[De plan] I've come to take what is mine

_{Coyotespirit had zoveel mogelijk kruiden in haar tasje van eikenbladeren gedaan en die bungelde nu uit haar bek. Bovendien had ze een schildknaap genaamd Shrimppaw. De medicine cat had namelijk de dag ervoor een boodschap van Starclan gekregen over een opvolger. Nu is Coyo niet zo snugger en was het nog niet bij haar opgekomen om dit aan iemand te vertellen. Maar goed, ze wilde deze apprentice meenemen zodat die alvast wat ervaring kreeg in het werkveld, hoe heftig deze situatie ook was. Boeien. Ze keek even naar de kleinere poes die naast haar liep, die ook een zakje met wat kruiden meehad. Het was nog boffen dat dit toegestaan werd, maar misschien had Panther ook een teken gekregen, wist zij veel. Het maakte ook niet zoveel uit, ze had een hulpje en dat was mooi. Eigenlijk wilde ze wat bemoedigende woorden spreken tegen Shrimp, maar ze wist niet echt goed wát precies zonder de apprentice af te schrikken en bovendien was ze waarschijnlijk toch niet zo goed te verstaan met haar tasje in haar bek. Oh well. Haar blik gleed naar Routnose, die een eindje verderop liep. Het was fijn dat er meer Medicine Cats waren komen opdagen, ze stonden er niet alleen voor. Toch tintelden de haren op haar nek gespannen. Ze wist niet wat haar tegemoet zou komen, en ze vreesde voor het ergste. Dood.}

_{Eigenlijk vond ze dit veel te spannend. Haar oortjes stonden alert overeind, om zo ieder geluidje te kunnen opvangen. Ze was meegegaan op patrouille maar had ondertussen eigenlijk een beetje spijt gekregen. Het had allemaal zo dapper en leuk geleken, iets waardoor ze zou uitblinken, iets waarmee ze kon laten zien hoe goed ze het deed met haar trainingen. Maar aan de andere kant voelde ze zich ook onzeker. Ze was nog jong en ook al had ze al haar trainingen eigenlijk wel afgerond en was alles nu herhaling, ze had nog niet zo heel erg veel herhaald. En dat gaf toch wel extra spanning die er nu voor zorgde dat ze nu met lood in haar schoenen aan het lopen was. Het was nu nog zo kalm en rustig, terwijl alles binnenkort zomaar zou kunnen losbarsten..}

Zijn blik stond strak voor zich uit gericht. Hij liep achteraan, zodat hij de groep katten in de gaten kon houden. Hij voelde trots in zijn lichaam voor de grote hoeveelheid Riverclanners die ervoor hadden gekozen om mee te gaan. Ze waren felle strijders, zo stonden ze ook bekend, en nu zouden ze het weer bewijzen. Bovendien liet het zien dat Windclan en Thunderclan minder warriors te sparen hadden, of simpelweg te arrogant waren om anderen in nood te helpen. Kort gleed zijn blik naar één van de Windclanners, het was Crowcall. Hij had een discussie met haar gehad, nog geen paar weken geleden. Hij had geen idee wat zij nu van hem dacht, of wat hij precies van haar dacht. Maar als er dan toch Windclanners mee moesten, was hij in ieder geval blij dat zij erbij hoorde. Bovendien deed het hem goed dat ook Windclan's medicine cat er bij was, hij mocht haar wel, dankzij meerdere ontmoetingen die hij met haar gehad had. Bovendien had hij gewoon respect voor medicine cats. Ook Thunderclan had een ex-medicine cat mee, wat betekende dat ze in ieder geval genoeg hulp zouden hebben mocht er iets mis gaan met één van de katten die hier liep. Het nam iets van de edge af, maakte de opdracht wat minder zwaar. Toch wist Panther dat ze deze groep richting een hels gevecht aan het sturen waren. En dat was geen lichte gedachte.

Words are living things.
They have personality, point of view, agenda.

