[A Path Unwalked] Stand by me

Seaweedkit had het bijna grappig gevonden dat Amberhunt hem pas opmerkte toen hij iets had gezegd, de kitten had immers het laatste stukje naar de Highstones naast hem gelopen. "Ja... wow." Zuchtte Amberhunt verslagen. "We gaan weg... Voor wie weet hoelang. Laten we maar hopen dat het bos snel weer bewoonbaar is." Het klonk eerder alsof de warrior zichzelf gerust probeerde te stellen, in plaats van Seaweedkit. Hij knikte wat afwezig. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor de oudere katten moest zijn. Hijzelf had hun territorium nog maar voor vijf moons als thuis gezien en was maar twee keer buiten het kamp geweest. "Wat als het bos niet meer bewoonbaar wordt? Wat als het er niet meer is?" Bracht de kitten uit voor hij er erg in had. Dat zou vast wel de angst zijn van tenminste een paar katten hier en Seaweedkit vond het ook niet zo'n prettig idee.

Tag: Amberhunt

Het was bijna niet te doen, de reis naar Highstones. Crystalshell was net bevallen van de twee kittens die zij nu droeg. Het was al moeilijk geweest om de dag na de bevalling de geïmproviseerde nursery uit te komen. Uiteraard kreeg ze genoeg hulp van haar clangenoten en daar was de grijze kattin hen heel bedankt voor. Toen ze eindelijk daar aankwamen liet ze zich bijna neervallen, in plaats daarvan hobbelde ze een beetje onhandig zodat ze niet op de kittens zou vallen. Voorzichtig legde de nieuwe moeder haar twee prachtige kittens neer en drapeerde haar staart om ze heen. "Het komt goed kleintjes, mama is hier" Fluisterde ze terwijl ze om zich heen keek. Een reis zoals deze zou voor iedereen moeilijk zijn, maar voor een kattin die net een paar dagen moeder was? bijna onmogelijk. Toen zag ze een bekende op haar afkomen: Mooncycle

Tag; Firekit, Icekit, Mooncycle

Ferndust

Leegte. Dat was alles wat Ferndust voelde toen Tallshadow zijn aankondiging maakte. Het kon haar niet schelen wat StarClan had besloten en het kon haar niet schelen wat de leaders hadden besloten. Ze was toch een nietsnut. Halfblind. Ze gold niet eens meer voor de meesten van haar Clan, maar had dat om te beginnen ook nooit gedaan. Ze kon eigenlijk net zo goed achterblijven, maar dan had ze natuurlijk de angst dat Claw haar op kwam zoeken. Dat de BloodClan haar kwam uitroeien en dat er geen Clan was om haar te beschermen. Maar zou ze een pijnlijke, maar snelle dood echt zo erg vinden? Ze was voor haar Clan niets anders dan een last. Niemand had haar graag in de buurt in de elders’ den en ze wilde op meerdere momenten dat Claw haar gewoon af had gemaakt. Nee, ze wilde eigenlijk het liefste dat ze dat stomme gevecht nooit was begonnen. Dat ze zich had afgewend en dat ze had gekozen om slim te zijn. Maar nu moest ze voor altijd de consequenties van haar gedrag ondervinden. Niks zou meer hetzelfde zijn. En dus maakte het vrij weinig uit of ze in de Clan zou blijven of erbuiten. Erbuiten had het voordeel dat ze van de BloodClan weg zouden gaan. Ver weg. En misschien zouden haar nachtmerries, die elke nacht erger leken te worden, dan eindelijk ophouden. Maar veel hoop had ze er niet in, net zoals voor alle andere dingen in haar leven. De elder nam niet eens de moeite om zich te bekommeren over een kitten of een andere elder, want ze wist dat ze als halfblinde kat zijnde toch niet veel kon doen. Het gaf haar een akelig gevoel dat er katten aan weerszijden van haar liepen en dat ze een deel van die katten niet eens kon zien, ook al waren het haar Clanmates en moest ze hun vertrouwen. Ze probeerde onafhankelijk te zijn van de rest en trok een sprintje, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Voordat ze zichzelf nog op tijd terug kon trekken, knalde ze tegen haar voorligger aan. Haar grijze oog, die ooit nog mooi groen had uitgezien, trok zich pijnlijk dicht en ze wachtte al op de boze reactie die ging komen.

