IN MY REMAINS

Butterpact

Zijn poten werden tegen de grond gepind zodat hij zich niet kon verweren. Opeens voelde hij een schrijnende pijn door zijn buik gaan dat alsmaar erger werd. Zwarte vlekken verschenen voor zijn ogen terwijl de pijn alsmaar erger werd, tot op een punt dat hij dacht dat hij daar en op dat moment StarClan zou joinen. Toen keerde de kracht terug in zijn poten, wist hij met moeite zijn achterpoten op te heffen en gaf hij de WindClanner een harde stamp in zijn buik. Meteen draaide hij zich op zijn zij zodat zijn al hevig bloedende buik uit de gevarenzone was. Hij voelde hoe de kracht uit hem wegvloeide en hoe de zwarte vlekken het over begonnen te nemen. “Help,” zei hij zwakjes, maar zijn ogen vonden zijn medicine cat niet. Zijn ogen vonden zelfs zijn leader niet meer. Wat zou Breakingpoint zeggen als hij op dit moment bij zijn broer was? Breakingpoint. Opeens leek het hem een zalig gevoel om naar StarClan te gaan, om weer bij zijn broer te zijn. En heel even gaf hij het op, liet hij zijn spieren ontspannen en het bloed uit zijn lichaam wegvloeien. Toen besefte hij zich dat als Breakingpoint al eisen van hem had, het dit niet zou zijn. Breakingpoint zou willen dat hij tot zijn laatste adem door bleef gaan. Opgeven zou laf zijn. En dus blies Butterpact nog een laatste keer zwakjes naar de WindClanner terwijl hij over de grond kroop, weg van het strijdgewoel. Zijn blik bleef gefixeerd op veilige haven bij de struiken, waar geen gevecht woedde. De zwarte vlekken begonnen hem opnieuw over te nemen en hij voelde hoe hij grote plekken bloed achterliet. Als een hulpeloze kitten kroop hij over de grond, zichzelf voortslepend met zijn vier poten. Hij had hulp nodig, anders zou StarClan alsnog op hem wachten. Aan de zijkant van het strijdgewoel liet hij zich uitgeput op de grond zakken, zijn kopje zuchtend op de grond leggend.

Tag: Panthersoul, Chivysniff (indirect)

OOC: Butterpact kan op de lijst van (dodelijk) gewonden (en heeft dringend medische hulp nodig).

Blizzardpaw

Met een weeë gevoel in haar maag had ze de order om mee te gaan naar de Heatherfields opgevolgd. Ze was bang. Bang voor wat er komen ging, bang voor wat het met haar ging doen. In dat gevecht zouden katten zitten waar ze een bepaalde band mee had opgebouwd, waar ze vriendschap mee had gesloten op de één of andere manier. Daar kon ze toch niet tegen vechten, wel dan? Maar voordat ze zich kon bedenken, was het gevecht al van start gegaan. Blizzardpaw hield zich afzijdig, om zich heen kijkend naar een tegenstander waar ze tegen kon vechten. Ze wilde het niet, maar als ze het nu niet deed en Panthergrowl of Butterstar zouden het zien, dan had ze een probleem. En opeens werd haar blik gericht naar Butterpact. Hij trapte net een WindClanner van zich af en leek ernstig gewond te zijn. Blizzardpaw slikte. Het was een warrior waar hij tegen had gevochten, iemand die groter was dan haar en waarschijnlijk ook meer ervaring had. Maar ze wilde niet dat hij nog eens de kans zou krijgen om Butterpact aan te vallen. En dus rende ze. Ze wilde dit niet, maar ze moest wel. Ze zette al haar kracht in haar poten en stootte vervolgens hard naar voren zodat ze de tom hopelijk om kon stoten met haar schouder. Daarna stelde ze zich verdedigend voor Butterpact op, haar bovenlip teruggetrokken in een grauw. Maar in haar blik was te zien dat ze niet wilde vechten. En hopelijk zou dat genoeg zijn voor de WindClanner om haar met rust te laten.  

