[De plan] I've come to take what is mine

Haar plan, was niet helemaal goed gelukt. En Brat gaf haar slechte zicht de schuld, als ze haar linker oog nog had gehad. Was het waarschijnlijk wel gelukt. Hoe dan ook had ze wel iets bij de grijze kattin los gemaakt. Want die schoot op haar beurt ook naar voren, duidelijk doelend op de keel van de rossige poes. Brat probeerde haar aanval te ontwijken maar helemaal lukte dat niet. Want al snel voelde ze de scherpe nagels van de riverclanner in haar schouder wegzakken. Brat slaakte een kreet van pijn maar probeerde tegelijk haar lichaam zo te draaien dat haar tanden wel de nek van de grijze poes wisten te bereiken.
Tag: @crystalshell

Words are living things.
They have personality, point of view, agenda.

Het zwarte beest onder hem was ouder dan hij was. Dat wist hij zeker. Maar hij had zijn hele leven lang getraind oor dit soort aanvallen. Voor het leven van een warrior. Hij had zijn vaders bloed en hij zou dit kunnen. Hij zou dit kunnen. "Ik ben niet zo van de dates." Spuugde hij de kater vuil toe met een luide grom. "Als je die wil had je maar naar een andere clan moeten gaan, uitschot." Gromde hij laag, staart agressief zwiepend. starend naar de kater voor hem.

@jackdaw

Well, there he was
a falcon among crows.

Adrenaline stroomde door zijn aderen. Hij was ready, hier was hij klaar voor. Zijn huis beschermen. Zijn moeder beschermen. De apprentice waar hij op was gesprongen was net zo groot als hij, hij had slim gekozen ook al zou ze waarschijnlijk ouder zijn. Grommend sloeg hij naar haar gezicht, zijn nagels ontbloot. Niet zoals in de trainingen waar hij ze netjes inhield. Er was geen breaks hier, er was enkel hij en deze kat. Twijfel in zijn hoofd waarom ze werkelijk hier was, maar deze twijfels waren snel weggeduwd. Het maakte niet uit. Zelfs al was ze hier om te helpen bracht ze hen alleen maar in meer gevaar. "Rot op van ons kamp!" Gromde hij hard tegen haar.

@Rookpaw

Daniël

...

Zijn poten vonden vaste huid onder zijn poten toen hij vol tegen de RiverClanner klapte. Hij grauwde naar de kater en maaide met zijn klauwen voor zich, misschien dat hij nog wel wat vitaals raakte zo. Plot viel de tegendruk weg waardoor hij even wiebelde, lang genoeg om even wat verbaasd te kijken om daarna de RiverClanner weer tegen hem aan te voelen botsen. Snel dook hij in een en deed een poging de bruine kater een kopstoot te verkopen met zijn nagels opengeklapt naar zijn gezicht gaand. Ogen, wang wat dan ook. Het was allemaal prima.

Tag: @Lynxfang

merc

_{Het werkte. Settleddust wist Beechresin uit de buurt te houden. De melding dat haar vader de aanval op had gezet leek haar weer in het heden te krijgen. Hij knikte toen ze vroeg waar hij was. ‘Geen idee, in de buurt, hij was er net nog,’ miauwde ze naar de poes, die duidelijk in de stress was. Ze maakte zich zorgen om haar dierbaren. Hij begreep het, hij begreep het heel goed, maar ze wist niet wat ze vroeg. Hij moest hier een einde aan maken nu hij er was. Hij had ook zijn dierbaren. Pepperpaw die achter hem stond, alle kittens en apprentices in het kamp die ook bescherming nodig hadden. Maar uiteindelijk zuchtte hij. Oké, hij zou Acorndust zoeken. Hij knikte naar de poes. Zijn blik ging naar Pepperpaw, naar de uitgang. Maar de kans om te vertrekken kreeg hij niet.

Hij keerde om, maar een gevlekte poes kwam naar hem toe, in haar bek een kitten. Eén van Beechresin. Zijn blik vloog naar de poes en zijn ogen werden groot. Ze schudde de kitten door elkaar en alle lucht leek even uit Settleddust zijn longen te worden geslagen. Ze beval hen RiverClan aan te vallen. H-hoe? Hoe kon hij de katten verraden waar hij onderdak had gekregen, die met hun schouder aan schouder stonden om hun kamp te veroveren. Hij bleef dodelijk stil. Beech zou vast alles willen doen om haar kindje te helpen. Hij moest haar helpen. Hij zette een pas naar voren, zijn oren in zijn nek draaiend. En toen ging opeens alles heel, heel snel.

