[De plan] I've come to take what is mine

Haar move leek te werken en de jonge Bloodclanner wankelde; maar de poes herstelde zich al snel en plantte haar tanden in haar neus. Amberstorm slaakte een schreeuw van pijn en was voldoende afgeleid door die beet - een move die een clankat nooit zou maken, daar was ze zeker van - dat de jonge Bloodclanner ook de kans had haar klauwen door haar oor te trekken. Het maakt een scheurend geluid en Amberstorm was woedend. Ze zag haar kans in de witte nek van de kattin en sloeg meteen toe; haar scherpe tandjes boorden zich in het nekvel, niet alleen om pijn te doen maar om te doden. Hoe durfde dit Bloodclan mormel haar oor te scheuren? Ze was nooit bijzonder ijdel geweest - maar trots wel, en haar gelaat zo aangetast door een Bloodclan apprentice van nog niet half haar leeftijd deed pijn.

Tag: Joan

_{Settleddust had haar weer bij zich. Oh StarClan. Als de sterren hun nog zagen in deze maanloze nacht, hij hoopte dat ze haar zouden sparen. Ze gilde angstig toen hij haar wegtrok, tegen hem slaand toen hij haar probeerde te helpen. Wanhopig probeerde hij haar blik te vinden, haar poten te doen stoppen met slaan. En toen zag ze hem en stopte ze sprak zijn naam. De tranen kwamen en Settleddust moest zijn best doen om ook niet meteen te gaan janken. Hij moest sterk zijn, voor haar. Ze barstte in tranen uit en ze wierp zich in zijn vacht. ‘Oh, meisje,’ fluisterde hij, terwijl hij zijn poot beschermend om haar heen sloeg en haar stevig tegen hem aan drukte, zijn kopje tegen de hare. Even leek al het geluid te verdwijnen toen hij zijn ogen sloot. ‘Het is oké, het is oké..’ murmelde hij zachtjes, zijn ademhaling onder controle proberend te houden. Toen hij zijn ogen weer opende keek hij schichtig door het kamp. Waar moest hij haar nu heen brengen? Zijn blik ging naar Ravenpaw die met de BloodClanner in gevecht was. Hij schrok toen hij de kaken zag die om zijn hals kwamen, maar Ravenpaw leek nog in controle. Zijn ademhaling begon weer sneller te worden. Ze moesten hier weg, hij moest haar in veiligheid brengen. Maar waar? Voor nu wilde hij haar gewoon dichtbij hem houden.}

Toen ze het geluid hoorde van de poes die pijn had verloor ze het euforische gevoel van het gevecht. Ze wilde helemaal geen katten pijn doen! Ze hapte zachtjes naar adem, maar net toen ze een stapje achteruit wilde zetten voelde ze scherpe tanden in haar nekvel. Eerst zat haar vacht in de weg, maar toen de poes doorbeet voelde ze hoe haar strot dichtgeknepen werd. Haar blik werd vertroebeld door dansende lichtjes. Ze begon tegen te stribbelen, waardoor het stikkend gevoel meer uitgesproken werd. Het leven begon uit haar te lekken, net als alle zuurstof die haar lichaam nu naar haar brein stuurde om te overleven. Met die laatste kracht flitsten haar ogen nog om haar heen. Waar was... Waar was? "Mama MAMA!" Haar stem was niet meer dan een angstig gepiep. Haar lichaam sputterde nog zachtjes tegen voordat ze haar ogen op de poes voor haar richtte en daarna naar de sterrenhemel boven haar. Zou ze...

