[A Path Unwalked] Stand by me

Ze keek op toen Tallshadow op de verhoging sprong. Ze spitste haar oren terwijl ze uit haar liggende positie omhoog kwam. Ze had zich al afgevraagd hoe lang het zou duren, voordat hij hen weer toe ging spreken. Ze voelde gewoon dat het belangrijk moest zijn en dat maakte haar heel erg nieuwsgierig. De woorden die hij uitsprak liet ze over haar heenkomen. Er ontstond steeds meer een fonkeling in haar groene ogen. Was dit echt? Natuurlijk was ze gewend en gehecht aan het ShadowClan territorium, maar ze vond het ook heerlijk om nieuwe plekjes te ontdekken. Deze reis zou hen vast naar veel nieuwe plekjes brengen. Het zou zwaar worden, maar stiekem was ze ook enthousiast. Even zocht haar blik die van haar broertje. Toen draaide ze zich om, om één van de kittens te dragen. “Laat mij Deerkit dragen.” Zei ze zachtjes tegen de moederkat. Ze kon begrijpen dat het moeilijk was om iemand anders je kitten te laten dragen. Uit respect neeg ze even haar kop, voordat ze Deerkit zachtjes in haar nekvel pakte. Ze was een kattin van weinig woorden. Toen met de kitten in haar bek volgde ze de Clan.

Ze zette Deerkit pas weer neer toen Tallshadow stopte. Ze ging zitten met de kitten tussen haar voorpoten, om haar te kunnen beschermen. “Gaat het nog goed Deerkit?” Miauwde ze. Voordat haar blik over de groep katen gleed die zich verzamelden. Ze waren nog nooit met zo veel katten bij elkaar geweest. Het was indrukwekkend, heel indrukwekkend.

Tag: Deerkit

Onzin. Totale onzin. Of een slechte grap. Een van de twee moest het wel zijn, dat was zeker. Crowfur keek met ongelovig kijkende ogen naar zijn leader terwijl deze de Clan toesprak. Ze was dus naar Fourtrees geweest, had daar met andere leaders overlegd en nu was er dus zonder boe of bah besloten dat ze maar een nieuw thuis gingen zoeken. En omdat… wat? Ze een overstroming hadden gehad? De natuurrampen zich bleven toenemen? Omdat WindClan een klein buitje niet aankon? Oké, een klein buitje was het zeker niet geweest, maar Crowfur weigerde te geloven dat ze opeens weggingen. Dat ze alles gingen achterlaten waar hij opgegroeid was, waar hij herinneringen had die misschien niet allemaal even goed waren, maar waarvan hij niet wist of hij ze zomaar de rug toe kon keren. Maar hun vertrek was een feit en dat maakte Everstar heel erg duidelijk. Hij mocht nog een grote bek opzetten en hij mocht nog zo hard roepen dat hij dit niet wilde, toch kon hij een klein gevoel van opwinding niet onderdrukken. Want stel je voor… Stel je voor dat ze een betere thuis zouden vinden? Hij wilde niet elke nacht naar bed gaan bang zijnde dat hij het weggedreven lijkje van zijn dochter in de ochtend vond. Misschien was dit wel beter. Helaas was zijn hart het minder snel eens dan zijn verstand en dus keek hij met een nors gezicht in de richting van zijn leader, maar ging daarna naar de nursery zodat hij Leopardkit op kon halen. Met zijn zwarte poot tikte hij plagerig tegen haar wang, want het leek hem het beste dat hij dit nieuws zo luchtig mogelijk over zou brengen. Hoewel… zijn dochter kennende zou ze alles verkiezen boven natte poten en zou dit misschien als een wonder bij haar aankomen. Hij schraapte zijn keel. ‘Leopardkit, ga je met me mee? De Clan gaat op een… avontuur.’ Het was immers niet gelogen. En dus draaide hij zich om en wachtte buiten geduldig tot zijn dochter zich klaarmaakte om mee te gaan. Eenmaal heel dat ritueel achter de rug hebbende, volgde hij heel de stroom van katten in de richting van de Highstones. Daar aangekomen zijnde zag hij de andere katten en zag hij verschillende gezichtsuitdrukkingen passeren: bang, ontredderd, enthousiast, opgewonden, vrolijk,… Hij besefte dat hoe hij zich ook voelde dat minstens één van hun zich ook zo moest voelen. Zijn blik gleed naar Crowcall omdat de zwarte she-cat zijn aandacht steeds vaker onbewust trok en zag dat ze haar vader riep. Aan haar gezichtsuitdrukking was te zien dat ze ergens niet blij mee was. Crowfur probeerde het te blokkeren en zocht met zijn ogen naar zijn dochter. Hij wilde niet tussen vader en dochter inkomen. Troosten kon hij later ook nog wel doen. Of misschien kwam ze het wel bij hem zoeken. Hij negeerde de vreemde tinteling in zijn binnenste terwijl hij afwezig om zich heen keek om te zien of zijn dochter daadwerkelijk bij hem was gebleven of dat ze, zoals gewoonlijk, weer de eerste kans had gezocht om ruzie te maken of brutaal te zijn.

