Met een brede grijns op haar gelaat schoot ze naar voren. Er was geen haar op haar kop die dit niet wilde. Hoe onervaren en jong ze ook was, ze wilde dit doen voor haar clan en doorzetten zou ze. Met een schreeuw maakte ze een poging om op een windclanner terecht te komen. Haar bloed ruiste en haar hart klopte in haar keel, ondanks dat ze nog weinig gevechtstrainingen had gehad wist ze dat ze dit kon... Of juist niet. Hoe deze dag zou gaan wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat Riverclan dit zou winnen en zij zou haar alles geven.

Tag: Open voor een Windclanner

Zo snel als hij kon, en hij was eigenlijk best snel, had hij achter zijn clangenoten gelopen. Er was geen tijd te verliezen, ze moesten de indringers uit het territorium jagen. Sissend richtte de kater zijn nekharen op waarbij hij zijn spieren aanspande en met luid gegrom zich in het strijdgewoel gooide. Er was zoveel aan de hand, zoveel bloed en zoveel emoties. Even slikte de flame point kater waarbij hij even de omgeving scande met zijn amberen ogen. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat klauwen een weg vonden naar zijn kaak. Al snel voelde hij bloeddruppeltjes op parelen uit de kleine wonde en sissend draaide hij zich naar de kat die hier verantwoordelijk voor was, een witte riverclanner. Boos sprong hij op, zijn nagels uitgeslagen in een poging op de ander te springen.

Tag: Frostbite

Net als vele van haar clangenoten, was Silverdew richting Heatherfields gegaan, om daar midden in een slachtveld terecht te komen. Bij het zien van de Riverclanners, voelde ze de woede door haar heen lopen. Arrogante visvreters... Het waren Windclanners die al het werk hadden gedaan. Windclanners die net zo goed de vos hún kant op hadden kunnen sturen. Maar nee, zij wilden persé een beloning, groter dan wat hun al was aangeboden. Wild keek ze in het rond, op zoek naar een slachtoffer. Al snel had haar slachtoffer in het vizier, en met uitgetrokken klauwen sprong ze op een Riverclanner, in de hoop om haar nagels diep in diens huid te zetten.

~ Tag: Open

De kater die hij aanviel, ontweek zijn klauw vrijwel volledig op één klein krasje na. De deputy bromde, zijn poot schoot door en hij kwam schuin voor de ander te staan. Deze haalde uit naar hem en vanuit deze positie was het moeilijk hem te ontwijken, waardoor Panther geraakt werd in zijn zij. Hij duwde met zijn schouder tegen de ander, in de hoop dat dit hem zijn balans zou doen verliezen. De wond in zijn zij deed pijn, maar was niet diep. De grote kater drukte zijn oren diep in zijn nek waarna hij hard gromde, om vervolgens richting de rechterpoot van de WindClanner te bijten. Vanuit zijn ooghoek zag hij commotie, waardoor hij kort afgeleid raakte; zijn liefde voor zijn clan was ontzettend groot en toen hij zag dat het Steppingstone was die neergegaan was, vergrootten zijn ogen zich ongelovig. Steppingstone, de lieve elder die geen vlieg kwaad kon doen, was gestorven in een gevecht. De wereld leek heel even op zijn kop te staan. Hij had haar haar naam nog gegeven, haar tot elder benoemd, iets waar ze totaal geen problemen mee had leken te hebben. Nee.. WindClanners waren goddeloze mormels. Keer op keer bleven ze het bewijzen.

Doordat hij zo afgeleid was door de horrorscene op het slagveld, wist Tigergaze hem hard in zijn schouder te bijten. Hard grommend trok Panther zich los, zag de ander dan niet wat er aan de hand was? Of had deze alleen focus op het gevecht. Een gigantische woede trok op in Panthergrowl. Hij kon niet eens tijd krijgen om te rouwen om het verlies van een prachtige ziel die nooit had moeten sterven. Als de WindClanner zo graag wilde vechten, zou hij ook een gevecht krijgen. Het was alsof de kracht van tien leeuwen in hem trokken, alsof StarClan zelf hem zegende met de essentie van zijn voorouders. Met een brul gooide hij zich op Tigergaze, probeerde hij hem tegen de grond aan te drukken en probeerde hij hem in zijn nek beet te pakken.