Bloed stroomde in rap tempo door zijn aderen. Zijn spieren stonden gespannen en zijn blik was op zijn doel gericht. Hij was hier om shadowclan te helpen ja. Maar vooral was hij hier om aan zijn clan te bewijzen wat voor strijder hij was. Hij was hier om Thunderclan te laten zien dat hij de beste warrior was die ze maar van hem konden verlangen. Hij was hier om te laten zien dat hij mentor kon worden en vooral was hij hier om zichzelf te bewijzen tegenover zijn overleden vader. Bloodclan zou uitgeroeid worden vandaag, als het aan hem lag. Ze zouden voor eens en voor altijd met de grond gelijk gemaakt worden, op wat hij niet kon doen toen hij net van de lange reis thuis was gekomen. Op wat hij niet had kunnen doen voor zijn geliefden en familie. Vandaag stond hij hier, een volwaardig warrior. Vandaag stond hij hier.

Zijn vlammende ogen scande het duisternis af. Zijn blik flikkerde het gevoel uit die in zijn gespierde lichaam stroomde: fel, scherp, wild. Zijn klauwen waren al uit zijn hulzen, ondanks de vijand er nog niet was. Hij was er klaar voor. Hij zou vandaag dan eindelijk laten zien wat hij al die tijd in petto had. Vandaag zou hij zijn mentor trots maken, vandaag zou hij Riverclan trots maken, hij zou terugkomen als een oorlogsheld en hij zou Faintlight zijn legendarische verhaal vertellen wanneer hij terug zou keren vannacht. Zijn witte vacht was al bijna bruin van de modder toen hij dieper en dieper het Shadowclan bos in liep. Hij stond achterin de groep, zijn poten hadden gejeukt om vooraan te staan, maar hij wou niet van zijn mentor's zijde afwijken. Hij wou laten zien dat hij net als hem kon zijn, fiers maar kalm. Zijn blik gleed rond. Het enige wat hij zien kon naast het duister waren de katten die vlakbij hem liepen. Zo viel Lotuspaw al snel op. Haar houding was dan misschien klaar voor het gevecht maar hij rook een kleine tint van angst van haar vandaan komen. Zijn wenkbrauwen drukte zich samen en kort wou hij zijn kop weg van haar weg draaien. Hij mocht haar niet. Ze zat in de weg. Ze was vervelend. Ugh. Hij kon haar wel weg wensen en toch, toch vond hij het vervelend voor haar. Ondanks ze een trut was tegen hem, hoe hij ook een ass wat tegen haar, hij wist dat Faintlight van hen beide hield en dat ze liever had dat er vrede tussen hen zat dan oorlog. Zelfs Pantherstar zou het wel eens fijn vinden dat hij stopte met ruzie te maken met leeftijdsgenoten. Hij zette dan ook een grote stap, een grotere misschien zelfs dan het meedoen met zijn eerste oorlog: vrede sluiten met de vijand en er voor andere zijn. Whitepaw week van zijn mentor af en ging naast de apprentice lopen. Hij duwde zijn schouder kort tegen de hare aan: 'wees niet bang, je kan dat.' Waren zijn stille woorden.

