Aspenpaw wist dat de honger de clan langzamerhand tot waanzin zou drijven. Eerst waren ze toegestaan  naar de tweebeenplaats te gaan, eten wat je vinden kon, bij elkaar pakken wat eetbaar was. Zelfs bedelen bij de tweebenen was niet meer ondenkbaar geweest. Aspenpaw was zijn vrolijke, zorgeloze persoonlijkheid een beetje kwijtgeraakt. Iedere kat in de clan deed er alles aan om zijn energie te sparen. Ribben konden op je op iedereens flanken tellen. Hoe lang zou de clan dit nog vol kunnen houden?
Totdat een sprankje hoop de clan in werd geblazen. Vandaag was de dag dat ze nieuwe jachtgronden zouden veroveren. Levenslust vulde Aspenpaws aderen en hij vond hernieuwde energie in zijn lichaam. Normaal gesproken was hij bang om te vechten, bang om te falen en om eerlijk te zijn, hij was ook geen help om zijn logge lichaam in gevecht te hijsen. Een vorig gevecht als jonge apprentice bij Sunningrocks had hij ook snel moeten afdruipen. Maar nu was er geen keuze om bang te zijn. Hij moest dit doen voor iedereen in zijn clan. Het was nu of nooit.

Hij volgde in Panthergrowls groep en luisterde naar de instructies van de deputy. Hij was liever meteen op het slagveld. Liever de korte pijn dan eerst enkele minuten verschuilen moeten zitten in de heide, toekijken hoe de clan vocht. En als hij verloor, dan was het snel voorbij. De spanning moest er maar meteen uit. Zodra de WindClan geuren zijn neus betraden nam de spanning toe, adrenaline die in zijn aderen gierde zorgde ervoor dat hij met standvastige pas door stapte. Al zijn haren kwamen overeind en hij vernauwde zijn ogen toen ze het slagveld betraden. Na een paar bemoedigende woorden van hun deputy, sprong de apprentice in het gevecht. Regelrecht op de dichts bijzijnde WindClan kat. Aspenpaw was bijna de leeftijd van een warrior. Misschien kon hij het dit gevecht waarmaken en zijn Warriornaam verdienen. En met die gedachte stortte hij zich met een strijdkreet op de kat.

Tag: Windclanner

<sub>Waar zij het van brute kracht moest hebben, waren Windclanners veel sneller. Ze kneep haar ogen wat samen toen ze de tanden van de windclan deputy in haar achterpoot geboord raakten. Gelukkig was haar pels dik om een deel van de beetkracht op te vangen en moest ze het al niet van haar snelheid hebben. Sunlight verbeet de pijn dan ook. Het was niks in vergelijking met waarschijnlijk later in het gevecht zou volgen. Sunlight was een trouwe soldaat. Ze zou de orders van haar meerderen volgen. Bijna direct toen ze de pijn voelde gaf ze een ferme ruk met haar achterpoot om Stallionheart uit balans te trekken en haalde vrijwel direct uit met haar voorpoot naar de oren van Stallionheart. Trainingen onder haar mentor hadden geleerd dat als je iemand flink wilde laten bloeden, je de oren moest hebben. En als er eenmaal genoeg bloed vloeide, zou zijn zicht misschien ook wel belemmerd raken.

TAG: Stallionheart</sub>

De kater waar hij op af was gesprongen rolde weg voor hij contact kon maken. Snel volgde hij de bewegingen van de kater die weer overeind kwam en zijn tanden in zijn staart zette. De ruk die volgde deed pijn, maar hij was niet van plan om hem dat te laten stoppen hij draaide zich vlug om, de pijn in zijn staart negerende haalde hij met zijn voorpoot uit naar de kop van de kater om te zorgen dat deze los zou laten. Voor de zekerheid haalde hij een paar keer uit, want misschien was een keer nog niet genoeg.

Tag: Butterpact

De robuuste kater knikte bij de woorden van Butterstar. Hij vloog achter haar aan. Zelf voelde hij dat hij weinig energie over had. Omdat hij een volwassen en gezonde kater was, stond hij op een strak eetschema. Het had hem uitgeput en de laatste drie jachten waren tevergeefs geweest. Beartooth splitste zich op toen hij de woorden van zijn deputy hoorde. Het liet energie door zijn aders vloeien. Zijn grijs-witte vacht wapperde in de wind toen ze de Heatherfields op renden. De patrouille van zijn machtige leider was al uit het zicht verdwenen. Zijn blauwe blik ving een blik op van Windclan warriors en apprentices. Hij was vergeten hoe snel ze boodschappen konden doorbrengen. Aangekomen remde hij matig af. Zijn flanken gingen wild op en neer en zijn keel deed pijn van de korte ademstoten. Hij grauwde en blies naar de boze hazenvreters. Toch probeerde hij een glimp op te nemen van een witte gedaante. Ze was een moederkat dus misschien bleef ze wel binnen. Hij hoopte het, want hij wou haar absoluut niet aanvallen.