Totdat de WindClan medicine cat opeens tussen hen in kwam staan. Panthergrowl wilde net uithalen na de ander, maar hield zijn klauw net op tijd tegen; hij had veel respect voor medicine cats en hun band met StarClan, en vandaag zou niet de dag zijn dat hij er één per ongeluk zou slaan. Met een diepe frons en licht gevaarlijke fonkeling in zijn ogen keek hij haar aan, hij was middenin een gevecht, RiverClan had een kat verloren. Waarvoor stopte ze hem. Dit was niet iets wat op te lossen was met woorden. Haar uitspraak zorgde er echter voor dat zijn gevaarlijke houding compleet wegzakte. Zijn dochter? Zijn meisje was gewond? Met grote ogen staarde hij naar Routnose die uitlegde waar ze was. De schok van dat Chivy gewond was, maakte plaats voor woede, immense woede voor degene die schuldig was. "Wie heeft dit gedaan," siste hij. Hij voelde het gebeuren, maar kon er niks aan doen. De kater had altijd al last gehad van woedeaanvallen. En dan zakte alles qua moraliteit weg bij de anders zo strenge regelvolger.

Hij stampte langs de medicine cat heen, naar de plek waar ze hem toegewezen had. Hij baande zich in weg door de vechtende katten, iedereen aan de kant beukend. Hij haalde uit naar iedere WindClanner die op zijn weg kwamen. Zijn klauw sloeg naar een witte kater, in de hoop hem te raken in zijn nek. Vervolgens beukte hij tegen een rood-witte kat zodat deze hopelijk zijn balans verloor. Hij hapte naar het oor van een zwarte kater en probeerde hem zo op de grond te trekken. Alles om bij zijn dochter te komen. De woede die hij in zich voelde leek alles in hem over te nemen, als een virus dat in zijn aderen was gekropen en zich nu verspreidde tot in alle uitersten.

Toen zag hij haar liggen. Zijn meisje. Zijn Chivy. Ze lag daar, een beetje afgezonderd van de rest, maar toch nog gevaarlijk dichtbij het slagveld. Panther snelde naar haar toe en drukte zijn neus tegen haar wang aan. Oh god, ze ademde nog. Een opgeluchte zucht verliet zijn bek waarna hij een trillerige snik onderdrukte. Hij was zo bang om nog meer van zijn kinderen kwijt te raken. Hij zou het niet overleven als zijn dochter hem moest verlaten. Zijn blik gleed naar haar bebloede nek. Wie had dit in zijn hoofd gehaald, wie durfde een medicine cat aan te vallen. Hij zou deze clan tot de grond slaan. Hij  zou niet rusten voordat iedereen uit deze StarClan verdomde clan zijn toorn gevoeld had.

Tag; @Tigergaze @Routnose
Valt aan (kort); @Flashback (witte kat) @Undersea (rood-witte kat) @Crowfur (zwarte kat)