[De plan] I've come to take what is mine - Pagina 2 Dd5cjs10

De maan stond hoog toen hij gewekt werd met een ruwe por in zijn ribbenkast. De wind blies lichtjes door zijn warrige pels heen toen hij zijn lichaam overeind hees. Hij was wakker gemaakt om de nachtdienst te lopen en geeuwend rekte de tom zijn misvormde lijf uit. Gekraak klonk door het stille woud heen toen hij zijn stijve spieren bewoog. Brr. De nacht was koud geweest en nu was zijn lijf stram. Hij knikte zijn clangenoot toe en liep regelrecht het woud in, omdat hij buiten sliep hoefde hij gelukkig niet eerst nog door het hele kamp heen te sjouwen en drie keer de verkeerde ingang in te wandelen. Gebeurde maar al te vaak dat hij door het donker per ongeluk de nursury in stapte in plaats van het bos. Orchis geeuwde nogmaals en huppelde met een slome tempo veder. De lucht was licht vochtig en de wind stond tegen hem in. Het leek allemaal prima te zijn, niks dat opviel, hij was dan ook van plan om weer te vertrekken tot de wind omdraaide en hard in zijn gezicht blies. De geur van verschillende katten drongen in zijn neusvleugels en direct stonden zijn ogen helder en alert. Zijn nagels groeven in de grond en zijn hart ging te keer. shit. Het was voor het eerst dat Orchis met een lege brein stond. Wat te doen? wat te doen? Hij was slap, hij kon niet zomaar mee vechten in het kamp wanneer er een poging gedaan werd deze terug te krijgen. Zijn snorharen trilde en als een echte konijn schoot hij er angstig vandoor. Het was dat hij graag in de smaak wou vallen bij zijn groep en dat hij nog richting het kamp rende, anders was hij er met de hazenpad vandoor gegaan zonder Bloodclan te waarschuwen. Hijgend stormde hij het kamp binnen en struikelde bijna over zijn eigen kromme poten. Zijn bek opende zich wijd. ''Wakker worden stelletje maaien!'' Kwam er hard hijgend uit zijn mond. Zijn blik ging door het kamp, waar waren Brat en Cobra? ''Kruip uit die karkassen waar jullie in geglibberd zijn vieze kevers, er staat een gevecht voor de deur. De boskatten zijn terug!''

.

Het beviel hem niks dat er niemand leek te zijn van de Bloodclanners. Zijn zintuigen stonden dan ook volledig op scherp, waardoor hij het gevoel had dat hij juist dingen begon te zien die er niet waren. Hij dacht dan ook te zien dat er een kat wegvluchtte in de richting van het kamp. Nee, als dat zo was dan zouden ze snel genoeg op de hoogte zijn van wat er zou komen. Maar iets knaagde aan hem. Hij kende Tallstar ergens maar al te goed en wist dat de kater misschien wel weer zou vluchten, waar dan ook naartoe. Dat kon hij niet nog een keer hebben en er was een plek in de kampwand waar de kater doorheen zou vluchten waarschijnlijk. Hij moest daar wel gaan kijken, voor zijn eigen gevoel. Vanaf daar zou hij ook het kamp in kunnen tenslotte. Hij stopte en draaide zijn blik naar Pantherstar toe die achteraan de groep liep. "Pantherstar, kun jij de leiding nemen vanaf hier? Het is niet ver meer, gewoon recht vooruit." Sprak hij rustig. "Ik zag net een beweging tussen de bomen wat mogelijk Tallstar wel eens kan zijn die is gaan vluchten, dus ik ga achter hem aan." Hij wachtte niet op een reactie van de leader en begon in de richting te lopen waar hij wist dat het gat zou zitten. Het was aan de andere kant van het kamp, dus daar zou de groep niet komen.

[Acorndust heeft de leiding aan Pantherstar gegeven]

Gelieve te wachten tot Loïs de kans heeft gehad om te posten met Pantherstar

Acorndust kwam op hem afgelopen, en met een (ietwat nors) knikje van zijn kop begroette hij de ander. De spanning bleef maar opbouwen en hoewel Panther al veel gevechten had meegemaakt, wende het niet. Hij wou gewoon dat het gevecht begon in plaats van dit gore wachten. In ieder geval leek Acorndust wat gezien te hebben, en gaf de ander hierdoor de leiding door aan Pantherstar. "Prima," bromde hij waarna hij dan toch maar naar de voorkant van de groep liep om hier aan kop te lopen. Hij liep Stallionstar en Amberstorm voorbij, waarna hij zich op gedempte toon richting de groep keerde; "Ik heb de leiding. Volg mij en blijf stil."

Well, there he was
a falcon among crows.

Hij haatte Bloodclan, met een passie, maar voor nu, tot Acorndust terug was.. als Acorndust ooit terug zou komen.. Moest hij het maar overleven. Zijn siblings waren het meest belangrijk nu, samen met zijn moeder.. Gelukkig had het monster genaamd Tallstar nog iets van gevoelens voor zijn moeder.. niet dat hij daar echt heel blij mee was, maar goed, dat betekende wel dat zij tenminste met rust gelaten werdt voor het grootste gedeelte..

