IN MY REMAINS

Voor even had ze gevochten met een andere apprentice van windclan... Maar in haar ooghoek zag ze katten neergaan, bloedend... Verslagen... En... Dood. Ze draaide haar kop toen ze zag hoe Beartooth niet meer overeind kwam na een gevecht met enkele windclan apprentices. Even werden haar ogen groot, haar klauwen nog steeds vast gezet in de pels van de andere apprentice. Voor even voelde ze een rillende shock over haar lijf gaan. Honeypaw was helemaal niet klein, ze was massief voor haar leeftijd. Maar al dat ruige moest nog bijgewerkt worden om een goede warrior te worden. EN... Dat wist ze. Ze had ruige kracht, genoeg om iets te doen. Met een schreeuw gooide ze de windclan apprentice plat tegen de grond. Haar klauwen zakten in zijn lijf... Haar lichaam protesteerde hevige bij deze actie... Ondanks alles was ze immers nog erg ondervoed... Maar Honey had de woorden van Butterstar goed gevolgd de laatste weken. Ondanks dat het niet mocht volgens de code had de grijze poes toch bij een twoleg gaan eten. Daardoor stokte haar groei niet, daardoor had ze nu wel nog de kracht om haar woede om te zetten in iets meer.
Met een slag van haar kop draaide ze zich om en raasde ze op een van de windclan apprentices af. Ze mochten dan wel ouder en meer ervaren zijn, ze zou ze het betaald zetten! De jonge poes schreeuwde het uit, al de woede in haar lijf werd los gelaten in een stevige beweging die haar de lucht in lanceerde. Met uitgeklapte nagels en een woeste blik probeerde ze zich op de witte apprentice te gooien. Ze zou het haar betaald zetten.

Tag: Eerst een npc wc apprentice -> Beartooth's lichaam; Valt Homepaw aan; Bugpaw, Icepaw, Firepaw, Spiderpaw

Hij hoorde zijn dochter roepen, roepen om hem. En zijn... Zijn o zo fragiele hart verkrampte. Wat had hij gedaan? Geschokt bleef hij dan ook even staan, starende naar de windclan kater die hem van zijn dochter had gegooid. Waarom hij dat deed was hem een raadsel.. Maar ergens was hij hem ook dankbaar geweest. Een teken dat windclan toch geen monsters waren. Het duurde echter niet lang voordat Littlepaw zich voor hem opstelde en zijn groene kijkers werden even gericht op het wazige gekleurde beeld. Tranen welden op in zijn ogen en al snel vonden ze een weg naar de grond. Hij wilde niet meer verder doen. Hij verdiende dit alles niet. Wat hij had gedaan kon gewoon niet. Even schudde hij lichtjes zijn kop waarbij hij langzaam terug keek naar de windclan kater... Die het aftrapte. Outrage slikte even en wandelde snel naar zijn calico dochter toe. Hij drukte zijn neusje tegen haar schouder aan om vervolgens zijn kop zachtjes tegen haar aan te drukken. "Het spijt me zo lieverd, dat was echt ni-niet de bedoeling geweest... het spijt me zo," zijn stem klonk fragiel... Breekbaar. Normaal was hij een man van trots, hij was normaal hard... Soms wel iets te hard... Zelfs naar haar. Maar nu, in al deze chaos, brak al zijn moed af. Hij was niks meer dan een hoopje verdriet.