Tag: Leopardkit, Crowcall

Haar oogjes waren nog niet zo heel lang open, haar oortjes deden het ook nog niet zo lang. Ze had meegemaakt hoe de wereld nat en koud was geworden, waarna ze waren verplaatst naar een onbekende plek. Nu, nu pakte haar moeder haar op en nam haar mee, op reis. Moonkit keek haar blauwe ogen uit naar alles waar ze langs liepen. Het was interessant en overweldigend op hetzelfde moment. Ze wist niet goed of ze bang moest zijn of niet. Ze voelde veel ongemakkelijkheid en angst aan bij de oudere katten, maar ze snapte niet zozeer waar dit vandaan kwam. Zelf bungelde ze rustig in Butterstar's bek en sloeg de omgeving gade. Na een poosje werd ze neergezet. De ondergrond was hard en ze stonden hoger dan ze normaal waren. Ze kon heel ver kijken vanaf hier. Ze zat nu bij haar zusjes, die ze even aankeek alvorens haar blik weer naar het uitzicht gleed.

Tag: Butterstar, Butter's kits

Chivypaw was helemaal ondersteboven. Ze liep doelloos tussen de katten. Haar papa kon ze niet vinden en zelfs Silvercloud was spoorloos. Verwarring was op haar gezicht te lezen, terwijl ze eigenlijk katten moest gerust stellen. Ze trilde terwijl ze naar het nieuwe gebied liepen. Onderweg rook ze katten van andere clans. Ze gingen weg. Dit was niet grappig, dit was een fopje. Nee, dat was het niet. Ze zuchtte angstig. Dit was haar thuis, ze wou niet weg van alles wat ze liefhad. Het enige dat ze liefhad. Plots zag ze een zilveren vacht. "Mama!", piepte ze. ZE sprong op de poes af en drukte snikkend haar kopje in de pootvacht. Mama was waarschijnlijk heel erg boos.

Tag: Silvercloud

Verraad. Dat was het gewoon. Pure verraad. Hoe kon ze dit zelfs in haar hoofd halen? Hoe kon ze hem dit aandoen? Was het verliezen van zijn broer niet erg genoeg? Was het niet erg genoeg dat zijn broer zich waarschijnlijk bij StarClan gevoegd had en dit avontuur niet met hun mee kon maken? Hadden ze dit niet een poosje eerder kunnen beslissen voordat hij zijn broer verloren was aan die overstroming? Elke RiverClan cat had immers kunnen zien dat het de verkeerde kant op zou gaan. Dat het waarschijnlijk de dood werd als ze langer hier zouden blijven omdat de rivieren van de Clan, die in andere seizoenen zo behulpzaam waren, binnenkort over zouden stromen en hun zouden verwoesten? Daar had hij geen StarClan voor nodig gehad. Toen de regen erger werd en niet ophield, had hij zelf ook wel gezien dat het mis zou lopen. Helaas kostte een leven zoals dat van zijn broer hem dat ene realiserende gevoel dat het ook daadwerkelijk zo zou gebeuren. En zodra hij ook begon te realiseren dat ze zijn broer hier achter zouden laten, begon een deel in hem te protesteren. Hij wilde hier blijven. Samen met zijn broer. Hopelijk sterven door de slechte omstandigheden waar Butterstar het over had. Hij wilde bij zijn broer zijn. Maar aan de andere kant wilde hij zijn broer niet teleurstellen. Hij was er vrij zeker van dat hij ook gewild had voor zijn broer dat deze verdergegaan zou zijn als hij diegene was geweest die gestorven was in de overstroming. StarClan, er ging geen moment voorbij dat hij niét wilde dat hij niet in die verdomde overstroming gestorven was. En dus was het voor hem erg moeilijk om nu niet naar Butterstar te stappen en te vragen of hij hier achter mocht blijven. Of hij mocht sterven zoals zijn broer dat had gedaan. Hij wist niet eens of hij de tocht wel kon maken. En dus draaide hij zich met een ruk om en liep naar de nursery. Beelden drongen zich op in zijn hoofd. Zijn broer was gestorven omdat hij naar de nursery had willen gaan, maar hij kon onmogelijk de kittens de schuld geven, wel dan? Nee. Dat zou echt compleet van de pot gerukt zijn. En dus pakte Butterpact de eerste de beste kitten op in zijn bek om een einde te maken aan zijn rondwentelende gedachten en volgde Butterstar. Hij volgde haar net zolang tot zijn kaken zeer begonnen te doen van het dragen en de Highstones in zicht kwamen. Hij zette de kitten neer die hij had opgepakt en besefte nu pas dat het Ravenkit was. Hij wist niet wat hij moest zeggen, want hij was bang dat zijn stem zou breken als hij iets zou zeggen omdat de pijn in zijn binnenste om het verlies van zijn broer op dit moment te overweldigend werd. En dus liet hij zijn staart maar beschermend om Ravenkit hangen terwijl hij met een vies gezicht naar de andere Clan cats keek. Hij haatte dit. Hij haatte dit echt zo erg.

