[De plan] I've come to take what is mine

Shade vecht met Wolfblood

Legends never die
they become a part of you De grote poes was duidelijk boos, had duidelijk haar bewegingen niet onder controle. En toch ook wel. Ze was woest maar toch leek het alsof ze in haar woede een soort kalmte vond. Het trok een grijns rond Shade haar bek. Dit was een complexe kattin, precies zoals zijzelf was. Ze ontweek haar aanval, maar dat maakte niet uit. Ze had al iets nieuws bedacht. Daarvoor zou ze eerst..

Nagels kwamen met snelheid haar kant op en Shade trok haar kop weg, maar net te laat. De nagels kraste diep over haar neusbrug en neus heen en lieten een stekende pijn achter toen de poot van haar tegenstander op de grond kwam. Het duurde niet lang voordat nat bloed over haar neus naar de grond liep. Ze likte het op. "Oh daar krijg je spijt van, gore bloedhond." snauwde ze naar Wolfblood. "Jij gaat spijt krijgen dat Sinclaw jouw strot er niet uit heeft getrokken toen het nog kon." een grijs toverde zich weer rond haar mond voordat ze omhoog kwam. Haar bek geopend richting haar oor om daar een stuk vanaf te scheuren. Sinds Bloodpaw was dat soort van haar specialiteit geworden. En Wolfblood kon best een oor missen..

Verdorie! Storm voelde hoe de kater hem zonder enige moeite leek te onderscheppen. Hij probeerde nog zijn klauwen in diens vacht te zetten en ze zo diep mogelijk te boren in diens vlees. De achterpoten van de rode kater voelde hij hard in zijn maag terecht komen en toen de kater hem los liet met een trap voelde het vreemd om achteruit te gaan. Pijn deden zijn wonden, maar stormlight zou zich er niet door laten afremmen. Hij draaide zich in de lucht zo dat hij op zijn poten zou landen. Al schoof hij nog iets naar achteren en voelde hoe zijn achterwerk tegen een van de andere katten aan kwam. Zijn poot kussentjes deden pijn maar daar letten de goud gevlekte kater even niet op. Hij zetten zich af en sprong weer naar voren dook opzij zodat Lynxfang de andere kant zou kunnen nemen. Zijn ogen stonden strijdlustig en zijn poten schoten gericht naar de rode kater toe om zijn huid open te leggen. Maar bij tijds sprong hij ook weer weg voor Storm eerst een uitval uit lokte om zijn vijand dan weer te belagen. Net als het water in de rivier. Duwen en trekken. Storm dook nog eens naar voren in een schein beweging en stormde naar voren toe. Hij probeerde zijn klauwen in de hals van de grote rode kater te zetten. Wel gemikt net onder zijn halsband...

Haar zus leek niet onder de indruk toen ze zei wat ze hier kwam doen. Niet dat er echt veel was om onder de indruk van te zijn. Ze was aan het helpen, niet vechten. Toch had ze wel een beetje spijt dat ze zo gretig had gevraagd of ze mee mocht. Waarom had Coyotespirit dit toegestaan? 'Oh ik denk dat die nog wel even zoet is in het kamp,' vertelde haar zus vervolgens. Shrimp slikte zenuwachtig. Oh? Wat was er mis? Het klonk in ieder geval niet goed, maar de poes tegenover haar vond het blijkbaar wel leuk.
'En jammer genoeg niet, ik was er te laat bij,' beantwoordde ze vervolgens haar vraag. Shrimp knikte lichtjes, opgelucht dat ze niet meegevochten had. Maar dat verdween wel weer snel bij de volgende woorden. 'Maar ik heb nu genoeg kans om dat goed te maken.' Shrimp keek haar met lichte angst aan toen een grijns verscheen op haar zusjes gezicht. Ze kwam dichterbij en voor ze het wist haalde ze naar haar uit.
Shrimp kon een klein kreetje van schrik niet onderdrukken terwijl ze in een reflex naar beneden dook. Pfoe, net op tijd gemist. Ze had de wind boven haar oortjes gevoeld. Ze keek op naar haar zusje, wetende dat dit waarschijnlijk niet dingen beter maakte voor haar. 'Cr- Skadi, alsjeblieft. Laten we dit uitpraten,' miauwde ze.

