Ze wilde niet, ze durfde niet. Maar na de woorden van Cobra voelde ze gewoon dat ze moesten. Anders zouden ze hun families vermoorden, hun vrienden, hun alles. En daarom moesten ze de andere clans aanvallen. Zij aan zij, zoals Cobra het had gezegd. Tallstar was nergens te bevinden en alles wat Fuzzy wilde doen was zichzelf opkrullen tot in een bal en gewoon janken. Of bij mama liggen. Daar was het altijd veilig geweest. Maar als ze dat nu zou doen? Dan zou mama voor het echt dood gaan deze keer. Dan zou het niet zijn zoals de vorige keer. Toen ze een lichaam tegen de hare aan voelde schoot haar vacht meteen overeind, haar pupillen zo groot als de volle maan, die bijna al het gele op slokte. Haar kop werd ook door een klauw van de kater naar hem toe gedraaid, waardoor ze geen andere keuze had dan naar de grotere, sowieso sterkere kater te kijken. ’Hoi meisje, niet bang zijn! We zijn een team nu!’ klonk er met een brede grijns van de bloodclanner af. Haar poten begonnen nog heviger te trillen onder haar, alsof ze ieder moment door haar benen heen zou gaan zakken, terwijl haar gele ogen zich vulden met tranen. Ze wilde niet, ze was bang. Ze wilde weg, ze wilde naar mama. De grijnzende kater duwde haar zo in de richting van iets, waardoor haar gele ogen de weg volgden naar een witte apprentice van RiverClan. ’Pak hem, hij valt je kamp aan,’ klonk er fluisterend in haar oor, waardoor haar hele lichaam even trilde en ze zichzelf echt moest aansporen en aanmoedigen om niet te gaan snikken. Ze ontmoette de ogen van de oudere kater, naar de bloodclanner. ’Anders doe ik je familie wat aan. Ik gok dat die meisjes met net zo’n grijs vachtje bij jou horen?’ klonk er waarna hij knikte naar een kat en haar ogen nog groter werden. Nee, nee, nee! Niet Chillypaw. Niet iemand van haar familie pijn doen! Alsjeblieft! Smekend keek ze terug naar de kater. ”Nee, doe ze niet pijn! Alsjeblieft!” sprak ze smekend tegen de rood-witte kater met een trillende stem. Met een harde duw werd ze meer richting de andere kater geduwd, waarop ze even slikte. ”I-ik ga al! D-d-doe ze niet pijn!” sprak ze nog een keer smekend, waarna ze zich naar de witte kater draaide en er op af begon te rennen. Ze kneep haar ogen even dicht terwijl ze zich af zette van de grond, haar nagels uitgeslagen, in de hoop om bovenop de witte kater terecht te komen. In haar hoofd kwam herhaalde ze de woorden ‘het spijt me,’ als een mantra. Ze wilde dit helemaal niet. Maar wat voor keuze had ze anders?

De bom was los gebarsten. Het was allemaal verpest. BloodClan verpestte alles en ze konden er niets aan doen. Als ze niet mee zouden vechten, als ze aan de andere kant zouden staan, zouden elders en kittens vermoord worden door BloodClan. Zelfs voor Ink was dit een reden om weg te gaan, zelfs dit was een reden voor hem om te beslissen om te vechten. Zijn ogen hadden voor een moment naar Caramel gezocht, maar toen hij haar niet snel kon vinden in de chaos besloot hij naar een tegenstander te zoeken. Het liefste eentje die hij kende, die hij kon uitleggen tijdens het gevecht. En toen vielen zijn ogen op Shadefeather, een kater waarmee hij had goed had kunnen vinden. Ja, ja, hier kon hij mee werken. Vooral omdat de kater op een Shadowclan apprentice en een  RiverClan apprentice af liep. Hij versnelde zijn pas, richting de zwarte kater. Het zou dan door BloodClan gezien worden als Ink die een ShadowClan apprentice zou beschermen. Hij zou ‘vechten’. Zonder enige twijfel gleed hij tussen hem en de apprentices in, zijn groen-gele ogen op de kater gefixeerd. ”Laat ze hun ding doen,” gromde hij tegen de kater terwijl hij met zijn staart zwiepte, zijn lichaam groter makend. Alsof hij de kater aan het bedreigen was. Hij wilde niet gemeen doen tegen Shadefeather, echt niet, maar als er iemand was hier aan wie hij het kon vertellen -en starclan hij hoopte dat Shadefeather mee wilde werken- dan was hij het wel. De kater waar hij samen een zonsondergang mee had gekeken. Zijn ogen stonden dan ook helemaal niet agressief, eerder een kreet om hulp. werk mee, alsjeblieft.