Tag: Crywolf

Thornfang

Thornfang kon een snorrend geluid, dat raar klonk omdat hij Feverkit nog altijd in zijn bek droeg, ontsnappen toen hij merkte dat zijn dochter nog half aan het slapen was. Ze moest ook wel moe zijn na zoveel paniek te hebben gevoeld en waarschijnlijk nachtmerries te hebben gehad van wat haar en Ferretkit overkomen was toen het camp opeens een heel modderbad mee had moeten maken. Sinclaw was hem geflipt en Thornfang had zich om die reden juist des te rustiger kunnen houden. Hij had geweten hoe veel angst zijn kittens wel niet moesten voelen en dat hysterische ouders het er niet echt beter op maakten, maar hij kon begrijpen dat zijn partner het niet geweldig had gevonden wat er gebeurd was. Hij verweet Tallshadow steeds minder dingen en begon zich steeds meer neer te leggen bij het feit dat hij de nieuwe leader zou worden van ShadowClan, maar weigerde om tegen de tabby tom te spreken. Hij moest eerst de dood van zijn moeder een plaatsje geven en als alles ging zoals het nu verliep, zou dat nog heel lang duren. Hij hoorde de vraag van zijn kitten en dacht kort na over het beste antwoord dat hij kon geven, maar besloot dat eerlijk zijn het langste duurde en dat ze dat ook veel beter zou begrijpen dan één of ander verhaal waarvan ze de leugen toch wel zou ontdekken als ze bij de anderen aan zouden komen. ‘Naar de Highstones,’ antwoordde hij dan ook hopelijk verstaanbaar voor haar zijnde omdat praten met een kitten in zijn bek echt next level van professionaliteit was. ‘En vanaf dan weet ik het niet, maar je moet weten dat ik elke pootstap naast je zal lopen om je te helpen als het niet meer gaat en dat ik jou en je zusjes altijd zal beschermen, wat er ook gebeurt.’

Tag: Feverkit

Het ging allemaal heel vlug. Het ene moment melde Silverstar dat ze weg moesten, en het andere moment waren ze aan de wandel. Swallowpaw had wel wat tegengestribbeld omdat ze Cole en haar vader zou kwijtraken. Nu wist ze niet wie haar vader was, maar Cole verlaten deed toch wel pijn. Ze had haar bek tot nu toe nog niet opengetrokken, wat erg bijzonder voor de zwarte poes was. Normaliter had ze wel wat op te merken op elk dingetje wat gezegd werd. Haar normale, chagrijnige blik was nog erger dan ooit, en haar oren zaten in haar nek. Ze had heel even nog bedacht om hier te blijven, en Bloodclan dan te joinen. Maar nee, haar loyaliteit lag bij Thunderclan. Vlak voordat ze vertrokken liep Swallowpaw op Redpetal af. "Ik kan Bunnykit wel dragen als je wilt?" vroeg ze, waarna ze het meisje in haar bek nam. En nu waren ze al bij de highstones, en werden de Clans beetje bij beetje vermengd met elkaar.

Tag: Redpetal en Bunnykit (ik neem aan dat ik Bunnykit moet powerplayen? ^^)

Note: Ik zal alleen posten met Snowdance, Swallowpaw en Deerkit. Voor Tigerpaw, Coyotekit en Firekit hebben jullie toestemming om te powerplayen c: (houdt het wel een beetje realistisch, ze raken niet verwond en gaan ook niet dood (; ) Voor Coyotekit zoek ik nog iemand die haar kan dragen (Het liefst familie!!)

Oceanbreeze had het nachtelijke uitstapje van Everstar nauwelijks meegekregen door haar vermoeidheid. Queen en Deputy zijn tegelijkertijd was zwaar, toch zou Oceanbreeze er niet eens over na denken om een van de rangen op te geven. Beide droeg ze vol vertrouwen in haar hart. Ze probeerde warm te zijn naar elk clanlid en ze bij te staan in alles dat voor hen lag. Toch had Oceanbreeze dit niet kunnen voorzien. Everstar riep iedereen bijeen, alle katten waren er al sinds geen op patrouille of jacht waren, de meeste waren al terug en daarbij was er ook niet bepaald veel eten te vinden en was er voldoende te doen in hun noodkamp. Het verbaasde haar dat er nog niemand groenhoest of withoest had gekregen. De regen hield aan en deed haar lange vacht verzuipen en in onverzorgde slierten naar beneden hangen. Starclan had zich blijkbaar eindelijk het lot van hen aangetrokken en de Leaders opgeroepen. Hoewel het haar bezorgde, sinds dit toch echt wel een teken was dat de situatie uit de hand aan het lopen was, besloot ze voor nu gewoon te luisteren. De Queen voelde ongerustheid opkomen met elk woord dat Everstar verder sprak maar hield haar gezichtsuitdrukking neutraal en rustig. Er was geen tijd om na te denken, ze moesten aan de slag en hun beste pootje voor zetten. Starclan sta ons bij.. Dacht de Deputy een tikkeltje wanhopig. De lengte van de tocht was onbekend, maar bekent was wel dat het een zware en moeilijke tocht zou worden. Zeker met de verzwakte katten die ze al waren. Echter was het nu of nooit. Ze mocht van geluk spreken dat de meeste kittens al boven de drie Moons waren. Ze hadden al iets van een imuunsysteem. Maar ze wist niet of het al zo was voor andere kittens. Ze was niet alleen vastbesloten Everstar's beslissing in haar hart te dragen maar ook om iedereen veilig naar hun toekomstige thuis te krijgen. Dat ze Rosekit en Whitelion achterliet, samen met al haar herinneringen, haar leven was iets dat ze langzaam besefte. Moeizaam slikte ze een brok in haar keel weg waarna ze een keer opkeek en opstond.

