[De plan] I've come to take what is mine

Ze voelden hoe haar nagels kort contact maakten met de onderrug van de poes, maar dat gaf haar niet de voldoening die ze wilde voelen hierbij. Ze had ergens meer schade willen doen, kwaad om het feit dat een Riverclanner ervoor gezorgd had dat haar dochter door de lucht gegooid was. De woorden die kwamen over dat ze zichzelf niet konden verdedigen maakten haar alleen maar kwader. "Hoezo niet kunnen verdedigen?" Gromde ze. Ze zou de poes laten zien dat ze zich goed kon verdedigen als dat moest. De ander kwam vrijwel direct op haar af en ze bleef stug staan, ook toen nagels over haar borst heen gingen. "Door een stomme Riverclanner is mijn dochter gewond." Sprak ze fel en haalde hard met haar poot uit naar de kop van de ander, waarna ze omhoog kwam en haar poten op de schouders probeerde te planten om de poes naar de grond te werken. Misschien verspilde ze hier te veel energie aan, maar ze zou niet de eerste zijn die hier ging stoppen. Het was allemaal de schuld van Riverclan dat haar dochter het misschien niet eens zou redden tot morgen.

Tag: @Crystalshell

Ze was hier gekomen om Bloodclan uit clangebied te verjagen. Ze had er vertrouwen in gehad dat het het offer waard zou zijn om een andere clan te redden. En nu vocht Crystalshell tegen iemand die ze aan haar zijde had verwacht tijdens de strijd. Haar aanval ging verrassend soepel, de ander deinsde niet eens terug. Ze hoorde de woorden van haar tegenstander en keek even verschrikt op. Deze kattin was zo jong.. Crystalshell werd misselijk van de gedachte van hoe jong haar gewonde dochter wel niet moest zijn. Hoe hulpeloos en kwetsbaar. Zij verdiende dit niet, zij had betaald voor de problemen van anderen. Opeens begreep ze die woedende blik die ze gezien had. Dat moment was lang genoeg om haar focus even te breken, en de daaropvolgende klap deed haar kop tollen. Ze voelde hoe ze omlaag geduwd werd en onder de kattin terecht kwam. Ze beet zich vast in diens voorpoot en probeerde haar te dwingen los te laten. Het gevecht was nu nog verschrikkelijker, nu ze wist dat ze met een jonge moeder vocht.

Tag; @Beechresin

Ze voelde de ander voor een moment bezwijken onder haar en wist haar tegen de grond te drukken, maar op dat moment voelde ze tanden in haar poot zetten en moest ze wel loslaten. Ze probeerde nog een klap uit te delen naar de kop in de hoop dat de oudere poes haar los zou laten, want het leek haar niet verstandig om haar poot gewoon terug te trekken in deze situatie. Ze was woest, dat was een ding dat zeker was, maar ergens wilde ze ook gewoon janken. Maar dat kon niet, niet hier en opgeven kon ze ook niet. "Waarom moesten jullie nu komen?" Vroeg ze iets zwakker deze keer. Bloodpaw lag in de medicine cat den door Shade en haar kittens werden gebruikt als dreigmateriaal. Wat moest ze hiermee? Als ze nooit gekomen waren, dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan hadden ze zelf wel een manier gevonden om Bloodclan te verdrijven, maar niet nu. Niet nu er zoveel op het spel stond en zonder haar stomme vader. Die blijkbaar er vandoor was gegaan, want ze had hem nog steeds nergens gezien. Wat was hij überhaupt aan het doen dat hij niet hier was?

