[A Path Unwalked] Stand by me

What do we say to the god of death? Not today.

Ze was altijd avontuurlijk geweest, toen ze klein was al. Het gebied waarvoor ze had leren vechten verlaten echter? Het was spannend om iets te beleven als je een thuis had om naar terug te keren eens het over was, maar nu zou dat anders zijn. Er was geen thuis meer, niets om naar terug te keren. De rode kattin slikte dan ook toen Silverstar aan hen meldde dat ze zouden vertrekken. Ze hielp haar zus met de kruiden bijeen rapen en volgde vervolgens de stoet katten. Het was drukker dan dat ze naar een gathering gingen, door alle kittens, queens en elders. Hun tempo lag lager. Af en toe sprong ze bij om een kat te helpen wanneer deze moeite had om de groep bij te houden. Het enige positieve was dat ze zelf jong en fit was, ondanks de honger die aan haar bleef knagen. Zo bereikten ze Highstones tegen het vallen van de avond. Op de rotsen keek ze omhoog waar de sterrenhemel zich steeds duidelijker begon te vertonen. StarClan had hen gezegd weg te moeten gaan, maar zouden zij ook mee gaan? Zou haar moeder mee reizen? Het idee alleen al dat ze wat achter zou laten anders dan enkel de vertrouwde omgeving zorgde voor een brok in haar keel. Ze zou al iemand achterlaten. Whifflepaw was weggelopen en nergens meer te bekennen. Ze wist zeker dat haar zusje bij BloodClan was en nu zou er geen kans meer zijn om haar om te praten, om haar te zeggen dat ze daar weg moest. Als StarClan niet mee reisde zou ze ook haar moeder moeten achterlaten. Een moment vroeg ze zich af of Bracken ook hier zou blijven, maar schudde haar kop om die gedachten te verdrijven. Momenteel spookte er teveel door haar hoofd om felle reacties te geven of zich ook maar te bekommeren om het feit dat ze hier niet enkel met haar eigen Clan stond, maar met alle Clans. Clans waar ze niks van hoefde, maar het leek allemaal klein in vergelijking.

Tag: None (open voor wie wil)

F I R E D A N C E

"Misschien." Amberhunt dacht opeens ergens aan en hij keek Seaweedkit even een beetje ongerust aan. "Waar is je moeder eigenlijk? Moesten jullie niet bij je ouders blijven?" Vroeg hij de kitten terwijl hij weer om zich heen keek. Werd er dan echt zo slecht op Seaweed gelet of was de kleine kater weer eens weggeglipt? Amberhunt wilde niet weer aangesproken worden op wat voor slechte invloed hij nu weer was op de kittens

Tag; Seaweedkit

Wow, dat had ze niet verwacht. Ze knipperde een paar keer met haar felgele ogen. Ze gingen weg, echt weg. Meteen gingen haar gedachten naar haar vader.Ze kon niet weg, dat kon niet… Maar had ze dan een keus. Als ze achterbleef moest ze door het water bij haar vader zien te komen en wie zei haar dat ze dat overleefde. Toen ging haar blik naar Glazepaw en ze kon haar beste vriend natuurlijk ook niet achterlaten. Even gleed er verdriet door haar ogen. Ze richtte haar blik op haar voorpoten toen de tweestrijd zich van haar meester maakte. Nee, ze moest wel mee. Dit keer was het geen keuze, want iets anders zou waarschijnlijk haar dood betekenen. Ze liep een beetje achter de groep aan, zodat ze niet te veel opviel. Zo onopgemerkt mogelijk wreef ze haar vacht langs een bosje. Waar een tak haar zilvergrijze vacht greep en er een pluk uittrok. Eventjes keek ze er naar, haar lippen vormde ‘het spijt me’. Voordat ze snel achter de rest aanrende. Op de ontmoetingsplek aangekomen liep ze naar Firedance en ging naast haar zitten. “Hallo Firedance.” Miauwde ze. Ze staarde voor haar uit, naar de vele katten.

