[Oude Koeienschuur & Erf] Silvercoat's 'vesting' & territorium (XX)

"Hij is dood er kan niks meer aangedaan worden, blijf niet in het verleden hangen maar ga verder met de toekomst, ga verder leven. Leef, dat zou hij vast ook gewild hebben. Al mijn zusjes waren vroeg gestorven door groenhoest. Dat vond ik heel erg want ik hield meer van hun dan van me ouders. Ze kregen mij niet weg bij hun lichamen. ik was een jonge maar vastbesloten kitten. Ik was naast hun gaan liggen en telkens wanneer ze weg werden gehaald werdt ik boos en trok ze terug. Ik had 2 dagen lang vol gehouden ik viel in slaap en toen ik wakker werdt had me moeder ze weggehaald en was ze woedend geweest. Ik mis mijn zusjes nog steeds alleen die zouden hebben gewild dat ik niet in het verleden bleef hangen, hetzelfde geld voor jou", hoorde ze Angelos vertellen. Ze draaide haar kop de andere kant op. Ze ontblootte haar tanden. 'Ga weg', siste ze. Haar ogen schoten felle vlammen. Het bloed droop van haar kaken, van het dassengevecht. Ze legde zich op haar zij, en negeerde Angelos verder.

Silvercoat schudde zijn kop heen en weer. 'Waarom zou Angelos telkens achter haar aan lopen?' vroeg hij zich af. Het was immers duidelijk te zien dat Icy nu even niet gestoord wou worden, anders was ze hier wel blijven liggen. 'Laat haar maar even Angelos, soms heeft een kat tijd voor zichzelf nodig' zei hij wijs tegen de andere kater. Hij begreep heel goed waarom Icy daar was gaan liggen, hij trok zich ook wel eens terug, maar dan in zijn hol, om na te denken. Opeens kreeg Silvercoat een ingeving, hij wsit niet waarom, een ingeving dat Sunpaw & Steelpaw, nu inmiddels al vast warriors, binnenkort een keer langs zouden komen.

'Laat haar maar even Angelos, soms heeft een kat tijd voor zichzelf nodig', hoorde ze SilverCoat ergens vanbuiten roepen. Icy spitste haar oren. Daar wist SilverCoat vast àlles van. Ze negeerde Angelos, en keek vanonder het monster uit naar het aantal hooibalen dat er stonden. Haar oren zaten plat in de nek, en niemand zou verwachten dat dit de 'echte' Icy was, onder al die vriendelijkheid. Ze had haar verdriet een paar manen geleden opgekropt, wat ze niet had moeten doen. 'Ik ga jagen', zei ze tenslotte. Ze stond op, en keek Angelos aan. Ze gaf hem een lik achter zijn oren, en liep weg. Ze schudde haar vacht uit, en sprong met een sprong op een boom, direct goed. Ze loerde vanaf de boom naar het haasje die daar zat te grazen. Haar vlijmscherpe tanden duwden ongeduldig tegen haar binnenkant van haar wangen in. Ze proefde een beetje bloed. Oeps, iets te hard gebeten. Ze had niet echt iets gevoeld. Ze draaide zich om naar SilverCoat. 'SilverCoat, moet ik voor jou & Angelos ook even jagen?', vroeg ze. Ze had zich wonderbaarlijk goed over haar verdriet heen gezet. Ze wachtte echter niet op antwoord. 'Ik neem gewoon wat mee', zei ze beslist. Ze zette zich schrap met ontblootte nagels, en sprong op de haas, en dode het met haar tanden. Het haasje zag er gruwelijker uit dan voordien. Ze begroef hem in het zand, en ging op zoek naar nog meer prooi. Ze zag een vos. De vos merkte haar op. Ze zette zich schrap voor een gevecht, maar de vos keek haar een moment sluw & koud aan, en liep toen door. Abnormaal gedrag voor vos, dacht Icy. Icy, dood die vos... klonk ergens een stem in haar hoofd. Dood hem, je hebt niks te verliezen... Icy schudde boos haar kop. Wat was dit nu weer? Icy, je ouders zijn vermoord door een vos... 'Nee, dat kan niet, mijn ouders leven nog', siste tegen de stem in haar hoofd. Nee, dat denk je maar, Icy. Je ouders zijn gesneuveld in een gevecht bij een vos... 'Je liegt', siste Icy. Hoe kon dat nou? Ze had nog nooit last gehad van een stem in haar hoofd. Je ouders zijn een maand geleden verloren in een gevecht bij een vos... klonk de stem weer. 'Bewijs!', riep ze uit. Loop een stukje door en kijk het holletje in van de vos... 'Je wilt me in de val lokken hè?', zei Icy. Ze keek rond. Ze raakte in paniek. Wat wou de stem van haar? Ik zit in je hoofd, als je mij pakt, doe je jezelf pijn... klonk de spottende stem. Icy liep trillend naar het hol van de vos. Ze richtte haar blik in het hol... en zag twee oude karkassen liggen. Ze rende weg. Hoe kon dit? Dat waren haar ouders toch niet? Jawel, Icy, dat waren je ouders... klonk het spottend. Icy rende zo als ze nog nooit gerend had, terug naar de boerderij, terug naar SilveCoat. Icy, jagen! klonk de stem toen dwingend. Ze kon zich niet verzetten, ze zag een sappige rat, en doodde die vrijwel meteen. Ze kwam ook nog een lijster tegen, die ze de poot afrukte en toen zijn keel doorbeet. En bij elke dood van een prooi, lachte de stem in haar hoofd. Ze legde de prooi op een stapel vlakbij SilverCoat, en ging toen uitgeput op een hooibaal liggen. Je hebt goed werk verricht, morgen maar weer... zei de stem. Ze kreunde. 'Houd je mond!', zei ze dwingend.