Tag: Panthersoul

Crowfur

Crowfur cirkelde een tijdje om de RiverClanner heen en nam hem net zo ernstig in zich op als de RiverClanner dat bij hem deed. Hij zag dat de tom geleden had onder de situatie van zijn Clan en dat het gevecht voor Crowfur een stuk moeilijker geweest zou zijn als de RiverClanner zijn volledige sterkte bij zich had. Desondanks was hij nog steeds een formidabele tegenstander en had Crowfur moeite met nieuwe ideeën te bedenken om hem om de tuin te leiden. Zijn snelheid en zijn uithoudingsvermogen zouden hem in dit gevecht moeten redden, alsook creatieve ideeën. Razendsnel dacht hij terug aan de trainingen die hij aan zijn voormalige apprentices had gegeven, maar zelfs daar was geen tijd meer voor. De tom dook op hem af, maar week vervolgens uit en het was enkel doordat hij half met zijn poten vast bleef hangen in een graspol dat hij voorkwam dat hij zich op de tom stortte, anders was zijn volgende plannetje zeker gelukt. Crowfur zette zich schrap toen hij deze keer een echte aanval mocht verwachten en besloot om een roekeloze actie te doen; hij wierp zich op zijn rug en deed net alsof hij de RiverClanner de kans verleende om zijn onbeschermde buik te bewerken. Vervolgens hief hij zijn achterpoten met kracht omhoog zodat hij deze hopelijk in de buik van de RiverClanner zou planten en hem op de grond kon krijgen. Met zijn klauwen uitgestrekt sloeg hij hard tegen de grond zodat enkele grassprietjes en wat zand loskwamen, richtend op het gezicht van de tom. Als hij de tom tijdelijk kon verblinden of maar even in de war kon brengen, zou dit gevecht snel genoeg een andere, positieve wending kunnen nemen. Voor hem dan.  

Tag: Cobradusk

Crowfur

Crowfur voelde zijn hart hoopvol sneller kloppen toen hij zag dat zijn roekeloze actie gewerkt had. Crowcall zou hem waarschijnlijk rond zijn oren slaan als ze dit te horen zou krijgen, maar dat deerde nu even niet. Nee, nu deerde het dat hij zijn wraak kon nemen. Als alvast één RiverClanner niet meer bereid kon zijn om te vechten voor zijn Clan, dan was dat al één bedreiging minder voor de Heatherfields. En dus dook Crowfur zonder aarzelen naar voren. Eerst haalde hij hard uit met zijn klauw naar de buik van de tom, waarna hij naar voren dook en zijn klauwen tegen de flanken van de RiverClanner zette. Vervolgens boog hij met zijn hoofd naar voren en zette zijn tanden ongenadig hard in de nek van de tom. En terwijl hij dacht aan al het leed dat RiverClan WindClan tot nu toe had toegebracht, zijn ogen gericht op de leader die op dat moment één van zijn Clanmates aan het vermoorden was, beet hij vervolgens met gesloten ogen hard door. Het was de bedoeling geweest om de RiverClanner te verjagen, maar misschien zou dat wel eens anders uit kunnen draaien. Misschien zou dit wel eens zijn eerste moord kunnen worden. En dan maar hopen dat StarClan het hem zou vergeven.

Tag: Cobradusk

Blizzardpaw

Blizzardpaw keek geschrokken in de richting van de WindClanner toen deze uithaalde met zijn voorpoot. Ze zag echter aan de houding van de tom dat het niet gemeend was en dat het eerder als waarschuwing bedoeld was. Ze sprong naar achteren voor het geval zijn klauwen toch uitgestrekt zouden zijn, maar deed geen poging om zijn advies op te volgen. Snapte de WindClanner nu niet dat ze niet wilde vechten? Ze wierp één blik over haar schouder en zag Butterpact wanhopig tegen de grond kruipen, zijn buik tegen het gras duwend om het bloed op de één of andere manier te stelpen. Als hij geen hulp zou krijgen, zou het niet meer lang duren voordat hij zou sterven. Ze voelde paniek in haar binnenste opkomen en keek weer terug naar de warrior, die zich in de tussentijd nog altijd niet verroerd leek te hebben. Hij leek te wachten op een actie van haar en Blizzardpaw had geen idee wat ze moest doen. “Laat je hem dan met rust?” vroeg ze aan de WindClanner. “Als hij nog eens wordt aangevallen, zal hij sterven,” zei ze op een haast smekende toon. “En er is al zo veel bloed vergoten.” Ondertussen flitsten haar blauwe ogen van de warrior naar de omgeving om haar heen, zoekende naar de medicine cats. “Coyotepaw! Chivysniff!” riep ze vervolgens angstig. Ze had geen idee of ze Butterpact’s leven zelf kon redden als deze warrior besloot om hem alsnog te vermoorden.