Een RiverClanner wierp zich op Hollow. Hij zag nog in zijn ooghoeken hoe de kitten aan de kant werd gesmeten, tegelijkertijd hoorde hij een ijzige krijs van Pepperpaw. Hij draaide zich om, zichzelf vervloekend dat hij haar ook maar voor een seconde uit zijn zicht had gelaten. Maar daar lag ze, onder een lichtrode kater die zijn kaken om haar nek had geslagen. ‘Nee,’ kwam er nog piepend uit Settleddust zijn bek, waarbij hij probeerde de geluiden om hem heen uit te sluiten. Met zijn nagels uitgeslagen stond hij aan de grond genageld. Hij wilde die gore BloodClanner van haar af hebben, zo snel mogelijk. Maar dan herinnerde hij Southernwolf en hoe hij op dezelfde manier was vermoord. Dat kon hij niet laten gebeuren? De tranen sprongen in zijn ogen toen de kater hem beval te vechten tegen de clans. Hij was nu echt in een hoekje gedreven en zijn poten begonnen te trillen. Pepperpaw schreeuwde toe de kater de vacht bij haar nek eruit rukte. Pepperpaw begon tegen te stribbelen. ‘Nee, Pep, stop.. alsjeblieft,’ probeerde hij haar te sussen. Ze mocht niet tegenwerken, dat zou haar alleen maar meer in de problemen brengen. Zijn ademhaling dat hoog in zijn borst en zijn hartslag klopte in zijn oren. Nee nee nee, hoe kon het opeens zo fout gaan? ‘Sorry,’ piepte hij nog naar Pepperpaw. Hij zou niet tegen de BloodClanner praten. Was hij voor rede vatbaar? Nee, hij zou alleen reageren op daden. Hij kneep zijn ogen samen en wendde zich af van de twee.

Toen Settleddust weer opkeek was de eerste RiverClanner die hij zag Seamist. Hij struikelde over zijn eigen poten, zichzelf maar net overeind houdend. Hij keek nog eens achterom, naar zijn arme zusje. Er was gewoon geen goede actie. Seamist zou het wel begrijpen, toch? Settleddust beet op zijn lip. Bovendien, hij zou haar nooit echt pijn doen. Misschien was hij van alle katten haar beste kans. Met een grom wierp hij zich dus ook bovenop de prachtige gevlekte poes en probeerde haar tegen de grond te werken, maar net voordat zijn poten haar vacht raakte sloeg hij zijn klauwen in. In zijn gezicht was niets dan pure wanhoop te lezen. Alsjeblieft Seamist, hou je gedeisd.

Tag: @Pepperpaw @Beechresin @Aquamoon @Hollow @Scarletkit, @Satsui @Seamist}

Wat een snert streek! Zo met kittens om te gaan. Aquamoon voelde woede door haar lijf opborrelen. Een kat die niet om kittens gaf als zijnde de toekomst van de volgende generatie was geen kat, maar een hond die ook elke kat verscheurde die het tegen kwam. Maar ze kon niet stil staan bij wat er gebeurt was. Ze moest hier bij het heden zijn. Hoewel het haar toch verrast had door die actie kon ze haar grip even verliezen en voelde diens tanden in haar vel weg zinken nadat ze had gezegd dat Aqua sorry zou moeten zeggen. 'Ik wie dood er een onschuldig jong? Ik niet vuile hond!' kraste Aquamoon en draaide haar kop zodat ze in de nekvacht van de andere kat kon bijten. Dit was geen gewone clan tegen clan gevecht! Ze zou nu veel meer hebben aan een vals gevecht dan een grens gevecht! Dit was vechten om levens! Ze tilde haar poten op om ze over de kop en schouders van de ander te laten gaan, maar ze gebruikte nu veel meer kracht dan ze normaal zou doen. "Oh Starclans straf me niet voor wat ik vandaag allemaal ga doen?" Vroeg ze biddend in haar gedachten. Ze wilde niet zo eindigen als haar tante! Ze wilde de clans helpen en als daar voor gemoord zou moeten worden? Het zij zo dat het dan zo moest wezen!