@Skadi

[De plan] I've come to take what is mine - Pagina 8 HIknZPC

Shadefeather was helemaal in de war. Wat was dit nou? Hij had Inkspots niet aangezien als iemand die niet zou snappen dat ze hier waren om te helpen, in plaats van hun aan te vallen. Waarom zou WindClan überhaupt RiverClan helpen als er aangevallen werd? En ThunderClan ook? 'We willen jullie hulp niet! Er is geen hulp nodig!' sprak Inkspots luid tegen hem. 'Ga weg hier met jullie clans!' Shade keek hem nog vol verbazing aan, echt helemaal, helemaal in de war. Ink leek hem niet te willen aanvallen, maar hij wilde ook dat ze weggingen. Miste hij iets? De kater keek zoekend om zich heen, hopend op een teken van wat er gaande was. Maar door alle chaos kon hij verschillende katten ook niet meer onderscheiden. Hij wilde zich weer omdraaien naar Ink en wat zeggen, tot hij plots haast omver gekegeld werd door een BloodClanner.
'Je zou me beter helpen hem de strot door te bijten, Shadowclanner,' gilde de BloodClanner. Shade probeerde hem van zich af te schudden en te blijven staan, maar uiteindelijk verloor hij toch zijn balans. Hij probeerde uit alle macht de kater bovenop hem van zich af te duwen. 'Twee tegen één is een beetje oneervol, denk je ook niet?' hoorde hij Ink toen. 'Deze is van mij! Ik zal 'm goed afranselen.' Shadefeather keek half smekend op naar de kater. Wat was er aan de hand? Maar veel tijd om er over na te denken was er niet, want hij probeerde nog zo goed mogelijk zijn eigen leven te redden.

@Inkspots @Sirtlan

Ze wilde haar lichaam niet te strak om Scarletkit wikkelen, bang dat ze misschien iets zou doen dat het erger maakte. Ze gaf voorzichtig een paar likken over het lichaampje heen, hopende er iets van een reactie uit te krijgen, maar de kitten bewoog niet of misschien was er toch een zwakke ademhaling te zien, maar ze kon er niet zeker van te zijn. Ze merkte amper op toen Plumkit ook bij haar kwam tot ze ineens ruw werd weggepakt. Ze schoot meteen een gevaarlijke blik naar de Bloodclanner die dat dacht te kunnen doen, maar voor ze iets kon doen vloog nog een kitten van haar door de lucht. Ze klapte haar nagels uit en kwam half overeind, klaar om de kater een draai om de oren te geven, al dan niet erger, maar een zwakke piep van de kitten naast haar deed haar stoppen. Ze zocht snel Plumkit, maar een andere warrior leek daar al achteraan te zijn gegaan. Hopelijk brachten ze haar snel terug. Ze had haar aandacht weer teruggebracht naar Scarletkit toen er nog een kat bij haar kwam. Haar ogen vernauwden zich en haar nagels waren nog steeds uitgeklapt toen ze haar blik naar Acefray liet gaan. Ze registreerde nog net wat hij zei of hij naar Scarlet mocht kijken. Langzaam maakte ze meer ruimte om de kater erbij te laten, maar hield nog steeds een scherp oog op hem. "Is ze..." Ze kon der zin niet afmaken, bang voor het antwoord ergens. Wat kon er wel niet allemaal aan de hand zijn met haar kitten? Kon er wel wat gedaan worden?

