IN MY REMAINS

Hij had zijn tanden nog maar amper in het nekvel van de apprentice weten te zetten, toen hij plots geschreeuw hoorde, waarvan hij vrij zeker was dat het voor hem bedoelt was. Hij besefte zich nog niet eens wie het was toen hij scherpe nagels langs zijn nek voelde gaan en bloed welde vrijwel meteen op en niet zo'n klein beetje ook. Zijn vacht was snel genoeg besmeurd met bloed, ook al had hij het moment nog wel door dat de shadowclan deputy erbij kwam. De vraag werd gesteld waarom hij er was, maar een antwoord erop werd niet gegeven voordat de stem van Stallionheart over het veld heen galmde. Was de kater serieus? Hoe had zijn zus laten weten dat ze hen terugriep? Hij begreep er eerlijk gezegd niet veel meer van. Hij wierp nog een laatste blik op de Riverclankatten die er waren en de shadowclan deputy, zich nog steeds afvragend wat die daar deed, voor hij zich omdraaide zonder ook maar een woord nog te zeggen. Plots volledig bewust van de vermoeidheid die hij eigenlijk voelden en de wonden die hij had opgelopen. De wond die hij van de Riverclan deputy had gekregen bloedde nog steeds hevig, maar hij zou het hopelijk tot het kamp kunnen redden. Hij kon Riverclan niet nog het kleine beetje extra voldoening geven door nu ook nog in te storten. Hij zette de eerste stappen die hem terug zouden brengen naar het kamp, wetende dat de heatherfields nu misschien van Riverclan waren, maar ze zouden het terugnemen.

Ergens snapte ze natuurlijk ook wel dat het niet het slimste was om te doen nu, maar haar hartje klopte in haar keel en in dit strijdgewoel had ze geen idee wat haar plaats was. Een goede warrior beschermde zijn leader, niet? Dus... Dus dan zou zij dat ook doen! Vol overgave wierp ze zich op de rossige windclan poes en de woorden van Butterstar gingen slechts vaag langs haar heen. Triomf schoot door haar heen toen ze zag dat haar nageltjes hadden geraakt en de poes haar wang bloedde, alleen de kille blik in diens groene ogen doofden heel snel dat vuur. Rookpaw was geschrokken en kon niet op tijd wegdraaien, waardoor de ander haar hoofd wist te raken. Oef, kort duizelde het, maar de ander was er duidelijk niet opuit geweest haar echt te verwonden. “Luister naar je leider en houd je hierbuiten” woede laaide in haar op, nee! Ze zou niet toekijken! "Blijf van haar af, jij vieze hazen-" Voordat ze haar zin af kon maken, greep iets haar bij haar nekvel en met een ruk werden haar de woorden ontnomen. Woest sissend probeerde ze zich los te vechten, zelfs al bezeerde haar tegenstander haar niet. "Laat me los!" schreeuwde ze, maar hulp was al onderweg. "LAAT MIJN DOCHTER LOS JIJ MONSTER," op dat moment wist Rookpaw niet wat ze enger vond, deze hele strijd, of de woede van haar vader. Ze werd los gelaten, en trillend op haar poten dook ze tussen de poten van haar Panthergrowl, die besmeurd was met diep rood bloed. Met betraande oogjes keek ze naar haar belager, die nu een gapende wond in zijn nek had. Hij... Hij had haar niet bezeerd, alleen weggetrokken. Ze was haar papa eindeloos dankbaar, maar het feit dat hij zo veel schade kon toerichten, was ergens ook heel eng. "P-pap, ik, ik.." sprak ze bang van onder zijn poten. Nee, nee! Dit was niet gegaan zoals ze wilde. Starclanzij dank zou ze niet langer moeten lijden, geen van hun, want het gevecht werd tot een halt geroepen. Zij had verloren, maar Riverclan had gewonnen.

TAG: Evergreen, Panthersoul, Panthergrowl

Zodra zijn nagels de nek van de WindClanner raakte, liet deze zijn dochter los. Opluchting stroomde door zijn lichaam heen, en hij dankte StarClan, daar tussen alle dode, gewonde en bloedende katten dat geen één van hen zijn dochter was. De kater werd al snel uit zijn dankbaarheid getrokken, door Acorndust, die hem vertelde dat de andere kat zijn dochter niet aangevallen had maar had willen wegtrekken. Maar daar had hij niks mee te maken. Iedereen die aan zijn dochter zat op dit moment was de vijand. Hij stapte met zijn voorpoten over het kleine lichaampje van Rook heen, die hard op d'r pootjes stond te beven. De kater vond het verschrikkelijk dat ze dit op zo'n jonge leeftijd al had moeten meemaken. Hij trok zich wat dichter tegen zich aan, stond nu volledig over haar heen zodat alleen haar kopje nog tussen zijn voorpoten uit stak. Niemand zou zo aan haar kunnen zitten, daarvoor zouden ze eerst langs hem moeten.