Tag: Littlepaw

Haar kleine, magere lichaam bezat weinig gewicht, maar door de snelheid en overtuiging wist ze toch een behoorlijke impact te hebben op haar broer. De eens zo majestueuze kater rolde met haar mee en tot haar schrik kon ze in dit korte moment zijn uitstekende ribben tegen haar schouder voelen. Hij was er slecht aan toe. De klap was volledig ongecontroleerd, waardoor zij even goed door rolde en met een harde smak op de grond kwam. Pijnlijk kreunde ze, maar zonder te twijfelen krabbelde ze snel weer overeind en bewoog haar broze lichaam tussen hen beide en zwoer dat ze niet meer zou bewegen, dat ze niet verder zou toe zien hoe ze elkaar tot bloeden brachten. "Rout, ga weg.” steevast keek ze hem aan, half smekend, half woedend. Nee, ze zou niet meer weggaan. “Dit gaat je niets aan.” nee, nee! Dit ging haar alles aan, dit was haar broze gezin dat ze zo wanhopig aan elkaar had proberen te houden, dat nu voor de tweede keer uit elkaar werd gescheurd. Was de dood van hun moeder dan niet genoeg? Maar voordat er überhaupt woorden uit haar bek konden komen duwde de kater haar ruw weg. Routnose, die geen idee van vechten had, werd moeiteloos aan de kant gegooid. Doordat ze haar poten onhandig neerzette moest ze de klap opvangen met haar kop, waardoor ze pijnlijk kreunde en moeite had zich weer op haar poten te hijsen. "Ik doe je niets omdat je een medicine cat bent, maar kom niet tussen ons gevecht.” haar bek opende zich in een stille waarom. Waarom was hij eropuit om hun gezinnetje ten gronde te richten? Waar haalde hij de haat vandaan, de woede? Wat hadden zij hem misdaan? Ze wist dat hij en Tommy nooit een erg goede relatie hadden gehad, maar zij had altijd haar best gedaan hen allen bij elkaar te houden. Wat was er met haar lieve broer gebeurd, dat hem van Coby tot deze monsterlijke Cobradusk had gemaakt? Vaag hoorde ze Tomtit nog iets kreunen en ze keek zijn kant op, haar pijnlijke lichaam dwingend om op te staan. Opnieuw viel Cobradusk aan- was het dan nooit genoeg? - maar Tomtitgaze was snel genoeg om hem te ontwijken. Nu pas zag ze dat de ene helft van zijn gezicht zwaar verminkt was. Het bloed drupte op de grond en haar maag maakte salto's.  "Rout."  haar adem stokte en een kreet ontsnapte haar bek toen ze de tabby door zijn poten zag zakken. Nee. Het was genoeg, het was. te veel. De poes hees haar lichaam overeind en schoot langs de Riverclanner heen, waarna ze haar poten koud van angst naar Tomtitgaze bracht. "Tom? Tommy? G-geef antwoord" ze drukte haar neusje wanhopig in zijn vacht, tranen in haar groene ogen. Starclan, hij ademde nog. Oh Hij ademde nog. Meteen zette de poes beschermend haar lichaam over het hoopje vacht en bloed van haar broer heen, haar tranende ogen vol pijn gericht naar de dader van dit alles. "Waag het! Waag het hem nog aan te raken, jij.. Jij monster!" ze kon hem niet bevechten, ze zou nooit van hem winnen. Maar, hij had een andere zwakte. Een die haar even zeer pijn deed, maar als het nodig was om haar broer te beschermen..."O-of ik zal tegen ieder zeggen wat je bent, wat wij zijn. Ik zal het schreeuwen door het kamp Cob-... Cobradusk,"

Tag: Cobradusk & Tomtitgaze

Riverclan had dus niks gedaan? Zelfs niet om Oceanstar te helpen en in plaats daarvan maar gewoon de rest van de clan aangevallen? Hij begreep niet altijd de keuzes die ze maakte, vooral de laatste tijd niet, maar hij was er vrij zeker van dat ze liever had dat hij hier bleef vechten dan dat hij haar zou gaan zoeken. Ze vond de clan altijd belangrijker dan haarzelf en dat zou nu niet anders zijn. "En jullie hebben haar daar gewoon gelaten?" Het was genoeg om te weten dat niet alleen Windclan fouten aan het begaan waren hier. "En dat is wel redelijk om te doen?" Evergreen was er ondertussen ook bijgekomen wat hem iets meer gerust stelde, maar hij was nog niet bereid om Butterstar over te geven aan de voormalige leidster. Regen begon langzaam uit de lucht te vallen, maar dat deerde hem niet. Hij negeerde de verdere opmerkingen van de leidster en sprong weer naar voren, proberend om zijn poot achter die van leidster te haken om haar daarmee uit balans te brengen. Hij zou zijn aanvallen nu met Evergreen moeten afstemmen, dus daar moest hij wel op letten.