Tag: Scarletkit, Plumkit, Sirtlan, Acefray

De bruine kat deed wat hij moest doen maar dat besef drong nauwelijks door tot de blonde kater. Hij had ook maar simpel een opdracht uitgevoerd en hij wist niet wat de volgende stap was, behalve de prooi die hij nu zijn poten had. En oh hoe het jankte en piepte; in zijn verstrooidheid niks anders dan een muis. Of een rat. Of een konijn. Verschillende beelden liepen in elkaar over en hij vond het onmogelijk zijn blik ergens op te vestigen. Schaduwen en vormen werden één, geluiden raasde door zijn kop heen en maakte hem doof voor alles wat er om hem heen gebeurde. Het enige was voor hem nog duidelijk was, was het beest in zijn grip, het pluis in zijn muil terwijl hij als een wilde hond trok en schudde, zodat de witte vacht als vlokken om hun heen vielen. Het vocht terug. Voedsel vocht altijd terug. Niks wilde sterven, alles wilde leven, zich in bochten wringen om te vluchten. Maar oh hij deed hetzelfde, hij moest zichzelf wringen en bewegen om dit te doen. Hij wist niet waarom, de herinning van hijzelf die op het rood getinte beest was gesprongen was zwart geworden en vervaagd, hij wist het niet. Er was voor hem nog nooit iets anders in dit leven gebeurd dan wat er nú gebeurde, dan het feit dat hij moest scheuren en bijten. Dus deed hij dat loyaal. De klauwen van de ander voelde hij niet, al raakte ze zeker. Bloed stroomde in dunne stroompjes over zijn kop naar zijn muil. Instinctief likte hij de vloeistof weg, die er meteen voor zorgde dat zijn tanden en muil rood kleurde. Bloed. Bloed herkende hij. Kwam het van hem of van haar? Hij wist het niet. Zo veel wat hij niet wist. Maar de smaak moedigde hem aan meer bloed te zoeken. Ruw zette hij zijn poot, en hiermee zijn volle gewicht, op haar kop. Niet boeiende waar hij haar raakte, zolang ze bleef liggen. Hierna grauwde hij nogmaals verwilderd, dierlijk, waarna hij hapte naar de buik. Zacht vlees zou hier zitten, hij zou het van het bot kunnen afscheuren. De organen zouden eruit vallen maar zat het meeste voeding in. Hij probeerde meer vacht te plukken, maar zodra zijn tanden de naakte huid voelde likte hij zijn muil en haalde weer uit, hopende om zijn prooi te kunnen verorberen.

+ Pepperpaw

Haar hart bonsde in haar keel, haar blik zocht wanhopig Settleddust. Haar redder, haar grote broer. Degene die haar altijd zou redden. Maar, haar vader zou haar ook altijd redden, Acorndust zou haar ook altijd redden. Beide waren verdwenen. Haar vader had haar zelfs doelbewust verlaten, alweer. Haar blauwe ogen stonden smekend en rond. De smeekbede lag duidelijk in haar blik. Help me, red me.

Hij maande haar om te stoppen met vechten, hij draaide zich om van haar met een excuus, hij liet haar, net zoals de rest, verzuipen. Als verdoofd staarde ze hem naar terwijl ook hij Riverclan aanviel, in plaats van deze Bloodclanner. Voor een moment keek ze alleen maar met een pijnlijk samenknijpend hart, tranen in haar ogen. Ook hij.. ook hij.. Maar veel de tijd had ze niet om erover na te denken. Een pijnlijke kreet ontsnapte haar toen haar kop ruw het zand in geduwd werd, haar terug naar de realiteit trekkend. Ze maaide met haar poten, haar achterpoten, alles om maar grip te krijgen op deze dreiging. Nee, nee! Ze wilde niet sterven! Ze begon angstig te krijsen toen hij haar buik bewerkt werd. Ze probeerde te trappen, harder en harder. Maar toen tanden haar tere buik doorboorden werd haar gekrijs één bloedstollende, lange gil. Ze bleef spartelen, trappen, alles om deze Bloodclanner van haar af te krijgen.

TAG: Settleddust, Satsui

Ravenpaw valt Satsui aan

RAVENPAW // 9 moons

Geschreeuw en gekrijs klonk rond hem en ineens.. een oase van rust. Alsof het gekrijs van de strijd naar de achtergrond was gedrukt. De kater sloot zijn ogen kort. Hij had zijn knopje gevonden, de manier om het uit te zetten. Kalmte keerde terug in zijn hoofd en bewegingen terwijl hij over het strijdveld manoeuvreerde, vechtende katten ontwijkend. Tussen alle katten door kon hij haar zien liggen, op haar rug. De grotere kater bovenhaar die haar teisterde. Hij zag hoe ze wild maaide met haar poten om hem weg te krijgen en het lukte niet. De kater had een doel.

