoe verkeerd de aanval was gegaan, Bloodclan hield Shadowclan gegijzeld met kittens en zwakkeren. Niet alleen konden ze niet meevechten, ze werden zelfs tégen de andere clans opgezet. Crystalshell voelde een extreme woede naar boven borrelen, één die ze nooit eerder had gevoelt. Het gevoel dat ze verraden werden. Dat degene die ze kwamen bevrijden hulden met de vijand. Toen ze vanuit haar ooghoek een belager op haar af zag springen rolde Crystalshell zo snel als ze kon om om de aanval te ontwijken, waarbij haar verse wond pijnlijk over de grond schraapte. Toch was het niet genoeg en ze voelde een aantal klauwen over haar onderrug schrapen. Meteen kwam ze weer overeind en keek in de ogen van een net zo kwaad-uitziende jonge poes. Die verkondigde dat het hún schuld was. Was het het nog wel waard om een clan te redden die niet eens kon zien wie de vijand was? "We zijn hier omdat jullie jezelf niet konden verdedigen." Gromde Crystalshell terwijl ze een goed punt vond om aan te vallen. Ze sprong op haar aanvaller af en haalde gericht naar haar borst uit. Tussen al die woede door besefte ze toch nog dat ze hier niet op dezelfde manier als met de Bloodclankattin kon vechten.

Tag; @Beechresin