Ze had voldoende te regelen als Deputy zijnde voordat ze vertrokken, met name met de kittens en Elders. Met een scherp oog hield de Deputy de katten in de gaten. Ze mochten niemand achterlaten en moesten iedereen in de gaten houden. De kans was groot dat niet iedereen hun nieuwe gebied zou zien. Erg groot, zeker voor de Elders en Kittens. Bezorgdheid om haar eigen kleintjes en de vele kittens die ze liefdevol had opgevangen was duidelijk aanwezig. Ergens verderop zag ze na de mededeling Crowfur en Bronzemask ook al bezig met de kittens. Zelf liep ze ook op de kittens af en keek ze haar dochters en zoons aan. Trots en liefdevol zoals enkel een moeder dat kon. Ook Tigergaze, een van de grotere katers en de vader van enkele kittens hielp mee. Toch waren ze nog niet met voldoende voor alle kittens. Zelf neusde ze haar kittens vooruit om daarna Faithkit, de kleinste op te pakken. Haar ogen gleden naar haar andere kittens waarna ze bezorgd haar kop boog. Het liefst wou ze dat elke kitten gedragen werd. Zeker in deze barre omstandigheden. De tijd van vertrek was nu inmiddels nabij en daarmee zouden ze hun noodkamp achterlaten en richting de Highstones vertrekken. Oceanbreeze liep richting Tigergaze en Bronzemaks om zou de kittens allemaal bijeen te houden. Ze droeg Faithkit en hoopte dat er snel meer Warriors kwamen om haar andere kittens te dragen. Hoewel die energieker hadden geleken dan haar enige witte kitten en jongste dochter. Ze had haar kittens gewaarschuwd bij elkaar te blijven en voor haar te lopen zodat ze een oog op hen kon houden en zocht naar een sterkere Warrior om Bearkit, Narrowkit, Safekit, Silverkit, Burnetkit of een van de andere kittens die nog liepen te dragen.

Uiteindelijk bereikten ze de Highstones. Oceanbreeze keek met oplettende blauwe ogen om zich heen en zag de andere clans al staan. Haar oren stonden oplettend omhoog terwijl ze de regen van zich af schudde. Alle clans waren verzameld, net zoals bij de grote vergadering. Echter met één groot verschil, de kittens waren er ook bij en de sfeer was grimmig. Zelf keek ze rond om te zien of ze ergens anders nog katten met kittens zag. Ze wist niet zeker of ze nu al verder zouden lopen of eerst zouden rusten voor een nacht en dan vroeg in de ochtend hun tocht zouden verder zetten. Oceanbreeze zette haar kitten voor Tigergaze neer en zei toen zachtjes maar vriendelijk. "Let op mijn kittens, ik ga even iets regelen." Ze had een rode gespannen kattin gezien die zo te merken nogal ongemakkelijk leek te zijn. Eentje die een kitten bij zich droeg. De gezichtsuitdrukking had ze al van ver af herkend waardoor ze besloot de andere kattin even gerust te stellen. De Queen s gingen elkaar nodig hebben op deze reis, ongeacht de clan of herkomst. Rustig stapte ze op de rosse kattin af waarna ze haar met zachte stem aansprak. "Hallo daar," Mauwde ze geruststellend tegen de Thunderclanner. "Zijn dat jou kittens?" Vroeg ze daarna terwijl ze de kleintjes bewonderde. Haar moederlijke warme blik gleed naar Redpetal. "Zie je die kittens daar verderop bij de grote gestreepte kater? Dat zijn mijn kittens." Vertelde ze, haar stem warm, trots en moederlijk. Twee van de kittens mochten dan wel pleegkittens zijn, ze leken wel erg veel op haar. "Ik wou je vragen of het misschien een idee is met alle Queens samen te lopen. Dan kunnen we samen voor alle kittens zorgen en op hen allemaal letten." Ging ze zachtjes verder. Op die manier kon ze de breekbaar uitziende jongere Queen te hulp schieten als het nodig was. Oceanbreeze was dan niet oud maar zeker ook niet zo jong. Daarbij had ze ervaring als Deputy en wist ze hoe ze andere katten aan moest spreken. "Ik moet zo weer naar mijn kittens terug. Maar als je het een prettig idee vindt dan vinden we elkaar wel." Besloot ze waarna ze Redpetal vriendelijk aankeek met haar blauwe ogen. "Ik ben Oceanbreeze trouwens, kan je me niet vinden dan weten mijn Warriors me wel te vinden." Glimlachte ze zacht. Haar blik gleed weer naar haar kittens toe. Voor de nacht hadden ze warmte en beschutting nodig, net zoals de Elders. Ze hoopte maar dat daar voor gezorgd kon worden.