Tag: @Crystalshell

<sub>Oh Little, dat was het eerste wat door zijn kop ging. Waarom kon ze gewoon niet naar hem luisteren, erop vertrouwen dat hij de goede keus maakte. Hij waardeerde haar poging, hij begreep dat ze wilde helpen. Maar het was gewoon niet zo handig. ‘Little, nee!’ probeerde hij haar nog tegen te houden, maar voor hij het wist lag zijn zus in de modder en drukte de gevlekte poes op haar kop. Zijn ogen schoten wijd open en hij zag haar spartelen. De poes begon hem bevelen te slingeren. Hij mocht Pepperpaw wegbrengen en dan strijden als een warrior. Hij knikte. Dat was zijn voorstel en hij was er tevreden over, voor zo lang hij tijd had om daar over na te denken. Hij bedreigde Littlefish haar leven, om vervolgens hem een direct dreigement naar zijn kop te slingeren. Hij knikte, waarna hij direct Pepperpaw een zetje tegen haar schouder zette. ‘Kom, Pep,’ miauwde hij zo kalm als hij kon, waarna hij zo dicht mogelijk bij haar bleef lopen, nog een blik werpend naar Littlefish, de zenuwen probeerde hij onder controle te houden. ‘Snel, naar de medicine can den, ik help Ravenpaw,’ miauwde hij. De laatste paar vossenlengtes zou ze zelf af moeten brengen. In twee sprongen was hij bij de zwarte apprentice. ‘Ravenpaw, nog wakker?’ bromde hij in zijn oor, waarna hij zijn neus onder zijn schouder werkte, hopend dat hij weer overeind zou komen. ‘Kom op jongen, we hebben niet veel tijd,’ miauwde hij, waarna hij probeerde de apprentice overeind de hijsen en na de apprentice den te helpen.

Tag: Pepperpaw, Ravenpaw, Littlefish & Hollow</sub>

Ze wist zich los te vechten en stapte meteen bij de Shadowclankattin vandaan. Dit gevecht moest stoppen, er was niks te winnen. Als ze de ander genoeg wist te verwonden dat die zou toegeven zou Riverclan verantwoordelijk zijn voor de wonden van een dochter én moeder. Haar hart brak toen ze de volgende opmerking hoorde. Die was niet strijdlustig of kwaadaardig, maar gebroken en vol pijn. "We zijn echt gekomen om jullie te helpen, we hebben dezelfde vijand." Antwoordde ze met een oprechte pijn in haar stem. Even keek ze de tabby recht aan en herkende iemand in dat gezicht.. Maar hoewel haar stem breekbaarder was, gaf haar houding nog steeds aan dat ze door zou vechten totdat één van hen een betekenisloze dood stierf. Crystalshell bleef in de verdediging, niet van plan om nog een uitval te doen. "Vecht niet met mij... Alsjeblieft." Het was bijna een smeekbede. Waarom was ze er zo zeker van geweest dat ze hadden moeten komen? Waarom had zíj daar een uitspraak over moeten doen?

Tag; @Beechresin

Haar voorpoot werd losgelaten en de ander nam vrijwel meteen afstand. Niet meteen het gevecht opgevend, maar viel ook niet meteen aan. Het was misschien waar dat Riverclan gekomen was om te helpen, misschien zelfs door haar vader, maar alles was daardoor juist mis gegaan. "Maar als jullie niet waren gekomen, dan..." Ze kon haar zin daar niet afmaken. Kon ze heel Riverclan hier verwijten voor een stomme fout een enkele Riverclanner begaan had? De volgende woorden leken bijna een smeekbede en ze moest haar kop dan ook schudden erop. "Dan doen ze misschien mijn andere kittens wat aan." Dat kon ze niet hebben. Het feit dat een tegen haar leven mogelijk aan het vechten was en een andere in het strijdgewoel gegooid was stond haar nog al te goed bij. Hoe kon Riverclan verwachten hier dat ze van kant zouden wisselen? Dat kon nu gewoon nog niet. "We kunnen nog niet aan elkaars zijde vechten." Sprak ze dan ook, maar maakte ook geen aanstalten om de ander aan te vallen voor nu. Ze hoopte maar dat het ernaar uit zag dat ze haar tegenstander in zich op aan het nemen was voor ze zou aanvallen.

Tag: @Crystalshell

Net voor hij zijn clan kon terugroepen werd hij vol in zijn gezicht geslagen. Ze ontweek zijn aanval, en kwam opnieuw naar voren. Hij was sterk, en bracht veel tegengewicht in. Hij probeerde wat gewicht terug te trekken en haar toen opnieuw terug te beuken, maar dit mislukte doordat ze zijn actie in zag. Zijn kop werd vastgepakt, klauwen scheurden door zijn vacht heen. Met een grauw probeerde hij zich los te trekken, waarna hij plots zicht kreeg op wat er gebeurde. Iemand hield Coyote vast bij haar nek, bloedend en al. Met een grauw trok hij zichzelf los, waarna hij naar zijn medicine cat ging. "Je laat haar nu gaan," dreigde hij met zwart in zijn ogen. Zijn spieren stonden strak en zijn tanden waren ontbloot. Hij leek op een woeste hond. Toch wist hij zich even los te maken van het tafereel. En keek hij om zich heen. Riverclan was in gevaar, overal. Ze werden aangevallen door Shadowclan en Bloodclan samen, dit konden ze nooit winnen. "RIVERCLAN, LAAT DEZE VERRADERS HIER MAAR STIKKEN. WIJ TREKKEN TERUG!" schreeuwde hij over het strijdgewoel heen waarna hij zich richtte naar de misvormde kater voor hem. "Je laat haar nu gaan. Anders neem ik je mee naar mijn kamp en zorg ik dat je daar heel langzaam en heel pijnlijk doodgaat voor je zonde."
@Orchis @Coyotespirit @De hele clan