Tag: Firedance

Steppingkit en Icekit zijn meegedragen en aanwezig.

Redpetal legde Aurykit neer aan haar poten en keek om zich heen. Haar zus Sandpaw droeg Cedarkit en Twirldance droeg Bunnykit. Ze gebaarde naar de twee poezen om naar hier te komen zodat de drie kittens weer bij elkaar konden zijn. De jonge poes probeerde zich te concentreren op haar kroost, om niet te moeten denken aan de weg die op hen wachtte. Weggaan.. Het was zo ongelooflijk en zo beangstigend. Ze kon niet geloven dat ze dit echt gingen doen. Ze verwachtte dat de clans elk moment terug zouden lopen naar waar ze vandaan komen. Ze keek op toen een andere poes bij haar kwam, een Windclanner. Ze stelde zich voor als Oceanbreeze en zei dat ze misschien met de queens samen konden lopen. Nooit had Redpetal gedacht dat de andere clans vriendelijk zouden zijn tegen haar. Een beetje opgelucht knikte de jonge poes en ze snapte het ook toen ze terug moest naar haar eigen kittens. Ze zou haar wel terugvinden, als dat nodig was.. Maar voor nu zou ze misschien liever bij haar eigen clan blijven. Zuchtend ging de jonge poes liggen en gaf ze elk van de drie kittens een likje over hun kopje. Misschien moest ze hen eens uitleggen wat er gebeurde. De queen probeerde te glimlachen, al zag het er niet zo geloofwaardig uit, en keek hen aan. "We gaan op reis, schatjes.", murmelde ze tegen het drietal.

Tag: Sandpaw, Twirldance, Oceanbreeze, Aurykit, Bunnykit & Cedarkit

Geheel harteloos was ze niet. Bij de toespraak van Silverstar voelde ze haar ogen prikken. Over het verlaten van hun thuis had ze gemengde gevoelens. Ze was hier opgegroeid, dit was waar ze hoorde. Ze had zoveel goede herinneringen aan haar en Branchtrove toen ze nog klein waren. Aan de andere kant waren er ook genoeg verschrikkelijke dingen gebeurd. Met haar kaken op elkaar geklemd luisterde ze naar Silverstar die het plan van aanpak aan de clan uitlegde. Ze zouden naar de Highstones gaan om de andere clans te ontmoeten en vervolgens zouden ze met zijn allen verder trekken. De onzekerheid maakte haar bang. Niemand wist wat er aan de andere kant lag en het baarde haar zorgen. Toch was het de enige optie die ze hadden. Vanuit haar ooghoeken zag ze Redpetal en die drie lelijke mormels van haar. Nooit was ze zo boos geweest als toen ze hoorde dat zíj een nestje had gekregen van haar broer. Met een knoop in haar maag en de meest artificiële glimlach op haar gezicht liep ze naar de rode kattin toe. "Ik draag deze wel," miauwde ze, terwijl ze één van de kittens bij het nekvel greep. De idiote naam die het dier gegeven was, was Twirldance ontgaan.

Uiteindelijk waren ze aangekomen bij de Highstones, waar Redpetal haar meteen wenkte om naar haar toe te komen. Blijkbaar dacht het beest dat ze de verdomde koningin was. Met tegenzin liep Twirldance naar haar schoonzus toe en zette de kitten zachtjes bij haar broertje en zus neer. Met een chagrijnige expressie op haar gezicht keek ze rond, proberend om Redpetal te negeren.

Tag; Redpetal, Bunnykit

"Waar is je moeder eigenlijk? Moesten jullie niet bij je ouders blijven?" Amberhunt schoot hem een verontruste blik bij die vraag. Was dit alles echt zo belangrijk dat hij geen eens hallo mocht zeggen tegen Amberhunt? Seaweedkit schoot een blik achterom en zag zijn moeder daar nog steeds zitten. "Ik kan haar nog steeds zien, en zij mij nog, dus ik blijf bij haar in de buurt." Reageerde hij. Het katertje was blij met zijn slimme antwoord. "Maar wat doe jij hier alleen?" Vroeg hij aan de tabby kater. Het leek hem een beetje raar dat Amberhunt het leuk vond om alleen hier te gaan zitten, vooral nu je juist hulp en steun kon gebruiken. "Je hoeft niet te antwoorden hoor! Ik was alleen nieuwsgierig." Voegde Seaweedkit er nog aan toe. Het kon natuurlijk dat de kater boos werd omdat hij er niet over wilde praten, en dat zou niet erg leuk zijn.

