[A Path Unwalked] Stand by me

....
(Doet de playlist het niet? Klik dan hier: https://youtu.be/vv2DSmy3Tro?list=PLvvk4Y3o4XxhuL8HE_fJAzpj30UEyn_Ov)

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hij had slechts een korte tijd gekregen om nog even zijn ogen te sluiten en het was toen hij in zijn tijdelijke nest bij Sunningrocks lag, tussen zijn Clanleden waarvan de meesten onder de open hemel sliepen, dat hij zich besefte dat de keus die eerder was gemaakt de juiste was geweest. Dit voelde al niet meer als thuis en StarClan wist hoe lang het nog zou duren voor het territorium zo hersteld was dat ze terug zouden kunnen keren naar hun kamp. Nu stond hij alweer op zijn poten, wetende dat dit het moment was om iedereen in te lichten, mochten ze zelf niet al hun vermoedens hebben.

Silverstar sprong op de rotsen van Sunningrocks en keek op zijn katten neer. "Ik heb een belangrijke mededeling voor jullie, eentje die ongetwijfeld verkeerd gaat vallen, maar een die ik zal moeten brengen," begon hij. Alle herinneringen aan SkyClan schoten door zijn kop. "Vannacht heb ik een boodschap ontvangen van StarClan en de andere leiders ontmoet bij Fourtrees. Wij hebben onze zorgen eerlijk naar elkaar uitgesproken en zijn tot de conclusie gekomen dat het territorium ons niet meer kan onderhouden. StarClan heeft ons al eerder een aantal voorspellingen gestuurd en het lijkt erop dat onze enige kans op overleven is om nu uit het gebied te vertrekken, samen," legde hij uit, zijn stem kalm, maar van binnen voelde hij een wervelwind aan emoties.

"Ik weet dat het vooruitzicht onzeker is, maar kijk naar de prooistapel. Wij en de andere Clans raken sneller en sneller ondervoed. Ik kan niet wachten tot er langzaam aan doden beginnen te vallen. Als deze plek ons niet meer kan onderhouden dan moeten we ons eigen geluk zoeken. Bovendien is StarClan het hiermee eens. Ik wil dat elke queen met kittens geholpen wordt en ook de elders hebben begeleiding nodig. Wij gaan de zwakkere niet onderweg achterlaten, we komen allemaal samen aan waar we uiteindelijk een nieuw bestaan kunnen opbouwen," droeg hij hen op. "Help Mistgaze met het verzamelen van haar belangrijkste kruiden, we moeten om zonsondergang bij Highstones zijn." Met die woorden sprong hij van de steen en begon hij te helpen met bij elkaar te rapen wat er nog over was. Ze hadden toch al geen echt kamp meer.

....

Toen de hemel eenmaal rood en roze begon te kleuren door de invallende avond, sprong hij het laatste stukje omhoog, waardoor hij vanaf Highstones naar de horizon erachter kon kijken. Follow the last rays of the setting sun. Het leek zo duidelijk, maar tegelijkertijd was alles zo onzeker. Er was echter geen weg meer terug. Hij had zijn Clan nu al hierheen gesleept, kittens en elders onder hen. Dit was iets dat ze moesten doen wilde ze overleven. De zilveren kater draaide zich iets om en liet zijn blik vallen op de ShadowClan leider, die al aanwezig was. Hij had er het minste moeite mee gehad, maar Silverstar betwijfelde of dat ook voor zijn Clan gold. Hij kon het niet laten om achterom te kijken, naar het land dat altijd al van hen was geweest, naar de verwoeste bomen die in zijn eigen territorium hadden gestaan, SkyClan territorium. Het was een pijnlijk besluit geweest om zijn Clan te verspreiden door alle Clans, maar het had altijd nog dichtbij gelegen. Nu zou hij het voor altijd achter zich laten. "Duststar, Firestar... Alsjeblieft leid ons hier veilig doorheen," mompelde hij zo zacht dat niemand het gehoord zou kunnen hebben. Vervolgens keerde hij zich opnieuw naar de katten die iets van hem af stonden en keek hij rond of hij de andere Clans al zag.