Tag: open

Razend van woede liep de kattin terug naar de heatherfields. Haar poten begonnen zeer te doen van al dat geren, maar dat wakkerde het vuur in haar alleen nog maar aan. Ze was geflankeerd door haar clangenoten en dat maakte haar sterker. Ze voelde zich groter dan ze was, deel van een groter geheel - en als ze heir later op terug kon kijken, zou ze Riverlcna misschien nog dankbaar kunnen zijn voor dat gevoel. Maar nu niet. Zodra ze toekwamen barstte het strijdgewoel los. Temidden van dit alles liep een jonge poes, een apprentice waarschijnlijk, met een glimlach om haar snuitje geplooid. Alsof ze een psychopate was, die met opgetogen blik rond zocht naar haar nieuwe slachtoffer. Amberstorm zag de onschuld in haar waterblauwe ogen niet, of ze schreef het misschien weg als gevoelloosheid.  Met een woedende grauw en haar klauwen uitgeslagen vloog ze de jonge kattin aan. Over haar lijk dat Riverclan met zijn psychopaatapprentices en bloeddorstige warriors hun zomaar zou over kunnen nemen. Over. Haar. Lijk.

Tag: Steppingstone

Ze belandde boven op de kleine kattin, maar niet voor lang want een grotere kat vloog tegen haar aan en duwde haar eraf. Amberstorm kwam met een smak op de grond terug en hoewel de lucht uit haar longen geblazen werd, krabbelde ze al snel weer recht. De andere kat was een warrior, zo'n tien manen ouder dan haar. De bruine queen ontblootte haar tanden naar haar toen die haar een mousebrain noemde omdat ze niet wist dat de jongere poes een elder was. Hallo, hoe moest zij dat weten? Het stond niet bepaald op haar voorhoofd geschreven! Wat dacht Riverclan ook niet, een elder meenemen als ze een andere clan zouden innemen? Dachten ze soms dat het zo makkelijk zou zijn? Met een woedende grauw stortte ze zich op de warrior, haar klauwen ontbloot. Het was chaos, alles ging heel snel; plots stond de jonge elder weer voor haar neus. Amberstorm vloog nog steeds in volle snelheid naar voren, had zelfs niet de kans om te verwerken wat haar ogen zag gebeuren. Uit zelfverdedigingsinstinct opende ze haar bek, waarna ze haar tanden hard op elkaar klemde; om de keel van de elder. Verschrikt liet Amberstorm los, maar meteen daarna richtte haar groene blik zich weer op de andere Riverclanner en een waas van woede bewolkte haar geest. Opnieuw stortte ze zich naar voren, over het bloedende lichaam van de kleine tabby. Ze zou over lijken gaan om haar clan te beschermen.

Tag: Steppingstone, Puppysnarl

<sub>Sunlight grauwde woest naar Stallionheart toen hij wegdook. Ze zou hem! Ze zou hem.. ze zou.. hem? Haar hart sloeg een slag over toen ze Steppingstone zag lopen. Wat deed zij hier?! Wat deed die onbenullige dochter van Butterstar hier op het strijdveld? In haar afleiding werd ze bij haar nekvel gegrepen maar ze voelde het nauwelijks. Ze was zwaar en ondanks dat ze afgevallen was ook zeker niet smal, dus zo erg kon Stallionheart haar niet door elkaar rammelen. Zeker niet een windclan scharminkel. En toen zag ze Steppingstone neergaan. Ze rukte zich los uit de greep van Stallionheart en stoof op het strijd tafereel af. "JIJ MONSTER! HET WAS SLECHTS EEN KIND!" Met een woeste kreet stortte Sunlight zich van achteren op Amberstorm, klauwen en tanden ontbloot, uithalende naar de achterkant van haar kop.

