IN MY REMAINS

Evergreens ogen spuwden vuur. "Noem je dat de warrior code volgen, Butterstar? BloodClan hun gang laten gaan om meer territorium voor jezelf te stelen?" grauwde ze nadat ook Panthersoul zijn zegje had gedaan. En dan te bedenken dat ze in de bergen nog een greintje respect voor de RiverClan leidster had kunnen opbrengen. Twijfel verscheurde haar nu, terwijl ze tegenover Butterstar stond, die weer op het monster leek dat Evergreen voor de reis altijd in haar had gezien. Moest ze Oceanstar gaan zoeken nu ze wist dat ze inderdaad in de problemen zat? WindClan had hun leider nodig, maar WindClan het zich veroorloven om haar of een andere kat hier te missen? Oceanstar had meerdere levens en iedere kat hier maar één, dus hadden de WindClanners hier dan geen prioriteit? "Wij trekken ons niet terug van ons eigen gebied", siste ze. De WindClanverliezen zouden niet voor niets zijn. Nu opgeven zou verraad zijn naar de gevallenen toe. Ze moesten gestorven zijn voor een overwinning, niet voor een verlies. Terwijl Panthersoul probeerde Butterstar uit balans te brengen, viel Evergreen haar flank aan met een felle uithaal van haar klauwen. "Dit gevecht is al te ver gegaan, Butterstar. Ga terug naar je eigen territorium. Zie je niet dat StarClan je daden afkeurt?" Regendruppels vielen op hen neer, teleurgestelde tranen uit Zilverpels. Beide zijden misdroegen zich tijdens dit gevecht, zo veel wilde Evergreen wel toegeven, maar wat Butterstar ook beweerde, RiverClan was de strijd op een eerloze manier begonnen, op een zieke manier gebruikmakend van een aanval van hun gezamenlijke vijand. En tenzij Oceanstar of Stallionheart anders zou beslissen, zou Evergreen niet buigen voor zulk een laffe aanval.

Tag: Butterstar en Panthersoul

Marshfire liet een harde schreeuw horen toen tanden zich in haar schouder boorden. Dit was niet die kat van daarnet geweest, dat wist ze, want ze zag zijn wazige vlek nog ergens anders. Snel sprong ze op, klaar om weg te hinken. ”Moordenaar!” Ze verstijfde. Die kat had precies gezegd hoe ze zich voelde. Ze had een kat vermoord. Misschien verdiende ze dit wel. Ze staarde de katten geschokt en angstig nog even aan met haar blauw-paarse ogen, en draaide zich toen om. ”Het... Het was niet de bedoeling,” besloot ze. Met tranen in haar ogen hinkte ze weg, naar wat ze dacht dat de rand van het slagveld was. Ze haalde het niet. Ze viel neer, en alles werd zwart.

TAG: @Houndtemper, @Whitenight, OPEN
Keep Marsh alive please xD
En ze is bewusteloos, niet dood, just so you know

Als een dwaze held gooide een andere windclanner zich voor de witte dame. Dat was best, een windclanner was een windclanner. Hun bloed was hetzelfde, hun vlees was hetzelfde. Wie ze ook neerhaalde, het maakte niet uit. Hoe meer van hun neer gingen hoe sneller ze zouden winnen, hoe sneller ze de clan konden voeden en hun overledenen konden begraven. Zijn woorden waren nutteloos en dwaas, iets dat niet doordrong in het loyale kopje van de riverclan poes. Trots en ambitie brandde in haar ziel en ze zou nooit, maar dan ook nooit wijken voor haar clan. Hoe zwak en ondertraind ze ook was. Ze grauwde dan ook luid en met een hevige klap kwam ze op de ander terecht. Ze probeerde wel meteen haar klauwen in zijn schouders te plaatsen zodat ze hem tegen de grond kon werken, zodat pijn hem tegen de aarde zou drukken. Ze trok haar bovenlip op en keek hem met vurige ogen aan. "Ik zal vechten voor Riverclan, vechten tot ik geen leven meer in mijn lijf heb!" zei ze furieus. Woest schoot ze naar voren in een poging de windclan apprentice een hevige beet te geven in nek-schouder gebied. Ze was geen moordenaar, nee... Ze was niet zoals hen. Maar ze zou wel zo ver gaan tot ze zouden smeken en huilen. Dan pas zouden ze terug gaan naar de vuile holen waar ze vandaan kwamen.