Bijna meteen nadat ze over het lichaam van de jonge kattin heen was gesprongen ontstond er chaos om haar heen. Een grote warrior die net nog met Stallionheart aan het vechten was stortte zich op Amberstorm af met de woorden “ze was slechts een kind!”, net toen ze haar bruine lijf op de andere warrior’s rug had vastgeklemd. Angst, paniek en woede vochten om dominantie in haar groene blik terwijl ze met een klap op de grond belandde, opnieuw. De klauwen van de Riverclanpoes raakten haar in haar achterhoofd en meteen daarna sprong een oudere grijs met witte kater op haar af. Blijkbaar was de elder iemand die goed in de clan gelegen had - waarom ze haar dan meenamen naar een strijdveld was maar de vraag, natuurlijk. Amberstorm slaakt een grauw van woedende pijn toen zijn klauwen in haar rug boorden. De kater vroeg om haar naam, waarop ze met al haar macht zich omdraaide zodat ze hem in de ogen kon kijken. ”Amberstorm”, spat ze hem toe, gif in haar stem. Het was duidelijk dat ze geen schrik had van hem of wie dan ook. Ondertussen sprong Lionpaw op de grote kater af, alsof de jonge poes een doodswens had. De apprentice riep haar toe te rennen, dat Windclan haar nodig had, maar ze kende de queen duidelijk nog niet. De slanke kattin maakte van de gelegenheid gebruik om op te staan, bloedend uit wonden uit haar nek en rug en bont en blauw geslagen maar met die kenmerkende koppigheid in haar blik. ”Windclan heeft me nu nodig!”, mauwde ze, haar blik furieus en duidelijk niet voor rede vatbaar. Lizardpath sprong ondertussen door het strijdgewoel door als een hyperactief konijn; ze fluisterde iets in het oor van de gestorven Riverclanner en was toen weer weg. Amberstorm sloeg geen acht op haar. De Riverclanner die als eerste op haar afgesprongen was toen ze de eerste Riverclanner aanviel na de dood van de poes werd ondertussen al bezig gehouden door Sugarcane en ook Stallionheart mengde zich in het gevecht door de grote kater aan te vallen. Amberstorm hijgde en keek om zich heen. Blijkbaar had heel Windclan besloten dat het hun taak was om haar te beschermen. Sinds wanneer was dat? Ze kon heus wel voor zichzelf zorgen, starclanverdomme! Nu leek ze zwak, net een kind vermoord en dan plots omringd door sterkere clangenoten. Niets kon ook ooit goed gaan voor haar. De grijs met witte kater liet alles daarmee echter niet gezegd en mauwde naar haar dat ze een onschuldige elder vermoorde waarvan ze duidelijk zag dat die hier niet hoorde. Uhm, hallo? ”Ze had hier helemaal niet horen zijn en dat is niét mijn schuld!”, riep ze de kater nog toe, haar stem langzaamaan schor wordend, maar hij en Stallionheart schoten al weg in een wirwar van ledematen en klauwen. En nu stond ze hier, bijna verlaten. Het voelde alsof de tijd stilstond, temidden van de grauwende katten. Bloed spatte in het rond en pijnkreten vulden de lucht; maar toch leek alles te vertragen. Waar ze zich daarnet nog zo machtig had gevoeld, omringd door haar clangenoten op weg om haar clan te verdedigen, voelde ze zich nu als een kleine kitten die beschermd moest worden. Absolute vossenstront, was het. Ze was sterk, ze was zelfstandig, ze was een warrior in Starclansnaam! Daarom stortte ze zich op de dichtstbijzijnde Riverclanner die haar blik ving. Hopelijk waren ze niet zo dom geweest om nog een elder of een kitten mee te nemen. Wat een stelletje mousebrains; en dan haar beschuldigen dat ze het maar had moeten zien? Oorlog was oorlog en zij was geen oppas voor zielige Riverclanners!


Tag: Puppysnarl, Sunlight, Stormwind, Lionpaw, Stallionheart, open voor een Riverclanner

Zijn uithaal was raak en bloed welde op uit de plek waar hij haar geraakt had. Hij zette zich schrap toen de leidster in elkaar zakte, klaar om te springen of althans daar leek het op. Als ze zoveel honger hadden, hadden ze het aanbod gewoon moeten accepteren, dan was er geen gevecht gekomen, maar voor hij daar wat over kon zeggen kwamen de volgende woorden bij hem aan. "Wat?" Wat hadden ze met Oceanstar gedaan? En waar was ze überhaupt? Hij wilde zijn bek opentrekken om te vragen wat ze hadden gedaan met zijn zus, maar Butterstar was al naar voren gesprongen voor hij er erg in had. Hij was dan ook traag in zijn reactie op de aanval die gericht was naar zijn buik. De pijn die volgde deed hem uit de weg springen, maar hij wist dat hij traag was geweest. Bloed begon zijn buikvacht te besmeuren en hij wist dat als de nagels iets dieper gegaan waren het serieus was geweest. Voor hij weer richting de leidster toeging om aan te vallen had hij een vraag waar hij antwoord op wilde. "Wat heb je met Oceanstar gedaan?" Hij moest het weten.