Het was chaos en Littlefish was versteend van angst, bang om iets verkeerd te doen, bang om de verkeerde kat aan te vallen. Maar ze werd uit haar gedachten gesleurd toen ze Pepperpaw hoorde gillen, en toen ze keek zag ze Settleddust die bij de Shadowclan poes stond. Littlefish snelde opnieuw op hen af, maar nu enkel met bezorgdheid in haar turquoise ogen. Ze zette haar kleine maar pluizige lichaam voor het tweetal, haar klauwen klaar om iedereen aan te vallen die in de buurt was. Ze zou haar familie, haar geboorteclan, beschermen. Dat verdienden ze, na alles wat ze meegemaakt hebben. "Breng haar in veiligheid, Settled!", riep Littlefish haar broer toe, terwijl ze het even riskeerde om achterom te kijken. "Ik dek voor jullie!"

Tag: Pepper, Settled

Ze was verwikkelt in een gevecht met een Riverclanner. Maar plots hoorde ze haar baby roepen. Haar mooie kind, haar prachtige Joan, die opeens piepend haar riep. Woest keek Zahida om zich heen, sloeg met al haar kracht de Riverclanner van zich af, en schoot door alle katten door op zoek naar haar dochter. Haar lieve, lieve Joan, die twee moons geleden nog geen vlieg kwaad durfde te doen. Toen ze haar zag, oh, toen Zahida haar zag.. Haar fel groene ogen verwijdden zich in angst, echte angst. Een kat beet haar dochters nek door, ze zag het zo gebeuren. En haar dochter piepte om haar. "SLA HAAR VAN JE AF BABY," schreeuwde ze zo hard ze kon waarna ze naar voren stormde. Enkele woedende, WOEDENDE tranen liepen over haar wangen heen. Met een ontzettende sprong sprong ze naar voren waarna ze de kat die haar dochter vasthad beet greep en haar met woeste kracht, de kracht van een moeder die haar kind ging verliezen, van Joan aftrok. Ze mepte de lelijke, afgrijselijke misvormde klote tabby in haar gezicht zo hard als ze maar kon. "Joan, mijn baby, Joan, hoor je mij? Mama is hier," sprak ze toen, met strak aangespannen spieren. Haar klauw duwde zich onder de wang van haar kind, die nu donkerrood was door bloed. "B-baby ik ben hier. Sshhhh, mijn lieve meid, sshhh," suste ze zachtjes, maar met een ontzettende shaky stem. Woest maar ook oh zo teder begon ze haar meisje schoon te likken. "Sshh, kom, blijf even door bijten baby, het komt allemaal goed," en toen deed ze iets wat haar trots ver te boven ging maar het kon haar niet schelen. "IK MOET HIER EEN MEDICINE CAT HEBBEN NU METEEN, N U METEEN," weergalmde haar stem, over alle vechtende katten heen. "HOE HEET DAT WICHT, ROUT, COYOTE, HET KAN ME GEEN ENE FLIKKER SCHELEN," De tranen stroomden haar over de wangen heen nu. "Meisje, ze gaan je helpen hoor, je wordt weer helemaal beter,"

Haar staart zwiepte onrustig weer en haar hart klopte in haar keel. Als de geur van bloed niet zo dik in de lucht had gehangen, had iedereen haar angst kunnen ruiken. Nu probeerde ze zich nog iets van een schijn van dapperheid mee te geven. Voor Routnose. Ze hoorde Orchis zacht iets zeggen en spitste haar oren, maar de woorden waren te zacht en er gebeurde te veel om haar heen om zich er volledig op te kunnen focussen. Een paar tellen duurde het nog, deze 'rust', waarin ze stilstond, omringd door chaos en geschreeuw, toen vloog er met grote snelheid iets op haar af. Ze was echter alert geweest en in een reflex dook ze opzij, de uitgeslagen klauwen van een slanke, grijze she-cat net ontwijkend. Snel terugverend probeerde ze de ander met haar schouder te beuken om haar uit balans te brengen. Haar blik schoot kort naar Routnose, Orchis en Coyotespirit. Wat had de BloodClanner gezegd? Wat voor spelletje speelde hij? Wat hij ook had gefluisterd, het volgende woord was luid en duidelijk te horen: een naam. Crowcall vloekte inwendig. Ze kon geen twee katten tegelijk van Routnose af houden. Ze wist niet eens zeker of ze er één aankon. Foxdung, ze moest wel. Ze kwam hieruit. Routnose kwam hieruit. Iedereen. Alsjeblieft, iedereen. Een ijzingwekkende gil klonk en Crowcalls bloed bevroor. Was dat Pepperpaw? Waar was Tall? Wat hij ook had gedaan, wie er ook de waarheid sprak... hij gaf toch om Pepperpaw? Hij gaf toch om haar? Maar ze had nog geen glimp van hem opgevangen en ze wist niet wat ze daarvan moest denken. Ze had geen tijd om er iets van te denken - haar blik schoot terug naar haar tegenstander, hopelijk niet te laat.