TAG: Doei Stallion, hi Amberstorm.</sub>

Aspenpaw was licht verrast toen hij een ander kat wist te verassen. In zijn ogen stond storm. Vandaag was het tijd om te vechten voor zijn clan. Zij hadden dit territorium harder nodig dan WindClan. Zijn tegenstander was een kleine WindClan poes, waarschijnlijk jonger dan hem. Ze leek nog een apprentice. Overmoed begon in hem te kruipen. Misschien kon hij dit nog wel winnen. Toch kreeg hij al snel een klauw over zijn wang en bloed welde op in de krassen. Zijn reflexen waren traag en de honger vertroebelde zijn zicht. Uit zijn evenwicht gebracht zette hij een stap terug, waarna hij zich weer herpakte en zijn nagels uit zijn hulzen sloeg. Hij was veel groter dan haar, veel zwaarder. Als hij niet snel was moest hij zijn grootte als troef gebruiken. Aspenpaw sprong daarom ook kop voorop naar de poes en sloeg eerst een klauw naar haar voorpoot, hopend om haar uit evenwicht te brengen en daarna gewoon frontaal te beuken.

Tag: Shikrapaw

Beartooth zag ineens een poes staan. Ze zag er nog vrij jong uit. Iets jonger dat zijn witte vlam. Honger dreef hem naar voren. Hij kon niet veel tijd verliezen. Straks werd hij langs de flank gegrepen... meestal lieten ze vechtende katten met rust. Daarom maakte hij een sprong. Hij strekte zijn lichaam, waardoor het dunne vel zijn ribben toonde. Met een grauw kwam hij op haar neer. Hij was best zwaar. Meteen bracht hij zijn tanden naar haar oor. Een sis kwam eruit. "Hoe is het met Faithleaps kittens?" Hij wilde een antwoord, maar ze moesten ook vechten en hij voelde zich boos. Aaaah dit was zo verwarrend. Verscheurd vanbinnen en verward zette hij zijn tanden in haar schouder en begon als een dolle hond te schudden. Haar buik werd ondertussen bewerkt. Hoe sneller de schade gedaan was, hoe sneller ze dit gebied gewonnen hadden.

Tag: Spiderpaw

Hij zou haar de dood in volgen. Sterker nog, hij zou voor haar sterven. Ondanks dat zij meerdere levens had zou hij de zijne eerder geven om die van haar te sparen. Butterstar was zijn zon en sterren, zijn maan en de balans in zijn leven. Hun kinderen waren alles voor hem, hij zou ze kosten wat het kost beschermen. Zijn familie was het enige wat hem overeind hield in deze zware tijden.

Samen met Butterstar liep hij ten tonele, het WindClan gebied op. Het duurde niet lang voordat de hordes WindClanners zich verzamelde om hun gebied te verdedigen. Maar ze zouden verliezen, dat wist hij zeker. Stormwind had een zekerheid in zijn hart die hij in tijden niet gevoeld had. Terwijl katten links en rechts elkaar aanvlogen wachtte hij kort. Een onbekende WindClan poes kwam op hem af die hij bevocht totdat zij niet meer kon. Hij had zelf een aantal rake klappen mogen ontvangen, maar door zijn bouw en kracht was dit niet heel succesvol geweest voor de jonge poes. Zijn oren draaide. In het gevechtsgeluid hoorde hij iets opvallends. "JIJ MONSTER! HET WAS SLECHTS EEN KIND!" het was de stem van Sunlight die hij nog nooit op zo'n manier gehoord had.

Toen ging het opeens snel. Stormwind draaide, hij keek naar het monster wat genoemd was. Een WindClan poes had gemoord, maar hij herkende het lichaam onder de poes. Zijn dochter. Hun dochter. Stormwind kwam in beweging, alles vergetend. Hij banjerde door het gevecht heen. Woede en adrenaline vloeide door zijn aderen als kokend magma in een vulkaan op uitbarsten. Toen hij dichterbij kwam zag hoe Steppingstone er aan toe was moest hij zich inhouden om niet meteen zijn dochter weg te tillen van het strijd geweld. Hij moest haar eerst wreken. "Jij vuile gore hazenvreter. Je weet niet wat je over jezelf afgeroepen hebt!" brulde de kater met zijn zware stem voordat hij zich met Sunlight op Amberstorm gooide. Hoewel moorden tegen de Warrior Code was zou hij dit keer een uitzondering maken voor zijn loyaliteit. Hij zou naar de Dark Forest gaan als het moest, als hij deze poes maar in de grond kon stoppen. Hij sloeg zijn nagels uit om deze in haar rug te haken. "Vertel me maar hoe je heet, stuk stront. Ik wil dat je naam goed op je graf komt te staan." blies hij nog kwaad naar haar toe.

Tag: Sunlight, Amberstorm