Hij wilde de kater niet laten schrikken, niet bang maken, maar als BloodClan ook maar door zou hebben wat hij zou gaan doen, dan zouden ze persoonlijk alle kittens af gaan maken. En dat was niet de bedoeling. Littlepaw moest vechten, want als ze niet ging vechten? Dan ging iedereen waar ze nu voor aan het vechten waren er aan. En dat kon hij niet toestaan, dus Littlepaw moest hoe dan ook gaan vechten. Shadefeather had een stap naar achteren gedaan, verbazing in zijn gele ogen te zien. ’We zijn hier om te helpen, Inkspots,’ sprak de zwarte kater tegen hem, hij wist het wel. Hij wist het dat Settled en Demon hulp hadden gehaald. Maar ze konden de hulp niet accepteren, niet ten koste van de kittens en elders. Wie weet wie ze nog meer zouden doden. Iedereen die hen lief was. ’We moeten tegen BloodClan vechten.’ sprak de kater waarop Ink even zijn kaken op elkaar klemde om niet er uit te schreeuwen dat ze dan niet konden. ”We willen jullie hulp niet! Er is geen hulp nodig!” sprak hij luid tegen de kater. ”Ga weg hier met jullie clans!” Vervolgde hij even met een zwiep van zijn staart. Nog even en hij zou echt nog op de kater moeten springen ook- en dat was misschien wel een beetje beangstigend. Want om te faken? Was lastig. Niet iedereen kon dat. En hij betwijfelde het of hij dat wel kon. Maar lang hoefde hij niet na te denken, want een bloodclanner joinde het ‘gevecht’. Een oudere kater, een oudere kater van BloodClan. Bijna dubbel zo oud als dat hij was. ”Je zou me beter helpen hem de strot door te bijten, Shadowclanner,” gilde de kater terwijl hij naar de poten van de kater sloeg. Een moment stond hij even bevroren. Nee, dit was niet hoe het hoorde te gaan! Hij wilde niet écht vechten tegen de kater. ”Twee tegen één is een beetje oneervol, denk je ook niet?” sprak hij tegen de bloodclanner. ”Deze is van mij! Ik zal ‘m goed afranselen.” Hij kon het allicht proberen, toch? Hij moest die bloodclanner van hem weg krijgen voordat er verkeerde dingen zouden gaan gebeuren.

Het gevecht was los gebarsten. En oh hoe Sig haar poten prikkelden om iets te gaan doen. Maar goed, ze moest eerst goed gaan inschatten wat een goed plan was, of dat ze wat ShadowClanners zou gaan terroriseren. Ze kon Snorri eerst niet vinden, sukkel waar was ie nou weer heen? Maar goed, er gebeurde wel zat in het kamp. ShadowClanners die uit angst voor hun kittens en elders de andere clans aan het aanvallen waren. Hah. Dat was nog eens vermakelijk om te zien. Echt, kudos naar Cobra en hoe hij die af handelde. Die kater was samen met haar mentor ge-niaal. Haar ogen landden op haar broertje, Snorri, die bezig was met een ShadowClan apprentice. Toen hij knikte naar een andere apprentice, verscheen er een grijnsje op haar gezicht. Oh, ze kon haar broertje wel helpen hoor, daar was ze immers toch voor? Ze bracht haar lichaam in beweging, tot ze naast de grijnze ShadowClan apprentice stopte en haar poot op die van haar zette. Haar nagels schoten uit haar hulzen, in de poot van de jongere poes. ”Jij blijft even hier gezellig bij mij.” sprak ze met een grijnsje op haar gezicht, terwijl ze even kort haar blik liet glijden naar haar broertje. ”Anders gaat je zusje daar problemen krijgen, dat wil je toch niet?” sprak ze met een glad glimlachje op haar gezicht. ”Of moeten we het werk afmaken met je mammie?” Haar mentor was de Commander van de Elite. Als ze wilde? Dan kon ze dit zo doorgeven. Misschien zou Brat en Cobra het dan ook echt overwegen om die domme elder te vermoorden. Wat hadden ze nou aan een blinde poes??

Oh ze had een leuk nieuw speeltje. Ze kon hier wat dingen tegen zeggen, ze moest bij haar blijven, dat was wel duidelijk. Als de poes daar dingen tegen zou doen, dan zouden aardige consequenties kunnen volgen. Dan zou het duidelijk zijn dat er iets aan gedaan zou gaan worden. Misschien niet die andere poes, maar haar mammie lag nog steeds gewond. Blinde ding zou nooit weten wat er met haar zou gaan gebeuren. En er liepen meerdere rond met dezelfde soort vacht. Die zouden er ook allemaal aan gaan. Daar zou ze persoonlijk voor zorgen. En toen kreeg ze een klap. Van die domme, domme apprentice. Haar olijfgroene ogen vlamden bijna op terwijl ze naar de grijze apprentice keek, terwijl ze meer leunde op haar poot waar haar nagels in de poot van de grijze apprentice zaten. Ze leunde naar de jongere poes toe, richting haar oor. ”Oh meissie toch, wil je dit spelletje echt spelen? De leven van je mammie op het spel zetten?” vroeg ze fluisterend in het oor van de grijze poes. ”Deze krijg je gratis van mij, wat lief he? Nog een keer en ik zorg dat de keel van je mam voor je ogen worden opgesneden. Misschien krijgen we nog wel zo ver dat je zusje het moet doen ook. Wil je dat je zusje voor de rest van haar leven de dood van je lieve mammie op haar geweten heeft?” vroeg ze met een duistere blik in haar ogen terwijl ze recht in de ogen van de jonge apprentice keek. ”En wie weet, mijn lieve broer is zo lief om een oogje in het zeil te houden bij je zusje. Zou jammer zijn als ze zwaar gewond zou raken en er een handicap over aan zou houden… of misschien zou overlijden? Jullie hebben geen medicine cat, niets.” Sprak ze met een grijnsje tegen de poes. En iedereen zouden die twee medicine cats van de andere clans tegen houden, dat was ook wel duidelijk. Oh, ze mocht het wel proberen hoor, maar ze zou de leven van deze poes een hel maken. ”Als ik jou was, lieffie, blijf je gewoon bij mij. Dan overkomt je lieve zus haar niks. Ze doet dit allemaal voor jou he? Anders had ik allang dat prachtige keeltje van je door gebeten.” sprak ze licht spinnend tegen de poes terwijl ze haar rode, fluffy staart om de jongere apprentice heen sloeg.