Tag: @Butterstar

Met de dag werd de waas voor zijn ogen groter en groter. Het was een verschrikkelijke ervaring die hij weg wenste, maar veel kon hij er niet aan doen... En vertellen tegen anderen deed hij al helemaal niet. Kort knipperde de kater echter even toen hij zijn moeder hoorde. Hij had erop gestaan niet lang in de medicine cats den te liggen... Dus ondanks alles nam hij deze kans met beide poten vast om te bewijzen dat hij genoeg geheeld was om terug naar zijn warrior taken te gaan. De rode kater had eerst geen moeite met de groep te volgen, maar af en toe struikelde hij toch over het een en ander heen, hij zag het immers niet aankomen. Een tunnelvisie noemde men het ook. Elke val liet zijn kop ruisen en sudderen van de pijn, maar hij beet door en vervolgde zijn tocht. Door zijn trage gang kwam hij dan ook redelijk aan bij het gevecht.... En op dat ene moment snapte hij waar hij zichzelf in had gewerkt. Alles was een waas, een donker iets, hij zag niet wie wie was... En de geuren van wind en riverclan waren zodanig met elkaar verstrengeld dat de kater de twee niet uit elkaar kon halen. Wel meteen voelde hij hoe zijn goede moed en kracht in zijn poten zakte, twijfel... Even slikte de rood gestreepte kater... maar honger knaagde aan hem. Niet alleen dat, maar ook zijn plicht. Met een korte beweging van zijn hoofd schudde hij de twijfel van zich af en stortte hij zich in het gevecht, zijn klauwen schoten naar voren in een poging een wazige beeld van een ander te raken.

Tag: Open, Outrage ziet niet goed dus dit kan zoal River als Windclan kat zijn

De andere apprentice reageerde niet helemaal zoals verwacht, wat haar van haar stuk bracht. De kater leek angstig, doodsbang, zelfs, van haar; zo intimiderend was ze toch niet? Littlepaw liet hem los en zette een stap naar achter. "Sorry!", mauwde ze met een hoge, pieperige stem vlak voor een grotere windclanner op haar afstormde en een klap in haar gezicht wou geven. Littlepaw liet het maar voor bekeken. Ze draafde snel weg, net op tijd of ze had een klauw in haar snuit gehad. Haar turquoise blik gleed over het strijdveld tot ze haar vader zag. Ze zuchtte even opgelucht en liep op hem af; maar hij herkende haar schijnbaar niet, want de veel grotere kater stortte zich op haar alsof ze een vijand was. Littlepaw piepte verschrokken, haar ogen groot van ongeloof. "Papa!", schreeuwde ze bang toen ze zijn klauwen in haar vel voelde boren. Auw, dat deed pijn, wat deed hij toch?

Tag: (Littlepaw, Mourningchant) Outrage

Haar aandacht was totaal niet meer bij haar zelf en ging volledig naar het hele schouwspel voor haar. Ondanks dat leek alles alsnog langs haar heen te gaan zonder dat ze echt mee kreeg wat er nu gebeurde. Chaos. Pure chaos. Was dit waar ze al die tijd naar terug hadden verlangd? Was dit wat het was om een warrior te zijn? Moonpaw schrok op toen er een WindClan apprentice op haar af sprong en naar haar blies. Zijn vacht stond omhoog, een dreigende houding. Haar oren gingen automatisch platter, maar haar houding veranderde nog niet veel. Nu ze even had bewogen en uit haar verstijfde houding was gesprongen, voelde ze haar lichaam trillen van alle emotie. Ze moest vechten met deze WindClanner, dat was wat haar Clan van haar verwachtte. Ze probeerde naar de ander te fronsen, en sloeg haar poot naar hem uit, zonder haar klauwen uit te slaan. Alles was een warboel in haar hoofd. Steppingstone, lieve Steppingstone, had nooit mogen sterven hier.