Tag: ThunderClan & Andere Leiders

If the sky that we look upon
Should tumble and fall
Or the mountain should crumble to the sea
I won't cry, I won't cry
No, I won't shed a tear
Just as long as you stand, stand by me

And darling, darling, stand by me
Oh, stand by me
Oh, stand now, stand by me, stand by me

Oh wat deed dit haar pijn.. Wat was dit een vreselijke pijn die op haar borst rustte terwijl ze opnieuw plaats had genomen tegen haar kittens aan. De kleine balletjes zacht en liefdevol schoongemaakt maar geen woord gesproken over wat er besproken was. Haar hart brak alleen al bij de gedachte dat ze dit moest toelichten aan haar clan. En niet alleen dat, daarna zouden ze per direct moeten vertrekken naar de afgesproken plaats. Voor nu wou ze haar clan nog dit laatste momentje van rust geven. Voor alles zou veranderen.. En alles zou veranderen, dat was duidelijk..

De nacht maakte langzaam plaats voor een nieuwe ochtend, niet dat er zoveel nieuw licht te zien was door de dikke regenwolken. Met een kleine zucht kwam de she-cat omhoog, haar nest uit, gaf haar kits nog een lik voor ze zich naar het midden van hun noodkamp waande waar ze plaats nam. Het was nog voor de eerste patrols zouden vertrekken, dus het was veilig om te zeggen dat iedereen in het kamp aanwezig was op dit moment. "Katten van Riverclan." Haar stem was duidelijk en helder. Maar de duidelijke hint van een gebroken geest was aanwezig. Butter was verre weg van gebroken. Maar dit nieuws maakte het niet beter. "Afgelopen nacht heeft Starclan mij en de andere clanleaders naar fourtrees geroepen." Ze wachtte even in stilte, wachtend tot de katten konden reageren op dit nieuws. "En samen hebben wij met de hand van Starclan's prophecies besloten dat er geen plaats is voor ons in dit gebied. Niet voor nu, en zeker niet voor de nabije toekomst. Wellicht voor altijd. Daarom hebben wij besloten om samen een nieuw thuis te zoeken." Ze verlaagde haar hoofd even, de reacties aanhorend. "Dit is geen keuze die wij licht gemaakt hebben. Maar het is de beste keuze, voor alle vier de clans. Ik duld hierom ook geen tegenspraak. Het is duidelijk, wie hier achter blijft zal sterven en de vier clans dienen samen te overleven. We vertrekken per direct." Het was er uit. Ze kwam omhoog en rekte haar lichaam uit, klaar voor de lange reis ahead. "Help Nightstream en Chivypaw met kruiden dragen, help de elders met lopen en zorg ervoor dat alle kittens gedragen worden. We vertrekken richting Highstones waar de andere clans op ons zullen wachten, zodat we samen kunnen vertrekken." Na deze woorden stapte ze terug richting haar nest om twee warriors te vragen haar kits over te nemen terwijl ze zelf Moonkit pakte een pijnlijke blik richting Stormwind sturend. Hij snapte vast wat er in haar hoofd rond zou gaan.. Deze reis zou lang en zwaar worden, hun kits zouden opgroeien ver van huis. Ver weg van de rivier.. Wellicht zouden ze enkel verhalen kennen over deze schitterende velden. Als ze alle vier het zouden redden.. Ze moesten positief blijven. Maar met het aanzicht van alles achterlaten wat hen eens lief was geweest, was het moeilijk om deze tijd met een rooskleurige blik te bekijken.