Ze leek tot de ander zijn doorgedrongen, maar toch kon het gevecht niet stoppen. Er stonden nog meer kittens op het spel, en als Bloodclan zag dat er niet gevochten werd. Crystalshell bleef om de kattin heen cirkelen en deed zo goed als ze kon alsof ze een vijand aan het bestuderen was. "Val me nog één keer aan, doe alsof je me wegjaagt." Sprak ze uit, net toen ze de stem van Pantherstar hoorde. Riverclan trok zich terug. Ze hoefden hun toneelstukje niet nog langer te rekken. "Ik zal bidden voor je dochter." Mauwde ze, maar net hard genoeg voor de Tabby om het te kunnen horen. Daarna keerde ze die de rug toe en sprintte weg. Ze keek rond en zag de Riverclanwarriors wegbreken van het gevecht. Velen waren net als zij gewond. Met angst in haar hart zocht Crystalshell het kamp af met haar ogen, zoekend naar Riverclankatten die niet weg konden komen. Ze kon nog niet weg als haar clangenoten hier nog waren. Zij was zo zeker geweest dat ze moesten komen, dat ze nu ook tot het einde zou moeten blijven.

Tag; @Beechresin & open  

<sub>De schouder van de bloodclanner gaf niet mee. Haar tanden kwamen moeizaam door de taaie spieren heen. Door haar verandering van tactiek was de bloodclanner een tel afgeleid waardoor haar tanden doel hadden getroffen, maar dit gaf de ander een mogelijkheid om Nettleroot haar staart te pakken. Toen ze tanden door het vlees voelde glijden krijste ze boos. Ze liet de schouder los, en beet zich vast in en zacht gedeelde iets erboven. Door de grote halsband die om de bloodclanner's nek zat kon ze niet bij haar nek komen, maar net er achter was net zo goed. Nettleroot beet zich vast met al haar kracht en haakte haar nagels in haar slachtoffer. Al zou de bloodclanner haar staart eraf trekken.. ze zou niet los laten..

TAG: @Summer
Dat van die staart eraf was en metafoor Rebecca, please trek haar staart er niet af</sub>

Ze was zelf wel een beetje geschrokken van haar uithaal, maar ze was er zeker van. Het kon niet anders, dit was haar zusje niet meer. Nou, alleen bij bloed dan. Ze probeerde haar nog te stoppen, door te zeggen dat vechten geen zin had. Oké, ze had zelf ook uitgehaald, maar ze moest onder haar vandaan komen. En misschien was het wel goed genoeg geweest voor een waarschuwing. Wie weet.. Ze hoopte gewoon dat ze het kon uitpraten met haar. Dat ze het gewoon achter hen konden laten. Ze zal haar met rust laten, haar leven laten leiden in de Elite. En Skadi zou hetzelfde doen voor haar. Maar veel had ze er blijkbaar niet voor over om te praten, want met een brul sprong de gevlekte poes weer bovenop haar.
Shrimppaw hapte verschrikt naar adem toen de scherpe nagels van Skadi in haar weke vlees boorde. Ook zij klapte haar nagel weer uit en probeerde uit te halen naar haar schouders en rug, hopend dat het haar zou afschrikken, of goed genoeg verwonden. Al wilde ze natuurlijk niet haar zusje zo erg verwonden, maar dit was zelfverdediging. Nu mocht het...