Die rust, dat moment dat je even denkt dat alles oké was, ja, dat viel heel snel weg. De roep van een van die bloodclan mormels liet hem opschrikken. Hij stormde richting de planingang en de bekende walm bracht trillingen tot in het diepst van zijn lichaam. Dit was niet Acorndust dit.. dit was.. ”Riverclan valt aan!” Schreeuwde de kater zo hard als hij kon. Rondstarend in het kamp. Hoe konden die beesten.. nu?! Maar het was een aanvalsgroep, vol met woede.. ze zouden hun op hun zwakst pakken terwijl het moraal van de shadowclanners laag was.. Shit shit shit.

Ze had in de nursery gelegen toen een stem van een van de bloodclanners door het kamp heen galmde. De boskatten waren terug? Was haar vader terug? Ze kwam zachtjes overeind om hopelijk de kittens niet wakker te maken en verliet daarna de nursery. Ze stak haar neus de lucht in en herkende de geur vrijwel meteen die er te vinden was tussen de anderen. "Riverclan!" Sprak ze lichtelijk verbaasd. Waarom was Riverclan hier om hun aan te vallen? Hadden ze door wat er gaande was? Of dachten ze dat er wat anders was. Haar hart ging voor een moment uit naar haar kittens, maar ook naar Bloodpaw. Die zouden zich allemaal niet kunnen verdedigen. "We moeten het kamp verdedigen." Gromde ze dan ook. Ze zou het niet doen voor Tallstar of voor Bloodclan, maar voor Bloodpaw en haar kittens en voor de rest van de clan. Het minste wat ze kon doen was uithouden tot haar vader terug kwam, wanneer dat ook mocht zijn.

Pepperpaw had moeite met haar kop omhoog te houden in dit kamp waar ze zo ontzettend bang was. De Bloodclanners waren angst aanjagend en ondanks dat haar vader in het kamp was, leken ze zich daar niks van aan te trekken. Sterker nog, ze leek daardoor alleen maar meer de aandacht te trekken van doodenge figuren zoals Orchis. Kortom, ze had niet gedacht dat het nog erger kon.

Helaas leek de wereld haar graag het tegendeel te willen bewijzen. Haar bloed leek in ijs te veranderen toen Orchis het kamp binnen kwam redden en Hoarsepaw riep dat het Riverclan was. Oh nee.. niet hier.. niet nu. Haar hart begon hard tegen haar ribbenkast te slaan en ze krabbelde overeind, oren plat. Oh nee... Ze ging onhandig in de aanvalshouding staan die ze vlak hiervoor van Acorndust had geleerd, bevend op haar pootjes. Het was oorlog.. alweer.

Op de één of andere manier leek de rust in hun camp weergekeerd te zijn. Dat moest je niet verkeerd opvatten - niemand was blij met de aanwezigheid van de Bloodclanners en hun gewelddadige levens botsten heel hard met die van Shadowclan.. Maar het leek wel alsof iedereen gesetteld was, terwijl ze wachtten op.. Tsja, op wat? Op verandering, misschien. En hoewel er waren die niet meer in die verandering geloofden, was Chillypaw er rotsvast van overtuigd dat ze uiteindelijk Bloodclan zouden verdrijven. Maar de verandering die kwam was niet in de goede vorm toen haar broer plots luid door het camp riep dat Riverclan hen aanviel. Meteen sprong de jonge kattin recht, haar gouden ogen groot en geschrokken? Wát? Hoe konden ze! Ze had verwacht dat haar mede clans beter waren dan Bloodclan, maar blijkbaar waren ze nog dieper gezakt. Chillypaw's uitdrukking was boos toen ze zich naast Hoarsepaw schaarde. Ook Beechresin mauwde dat ze het camp moesten verdedigen. Haar klauwen waren al uitgeslagen; ze zou aanvallen van zodra ze kon. Stelletje verrotte vossenstronten met vissengeur dat ze waren!