Tag: @Ivory ( @Routnose @Orchis @Coyotespirit )

<sub>Settleddust zijn hart brak. Het was niet eerlijk dat zij dit allemaal moest meemaken. Hij wilde dat hij haar voor eeuwig kon afschermen van dit alles, waarna hij schichtig om zich heen keek. Ze trilde als een rietje en hij wist even niet wat hij moest doen. Totdat Littlefish opeens weer op het toneel sprong en riep dat ze hen zou beschermen. Hij knikte en richtte zijn blik even weer rond het strijdtoneel. Tot zijn schrik zag hij Ravenpaw onder de BloodClanner liggen die Pepperpaw ook had toegetakeld. Hij keek naar Pepperpaw, besluitend dat hij ook wilde helpen. Hij stond op, maar wonder boven wonder wist Ravenpaw onder hem vandaan te komen. En met een enkele slag leek hij gewonnen te hebben. Settleddust knipperde verbaasd toen hij hun kant op kwam. Hij knikte naar de apprentice. ‘Je hebt gevochten als een warrior,’ bromde hij naar de zwarte kater. Misschien, als dit allemaal voorbij was, kon hij Acorndust vertellen dat hij zijn nieuwe naam verdiend had, ook al was hij nog zo jong.
Settleddust liet zich los uit de omhelzing van Pepperpaw, waarna hij zijn kop op haar hoogte verlaagde en haar recht aankeek. ‘Oké, we gaan je naar de medicine cat den brengen, oké? Jij en Ravenpaw,’ knikte hij toen hij naar de jonge kater keek die bloed uit een wond op zijn gezicht had stromen. De medicine cat den was nu vast de veiligste plek, makkelijk te verdedigen. Acefray meende hij ook op het strijdveld te hebben gezien, dus als het goed was waren alleen Slatefur en Bloodpaw er nog. Hij keek zijn groepje weer aan. ‘Littlefish en ik zorgen ervoor dat jullie niets, overkomt, oké?’ miauwde hij zo rustig als hij kon opbrengen nu. Hij kwam overeind en keek in het rond, een knik gevend aan zijn zus. ‘Blijf dicht bij me,’ sprak hij in Pepperpaws oor. Hij haalde diep adem. En met die woorden begon hij richting de medicine cat den te lopen, nagels ontbloot en klaar om iedereen die in hun weg stond, uit de weg te ruimen.