@Skadi

Plots werd het gewicht van haar rug geduwd. Littlefish sprong meteen recht en haalde proestend adem; haar lange vacht zat volledig onder de modder, gemengd met bloed - maar starclan zij dank was bijna niets ervan haar eigen bloed. Seamist had haar gered en schreeuwde haar toe dat ze moest rennen. De Riverclanner keek met grote turquoise ogen om zich heen; even haakte ze haar blik vast op Settleddust. Moest ze hem achterlaten, zou hij meekomen? Toen zag ze Coyotespirit, die er niet goed uit zag, maar waar was Shrimppaw, waar was haar apprentice? Littlefish voelde zich verantwoordelijk voor de jonge kattin die aan haar toevertrouwd was. Luid kuchend keek ze rond, zoekend naar haar apprentice. Ze zag haar in een hoek en met onvaste passen liep ze op de apprentice af, die nog met een Bloodclanner aan het vechten was. "Shrimp!", riep ze haar toe, met schorre stem.

Tag: Shrimppaw

Suddenly, Chaos. Cobra gromde nog een keer diep naar Darkmind, toen hij weer tegen hem in ging en in dit geval zelfs Poisonivy. Maar nog voordat hij er iets tegen kon doen, leek het hele gevecht los te breken. Hij trok zijn aandacht, en zijn lichaam, van de bruine young warrior af. Die was zijn tijd nu niet waard. Er was iemand anders die hem nodig had. Wolfblood, de apprentice die net warrior was benoemd door Tallstar en alles behalve happy leek te zijn met de naam die ze had gekregen, al moest Cobra toegeven dat 't d'r stond, daagde hem uit tot een gevecht. Echt, Shadowclan snapte gewoon niet dat ze alleen maar de overlevingskans van hun eigen kittens en elders op het spel zetten. Echter was zijn partner hem voor en dook Shade bovenop de young warrior. Dit gaf de zwarte kater de tijd om er tussenuit te knijpen. Gebruik makend van de duisternis van het kamp wist hij te versmelten met de schaduwen en kon hij aan de rand van het kamp blijven. Vanaf hier kon hij het gevecht volgen, zonder zelf mee te hoeven doen. Het was niet dat hij niet mee wilde doen, zijn klauwen jeukte om ze in een kat te zetten, maar hij hield de woorden van Acefray in zijn achterkop, hij was nu niet in staat om een groot gevecht te kunnen overleven. Dus zou hij zich gedwongen in de achterhoede houden en toekijken wat er ging gebeuren. Cobra dook weg voor katten die langs hem haaste en sprong over rollende katten heen, terwijl hij langs de rand van het kamp bleef sluipen. Hij wilde nog iets zeggen, maar het zag er naar uit dat de katten het einde door hadden gehad. Dat Riverclan de echte vijand was en dat alleen met hun hulp ze het zouden overleven. Maar het gevecht was chaotisch en het geschreeuw was verdovend. Hij zocht naar Shade, maar die was te druk in gevecht. Net zoals Brat en de rest van de Elite, ze hielden zich staande. Tenminste, totdat hij een kreet hoorde. Daar stond Zahida, met het levenloze lichaam van Joan. De zwarte kater voelde zijn bloed koken. De young-one had zo veel potentieel gehad, maar zo was de Elite nou eenmaal. Het zou Zahida sterker maken, en dat was nodig in dit gevecht. Terwijl hij verder sloop, viel zijn blik op een kattin die hij uit het oog verloren was. Als een schaduw dook hij op achter Peril, maar voordat hij iets kon doen, dook ze op een oude clan genoot van d'r. Een grijns sierde het gezicht van de Elite leider. Goed zo. Ze deed het prima. Ze zou Shadowclan laten zien wat de Elite deed. En Shadowclan zou zien wat hij met Peril had gedaan.
Bijna was de kater bij de uitgang van het kamp. Hier zou hij blijven. Het zag er naar uit dat Windclan wilde vertrekken en ook Riverclan begon de poten te nemen. Ze hadden de aanval afgeslagen, maar Cobra zou het nog geen overwinning noemen. Hij hield zijn blik gericht op Skadi, die zo te zien in gevecht was met oude clangenoten. Hij was trots op zijn young-one, ze had haar trainingen goed in zich genomen en zou later de Elite trots maken. Voor nu moest hij wachten op wat de andere leaders zouden doen. Immers was hij nu de enige nog met Shadowclan en de Elite in handen.