Toen klonk haar ijzige gil. Het ging door merg en been, het enige ding waar Raven zich niet voor af kon sluiten. Hij bewoog zich nog sneller voort, hij moest bij haar komen om haar te redden. Zonder na te denken lanceerde hij zich, zijn klauwen uitgestrekt naar het achterhoofd van de kater om hem te grijpen, hem van haar af te trekken. De bloodclanner zou hier niet mee wegkomen, niet zo lang hij zich er nog mee kon bemoeien. Woest hapte hij richting een oor, om hem af te leiden. Als het maar lukte..

Inner peace is hard to find
They're asking why
I think I'm losing my mind

Haar ademhaling was snel en jachtig, haar hart ging als een wilde tekeer en de pijn in haar nek werd bijna volledig geblokkeerd door de adrenaline die door haar heen gierde. Dit was niet zomaar een Bloodclankat, aan de hand van hoe goed ze vocht en de vele tanden aan de halsband concludeerde Crystalshell dat dit of een zeer ervaren warrior was, of een soort deputy. Haar aanval miste en haar doelwit wist afstand tussen hen te creëren. Ze moest het gevecht afmaken, ze moest haar clan hiertegen beschermen, zelfs als het haar haar eigen leven kon kosten. En dus ging Crystalshell na een seconde na te denken voor een nieuwe aanval. Ze sprintte met al haar kracht naar voren en ramde de kop van de donkere tabby met haar schouder. Een scherpe pijn schoot door haar bek en ze proefde bloed toen ze contact maakte, maar ze zette door. De bedoeling was dat ze de ander zou desoriënteren. Ze nam een halve stap terug en met uitgeklapte nagels maaide Crystalshell haar klauwen richting de kop en schouders van de ander, proberend zoveel mogelijk schade aan te richten.

Tag; @Brat

Een bange gil ontsnapte de ander toen ze naar haar uithalen, maar ze was snel genoeg geweest om haar slag te ontwijken. Maar de eerste slag was meer een waarschuwing geweest in het kat en muis spelletje wat zij nu speelde met Shrimppaw. Of nouja, waarmee ze klaar was met spelen nu. “Er valt niets uit te praten, als je dat niet wilt snappen dan moet je het maar leren,” snauwde ze naar het zielige tafereel voor haar. Bang voor alles wat haar kant op kwam.
Zonder waarschuwing sprong ze op de angsthaas af. Het was een krachtige sprong, waardoor ze hard tegen de crèmekleurige apprentice aankwam. Ze zou haar zonder moeite kunnen verslaan, maar toch kon ze het niet totaal laten om haar nog de grond in te praten. “Maarja, praten is ook alles wat je kunt. Je bent te bang, te zwak om ook maar iets te kunnen,” vertelde ze terwijl ze over haar heen gebogen stond. Ze was zwak en alleen. Een makkelijk doelwit voor haar om eens en voor al de les door haar kop heen te krijgen. En die kon ze dan mee naar huis nemen naar Hermitpaw.

@shrimppaw

En daar gingen ze weer. Zijn tweegekleurde ogen stonden rustig terwijl hij toekeek hoe katten van de Clans hun kant op kwamen. Ergens vond hij het wel weer fijn in het woud. Het was een heel ander gedeelte dan het ThunderClan territorium, maar ook hier beviel het hem prima. Zo lang hij maar oplette waar hij zijn poten neerzette om niet in het moeras te belanden. Tot nu toe vermaakte hij zich wel. Hij deed zijn ding, ontweek de katten die hij niet wilde zien. Helemaal prima. Dat was hij dus niet van plan af te laten pakken. Cobra gelukkig ook niet. Goh, weer eens een dingetje waar de broers het over eens waren. Kon in de krant. Zijn blik viel op een RiverClanner. De gitzwarte kater liep haar kant op, nog steeds lichtjes mak. Zijn poot was nooit meer helemaal genezen sinds het gevecht met Stallionstar, maar hij redde zich ermee. Het deed hem geen pijn meer en hij had er geen last van verder. “Jullie hebben de verkeerde kant gekozen.” Bromde hij terwijl hij voor haar stilstond en zijn nagels uit hun hulzen liet glijden.

