Beartooth hoorde de deputy iets roepen. Niet slim want nu had hij het ook gehoord. Meteen sprong hij van haar. De nagels bij de achterpoten waren dikker en ze bleven hangen bij zijn buik. Verward van de pijn sloeg hij een poot uit naar haar wang. Hij proefde nu zijn eigen angstzweet. Het magere lichaam verloor teveel bloed in één keer. Het gevecht rond hem ging echter verder en hij werd geraakt door een stel rollende katten. Hij vloog naar voren en beukte met zijn zware lichaam in haar richting. Het ging allemaal zo snel en alles was zo wazig. Een witte woede kwam op hem af. Even leek zijn adem in zijn keel te stokken. Faithleap? Ze krijste iets en haar kop belandde in zijn buik. Aw. Hij kantelde en viel. Stof vloog op en hij probeerde te focussen op de witte gedaante. Zijn ogen wilden niet scherpstellen. Hij moest haar iets vertellen. Zoals een echte papa zou doen. "Faithleap? I-ik... Het spijt me dat i-ik je clangenoot heb aangev-vallen... W-w-wisteriakit en Milkykit... Zeg dat ik... dat ik trots op hun ben," prevelde hij zachtjes. Eigenlijk was hij blij dat hij naar de sterren mocht reizen met haar bij hem. Als hij van clan mocht veranderen zou hij de rivier oversteken voor haar en mee op hazen jagen. Hij zou zijn kinderen zien opgroeien. Tranen van geluk vulden zijn ogen. "Faith ik... Ik ho-" Zijn stem stierf weg.

De grijze fluffy kat was met sterren bezaaid. Hij stond weer mooi, glorieus en met een heldere blik. Nu zag hij dat het niet zijn prachtige dame was, maar... Dat maakte niet uit. Hij kon toekijken hoe ze verder ging en hoe zijn prachtige kindjes groot werden. Vechten moest niet meer. Eindelijk.

Tag: Spiderpaw & Homepaw

Bugpaw paste eigenlijk helemaal niet thuis in het slachtveld dat er voor zijn ogen afspeelde. Hij was een vrolijk katje en wilde liever niemand pijn doen. Al het bloed vond hij misselijk makend. Om het vechten wat uit te stellen was hij, op opdracht van Butterstar, een patrouille wezen verzamelen voordat ze hierheen trokken. Maar nu hij aankwam op de plaats waar het afspeelde, met de patrouille aan zijn zijde, wist hij dat hij er niet meer onderuit kon komen. Met gespannen houding keek hij om zich heen, op zoek naar iemand van zijn eigen leeftijd. Dit bleek echter niet zo makkelijk als hij hoopte. Hij zag Littlepaw, maar die leek al druk bezig te zijn en ze was ook met haar vader, dus hij verwachtte dat ze zijn hulp niet nodig had, dalijk liep hij nog ehh.. In de weg of zo. Hij glipte tussen alle katten door, op zoek naar een kleiner iemand, tot zijn blik plots bleef haken op zijn beste vriend, Beartooth. Ze verschilden een beetje in leeftijd maar hij zag de ander als zijn grote broer. Zijn grote broer die plots overmand werd door twee WindClanners! Bug sprong naar voren, wilde hem zo snel mogelijk te hulp schieten, maar was helaas te ver weg. Hij was te laat, want opeens viel Beartooth neer op de grond en stond hij niet meer op. De apprentice hield geschokt halt toen hij dit zag. Zijn lip begon lichtjes te trillen. Wa-Wat? Toen er iemand tegen hem aanbotste werd hij weer in beweging geschopt. Hij stoof op zijn grote broer af en keek vluchtig richting de twee WindClanners, waarna hij snel zijn neusje in de nek van Bear drukte, in paniek op zoek naar een hartslag die niet meer te vinden zou zijn. "Sta op!" riep hij, waarbij angstige tranen in zijn ogen verschenen. Hij keek naar de twee. "Waarom staat hij niet op? CHIVY!" gilde hij, niet wetend dat hun medicine cat hen niet helpen kon. Snikkend duwde hij tegen het zware lichaam van Beartooth aan, in de hoop dat het hem toch overeind zou krijgen.
Tag: @Beartooth @Spiderpaw @Homepaw

De kat die ze had aangevallen probeerde haar in het gezicht te raken, wat haar alleen maar bozer maakte. Maar het was wel deels raak, want ze zag erg wazig nu. Boos stortte ze zich op waar ze dacht dat de kat was, en mikte op waar ze dacht dat de keel was. Deze kat zou ervoor boeten dat ze die uithaal naar haar gezicht gedaan had.