Tag: Amberhunt

Nee, nee, nee. Het gebied was verzopen, niet meer dan een lelijke modderpoel. Maar het was hún lelijke modderpoel. Hij was hier geboren en getogen en hoe bar de omstandigheden ook waren, hij zou niet weggaan. Er was geen manier waarop hij weg kón gaan. Dit gebied vormde de laatste rustplaats voor Mousewish en Cheekykit. Dit was de plek waar zijn moeder ooit op een dag weer naartoe zou komen om zich weer bij Windclan te voegen. Hij moest er zijn wanneer ze weer terug zou komen. Zijn besluit was al snel genomen: hij bleef hier. In zijn eentje. Alleen. In een plas modder. Waar geen eten was. Bij nader inzien ging hij toch maar mee. Hoe veel sentimentele waarde deze plek ook had voor hem, zijn leven was hem de laatste tijd ook weer wat waard geworden. Dat, en hij ging ervan uit dat de liefde van zijn leven ook bij Highstones aanwezig zou zijn. Dus hij voelde zich geroepen om te gaan.

Met tegenzin en in volledige stilte sjokte hij achter de Clan aan, één laatste blik werpend op het territorium waar hij was opgegroeid. De weiden waar hij zijn eerste prooi had gevangen, het meer waar hij als kitten in was getuimeld en de dassenburcht waarvoor hij gevochten had. Allemaal weg. Het maakte hem boos, maar boos zijn had geen zin, dus deed hij alsof het goed was zo. Het duurde hem veel te lang voordat ze bij Highstones aankwamen, waar zich al behoorlijk wat katten verzameld hadden. Dit was hoe het zou gaan en hij moest er maar aan wennen. Dus ging hij braaf zitten en hield hij zijn slechte commentaar voor zich.

Tag; Helemaal niemand ;w;

Jewelgleam had zich zoals gewoonlijk redelijk op de achtergrond gehouden en hoewel ze iedereen van harte hielp, was ze met haar hoofd bij andere zaken. Ook de zorgeloze kattin begon zich bezorgd te voelen en dat niet alleen om haar clan. Het leek er namelijk behoorlijk op dat hun thuis niet langer hun thuis zou zijn. Het was hun gebied maar niet meer dan een afgebrande modderpoel waar niets te vinden was. De andere clans waren er vast niet veel beter aan toe. Iedereen leek last te hebben van het aanhoudende slechte weer. Ook prooi, ze was niet eens zo slechte jager, echter had ze al tijden niets meer gevangen. Zodra Silverstar de clan bijeen riep en duidelijk maakte dat ze zouden vertrekken voelden ze haar hart in haar keel kloppen. Hoewel het niet geheel onverwachts was deed het haar toch gespannen rondkijken. Zodra ze vertrokken, schoot de witte sierlijke kattin enkele Elders te hulp en probeerde ze de stemming hoog te houden. Aangekomen bij de High Stones keek ze om zich heen. De vier clans hadden zich in zeer korte tijd verzameld. Ergens tussen de katten zocht ze toch stiekem naar Quietstep, een Windclanner die samen met haar in bomen had geklommen. Het duurde niet lang voordat haar blauwe ogen de kater herkende en ze met rustige passen op hem af liep. Een waterig glimlachje stond op haar snoet toen ze hem begroette. "Quietstep," Mauwde ze kort maar vriendelijk. Haar witte kopje hield ze even stilletjes schuin voordat ze naast hem ging zitten. Ook hij leek niet al te vrolijk. Niet dat het gek was natuurlijk. Ze lieten hun thuis achter om een nieuwe te vinden.