Tag: @Sunlight

Verontwaardigt sprong ze weg van de bloodclanner voor haar. Ze voelde haar bloed koken door de woorden van de andere. Ze voelde nog net hoe klauwen over haar wang gehaald werden. Maar het kon haar niet schelen. Kittens deed je nooit pijn! Die hielp en beschermde je uit welke clan of daar buiten dan ook! Aquamoon Dook ineen om de kat die bovenop haar had willen sprongen te laten missen. Ze draaide zich om en haalde met ver uit geslagen nagels uit naar diens gezicht. Ze zou haar mores leren! 'Dat doet een hond ook niet! Die verscheuren elke kat die ze tegen komen. Waarom gedragen jullie je net zo?' grauwde Aqua en sprong naar de ander toe waardoor deze haar hals miste , maar zich wel in haar toch al gewonde schouder vast kon bijten. Ze kreunde of gilde niet, zo vol adrenaline zat ze! Ze zou de pijn later pas voelen. Ze sloeg met haar beide poten voor zo ver het ging naar de kop van de ander en probeerde zichzelf ook vast te bijten in de schouder van de bloodclanner. Haar gewonde kant probeerde ze haar poot over de keel met haar nagels de strot van de ander open te leggen. Hopelijk kreeg ze het voor elkaar al botste ze tegen de tanden die daaraan vast zaten, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze haar klauwen niet onder de halsband zou kunnen drukken als het haar zou lukken?

Apparently she's got revenge on her mind,
and it's really annoying when people try to talk
while you're feeling murderish.

De kattin sprong onder haar weg, waardoor de diepte net verkeerd ingeschat was door Hollow en ze hard op de grond terecht kwam. Met een vlugge draai ontweek ze de nagels van de kattin en blies haar kant op. Breed grijnzend terwijl ze nogmaals wat uitkraamde. ”Schatje, snap je het niet, wij zijn sterker dan honden.” Beet ze de kat toe. Ze kreeg de schouder van de kat te pakken en beet met haar volle kracht door, hopende spiermassa te vernietigen onder haar getrainde kaken. Hier was ze voor gemaakt. Hier was ze voor geboren. Grommend liet ze los toen de kattin opnieuw uithaalde, met haar gewonde kant. Kon ze niet beter. Hollow schudde haar dikke vacht uit en likte het bloed van haar lippen. Haar nagels raakte de halsband van Hollow aan, een extra bescherming voor haar nek. Iets wat duidelijk het punt was geweest van deze kat om open te halen. Helaas helaas. Met krachtige achterpoten zette Hollow nogmaals af maar dook ditmaal opnieuw op haar al gewonde schouder. Hoe meer complicaties ze op een plek toedeed, hoe langer dit beest met de gevolgen liep. Ze was hier niet om dit ding weg te jagen, nee, ze was hier om dit beest levenslange martelen.
@Aquamoon

_{Druppeltjes bloed dropen over zijn neus, maar als dat het enige was. Hij zou zich graag wat laten verbouwen als het nodig was. Hij keek wanhopig naar Seamist, zijn geheimpje, zijn pareltje, en ze leek het te snappen. Tenminste, dat dacht hij. Ze schreeuwde dat hij een verrader was en hij zag een klauw aankomen. Hij kneep zijn ogen dicht en bereidde zich voor op de impact. Maar zijn huis bleef onaangetast, het was enkel een dreun wat hij kreeg. Toen hij zijn ogen weer open deed, toen zag hij dat ze het snapte. Een voorzichtige lach kwam op zijn gezicht. Toneel spelen, oké, dat kon hij ook. ‘Ik doe alles om mijn clan te beschermen!’ siste hij kwaad naar haar, waarna hij haar op haar borst duwde. Als het onder andere omstandigheden was, konden ze erom lachen. Maar StarClan stond kennelijk niet aan zijn kant, want een ijzige, luide kreet bereikte zijn oren.