TAG: Cheetahrun

De kater tegenover hem deed wat voetenwerk wat Stormwind niet interesseerde, hij zou overal door heen beuken. ”Hou je Elders dan ook binnen idioot” klonk er vanaf de overkant. ”Als je je vissenbrein gebruikt stom stuk vossenstront had je beter geweten” nu werd Stormwind echt kwaad. Grote klauwen schoten uit hun hulzen terwijl hij opnieuw uithaalde naar het gezicht van de kater tegenover hem. Hij beukte zijn lichaamsgewicht tegen hem aan in de hoop hem uit balans te gooien, om een opening te maken. "Mijn dochter is dood door WindClan's bloedlust!" grauwde hij met woede bij zijn nieuwe uithaal richting de nek van Stallionheart.

Tag: Stallionheart

Zijn klap schampte de kater zijn wang, maar het was raak. "Dit heb je over jezelf afgeroepen" concludeerde de gevlekte deputy. "Over mezelf afgeroepen? Als WindClan eervol zou vechten volgens de code dan was dit nooit gebeurd." de klap kwam terug en raakte hem over zijn wang heen. Stormwind beet pijn terug terwijl hij uitkeek voor de volgende aanval. Hij moest ondertussen de gevechten om hem heen ook ontwijken. Maar toen hij merkte dat Stallionheart kort afgeleid was met het kijken over het slagveld. Stormwind dook wat in elkaar en haalde uit naar de buik van de gevlekte deputy. Hij zou hem krijgen. Stallionheart haalde uit naar zijn achterpoot en Stormwind hield hem stil. Als de domme kater zich vast zou bijten in zijn poot had hij vrij spel bij zijn kop. Dat gebeurde ook, de kater haalde uit en beet. Daarna draaide Storm zich, met een pijn vertrokken gezicht, om en haalde met snelle halen uit naar de kop en nek van zijn tegenstander die vastgebeten zat in zijn poot.

Tag: Stallionheart

De boosheid vloeide uit haar lijf met dezelfde snelheid als het bloed van haar tegenstander. Wat... Een paar klauwen raakten haar gezicht, maar niet erg hard. Wat... Wat had ze gedaan? Was... Was die kat dood? Geschokt zakte ze neer. Ze... Ze had een kat vermoord! Ze was een moordenaar! Dit had nooit moeten gebeuren, waarom, waarom, waarom, had ze haar boosheid haar over laten nemen, met dit als resultaat. Zachtjes huilend krulde ze zich op tot een balletje, onder het bloed. Deels haar bloed, maar vooral die van haar tegenstander. Een herinnering aan wat ze had gedaan. Ze zag nog steeds wazig, maar op dit moment maakte ze zich er geen zorgen om. Ze wilde hier voor altijd blijven liggen, verdrinkend in haar schuldgevoel. Ze was een monster.