Tag: Quietstep

Hij voelde het nog.. Het was een gevoel dat onverklaarbaar was en hij wist waar het vandaan kwam. Hij had het altijd als er iemand dood was gegaan bij hem in de buurt, het gevoel van een kat die naar Starclan liep. Het was een rust maar ook een enorm gevoel van verdriet... en hij voelde het.. nu. Toch probeerde de kater het van zich af te duwen terwijl het enorme beest zijn kop hief. Ze hadden kruiden, vele hielpen hem met het verplaatsen hiervan. En eindelijk was het punt gekomen waarop hij al manen had gewacht. Alle katten kwamen samen, iedere clan, onder hetzelfde doel. Echt hij deed het niet graag -en hij loog met die claim- Maar hij had het gezegd. Al sinds zijn apprentice tijd was hij duidelijk dat dit stond te wachten en dat iedereen hetzelfde was en bla bla bla mensen hadden moeten luisteren naar hem. En hij moest toegeven dat ergens door alle verdriet heen zijn gelijk en de samenkomst hem goed deed. Hij besloot echter even door de andere katten heen te lopen om te zien of iedereen waar hij om gaf er nog was, deels omdat hij ook vrienden in andere clans had. Mist bijvoorbeeld.. Hij zuchtte en zette pas bij, gewoon om zich heen kijkende met zijn vriendelijke blik in zijn ogen.

{ Open :3

[size=37]

Een beetje opgelucht deed de rosse Thunderclanner zich wel voor. Oceanbreeze glimlachte even toen ze zag dat de ander dankbaar knikte. Voor haar was het erg normaal om als aanspreekpunt aanwezig te zijn, en dat dan niet alleen voor de kleintjes. Al moest ze eerlijk bekennen dat haar kittens goed groeiden en gezond leken te zijn. Ze hadden al iets van een imuunsysteem opgebouwd, iets waar ze nu erg blij mee was. Ze hadden al genoeg kittendrama achter de rug. Niet dat ze zo iets de andere clans toe wenste, zeker niet. Alles behalve dat. Ze mochten geen vrienden zijn, maar het bleef een feit dat ze elkaar nodig hadden en kittens op de eerste plaats stonden. Terwijl ze zich omdraaide om weer terug te lopen zag ze een grijze grote pluisbal van een kater rondlopen. Sinds hij in de buurt van haar liep, en ze hem uit duizende herkende liep ze met een zachte glimlach op haar lippen op hem af. Vriendelijke blauwe ogen werden op Acefray gericht voordat ze voorzichtig naast hem stilstond. "Acefray het is goed je in een goede gezondheid te zien." Mauwde ze zacht waarna ze haar blik op haar kittens in de buurt van Tigergaze wierp. "Er zijn een paar katten aan wie ik je wil voorstellen." Fluisterde waarna ze hem met zich mee wenkte en haar weg richting de kittens vervolgde. Daar aangekomen neusde ze haar kittens even voorzichtig voordat ze een dankbare blik op Tigergaze wierp. Immers had hij even op ze gepast. "Dit zijn mijn kittens," Verklaarde ze enkel.[/size]

[size=37]Tag: Redpetal, Acefray, Tigergaze en haar kittens.

•

[/size]