Tag: Pepperpaw, Ravenpaw & Littlefish</sub>

<sub>Nettleroot spitste haar oren toen de groep tot stilstand kwam. Er leek wat te gebeuren aan de voorkant van de groep, maar ze stond te ver weg om te horen wat er aan de hand was. Met haar zintuigen op scherp wierp ze even een blik achterom, rechts, links, maar waar ze haar blik ook naar toe wierp kon ze alleen maar eindeloze duisternis zien. Toen ze weer vooruit tuurde zag ze Pantherstar uit de formatie breken en naar voren lopen. De hele groep kwam weer gezamenlijk in beweging en Nettleroot volgde hen met een loden gevoel in haar maag. Vanuit de voorhoede hoorde ze een boos en opgewekt geroezemoes opkomen als een nest boze wespen. Het werkte aanstekelijk want al haar haren vlogen overeind. Het kwam haar op dat moment voor dat er in de duisternis een soort structuur op begon te doemen. Het Shadowclan kamp leek één te zijn met de duisternis, omhuld door dicht op elkaar groeiende dennenbomen en prikkende struiken. Ze wist meteen dat zonder de hulp van de shadowclanners niemand dit kamp ooit had kunnen vinden in de veelzeggende, maanloze nacht. Op die plek, recht voor de muil van het monster stopte Pantherstar en wendde hij zich tot de groep. Zijn kille ogen zochten alleen maar die van Riverclan op en Nettleroot kreeg een onheilspellend voorgevoel. Windclan had Amberstorm, Shadowclan had Acorndus en Riverclan had zowel Pantherstar áls Crystalshell. Thunderclan had zowel Thornstar als Eveningglow niet. Ze waren maar met zijn 4’en inclusief Nettleroot zelf. Ze waren hier helemaal niet om hulp te bieden, ze waren hier alleen maar vanwege een of andere stomme plicht. Wanhoop vulde haar donkere ogen terwijl ze Pantherstar bekeek en nog net zijn woorden van moed opving, al waren die misschien niet aan haar gericht. ’We hebben geen idee wat we daar gaan aantreffen, maar Acorndust heest ons beloofd dat Shadowclan mee met ons zal vechten. Dus vertrouw daarop en verzamel alle moed die je vinden kan.’ Krampachtig begon Nettleroot zich moed in te spreken. Ze was altijd al alleen geweest. Ze had niemand nodig. Ze kon dit alleen. Maar dat was een leugen. Juist nu begreep ze eindelijk dat ze niet alles in haar eentje kon. Toen Pantherstar zijn rauwe stem in haar oren denderde kwam ze als mechanisch in beweging, onvrijwillig.

Het duurde even voor ze door de ingang van het kamp was gekomen.  De grote groep riverclanners zorgde voor een opstopping, en toen ze eenmaal er doorheen was gekomen wenste ze dat ze weer terug naar huis kon. Aanvankelijk schoten haar ogen meteen naar elke rode vacht die ze vinden kon, zoekende naar Pepperpaw. Weinig tijd had ze niet want voordat ze kon registreren wat er gebeurde begon iedereen om haar heen te vechten. Verschrikt dook ze tussen katten door, klauwen ontwijkend en biddend tot starclan dat ze lang genoeg met rust gelaten werd om Pepperpaw te vinden. Voordat het gekrijs van vechtende katten te ver opzwol galmde een diepe stem het kamp over. Nettleroot zag hem nauwelijks staan. Zijn vacht was zo donker dat hij bijna helemaal verdween tegen de inktzwarte hemel, maar de tanden aan zijn halsband glinsterde en zijn groene ogen leken als giftige smaragden te glimmen. ’Zie hier, Shadowclan. Zie jullie geliefde medeclans! Op het moment dat jullie in nood zijn, steekt Riverclan een klauw in jullie rug. De Elite zal jullie helpen. Vandaag zullen we de invaders terugslaan. Laat de clans zien wat een gecombineerde clan kan doen. Wat we doen met backstabbers!’ Tot haar afschuw merkte ze dat het handjevol shadowclanners dat aanvankelijk zich op de clankatten had gestort begon te groeien. Zowel Bloodclan als Shadowclan begon zich nu in het gevecht te mengen. Het gevecht tégen hen. “Kijk aan, een hulpeloos meisje helemaal verdwaald~” Nettleroot keek opzij en zag een gestreepte, grijze she-cat met een zwarte halsband in elkaar duiken. Haar stem was zacht genoeg dat ze de rest van haar zin niet eens meer kon verstaan, maar de blik in de bloodclanners ogen zeiden genoeg. Nettleroot ontblootte haar nagels en deinsde verwoed opzij om haar kop te beschermen tegen de she-cat die in haar richting sprong. Uit het niets dook een andere kat naar de bloodclanner, haar midden in de lucht tackelend, een wirwar van klauwen. Nettleroot draaide zich om en rende opzij, een andere kat door haar naar toe en ze sloeg naar hem met haar nagels. Ook hij moest zijn aanval op haar staken toen een donkere tabby naast Nettleroot opdook en sissend, onbevreesd op de Bloodclanner dook. Nettleroot keek opzij. Daar lag iemand dood. Ze keek weer opzij. Daar lag ook iemand dood. Een kitten werd op de grond gedrukt en gedood. De rossige medicine cat van Riverclan lag op de grond, een bleek monster tilde haar kop omhoog en zette zijn nagels tegen haar keel. Nettleroot zette nog een paar passen verwoed in haar richting, niet begrijpend waarom een medicine cat aangevallen werd, niet begrijpend waarom kittens gedood werden, niet begrijpend waarom zowel Bloodclan als Shadowclan even hard leken te vechten. Crystalshell en een rode she-cat met maar één oog stortte zich vechtend voor haar zodat Nettleroot moest ontwijken en niet bij Riverclan hun medicine cat kon komen. Ze strompelde vlug opzij,, zoekend naar .. naar wat? Waarom was ze ook weer hier?