Icy had flink gehaagd en Silvercoat hield alles nauwkeurig in de gaten, toen ze uitgeput naast hem ging liggen was er opeens een rare situatie: 'Houd je mond!' zei Icy ineens dwingend. 'Ik zei niks hoor Icy..' bevestigde Silvercoat verbaasd. Hij keek haar vol ongeloof aan. Had die kat net zojuist gezegt dat hij zn mond dicht moest houden? vroeg hij zichzelf af. Hij voelde zich opeens niet meer de baas in zijn eigen huis. Even overwoog hij om vol razernij de katten tijdelijk weg te jagen, maar een ander deel van hem hield hem tegen, die vond het gezellig. 'Icy, wat is er met je aan de hand?' vroeg Silvercoat de poes met z'n kop schuin. Hij moest waarschijnlijk even wachten op antwoord dus begon hij aan een maaltijdje...

'Ik zei niks hoor Icy..', hoorde ze SilverCoat zeggen. 'Oh, SilverCoat het ligt ook niet aan jou', zei ze zuchtend. Als je het hem vertelt, stuur ik je lichaam naar die das waar je al eerder bent geweest met Angelos...! SilverCoat begon al aan zijn maaltijd. 'Icy, wat is er met je aan de hand?', vroeg SilverCoat. Durf het hem te vertellen... Ik ben niet zomaar in je hoofd, ik ben je ergste nachtmerrie, en ik zit op dit moment naar je te kijken... Icy keek rond, maar zag niks. Paniek blonk in haar ogen. 'Ik heb een stem in mijn hoofd, die allemaal dingen zegt die waar zijn! Mijn ouders... Ik heb ze gezien!', siste Icy, hoe moest ze dit uitleggen? Er valt niks uit te leggen, poesje! En nu verder je mond dicht houden, of je zal iets beleven naarmate de dagen... klonk de dwingende stem weer. 'Hij... De stem zei dat een vos mijn ouders had vermoord', hijgde ze. 'Ik moest naar het hol van de vos toelopen, en ik zag twee karkassen..', zei ze hijgend. Ik ben dichterbij dat je denkt, poesje. En niemand kan je helpen... lachte de stem angstaanjagend. 'De stem put me zo erg uit. Het bedreigd me. Ik weet niet, ik heb dit nooit eerder gehad. Het begon nadat ik die dassen had gedood en zei dat ik ging jagen', hijgde ze. Het begon na die dassen... Was het misschien de stem van de grote das die zij en Angelos hadden bekeken? Maar hoe kwam hij dan in haar hoofd? 'Oké. Dit klinkt misschien raar. Maar ik heb op de een of andere manier die das, die met die littekens, in mijn hoofd gekregen', zei ze. Dezelfde das die mijn vriend heeft vermoord...