Settleddust zijn kop schoot met een flits op, zijn ogen vol met angst. Hij hapte naar adem en stond voor een seconde bevroren op zijn poten. Nee, nee nee. Hij had de BloodClanner nooit moeten geloven. Hij had hem toen al af moeten maken. En nu, nu zou hij hem vermoorden voor wat hij gedaan had. Zijn ogen schoten vuur en hij keek nog een keer terug naar Seamist, voordat hij van haar af sprong en richting de lichtrode kater rende. Alleen was Ravenpaw hem voor, de zwarte apprentice wierp zich op de kop van de kater. Settleddust kwam slippend tot stilstand en greep Pepperpaw in haar nekvel, haar wegtrekken bij de tanden van de BloodClanner. Hij stapte over haar heen en ging tussen de vechtende katers staan en Pepperpaw. Met geschokte ogen keek hij haar aan, waarna hij als in een instinct zijn poten op haar wond zette, hopen dat het het bloeden zou stoppen. ‘Oh, Pep, sorry.. sorry i-ik.. ik dacht dat hij je met rust zou laten als ik-’ Hij ratelde als een bezetene over zijn woorden, de tranen inmiddels weer in zijn ogen toen hij zijn kop op haar schouder liet rusten. Het was zijn schuld dat ze er zo aan toe was, als hij maar beter op had gepast. Hij keek weer over zijn schouder, kijkend naar de twee. Ravenpaw moest het nog maar eventjes in zijn eentje redden, hij moest weten of Pepperpaw oké was. En hopelijk kon ze hem vergeven.

Tag: Seamist, dan Pepperpaw (Indirect Ravenpaw & Satsui)}

Was de Bloodlcan sterker dan honden? Nee dat geloofde ze niet. Het waren gewoon monsters dat waren het. Aquamoon verspilde geen enkele woorden meer aan dit monster en schudden zich even toen de ander weg sprong. Haar vlees was wel beschadigt, maar ze zou dood vechten ze zou zich niet zo gemakkelijk eronder laten brengen! De bloodclanner sprong weer op haar af en Aqua dook op de grond en rolde onder haar lijf door. Al was het pijnlijk om weer op te staan. toch zetten ze door. Er was zand in de wond gekomen, maar het bedekte wel de bloedvaten die warme vloeistof gelekt hadden. Haar rug was hoog op gezet en ze voelde een vreemde lust in zich op borrelen. Nee het was een gewone lust verlangend naar iets lekkers zoals een prooi of zo. Nee dit was een soort oer gevoel. Het geen wat elk schepsel wel bezat. Een moordlust kwam vrij in haar lijf en het zorgde voor een rode waas voor haar ogen. Ze dook naar voren en begon een vreemd spring patroon te vormen. Links, rechts, voor en weer naar achteren. Een tactiek die ze ooit geleerd had van haar mentor. Het was onvoorspelbaar waar ze de volgende keer haar poten neer zou zetten. Daarna sprong ze vlakbij de bloodclanner deels op en leunde op haar achterpoten. Haar voorpoten gemikt op de kop en flank van de bloodclanner.

Het was eerst nog niet eens zeker geweest of ik mee mocht. Ik ben instabiel, dat hoor ik al mijn hele leven om me heen. Nou ja, niet mijn hele leven; sinds het ongeluk. Sinds dat ik meegegaan was met die kater, die zulke lieve woordjes in mijn oor had gefluisterd. Toen is alles misgegaan. Gelukkig zijn zijn duivels, die in mijn buik gezeten hebben, nooit levend ter wereld gekomen. Stel je voor hoe alles dan zou zijn nu, alles.. Anders. Dan was ik pas instabiel, denk ik. Als ik koters moest opvoeden, hahaha, stel je voor.. Ik heb al genoeg monsters in me zonder dat ze in mijn buik zitten. Die monsters in mijn brein, al hou ik ook van ze. Ik haat ze, ik hou van ze, ik kan niet beslissen welke. De ene nacht het ene, de andere nacht het andere.
In ieder geval, ik ben uiteindelijk toch meegegaan. En nu ben ik hier. In een gevecht waar ik al mijn kracht kan laten zien. Ik kan nu laten zien wat ik waard ben, dat ik niet meer hetzelfde poesje ben dat meeging met een man die haar snoepjes in de achterkant van zijn busje beloofde.