Met een lichtelijk norse en verbaasde uitdrukking keek Bearkit om zich heen in de zee van katten. Hij wedde dat hij nog nooit zoveel katten bij elkaar had gezien, en dat dat ook niet zo hoorde. Ze roken anders, gedroegen zich anders en zagen er anders uit. Daarnet was er een gigantische kater gepasseerd die naar zout stonk en rare vliezen tussen zijn poten had, net zoals de zwemvogels die hij soms wel eens had gegeten. Het was bizar, en het liefst wilde hij hier zo snel mogelijk weg. Toch hield hij een waakzaam oog op zijn broertje en Faithkit en Mistkit, dat ze niet verloren liepen of tegen enkele katten aan botsten. Hij duwde de iets kleinere en tengere Faith zachtjes tegen hem aan met zijn brede, harige kop, enigzins om zich als een verantwoordelijke grote broer te gedragen, anderzijds om ook zichzelf wat gerust te stellen, en zocht met zijn ogen of mama ergens in de buurt was. Tigergaze, of hoe de cyperse kater ook heette, leek hen ook wel te beschermen, maar Bear vertrouwde hem minder dan zijn moeder en was dan ook opgelucht toen hij Oceanbreeze op hen af zag komen. Echter had ze een vreemde, grijze kat bij haar, die er bovendien niet bekend uitzag. "Dit zijn mijn kittens." Meteen draaide Bear zijn oren naar achteren en snoof enkel behoedzaam de geur van de vreemde kater op. Bah... Hij rook naar modder. "Je stinkt," zei hij dan maar en keek hem nogal verontwaardigd aan. De waarheid kwam uit een kittenmond, werd er wel eens rondgezegd.

Het was allemaal nogal verwarend geweest voor haar, maar nu ze hier was, was ze enkel dicht gebleven bij de katten die ze kende en dat was Oceanbreeze en Tigergaze. Mocht Cootsnarl er ook zijn geweest was ze gegarandeerd bij hem gegaan. Voor haar was Coot meer dan een man die haar beschermde. Voor nu was dat haar grootste vaderfiguur. Niet dat de rest onderdeed, het was gewoon een kwestie van tijd doorbrengen met elkaar. Stokstijf had de jonge rossige poesje blijven zitten, tot er plots woorden hoorbaar waren, van Ocean en van haar broertje, tja zij zag hem als broer. "Je stinkt," Klonk er van Bearkit af waarop Burnet even haar oortjes bewoog en kalmpjes omkeek naar de kater die de nieuwe vreemde geur met zich meebracht. Hij rook inderdaad wat vies, wat vuil... En daarom keek ze even naar de grote kater, toen naar bear en terug, om enkel instemmend even te knikken. Yeah, hij had wel gelijk...

Tag: Katten rond de kits van ocean en stuff
Note: Ik heb alles even snel gelezen, als ik iets verkeerds heb geplaatst, pls pb me, ik had niet veel tijd alles goed door te nemen ^^"

Faithkit was normaal toch echt de onderzoekende, ondeugende en vrolijke kitten. Echter was ze nu alles behalve dat, alle veilige was verdwenen en nu had ze enkel haar broer nog om op haar te passen. Ondanks zijn norse gedrag en stoere sterke postuur had hij duidelijk een goed hart. Immers hield hij de kleinere kattin duidelijk in de gaten. Faithkit bleef zo dicht mogelijk bij haar broer waarna ze haar neusje een tikkeltje zenuwachtig aantikte. Hoewel ze sociaal was, deed ze het niet zo goed in grote groepen. Daar was ze te verlegen voor. Gelukkig kwam mama terug, de grotere gestreepte kattin nam een stinkende grote pluizige vachtbol met zich mee. Ze moest bekennen dat haar dunne vachtje koud en doorweekt was en ze niets liever wou dan in een warme vacht op te krullen, al was die van haar moeder dan toch echt de enige vacht die ze op dit moment wou. Een tikkeltje verkleumd kroop ze dichter tegen Bearkit aan waarna ze een zacht geluidje liet horen. Haar nieuwsgierigheid won het al snel en langzaam liep ze naar voren toe. Nieuwsgierig en stil onderzocht ze de gestalte van de Shadowclanner. Onderzoekend snufte ze aan zijn vacht voordat haar gezichtje betrok. Bah, hij stonk. "Mama! Wie is hij?" Mauwde ze zachtjes. Terwijl ze de grote kater nog maals aan keek. Ze begreep dat ze weg moesten, echter wist ze niet wat ze van de grote groep vond. Straks deed ze iets dat helemaal niet mocht! Ze schudde haar kopje verwoed waarna ze de bescherming van haar grote broer weer opzocht. Hij vond de stilte tenminste niet erg. Met een intelligente blik keek de kitten de onbekende kater aan. "Jij ruikt naar kruiden." Verklaarde ze stil. Onder de modderige geur rook ze de geur van die kenmerkend was voor Medicine cats. Faithkit was alles behalve niet oplettend. Nu was ze echter al weer met iets anders bezig. De omgeving met haar ogen verkennende. Ze bleef echter wel zitten, normaal kon ze niet stil zitten maar nu had de tocht haar uitgeput. En het was gewoon te koud! Haar aandacht viel nu pas op Burnetkit. Haar zusje en die leek veel minder op haar gemak te zijn. Echter was mama er toch, en mama hield hen altijd veilig. Voorzichtig stapte ze naar Burnetkit toe en fluisterde ze zachtjes. "Mama laat ons echt niets overkomen." Immers liet hun moeder hen nooit in de steek. Ook niet als haar Deputy taken haar aandacht kostten. Zodra een van hen haar nodig hadden was ze er meteen om ze te helpen.