Silvercoat keek verbaasd naar Icy. Hij had dit sorot dingen nog nooit mee gemaakt in zijn leven. 'Als hij erin is gekomen...moet hij er ook weer uit kunnen!' zei Silvercoat wijs tegen de poes. Het leek net alsof hij deze situatie al kende maar in werkelijkheid gokte hij maar op het beste. Silvercoat checkte even buiten of er geen beest buiten stond te bespioneren. Maar dat was niet zo. Hij maakte zich nu toch wel een beetje zorgen om Icy. Was ze ziek? Of zou ze een trauma zijn opgelopen? Allemaal vragen spookten door zijn hoofd.

Icy schudde haar kop, misselijk, duizelig werd ze er gewoon van! Ze had zin om te janken, maar dan kwam ze nooit achter wat er in haar hoofd zat. Tijd om mijn ware identiteit te onthullen... klonk het in haar hoofd, en aan de rechterkant kwam er een das uit de struiken gestapt. Niet zomaar een das. Deze das was twee keer groter dan de gemiddelde das, en hij had ongewone lange scherpe klauwen aan zijn vingers. 'Hallo' zei de stem. Dat kon niet! Dassen konden niet praten. Of althans niet dat katten het konden verstaan. 'Hoor jij wat hij zei?', vroeg Icy bang aan SilverCoat. Als het echt was dat zij alleen zijn stem kon horen, dan was deze das voor haar gekomen. 'Zonnige dag, vind je niet?' hoorde ze de das toch duidelijk zeggen. Ze schudde haar kop. 'Nou, versta jij hem?', vroeg ze aan SilverCoat.

Silvercoat zag een reus van een das de struiken uit komen. Maar de das bromde maar wat tegen Icy. 'Sorry Icy, ik spreek geen Das, jij wel dan?' vroeg Silvercoat. Hij maakte zich klaar voor een gevecht aangezien hij geen indringers op zijn territorium dulde. 'Ga weg jij lelijk beest!' siste hij tegen de das. De das keek hem vragend aan. Daarna begon hij verder te bazelen tegen Icy. 'Icy, kan je hem serieus verstaan?' vroeg Silvercoat voor de tweede keer. Hij werd steeds zekerder van zijn zaak en keek nu met zijn kop schuin geheven Icy aan.

'Ik ga niet weg. En je vriend is, uhm, was nog niet dood' lachte de das schor. 'Wat?' vroeg Icy. 'Maar waar is hij dan?', vroeg ze. 'Ja... Dat weet ik ook niet, alleen dat hij dom wegrende, en niks meer van zich heeft laten horen' zei de das. Icy ontblootte haar tanden en nagels, en maakte zich woedend klaar voor de strijd. 'Dus je weet niet of hij dood is?', vroeg ze. 'Nee, wat ik wel weet is dat jij dat wel zou gaan' grinnikte de das. Icy sprong krijsend op de das, en haalde zijn flank open met haar vlijmscherpe tanden. De das schudde haar met een gemak af, en scheurde haar rug open. 'Toe. Als ik je ouders kan vermoorden, dan kan ik jou ook aan' zei hij spottend. 'Dat waren mijn ouders niet. Dat waren karkassen van andere katachtigen', zei Icy boos. 'Slim. Hoe ben je daarachter gekomen? Je weet de geur van je ouders niet eens' spotte de das. 'Jawel. Want een beetje geur heb ik vroeger als kitten opgesnoven, en ik weet hoe mijn ouders ruiken', zei ze. 'Het was gewoon een truc om mij die vos te laten vermoorden', zei ze. 'Slim hoor' zei de das. Icy deed een nieuwe uitval, maar werd bijna opengereten door de das.

