IN MY REMAINS

Acorndust leek van slag bij het zien van het slagveld. Het enige wat Settledpaw kon en durfde was bevelen opvolgen, daarom liet hij strak langs zijn mentor, bang om onder zijn veilige vleugel vandaan te kruipen. Niemand leek hen te willen aanvallen en wisten zonder verdere problemen door het strijdgeweld te kunnen sluipen. Settledpaw bleef laag bij de grond en zijn ogen waren groot bij alles wat hij zag. Beelden die hij nooit meer uit zijn geheugen zou kunnen wissen.
Totdat plotseling Acorndust met een willekeurige WindClanner begon te praten. Kennelijk kon hij Oceanstar ook niet vinden en vroeg hij het aan de eerste de beste kat die niet verstrengeld was met een RiverClanner. Settledpaw zijn oren drukten zich in zijn nek toen hij de woorden van de poes hoorde. Oceanstar was er niet? Waar dan wel? En WindClan had een RiverClan elder vermoord? Was dat niet tegen de Warrior Code? Met een vragende en angstige blik keek hij Acorndust aan. Zijn mentor wist wel wat te doen. Want Settledpaws brein was overweldigd door alle gewelddadige prikkels.

"Je miauwt uit je nek vissenbek" Een grijns kwam rond Stormwinds bek toen hij zag dat hij op een gevoelig punt had gedrukt. De krassen die hij over zijn lichaam had voelde hij voor een seconde niet omdat hij wist dat hij nu mentaal de overhand kon hebben op de kater. "Ik miauw uit mijn nek? Oceanstar wordt op dit moment aangevallen door een BloodClanner en jullie zijn niet eens naar haar gaan zoeken. Doet WindClan niet meer aan patrols." Stormwind verzamelde alle kracht die hij nog had en vroeg zijn voorouders stilletjes om op hem neer te kijken en hem meer kracht te geven om dit te winnen voor zijn clan. Hij schoot naar voren en probeerde weer uit de halen naar de oren van de kater voor hem. "Wie is hier nou dom?" brulde zijn diepe stem zwaar naast het oor van de kater.

Tag: Stallionheart

Riverclan had een elder meegebracht en niemand wist waar Oceanstar was? Een frons verscheen op zijn gezicht en deze werd alleen maar dieper met elke woorden die de warrior voor hem sprak. Als hij het zich goed herinnerde was Steppingstone een kitten van Butterstar en Stormwind, dus dat het uit de hand gelopen was verbaasde hem ergens niet. Maar was er dan echt niemand die al een keer had gedacht dat dit te ver ging? Hij schudde zijn kop en richtte zijn blik op de poes voor hem. "Dankje." Begon hij. "Als advies wil ik je meegeven om je niet meer in het gevecht te mengen, want dit is geen normaal gevecht meer." Het was aan haar of ze zijn woorden op zou volgen of niet. Hij draaide zich om richting Settledpaw en vind de blik op die de apprentice naar hem wierp. Zijn blik werd wat zachter en hij streek kort zijn staart langs zijn apprentice heen. "Laten we nu teruggaan naar de heuvel en daar wachten op Tallstar. Dan kunnen we daarna kijken wat we gaan doen." Hij wilde het liefst niet veel langer hier lopen, want het zou hem niks verbazen als zij ook aangevallen zouden worden.

Tag: @Mourningchant & @Settledpaw

Acorndust pleidde de WindClanner om te stoppen met vechten. Maar zou ze wel luisteren naar een ShadowClan deputy terwijl haar clangenoten om haar heen dood neervielen aan de klauwen van RiverClan? Settledpaw wist maar één ding: dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde zijn. Zoals Acorndust zei, dit gevecht was niet normaal. Katten hoorden andere katten niet te vermoorden in een gevecht. Dat was fout. Settledpaw kalmeerde iets toen zijn mentor zijn staart over hem heen liet glijden en een zucht rolde over zijn lippen toen hij zei dat ze terug gingen naar de heuvel. Settledpaw maakte meteen een rechtsomkeert en begon te rennen naar de plek waar ze vandaan kwamen. Misschien was Tallstar al wel weer terug. Zijn blik om hem heen zocht weer naar zijn RiverClan zusje, maar hij kon Littlepaw niet meer vinden. Bezorgdheid wakkerde in hem aan. Ze was de enige RiverClanner die niet dood mocht. Alsjeblieft StarClan, sta haar bij!