[justify]Cobra had zichzelf net te goed gedaan aan een een muis, of iets in de richting. Hij had niet bijster veel informatie over de kleine critters die leefde in het bos en daarnaast was dit niet eens een echt bos maar een... Ah, wat maakte het ook uit. De zwarte kater likte zijn pootjes schoon en gaf zichzelf een ferme lik over z'n borst. Het was al een paar dagen rustig, heel erg rustig. Hij had geen complete zekerheid dat Acorndust dood was, al was de kans wel heel erg groot. En anders zou hij toch niet zo dom zijn om zo snel al weer terug te komen? Cobra ging met de achterkant van zijn poot over de dikke korst die op zijn oog zat. Nee, dat zou z'n dood betekenen, als hij nu terug zou keren. Toch.. Het zag er naar uit dat men het niet met hem eens was. Orchis kwam eraan met de mededeling dat de boskatten terug waren. Cobra gromde diep, kwam overeind en wilde zich net hoorbaar maakte toen een paar Shadowclankatten begonnen te piepen dat het Riverclan was die aanviel. Dat was ... vreemd. Als de clans zo goed met elkaar bevriend waren als dat ze zichzelf voordeden, zouden ze elkaar toch niet aanvallen in deze tijd? Of het was juist omdat ze wisten dat Acorndust er niet was. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. In ieder geval kon hij hier perfect op inspelen. Een plan zat vast in zijn kop, dit zou geweldig uitlopen. "Shadowclan, Elite. Vandaag strijden we samen. Riverclan valt ons aan. Dan zullen ze de kracht van een gecombineerde clan voelen!" Riep de zwarte kater, terwijl hij naar Orchis aan toe liep en hem toe knikte. "Zoek Brat, breng haar naar mij. Verzamel de Elite, vandaag vechten we met de boskatten."

RAVENPAW // 9 moons

Er leek een soort vage rust te hangen in het kamp. Maar het voelde niet goed. Het was niet de goede rust die je kreeg als je op een steen in de zon lag, of wanneer je rustig sliep. Dit was rust met een hint onrust. Er stond iets te gebeuren. Ravenpaw's snorharen trilde.
Het lelijke konijnenbeest kwam terug het kamp in gerend met de mededeling dat ze aangevallen werden, waarna een bekende lucht al snel zijn weg vond. RiverClan. Wat moest die hier? Nu? Op dit tijdstip. Hoe laag moest Pantherstar zinken om hen nu aan te vallen? Zijn oren draaide om geluid op te vangen van hun nieuwe 'leider'. Dat ze vandaag samen zouden strijden, tegen RiverClan. Een rilling trok over zijn rug. Hoewel hij niet samen wou vechten met BloodClan, zou hij nu wel moeten. Hij moest het kamp verdedigen. Kits, queen en elders rekende op hun krachten. "StarClan sta ons bij.." fluisterde de zwart-grijze kater. Hij keek naar de katten om zich heen, die als schapen in het kamp bleven staan. Een nieuw gevoel van strijdlust overkwam Ravenpaw ineens. "Een kamp verdedigen doe je niet in het kamp, maar daarbuiten! Kom op ShadowClan." krijste de grijze apprentice strijdlustig voordat hij zich door de tunnel drukte om te ontmoeten wat er ook buiten zou staan.