Tag: Ravenkit
Note: Marlie stuur een PM als je het niet goed vindt, maar normaal gezien had ik toestemming van je xD

Oke.. Hij wist dat dingen niet goed gingen, maar dit was niet wat hij verwacht had. Hij wou zijn thuis helemaal niet verlaten. Het land dat zijn moeder hem gegund had om over te lopen. De bossen en velden die hij zo liefhad. Hij wou dit alles niet achterlaten en nu werdt hem wel gedwongen dit te doen. Toch kon hij al zijn pijn niet op Silverstar verhalen. De kater had enkel een besluit genomen samen met de andere leaders. et was niet aan Rowan om hier tegenin te gaan. Het enige wat hij kon doen was langzaam knikken en het accepteren. Hij zou tenminste samen met zijn vrienden gaan. Dicht bij Mistgaze en Zealspark blijven. Hij zou hen niet uit het oog veriezen, nog voor geen goud en samen zouden ze hier doorheen komen en een nieuw thuis vinden.

En zo trok hij mee op reis. Zijn diep gouden ogen standaard bijna gericht op Mistgaze terwijl hij zelf een stapeltje kruiden van haar in zijn mond hielt. Haar ondersteunend waar het moest niet te veel willen laten lijken dat hij zich zorgen maakte om haar maar toch zorgen dat ze het eerste deel van deze tocht al goed doorkwam. Eenmaal bij Highstones aangekomen liet hij het stapeltje op de grond zakken en rechtte zijn lichaam uit. Zouden ze de eerste nacht hier samen doorbrengen als alle clans bij elkaar? Voor nu leken alle clans nog afgezonderd te blijven van elkaar er absoluut niet blij mee zijnd dat ze bij elkaar zaten opgescheept maar ergens wist Rowan wel zeker dat deze haat richting elkaar zou verwateren. Ze konden niets anders dan elkaar omarmen in deze tijd.. Anders zouden ze allemaal alsnog sterven..

Tag: Mistgaze?

Mistgaze had de bui allang voelen hangen. De prophecies die ze hadden gekregen van Starclan waren zwaar geweest en de grijs-witte poes had allang kunnen aanvoelen dat ze dit keer tot het uiterste gedreven zouden worden. Het was pijnlijk om het gebied te verlaten wat zoveel herinneringen droeg. Zowel pijnlijke als goede, het was toch een deel van haar. De brand had al zoveel verwoest, Mistgaze kon niet hopen dat het ooit nog terug zou komen.
De reis naar de highstones was voor haar geen vreemde. Ze had een aantal katten aangewezen die haar zouden helpen met kruiden dragen. Al had ze het meeste reiskruiden al verdeeld onder de zwakste katten om ze extra kracht te bieden voor de reis. Mistgaze liep flank aan flank met Rowanflight, die ze eerder ook had aangewezen om kruiden te dragen. Haar staart lag over zijn kont heen. Ze zocht steun bij de kater nu alles zo moeilijk ging. Mist hoopte gewoon dat de katten uit de sterren hen niet achter zouden laten als ze vertrokken. Dat was hun wil toch? Dan konden ze hen ook niet achter laten, zo werkte het niet. "Ik vraag me echt af wat het plan van Starclan is..." mompelde de poes zachtjes, zodat alleen Rowan het zou kunnen horen. Hij hoefde er niet perse op te reageren, ze wou gewoon haar gedachten kwijt.
Eenmaal aangekomen bij de highstones keek Mist nog een keer goed naar de plek waar ze altijd contact had met Starclan. Zou hun nieuwe thuis dit ook hebben? Of zouden ze nooit meer kunnen praten met haar moeder? Waar was Brightspots als je haar nodig had? Mistgaze keek rustig naar de clans die verzameld waren. Zoveel katten in een plek. Hoe gingen ze deze reis ooit maken? Het leek wel onmogelijk.