Tag: Littlepaw + De group appies

De Windclanwarrior liep weg zonder haar aan te vallen, en eigenlijk was Littlepaw daar zeer blij om. Ze zuchtte opgelucht en liet haar lichaam ontspannen, waarna ze zich met betraande en vermoeide ogen weer op haar vader richtte. Stilletjes begon het te regenen, alsof Starclan meehuilde met de gebeurtenissen hier op aarde. Hoeveel katten hadden zich al bij hen gevoegd? Hoeveel katten zouden hier nog hun leven laten? Net als ze dat dacht, hoorde ze de gil van een bekende stem, maar een stem die ze nooit zou willen horen gillen - niet zoals dat, niet uit wanhoop. Ze draaide zich om tot haar turquoise ogen op Coyotepaw vielen, een klein eindje bij hen vandaan. Ze had Tallstar bij zich. Shadowclan was hier ook? Zouden ze hen helpen? Zou haar oude en haar nieuwe clan elkaar steunen? Littlepaw volgde de blik van de medicine cat apprentice tot ze hun deputy zag die bij een wel heel bekend lichaam besmeurd met bloed zat. Nee, nee, dat kon toch niet. Dit kon niet waar zijn. Opnieuw vulden tranen haar ogen terwijl ze zich een weg doo rhet strijdgewoel probeerde te banen, naar Coyotepaw, om haar te steunen of te troosten of Starclan mocht weten wat - maar ze wou zich nuttig maken, ze wou dat dit stopte, dat er geen doden meer hoefden te vallen. Haar eerder enthousiasme was gesmolten als sneeuw voor de zon. Dit was vreselijk, hoe kon Butterstar hen dit vrijwillig aandoen?

Tag: (Outrage, Tigergaze) onrechtstreeks Coyotepaw, verder open

Zijn blik serieus zette hij zijn zoektocht voort naar Oceanstar. Hij hield zijn spieren aangespannen, klaar om hemzelf en zijn apprentice te verdedigen mocht iemand dom genoeg zijn hun aan te vallen. Hij probeerde alle katten langs te gaan, maar daardoor kwamen ze ook langs wat dode katten heen, wat hij zijn apprentice liever niet had aangedaan. Als hij had geweten dat het zo erg was, dan had hij geen apprentice meegenomen. Bij het horen van Coyotepaw liet hij zijn blik die kant uit gaan en merkte op dat Tallstar en Coyotepaw nu onderweg waren naar Panthergrowl en een kat die ernaast lag. Hij kon vanaf hier alleen niet zien of de kat nog levend was of niet. Hij schudde zijn kop bij het zicht en zette zich weer voort. Alleen het leek erop dat er geen Oceanstar was en Stallionheart was aan het vechten met een Riverclanner, waar hij zelf geen zin had om tussen te komen. Dan maar de dichtsbijzijnde Windclanner pakken die niet midden in een gevecht zat. Zijn blik viel op een warrior en daar stapte hij dan ook direct op af. "Mourningchant toch?" Sprak hij kort. "Hoe is dit zo uit de hand gelopen en waar is Oceanstar?" Beste om maar direct ter zake te komen en antwoorden te krijgen.

Tag: @Settledpaw & @Mourningchant

Hij wist dat hij zou schudden met zijn kop, dat deden ze altijd. Stormwind kon hier op anticiperen door zijn poot van de grond te tillen en mee te laten bewegen met Stallionheart zijn bewegingen. Hij liet los toen zijn nagels landen. "Moet jij nodig zeggen met een moordende Leader!" werd er naar hem geroepen door de kater toen deze uit zijn aanval was gekomen. "Vergeet niet welke clan de eerste onschuldige dood op zijn naam heeft staan." ketste hij terug terwijl hij een sprint inzetten richting de kater. Hij zou hem omver beuken, omdraaien en zijn luchtpijpen eigenhandig uit zijn strot trekken. Maar dat gebeurde niet. Stallionheart maakte een schijn sprong waardoor Stormwind onder zijn buik door kon schieten en hem zo schepte. De kater liet zich vallen en rolde door om daarna weer op te springen en te kijken wat zijn tegenstander deed. Zijn hoofd duizelde kort.