Tag: Kittens (Voornamelijk die van haar), Tigergaze en Bronzemask
Bij aankomst: Tigergaze, Redpetal (en Red's kittens)

•

Het was een ware drama in Riverclan. Hun kamp was overstroomd en alles leek zo erg bergafwaarts te gaan. Eerst de heftige droogte en nu compleet het tegenovergestelde. Butterstar had de clan bijeen geroepen in het noodkamp. Wat volgde verraste hem compleet. Hij liet de woorden over zich heen komen. Ze gingen weg. Hij bleef even roerloos staan, net als vele anderen, maar kwam daarna al snel in beweging. Een warrior legde een bundel kruiden voor zijn neus. Oké, die nam hij dan wel mee. Veel tijd om om te schakelen had hij niet, en opzoek gaan naar Tinkerpaw leek nu ook geen optie. Met de kruiden die hij dragen moest in zijn bek liep hij tussen zijn clan genoten richting de fourtrees, waar alles zal beginnen.
Een reis, het was toch niet te geloven.
Aangekomen bij fourtrees keek hij opnieuw om zich heen. Opzoek naar zijn siblings, of zijn ouders, maar vooral Tinkerpaw. Sinds de overstroming was hij voor zijn gevoel nog wat closer met haar, dus hij wilde ook graag bij haar zijn. Maar waar was ze?

OOC: Opzoek naar Tinkerpaw en/of familie.

Bijna direct na de modderstroom, en dat ze niet meer kon lopen, gingen ze op de grote reis. Ze kende de warrior die haar droeg niet zo goed, maar dat maakte niet uit. Ze zouden vast goede vriendjes kunnen worden! Ze had niet meer zo veel pijn in haar poot, alleen kon ze hem niet bewegen, en ze voelde hem ook niet meer. Maar dat maakte niet uit, want ze had er in ieder geval geen pijn meer. Lopen hoefde ze toch niet omdat ze gedragen werd, en als haar drager haar zorgvuldig neerzette zou het goed komen.

Ze stopten bij een onbekende plek, en met grote oogjes keek Deer om zich heen. Wie waren deze katten allemaal, en waar waren ze? Waar gingen ze heen? Toen de poes haar vroeg hoe het met haar ging, keek ze haar draagster weer aan. "Naaaam?" vroeg ze, want ze wilde eerst weten met wie ze te maken had. Misschien wilde de zwart-witte poes ook wel weten wie zij was! "Ikke Deeeerrr." brabbelde ze vrolijk verder, terwijl ze weer om zich heen ging kijken
Tag: Puffincliff
Note: Deerkit kan niet lopen!

Dit was een roekeloos idee, dat was het enige waar de kater zeker over was. Integenstelling tot menig ander voelde hij weinig verdriet om zijn territorium achter te laten. De zwarte kater vond het zonde om het gebied dat hij zo goed kende te verlaten, maar hij besefte zich dat dit gebied verloren was, het water had het zich opgeëist. Hij was als enige hier realistsich en niet zo sentimenteel als de snotterende clangenoten die nu om hem heen liepen. Zijn kritiek lag dan ook niet op het idee dat ze zouden vertrekken, eerder op het feit dat ze zonder voorbereidingen erop uit gingen. Nu zouden ze enkel op goede hoop vertrekken met enkel wat vage hints van goden waar hij weinig geloof in had. Echter wist hij dat zijn woorden niet gehoord zouden worden als hij deze zorgen uit zou spreken, dus volgde hij als een schaap zijn leider. In de menigte katten had niemand hem gevraagd om een kitten te dragen, dus liep hij enkel mee op een rustige tempo. Dat was totdat er gespetter achter hem klonk gevolgd door een bonk. Nog net kon hij zijn evenwicht weervinden en met een vragende blik keek hij naar de zwarte poes die tegen hem aangebotst was. Het was Ferndust, de poes die laatst een deel van haar zicht was verloren door Claws toe doen. Rustig bracht hij zijn kop omlaag en duwde zachtjes haar wang omhoog, haar zo helpend om op te staan. "Heb je je niet bezeerd?" Vroeg hij koeltjes. De kater kende weinig medelijden, maar hij was geen slechte kat."Houd je eigen tempo aan, straks bezeer je je nog erger." Hij ging aan haar blinde kant staan en keek haar rustig aan. Haar ene oog was grijs en dof, het ander groen en gevuld met een wervelstorm van emoties. Hij vroeg zich af hoe anderen soms zoveel konden voelen, doordat hij weinig waarde hechte aan dingen overkwam hem dat nooit. Nu had hij ook niet zijn zicht en rang verloren, zoals zij. "Wil je dat ik met je meeloop?"

Hoewel het zwaar was geweest hadden ze nu even tijd te zitten en uit te rusten, hier was het droogachtiger, meer beschutting door de rotsformaties, en hoewel hij eens in de zoveel tijd argwanend naar een hoopje stenen keek uit angst voor een revolutie, kon hij een glimlach bij het aanzicht van al deze katten bij elkaar niet bevechten. Het was zo anders, en toch precies zoals hij en Crow bedacht hadden. Crow, die op het moment even naar hem keek, en wie hij even een trotse en enthousiaste blik terug gaf, dit was wat ze hadden bedacht! Vroeger, als apprentices.