De trek richting Highstones alleen al leek zwaar en lang te zijn. Haar poten voelde als lood, zich afvragend of ze ooit nog hier zou lopen. Of haar kits hier ooit zouden lopen. En met de kleine zilver grijze tabby in haar mond bungelend wist ze dat het alleen maar zwaarder zou worden. Echter kwamen ze toch heel met ze allen aan bij Highstones en plaatste Moonkit bij haar siblings voor ze richting Panthergrowl knikte dat die bij hun clan moest blijven terwijl zij zelf richting de andere leaders liep klaar om te bespreken wanneer ze zouden gaan en hoe. Met de ondargaande zon mee in ieder geval. Voorbij Mothermouth en de Moonstone. Zouden ze starclan daarmee ook achterlaten of kwamen de warriors van het verleen met hen mee.. "Riverclan is er klaar voor." Sprak ze enkel richting de leiders. Een donkere blik in haar diep blauwe ogen.

De tijd tussen dat de afspraak gemaakt was, en het moment dat die ook eigenlijk plaats moest vinden, was kort. De avond van de volgende dag moesten ze naar de rays of the setting sun, moesten ze weg, en hoewel het een zware reis zou worden, de toch lang en de sfeer om bij neer te vallen, verwachtte Tall echt dat het daarna beter ging zijn. Dat dit het besluit was wat ze hadden moeten maken, en dat het nodig was dat de leiders hierin het voortouw namen. Ja, er zou tegenstand zijn, alleen al Waspsting zou het hem niet makkelijk maken, maar het was nodig, en wanneer puntje bij paaltje kwam kon deze kater echt wel zijn mannetje staan. En die vastberadenheid was terug te zien toen hij met het opkomen van de zon de verhoging opsprong, en zijn clan het lastige besluit mede zou delen. "Strijders van Shadowclan," Mauwde hij, en keek ze allemaal aan. Kitten, apprentice, en warrior. Na de gebeurtenissen, de horrors en het overlijden van dierbaren waren ze het allemaal. Strijders. Geen kat hier, kittens en apprentices meegeteld, viel daarbuiten.

"Gisteravond heb ik een gesprek gevoerd met de andere clanleiders, zoals Starclan ons had opgedragen," Mauwde hij, al was dit wel bekend bij de meesten. "Bij dat gesprek hebben wij de eerder gekregen profetieën met elkaar gedeeld, en vanwege die profetieën is het besluit genomen dat dit gebied niet langer als ons huis kan dienen, in ieder geval niet voor de aankomende tijd." Die boodschap liet hij even inzinken. "Hierom is het nodig dat wij, met alle clans, een nieuw thuis gaan zoeken in de richting die Starclan ons gewezen heeft, bij de rays of the setting sun," Het hoge woord was eruit. Ze zouden het nu wel snappen. "We gaan op reis,"

"Ik begrijp dat dit weerstand op zal roepen, maar het is een besluit waar goed over nagedacht is, en met het vertrouwen van Starclan zelf. Om deze reden is het dan ook niet mogelijk hierover in discussie te gaan, Shadowclan gaat in zijn geheel, we laten niemand achter," Dan was dat duidelijk. "Vanavond zullen we verwacht worden bij de highstones, de reis is lang dus let een beetje op elkaar. Help de kittens met lopen, en draag ze eventueel. Help de elders hun weg te vinden, en probeer ook Bitterpaw en Acefray te ondersteunen in het dragen van de nodige kruiden." Hij keek ze allemaal nog een keer goed aan. Er doekjes om winden was niet nodig, hij zei wat ieder wist: "Het zal zwaar zijn,"

Na deze woorden sprong hij de verhoging af, en knikte zijn clangenoten toe. Dit konden ze, hij had er het volste vertrouwen in. En terwijl zo de spullen bijeengeraapt werden, de kruiden gepakt en was mos verzameld, keek de kater nog een laatste keer rond, in zijn hoofd vaarwel zeggende tegen het kamp wat altijd zijn thuis geweest was.