Tag: Acorndust

Het bracht dingen in perspectief, om zo aan de zijkant te staan van een gevecht. Nu het bleek dat zijn dochter veilig was, en dat degene die haar aangevallen had dood was, dwong hij zichzelf te kalmeren. Want dat de aanvaller van zijn dochter dood was, betekende ook dat de warrior code overtreden was. Door één van zijn warriors. Toen hij het slagveld rondkeek vergrootten zijn ogen zich wat.

Want wat hij zag was iets wat hij zich nooit voor had kunnen stellen dat er zou gebeuren. Links en rechts vielen katten neer, om nooit meer op te staan. Het lichaam van Steppingstone lag op nauwelijks vijf meter afstand van hem. Toen hij langs een aantal katten heen kon kijken, zag hij ook Beartooth liggen. Een trouwe warrior, een goede warrior. Een warrior die nog vele moons ouder had moeten worden. Ook WindClanners waren gesneuveld. De she-cat die zijn dochter aangevallen had was nauwelijks herkenbaar door haar wonden. Wie had dat gedaan.. Het leek alsof er een hond op los was gelaten. Panthergrowl klemde zijn kaken op elkaar. Dit was niet hoe het moest gaan. Doden was tegen de warrior code.

Het begon te regenen. Berouw sloeg toe in de deputy zijn hart. Nee, hij had geen spijt van de beslissing om WindClan aan te vallen. Dat was iets waar hij zeker van was dat het een goede keuze was geweest. Maar hij voelde de pijn die in de lucht hing, zag apprentices huilen en vechten om hun gestorvenen te wreken. En hij wist dat dit niet goed was. Hij wilde er een einde aan maken, maar wist dat dit niet kon; dit gevecht moest uitgevochten worden, hoeveel bloed dit ook zou kosten, niet omdat hij dit nou zo graag wilde, maar omdat er anders geen uitslag zou komen en dit leiden allemaal voor niks zou zijn geweest.

Dus bleef hij bij zijn dochter staan, om haar te bewaken van dit verschrikkelijke gevecht.
Iedereen die te dichtbij kwam, kreeg een klap naar zijn kop.

Opnieuw weerklonk er een kreet door de lucht. Hij herkende de stem. Met verschrikte ogen keek hij op; nee, niet ook Coyotepaw. Niemand zou ook zijn tweede dochter aanvallen. Maar toen zag hij haar, en ze rende op hem af, en hij wist waarom ze geschreeuwd had. Ze was bang voor het leven van haar mentor. Hij wenkte haar, glimlachte zachtjes, maar de glimlach bereikte zijn ogen niet. Kort gleed zijn blik naar Tallstar, en wat hij daar zag, maakte hem woedend. De ShadowClan leider had het lef om hem aan te kijken met een blik van meerwaardigheid. Alsof hij ver boven dit gevecht stond. Panthergrowl gromde. Hij wist niet hoe het was om middenin de storm van een strijd te staan, zonder dat er een uitweg leek te zijn, met dode lichamen om je heen.

Toen de twee hem bereikten gaf hij Coyo een lik over haar kop. "Ze is alleen aan het slapen, Co, ze wordt vanzelf weer wakker," stelde hij haar gerust, al twijfelde hij zelf aan zijn eigen woorden. Het was vaker gebeurd dat katten nog wel leefden, maar ook niet meer wakker werden. Een eeuwige slaap. Hij hoopte met heel zijn hart dat zijn Chivy, zijn mooie mooie meisje, geen doornroosje zou worden. De stekende opmerking van Tallstar deed hem doen opkijken met vuur in zijn gele ogen. "Spreek niet over dit gevecht als een dwaze kitten, Tallstar. Je kijkt ernaar als buitenstaander en maakt het niet mee, je hebt geen idee hoe dit is," gromde hij woedend, maar deed verder niets. Hij zou de clanleider niet meer aanvallen dan met woorden, want ze konden het zich niet veroorloven om ook tegen ShadowClan te moeten vechten. "Butterstar is bezig. Wat je met haar wilt overleggen, kan ook met mij." Zijn blik gleed naar de vacht van Butter, die ergens tussen de vechtende katten was. Ze vocht tegen twee katten tegelijkertijd. Hij herkende Everstar. Dat zag er niet goed uit, als geen van zijn clangenoten haar zou helpen, zou hij dit moeten doen. Hij keek terug naar Tallstar. Vertel wat je zeggen wilt, want ik heb niet de hele dag de tijd.