Veel tijd voor zijn super coole blik nam Crow echter niet, want plots rende ze weg, en verward keek Tall zijn vriendin achterna, de groep scannende voor waar dit over ging. Al snel bleek het antwoord te zitten in een Thunderclankater - die by the way veel minder knap was dan Tall dank u - geen idee wat Crow in die kat kon zien, was ook veel te oud voor haar, maar misschien was het gewoon een gesprekje? Hoefde het niet zo te zijn dat Crow intens van die ander hield? Al zei haar blik wat anders, en moest Tall toch even een gevoel van jaloezie en onbegrip - vriendjes dienden sowieso eerst door hem gekeurd te worden - verdrukken. Des te meer toen hij de blik van Crowfur ving, die ook naar Crow keek, en even viel de mond van de Shadowclanner open van verontwaardiging. Red iemands leven en hij pakt je beste vriendin af, vuile maffioso dat het was. Tall was trouwens ook veel knapper dan Crowfur, en sterker. Dat zou Crow (call ditmaal) wel weten toch? Bovendien was Crowfur helemaal niet goed genoeg voor haar, ze verdiende het beste van het beste, hij wist nog niet wat het was, maar zodra hij het gevonden had zou hij zijn vriendin op date sturen. Daarnaast was het alleen maar onhandig als je partner dezelfde naam had, grotendeels. Zorgt enkel voor verwarring.

Al snel was er echter geen tijd meer om zijn haar goed te doen, en eens goed in te schatten of hij hier en nu Crowfur kon laten verdwijnen, want Snowtip stond voor z'n blikveld. De kater knipperde even twee keer voor hij het Crowcalldilemma had genoteerd en gearchiveerd voor later - er zouden nog genoeg ravijnen zijn waarin Crowfur en de mysterieuze Thunderclanner konden 'verdwijnen' - en hij de woorden van de elder goed begreep. Zijn hoofd ging schuin, en hij knikte, "Ik ga het opperen," Antwoordde hij haar met een dankbare knik, en liep in de richting van de andere leiders, die nog steeds keken alsof de wereld verging. "Is het een idee om hier rust te houden, aangezien de kittens en elders al flinke aanslag op hun energie hebben moeten ondergaan, en dan misschien ook een gezamenlijke sharing tongues te doen, om de toon voor de rest van de reis geen isolatie maar relatie te laten zijn?" Hij was even trots op zijn catchphrase daar.

Tag: Crowcall, Dangerdance, Crowfur -> Snowtip -> Leaders

Hij liep op de grijze kattin en haar pasgeboren kittens af. "Hey, heb je het een beetje volgehouden?" Vroeg hij haar wat bezorgd. Ze moest vast bijna neervallen van vermoeidheid. Ten eerste alle stress, dan haar bevalling in het tijdelijke kamp na de overstroming en nu dit. Crystalshell en hij waren immers goede vrienden geworden in een korte tijd en dus was hij nu wel meer dan een tikkeltje bezorgd om haar. Ook haar kittens, die een paar dagen oud waren, moesten nu mee op een lange tocht. Moon besloot maar naast haar neer te gaan zitten, aangezien de hele tijd blijven staan ook geen nut had. Het was toch eigenlijk allemaal maar belachelijk! Ze moesten hun thuis verlaten omdat het gevaarlijk was, maar een tocht zonder bestemmingspunt was net zo gevaarlijk, vooral voor alle kittens die mee moesten. Maar het was waarschijnlijk hun enigste optie, als Starclan hen dit vertelde.

Tag: Crystalshell

Een arsenaal aan scheldwoorden die ze waarschijnlijk niet hardop mocht herhalen (en Freedje niet mocht typen) barstte los in haar gedachten terwijl ze haar evenwicht probeerde te vinden. Way to go, Ferndust. Ze wilde juist meer afhankelijk zijn van de anderen, maar het leek erop dat ze even veel hulp nodig had als het ogenblik dat het ongeluk was gebeurd. In elk geval had ze Tallshadow lang genoeg gemeden om een beetje over dat rare gevoel heen te komen dat haar overkomen was toen ze op zijn rug naar de Clan werd gedragen vlak na het ongeluk. Dat was echt raar geweest en Ferndust schaamde zich diep. Ze was echter wel realistisch genoeg om in te zien dat het niet zou werken en had haar gedachten in verband met Aspenpaw ook uit haar kopje gezet. Wat ze dan ook mocht voelen voor de RiverClanner, het kon niet doorgaan. Nu niet, nooit niet. Dankzij haar ongeluk had ze aan bepaalde dingen makkelijker een einde kunnen maken, maar ze dacht niet dat ze de gevoelens ooit zou vergeten. Die voor Tallshadow waren dom geweest en puur gebaseerd op het moment zelf, maar die voor Aspenpaw waren wel wat complexer. Ze had geen idee hoe het zou gaan als ze samen met de tom zou reizen, maar in elk geval mocht ze niks laten merken tegenover haar Clan. Ze mocht Tallshadow niet het idee geven dat ze de tom stiekem buiten het camp ontmoette omdat ze elkaar zo graag mochten, wat eigenlijk wel precies was wat er was gebeurd. Ze richtte zich weer op het hier en nu toen Crywolf, de tom waar ze tegen was geknald, haar hielp haar evenwicht terug te vinden. ‘Niet echt,’ murmelde ze zachtjes. ‘Mijn eigen tempo zuigt.’ Het klonk bitter. Ze vond het dan nog minder leuk dat hij precies aan haar blinde kant ging lopen. Had hij niet door dat dat haar juist meer desoriënteerde? ‘En hoe kan ik er zeker van zijn dat je niet midden tijdens de tocht weggaat?’ vroeg ze sarcastisch. ‘Ik kan je vanaf hier niet zien, weet je.’ Ze zou waarschijnlijk een stuk aardiger moeten zijn tegen een kat die haar wilde helpen en er geen probleem van maakte dat ze tegen hem aan was geknald, maar haar ellendige gevoelens hielpen haar niet zo goed op het juiste pad. Ze onderdrukte een zucht. ‘Wie houd ik voor de gek?’ mompelde ze. ‘Ik kan beter teruggaan en hopen dat een natuurramp het oude gebied van ShadowClan treft zodat ik me bij de Clan voeg waar ik me bij had moeten voegen toen Claw me aangevallen had.’