[Tag in volgorde: Darkmind - Poisonivy - Wolfblood - Shade - Peril - Skadi. Niet in gevecht, niet open voor een gevecht]

<sub>Godzijdank zat er nog leven in de zwarte apprentice. Hij sprong overeind en Settleddust gaf hem een knip, maar de angst was te lezen in zijn bosgroene ogen. Ravenpaw beloofde op Pepperpaw te letten, dat hij zich weer in het strijdgewoel kon mengen. ‘Pas goed op haar.’ Hij smeekte hij bijna, maar hij moest vertrouwen op de kunde van zijn clangenoten, voordat hij alles kon proberen op te lossen. Maar om eerlijk te zijn, het zag er niet goed uit. StarClan stond niet aan hun kant. Zijn kop ging kort omhoog, hoe hij de sterren smeekte dat het goed zou komen, waarna hij weer naar de gevlekte poes wilde lopen. Hij zou haar kop van haar schouders halen als ze nu beloftes niet zou nakomen.
Hij draaide zijn kop weg van Ravenpaw toen hij Seamist haar stem hoorde schellen over de vlakte en zijn blik werd beantwoord door twee verschillend gekleurde, angstige ogen. Maar ze rende weg en hij kon haar niet meer helpen. In elk geval was ze veilig. Alles leek in slow motion te gaan toen hij zich weer door de chaos naar Littlefish en de gevlekte BloodClan poes probeerde te slaan. Hij moest wegduiken voor een RiverClanner die voor zijn poten viel en weg krabbelde toen die Pantherstar zijn woorden opvolgde. Ze lieten hun achter. ShadowClan werd opnieuw voor dood achtergelaten. Maaar dit gevecht was al verloren voordat hij begonnen was. Hij vond Littlefish haar blik, voordat ze een weg van hun vandaan wist te maken. En toen, in dat ene moment, zag hij dat Hollow kwetsbaar was. Hij zou het kunnen doen, om degene waarvan hij hield tijd te geven weg te komen. Hij kneep zijn ogen kort dicht, waarna hij zijn nagels uitsloeg en een weg baande naar de gevlekte poes. De RiverClanners gingen er vandoor en hij moest zorgen dat de poes haar prooi verloor. Hij maakte een sprong en probeerde Hollow neer te tackelen, hopend dat haar gestoorde spelletjes kon tegenhouden, voordat ze weer probeerde ShadowClan onder haar klauwen te laten dansen.

Tag: Raven & Pep, daarna Hollow</sub>

Het was chaos, dat was zeker. Maar terwijl hij aan het vechten was met de kater voor hem, hoorde hij ineens dat Riverclan zich terug riep. Hij was voor een moment verward, maar wist wel dat als Riverclan zou gaan ze echt niet meer de overhand zouden hebben. Kort zocht hij met zijn blik naar de andere thunderclanners, hopende dat ze naar hem zouden luisteren als de oudste kat hier. "Thunderclan!" Riep hij, met nog een schuin oog op de kater voor hem. "Wij trekken ook terug!" Met die woorden draaide hij zich om en begon zich weg te verplaatsen van de groep vechtende katten. Hopende dat alle Thunderclanners naar hem zouden luisteren en hem zouden volgen.


[Maskheart roept de thunderclanners op zich terug te trekken.

Ze was bang, doods en doodsbang, maar Crowcall was bij haar en Coyotespirit zou niet sterven vandaag, dus bleef ze waar ze was. Haar staart bleef bij Crowcall hangen, als een meisje die de hand van een volwassenene vast probeerde te houden. Ze zou alles doen om er nu groot en machtig uit te zien, maar dat was Routnose niet. Totdat ze diens zwarte vacht plots niet meer voelde. "Crow-!" ze hapte naar adem toen er plots zoveel gebeurde. Orchis sprak zijn walgelijke woorden, maar ze zou het doen. "Laat Crowcall dan ook gaan, laat me Pepperpaw helpen, alsjeblieft-" haar stem trilde nu paniek binenn drong. Ze wilde niet nog meer vrienden zien sterven. Ze moest naar Sirtlan toe, maar die was in gevecht. Verderop zag ze plots hoe Amberstorm haar kaken sloot om een Bloodclanner die slechts bleef liggen, hoe een andere Bloodclanner haar naar riep. Crowcall vocht, Pepperpaw krijste zen ze kon niet. Altijd had ze zich aan de zijlijn kunnen houden, nu leek iedereen haar hulp nodig te hebben. Aan de grond genageld bleef ze staan. "Amber! Crow!" Riep ze naar haar deputy, niet wetend wat anders te doen. Ze kon niet rennen, wat als Coyote zou sterven ondanks de dreigementen van Pantherstar? En Crowcall? Ze kon haar niet achter laten. Haar blik ging naar Orchis, wetend dat ze zou kunnen rennen, maar wie zou dat allemaal schaden?