TAG: Open

Marshfire kan niet meer op volle kracht vechten en ziet niet goed

De poes dook ineen en klemde haar ogen samen, bang voor de mogelijke pijn die ze zou voelen. Wie gooide zich dan ook tussen twee vechtende katten? Enkel een roekeloze idioot, enkel een poes die slechtst het beste wilde voor beide partijen. Angstig opende ze één oog toen de pijn wegbleef, en vervolgens de anderen. De twee enorme, gespierde katten hadden hun vechten gestaakt door haar. Het was haar gelukt. Zelfs in zo'n goddeloze situatie waren er nog katten die respect hadden voor het enige dat hen verbond, de warrior code. Maar was het genoeg? "Wie heeft dit gedaan," de zorg in zijn gele ogen had plaats gemaakt voor pure, ongefilterde woede. Routnose haar adem stokte, kort angstig dat die zich op haar zou uiten, of op Northdrift... De poes wendde haar blik af, maar zag slechts de rood-witte poes levenloos op de grond liggen. Een steek van pijn ging door haar heen toen ze besefte dat er nog een kat was gesneuveld. En waarvoor? Voor wraak? Maakte dat iets van deze pijn goed? Haar tranende ogen wendden zich weer tot Panthergrowl. "Ze... Z-ze is dood...Zorg voor je dochter, alsjeblieft," en begin niet nog een wraaktocht. Of de kater haar nog hoorde wist ze niet, hij wendde zich van haar af en stapte weg. Gebroken draaide ze zich om naar Tigergaze. Alles wat te veel, ze was te moe, het moest gewoon stoppen. Er was geen nut! Katten stierven hier zonder enkele reden, al dit had voorkomen kunnen worden met simpele woorden! Maar nu deed niets er meer toe, kennelijk lag het in hun natuur om nodeloos bloed te verspillen. En wat was zij? Slechts een hopeloze pacifist die niets anders kon dan tranen vergieten in dit soort hopeloze situaties, zelfs wanneer ze zo hard nodig was. "Rout.." de schorre stem van haar vriend liet de poes op kijken, verwoed de tranen uit haar ogen knipperend. Nu was de tijd daar niet voor. "Het spijt me zo erg, voor alles." Oh, het was hem al zo lang vergeven. De poes haalde haperend adem, op het moment niets liever willend dan gewoon tegen hem aankruipen en de wereld vergeten. "Wat er ook gebeurt.. weet.. weet dat ik van je hou. Zo enorm veel." ze stapte haar hem toe en drukte vol overgave haar kop tegen de zijne, hun aanraking niet verbrekend voor een korte tijd. "L-let op jezelf Tigergaze, oh Starclan, ik kan jou niet verliezen, niet jou ook nog," de emotie liet haar stem breken.De tijd stond echter niet stil, en een nieuw gevaar kwam al hun kant op. Tigergaze duwde haar aan de kant en kort wankelde ze, maar de poes wist dat ze niets anders kon. Hij bemoeide zich met een stel Riverclanners en Routnose bad tot Starclan dat hij, en al haar dierbare clangenoten, vanaf nu gespaard zouden blijven. Verman je, Rout, niemand heeft hier iets aan. De poes veegde ruw de tranen uit haar ogen en keek rond, op zoek naar een plaats waar ze nodig was. Lang hoefde ze niet te wachten, de huilende stem van een witte Riverclan apprentice die ze eerder had ontmoet riep haar naam. Het was Blizzardpaw, die wanhopig over het lichaam van een kater die ze vaag als Butterpact herkende gebogen stond. Hij was ernstig verwondt en Chivysniff zou niet kunnen helpen, maar Routnose zou toch geen onderscheid maken tussen de gewonden van haar eigen clan en Riverclan. "Breng hem naar de zijkant, daar is hij veilig," miauwde ze waarna ze de kater voorzichtig doch zo snel mogelijk naar de kant begon te slepen, in de hoop dat de poes haar zou helpen. Eenmaal daar zag ze dat zijn buik aan stukken lag. Eerder nog had ze Panthersoul met hem zien vechten, was dit het werk van haar vriend zijn klauwen? Hoe konden haar vrienden, haar clan, dergelijke schade aanrichten en het dan 'goedpraten' door het zeggen dat het oorlog was? All is fair in love and war.Nog nooit had ze zo'n onzinnige uitspraak gehoord. De poes beet haar tanden op elkaar. "Blijf hier," Met haast rende ze naar de Medicine cat's den, waar ze een hele hoop spinrag om haar poot bond en in een snel in elkaar gezet bundeltje paardenstaarten, guldenroede en goudsbloem vandaan haalde. Terug bij de kater kauwde ze deze samen en smeerde de pulp op de buik van de kater, waarna ze de spinnenrag erop duwde om het bloeden te stelpen. Het was niet ideaal, maar het was het beste dat ze nu kon doen. "Blijf hier, oké? Hou een oogje op hem, Windclan zal je hier niet aanvallen. Als het weer gaat bloeden, hou de spinnenrag erop gedrukt en-" ze staakte haar uitleg omdat haar groene ogen iets zagen dat haar kleine hartje in duizend stukken brak. Het was haar broer, Cobradusk, Coby, die daar bewegenloos aan de poten van Crowfur lag. "Nee," fluisterde ze tegen zichzelf, ijs in haar aderen. Met een ruk stond ze op, Butterpact en Blizzardpaw vergeten en de poes stormde hun kant op. Net toen ze in de buurt kwam, echter, stond hij weer op. Kort had ze opnieuw kunnen huilen van opluchting, opluchting dat haar broertje nog leefde. Maar haar blijdschap werd als een mier vertrapt en sloeg in slechts seconden om in pure angst. Want in plaats van weg te sprintten, stortte de kater zich op Frostspots. En daar moest Routnose toekijken hoe haar bloedeigen broer zijn klauwen uitsloeg en zonder enige twijfel over de keel van haar clangenoot haalde, en haalde, en opnieuw haalde... Ze zag zijn groene ogen schitteren in het gedempte daglicht, zag hoeherhaaldelijk zijn klauwen de keel van Frostspots kapor maakten en dat hij niets anders deed dan toekeek hoe haar clangenoot voor zijn poten dood bloedde. Hij stond daar, hijgend, bebloed; als een monster. Routnose wist dat ze had moeten ingrijpen, dat haar woorden hem misschien op tijd gestopt konden hebben. Maar ze kon het niet. Toen ze naar de kater keek, naar haar Coby, zag ze niet meer haar zorgeloze broertje, het jochie met wie ze was opgegroeid... Nee, er stond een monster. Een monster die een onschuldige kat had gedood. En ze kon dit niet meer aan. Coby, nee, de riverclanner stond zonder enig berouw weer op en zocht een nieuw doelwit, een nieuwe kat die hij tot zijn slachtoffer kon maken, een nieuw-.
Het was Tomtitgaze. Waar Routnose eerder als aan de grond genageld had gestaan, bracht een nieuw vuur haar weer in beweging. Ze vergat al haar medicine cat taken, alles waar ze voor nodig zou moeten zijn. Want het was haar familie, haar gezinnetje dat elkaar daar aan het verscheuren was. En ze zou het niet toestaan, nee, nooit meer. "Nee!" schreeuwde ze hysterisch, waarna ze vol op de twee katers inrende. Haar lenige, snelle lichaam kwam Cobradusk zijn kant op en ze remde niet. Hun lichamen botsten in grof geweld tegen elkaar op, ook al had Routnose haar klauwen niet uitgeslagen. Ze zou geen van hen ooit pijn kunnen doen, maar als zij dat wel bij elkaar zouden doen, zou het over haar lijk zijn.