Tag: Rowanflight

Sinclaw had geluk. Sinclaw had echt geluk. Sinclaw had geluk omdat ze samen kittens hadden. Als ze geen kittens hadden gehad, zou hij waarschijnlijk achtergebleven zijn. Hij wilde het niet. Hij wilde zijn moeder niet achterlaten, maar hij wilde zijn kittens ook niet alleen met Sinclaw op reis laten gaan. Hij wilde ze zien groot worden en uiteindelijk hun apprentices’ naam zien krijgen. Hij wilde hun beschermen als er onderweg zich gevaren voordeden en wilde hun leren hoe ze voor zichzelf konden zorgen nu dat ze bijna de zes moons zouden halen. En dus trok zijn mond zich tot één streep en protesteerde hij niet toen Tallshadow zijn melding aankondigde. Zijn blik gleed naar Sinclaw. De kat richtte zich natuurlijk niet eens naar hem, maar dat had hij ook niet verwacht. Ze had zich sinds zijn moeders dood één keer naar hem gericht, maar daarna ook niet meer. Nee, want ze had het natuurlijk veel te druk om toenadering te zoeken tot Tallshadow. Thornfang snoof. Als het niet voor de kittens geweest was, had hij waarschijnlijk allang een punt achter hun toch al niet bepaald levendige relatie gezet. Een relatie die gedoemd was om te mislukken omdat ze dan misschien toch te veel van elkaar verschilden. Zijn moeders dood, Tallshadow’s nieuwe positie en de afgelopen vervelende gebeurtenissen hadden dat wel duidelijk gemaakt. Hij wist gewoon niet wat hij tegen haar kon zeggen of kon doen om haar op een fatsoenlijke manier te benaderen, want elke keer als hij het wilde doen dan trok haar mond tot één streep en wist hij plotseling niet meer wat te zeggen. En dus leek het hem beter om zich gewoon over zijn kittens te ontfermen en haar te laten voor wat het was. Misschien dat deze reis wel zou aantonen hoe het verder tussen hun zou gaan. In elk geval hadden zijn kittens hem nu nodig. Hij wilde echt niet meer dat vreselijke gevoel meemaken die hij had toen zijn kittens opgesloten zaten in het camp en hij ze niet had kunnen bereiken. Hij snelde naar Feverkit en tikte haar aan met zijn neus om haar wakker te maken. ‘Ga je met papa mee op een geweldige reis?’ Hij glimlachte naar haar. Wolfkit was al weggedragen door Sinclaw. Hij stootte de rest van zijn kroost aan met zijn staart en wenkte hun ook. Hij kon ze helaas niet allemaal dragen, maar hij kon ze wel in de gaten houden. En dus nam hij Feverkit’s nekvel in zijn bek terwijl hij de stroom van ShadowClanners achtervolgde in de richting van de Highstones. Praten ging niet echt op dit moment en dus wachtte Thornfang af tot Feverkit of één van zijn andere kittens een vraag aan hem stelde. Want vragen gingen er komen. Daar was hij zeker van.

Tag: Feverkit, zijn andere kittens op Wolfkit na (als ze zin hebben om te reageren)

Gisteren nacht was het enorm moeilijk geweest voor de clan. Geen enkel clanlid had op twee oren geslapen en iedereen was vermoeid door de inspanningen van de afgelopen dagen. Bij de woorden van Tallshadow had ze meteen opgekeken. De boodschap kwam niet geheel onverwachts. Hun kamp lag onder de modder en het was gewoon onmogelijk om die terug te krijgen zoals te voren. Daisypath vond het dan ook meer dan normaal om te vertrekken, weg van hier. Het enige wat ze niet echt zag zitten was het samen reizen met de andere clans. Het eerste gedeelte, ging zeer vlot. De kittens werden gedragen door de jongere katten, warriors. Daisypath concentreerde zich vooral op zichzelf en de weg voor haar. Oneffenheden waren namelijk niet zo heel goed voor haar poten. Ze sloeg haar poten namelijk sneller om dan een jongere kat. Haar tempo lag dan ook niet al te hoog, al probeerde ze toch voor de laatste kat te blijven. Eenmaal bij de Highstones, die ze trouwens al even niet meer gezien had, bleef ze stil staan en staarde ze even naar de rotsen. De laatste keer toen ze hier was, was het om haar partner gedag te zeggen. Ze kwam vroeger wel vaker hier om te kijken naar de sterren en afscheid te nemen van zij die naar Starclan waren gegaan. Daisypath stapte wat verder en zette zich bij de kittens van Shadowclan neer. De andere clans begonnen ook toe te stromen. Daisypath legde zichzelf nog even neer, wetend dat ze haar energie moest sparen. "Blij maar dicht bij mij of jullie moeder." mauwde de elder tegen de kittens die rond haar stonden of zaten. Ze liet even haar blik om haar heen gaan. Ze miste nog steeds één van de queens. Waar was Roughflower toch?

Tag: Shadowclan kittens

Hij was op z'n zachts gezegd over excited om deze reis te gaan maken. Het zou zo cool zijn om met alle clans samen op avontuur te gaan. En dat betekende ook dat hij veel meer tijd door zou kunnen brengen met Wifflepaw. Ze was de laatste paar keer niet naar hun geheime trainingen gekomen en ergens maakte hij zich wel zorgen maar ja. Hij zou vandaag meer als genoeg horen van haar dat wist hij wel zeker!