OOC: Sorry guys. Te leuk om niet te reageren x) Also: die post van Tall. Ik sterf xD

Tag: Crywolf
Note: Kip, als ze daadwerkelijk die sharing tongues in gaan lassen, zullen we dan apart topic maken voor deze twee? ;3

"Wat als het bos niet meer bewoonbaar wordt? Wat als het er niet meer is?" Amberhunt knikte even, ja daar was hij ook vreselijk bang voor, maar hij moest zich tenminste een beetje positief opstellen "Dan vinden we een nieuwe plek en zal alles vanzelf wel weer op zijn pootjes terecht komen." Miauwde hij met een geruststellende toon. Kom op Amber, hou je kop koel en het komt goed. Je hebt je ook door andere dingen heen gezet. De stemmen waren niet altijd onaardig, soms gaven ze hem goed advies...

Tag: Seaweedkit

_{W A S P
Waspsting grauwde bij het nieuws dat haar gebracht werd. Was Tallshadow helemaal gek geworden? Het kon niet anders dan dat deze beslissing zonder goed overleg was genomen. Het kon nooit zijn dat zowel Silverstar als Butterstar als Everstar het hierover eens was. En zijzelf al helemaal niet. Hoe konden ze hun gebied nu zomaar achterlaten? Het zomaar verlaten, alsof het niets meer voor hun betekende nu het hen niet alles op een zilveren plaat toereikte? Nee, dat was niet hoe het werkte. Overleven was altijd moeilijk geweest. Misschien realiseerde de jonge kater dat niet, aangezien hij een stuk minder overlevingservaring had. Maar zij wel. However, werkelijk protest leveren kwam er niet van. Het was besloten en iedereen volgde dit blindelings, als een stel makke prooi die recht in de kaken van zijn jager liep. Niet-begrijpend keek ze om zich heen. Snapte niemand dat dit een schandalig voorstel was? Toch kon ze niet anders dan haar Clan achterna gaan. Want hoewel ze het niet eens was met zowel het plan als de leider, was dit wel de groep katten voor wie ze haar leven zou geven. Bovendien was er ook nog het feit dat ze in alle drukte Tallshadow niet meer vinden kon. Ze verzamelde haar kittens, Honeykit, Nectarkit en Beekit, en zorgde ervoor dat de drie goed bij haar in de buurt bleven. Na het instorten van hun kamp liet ze hen niet meer uit haar blikveld gaan, maar lette ze op hen als een havik. Honeykit pakte ze na een tijdje op, aangezien die aantoonde dat ze moe werd. De andere twee zouden nog maar even moeten doorzetten, en als het echt niet anders meer kon, op haar rug gaan. Echter zou dit wel heel ongemakkelijk worden, aangezien hier nog flinke wondes op zaten. Ondertussen was ze nog steeds op de uitkijk voor Tallshadow. Waar was die frogbrain naartoe gegaan? Stelde hij zich met opzet niet aansprakelijk? Of was hij uit om de andere leiders opnieuw te beledigen? Toen kwam hij echter in haar blikveld, en de kattin aarzelde geen seconde. Ze vertelde haar kittens om mee te lopen, en toen ze er zeker van was dat Nectar en Bee dit ook werkelijk deden - Honey droeg ze nog - zette ze koers naar de kater toe. "Ben je helemaal gek geworden?" siste ze hem toe toen ze eenmaal dichtbij genoeg was. Mooi niet dat ze dit zomaar zou laten gaan. Echter wilde ze ook niet een hele commotie creëren, aangezien ze zich nu al hadden samengevoegd met de andere Clans. Waspsting haatte het idee dat ze moest samenwerken met hen. ShadowClan hoefde dit niet, was sterk alleen en had geen hulp nodig van zulke fox-hearted katten.
Tag: Honeykit, Nectarkit en Beekit - Tallshadow