Pantherstar valt Lethal aan
Cobra begon een heel monoloog over hoe Riverclan de aanvaller was, en met een geërgerde zucht draaide hij zich weg van de ander. Als hij hem nu zou gaan aanvallen, zou hij het zicht over zijn clan verliezen, en dat was nu niet de bedoeling. Want ze waren plots in de minderheid, een stekende minderheid die hij Acorndust nooit vergeven zou. Dit was waarom Riverclan, alleen keek naar Riverclan. Opnieuw werd hem bewezen waarom hij altijd zo nationalistisch geweest was en waarom hij zijn nek niet meer zou uitsteken voor het redden van een andere clan. Met een grauw keek hij om zich heen, op zoek naar zijn clangenoten. Zodat hij ze weg kon roepen. Shadowclan dopte hun eigen boontjes maar, Riverclan zou hen niet meer helpen. Stank voor dank kregen ze hier. Gadver. Maar voordat hij de aanval afblazen kon, werd hij vol op zijn gezicht gestompt. Een gepijnigde en verbaasde uitdrukking trok over zijn gezicht waarna hij zich omdraaide, en in een half-bekend, half-verbrand gezicht keek. Hij trok zijn lippen op naar de kat die bij hem stond. Hij wist dat ze een ex-Windclanner was, dit was ooit op een gathering gemeld. En dat ze nu bij Bloodclan hoorde. Hij sloeg zijn nagels haar kant op, richtend op haar nek. Blijkbaar had een wonde die hij hier had aangebracht eerder iemands leven gekost. Dus dan kon dit nog wel een keer.

Lotuspaw valt Littlepaw aan
Oh, oh shit. Het ging opeens allemaal mis, want ze werden vanaf alle kanten aangevallen. Dit was niet de rescue party die ze voor ogen gezien had, dit was een afslachting!! Met grote ogen keek ze om zich heen, waarna ze twijfelde om weg te rennen. Maar waarheen dan? In haar twijfel werd ze plots vol aangevlogen, al wist ze zich staande te houden puur omdat het gewicht dat tegen haar aankwam minder was dan haar eigen gewicht. Haar ogen vielen op een Shadowclan apprentice, die haar probeerde omver te kogelen. Snel sprong Lotus opzij, haar evenwicht haast verliezend. "Wat doe je nou?!" schreeuwde ze boven het geluid van vechtende katten uit. "Doe is normaal we komen helpen!" riep ze waarna ze de ander probeerde om te duwen. Een warrior kwam nog bij hen staan die hetzelfde verhaal zei. Met smekende ogen keek ze het grijze katje aan. Kom op, geloof ons!

Prairiefox valt Cyren aan
Als ze geluk had, zou ze haar muze vinden. De mooie witte young one met wie ze zo'n leuk gesprek gehad had. Toen ze haar zag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze liep naar haar toe, sierlijk door de battlefield om bij haar target te komen. Cyren sprak de eerste woorden; dans met mij. En dus begonnen ze, in een dans, een dans zoals de mensen deden met schermen. Hun nagels waren het zwaard, en hun technieken zouden precies mooi en uitgedacht zijn. "En garde," sprak ze zoet en met oprecht enthousiasme in haar stem. Ze zette twee stappen naar links, en toen drie stappen naar voren, waarna ze haar nagels richting de zij van de ander haalde. Zou de ander haar dans bijhouden of geraakt worden?

Haar aanval was deels succesvol, ze kraste de anders schouder en voelde warm bloed op haar klauwen. Maar er was geen tijd voor opgetogenheid. Want nog voordat Crystalshell weer op de grond neerkwam voelde ze een scherpe pijn door de achterkant van haar nek door haar lichaam vloeien. Als de Bloodclankattin haar kaken hard genoeg en op het goede punt had kunnen sluiten was dat het geweest. Maar de deputy worstelde zich los uit de greep, waarbij ze een rafelige wond in haar nek creëerde. Crystalshell voelde dat het bloed uit de wond aan haar vacht plakte. Maar het was geen diepe wond, en ze kon haar schouder nog gebruiken. Ze rolde om om de kaken te ontwijken en probeerde een lange snee in de zij van haar tegenstander te maken.
Tag; @Brat

Het was een chaos, een absolute kakafonie. Toen ze het kamp betrad, werd er veel harder teruggevochten dan dat ze verwacht had. Het leek wel.. alsof Shadowclan meevocht met de Bloodclanners. Een verwarde sis kwam uit haar bek terwijl ze dook voor een Bloodclanner. Voordat ze een mep kon verkopen, raakte deze echter alweer slaags met een Riverclanner. Ze schudde haar kop kort. Hoofdje erbij Seamist.. Anders was dit je laatste gevecht.