Tag: @Butterstar & @Evergreen

Een euforische kreet kwam van de jonge kater toen hij de poes naar de grond wist te werken en hij sloeg met zijn nagels naar haar schouder. Ze zou vanzelf opgeven. Niet lang meer hij kon helpen om zijn clan weer meer eten te geven, zich uit deze wanhoop te krabbelen. Toen hij opeens scherpe nagels in zijn buik voelde. Aspenpaws ogen werden groot toen de pijn door zijn lichaam schoot en meteen deinsde hij geschrokken terug. Al snel plakte zijn buikvacht aan elkaar van het bloed. Aspenpaw had echter geen tijd om zich te herpakken, want de WindClan kat zette haar tanden in zijn nekvel. Aspenpaw gierde van de pijn en liet zich op zijn zij vallen, hopend de kleine poes mee te trekken en op zijn minst van hem af te trekken, waarna hij zijn poten beschermend om zijn gewonde buik trok.

Tag: Shikrapaw

Houndtemper had bij een van de patrouilles gehoord. Die was gehaald door een moederkat die besloten had om niet mee te vechten. Toen hij het nieuws hoorde rende hij meteen aan. Hij was nog meer een paar warriors waaronder Cavelion. Op het slagveld had hij geen tijd om na te denken en stortte zich er direct in. Het regende en al dadelijk was hij helemaal doorweekt. Hound was niet perse bloedlustig, eerder pro-Windclan die dit niet verdient had. Zijn oog viel op Shikrapaw. Ze deelde een gevaarlijke beet in de nek van haar aanvaller. Zijn hazelnoot bruine ogen werden groter. Hij snelde er naartoe en sloeg een poot over haar schouders. Waarom was ze zo bloedlustig? De kater voor haar, een zwart-witte apprentice zag er slecht uit. Hij trok aan het nekvel van de mooie apprentice. "Shikrapaw, we zijn hier om het terrein te verdedigen niet om te vermoorden." Het was voor hem duidelijk. De Riverclanners gillend laten weglopen met goede wonden. "Vecht dapper," fluisterde hij in haar oor. Daarna liet hij haar alleen. Het leek wel alsof ze het aankon. De regen plensden in zijn vacht. Het maakte de bloedovergoten weide modderig. De slanke grijze kater vond een slachtoffer. Hij ging ervoor staan en gromde.

Tag: Shikrapaw & Aspenpaw || Marshfire

Hij had geen idee hoe de situatie momenteel was bij het gevecht, maar hij wist wel dat hij zijn apprentice er iets over moest zeggen. Ze konden Settledpaw moeilijk in het diepe gooien. Hij draaide zijn kop dan ook naar de apprentice toe. "Momenteel is er een gevecht gaande tussen Windclan en Riverclan." Begon hij dan ook. "We gaan kijken wat de situatie is en of we eventueel gaan handelen of niet. Zo ja, dan is het jouw taak om de clan op te halen." Het was een zware taak, maar daarvoor hadden ze de apprentice meegenomen. Hij kon meer zeggen, maar echt voorbereiden verder kon hij niet. Ze zouden het gevecht zelf moeten zien.