Tag: Stallionheart

De RiverClan apprentice ging er met een “sorry” vandoor, en snel ging ook Littlepaw haar eigen weg, dus nu stond Mourningchant hier alleen. Maar hier kon ze echt niet blijven staan, snel manoeuvreerde ze haar weg tussen de vechtende katten door, totdat ze aan de zijlijnen stond. Haar ogen zochten nog steeds naar Oceanstar. Waar was hun leider als ze haar nodig hadden? Ze schrok op toen iemand tegen haar begon te praten. ”Mourningchant toch?” De kattin draaide zich om en was verrast toen ze zag dat het de ShadowClan Deputy Acorndust was. Waar kwam ShadowClan opeens vandaan?
“Hoe is dit zo uit de hand gelopen en waar is Oceanstar?” Jeez, wat was dit spannend. Even nadenkend over de beste samenvatting, stond ze stil. ”Niemand weet waar Oceanstar is. RiverClan had blijkbaar een elder mee, Steppingnogwat, en ging per ongeluk dood, en verder ging het allemaal heel snel en heb ik het niet goed gezien.” Ja, besloot ze, dat was wel een goede samenvatting op dit moment.

TAG: Acorndust

Het duurde even voordat beide weer overeind stonden. Het was duidelijk te zien dat beider katers uitgeput waren. Dit was Stallionheart zijn tweede gevecht, Storm schatte zijn kansen goed in, maar toch. "Is dit het jullie waard RiverClanner? Alle doden voor een stuk prooi dat je niet eens kan vangen? Vreet toch lekker die kittypet brokken!" Stormwind zijn haar ging overeind staan. "Jij weet niet hoe het is om je zo te moeten vernederen tegenover je voorouders! Moeten bedelen voor kittypet voer omdat je anders de volgende dag misschien niet haalt. Overal huilende katten omdat ze niet meer door willen, omdat er geen eten is. En dat allemaal omdat WindClan te hebberig is om prooi te delen." maar na zijn woorden kwam zijn tegenstander weer op hem af als een raket. Nagels van Stallionheart uitgeslagen naar zijn flank. Die haakte zich vast, voelde hij. Maar Stormwind hoefde geen twee keer te denken om zijn nagels uit te slaan naar de schouder van zijn tegenstander om deze goed te verwonden. Hij zou niet zo makkelijk neer gaan, niet vandaag.

Tag: Stallionheart

Het was raak. Het was raak! Het was raak! Triomf borrelde op in haar borstkas toen haar tanden wegzakte in zijn vlees. Onervaren en jong was ze, niet wetende dat dit soort wonden dodelijk konden zijn. Ze wilde geen kat doden, maar gewoon... De rest deed toch ook zo? Waarom zij dan niet? De kater begon met zijn poten tegen haar te duwen, niet eens met zijn nagels, maar gewoon. Dit verbaasde haar licht, maar Honeypaw schudde de gedachte van opgeven al snel van zich af. Ze zou geen zwakte tonen, zelfs niet tegenover dit soort gedrag. "I-i-ik wil .. ik wil niet vechten.." Klonk er waarbij de grijze poes haar tanden uit zijn lichaam haalde. Bloed plakte aan haar kopje, aan haar kin... Haar wangen... En haar klauwen. Even werden haar ogen een stukje groter bij het zien van de wonde die ze had gemaakt. Voor even stond ze dan ook stil... Stond de wereld voor haar stil.... Tot een ander gewicht haar uit de trans trok. Ze viel omver en kreeg een paar klappen in haar gezicht. Scherpe trekken die over haar wangen en gezicht kwamen. Grommens sprong ze dan ook even achteruit, afstand nemende van de windclan apprentice die ze zonet tegen de grond had gepind. Woede laaide weer op in haar lichaam, maar ze zat er verkrampt, haar kop naar de grond gericht... Met een trillende poot hield ze haar oog dicht. Ondanks alle adrenaline voelde ze de steek maar al te goed. Verdorie! Grauwend keek ze op, haar linkeroog dicht houdende... Opdat een wonde recht over het ding heen liep. De haren in haar rug rezen... Haar poten beefden van de spanning, angst en woede dat door haar heen sudderde... Ze gromde zachtjes en spande haar spieren aan. Met een kleine sprong probeerde ze dichter bij de bruine poes te komen.... en woedend begon ze met haar klauwen uit te halen naar diens kop. Tranen van woede en frustratie, maar vooral pijn en angst begon te vormen in haar rechteroog... En langzaam vonden ze een weg naar de grond.