Tag: Oceanbreeze, Bearkit, Acefray en Burnetkit <3

De robuuste rosse kater probeerde zijn vacht glad te strijken. Een ter vergeefse poging, zo bleek toen zijn haren opnieuw overeind rezen wanneer hij alle katten om zich heen zag bewegen. Voorwaarts marcheren, naar het onbekende. Hij zou liegen moest hij beweren dat hij zijn kalmte wist te bewaren. Ook hij, de grootse deputy had zijn twijfels en zorgen. Zealspark besloot deze echter van zich af te schudden en wist doormiddel van een sprintje zich algauw weer bij de rest te voegen. Zijn blauwe blik gleed even naar Firedance en vervolgens naar Silverstar. Ergens was hij blij dat hij niet in diens poten stond. De zilverkleurende leider had al meerdere keren van thuis moeten veranderen. Hoe zou het zijn? Je keer op keer te moeten aanpassen aan een nieuwe omgeving, een nieuwe sfeer? Een kleine zucht rolde over zijn lippen. Hij wou er niet over nadenken. De gedachte alleen stak als een doorn door zijn hart, het vullende met leegte en kilheid. Nooit zou hij zijn Clan achter willen laten. Maar toch leek deze dag ook voor hem gekomen te zijn. Voor hem en heel Thunderclan.
Opnieuw schudde Zealspark zijn kop en baande hij zich vluchtig een weg naar de iets kleinere kattin toe. "Firedance," sprak hij, tot zijn eigen ergernis de lichte klank van angst door zijn eens zo zekere stem horende.

(Als er iets niet klopt, gelieve dit via PB te laten weten)

What do we say to the god of death? Not today.

Het duurde niet lang voor er iemand op haar af kwam en tot haar opluchting was het iemand van haar eigen Clan. Ze wist niet hoe vriendelijk ze op dit moment zou zijn naar een kat die eigenlijk tot een andere Clan toebehoorde. De rode kattin knikte naar Eveningpaw toen deze haar begroette. "Hallo," kwam er ietwat afwezig uit. Ze had nooit verwacht dat ze ooit met iets als dit zou moeten dealen. Dit was waar al haar familie was geboren en opgegroeid en om nu zonder vast doel voor ogen te moeten vertrekken. Vandaar ook dat ze stilletjes was, terwijl ze normaal altijd wel wat wist te zeggen in lastige situaties. Het deed haar een beetje denken aan de dag dat haar moeder was vermoord en ze erna het kamp uit was gehold. Een beetje dat gevoel van wanhoop. Ze ontwaakte opnieuw uit haar trans toen Zealspark verscheen. Ze kende hem goed genoeg om een kleine hint van angst in zijn stem te horen. Niet alsof zij veel beter deed in het maskeren van haar ongemakkelijkheid. "Zeal," begroette ze hem terug. Ze vroeg zich af of hij enkel was gekomen om wat comfort te vinden in een bekend gezicht of dat hij echt zijn zorgen wilde delen. Ze stond open voor alles op het moment. Een van haar beste vrienden in haar buurt hebben gaf toch een ietwat vertrouwd gevoel.