Inner peace is hard to find
They're asking why
I think I'm losing my mind

Zijn grijze pels glinsterde onder het maanlicht toen hij midden in het kamp iedereen bijeen riep. Er kwam een gevecht aan en hij had geen zin om een heel groep getrainde krijgers in zijn eentje op te nemen. Hij zou tbh meteen een hartaanval krijgen als hij tegenover tien katten stond. Nee, Orchis was een smerige glibberige slang, hij deed andere dingen dan zijn klauwen uitslaan. De tom stond nog na te hijgen terwijl hij een plan probeerde te vormen in zijn kop. Als het in chaos zou uitbreken dan kon zijn leven op het spel staan en er waren nog genoeg dingen op zijn lijstje die hij wou doen voor hij sterven zal. De tom wou zich net omdraaien om dat kind van Sirtlan te halen om daarna als die laffe haas die hij was naar het kamp te vluchten tot hij Cobra's hoorde. De tom likte zijn droge lippen af van het rennen en keek de zwarte tom aan. Hij knikte naar hem en Orchis bleef zonder een spier te verrekken staan. Hij kreeg een commando, een taak: Brat zoeken. De tom nam een diepe tuig zuurstof in via zijn neusgaten en knikte toen uit eindelijk. Het was dat hij in het goeie daglicht wou staan bij de leader en commander. Orchis vervloekte zichzelf wel half van binnen toen hij weer het kamp uit rende met zijn hobbelige loopje. Als een opgejaagd prooidier schoot de tom door het bos heen. Brat's geur was namelijk naar het kampuitgang gelopen en liep dwars door het woud heen. Zijn oren waren op zijn schedel geplakt, de wind zat in zijn rug, dennenappels schoten in de lucht door zijn poten. Hij stopte pas met rennen tot hij twee cyaan blauwe ogen in de verte zag schimmen. Zijn flanken gingen op en neer als een woest beest. Zijn tong was kurkdroog en hing uit zijn bek. Hijgend en piepend kwam hij dan tot stilstand. Zijn nek was bezweet. ''Invasie.'' Waren zijn enige woorden tegen de rode she-cat.

[Tag: Cobra -> Brat]

Om de een of andere reden had hij niet kunnen slapen. Waar het aan lag was de jonge krijger nog niet bekend. De wind klonk anders dan normaal en hoewel Darkmind zijn ogen wel gesloten had gehouden om zijn lichaam rust te gunnen die het nodig had, maar de slaap vatten kon hij niet. Dus hij was dan ook een van de eerste die buiten de den stond toen een van de Bloodclanners het kamp waarschuwde. Meteen opende hij zijn bek. Inderdaad zoals de andere al vermelden was er een rivierclan geur te ruiken. Cobra moest weer een of andere kreet slaken, maar geloven deed hij hem niet. Net zo min dat Rivierclan hen aan zou vallen... Tenminste waarom zouden ze hen aanvallen? Ze hadden toch genoeg aan hun vis en zo niet dan konden ze altijd nog op andere prooi jagen, plus dat de het donderpad steeds zouden moeten oversteken! Nee hier zat meer achter, meer dan de andere in hun angst konden bedenken, maar mochten ze toch hun kamp aan willen vallen dan zou hij zich niet op de achter hoede laten zakken en juist aan het front gaan vechten. Echter was Ravenpaw hem iets te snel af. De leerling dacht niet na! Als er echt een ware aanval zou zijn zou hij het nooit op deze manier kunnen uithouden. Zonder op welke Bloodclanner dan ook te letten schoot hij voor hem of haar langs en sprong na een paar grote sprongen uit de tunnel richting de grijs/zwarte leerling. 'Niet zo roekeloos! Denk dat je het in je eentje het hier zou kunnen uithouden tegen ervarenere krijgers?' vroeg Darkmind scherp en hij probeerde de leerling wat af te remmen door hem zijn pas proberend af te snijden. Dark wilde helemaal niet bazig gaan doen, maar tijdens een aanval was er over je kop in de aanval gaan nooit de juiste manier! Het schamele licht dat de maan tussen de bomen wierp gaf net genoeg zicht om onevenheden op te pikken. 'We moeten ze in een fuik zien te krijgen. Als ze echt van plan zijn om door de tunnel te komen' mauwde Darkmind en stopte. ze waren niet erg ver van het kamp, maar ver genoeg om het te kunnen verdedigen. Samen vechten met Bloodclan?! Bah!!! Het idee alleen al gaf hem de rillingen over zijn huid waardoor zijn vacht rechtop kwam te staan.

Tallshadow
________________________

Je zou toch maar niets te doen hebben, een soort permanente vakantie kunnen vieren en ondertussen bij alle katten in de buurt zijn die je liefhad. Natuurlijk, verveling zou toe kunnen slaan, maar het was wel de goede vorm van verveling. Die waarvan je achteraf blij was dat je hem meemaakte.