Maar die nachtmerrie zou niet meer waarkomen. Want WindClan trok zich terug, en een triomfantelijk maar vooral opgelucht gevoel trok door de deputy heen. Ze hadden gewonnen; ze zouden niet nog meer verliezen lijden en ze zouden hopelijk nu meer dan genoeg te eten hebben om alle lege magen te vullen. Panthergrowl wachtte totdat de WindClanners uit het zicht waren, en liet zijn gespannen houding toen uitgeput los, waarna hij vermoeid ging zitten, met Rook nog tussen zijn voorpoten. Hij keek het veld rond. De regen viel op zijn vacht, maar waste deze niet schoon; daarvoor zat er teveel bloed. De kater telde de doden. Hij telde er vijf, zes, acht. Misschien nog wel meer. Hij zag bekenden, hij zag onbekenden. Maar geen één had hier moeten liggen. RiverClan niet, maar WindClan ook niet. Dit was tegen de code. Tegen StarClan. Zijn blik gleed naar Butterstar; ze zouden veel warriors moeten gaan straffen, bedacht hij, nog niet wetend dat het Butterstar zelf was die ook een WindClanner vermoord had.

Ook telde hij zijn eigen wonden. Hij had hard gevochten, had klappen opgelopen. Zijn zij bloedde, al niet te erg. Een stuk vacht was van zijn schouder afgetrokken, wat een lelijke, gapende wond onthulde. Nog steeds liep er bloed over zijn gezicht; de harde klap op zijn kop dreunde nog door in een flinke hoofdpijn en hij wist dat hij een redelijke wond moest hebben. Zijn blik gleed naar Rook. Hij gaf haar een lik over haar kop. En toen nog één, en nog één, en voor hij het wist was hij aan het huilen. Hij drukte zijn kop in haar kleine nekje en trok haar is heel dicht tegen zich aan. "Wil je me nooit meer zo laten schrikken?" vroeg hij haar, waarbij hij haar is heel goed aankeek, zijn wangen nat van de gevallen tranen. Hij zou haar dalijk heel streng moeten toespreken, maar voor nu hield hij haar even heel dicht tegen zich aan.

@Rookpaw (@Butterstar)

Hij stond klaar voor het geval het nodig was, maar dit bleek niet het geval te zijn toen Stallionheart Windclan plots terugriep. Zo plots was het misschien niet, omdat Tallstar net naar de kater toe was gegaan. Toch gaf het hem een soort van opluchting dat er niet een gevecht uit was gebroken tussen Tallstar en de windclan deputy. Nu dat Windclan zich langzaam terug begon te trekken, liet hij zijn blik rondgaan. Het was duidelijk dat er teveel dode katten waren gevallen tijdens dit gevecht en dat zouden Riverclan en Windclan zich hopelijk ook zelf beseffen. Nu was het wachten tot Tallstar ook daadwerkelijk hier was om te weten wat verder de bedoeling zou gaan zijn.

Ze had zijn aandacht, Stallioheart wist zelf ook goed dat het dodental niet verder op mocht lopen. Hij was een verstandige kater die natuurlijk, wat logisch was, ook de strijd niet als eerste wilde staken. Een vraag werd gesteld. Hoe konden ze ervoor zorgen dat de strijd stopte zonder dat ze zich gewonnen gaven? Een antwoord kon de poes echter niet geven, want de Shadowclanleader kwam tussen hen in en meldde dat Oceanstar wilde dat ze zich terug trokken. Lizardpath zette een stap naar achteren en trok even met haar oortje. Oceanstar zou nooit haar bevelen aan een ander, zelf niet een bevriende leader. Ze kende haar nichtje goed genoeg. Ze draaide haar kopje om, zoekende naar de poes. Waar was ze? Deze actie van de leader gaf haar een vreemd gevoel, alsof ze wist dat hij loog. Starclan zorgde geregeld voor zulke kriebels in haar buik. Stallionheart gehoorzaamde de leader, ervan uitgaande dat hij de waarheid sprak. Ze snapte heel goed zijn reactie en zei er verder niets op, wetende dat hierdoor wel het gevecht gestaakt zou worden en er geen verdere doden vielen op dit slagveld. De overwinningskreten klonken over de velden toen ze zich terugtrokken. Het onrespect dat uit deze woorden klonk, maakte haar misselijk. Waar was het respect van de leader? Het leek wel alsof de warriorcode vergeten werd, langs beide kanten.