P A N T H E R
Er stond woede op zijn gezicht geschreven. Hoe kon dit de beste oplossing zijn? Hun vertrouwde thuis, dat hen voor generaties na generaties had kunnen dragen, achterlaten? Maar hij vertrouwde Butterstar, en wist dat zijzelf één van de katten was bij wie dit het meeste pijn zou doen. Hij knikte daarom begrijpelijk, en schoof zijn woede aan de kant om zijn deputytaken ervoor in de plaats op te pakken. Hij begeleidde katten hun tweede kamp uit, zorgde ervoor dat de elders en kittens ondersteund werden, en voegde zich uiteindelijk bij Butter. "Zijn we dit echt aan het doen?" miauwde hij haar ontzet toe, en schudde zijn kop. Waren ze zwak geworden? Hadden ze niet vaker zulke erge weersomstandigheden meegemaakt? Maar hij kon beide vragen niet beantwoordden, omdat hij het niet echt herinneren kon. Waren er wel eerder zulke extremen geweest als nu? Zulke onophoudelijke regenbuien na zo'n verstikkende droogte? Hij wist het niet. Wat hij wel wist, was dat ze terug zouden trekken. Ooit zou hij kunnen terugkeren naar dit gebied, hij voelde het. Dit was immers zijn huis, zijn herinneringen, zijn leven. Het kon niet anders dan dat ze hier terug zouden keren.
Tag: Butterstar}

In tegenstelling tot enkele anderen was Tinkerpaw heel erg enthousiast voor de reis die voor de boeg stond. Haar oogjes stonden helder, ondanks de onzichtbare wallen onder haar ogen. Bij het vertrek had bijna elke apprentice een hoopje kruiden gekregen om te dragen. Tinkerpaw had haar pakje vast en draaide haar kopje, voor vertrek, nog even naar de tijdelijke nursery en de apprentice den. Ondanks dat ze blij was dat ze zo'n grote reis gingen maken, ging ze het hier toch wel missen, ging ze het echte kamp missen. De tocht naar de Highstones leek eeuwen te duren. Tinkerpaw was nog nooit zover van het kamp geweest en ze bleef dan ook dicht in de buurt van de andere katten. Na een tijdje begon haar tempo wel te slinken en één van de warriors nam haar pakje kruiden van haar over, om haar tempo toch wat omhoog te krijgen. Ze kon er zelf niet veel aan doen, maar ze was nog enorm moe van de vorige twee dagen. De overstroming had haar enorm afgemat. Ze was één van de laatste katten die aankwam bij de Highstones. Ze had zelfs amper aandacht voor de Highstones zelf, want ze wat zo uitgeput en overweldigd door het grote aantal katten. Ze was terplekke gaan zitten, tussen de Riverclanners in, toen ze Ravenpaw zag. Ze opende haar mond echter niet, maar probeerde wel oogcontact met hem te maken. Hij zag er nog fit uit. Hoe deed hij dat toch?

Tag: Ravenpaw

Duskdweller

Waanzin. Een ander woord was er niet voor deze hele situatie. Het was waanzin, hoe de vier leaders hadden besloten om iedereen, van kitten tot elder, te laten verhuizen. En waarheen? Ze hadden niet eens een bestemming. Ze gingen naar een onbekend gebied. En waarom? Dit gebied was hun territorium, de plek waar de vier Clans leefden sinds wist hij veel hoe lang. Hij was hier geboren. En dat wilde wel wat zeggen, gezien de leeftijd die hij op zijn teller had staan. Zijn lichaam deed pijn van de constante regen, maar zijn hart was veel erger gebroken. Het deed hem pijn, om te moeten kijken naar zijn kamp, de plek waar hij opgegroeid was. Om het vervolgens allemaal achter te moeten laten.

De elder stapte vermoeid mee in de colonne aan katten. Hij hield de katten achter zich een beetje op. Het gat tussen hem en zijn voorganger werd steeds groter. De grijze tabby ging een beetje opzij, zodat ze hem voorbij konden steken. Hij kon dit niet. Met elke stap die hij nam, moest hij harder vechten tegen zijn verdriet. Huilen deed hij niet, al heel lang niet meer. Hij was al zoveel kwijt geraakt, maar dit? Dit was zelfs voor hem te veel.

tag: open

"Hey, heb je het een beetje volgehouden?" Vroeg de kater voordat hij naast haar ging zitten en Crystalshell schudde lichtjes haar kop. "Het gaat niet Mooncycle, ik kan dit niet met de kittens erbij. Ik ben nog te zwak." Zuchtte ze terwijl ze naar de twee kleine katjes keek. Hun lot zou volledig afhangen van haar beslissingen, deze reis zou hun eerste herinnering zijn. Niet echt een leuke eerste herinnering aan de wereld. maar ja, nu zouden ze wel meteen alle vier de clans kennen. Alleen ze zouden niet gewend zijn aan het gescheiden leven. er waren veel maar na- dan voordelen aan deze reis voor Ice en Fire.