Nou, nu was het achteraf en Tall was blij. Betekende dat dat hij vakantie had gehad? Misschien niet. De kater had meer gewerkt dan in zijn gehele awesome leven. Allemaal katten blij te houden, verhalen spinnen, elk draadje in de gaten houden, om het nu samen te zien vallen. Bij het binnenstormen van Orchis gingen zijn ogen open, bij de eerste mededeling over Riverclan verscheen er een glimlach op zijn gezicht en bij de schreeuw om samen op te trekken sprong de kater op en ging in hoog tempo naar de medicine den. Na rondgekeken te hebben voor Ace - hij zou zijn vriend nog spreken, daar was hij zeker van - boog hij zich - voor ze hem zo goed als kon begroeten - naar Slate, "Ik leg het je echt nog wel uit, vertrouw me gewoon," Mauwde hij haar zacht toe, zijn neus in haar vacht duwend, niet eens zeker of ze wakker was. Daarna draaide hij zich weer om en bewoog zich snel richting de uitgang, om toch nog even te aarzelen en om te kijken, als ze toch sliep? "Je bent het waard om voor terug te komen," Ugh, hij was een sentimentele zak, beter sliep ze en zou niemand ooit dit zwaktemoment doorhebben.

En toch kon hij een tevreden glimlach over zijn woorden niet onderdrukken terwijl hij in de ontstane chaos richting de andere poes rende die hij moest spreken. Hij botste bijna tegen haar aan, maar nam de tijd haar in de ogen te kijken. "Jij bent de toekomst, laat je verleden je sterker maken, ik had je die last niet laten dragen als ik niet zou weten dat je het kon," Niet dat dat ook maar iets goedmaakte, maar terwijl hij voor ze antwoord kon geven zijn neus in haar vacht duwde en even naar haar glimlachte - wat was hij trots, ongewoon gewoon, - hoopte Tall dat Wolf het hem mettertijd toch zou kunnen vergeven.

Nog één, de kleine, de moeilijkste en het zoveelste leven dat hij onnodig verzwaard had. Slippend kwam hij voor haar tot stilstand, de zoveelste keer dat hij haar teleur moest stellen. "Mijn wuppie," Mauwde hij zacht. "Jij bent de sterkste poes die ik ken, ik zal je weer zien prinses, wanneer de tijd daar is," En na ook haar een duwtje te hebben gegeven met zijn neus dook de kater de chaos in, schudde enige achtervolgers af, en bewoog zich richting de plek die alleen hij en Acorn kenden. De plek voor overnames, die veiligheid had moeten betekenen, maar die hij grof misbruikte. Alhoewel het wel zijn veiligheid betekende.

Met wat gefriemel en gedraai kreeg de kater het voor elkaar. Hij was gespierder dan toen ze besloten deze te maken. Een glimlach verscheen weer op zijn lippen, goede tijden. Hij bad tot alle goden die er misschien waren dat zijn vriend het zou overleven. Dat iedereen het zou overleven. Zijn werk hier was klaar, tijd zou uitwijzen of De Plan geslaagd was, of het het waard geweest was. Voor Tall wel. En misschien voor Shadowclan ook.