Zijn poten konden hem niet snel genoeg brengen naar de hoge rotsen en eenmaal aangekomen keek de kater zoekend rond al heel snel zijn eigen clan een beetje in de steek latend tot hij een random Thunderclanner aan porde. "Sorry maar waar is Wifflepaw?" Zich van geen kwaad bewust draaide hij zijn kopje bij een brede glimlach op zijn lippen.

Tag: Random Thunderclanner (wel een die weet wat dr met Wifflepaw is gebeurd he)

Stormwind's oren waren bijna aan het flapperen toen hij alle info van Butterstar moest verwerken. Was het echt zo erg gesteld met alle clans? Hij had wel gezien dat Thunderclan hun brand had gehad en zij hadden de overstromende rivier getrotseerd, maar hadden de andere twee clans ook ellende gehad? Wat had Starclan in petto voor hen?
Veel tijd had hij niet om er over te dubben, want ze moesten gaan vertrekken. Het ging allemaal wel heel snel. Ze moesten de rivier achter zich laten. Wat als het nieuwe gebied geen rivier had? Dan konden ze niet vissen en dat was juist waar Stormwind goed in was. Op het land jagen was niet zo weggelegd voor Riverclanners. Butterstar pakte Moonkit op, schoot hem nog een gepijnigde blik en ging toen op weg om de meute te leiden. Stormwind zuchtte diep en vroeg twee andere warriors hem te helpen met zijn kits. Zelfs pakte hij Steppingkit op en liep achter Butterstar aan, om naar de highstones te vertrekken.
Het was een best lange reis. Stormwind was er nog nooit geweest en hij wist ook niet dat de reis naar de moonstone zo zwaar was en nu ook nog eens met extra gewicht in zijn bek. Dat niet licht was, want de kittens werden steeds ouder en dus ook zwaarder. Maar ze moesten er komen, met zn allen.

Tag: niemand

Het zachte ochtendlicht wekte Thornface uit zijn slaap. Hij was nog steeds niet gewend aan zijn nest in de buitenlucht en in combinatie met de constante regen voelde hij zich, op zijn zacht gezegd, stijf. Hij rekte zijn poten één voor één uit, wat een beetje leek te helpen. Net op het moment dat hij zijn nest uitstapte, hoorde hij hoe Silverstar de clan bijeenriep. Thornface trippelde meteen naar voren om er zeker van te zijn dat hij goed kon verstaan wat zijn leider te zeggen had. Hij verwachtte geen specifiek bericht, maar dat nam niet weg dat hij de zilvergrijze kater vol verbazing aankeek toen hij te horen kreeg dat de clans uit hun gebieden zouden weggaan. "Dit kan niet waar zijn," mompelde hij haast onhoorbaar. Weggaan uit hun vertrouwde gebied? Ze waren hun kamp al kwijtgeraakt, en nu zou hetzelfde gebeuren met hun territorium? Door de schok wist hij verder niets uit te brengen en luisterde hij in stilte naar de reden voor het besluit van Silverstar. Het was waar: de prooistapel was niet wat het zijn moest en hoe vaak katten er ook op uit waren gegaan om te jagen, de prooi liet zich niet zien. Weggedoken voor de regen of verdronken, dacht Thornface bij zichzelf. Zolang de regen niet stopte, zou er ook niet genoeg prooi zijn. Er was besloten dat de clan vandaag nog naar de Highstones zou vertrekken en dat ze er nog vóór zonsondergang moesten zijn. Thornface ademde diep in- en uit. Hoe verward hij ook was en hoeveel emoties er ook kwamen opspelen, de clan moest nu zo snel en zo volledig mogelijk op hun bestemming geraken. Vanuit een ooghoek zag hij dat Snowdance zich naar de nursery haastte, waarop hij na een korte aarzeling ook die richting uit liep. De kittens moesten worden voorbereid op de zware reis die zou gaan volgen. Nog voordat Thornface de nursery bereikte – wat wat langzamer ging met alle chaos - , kwam Snowdance alweer naar buiten met haar drie kittens. De tocht zou allesbehalve gemakkelijk verlopen, dus de bruine kater nam zich voor om in hun buurt te blijven.

Zoals hij al verwacht had, was de tocht naar de Highstones lang en vermoeiend geweest. En als Thornface zich al zo voelde, dan moest het nog erger zijn voor de jongsten en oudsten onder de katten. Het ergste was nog dat dit nog maar het begin van die reis was en dat ze waarschijnlijk nog veel verder zouden moeten reizen. Hij nam even de tijd om om zich heen te kijken. Naar de katten van alle clans die zich hier hadden verzameld, veel meer dan wat hij ooit op een Gathering had gezien. Naar het woud, hun oude thuis, dat achter hen lag. Naar de horizon waar hun nieuwe thuis zou wachten. Hij zuchtte diep, waarna hij Snowdance opzocht en in stilte op een staartlengte afstand van haar af ging zitten. StarClan sta ons bij.