Tijdens de tocht had hij echter geen tijd voor dit soort gedachten, te druk met zijn clan bijeenhouden en wat kittens op zijn rug dragen. Zo nu en dan deed hij een klein sprongetje om de kleine rakkers te vermaken, maar het grootste deel liep de kater met een serieus gezicht vooruit. Richting het nieuwe thuis. Waar dat was, niet duidelijk. Hoe ze het zouden vinden evenmin. Maar Starclan, zijn moeder, vader, broers en vrienden, reisden ongetwijfeld mee, hadden dit hen aangewezen. Dan kon het niet al te slecht zijn toch? Tenminste, dat hoopte hij. Want een ding was zeker, zo bedacht hij toen hij achterom keek naar de dierbare groep katten, de reis zou niet makkelijk worden. Nu al waren de kittens en elders moe, of, in ieder geval in vergelijking tot sommige warriors, die op hun beurt weer stomverbaasd, verdrietig of ontzet keken. Tall zuchtte zacht voor zichzelf. Steeds meer hoopte hij dat het inderdaad de juiste keuze was.

Maar toen ze er eenmaal waren, als eerste aangekomen en in de gloed van de ondergaande zon, was er geen twijfel meer in hem te vinden. Hier, een stukje boven het gebied waar ze altijd geleefd hadden, was het goed te zien dat geen territorium meer was zoals het vroeger geweest was. De regen bleef stromen, hier en daar een vage regenboog veroorzakende in verband met de zon. Een mooi afscheid voor wat eens geweest was, en een voorbode van wat komen ging. Hierom kon hij met zijn vastberaden blik Silverstar toeknikken toen die arriveerde, en even bemoedigend glimlachen naar Butterstar zodra zij aankwam. Het was wel duidelijk dat hoe zeer hij soms ook twijfelde, er in ieder geval eén kat hier moest zijn die achter het plan leek te staan, want het pessimisme van sommige ouderen, of realisme zoals ze het zelf graag noemden, was niet per se motiverend. En dat terwijl ze op het punt stonden het grootste avontuur van hun leven aan te gaan. Wat kon er mis gaan?

Everstar had er sinds het gesprek bij Fourtrees over nagedacht hoe ze dit aan de clan moest vertellen, en nog altijd was ze er niet van overtuigd dat ze de juiste woorden had. Misschien was er ook geen goede manier om nieuws als dit te brengen. Ze was maar van één ding zeker, en dat was dat zij zeker moest lijken. Ze had geen die wat de toekomst hen ging brengen. Ze had geen idee of weggaan hen echt de oplossing zou brengen waar ze op hoopte. Ze had geen idee of StarClan hen leidde en of ze een nieuw thuis zouden vinden. Maar ze moest doen alsof. Als ze haar clan wilde overtuigen, moest ze zelf overtuigd lijken. Ze wist dat niet al haar clangenoten het met haar eens waren, maar ze moest ze allemaal mee zien te krijgen, tot de laatste kat.
"Laat alle katten van WindClan zich verzamelen!" riep ze. Ze had hier geen rots om op te staan - de Outlook Rock was een beetje erg hoog om een clan van toe te spreken, haar woorden zouden dan alleen maar verloren gaan in de wind - maar haar stem droeg ver genoeg en de ernst van de situatie leidde ertoe dat de luisteraars doodstil waren. Ze wisten dat er iets belangrijks ging komen.
"Vannacht heeft StarClan mij opgedragen om naar Fourtrees te gaan, waar ik de andere leiders heb gesproken. Het is gebleken dat alle clans er even slecht aan toe zijn op dit moment: de regen heeft kampen verwoest, prooi weggejaagd en zelfs levens geëist. Onze territoria kunnen ons niet meer onderhouden." Ze was even stil, haalde diep adem, en sprak verder. Haar stem was helder, zelfverzekerd, alsof ze precies wist wat er moest gebeuren en ze wist dat dat hen zou helpen. "Daarnaast hebben alle clans een voorspelling gekregen van StarClan. Een voorspelling die zegt dat we moeten vertrekken en in welke richting." Dit is wat StarClan wil. Dit is wat ons gaat redden.
"Katten van WindClan, we gaan een nieuw thuis vinden. Een plek waar weer prooi en veiligheid zal zijn. Een plek waar we kunnen blijven. Een plek waar we de hoop zullen terugvinden die de regen hier heeft weggespoeld. Het zal geen makkelijke reis worden, maar we kunnen dit aan. Alle clans zullen samen op pad gaan, zonder strijd, en samen zullen we een nieuw gebied voor ons vinden.
"We gaan dit samen doen. Kittens en elders moeten geholpen worden waar nodig. Niemand zal achterblijven. De kruiden zullen ook gedragen worden. Lizardpath, Routpaw, maak er vast pakketjes van die goed meegenomen kunnen worden. Vanavond voegen we ons bij de andere clans bij de Highstones. Zorg dat je klaar bent voor vertrek." Ze keek de kring van katten rond en probeerde hen bemoedigend toe te knikken. Het besluit was genomen, ze gingen op reis. En ze gingen het halen.