Hij volgde Tallstar dan ook tot ze bij een heuvel kwamen waar ze neer konden kijken op het gevecht. Alleen het tafereel dat zich voor hem afspeelde was geen gevecht meer tussen twee clans. Hij kon verscheidene lichamen zien liggen en sommige ervan waren extreem toegetakeld. Dit was zeker niet iets dat hij verwacht had van een gevecht tussen twee clans en toen hij Tallstar's blik ontmoette zag hij daar precies hetzelfde in. Hij knikte kort bij de woorden die volgden en liet zijn ogen de groep met katten al scannen, maar zo snel kon hij Oceanstar niet vinden. Rondkijken tussen de vechtende katten zou hem mogelijk beter zicht geven en anders moest hij de deputy vinden of iemand die hem kon vertellen hoe het ervoor stond. Hij liet zijn blik naar Settledpaw gaan, hopende dat de apprentice niet te aangedaan was door wat hij zag. "Volg me en blijf dicht bij me, we gaan dus proberen om Oceanstar te vinden en anders een andere kat die ons over de situatie kan vertellen." Ergens wilde hij dit zijn apprentice niet aandoen, dit niemand aandoen eigenlijk, maar hoe het zover had kunnen komen zou hij graag weten. Hij bleef laag bij de grond, terwijl hij zich richting het strijdgewoel bewoog, zijn ogen elke kat scannende die hij zag in de hoop Oceanstar te herkennen.

Tag: @Tallstar & @Settledpaw

<sub>Sunlight
Haar kop krakte onder zijn kin en Sunlight voelde de kater meegeven. Zelfs door haar adrenalinestoot kon ze de scherpe pijn door haar eigen kop voelen splijten. De klap was te hard geweest. Voor een paar hartslagen moest ze zichzelf ook herpakken, hijgend van de wonden die zowel Stallionheart als deze kerstboom aan haar aangebracht hadden. Maar ze ging niet opgeven. Ze zou doorgaan tot ze er bij neerviel. Dit was voor haar clan. Dus, ondanks het protest van haar gebeten, bloedende achterpoot zette Sunlight zich af om bovenop Sugarcane te springen. Ze zou hem. Nu hij neer was, was het haar kans. Nu hopen dat ze niet te lang nodig had gehad om zichzelf te herpakken.

Tag: Sugarcane.

Ashlily (ondertussen 85 moons)
De kattin was meegerend met de Riverclan patrouille. Ondanks haar al wat hogere leeftijd, begon zij ook de honger te voelen. De honger was dan ook hetgeen wat haar naar het Windclan gebied dreef. Gelukkig was ze ondanks haar leeftijd haar scherpe randjes nog niet verloren, dat sleet nog niet zo snel. Met een fel gekrijs haalde ze haar nagels over de oren van een Windclan warrior heen, deze schreeuwend terugzendend naar zijn eigen kamp. Goed zo, vertrek maar met de staart tussen je benen. Terwijl ze de kat nakeek stortte een nieuwe windclan warrior zich op haar rug. Grommend voelde ze haar poten trillen onder het gewicht, maar ze zakte er niet doorheen. In plaats daarvan rolde Ashlily om, hopelijk de warrior afschuddende, danwel plettende, onder haar gewicht.