@Hawkpaw*

Aspenpaw voelde steeds meer zelfvertrouwen naar binnen sijpelen. Hij sloot compleet de omgeving buiten. Zijn zicht was slechts op één ding gericht: de WindClanner voor hem. Al het geschreeuw en gekrijs om hem heen was slechts doffe, woordloze klanken. Hij kneep eens met zijn ogen en probeerde zijn zicht weer scherp te krijgen. Toen hij de poot van de poes met zijn nagels raakte gromde hij triomfantelijk. Nu moest hij druk blijven houden. Hij bleef sprong naar voren, maar voor de laatste stap steigerde hij omhoog en probeerde de poes bij haar schouders te grijpen en haar zo naar de grond te werken. Kort zou zijn buik zichtbaar zijn, maar hij werd overmoedig en wilde deze strijd zo snel mogelijk voorbij laten gaan. Ze was al geraakt, één poot was zwakker geworden. Misschien was ze minder snel, minder stabiel. En als hij eenmaal zijn grootte op haar zou weten te krijgen, was het slechts een kwestie van klauw en tand.

Tag: Shikrapaw

Toen Evergreen met de rest van haar clan op de heide aankwam, vroeg ze zich in eerste instantie vooral af waar Butterstar was. Waarom leidde zij haar clan niet in de strijd? Waarom liet ze zoiets aan haar deputy over? Twee leiders afwezig bij een gevecht als dit... het zinde Evergreen niet, en toen Butterstar even later ten tonele verscheen, liet Oceanstar zich daarentegen nog altijd niet zien. Had Butterstar haar ergens gevonden in het territorium? Had ze haar iets aangedaan? Iemand zou naar Oceanstar op zoek moeten, maar ze konden hier geen kat missen. De strijd ging er heftig aan toe. Zo heftig dat katten nauwelijks nog letten op wie ze aanvielen. Een RiverClan elder lag dood tussen de heidestruiken - wat deed een elder hier? - en Chivysniff was bijna gevolgd, Chivysniff, en medicine cat, in StarClansnaam! Foxdung, waar zijn we mee bezig? dacht Evergreen. Waren de grensgevechten van vroeger ook zo geweest? Veel eer was er nooit geweest, maar dit... Ze kon echter niets doen. Haar eerste en enige taak was het beschermen van haar clangenoten, het verdedigen van haar territorium. Toen ze zag hoe Butterstar zich op Northdrift stortte, aarzelde Evergreen niet. Northdrift had een grove fout gemaakt, maar het was aan WindClan om haar daarvoor te straffen, niet aan Butterstar, die ongetwijfeld voor de doodstraf zou kiezen. Evergreen baande zich een weg door de chaos, maar zag al van verre dat ze te laat was; Northdrift zakte slap neer. Nu stond Panthersoul tegenover de RiverClanleidster. Evergreen versnelde haar pas. De kater was een goede warrior, maar Butterstar had meer vechtervaring dan hij. Hij mocht niet zo eindigen als Northdrift.
Toen ze dichtbij gekomen was, ving ze Butterstars woorden op, en daarna Panthersouls vraag. Evergreen stortte zich naar voren, de laatste staartlengtes overbruggend in een grote sprong om zich op de RiverClanleidster te werpen. "Waar is ze?" grauwde ze. Wat had Butterstar gedaan?