Het was voor WindClan niet ver naar de Highstones. Minder ver dan voor RiverClan en ThunderClan, doe gewoonlijk door hun gebied moesten trekken om er te komen. Ondanks haar bemoedigende woorden, trok de regen al gauw de meeste moed weer uit haar, en ze zag het ook op de gezichten van anderen. Ze waren nat en koud, ze hadden al lange tijd niet genoeg eten gehad, ze waren moe. Iedere stap voelde onomkeerbaar. Hun heuvels, hun heide, hun huis. Ze lieten het achter. Everstar kon er alleen maar naar kijken en proberen het beeld op haar netvlies te branden, al was het intussen al het beeld van een drassig, druilerig, dood territorium geworden. Ze probeerde haar schouders recht te houden, haar staart fier omhoog, haar kop geheven. Het was de bedoeling dat zij haar clan naar een betere toekomst leidde, en al wist ze zelf niet zeker of dat haar zou lukken, ze moest het er in ieder geval zo uit laten zien, of haar clan zou alle hoop verliezen.
Ze bereikten Highstones op het afgesproken tijdstip en Everstar knikte naar de andere leiders. Tijd om te gaan, dacht ze met spijt in haar hart.

Het was duidelijk geweest dat dit besluit zou komen. Ze konden niet verder, konden niet door.. Maar nu Dangerdance hier zo stond, aan de voet van Highstones.
Klaar voor deze reis, besefte de oudere kater zich pijnlijk duidelijk dat deze reis niet makkelijk zo zijn voor hem. In tegestelling zelfs. Het zou uitputtend en zwaar voor hem worden. Het was niet iets wat hij aan zou kunnen met zijn poot en staart. Hij zou de clans enkel ophouden. En zijn kits zouden teveel aan hem blijven hangen.. Het besluit in Dangers kop was makkelijker gemaakt dan gedacht.

Hoe zeer dit zijn ziel dan ook leek te breken. Langzaam draaide hij zijn kop bij en stapte richting Silverstar, die met een betekenisvolle blik aankijkend. "Ik vrees.. Silver, vriend, dat onze wegen hier zullen splitsen." Opperde hij zacht duidelijk versleten terwijl hij de zilveren kater recht aankeek. Er was geen angst aanwezig in zijn ogen, hoewel hij wist dat deze beslissing mogelijk zijn dood zou betekenen. Het was zijn keus.

Danger had al zoveel fout gedaan in zijn leven. Zoveel problemen veroorzaakt en zoveel vrienden verloren. Hij wou nu zijn grut de kans geven op een betere toekomst. Ook al betekende dat een toekomst zonder hem. Hij wou iedereen een kans geven. En als dat betekende achterblijven dan was dat een beslissing die hij met liefde aannam. "Ik kan het niet meer, de reis naar highstones alleen al vroeg teveel van mijn lichaam. Ik zal hier op jullie terugkeer wachten. En met smart uitkijken naar die dag." Een trieste blik lag in zijn ogen. "Zorg goed voor mijn kittens alsjeblieft. Ze verdienen het om trots op te groeien. Hoeveel fouten ik dan ook gemaakt heb..
Zij zijn nooit een fout geweest.. Vertel ze maar niet over hoe ik vroeger was." Met die woorden draaide hij zijn blik langzaam bij naar de kittens voor ze op een andere gestalte vielen. Een zwarte kattin uit Windclan.. Zijn dochter uit een ver ver verleden. Heel even twijfelde hij of hij naar haar toe moest stappen maar inplaats daarvan draaide hij zijn hoofd weg en staarde op naar de aankomende sterrenhemel. "Moge Duststar met je meegaan Silverstar.. Altijd." Waterig glimlachte de kater en duwde zijn neus tegen Silverstars vacht voor hij een stap wegdeed. Klaar om te vertrekken.. Richting Skyclan grond.. Of nou ja, wat er van over was. Als hij dan ergens moest sterven alleen, zou het op de grond waar hij geboren was zijn.