@Coyotepaw. @Tallstar

Ze was zo opgewonden geweest! Zo blij, zo vol goede moed! Want vandaag zou ze zich bewijzen aan iedereen, zou ze die stomme konijnen eens laten zien wie de baas was! Ookal was haar lichaam zwak en ookal brandde haar kleine buikje van de honger, haar blauwe ogen hadden vol vuur gestaan. Maar dit was niet zoals ze hoorde in de verhaaltjes, dit was niet het glorievolle beeld dat ze had va een gevecht. Nee, overal waar ze keek zag ze bloed, dood en verderf. Ze waren geen helden, er was geen goed of kwaad, er waren alleen twee kanten die vochten om hun levens. Lang durfde ze niet te kijken, want haar ogen vielen op het lijk van een Windclanner. Gesneuveld door de klauwen van een van hun, maar trots kon ze niet voelen. Alleen angst, koude angst die haar oren in haar nek legde en haar lijf deed rillen. Nee! Nee! Ze zou niet zwak zijn, ze zou niet huilend haar mama en papa zoeken, vandaag moest ze zich bewijzen. Ja, ook zij was net zo sterk als de rest! Ook zij zou vechten! Wanhopig speurde haar ogen het veld af, totdat ze zag dat Butterstar aan twee kanten werd aangevallen. Oké, 10 seconden, ze had alleen 10 seconden van dapperheid nodig, en dan zou ze Butterstar redden van die twee monsters. "Laat haar met rust!" gilde de poes en rende op de rossige poes af die haar leader belaagde. Ze was vele malen ouder en sterker dan het uitgemergelde, zwakke poesje. Maar ze moest en zou zich bewijzen, hoe dan ook! Met haar scherpe klauwtjes haalde ze uit naar de wang van de poes en probeerde in haar oor te bijten. Zag je dit pap? Zag je dit Butterstar?

Tag: Panthersoul, Evergreen & Butterstar

Het ging zo snel, het ging allemaal zo snel. De RiverClanner was gevallen, maar daarmee was de strijd nog niet gestreden. Even was het voor allen wat onduidelijk wat er nu moest gebeuren, maar toen verscheen een volgende RiverClanner en Homepaws ogen werden groot toen de jongere apprentice met een luide schreeuw op haar af vloog. De klap die ze verwachtte kwam echter niet, want een clangenoot ving hem voor haar op. Homepaw legde haar oren in haar nek bij het geschreeuw. Wat moest ze doen? Wat moest ze doen? Littlepaw had net geroepen dat ze moesten stoppen, maar de RiverClanner viel nu toch weer aan, en Littlepaw zakte ineen. Homepaw wilde zich al op de grijze kat storten, maar haar zusje was haar voor. En nu was het een RiverClanner die zei dat ze op moesten houden met vechten. Wat moest ze doen? Vechten? Niet vechten? De nieuwe RiverClanner boog zich over Littlepaw heen en Homepaw wilde haar wegduwen tot ze zag dat de apprentice huilde. Homepaw zette verward een stap terug, en weer vooruit. Ze moest Spiderpaw helpen! Maar Littlepaw had gezegd dat ze moesten stoppen... Maar die grijze RiverClanner had Little misschien wel doodgemaakt! Maar een andere RiverClanner huilde nu weer... Maar om hen heen ging het gevecht gewoon door! "Ga weg!" schreeuwde Homepaw radeloos, haar oren plat in haar nek, haar vacht dik opgezet zodat ze nog groter leek dan ze was, en ze legde zo veel woede en dreiging en kracht in haar stem als ze maar kon. "Ga weg, of ik maak jullie dood!" Ze kon het hoor, ze had het net ook al gedaan! Een klein beetje dan. Niet dat ze nog eens iemand dood wilde maken. Ze wilde gewoon dat het stopte. Ze wilde niet dat iemand anders iemand doodmaakte. Ze wilde dat ze allemaal weggingen en dat Littlepaw bleef leven en dat het allemaal maar een spelletje was en er niemand echt dood was, dat ze allemaal weer tot leven zouden komen, zelfs mama, en dat alles weer goed was.