Ik lach, ik lach om wat er voor me afspeelt. Wat een gigantische chaos, mijn monsters voeden zich eraan. Dat is wat ze altijd al gewild hebben, chaos, al willen ze mij ook veilig hebben. Een gekke balans die lastig is om aan ze te geven, maar eten zullen ze. Als ik het niet lever, pakken ze het zelf wel. Dan verlies ik alle controle. Maar nu heb ik de controle en ik zal ze laten zien, ze zullen zien, hoe goed ik ben.

Met een hoge aanvalsgil stort ik me op de dichtstbijzijnde vijand. Het is een mooi katje om te zien, maar niet voor lang, als ik klaar ben met haar zal ze afgrijselijk zijn. Lelijker dan ik, dan mijn hartje. Die ooit zo puur was. Maar nu niet meer. Nu ben ik gemaakt om te vechten, gemaakt om anderen te laten lijden. Want dat wou de wereld van me en dat heb ik de wereld gegeven.
Ik sla mijn klauw met al mijn kracht uit naar haar mooie koppie en probeer specifiek zo'n leuk vlekje te raken. Het spel is begonnen, mijn monsters dineren vanavond.
@Covermilk

goddamn right you should be scared of me

Hij had gejaagd en nu zou hij hier de vruchten van mogen proeven. Dit dier, dit prooidier zou zijn maaltijd worden. En het jankte en het schreeuwde maar zou vanzelf stoppen als hij genoeg uit haar tedere buik had gesnoept. Het zou warm zijn en voedend. En het was voor hem alleen want het kon niet meer wegrennen. Dit konijn, of eekhoorn of een dier wat hij niet kende, het maakte niet uit. Want het kon niet meer vluchten. Maar waar hij normaal de hele wereld in de gaten hielt was hij een psychosis als deze strak gefocused op één taak en die alleen. Nu was dat vlees geweest, maar zo snel als dat doel was gekomen werd het van hem ontnomen. Een klap kwam tegen zijn kop aan en bijna, bíjna had dit zijn zicht tot zwart gebracht. En na het zwart kwamen de kleuren weer terug en was hij weer normaal. Maar hij kon zich nog wanhopig vasthouden aan deze vreemde helderheid, deze vreemde boosheid die hem was overvallen. Schuimbekkend grauwde hij terwijl naar achteren werd getrokken. Een beest, enkel een beest, dat was wat hij was. Zijn ogen hadden de vreemde glans die enkel in hond soorten was te zien. Een die vertelde dat dit dier van een ander intelligentie was, een die niet voor rede vatbaar was. Een die leefde van moment op moment. Want op het moment dat hij van de flamepoint was afgetrokken had er nooit een kat zoals zij bestaan in zijn kop. De hele situatie van een seconde geleden was hem compleet ontgaan, hij zou haar niet meer herkennen, hij zou het niet meer voor de geest kunnen halen. Nu was enkel nog het schaduwwezen wat hem had aangevallen. Hij wist dat de schaduwen vals waren en deze schaduw met blauwe ogen was het bewijs van. Het zou hem volgen, het zou hem stalken en dan neer halen. Hoe lang had dit beest onder zijn poten gelopen voor het omhoog was gekomen om hem te doden? Maar hij zou de schaduw verscheuren, in duizende kleine flarden opdelen en de modder in trappen. Hij zou zijn schaduw laten zien waar hij hoorde. De gouden kat ontblootte zijn tanden en histe. De spanning die op zijn oor kwam te staan leek hij niet eens te voelen, alsof zelfs zintuigen een concept nog te moeilijk en concreet was voor hem om grip op te hebben. Hij scheurde zichzelf los van de muil van de schaduw en haalde uit naar diens kop met zijn poot, om hierna volledig naar hem te draaien en een poging te doen diens strot te pakken.

+ Mainly Ravenpaw

Panisch sloeg ze haar klauwen uit, rakend waar ze maar kon raken. Maar het haalde de kat niet weg. Hij wilde haar.. oh Starclan hij wilde haar. Ze zag het uit haar ooghoek, zijn kop bij haar buik, ze voelde zijn tanden haar zachte vel in gaan. Het was genoeg om alle stoppen door te slaan en de volledige paniek in te zetten. Ze wilde niet dood, ze wilde niet levend opgegeten worden! De kat zijn ogen waren leeg, gek, ze kon er geen emotie in lezen. Het was net alsof hij haar enkel als een weerloos prooidier zag. Het maakte haar misselijk en angstig. Ze vocht uit doodsangst, maar ze kreeg geen beweging in de kat, niet met hoe hij haar kop al tegen de grond gedrukt had.