Tag: Tigergaze</sub>

Settledpaw volgde de patrouille en terwijl ze door ShadowClan territorium reisden, legde zijn mentor de stand van zaken uit. WindClan en RiverClan vochten met elkaar, en zij zouden komen kijken als ramptoeristen? Sommige puzzelstukjes kwamen op zijn plek te vallen. Dit moest gepland zijn, hoe anders konden ze de geheime code van een RiverClanner ontcijferen? Tallstar zat kennelijk in de boot met Butterstar. Alleen hij zou niet weten wat verder het plan was. Enkel dat hij mee was als boodschapper. Settledpaw durfde verder geen vragen te stellen. Hij wilde niet over laten komen dat hij twijfelde in hun leiderschap.
De jonge kater wist niet wat hij kon verwachten toen ze richting WindClans territorium reisden. Hij had nog nooit een gevecht meegemaakt! Vanuit de verte hoorde hij het gekrijs van vechtende katten. Settledpaw slikte een keer en bleef dicht bij zijn mentor. Toen ze bij een heuvel kwamen hadden ze pas overzicht van de strijd. Heel de clans leken aanwezig te zijn! Zou Littlepaw er zijn? Met grote ogen keek hij naar het gruwelijke schouwspel. En zijn ogen bleven hangen bij enkele bewegingsloze lichamen. W-waren ze dood? Is dit hoe een gevecht eraan toe ging? Settledpaw voelde zich bij elke stap minder op zijn plek. Hij moest hier niet zijn, dit was gekkenwerk! Zijn hartslag verhoogde en zijn spieren werden stijf. Hij leek bevroren, totdat Tallstars woorden hem weer uit zijn trans haalden.
Acorndust en hij moesten Oceanstar zoeken. Hij herinnerde de grijze poes nog van de gathering en hij knikte instemmend. Snel sloeg hij zijn blik nog op de regende hemel, StarClan sta ons bij! Al snel vertrokken hij en Acorndust het slagveld in. Settledpaw voelde zich misselijk van de geur van het bloed, maar hij bleef strak aan de schouder van zijn mentor lopen. Even kwam er een piepend kreetje uit zijn bek toen ze langs een doodstil lichaam liepen. Zijn ogen bleven met horror op het lichaam hangen, waarna hij zichzelf forceerde om door te gaan, zijn ogen door de kattenmassa zoekend. Oceanstar, daar moest hij zich op focussen.
Toen vielen zijn ogen plotseling op een kleine calico kat. Littlepaw! En bij haar in de buurt een rosse kater die hij maar al te goed herkende... Alles in hem wilde vragen of het goed ging met Littlepaw, zijn vader bij haar wegjagen. Maar zijn hoofd vertelde hem dat hij niet van Acorndust zijn zijde mocht wijken, hij kon ShadowClan niet laten mengen in het gevecht. Met pijn in zijn ogen keek hij naar zijn zusje. Hoewel hun volgende ontmoeting niet bepaald vriendelijk was afgelopen, wilde hij absoluut niet dat ze pijn had. Met verdrietige ogen keek hij weg en bleef Acorndust volgen, al waren zijn passen nu slepend.

Tag: Tallstar, Acorndust & Coyotepaw
Daarna Acorndust & Littlepaw en Outrage (indirect)

Ze hoorde dat iemand bij haar was gaan staan. Met tranen in haar ogen keek ze op, ze kon niet goed zien op dit moment, was dit een vriend of een vijand? Een grom beantwoordde haar vraag meteen. Vijand. Maar een nette vijand, dat wel. De kat was niet op haar gesprongen, had alleen maar gegromd. Ze keek weer naar beneden en krulde zich weer helemaal op. Ze was verzwakt, zag wazig, wilde niet meer vechten. En die kat viel haar nu dan nog niet aan, maar als het echt een WindClanner was, zoals ze dacht, dan zou hij haar wel aanvallen zodra hij het lichaam van de andere, de dode, kat naast haar zag liggen. Hij zou het bloed op haar vacht zien en haar meteen aanvallen, dat wist ze zeker. En zij zou niks kunnen doen om zich te beschermen.

TAG: Houndtemper

De RiverClanapprentice schrok op, waarna ze haar oren plat legde en fronste. Hawkpaw verwachtte een tegenaanval, maar een gevoel van verbazing – en eigenlijk ook opluchting – kwam over hem heen toen de jonge kattin hem een pets tegen zijn wang gaf, zonder klauwen. Zijn vacht ging iets platter liggen en hij knipperde een paar keer terwijl hij een aantal regendruppels op zijn pels voelde tikken. Was dat het? Was dit hoe hun gevecht zou verlopen? Dan had hij het goed getroffen, want de chaos en het bloedvergieten om hem heen was al erg genoeg. Hawkpaw sloeg met zijn voorpoot terug naar de RiverClanapprentice, ook weer zonder zijn klauwen te gebruiken. Hij zou vechten voor zijn Clan, maar net wat anders dan wat er rondom hem gebeurde.

Tag: @Moonpaw,