Tag: apprentice gathering rond Beartooths lijk

De pijn was het enigste wat Littlepaw nog kon registreren. De ondraaglijke sensatie die van zijn nek door tot zijn onderbuik pulseerde. Alles daarna deed helemaal geen zeer gek genoeg. Hij ademde steeds langzamer. Voelde zich zo moe dat hij wel een hele maand slapen kon. De stemmen die hij eerst zo duidelijk had gehoord waren ook weggevaagd. Is dit het? Is dit hoe het voelt om dood te gaan? Vroeg hij zich af. Met zijn ogen dicht kon hij alleen nog maar het licht zien dat steeds groter en groter leek te worden. Een kat zei zijn naam. "Littlekit, Littlekit" maar dat vond hij maar gek. Hij heette al lang een Littlekit meer. Hij was nu Littlepaw. Mama? Was het zijn moeder die daar riep? Wiens zachte stem van ver weg klonk. Voor hem. Bij het licht?"Littlepaw?" Iemand anders zei nu zijn naam. Achter hem. Weg van het licht. Zijn huidige naam. Ze zei het zo zacht dat hij het misschien wel eens gedroomd kon hebben. Ga alsjeblieft niet dood, Littlepaw! Hij kreunde zachtjes. Alsjeblieft! Langzaam opende hij zijn blauwe ogen. Hij kon nauwelijks de omgeving onderscheiden van elkaar. Het was één onduidelijke waas. Maar toen hij op keek zag hij twee blauwe ogen die op hem neer keken. Zijn onderlip begon te trillen en hij glimlachte zachtjes. "Blizzardpaw," Zei hij met een klein stemmetje. Hij voelde zich gelukkiger dan hij zich ooit had gevoeld. Ze had gelijk gehad. Ze was helemaal niet eng. Hij duwde zijn neusje tegen haar voorhoofd. Ze was vriendelijk, en zacht en rook naar bloemen. Littlepaw liet zijn hoofdje weer in het gras vallen en glimlachte breed. "Ik ben blij dat je naar mijn kant van de rivier bent gekomen." Murmelde hij oprecht. "Je bent helemaal niet eng."  Hij sloot zijn ogen voor een tel en haalde de herinnering op.

"Geen onnodig bloedvergieten meer, geen ruzies meer, geen grenzen meer.” Ze zuchtte. “Ik heb van de elders een verhaal gehoord over de Clans die samen moesten reizen en op elkaar moesten rekenen tijdens deze reis. Wat zou ik graag terug willen gaan naar die tijd, alleen maar omwille van de onbestaande Clanrivaliteiten die we nu wel hebben.” Ze liet een zucht varen, maar keek Littlepaw wel aan met een glimlach. “Al heb je bij deze mijn woord, Littlepaw, dat ik je niet zal verwonden als onze Clans ooit tegenover elkaar moesten komen te staan. Geen druppel bloed zal je lichaam verlaten dankzij mijn toedoen, ik beloof het je.

Littlepaw hoorde het haar nog zeggen en hij was blij. Ze had haar woord gehouden. "Je hebt niet gelogen." Zei hij en zijn ogen fonkelde. Hij duwde zijn neusje tegen de hare aan en snorde zacht. Het was allemaal goed. Hij voelde helemaal geen pijn meer. Hij voelde zijn hele lichaam niet eens meer. Alsof de pijn verdween toen hij haar had aangeraakt. "Dankjewel." Murmelde hij, en zijn ogen vielen dicht.

Note: Littlepaw was verlamd geraakt en voelde daarom geen pijn meer.