En toen was hij ineens weg. Een zwarte schim had haar verlost van haar aanvaller. Maar voordat ze zichzelf ook maar half uit de modder bijeen geschraapt had, kwam er een nieuwe factor in het speelveld. Een nieuwe ruk aan haar nekvel, een nieuw gevaar. "Nee!" gilde ze, wild met haar poten maaiend, proberend zich om te draaien, te slaan naar dit nieuwe onbekende kwaad. "Blijf van me af!" Haar blauwe ogen stonden wild, wild uitslaand tot ze de groene ogen herkende, haar grote broer herkende. Hij was teruggekomen.. voor haar.. Hij was weggegaan, maar hij was weer terug. "Settleddust," sprak ze terwijl haar stem brak en de tranen kwamen. "Hij probeerde.. hij probeerde.." Ze kwam niet meer uit haar woorden, haar stem brak en stierf af terwijl ze zich huilend in Settleddust zijn vacht begroef met haar gezicht.

TAG: Settleddust (Indirect: Ravenpaw, Satsui)

Ravenpaw valt Satsui aan

RAVENPAW // 9 moons

Hij kreeg het voor elkaar. De kater kwam los van Pepperpaw en als geroepen was ook Settleddust op de schreeuw afgekomen. Raven kon nog net zien hoe hij Pepperpaw weg trok en beschermde. Gelukkig, dat was één iemand veilig nu. Nu draaide de rollen om, letterlijk. De creme-kleurige kater kwam los uit zijn greep en draaide zich om naar hem. Ze stonden nu tegenover elkaar.

De kater was ouder dan hij was, iets groter ook. Hij had geluk dat hij de bouw van zijn ouders meegekregen had maar het zou hem niet redden dit keer. Hij was in kracht duidelijk jonger. Dus hij moest slimmer zijn. De blik die in de ogen van zijn tegenstander stond was nietszeggend, leeg. Als die van een hond die op het punt stond om je te vermoorden. Dit maakte voor Ravenpaw één ding iets makkelijker, zijn moves inschatten. Hij zou ongecontroleerd en wild naar hem uithalen, terwijl hij beheerst en kalm zou kunnen bewegen. Dit moest zijn voordeel worden. Er kwam een poot richting zijn hoofd gemaaid, die hij moest ontwijken. Hij dook met zijn kop naar onder om weg te komen, maar kort daarna besloot de wilde kater dat hij nog een move moest doen. Kaken kwamen op hem af en grepen zich vast rond zijn nek. Zo snel gaf Ravenpaw zich echter niet gewonnen en hij sloeg met beide poten richting de neus en ogen van zijn tegenstander in de hoop dat hij meteen weer los zou laten.

Inner peace is hard to find
They're asking why
I think I'm losing my mind

De grotere, oudere kattin deed plots iets wat ze nog nooit gezien of geleerd had. Door de kopstoot begon ze te wankelen. Ze sloeg even met haar lichaam volledig opzij maar wist zich te draaien. Nu voelde ze de hitte van het gevecht en wow. Dat gaf haar kracht! Een kracht dat haar altijd beschreven werd, maar wier ze nog nooit gevoeld had. Hoewel Joan achterstand had en enorm naïef was, kon ze hier ook wel van genieten. Eindelijk voelde ze zich meer Elite. Ze ontblootte daarom ook haar tanden in een scheve grijns. Met een grom, maar nog steeds wankel ging ze voor een plek dat de andere misschien zou verassen, het was niet iets wat veel aangevallen werd, zeker niet door een rij scherpe tanden. Ze probeerde deze dan ook te planten onder het oog van de poes en ondertussen met haar klauwen het oor van de poes te bewerken.

Ze maakte een dodelijke fout. Jonge Joan had haar witte nek blootgesteld aan de tanden van de ander...

- Amberstorm

Onderwerp: Re: [De plan] I've come to take what is mine