Silvercoat kon niet toekijken hoe Icy half gevild werd door die das. Die das was trouwens in zijn territorium aan het wandelen. Hij bedacht zich geen moment en haalde flink uit naar de das diemet Icy bezig was. Er kwam een lelijke bloedschram op de das' rechterbil te zitten en de das gromde van de pijn en verwarring. 'Dom beest!' zei Silvercoat bespottelijk tegen de das. De das probeerde Silvercoat nu neer te halen maar Silvercoat had wel eens in zijn jongere jaren gevochten tegen een iets wat kleinere das dus hij wist de tactiek. Nu sprong Silvercoat op en ging op de machtige rug van het beest zitten en reet die langzaam maar pijnvol open, hier en daar was een stukje bot nu zichtbaar. 'GA...WEG... VAN.... MIJN.... TERREIN!' snauwde Silvercoat woedend terwijl hij in de dikke nek van de das beet. Helaas was dat ook een vergissing die Silvercoat maakte. Deze das was dikker en sterker dan de normale das, het leek wel een monster. Dus toen kreeg het beest de kans Silvercoat er af te stootten en hij nam de kans. Silvercoat landde op zijn poten maar gleed over de stenen straat heen. Hij kwam uiteindelijk tegen een muur aan en was even duizelig. Ik hoop dat Icy hem nu kan pakken dacht hij half duizelig.

De das was even bezig met SilverCoat, maar het duurde niet lang of hij had ook SilverCoat tegen de grond gesmeten. Ze blies. Ze haalde een klauw door het gezicht van de das. Mij kunnen jullie niet aan. Ik maak die kat dood... zei de das terwijl hij op SilverCoat afliep. 'SilverCoat, wegwezen daar, hij gaat je vermoorden!', zei ze paniekerig. Icy sprong beschermend voor SilverCoat. Ze sprong op de das zijn rug, en zette haar vlijmscherpe tanden door zijn nek heen. De das probeerde zich om te draaien, maar Icy sprong al weg en gaf een lelijke klauw in zijn oog. De das brulde. Icy hapte naar zijn buik. Ze bleef flink doorbijten, en de das werd zwakker. Opeens werd haar borst opengehaald omdat ze niet goed op zijn andere klauw had gelet. Ze beet zijn poot door, tot die zwakker was.

De das stond nu echt te wankelen. Het was nu of nooit, Silvercoat ging met zijn laatste krachten overeind staan, liep relatief traag voor zijn doen op de das af en greep hem bij een achterpoot. De voorpoot was door Icy al flink toegetakeld en bloed stroomde uit de wond. Silvercoat kon nog snel grijnsen voordat hij de doorbeet maakte. De das slaakte een zucht en tegerlijkertijd een brul. Hij viel met een doffe klap neer op de grond. Alhoewel hij was nog niet dood. Silvercoat sprong op de half verslagen das en hield hem vast in zijn inmiddels losse nekvel. 'Icy aan jou de eer dit beest te doden.' zei Silvercoat officieel. De das probeerde tegen te spartelen maar Silvercoat had zijn kracht hervonden en hield hem nu stevig vast.

SilverCoat beet de das in zijn achterpoot. Icy was heel duizelig. 'Als ik sterf, krijg jij een vervelende ziekte'... zei de stem brullend van woede. Ze wankelde, en sprong vervolgend boos op de das, waarna ze hem zijn nek doorbeet, en de das zijn laatste adem uitblies. Icy wankelde heel erg, en dreigde flauw te vallen. 'SilverCoat, help...', was het laatste wat ze kon uitbrengen, en ze ging tegen de vlakte. De stem in haar hoofd was verdwenen, en ze kon eindelijk weer helder denken, maar ze voelde zich misselijk en zo duizelig als wat. Alles was zwart voor haar ogen geworden, en ze zag een kat en een das vechten. 'Icy, vlucht! zei de stem steeds. Het was een goud cyperse kater met vriendelijke ogen die nu van strijd blonken. Er kwam een naam in haar op. Goldtail! 'Goldtail? vroeg de Icy in haar droom. 'Ja. Ik ben het' zei Goldtail met troebele ogen van verdriet. 'Ben je dood? Waar ben je?' vroeg Icy paniekerig. 'Ik ben niet dood. Ooit kom je me wel tegen' zei Goldtail, en langzaam vervaagde zijn silhouet.