Tag: Eveningpaw & Zealspark

F I R E D A N C E

Zijn woekerende gedachtes hadden de aanwezigheid van een eigenlijke vijandige kat weten te verdoezelen. Dit was hem pas opgevallen toen hij opkeek en de andere aankeek. Een korte knik kwam er nog maar net van af. Natuurlijk zaten ze met z'n alleen in deze miserie opgescheept. "Heb je honger?" vroeg de deputy, niet goed wetende wat hij in een situatie als deze eigenlijk moest zeggen. Misschien was het zelfs beter dat hij simpelweg niets zei. Zijn blauwe blik dwaalde even af naar de donkere nachthemel. Alhoewel deze nochtans verlicht was met ontelbaar vele sterren, in zijn ogen leek deze nacht donkerder dan ooit. Misschien kwam het gewoon omdat hij moe was vanwege alle gebeurtenissen die zich op de snelheid van een verwoestend vuur hadden afgespeeld. Gelukkig had hij Firedance nog. Hij had werkelijk geen idee bij wie hij anders nu moest staan.

Nog voor hij het goed en wel doorhad hoorde hij een bekende stem. Meteen duwde hij zijn oren naar voren, al bleef een wat karakterstiek achter hangen, en keek naar Oceanbreeze. Zijn gezicht werd meteen wat blijer. Maar waar de deputy nog beleefd was in haar praten was voor hem de begroeting heel erg anders. Ace was een kat die de meest pure van emoties kende, hij grijnsde dus ook schaamteloos naar haar voordat hij naar voren stapte en zijn grote kop voor een moment tegen de kattin haar nek aan drukte in een omhelsend gebaar. "Ik ben zo blij dat je oké bent Ocean, ik was bezorgd om je." Na een goede knuffel trok hij zichzelf terug, nog altijd glimlachend en zorgzaam zoals hij altijd was. "Al had ik moeten weten dat je jezelf wel kan redden" Toch leek zijn nieuwsgierigheid gevat te zijn toen hij hoorde dat er katten waren waaraan hij voorgesteld moest worden. Oh? Hij volgde dus ook zonder klagen en vond hierna een prachtig zicht.. kittens. De vaderlijke kater had een enorme kittenwens en nog een grotere liefde naar kleine pluisjes. Ze waren gewoon zo puur en onschuldig. Hij keek dus ook met een oprecht geluk naar de Queen terwijl hij door zijn poten heen zakte.. oftwel op de grond ging liggen.. om meer op hoogte van de kits te komen. "Ocean... ze zijn geweldig, je kan gewoon zien dat ze een fantastische moeder hebben. Wat zijn hun namen?" Ze waren ongeveer drie moons en leken gezond te zijn. Een van de kittens sprak echter al op met een mooie claim, iets waardoor de massieve kater moest lachen. Een rosse kitten knikte hierna bevestigend. Gelukkig leek een van de pluisjes het al te begrijpen en zei dat hij naar kruiden rook. Zorgzaam rolde hij zijn dikke floef van een staart om de kittens heen terwijl hij zacht grijnsde. "Yup, ik stink~ maar ik ben de Medicine cat van Shaowclan, dat moet mijn mooie geurtje wel verklaren"

Tag: Ocean en de pluisjes

Met lange passen wandelde Rousepaw met de groep katten mee richting de Highstones. Het zou een lange reis worden. Alleen het stuk van Thunderclan gebied naar de Highrocks was al ver, laat staan het stuk dat ze daarna nog zouden afleggen. Het viel allemaal maar moeilijk te bevatten. Eerst het vuur, daarna de regen en nu gingen ze weg uit het gebied? Het voelde allemaal zo... zo verkeerd. Iets zat haar niet helemaal goed. Rousepaw liet haar ogen over de gigantische groep Thunderclan katten glijden. Het was haar taak om iedereen in de gaten te houden. Als er iets mis zou gaan waarbij medische hulp nodig was moest ze meteen kunnen ingrijpen. Ook moest ze in de gaten houden dat de kruiden goed vervoerd werden en dat er niemand achter bleef.