Woede. Er was zoveel woede. Dit gehele gevecht was verkeerd, het was chaos... En er waren zoveel katten die ten onder gingen. Grenzen werden verlegd, maar op een negatieve manier. Zo deed ook Honeypaw dat. Haar acties en halen waren niet langer gemikt om de ander een wondje toe te brengen... Nee, ze haalde echt uit naar de ogen en neus van de ander. Zoals men zei; een oog voor een oog. Voor zover de grijze poes het wist was ze haar oog kwijt. De linkerkant van haar gezicht pulseerde van de pijn en bloed sijpelde uit de verse wonde die gemaakt was. Het brandde tot diep in haar kop... En het maakte haar gek. Ze wilde dat windclan weg ging. Ze wilde niet verliezen, ze wilde doorgaan, doorgaan tot het bittere einde. Ze siste luidkeels en ontblootte haar tanden, zich klaar zettende om de ander te bespringen zoals ze bij de andere windclanner had gedaan. Die stond namelijk niet meer op... Dus als ze dat bij elke windclanner deed dan hadden ze gewonnen. Natuurlijk wist ze niet meer dan dat. Ze was nog jong en ze had nog nooit een training over vechten gehad, over verwondingen. Ze wist niet dat de ander aan het sterven was... En dat door haar toedoen. Ze reageerde op puur instinct, op pure emoties... Een nieuwe riverclanner mengde zich in de chaos van de jongeren. Het was Blizzardpaw, een jonge witte poes. Wel meteen staakte Honeypaw haar actie van eerder, ze zou Spiderpaw niet bespringen. Even vernauwde de grijze kattin haar oog wat toen deze iets speciaals deed. Ze ging voor de vijand staan, als een soort van schild. Verrader. “Houd op!” Maar Honeypaw hield niet op. Ze vocht verder met de gestreepte poes die haar de verwonding op haar gezicht had gemaakt, furieus en verdrietig om de pijn die op haar kop brandde. Als de ander dat nou niet gedaan had was alles kips geweest. Dan was Honey gestopt met haar actie, dan zou ze afstand genomen hebben. Maar nu niet. De windclanner had haar enkel bozer gemaakt. “In de naam van StarClan, houd op!” Ze gromde even en haalde nogmaals uit naar het oog van de oudere poes. Ongetemde energie stroomde door haar lijf heen. Het deed zoveel pijn, alle spanning, maar ze zette door. Blizzardpaw ratelde nog door over trainingen en eer. Maar er was geen eer in dit gevecht, enkel de levende en de doden; de winnaars en de verliezers. Alles werd volledig gebroken.
“Jullie verbreken allemaal de warrior code! Straks raken we StarClan nog kwijt door jullie stomme gedrag!” De stem van Icepaw brak door het schrille geschreeuw van de slachtoffers door. Woede laaide op in de borstkas van de kattin. Ze was gebouwd om te vechten, mentaal en fysiek, en dat was er duidelijk aan te zien. Ze deed enkel maar wat er van haar werd verwacht; vechten met de tegenstander en ze een voor een onschadelijk maken. “Ja we moeten onze leiders volgen maar de warrior code bestaat niet voor niks. Echt iedereen hier is geen haar beter dan BloodClan!” En toen verscheen er iemand nieuws voor haar neus. Haar klauw schoot woest zijn richting uit, het was immers een haal naar de kip van Spiderpaw geweest. Ze wist niet of ze de ander of de windclanner meehad in die haal... Haar woeste geklauw van eerder riep ze al snel tot een halt. Icepaw, de idioot verrader. Ze snoof even luidkeels, haar oog strak gericht op de rossige kater. Voor even stond ze dan ook stil, haar ademhaling gehaast en gespannen. Ze stond klaar om elk moment een nieuwe kat aan te vliegen, hoe gewond ze ook was. Eenzame tranen stroomden uit haar rechteroog, het enige oog dat ze open had. Het ander traanden niet meer, het bloedde gewoon. Ze had het dicht geknepen. De schade was voor haar en de rest van haar omgeving nog een raadsel... Maar ze had al zo'n idee aan de pijn die ze voelde. Voor even verzwakte haar strijdlustige blik toen ze Icepaw probeerde aan te kijken. Ze wist helemaal niet wat ze moest doen. Ze was jong, bang en gewond. Boos was ze, woest zelfs... Hoe moest ze dat ooit allemaal onder controle hebben? "Ga weg!" Klonk er plots van de witte windclanner af. De haren in de nek van Honeypaw gingen meteen overeind staan en haar klauwen kwamen meteen terug uit hun hulsel. Ze gromde en zwiepte furieus met haar staart. Ze was on edge, het minste zou haar terug wild maken, haar terug laten klauwen. Het enigste wat tussen haar en de realiteit van de zaak stond... Was Icepaw. "Ga weg, of ik maak jullie dood!" Klonk er van haar af. Wel meteen siste Honey, de rest van haar haren rezen meteen op terwijl haar ene oog zich vernauwde, ansgtig maar ook vastberaden. Met een dik gezette staart en met een sudderend lichaam bleef ze daar staan. Even keek ze terug naar de rossige kater voordat ze weer naar de witte apprentice keek. Haar poten jeukten om de ander aan te vallen. Ze was gevaarlijk. Gevaarlijk voor haar en haar clangenoten.