@Slatefur
@Wolfblood
@Pepperpaw

Zij had dit gewild, dat moest Crystalshell zichzelf blijven vertellen. Zij had er op gestaan dat er door heel Riverclan geholpen werd. En hoewel ze dat nog steeds zou zeggen klopte haar hart in haar keel terwijl de grijze poes naast haar leader door het Shadowclanterritorium in stapte. Ze was nog steeds gewoon Crystalshell, ook nu ze deputy was. En dat besef kwam nu wel heel hard op haar neer. Ze zou hier dood kunnen gaan, en dat zou het dan zijn. Ze wist al dat het hoe dan ook niet met geluk zou eindigen: Er zouden katten sterven. En daarbij kwam ook nog eens de toch wel hoge kans dat zij iemand zou moeten doden. Al die gedachtes kwamen nu samen en haar kop duizelde er van. Maar ze liet niks merken, als zij al liet zien hoe moeilijk ze dit vond zou dat zeker geen goed doen voor de rest van de katten. Plotseling zag ze Acorndust weer, hij gaf Pantherstar de leiding over de operatie, omdat hij iets gezien had. Dat zat Crystalshell helemaal niet lekker, liepen ze rechtstreeks een val in? Ze hadden gehoopt op een verrassingsaanval, maar plotseling leek een regelrechte veldslag aannemelijker . Omdat Crystalshell niet wist wat ze anders moest liep ze met hem mee naar voren. Stil blijven en hem volgen was de opdracht. Nog een keer keek ze om zich heen; ze zag katten van alle clans samen om hun gezamenlijke vijand opnieuw weg te drijven. Onder hen waren vele gezichten die zij al haar hele leven kende. Die aanblik gaf haar de moed om door te gaan. Lichtjes knikte ze naar Pantherstar en vervolgde de weg. De strijd was bijna te proeven.

_{Het was niet ver meer. Hij herkende de veel bewandelde paden die terugleiden naar huis. Hij liep op zijn tenen, zachtjes over de drassige grond. Zijn hart zwol ergens van geluk. Thuis. Het voelde als een eeuwigheid geleden, al waren er maar een paar dagen verstreken. Het was doodstil, niemand sprak. Totdat hij uiteindelijk de stem van Acorndust hoorde brommen tegen de RiverClan leider. Settelddust spitste zijn oren. Hij leek geritsel te kunnen onderscheiden van de nachtelijke geluiden. Waren ze ontdekt? Moest hij gaan? Nee, ze waren al te dichtbij in kamp. Hij meende al gemiauw in de verte te horen. Zijn ogen flitsen geschrokken toen Acorndust tussen de schaduwen verdween. Hij keek op, heen en weer kijkend. Pantherstar bromde dat hij de leiding had. Settleddust gromde gefrustreerd. Hij ging niet naar een RiverClanner luisteren op zíjn territorium. De haren over zijn ruggengraat kwamen overeind, waarna hij zich losmaakte van de flank en naar de voorhoede bewoog. ‘Laten we opschieten dan, volgens mij zijn we ontdekt,’ siste hij naar Pantherstar. Zijn groene ogen vlamden strijdlustig. Niets zou hem nu nog in de weg staan om zijn huis te bevrijden. Niet nu ze zo dichtbij waren.

Tag: Pantherstar}

Dieper en dieper drongen ze door in het Shadowclan gebied. Deze grond leek aan haar poten te plakken en de bomen om haar heen blokkeerden haar uitzicht. Ze voelde zich net terug in de tunnels, diep onder de grond, waar je als ze instortten niet meer uitraakte. Amberstorm haatte dit gevoel. Acorndust mauwde dat ze er bijna waren en gaf toen Pantherstar de leiding. De Windclan deputy vernauwde haar ogen terwijl ze het tweetal aankeek. Die twee waren veel te close naar haar zin, bijna alsof ze een geheim verbond hadden of zoiets. Het zou haar niet verbazen, de domme sentimentele zakken dat ze waren. De jonge poes maakte zich iets groter toen de Riverclan leider haar voorbij liep en het voortouw nam. Maar ze bleef niet ver van het voortouw; ze liet zich niet zomaar rondcommanderen door hem of door iemand anders. Eén van de Shadowclanners mauwde dat ze moesten opschieten, dat ze ontdekt waren, en ook de Windclanner hoorde het geritsel in het camp. Ze sloeg haar klauwen uit en klemde haar kaken op elkaar. "Niet moeilijk, met half Riverclan stampend door het bos..", mompelde ze zachtjes, amper hoorbaar, terwijl haar boze groene ogen even over haar metgezellen gleden. Heel subtiel dat ze bezig waren. Geweldig plan, Acorndust. Dit was waarom je clan zichzelf niet kon redden.

Tag: mainly Settleddust, Pantherstar

Onderwerp: Re: [De plan] I've come to take what is mine