[A Path Unwalked] Stand by me

Er kwam nog een kitten bij. Wie waren deze kittens? Wie was hun moeder? Crowcall staarde haar vader aan. Waarom luisterde hij niet? Ze had hem de weg versperd, ze was boos geworden, ze had gesmeekt. Ze wist niet wat hem hier zou houden. Ze kende hem niet goed genoeg om te weten wat hem zou overtuigen. Niets van wat ze zei leek bij hem aan te komen, alsof de woorden ergens tussen hen in door een onzichtbare poot uit de lucht werden gevist. Hij zei alleen maar dat ze op de kittens moest passen. Kittens waarvan ze het bestaan nog maar net afwist, die ze niet kende. Zijn kittens, blijkbaar. Haar... broertjes. "Papa... nee...", miauwde ze zacht toen hij haar een laatste lik over haar kopje gaf, haar stem gebroken door de brok in haar keel. Ze schudde haar hoofd. Nee, nee. Ze staarde hem na toen hij wegliep. Hij mocht niet weggaan. Hij mocht niet weggaan. Ze wilde hem nogmaals de weg versperren, maar wat kon ze doen? Hij luisterde niet... En deze twee kittens... straks zouden ze ook achter hem aan rennen. Dus staarde ze haar vader na, terwijl haar poten haar smeekten om achter hem aan te lopen. Ik kan ook blijven, dacht ze. Ik kan bij hem blijven. Maar het kon niet. Hoe sterk ze ook naar een vader verlangde, ze kende hem niet goed genoeg om alles voor hem op te geven. Ze had te veel. Ze had te veel om voor bij de clans te blijven. Maar... Maar hij zou doodgaan. Hij leek zo oud... Zo gebroken... "Papa!" riep ze naar hem, als een laatste smeekbede. Hij mocht niet achterblijven. Hij zou doodgaan, alleen. Hij mocht niet doodgaan, niet weggaan. Niet nu. Niet nu ze eindelijk alles konden hebben. "PAPA!" Haar stem sloeg over. Hij keek niet eens om. Crowcall stond als verstijfd. Ze bleef naar hem kijken, naar zijn grote, bruine rug die steeds kleiner werd, totdat haar tranen haar blik vertroebelden. Toen ze ze weg knipperde, zag ze hem niet meer.
Tag: Dangerdance ;.;, Ribkit, Snowkit

“Ja, misschien.” Aan de stem van Eveningpaw was te horen dat ze het er niet helemaal mee eens was. Rousepaw besloot om het hier maar bij te laten gezien ze anders toch nergens zouden komen met dit gesprek. Zachtjes bewoog Rousepaw  “Ja, vind ik ook. Het voelt nog een beetje onwerkelijk. Ik kan me gewoon niet indenken wat de reden zou zijn van dit alles.” Rousepaw knikte instemmend al had zij een veel beter idee van de reden waarom ze vertrokken dan de apprentice naast haar. De reden was echter ook niet bepaald iets waar je vrolijk van zou worden. Het idee dat de plaats waar je, je hele leven was geweest onbewoonbaar zou worden was nou ook weer niets om vrolijk over te zijn. "Voorlopig zullen we nog wel een tijdje met de andere clans reizen. Tot we een nieuw gebied vinden in ieder geval. Al blijf ik hopen dat we snel terug kunnen komen naar hier."

Tag: Eveningpaw