Tag: Snowdance, Jinglekit, Bloomkit en Brokenkit

Glazepaw had uitgebreid afscheid genomen van hun oude territorium. Hier was hij opgegroeid, hij kende niks anders. Gelukkig had hij zijn familie en vrienden om hem te steunen. Op Firedance, Mistgaze, Eveningpaw en Snowdance kon hij altijd rekenen. Hij had de andere clans al wel eens ontmoet op een gathering maar het was nog steed spannend om hen weer te zien. De jonge Shadowclan leider. De pittige Windclan leidster. De prachtige Riverclan leidster. En hun trouwe leider, Silverstar hadden vannacht besloten om te vertrekken. Hij wilde het niet, maar snapte dat ze geen keuze hadden. Of hier sterven, of daar misschien sterven. Het was niet zeker of ze daar niet ook zouden sterven. Hij zag het somber in. Maar was op een of andere manier ook wel enthousiast over de reis. Te naïef om de gevaren goed in te schatten. Een poot porde in zijn zij en hij schrok op uit zijn gedachten. "Sorry maar waar is Whifflepaw?" Vroeg een Windclan apprentice breed glimlachend. Glazepaw keek hem verbaads aan en schudde toen somber zijn kopje. "Mijn zus? Die is vertrokken, naar de Bloodclan." Het woord 'Bloodclan' spuugde hij als het ware uit. Hoe kon zijn zus nou loyaal zijn aan diegenen die hun moeder vermoordde. Hoe kon ook maar naar die duivelse leider kijken zonder haat en verdriet. "Hoezo?"

Tag: Bearpaw

Silvercloud had haar ogen gesloten bij het nieuws van Butterstar. Ze moesten hier weg, weg van het kamp en het vertrouwde gebied. Weg van het twolegnest waar Lionkit verbleef... Terwijl ze zich echter klaarmaakte, zorgde de zilveren poes ervoor dat haar snoetje netjes in plooi was, dat er niets van haar gezicht afgelezen kon worden. Ze zorgde ervoor dat de jongste apprentices de groep konden volgen en spoorden hen aan als hun tempo begon te zakken. Gisteren, de dag van de overstroming, was het voor iedereen moeilijk geweest en de meeste katten hun energie was nog steeds niet op pijl. Het duurde even voordat ze er waren en de immense aanwezigheid van de katten lieten haar aanwezigheid teniet gaan. Panthergrowl was op dit moment waarschijnlijk bij Butterstar. Silvercloud's blik bleef even op de apprentices hangen, die zich uitgeput neer hadden gezet. De poes schrok op toen ze plots een neusje tegen haar voelde en Chivypaw hoorde. Ze legde automatisch haar kopje geruststellend op die van haar. "Rustig," mauwde ze zachtjes. "Blijf gewoon in mijn buurt." stelde ze haar gerust. Chivypaw had haar verantwoordelijkheden als Medicine cat apprentice, maar kon hierdoor soms zichzelf vergeten. Deze immense kattengroep was zeer groot en ze kon maar al te goed geloven dat die drukte nogal bedrukkend was. Niet alleen voor haar dochter, maar voor iedereen.

Tag: Chivypaw

Weg? Weg waarheen? Met grote ogen had ze gekeken naar Everstar toen die vertelde dat ze zouden vertrekken. Haar eerste gedachte was dat dit een of andere zieke grap moest zijn, haar tweede dat Everstar niet bepaald het type daarvoor was en als laatste het harde besef van de waarheid. Ze wilde schreeuwen dat het niet mogelijk was, ze leefden hier al generaties lang; dit was hun enige thuis. Toen echter keek ze nogmaals om zich heen, zag hun tijdelijke kamp en het verzopen territorium. Leven hier was niet meer mogelijk, maar het deed oh zo veel pijn om dat toe te geven. Daarom hield ze haar mond strak dicht, sprak ze zo min mogelijk woorden en kon niets anders dan zich leggen bij Everstars orders. Dus liep ze nu tussen haar clan naar de Highstones, haar poten loodzwaar terwijl ze zich besefte hoe ze met iedere stap haar thuis verder achterliet. Ze had altijd al gedacht dat het een beter idee was voor de clans om hun krachten samen te voegen en één te worden, maar nooit op deze manier.
De jonge poes bleef een beetje achteraan de stoet, met als excuus dat ze de elders en zwakkeren in de gaten zou houden. In werkelijkheid wilde ze zo lang mogelijk op dit territorium blijven, met de illusie dat ze niet zouden vertrekken. Toen ze echter bij de High stones aankwam kon ze niets anders dan uitkijken over een uitgestrekt gebied vol dood; haar thuis was niet meer, of ze nu hier bleven of vertrokken.
Met een brok in haar keel legde ze het pakje kruiden neer en ging zitten, haar blik op de vier clans gericht. Op ieders gelaat zag ze dezelfde hopeloze uitdrukking, afgezien van een aantal kittens die nog te jong waren om zorgen te kennen. Routpaw voelde de tranen in haar ogen opwellen en voor eens ging ze niet gelijk opzoek naar haar vrienden zowel binnen als buiten de clan, in plaats daarvan draaide ze zich van alle katten weg en ging stilletjes zitten, haar uiterste best aan het doen om de tranen in haar groene ogen weg te knipperen.