Wat ze het minst verwacht had van allemaal, was dat ze aangevallen zou worden door de kater met wie ze zoveel plezier had gehad. Ze werd plotseling van de zij aangevallen en keek recht in de groene ogen van Settleddust. Haar ogen sperden zich even wijd open. "The hell Settleddust?" gromde ze diep in haar keel. Hoe durfde hij! Ze kwamen hier deels op zijn verzoek om zijn clan te beschermen. Ze voelde zich verraden en verlogend. Had hij al die tijd tegen hen lopen liegen? Was het gewoon een valstrik om Riverclan aan te vallen met Bloodclan? Hoe kon hij. Puur uit instinct zette ze haar achterpoten af en probeerde ze hem diep in zijn onderbuik te trappen, terwijl ze naar zijn neus hapte.

TAG: Settleddust

Hoewel de kat klein was was die nog behoorlijk fel geweest, maar het moest een van de leerlingen geweest zijn want die ging na een goed pakslaag toch op de vlucht. Stormlight keek rond en zag Lynxfang in gevecht met een rode halsband drager. Had hij hulp nodig? Misschien niet, maar hij was nu toch in de buurt en dook hun kant op. Zijn oren ver in zijn hals gepint sprong Storm op hen af en haalde met zijn klauwen uit naar de kop van de rode Bloodclanners. Hopelijk trof hij zo doel en zo ja dan zouden het vast mooie wonden kunnen vormen? Stormlight was wel voorzichtig en hield Ik omgeving goed in de gaten. Mocht iemand hen aanvallen dan zou hij die af proberen te weren. Maar zou de rode kater hem aanvallen dan zou Storm direct klaar staan

Apparently she's got revenge on her mind,
and it's really annoying when people try to talk
while you're feeling murderish.

Pijn voelde zo heerlijk, haar spieren brandde van de inspanning. Ja, dit ding voor haar haalde uit, wist bloed naar boven te brengen maar goden wat voelde het goed. Alsof ze leefde. Alsof er meer in haar was. Lachend haalde ze net zo hard weer uit en trok haar bovenlip op. Starend naar het ding voor haar. "Ga toch naar huis kind, je hoort hier niet. Of wil je dat ik je op dezelfde manier behandel als dat gebroken speeltje?" Grommend sprong ze bovenop de kat, haar gehele gewicht in de strijd zettend. "Denk jij dat het mij, ene seconde, boeit dat die kitten dood is?" Ze beet richting de nek van de kattin, uit op bloed, uit op wraak.

@Aquamoon

Er was geen logica in die dikke kop van Darkmind te krijgen. Ergernis rees in haar op terwijl ze haar gifgroene ogen in de zijne priemde. "Neem jij de dood van Bloopaw op je geweten? En alle andere katten die dan ten onder gaan?" siste ze hem toe in een lage stem. Het duurde dan ook niet lang of een gevlekte Bloodclan kattin had een kitten vast in haar bek. Ze liep er wat mee te bengelen en sprak nogmaals een dreigement uit. "Vuil stuk stront." Haar stem klonk giftig, net zoals haar groene ogen fel in het rond keken. Maar ze hadden geen keuze. Ze kon het niet op haar geweten hebben staan dat er nog meer Shadowclan katten doodgingen. Het druiste tegen al haar instincten en waardes in, maar ze vocht niet mee. Ze zou niemand aanvallen. Noch Bloodclan, noch een van de andere Clans. Ze keek rond om te zien of ze iemand kon helpen. Ze zou niemand uit haar eigen wil aanvallen. Neen. Ze wachtte af, zodat als het er op aankwam, zij niet de aansteker zou zijn.