Tag; Mooncycle

_{Ze had een ge-wel-dig dutje kunnen doen in de Nursery zonder het extreme gebabbel en gekrijs van andere kittens, en was ook van plan om dit schoonheidsslaapje door te zetten totdat ze bruut werd verstoord door de stem van haar moeder. Oh mama Snow, je kan maar beter een goed excuus hebben. En dat had ze. "OP REIS?!!" Riep Jingle met haar hoge kitten-stemmetje uit, haar ogen groot als schoteltjes. "Ík ga op een avontuur!" Piepte Jingle vol enthousiasme uit, bijna ademloos, de rest meteen vergetend. Jeetje mineetje! Dit ging zo geweldig worden! Jingle's enthousiasme werd alleen maar meer versterkt toen ze het volgende hoorde. "En ik mag zelf lopen?! En met Thornfeest opnieuw als gids?!" Miauwde ze blij, de strenge toon in haar moeder negerend. Mama please, jij gaat niet mijn goede humeur verpesten door serieus te zijn. "Met Bloom blijven – Ja, gezellig." Brabbelde ze, heftig knikkend terwijl de witte vacht van haar zusje vertrouwd tegen haar aandrukte terwijl ze naar buiten liepen.

taggg: snowdance, bloomkit en thornfeest
ooc: zal alleen jingle echt actief houden, slowkit van butter mag gepowerplayed worden en heeft nog een drager nodig.}

Seaweedkit

"Dan vinden we een nieuwe plek en zal alles vanzelf wel weer op zijn pootjes terecht komen." Miauwde Amberhunt op geruststellende toon. Het stelde de kitten echter niet gerust. Niemand wist wat er nu gebeurden en hoe ze nu echt verder moesten. "Misschien." Zuchtte Seaweedkit uiteindelijk maar. Het was niet zeker of ze een nieuw thuis zouden vinden. Niet zo goed als dit in ieder geval. Seaweedkit kon zich niet voorstellen dat er een andere plek was die groot genoeg was voor de enorme groep katten om hem heen, en al helemaal niet dat deze aan hun wensen zou voordoen.

Tag: Amberhunt

Mooncycle

Crystalshell schudde haar kop en liet haar blik op haar kittens rustten. "Het gaat niet Mooncycle, ik kan dit niet met de kittens erbij. Ik ben nog te zwak." Als er iets was wat Crystal niet was dan was het zwak. "Je kan dit wel, en dat weet ik zeker." Begon hij. "Je hebt wat op je pad kwam overwonnen, en je bent niet ingestort, dus dit kan je ook. En je weet dat ik je zal helpen. Dat heb ik je beloofd en ik breek mijn beloftes nooit." Vertelde hij de kattin en keek haar recht in haar ogen aan, om haar te laten weten dat hij dit meende.

Tag: Crystalshell

_{Met een gaapje werd Aurykit wakker. Er leek wat commotie te zijn, en nieuwsgierig sprong ze overeind, om bij de ingang van de nursery te staan en te kijken naar alle katten. Ze vond het heerlijk om hier te zitten en zo wat mee te krijgen van wat er allemaal gebeurde. Nu gebeurde er echter wel heel erg veel. Heel veel katten waren aan het lopen, en ze vond het niet zo prettig. Wat was er aan de hand? Waar was mama? Maar gelukkig kwam de rode poes na een tijdje in haar blikveld. "Mama! Mama!" piepte Aury opgewekt, maar mama leek niet echt te reageren. Was er iets mis? Ze werd opgepakt in haar nekvel, en met een zachte oef liet ze zichzelf dragen. Ze keek haar oogjes uit. Waar gingen ze heen? Haar staartje zwiepte opgewekt. Echter werd ze wel erg moe van steeds rondkijken. Vandaar dat ze na ongeveer vijf minuten haar oogjes sloot. Toen ze deze open deed, waren er overal katten. Ze kende bijna niemand. Gelukkig werd ze nog wel vastgehouden door haar mama, dus alles was goed. "Mama? Wa isse beure?" vroeg ze verbaasd.

- Tag: Redpetal}

_{Ze had nauwelijks tijd gehad om aan te sterken, of er werd haar verteld dat ze weg zouden trekken. Dat ze alles achter zouden laten in enkel de hoop een beter gebied te vinden. Het was een absurd plan, maar Heavespark was het er mee eens. Er was geen beter alternatief, anders hadden ze die al wel gevonden. Overleven was hier haast niet meer mogelijk, en hun overstroomde kamp was hier het bewijs van. Echter kon ze deze tocht niet alleen maken. Haar lichaam was nog gesloopt. Overal waren wondes die met de minste bewegingen open konden gaan. Op haar buik en poten zaten de ergste. Ook haar kop was hevig toegetakeld door de val die ze gemaakt had. Vandaar dat ze nu een ander moest belasten, die haar moest dragen. Viperpaw had zich meteen opgeofferd. Ze vond het hartstikke vervelend, maar het was niet anders. Ze werd op de rug meegedragen. Er was nog een geluk dat ze een lichtgebouwde poes was, al helemaal voor een ShadowClanner. Het kostte ontzettend veel energie voor haar, alleen maar om meegedragen te worden. Ze was ontzettend blij toen ze eindelijk bij de highstones aangekomen waren. God, ze was toe aan een pauze. Het liefst van een paar weken, maar dat zat er natuurlijk niet in.

- Tag: Viperpaw (powerplay is toegestaan)}

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Stand by me