Tag: Butterstar en Panthersoul

---

Homepaw

Homepaw volgde haar clangenoten vastberaden. Dit was waar ze al die manen voor getraind had, alleen nog maar harder sinds de dood van haar moeder. Om te vechten. Om te winnen. Om te zorgen dat er nooit meer iemand doodging. Ze had het haar doel gemaakt om alle vossen in de wereld dood te maken, zodat ze nooit meer een slachtoffer konden maken.
Ze was dan ook nogal verbaasd toen ze aankwam op de plaats van gevecht en er nergens een vos te bekennen viel. Daarentegen waren er wel heel veel RiverClanners, en ze leken niet zo aardig. Moesten ze daar tegen vechten? Tegen andere katten? Was dat een ding? Ietwat in de war keek ze om zich heen, maar toen ze al haar clangenoten RiverClanners aan zag vallen, besloot ze dat dat blijkbaar was wat zij ook moest doen. Al gauw werd haar ook wat persoonlijkere motivatie aangereikt, want een nogal grote RiverClanner was aan het vechten tegen haar kleine zusje. Dat ging zomaar niet! "Blijf van mijn zusje af, visvreter!" Het was een woord dat ze andere katten had horen gebruiken en het leek haar wel gepast. Terwijl ze dit riep, stormde ze naar voren als een witte, pluizige tank, veel groter dan de meeste van haar clangenoten. Als een stormram wilde ze tegen de kater aanbeuken, hem wegduwen van haar zusje. Want in gedachten had ze het lichaam al zien liggen, zoals dat van mama, die nare, donkere dag... Dat mocht niet gebeuren. Ze zou het voorkomen!

Tag: Spiderpaw en Beartooth

DE kat die hij had besprongen was klein en fragiel, dat zag hij door de waas heen. Ze was niet veel meer dan een apprentice en dus schatte Outrage zijn actie in. Als hij haar bang maakte en wat verwonde zou ze vast bang weglopen, er zou niet meer bloedvergiet moeten komen dan dat, dan was het goed en dan was het gedaan. Grommend plofte hij dan ook neer op de apprentice, zijn mond sperde zich open in een gemene grauw waarbij zijn sneeuwwitte tanden zichtbaar werden. Hij zou bewijzen dat hij klaar was om zijn rang weer op te nemen. Hij krulde zijn lip wat meer op, haalde zijn klau- "Papa!",
In een hartslag voelde hij al zijn emoties, alle woede en alle haat, naar zijn poten zakken. Zijn hart verkleinde zich en zijn moed en doorzettingsvermogen vervloog hem in enkele seconden. Zijn groene kijkers werden groter.. Troebel zelfs, opdat tranen begonnen op te wellen in zijn ogen. DE nagels die eerder in zijn dochter hadden gezeten werden meteen uit haar gehaald. Hij voelde zijn hart als een wilde tekeer gaan. Wat was dit? Dit kon niet zijn? Waarom... "Little... Lieverd... I-ik meende het nie-" Een hevige klap tegen zijn zij zorgde ervoor dat de massieve rode kater neerviel. Gespannen, maar vooral paniekerig, schoot hij overeind... Kijkende naar de bruine waas die hem zojuist weg had geduwd. Huh? "Wat ben je in StarClan's naam aan het doen?!" DEze stem herkende hij niet en zelfs het postuur en de kleur leek hij niet meteen te herkennen. Een Windclanner? Waarom deed hij dit? Even liet de rode kater zijn kop hangen, tranen prikkende in zijn ogen. Hij was zijn moed verloren. Een vader die zijn dochter aanviel... Een echt monster. Wat was hij nog waard als hij dat werkelijk was?

Tag: Tigergaze & Littlepaw (+ Routnose)

Haar vader stopte bijna onmiddelijk. Tranen welden op in haar turquoise ogen toen ze hem aankeek, angstig en verward. Toen een Windclanner zich echter met volle kracht tegen de rode kater gooide, moest ze hem wel beschermen. "Nee, papa!", piepte ze, haar stemmetje hoog en hees, terwijl ze zich voor haar vader plaatste om hem te beschermen. Hij meende het niet zo, het was vast in het strijdgewoel een vergissing geweest. Waarom anders zou hij haar aanvallen? Desondanks moest ze hem beschermen, want hij was haar vader en ze hield van hem - wat hij ook zou doen. Met betraande ogen keek ze de Windclanner in de ogen, maar er zat een koppigheid in haar blik die ze duidelijk van haar moeder geërfd had.

Tag: Tigergaze, Outrage