Tag: open omdat ik niet goed weet wie er nog vrij is :')

Misschien was hij ergens nog verstandig toen hij Tall niet direct aanviel. Hij had tenslotte geen idee of de ander terug zou vechten, maar hij schatte de kans niet groot dat hij dat zou overleven. En natuurlijk moest de kater hem begroeten met een glimlach die alleen maar een frons op zijn eigen gezicht bezorgde. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar op dat moment begon Tall al weg te lopen. "Hey, wacht." Hij hoorde het gevecht ook wel uitbreken, maar hij kon Tall hier niet laten gaan, niet nog een keer. Wie weet waar de kater nu naartoe zou gaan. Met nog een laatste blik over zijn schouder naar het kamp zette hij de achtervolging in achter Tall aan.

[Acorn is topic uit]

Ze hadden zich moeten realiseren dat dit zou gebeuren, dat zag ze nu, omringd door chaotisch strijdgevoel, maar zelf nog niet aangevallen. Alles ging zo snel, maar ze had nog tijd om rond te kijken en om te zien hoe alles finaal mis ging. Oh, ze hadden het moeten voorzien. Het was nog maar zo kort geleden dat haar eigen clan precies deze tactiek had gebruikt en nu hadden ze te maken met BloodClan. Natuurlijk lieten die zich niet zomaar aanvallen. Natuurlijk namen ze gijzelaars. De clans verenigd tegen BloodClan, dat was het idee geweest, dat had hen de overwinning moeten brengen, zoals toen bij Fourtrees, maar BloodClan had de rollen omgedraaid. Crowcalls maag draaide zich om en even voelde ze een diepe spijt dat ze zich hierin had gestort. Haat, pijn en verwarring hingen als een dikke deken in het kamp en iets in haar wilde wegrennen, ver weg. Vluchten zoals ze vroeger had gedaan, toegeven aan de angst die ze altijd in zich had gedragen. Ze zag het nu in één oogopslag, er zou hier geen overwinning zijn. Maar er waren hier wel katten om wie ze gaf en die ze nooit in de steek zou kunnen laten. Ze hoorde Routnose' bange stem en kon zich niet voorstellen hoe ze daarvan weg zou kunnen rennen. "Ik ben bij je, ik blijf bij je", miauwde Crowcall gejaagd terwijl haar blik rondsprong als een schichtig hert, om alles wat haar of Routnose bedreigde op tijd te kunnen ontdekken. Ze mocht zich niet af laten leiden. Ze mocht niet bevriezen. Ze mocht niet naar Stagtine rennen om hem te helpen, niet zolang hij zich nog leek te redden, en ze mocht niet als een kip zonder kop dieper het kamp in stuiven toen ze Pepperpaw hoorde gillen, en ze mocht niet, ze kon niet iedereen helpen. Ze moest bij Routnose blijven. Haar mocht niets overkomen. Routnose moest veilig blijven. Haar blik zocht Pantherstar, wensend dat hij besefte wat hier aan de hand was en het gevecht zou stoppen. Ze waren hier gekomen om ShadowClan te helpen, maar ze brachten nu alleen maar meer schade toe. Ze had echter geen tijd om de RiverClanleider te benaderen, en bovendien had hij het duidelijk druk op het moment. Ze moest afwachten, afwachten en opletten en Routnose beschermen en hopen dat deze chaos, deze nachtmerrie snel voorbij zou zijn.
Ze hoorde Routnose een kreet slaken en even was ze bang dat ze een aanvaller over het hoofd had gezien, maar Routnose' uitroep was op iets anders gericht. Crowcall schoot achter haar medicine cat aan en kwam naast haar tot stilstand, haar blik heen en weer springend tussen de scene voor hen en de rest van het kamp. Heel even bleven haar ogen op Routnose hangen, verward. Kende ze de naam van een BloodClanner? Hoe? Ze verwachtte nu echter geen antwoord te krijgen. Al Routnose' aandacht was gericht op deze Orchis en op de klauw die zo dicht op Coyotespirits nek lag. Crowcall trok haar blik ervan los. Medicine cats hoorden veilig te zijn in een gevecht, maar een regel die soms door de clans al werd genegeerd, werd door BloodClan volledig opzij geschoven. Als iemand Coyotespirit had aangevallen, zou iemand Routnose aan kunnen vallen, en Crowcall was hier om dat te voorkomen.