Tag: Eerst Littlepaw, Spiderpaw & de appies

De ongelukkige die zich in zijn blikveld had bevonden was een goudblonde kat geweest. Hij had deze op zijn kaak weten te raken en daarmee al een kleine verwonding aangebracht. Uiteraard pikte de windclanner dat niet. Sissend draaide deze zich om zodat ze elkaar recht in de ogen konden kijken. Frostbite stelde zich zo groot mogelijk op en liet een waarschuwende grauw horen. De kater tegenover hem mocht weten met wie hij te dealen had. Echter liet de windclanner zich blijkbaar niet snel intimideren aangezien deze kwaad op sprong. Frostbite kon niet snel genoeg opzij stappen waardoor de blonde kater zich succesvol op hem storten. Hij werd richting de grond geforceerd en kon, zwaar door zijn knieën gebogen, nog net blijven staan onder het gewicht van de andere kater. Hij voelde al snel de scherpe nagels van de andere kater in zijn flanken. Frostbite slaakte een met pijn en woede gevulde mauw om zich vervolgens met volle vaart op zijn zij te storten in de hoop de windclanner zo van zich af te kunnen schudden. Dit resulteerde in niet meer dan twee slagen over de grond. Toch was daarmee de positie van beide katers ten opzichte van het gevecht in zijn algemeenheid veranderd. Hopelijk zou het voor Frostbite de aandacht van zijn clangenoten trekken...

-tags: Flashbak & open
-Note: Met mijn eerste post op pagina 3 en Emma haar post op pagina 5 hou er rekening mee dat dit zich nog in de hitte van het algemene gevecht plaats vind.

Het was duidelijk voor Stormwind dat WindClan geen hart had voor elders en kits. Dat was wel gebleken toen zijn dochter hem ontnomen was in koude bloede. Amberstorm zou hij nog wel krijgen, vroeger of later. Misschien ze ze vandaag weglopen met haar leven, maar hij zou hem uiteindelijk nemen. Haar eigen persoonlijke versie van de dood. Al moest hij ervoor de Dark Forest in. "Het is niet mijn schuld dat Butterstar het aanbod van Oceanstar afsloeg" begon Stallionheart terwijl ze in elkaar verwikkeld zaten. "Jullie mochten hier met een patrol komen en jagen bij sunhigh. Jullie waren te koppig dat te accepteren" Stormwind grauwde, zowel van de pijn als woede. "Wat maakt één patrol uit? Één patrol op meer dan tien hongere kittens, queens en elders? Oceanstar veroordeelde ons ter dood in een tijd dat wij de andere clans nodig hadden." Stormwind was woedend geweest toen Oceanstar het laffe voorstel had gedaan. "Haar voorstel was laf en zwak. Maar dat maakt niet uit, ze betaald de prijs ervoor." het laatste klonk iets zachter zodat Stallionheart het alleen kon horen over het kattengejank. Hij had gezien wat er met Oceanstar gebeurde. Stormwind wist exact wat de leader van WindClan te wachten stond. Met die woorden liet hij flank van Stallionheart gaan om zijn woorden in te laten zinken. Stormwind nam wat afstand en bekeek zijn schade. Bloed droop uit zijn flank en pijn stak op meerdere plekken over zijn lichaam. Hijgend keek hij naar zijn tegenstander. Hoe lang zou die nog recht blijven staan?

Tag: Stallionheart

De lucht werd uit Aspenpaws longen geslapen toen de poes op hem viel. Zijn hele lichaam pulseerde, de pijn uit zijn buik infecteerde al zijn spieren. Totdat hij opeens werd verlost van het gewicht van de WindClan poes. Een andere WindClanner had hem van hem af getrokken. Aspenpaws amberen ogen keken verschrikt in het rond. Wat gebeurde er? Pas nu kreeg de verwonde apprentice door wat een bloedbad het was. Zijn ogen schokten over het modderige slagveld waar de regen hard op neersloeg. Hij zag enkele lichamen door de chaos door gevloerd liggen, onbeweeglijk… Ergens voelde hij een steek van medelijden. Haar moeder? Maar zodra hij zijn kop probeerde te bewegen schoot er weer pijn door de snee in zijn nek en hij hapte gepijnigd naar adem. Totdat zijn tegenstander opeens modder naar zijn kop schopte, en de jonge kater dook weer in elkaar, met de pijnlijke gevolgen van dien. Opstaan? Hoe verwachte ze dat hij dat zou doen? In een verwoede poging probeerde Aspenpaw weer op zijn poten te krabbelen, maar tevergeefs. Zijn lichaam gaf op. ‘Ik.. ik.’ Hij klemde zijn kaken strak op elkaar toen hij zijn achterpoten onder zich probeerde te krijgen. ‘Ik kan niet meer…’ mauwde hij verslagen. Gaf hij nou op? Vroeg hij nu op genade? Na enkele keren naar zijn adem gesnakt hebben van de pijn, wist hij eindelijk zich weer op vier poten te hijsen.

Tag: Shikrapaw