Steelfang was het kamp uitgeslopen het was precies een dag later na zijn intieme moment met Sunpelt. Snel sloop hij weg. Sunpelt kon niet Reizen, ze kon het wel maar als er een vijandelijk dier zou zijn was het gevaarlijk voor haar en hun nakomelingen. Steelfang had besloten om in zijn eentje naar Silvercoat te gaan. Hij wist zeker dat hij niet had gevolgd en ging richting de schuur van Silvercoat en riep "Silvercoat je raad nooit wat er gebeurd is!" Toen hij binnenkwam was hij even verbaast. Hij zag Silvercoat worstellen met een das en op de grond lag een poes van ongeveer zijn leeftijd. Silvercoat hield het waarschijnlijk wel vol maar de poes zag er verdoofd uit. Steelfang besloot haar eerst te helpen en dan Silvercoat te helpen. "Wie je ook bent, Vlucht of word wakker! Wakker worden,ontwaak!" Hij deed wat hij moest doen. Hij beet niet hard maar wel voelbaar in de poes haar nek en riep "Wakker worden wie je ook bent! Silvercoat is in gevaar." Steelfang draaide zich om en wist niet wat te doen. De das zag er monsterachtig uit. Als hij Silvercoat hielp zou de das weggaan maar de poes zag er niet goed uit dus misschien moest hij haar wakker maken. Steelfang riep hard "WAKKER WORDEN, HET IS GEEN TIJD OM TE PITTEN!"

Silvercoat had genoeg gehad van dat mormel in zijn territorium. De das' luchtpijp was door Icy weliswaar doodgebeten maar echt dood was hij nog niet. Daarom maakte Silvercoat zijn nagels scherp en ging met zijn nagels de wond in die Icy in de das zijn nek al eerder had gemaakt. De das brulde voor de laatste keer en viel dood neer. Nu ging Silvercoat naar Icy toe, en wonder boven wonder zag hij ook Steelfang staan. 'Hey wat ben jij oud geworden!' zei hij op een manier hoe opa's ook wel een hun kinderen aanspraken. Hij gaf hem snel een kopje en ging vervolgens verder met Icy. Ze was half buiten westen, hij ging voor haar liggen op ooghoogte en vroeg Steelfang of hij even een besje van de struik buiten de schuur wilde ophalen. 'Alles komt goed Icy.' zei Silvercoat geruststellend. 'En waar zou Angelos zijn?' dacht Silvercoat nu opeens verbaasd.

Icy hoorde de achtergrondgeluiden. Ze stierven heel langzaam weg, maar Icy vocht tegen het bewustzijn. De stem van de das was verdwenen, zijn laatste woorden waren geweest: Je vriend leeft nog...! Maar waar was Goldtail dan? Hoe meer ze zich begon te verzetten tegen flauwvallen, hoe duizeliger en misselijker ze werd. Ze kon het beter er maar aan overlaten. Ergens, ver weg, hoorde ze iemand roepen, dat ze moest wakker worden. Dat gaat niet! probeerde ze te zeggen, maar haar keel was dichtgesnoerd. Was de das soms op haar gaan zitten? Zou hij daarom even de stem laten rusten, en haar in verwarring brengen met zijn 'laatste' woorden? 'Alles komt goed Icy', zei een bekende stem. Ze rook de geur. Ze kende die geur. Maar er was nog iemand bij hem. Een vijand? Nee, want ze hoorde hem vragen of die iemand bij hem iets voor hem wou doen. Een naam kwam binnen in haar hoofd. Steelfang. Dat had SilverCoat gezegd. Ze wou opstaan, maar de zwarte vlekken werden alsmaar erger, ze slaakte een gesmoorde, gesnikte kreet, niet wetend of SilverCoat en Steelfang deze hoorden.

Hij had de bessen snel gehaald en teruggebracht en zei "Silvercoat. Ik kom je vertellen dat ik nu Steelfang ben en Sunpaw, Sunpelt is geworden en mijn partner. Ik ben hier om nu het belangrijkste te zeggen. Over een tijd word je opa. Je krijgt kleinkinderen." Steelfang keek hem met een lach aan. Toen keek hij naar de poes en zei "Wie is dit, als ik het vragen mag. Trouwens goed gedaan tegen die das." Steelfang keek naar de poes en toen naar Silvercoat hij wist niet wat te zeggen. Dus hoopte hij maar dat Silvercoat blij zou zijn dat hij opa zou worden. Alleen hij had geen flauw idee hoe hij ooit zijn kittens zou kunnen laten zien aan hun opa. Hij zou wel iets verzinnen. Toen zag hij die poes opstaan en vallen en hij hoorde een raar geluid en hij vroeg aan Silvercoat "Komt het wel goed met haar en trouwens waarom heeft zo´n jonge poes gevochten met een das. Ze ziet eruit als 7 of 8 manen."