Tag: @Routnose @Coyotespirit @Orchis

_{Settleddust had het gevoel dat hij geen andere mogelijkheid meer had. Hij was hier om Pepperpaw te redden. Maar wat er gebeurde was dat ze alleen nog maar meer in gevaar was, en het was zijn schuld. Daarom dat hij zich ook op de poes wierp. Hij zag de kwade blik in haar ogen en wist meteen dat hij alweer een grote fout op zijn kerfstok had. Zou ze het ooit begrijpen? Oh StarClan, hij hoopte het. Direct voelde hij een schop in zijn buik, waardoor hij even zijn grip verloor, maar hij wist zijn poten weer op haar borst te duwen, voordat hij tanden over zijn neus voelde gaan. ‘Seamist, ik wil je geen pijn doen,’ miauwde hij, wanhopig proberend tot haar door te dringen. Natuurlijk was ze boos, maar zo lang ze kalm bleef, zou in elk geval niemand anders haar pijn doen. En ze mocht hem in elkaar slaan, geen probleem, zolang ze maar heel bleef. Zo lang Pepperpaw daardoor maar heel bleef. ‘Maar.. ze vermoorden kittens, ze vermoorden mijn zusje als ik-’ Hij brak zijn stem af, hopend dat ze het begreep. Nog steeds nog geen klauw naar haar hebben uitgestoken. Hopelijk was het genoeg voor haar om te begrijpen en genoeg voor de BloodClanners om Pepperpaw los te laten.}

Shade valt Wolfblood aan

Legends never die
they become a part of you Met een vloeiende beweging stond ze naast Cobra, voelde ze haar vacht tegen die van hem strijken. Chaos brak los, de pleuris brak uit. Een grijs stond op haar gezicht terwijl ze haar blik over alles liet gaan. Ze zou even wachten, alles overzien en dan een target uitkiezen. Bloodpaw lag nog ergens te verkreupelen in die medicine cat den, die zou voorlopig nergens heen gaan. Helaas. Een goed gevecht kon ze wel gebruiken.

Toen kwam dat smerige joch met zijn grote smoel weer opzetten. Shade haar koude, blauwe ogen schoten naar het kind. Cobra dook bovenop hem en nog steeds had het stuk stront praatjes. "Dood hem!" siste ze kwaad toen ze langs Cobra heen schoot. Haar straat gleed liefhebbend over de rug van haar partner. Zij zou de andere bitch pakken. Wolfblood had zich aangediend. Benoemd in de laatste ceremonie en nu stond ze voor haar. Een waardige tegenstander, eentje waar ze haar krachten mee zou willen meten. Een grijns op haar gezicht toen ze tegenover haar stond. "Zo makkelijk kom je niet bij hem, popje.." fluisterde de zwarte kattin mierzoet naar Wolfblood. "Kom eerst maar is door mij heen." ze brak uit in een manisch gelach voordat ze zich richting de kattin wierp. Haar klauwen uit geslagen richting de nek van haar tegenstander. Dit werd een gevecht dat ze niet snel ging vergeten.

Ze was niet wakker geworden toen haar moeder het nest had verlaten, maar wel door het geschreeuw dat volgde. Het verwarde haar, vooral toen ze ook merkte dat haar moeder er niet was en begon wat te piepen, in de hoop dat er iemand antwoord zou kunnen geven over wat er aan het gebeuren was. Alleen dat antwoord kwam niet zoals ze had gehoopt, in plaats daarvan werd ze plots vastgepakt door een van de vreemde katten die er al een paar dagen waren en in de bek genomen. Ze begon te piepen, het niet eens met wat er gebeurde, maar op dat moment werd ze een paar keer geschud, hard. Ze raakte erdoor verdoofd en hing slap in de bek van de poes, niet beseffende waar ze was of wat er op het punt stond om te gebeuren. Het ene moment hing ze nog slap in de bek van de bloodclanner, het volgende moment vloog ze door de lucht. Wanneer ze hier bewust van werd kwam de volgende klap al toen ze terecht kwam op de grond en pijn door haar hele lichaampje heen schoot. Voor enkele seconden was ze genoeg bij bewustzijn om dit ook daadwerkelijk te voelen, maar daarna ging het lichtje toch echt uit en bleef ze roerloos liggen op de plek waar ze geland was.