Crowfur voelde zijn hart sneller kloppen toen hij het lichaam onder zich voelde verslappen. Toen verdween de plotselinge vlaag van woede en liet hij geschrokken los. De misselijkmakende metalen smaak van bloed vulde zijn mond; heel zijn klauw zat vol met het rode spul en de geur leek zich als een ziekte door de lucht te verspreiden. Hij had uit blinde woede gehandeld. Hij had zijn blik op Butterstar gericht die Northdrift vermoordde en daardoor waren al de stoppen bij hem doorgeslagen. En dat terwijl hij wist hoe belangrijk Crowcall de banden met de andere Clans vond, hoe zij het nooit in haar hoofd zou halen om iemand anders dodelijk te verwonden, laat staan te vermoorden. Hij zag voor zich hoe hij zijn verhaal moest doen aan de she-cat en hoe hun band daardoor zou verslechteren, hoe zijn dochter met angst naar hem zou kijken. Verschrikt deed hij een paar stappen naar achteren terwijl hij naar de warrior keek die roerloos op de grond lag met zijn ogen gesloten. De bijtwonden in zijn nek toonden aan hoe diep Crowfur’s tanden in zijn nek waren gezonken, hoe gemeend de aanslag op zijn leven was geweest. Hoe bewust Crowfur de kat had willen vermoorden. Het leek net alsof de grond onder zijn poten bewoog en even wist de tom niet meer wat hij moest doen. Het zou niet lang meer duren voordat ze het lichaam van de RiverClanner zouden ontdekken en voordat ze hem als de moordenaar zouden herkennen. Butterstar had misschien wel iemand van hun vermoord, maar zij hadden op hun beurt ook twee RiverClanners van hun afgenomen. De commotie die ontstond na de dood van één van de jonge elders van RiverClan was hem tijdens het gevecht met de RiverClantom niet ontgaan. En nu had hij het zelf gedaan. Nu was hij zelf een moordenaar. Zou StarClan hem dit ooit nog vergeven? Opnieuw deed hij een paar verschrikte stappen naar achteren, zijn blik richtend op de tom die er nog altijd roerloos lag. En toen kwam er wanhoop in hem opzetten. Hij deed weer snel een paar stappen naar voren en gaf een harde duw tegen de tom. “Word wakker,” fluisterde hij haast op een smekende toon. “Ik bedoelde het niet zo. Word alsjeblieft wákker!” siste hij terwijl hij een brok in zijn keel op voelde komen.

Het was allemaal zo onwerkelijk. Het ging allemaal in een flits voorbij. Het ene moment was Frostspots daar om hem te troosten, het andere moment werd hij opeens aan de kant geduwd en spatte het bloed van Frostspots op zijn vacht. En die enkele seconden, die enkele seconden die hij nodig had om te begrijpen wat er gebeurde, waren genoeg voor de moordenaar om te ontsnappen. Ongelovig keek Crowfur toe hoe de RiverClanner, die hij net nog gesmeekt had om terug op te staan, weg van hem en Frostspots rende en naar een andere WindClanner rende, die hij opnieuw aanviel. Crowfur stond aan de grond genageld en wist even niet meer wat hij moest doen. Nu pas drong het tot hem door dat de RiverClanner hem bijna tot op het bot gekrast had op zijn schouder. De pijn was verschrikkelijk, maar de pijn die hij in zijn binnenste voelde was nog verschrikkelijker. Want hoewel hij zich daarna wanhopig had gevoeld omdat hij dacht de RiverClanner vermoord te hebben, wist hij niet hoe hij zich nu moest voelen. Want dankzij hem was zijn Clanmate, die er niks mee te maken had en die zelf niet eens had gevochten, vermoord. Crowfur boog zich over Frostspots heen, maar wist ergens wel dat het te laat was. De tranen die hij tot dusver had weten in te houden, gleden over zijn wangen en de brok in zijn keel was overweldigend terwijl hij een pootje op de keel van Frostspots legde om het bloeden te stelpen, al wist hij dat het niet meer ging helpen. “Frostspots?” Als een kleine kitten duwde hij zijn neusje in de vacht van de oudere tom. “Frostspots, als je dit hoort daarboven in StarClan, het spijt met. Het spijt me echt. Die haal was voor mij bedoeld. Ik moest vandaag sterven. En ik… en ik…” Hij begon te snikken terwijl woorden in zijn keel bleven hangen. Toen richtte hij zijn blauwe ogen omhoog om te kijken waar de moordenaar zich bevond, maar telkens als hij actie wilde nemen om hem achterna te gaan, verscheen dat beeld weer op zijn netvlies hoe hij zijn tanden diep in de nek van de kat liet zinken en hij voor een paar momenten had gedacht dat hij een moordenaar was. En hij wist niet of hij dat nog steeds wilde zijn als dat betekende dat Frostspots leven gespaard zou blijven. Crowfur slikte. “Wat te doen, wat te doen?” klonken zijn wanhopige woorden. Alsof het antwoord vanzelf kwam, stapte hij over Frostspots’s lichaam heen en liep twijfelachtig in de richting van de RiverClanner. De RiverClanner had hem bedreigd. Hij zou gedood worden. Zijn nagels klauwden zich aan de grond en even bleef hij verstijfd staan. Toen ramde iemand vol tegen hem in en had hij geen andere keus dan zich weer vol op het gevecht te storten.