Icy hoorde ergens ver weg een geluid. ''Komt het wel goed met haar en trouwens waarom heeft zo'n jonge poes gevochten met een das. Ze ziet eruit als 7 of 8 manen'', klonk het. Icy probeerde haar ogen te openen. Het lukte nauwelijks. Toen voelde ze opeens schokkende pijn in haar lichaam en kromp ze ineen terwijl ze als een razende mauwde. Naarmate ze meer kronkelde werd ze uitgeputter en uitgeputter. Dit hield ze niet lang meer vol. 'Help', zei ze zuchtend. Ze kromp verder ineen. Zou wou haar rug likken, maar dit lukte niet. Freddy, Lionheart, Goldtail, Angelos, SilverCoat, Aztec, Night, Sandstorm, IJsel.. alle katten die ze al had leren kennen schoten door haar hoofd. ...Aztec.. galmde het nog na. Icy kronkelde steeds harder en harder. De pijn trok hierdoor niet weg en nam in grote maten toe.

"Silvercoat. Ik kom je vertellen dat ik nu Steelfang ben en Sunpaw, Sunpelt is geworden en mijn partner. Ik ben hier om nu het belangrijkste te zeggen. Over een tijd word je opa. Je krijgt kleinkinderen." zei Steelfang opeens toen hij nog snel bezig was met Icy. Hij keek verschrokt op. 'Opa...?' herhaalde hij vragend. Er kwam kort een glimlach op zn gezicht. Hij was blij dat te horen. 'Ok, laten we d'r straks eens over praten als Icy er weer beter aan toe is.' zei Silvercoat terwijl hij naar de verslagen poes wees. Hij legde haar op zacht stro en pakte de besjes die Steelfang hem gebracht had. 'Volgens mijn grootmoeders recept moet dit helpen na een uitschakeling in een gevecht.' zei Silvercoat wijs. Hij maakte de besje stuk en smeerde dat uit over de rug van de poes. 'Nu moet je rusten Icy.' zei hij doktorisch.
"Komt het wel goed met haar en trouwens waarom heeft zo´n jonge poes gevochten met een das. Ze ziet eruit als 7 of 8 manen." zei Steelfang opeens. 'Als ze goed rust komt het goed met haar, maak je maar geen zorgen. En waarom ze ging vechten met de das? Dat was omdat ze de stem van de das in haar hoofd hoorde en de das haar bedreigde. Ik heb haar geholpen als vriend en omdat ik mijn territorium niet laat infiltreren.' zei Silvercoat trots. Opeens kreeg hij een steek in zijn poot en viel hij met een kant van zijn lichaam naar beneden. 'De natrillingen in mijn spieren van het gevecht.' zei Silvercoat met een stem die aangaf dat hij pijn had. Hij ging op een hooibaal liggen en ook hij rustte even uit. 'Ok Steelfang nu hebben we de tijd om even te praten..'

Icy voelde dat ze op iets wat prikte maar wat wel zacht was gelegd, en dat ze besjes op haar rug gesmeerd kreeg. 'Nu moet je rusten Icy', hoorde ze ergens ver vandaan. Ze voelde bij elke beweging een steek. Ze kwam wel langzaam bij. De zwarte plekken verwijderden zich langzaam, en iets wat tot na zonsondergang leek de duren, maar in werkelijkheid heel even, kon ze weer een beetje zien. 'Ok Steelfang nu hebben we de tijd om even te praten', hoorde ze SilverCoat zeggen. Waarover? Wie was Steelfang? En waar was Angelos? 'Sorry voor het in gevaar brengen...', kon ze nog net zeggen. Toen viel ze uitgeput in een diepe slaap, en hoorde ze de achtergrondgeluiden langzaam maar zeker vervagen. Goldtail was het laatste aan wie ze dacht, en zie viel in slaap en werd een tijdje niet meer wakker.