De hoopvolle glimlach die op haar gezicht had gestaan vervaagde toen ze de houding van haar zusje zag. Dat zag er helemaal niet uit alsof ze samen met haar wilde schuilen en wachten tot dit over was. Ze was vijandig, net als vorige keer. Misschien zelfs wel wat meer nu. Een naar gevoel bekroop haar. Had ze toch niet goed gedaan om mee te gaan? Had ze dit aan een Apprentice moeten overlaten die wél 10 manen of ouder was geweest?
'Hey, zusje, wat doe jij hier nou toch?' klonk het spottend van de gevlekte poes af. De tanden die ze ontblootte flikkerde in het doffe licht en Shrimppaw merkte zeker op dat ze haar nagels uitgeslagen had. Haar vrolijke en opgeluchte houding was nu ver te zoeken en automatisch zette ze een stapje achteruit.
'Ik ben hier om te helpen. Voor de gewonden,' miauwde ze met een klein knikje. 'Coyotespirit zal snel weer terugkomen.' Ze wist immers niet dat die nu knock out was. Dat was zeker niet zo soepel gegaan. Ze wilde vragen hoe het ging, of ze terug zou komen. Misschien wel smeken. Maar nee, dat was niet hoe ze haar zusje terug kon winnen. Hoe wel, daar had ze geen idee van. 'H-Heb jij meegevochten?' vroeg ze toen. 'Met de.. Overname.'

@Skadi

Hoe durfde die vuile rat haar aan te vallen! Ze had gedacht dat ze.. Dat ze.. Nee. Ze had fout gedacht, blijkbaar. Maar toen besefte ze zich.. dat er iets was wat er niet klopte. Ze had hem vol in zijn neus gegrepen, maar alsnog vocht hij niet hard terug. Haar woede maakte plaats voor verwarring en ze vernauwde haar ogen wantrouwig naar de kater. Zijn smeekbede landde en haar ogen flitsten kort naar de flamepoint, naar de kitten die verderop lag. Een ijskoud gevoel vulde haar aderen terwijl de ellende tot haar doordrong, maar ze drukte het weg. Ze vernauwde haar ogen naar hem. "Is dat alles wat je in huis hebt? Jij vuile Shadowclan verrader!" grauwde ze naar hem, luider dan eerst, en haalde uit naar zijn neus, nagels in de hulzen. Ze moesten het wel.. echt laten lijken.

TAG: Settleddust

Haar vader was er net nog? Waarom was hij er nu dan niet? Waar was hij? Maar voor ze daar meer vragen over kon stellen viel haar blik op een van de Bloodclanners die met een kitten naar buiten kwam, haar kitten. "Nee," Sprak ze zachtjes en kwam al half overeind om haar kitten terug te nemen, maar toen kwamen de woorden. Ze zouden moeten vechten wilde de kitten leven. Ze liet haar blik kort naar Settleddust gaan, verontschuldigend haast. "Sorry," Maar voor ze weer opnieuw kon aanvallen gebeurde er iets dat haar hart brak. Een riverclanner had de bloodclanner aangevallen die Scarletkit vast had, waardoor de Bloodclanner haar aan de kant smeek. De weg door de lucht die de kitten maakte, leek een eeuwigheid, maar de klap die daarna volgde was misselijkmakend. Een brok verscheen in haar keel en ze vergat Settleddust en de rest volledig op dat moment, alleen oog voor haar kitten nog. Ze maakte haar weg naar de kitten, waarnaast ze halt hield, bang door wat ze zag. De kitten lag er doodstil. Ze drukte haar neus tegen het kleine vachtje aan, in de hoop er wat beweging in te krijgen, maar dat kwam niet. "Nee," Sprak ze nogmaals, dit kon niet. Ze wikkelde haar lichaam voorzichtig om de kitten heen, in de hoop dat het nog niet te laat was, maar wie kon helpen? Bloodpaw kon niet, wie wel? Ze liet haar blik wanhopig over de katten gaan. Zou er iemand zijn die kon helpen nog?

[Ze is bij Scarletkit nu.]

Onderwerp: Re: [De plan] I've come to take what is mine