Tijd om met de andere clankatten te praten bij de Highrocks had ze ook niet. Al de vrienden die ze in de afgelopen moons buiten de clans had gemaakt. Zelfs niet voor Jayflame en Routpaw, haar beste vrienden. Ze gunde zichzelf de tijd daarvoor niet eens. Ze werd helemaal opgenomen in haar taken omdat ze dit koste wat kost goed wilde doen. Fouten maken was nu niet toegestaan. Wat anderen haar ook zeiden, het gevoel dat ze dit alles had kunnen voorkomen bleef in haar hoofd rondspoken. Als ze nou maar dieper had nagedacht, andere keuzes had gemaakt. Als ze nou maar dingen anders had gedaan. Nu kon ze er niets meer aan doen. Levens waren verloren en het gebied was verlaten.

Tag: No one

De spanning die over de groep katten hing was duidelijk te merken. De hele Riverclan was er op uit getrokken. Butterstar had aangekondigd dat ze naar een nieuw gebied zouden vertrekken. Dat was met alle clanleaders besproken dus zouden alle clans samen gaan. Nog niet heel lang geleden was een Gathering geweest. Nooit had ze zo veel katten bij elkaar gezien. Maar nu, nu waren alle katten uit alle clans aanwezig bij de Highstones. Het idee alleen al was indrukwekkend. Toch was het anders dan de Gathering. Ze was enorm enthousiast geweest maar nu leek alles eerder een dreiging. Alles leek anders voor die vloed dan nu. Het was vreemd. Ze wilde vluchten, weg van hier. Terug naar hun oude en vertrouwde gebied. Het gebied waar ze geboren was, waar ze was opgegroeid, waar ze haar vader was verloren. Ze wilde er gewoon niet weg. Haar zilvergrijze oogjes gleden over de groep en vielen al snel op een lichtgrijze vacht. Meteen draafde ze er naar toe en kwam naast de kater te lopen. "Pearly?" zei de kattin met een klein stemmetje. Even keek ze om zich heen of niemand haar zou horen. Ze wilde niet dat de rest van de clan dit wist maar haar broer vertrouwde ze. "Ik ben bang", zei ze zacht tegen Pearlypaw.

Tag: Pearlypaw

Hij maakte zich zorgen, absoluut. De staart van de medicine cat die om hem heen lag. Het leek alsof hij haar enige moment van steun was, alsof ze zonder hem zo in elkaar zou storten en dat maakte hem banger dan ooit tevoren. Verzorgend duwde hij zijn neusje tegen haar oor en gaf haar even een kleine lik over haar wang. "Mistgaze, het komt wel goed, dat beloof ik je." Fluisterde hij zacht en keek haar even wat hoopvoller aan. Alsof hij zo zeker ervan was. Zijn moeder zou hen niet op dit avontuur leiden als ze zelf geen betere uitkomst had gezien. Niemand van starclan zou hen wegsturen uit hun huis als het niet beter zou zijn. "Misschien vinden we een compleet nieuw huis.. Misschien schuilen we enkel tot te storm is gekalmeerd. Hoe dan ook, we zullen een stuk droger zijn. Ik kan niet wachten om jouw vacht weer in fluff te zien als het eenmaal opdroogd." De kater grapte een beetje speels zijn staart over haar rug wrijvend voor hij zichzelf iets dichter tegen haar aandrukte. "Hou hoop. Dat is het enige wat we kunnen hebben. Als je de hoop verliest als Medicine Cat. Waar staat de rest dan?" Even keek hij haar strak aan, zijn gouden blik brandend in haar ogen en bloedserieus. "Thunderclan kan niet zonder jou. Zo hou vol oke? En als het te zwaar wordt, draag ik je."
TAG: Mistgaze

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Stand by me