Wat een spel, wat een prachtig spel. Cyren cirkelde om de ander heen, keek langer in diens ogen dan wat normaal gecaht zou zijn en zwiepte speels met haar staart. De woorden van de ander deden haar meisjesachtig doen giechelen. "Iedere dag zou ik met jou dansen, Vosje," toen de ander aanviel was ze scherp genoeg om deze te ontwijken, waarbij ze een sierlijke sprong naar links maakte. Ze was snel, maar was het snel genoeg? In haar beurt leek ze uit te halen naar Prairie's oor, maar zwenkte net op het laatste moment uit naar diens poten. Haar mooie koppie zou ze niet willen schaden. Helaas werd hun pret echter bedorven, de grijze leader riep zijn clan terug. Cyren zuchtte zachtjes, en gunde de ander toen deze in de buurt was een speelse lik over haar oortje. "Tot volgende keer weer, Vosje~"

★

 Verward keek ze naar het grijs-witte katertje voor haar. Niet alleen was hij een stuk jonger, nu ook kon ze iets van een Shadowclan geur herkennen. Wat was hij aan het doen? Ze was genoeg ontdaan om hem de kans te geven zijn nagels over haar gezicht te trekken. "Auw!" bracht ze verontwaardigd uit, waarna ze de haren op haar rug overeind zette en hem tegen de grond probeerde te werken, haar nagels niet uitgeklapt om hem pijn te doen. "Doe normaal gek! We helpen!" maar deden ze dat? Haar papa riep hen plots terug toen haar vriendin Coyote aangevallen werd. Angst kwam in Rookpaw's ogen, waarna ze zich los maakte van de Shadowclanner en richting haar clan rende.

Hij sloeg mis. Wat jammer nou. Jinx voelde de trillingen door zijn klauwen gaan toen hij slechts de grond raakte. Het gaf de ander de opening om hem in zijn flank aan te vallen. Een grauw verliet zijn bek. "Niet slecht, oude rot," gromde hij, maar nam gebruik van deze houding om naar de zijkant van zijn nek te happen en hopelijk zijn tanden daar diep in te aten zinken. Toch wist de ander zich uiteindelijk los te maken, waarna ze samen met Riverclan teurg trokken. Hij spuugde vacht uit, maar klapte zijn nagels in. "Adieu, mon ami," gromde hij, het was geen achtervolging warad.

Toen hij zich opdraaide zag hij zeker een knap koppie, maar ook een jong koppie. Dat was niet ideaal. "Ik ben niet zo van de dates." een gelach dat ietwat schor was van de pijn die de ander hem had aangedaan verliet zijn bek. "Nou zeg, dan hadden we alsnog wel een iets meer privé bosje op kunnen zoeken," hij hief zichzelf overeind en gunde de ander een knipoog, waarna hij de spieren onder zijn glanzende zwarte vacht liet rollen. Jackdaw was geen moordenaar, boor zijn final assessment had hij een hond gedood. Dit knappe manneke zou niet onder zijn klauwen sterven, maar hij bleef de zoon van Claw en de leerling van Shark. "Als je die wil had je maar naar een andere clan moeten gaan, uitschot." hij rolde melodramatisch met z'n ogen. "Gaat een beetje lastig wanneer je pa de voormalige leader is, pop," TMI? Misschien, het boeide hem niet zozeer. Misschien was het genoeg om hem af te schrikken, hij hoopte het. Make love, not war, right? Alleen was hij niet iemand om over zich heen te laten lopen. Met een sprong richtte hij zich op de ander, zijn klauwen mikkend op diens poten.

Haar hartje klopte in haar keel maar ze wist dat haar siblings ook aan het vechten waren, dus zij zou dat ook doen. De ander. Een oef verliet haar bek toen ze slechts tegen de ander aanbotste, zonder deze omver te werken. Meteen kromde ze haar rug en zette ze haar pluizige vacht overeind. "Jullie maken het alleen maar erger!" piepte ze kwaad en in paniek tegen de riverclanner en Windclanner bij hen. Inmiddels viel Inkspots, haar clangenoot ook de Windclanner aan, dus moest zij dat toch ook doen? De poes slikte maar weigerde terug te deinzen en sloeg naar de ander. Ze moest weg, WEG!