Tag: Eerst Panthergrowl, dan Tigergaze, da Blizzardpaw&Butterpact, dan Tomtitgaze&Cobradusk.

Gelukt! Ze had de vijand van haar zusje af weggeduwd en nu lag hij op de grond! Ze had gewonnen! Een golf van trots spoelde door haar heen, maar die sloeg om in verwarring toen de gevallen kater begon te mompelen. Faithleap? Waarom had hij het over haar oudere zus? Dacht hij dat zij haar was? De kater zei dat het hem speet, hij had het over Wisteria en Milky. Verward zette Homepaw een stapje terug. Hij was toch de vijand? Hij was toch een slechterik? Had hij hen dan niet dood willen maken, zoals de vos? Zijn woorden werden steeds onsamenhangender, zijn stem stierf halverwege een woord weg. Homepaw staarde naar de kater en zag dat hij dood was. Net zoals mama. Net zoals de vos. Maar op de een of andere manier deed het haar meer aan mama denken.
Ze hoorde haar naam en zag dat Spiderpaw naast haar kwam staan. "H-heb ik hem d-dood gemaakt?" vroeg ze met trillende stem en Homepaw wist zeker dat ze daar geen ja op kon zeggen. "Nee", miauwde ze dus. "Nee, ík..." Ik heb hem doodgemaakt. Ik sloeg zo hard tegen hem aan dat hij doodging. Net zoals ze had geleerd. Net zoals je met een vos moest doen. Maar dit was geen vos...

RiverClanners verzamelden zich om hen heen, drie apprentices. De eerste huilde. Hij huilde zoals Homepaw bij mama had gehuild. Niemand had bij de vos gehuild. Dat liet ook zien dat dit anders was. Pas de tweede apprentice die erbij kwam leek op te merken dat zij en Spiderpaw er ook nog waren en de derde vroeg aarzelend of ze nu niet moesten vechten. Homepaws grote blauwe ogen gleden langs de katten, haar mond stond een stukje open alsof ze iets wilde zeggen, maar ze wist niet wat. Wat moest ze doen? Ze had nooit geleerd wat ze in zo'n situatie moest doen! Moest ze verdrietig zijn, zoals deze katten? Ik wil geen katten meer doodmaken, dacht ze. Dat was wat ze wilde zeggen, maar ze wist niet of dat wel de bedoeling was. Om haar heen bleven katten vechten. Haar clangenoten bleven vechten. Moest zij dat dan ook doen? Was dit wél hoe het hoorde, ook al was het dan geen vos?

Tag: Beartooth, Spiderpaw, Bugpaw, Icepaw, Firepaw