Tenslotte botste ze met haar achterkant tegen de kampwand aan, daar bleef ze hijgend in elkaar gedoken zitten. Dit was oorlog? Dit? Er was geen logica, geen eenheid. Alle regels deden er niet meer toe. Waar ze ook keek zag ze plukken haar door de lucht vliegen, katten sterven, katten rennen, katten vluchten en katten lachen. Op dat ogenblik had ze zich nog nooit zo ver van huis gevoeld. Oorlog was helemaal niet glorieus. Niets moois. Niets heldhaftigs. Geen enkel verhaaltje voor het slapengaan, en geen enkel vermoeid gejammer van een oude elder die een oorlog van lang geleden herdacht kon deze situatie beschrijven. Niets had haar kunnen voorbereiden op dit. Ze was een dwaas om te denken dat ze ook maar iets uit had kunnen halen. Egoïstisch. Ze wist niet eens waar ze Pepperpaw moest zoeken als haar dierbare vriendin niet al lang dood was. En toen zag ze haar. Het was maar een glimp, heel kort. Een gigantische, verbrande gestalte met een vlekkerige vacht, scheve kaak en maar een half gezicht. Nettleroot had haar naam nooit gehoord nog een zorg gegeven wat dat was, maar zodra ze het verbrande gezicht van de bloodclanner zag hoorde ze Rabbitpaws nek weer kraken, en schoot er een soort bliksemflits door haar aderen. Ze vocht met Pantherstar- nee, ze rende naar Amberstorm en verdween uit het zicht.</sub>

_{Nettleroot is gespot door Summer en valt haar aan.}

<sub>Nettleroot kwam overeind, hart bonzend. Hoe ze de vreemde bloodclanner had gezien tussen alle chaos wist ze niet maar toen ze opzij keek ontmoette hun ogen.  Ze maakte oogcontact met een gemarmerde tabby met gifgroene ogen. Ze had Nettleroot gezien en kwam nu dreigend op haar af. Ze bewoog nu alleen nog maar uit instinct. Haar emoties waren weggedrukt en haar overlevingsinstinct nam het over. Rabbitpaw en Pepperpaw waren niet langer haar drijfveer. Dat kon nu niet. Als ze aan hen dacht zou ze haar emoties niet in bedwang kunnen houden en dood gaan. Écht dood gaan. Ze moest nu lang genoeg overleven totdat bloodclan verslagen werd, of tot zij en de rest van het verzet moest vluchten. Haar ogen waren van staal. “Sterf!” Ze herkende haar eigen stem niet eens. Ze schoot op de bloodclanner af en haalde uit naar zijn kop, schouder, naar wat ze maar raken kon.

TAG: @Summer</sub>