Tag: Niemand

Note;; Ik zal alleen posten met Routpaw, Wolfkit, Mistkit en Crywolf. Mijn andere (inactieve) accounts zullen ook gewoon meegaan, maar dan als NPC

Verdwaald in zijn eigengedachten liet hij zich roepen door de clanleider van Shadowclan. Al gapend stond Grasseye op en liep naar de openplek midden in het kamp. Zijn ogen waren gericht op Tallshadow, en hij zag in z'n ogen dat hij iets zwaar te vertellen had, maar zag ook een tikkeltje trots en verdriet. Toen begon de leader te spreken. En Grasseye luisterde, en luisterde... Bij elke zin werden zijn ogen groter van ongeloof. Dit meen je toch niet! We moeten dus, als ik het goed begrijp, dacht Grasseye, het clangebied verlaten? Wat?! Nadat Tallshadow was uitgesproken, van de verhoging was gesprongen en de clan had toegeknikt, stond Grasseye nog steeds even ongelovig op. Een tikkelte wankelend begon hij zich te verplaatsen, maar hij wist niet naar waar. Een of andere kat liep per ongeluk haastig tegen hem aan, en hij viel op de grond met een smak. Meteen ging Grasseye weer rechtstaan en vermande zichzelf. Toen herinnerde hij zich dat ze de kittens moesten helpen dragen en de medicine cat moesten helpen. Grasseye was dichter bij de nursery, dus hij liep ernaar toe en patke een willekeurig kit bij z'n nekvel. Het kitten spartelde veel, en hij schudde het als teken dat hij stil moest zijn en rustig. Tussen het schudden door herkende Grasseye Adderkit in zijn mond. Een beetje pissig liep hij naar de uitgang van het kamp, waar de meeste katten zich verzamelden om te vertrekken. En toen begon de grote reis naar de highstones. Grasseye was er nog nooit geweest, en dat wekkerde een beetje nieuwsgierigheid in hem op. In verdachten verzonken over hoe de highstones er van dichtbei zouden uitzien, liep hij bijna tegen een grote rots aan. Hou je kop erbij, Grasseye! Hij schudde heel zachtjes zijn kop, en liep weer verder. Na elke stap werd zijn hemeur groter en groter. Hoe lang kan een reis eigenlijk duren? Zijn poten bogonnen zeer te doen, zijn kop deed pijn van al dat lawaai, en z'n bek een beetyje van Adderkit. Enalsof dat nog niet genoeg was, begon Adderkit ook nog eens te klagen dat hij honger had en dat hij naar huis wou... Maar Grasseye dacht dat het beter was niet te veel te klagen. Na een heel eind, dat uren leek te duren, stond Tallshadow eindelijk stil. Zijn we er nu?

Tag: niemand (behalve als Adderkit nog eens post)

Opeens zat Seaweedkit naast hem "wow" was diens enige reactie en Amberhunt kon hem geen ongelijk geven. Dit was de allereerste keer dat hij alle vier de clan zag. "Ja... wow." Zuchtte Amber verslagen. "We gaan weg... Voor wie weet hoelang. Laten we maar hopen dat het bos snel weer bewoonbaar is." Hij probeerde zichzelf moed in te praten maar alle woorden klonken hol en leugenachtig in zijn oren. Er was ook een kans dat ze nooit zouden terugkeren. Die kans was misschien niet heel groot maar hij was er, en dan was hij zijn zus natuurlijk kwijt.

Tag; Seaweedkit

Haar staart deed nog steeds onwijs zeer en voor eens had de jonge poes geen grote praatjes meer. Ze was nat, koud, bang en maakte zich zorgen om haar zusje die nog erger verwond was dan zijzelf. Het werd er dan ook niet bepaald beter op toen er plots nog meer heisa kwam omdat hun leider kennelijk had gezegd dat ze weg moesten, weg naar Starclan mocht weten waar. Wolfkit begreep er helemaal niets van, maar ze was te moe en pijnlijk om echt kwaad te worden, zoals ze normaal altijd deed. Ze stribbelde zelfs minimaal tegen toen haar moeder haar optilde, omdat ze bij haar zusjes wilde blijven. Toen ze echter zag dat haar vader zich over hen ontfermde, liet ze zich zwakjes meedragen door hun territorium naar een of ander ver oord, waar ze voor het eerst alle andere clans zag. Bang en nat begon ze zachtjes te snikken. "Mama, ik wil naar huis," Snotterde Wolfkit lang zo stoer niet meer. "Mijn staart doet pijn," Zachtjes piepte en sloot liet haar oortjes hangen."Ik ben bang,"