Tag: Apprentice trouble

Met de manen was ze gekalmeerd en eerder een achtergrondfiguur geworden, hoe intens en actief ze in haar jongere tijd ook geweest was. Niet dat ze nu zou oud was, niet dat ze nu zo depressief was - of dat ze überhaupt meer nadacht dan vroeger. Ze liep nog steeds tussen het gevecht als een fladderende vlinder, maar nu was het eerder een rustige vlinder in plaats van een vlinder die catnip op had. Oh, ze vroeg zich soms wel af hoe het moest zijn om catnip gesnoven te hebben - misschien zou ze er wel heel kalm van worden. Haar turquoise blik gleed op een flurry van vachten vlak naast haar. Eén riverclanner en één windclanner, allebei groot en fluffig en zo ontzettend schattig. Islandbird giechelde even, als een kleine kitten, alvorens zich tussen de twee katers te storten alsof dit een spelletje was. Tuurlijk, katten hadden pijn en gingen dood - maar de dood was niet het einde, dus waarom er schrik van hebben?

Tag: @Stormwind @Stallionheart


(also als een teamlid dit leest zou die miss zo vriendelijk willen zijn island's naam naar islandbird te veranderen? thanks <3)

Littlepaw bleef zich door het gevecht worstelen, pootje voor pootje, haar blik gefixeerd op Coyotepaw en Panthergrowl en het grijze lichaam van hun medicine cat. Ze merkte niet eens op dat met Shadowclan ook haar broer erbij was gekomen, of dat die op zoek was naar haar. Uiteindelijk kwam ze bij het groepje terecht. Littlepaw negeerde de twee katers volledig en richtte zich met grote blauwe ogen op Coyotepaw. Ze durfde niet te kijken naar Chivysniff, die er oh zo levenloos bij leek te liggen. Zolang ze maar niet keek zou er niets aan de hand zijn. Zolang ze maar niet keek was Chivysniff nog de springlevende kat die ze kende. "Ben je oké?", vroeg ze dan maar aan haar vriendin, al zag die er ook volledig onbeschadigd uit. Minder beschadigd dan de calico zelf, in ieder geval, die verschillende ondiepe krasjes had over haar hele lichaam - maar in ieder geval had ze geen grote wonden die meteen aandacht nodig hadden.

Tag: (Tallstar, Panthergrowl, Chivysniff) Coyotepaw
(soort van dubbelpost maar ach)

Ze sloeg erin haar nagels in de rug van Puppysnarl te slagen, waarop die zich liet vallen zodat de slankere Windclanner onder haar geplet raakte. Amberstorm kreudne toen de lucht uit haar longen gedrukt werd en toen ze de snuit van de Riverclanner aan haar achterpoot voelde stampte ze hard achteruit, in haar mooie gezichtje, haar klauwen uitgeslagen met de bedoeling om zo veel mogelijk schade aan te richten. Ze worstelde en klauwde en gebruikte haar slankheid om onder de ander vandaan te proberen komen, niet echt lettend op welk deel van de kattin ze nu eigenlijk aan het bewerken was met haar klauwen.

Tag: Puppysnarl