Tag: Sinclaw

Het was haar vader geweest die haar wekte. Toen ze zijn gezicht zag bij het ontwaken, was ze ondanks de situatie meteen alweer gerust gesteld. Ze wist dat haar vader alles zou geven om haar te beschermen en met hem om haar heen kon ze zich niet veiliger voelen. Wat er gebeurd was in het kamp had haar doodsbang gemaakt. Ze had nog nooit zoveel paniek gezien en ze miste het om thuis te zijn. Haar vader vroeg of ze mee op reis wilde en even keek ze hem verward aan. Ze was te jong om Apprentice te worden, maar oud genoeg om ongeveer te begrijpen wat er aan de hand was. Ze konden hier niet langer blijven en zouden hun thuis achter moeten laten. Even keek ze om zich heen, waar ze Ferretkit en Stainedkit nog zag liggen. Wolfkit was al weg en Fever kon wel raden waar haar zus heen was. De tanden van haar vader werden in haar nekvel gezet en ze werd weggedragen. Een tijdje bungelde ze daar, nog half in slaap, maar haar nieuwsgierigheid won haar over. "Waar gaan we heen, papa?" miauwde ze, ietwat zachtjes aangezien ze niet wist of ze dat soort dingen nu wel mocht vragen. De meeste katten zagen er verslagen en verdrietig uit. Misschien was het beter als ze haar mond een keer hield.

Tag; Thornfang

Jayflame slikte terwijl hij probeerde te ontdekken welke emotie er nu juist door hem heenging. Opluchting, omdat dit wilde zeggen dat ze de BloodClan achter zich zouden laten en dat hij misschien minder geassocieerd zou worden met wat zijn vader had gedaan tegenover ThunderClan. Verwarring, omdat hij niet wist of hij verdrietig moest zijn over het feit dat ze een woud gingen verlaten waarvan hij nooit het gevoel had dat het zijn thuis was. Opwinding, omdat reizen met de andere Clan cats betekende dat hij dichterbij Routpaw kon zijn. Hij wist niet wat het was, maar die groene ogen bleven hem de hele tijd achtervolgen als hij probeerde te jagen of zich op een andere taak probeerde te concentreren. De laatste keer dat hij haar had gezien was ze zo emotioneel geweest dat hij niet zeker wist of hij een emotionele Routpaw voor een tweede keer zou aankunnen. Want als Silverstar dit nieuws aan hun vertelde, werd hetzelfde nieuws waarschijnlijk ook wel in de WindClan gedeeld en Jayflame wist hoezeer de prachtige WindClan medicine cats apprentice haar territory ging missen. Haar ogen schitterden altijd als ze tussen haar Clanmates stond wanneer ze naar een Gathering liepen en ze leek oprecht trots te zijn op waar ze vandaan kwam. In tegenstelling tot Jayflame had zij weinig moeilijkheden met haar afkomst en kende ze precies haar plaats, alleen was ze soms te verlegen om deze te erkennen. En het was die verlegenheid die haar sierde. De tom volgde de andere ThunderClanners mee in de stroom van katten naar de Highstones. Hij was er nog niet geweest: hij had geen kans gehad om ernaartoe te gaan toen hij warrior werd. Hij was duw best wel benieuwd hoe het er uit zou zien. Maar hij was vooral benieuwd hoe het zou zijn om Routpaw te ontmoeten in een omgeving die het tolereerde voor hun om met elkaar te praten. En dus was de WindClan she-cat ook de eerste naar wie hij zocht. De lange tocht had hem vermoeid gemaakt, maar blijkbaar niet vermoeid genoeg om zijn hart in zijn keel te laten springen toen hij haar zag. Zonder zich iets aan te trekken van de andere katten rende hij gelijk naar haar toe… en merkte de tranen op in haar ogen. Zich voor één keer niets aantrekkend van wat de reacties van zijn Clanmates zou kunnen zijn boog hij zich naar haar toe en gaf haar een lik over haar oor. Hij stapte dichterbij en liet haar kin even in haar nek rusten omdat hij groter was dan haar en er makkelijk bij kon. ‘Het komt wel goed,’ murmelde hij. ‘We gaan vast een fantastische nieuwe thuis vinden met de beste kruiden ooit voor je Clan en je gaat je er helemaal op je plaats voelen. Je weet toch dat we moeilijk kunnen blijven in een gebied vol met gevaren, toch? Er zijn katten gestorven, Routpaw. Dat zou normaal gezien niet mogen. Diep in je hart weet je dat het de juiste keuze van StarClan en daarmee ook van de leaders is om te zoeken naar een nieuwe territory.’ Hij trok zijn kopje terug en keek haar aan met een emotie die hij zelf niet eens goed kon plaatsen.

Tag: Routpaw

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Stand by me