Starclan hmpf. Tuurlijk besloten dode katten of ze wel of niet hier konden wonen. Wat een lachwekkend lulverhaal zeg. Ach ja. Ze ging maar mee. Wat had ze anders hier te zoeken? Er was niets meer voor haar in deze gebieden, enkel slechte herinneringen en wandaden. Dus had ze zonder rep of roer meegelopen. Wolfkit in haar mond dragend. De anderen overgelaten aan andere katten. Als die nou allemaal deze reis zouden overleven. Wellicht dat ze dan nog wel anders over hen zou gaan denken. Maar voor nu deerde het haar niet zo heel veel. Met haar kit in haar mond liep ze door en plaatste de kleine she cat uiteindelijk op de grond. Het was al later op de dag maar ze was niet bepaald moe. Inplaats daarvan keek ze iet wat arrogant en vooral uit de hoogte richting de andere katten. Het was al erg genoeg dat ze dagelijks met Shadowclan zat opgescheept. Maar nu zat ze dus ook met dit alles? Great.

Met grote ogen keek Redpetal op naar haar leider. Was dit echt? Kon dit waar zijn? Zijn woorden klonken als nachtmerries, bleven rondtollen in haar hoofd. Ze leken na te zinderen in de lucht, zelfs toen hij tussen de rest van de clan liep en iedereen zich begon klaar te maken voor de toch. Ze gingen weg.. Weg van alles wat ze ooit had gekend. Weg van de plaats die haar kittens nooit echt zouden kennen; ze zouden horen van dit gebied alsof het verre verhalen waren. Ze zouden later kunnen zeggen dat ze hier nog geboren waren! Nee, het was niet mogelijk. Dit moest een grap zijn. De rosse poes trilde helemaal op haar poten, ze kon zich er niet toe aanzetten om haar kittens te gaan halen, om anderen te gaan helpen, om Branchtrove en haar siblings en haar ouders te gaan zoeken. Ze dacht dat ze ging flauwvallen. Alles tolde om haar heen. Uiteindelijk brak ze eruit toen ze zich besefte dat ze nooit haar kittens kon achterlaten. Ze tilde Aurykit op en zag toe hoe de andere twee ook gedragen werden. De jonge poes wierp een blik op haar zus, die één van haar eigen kittens droeg, en volgde haar clan naar de hogestenen. Haar hart bonsde in haar keel en haar pootstappen waren bijna mechanisch. Ze kon niet terugkijken. Ze keek neit naar de andere clans die er al waren. Ze kon niet nadenken. Ze kon alleen maar vooruit gaan, haar kitten dragen, en proberen om de tranen niet te laten rollen. Ze wou niet weg. Ze wou hier blijven. Ze wou hier voor altijd blijven. Ze wou hier sterven en hier begraven worden, zoals al haar voorouders voor haar. Ze wou dat haar kittens hier opgroeiden, tussen dezelfde bomen als waar ze zelf tussen opgegroeid was. Ze wou gewoon dat Starclan een betere oplossing had dan deze reis.

Tag: Aurykit, haar andere kittens, 2 katten die Bunnykit en Cedarkit dragen, Thunderclan

NEE! Nee, nee, nee en nog eens nee. Hij ging niet mee. Weg van deze clan, wat dacht Butterstar wel niet? Was ze gek geworden? Ze moest naar de eldersden, want duidelijk was ze niet goed meer bij haar hoofd. En dat was dan hun leider. Het moest allemaal een zieke grap zijn. Hij keek op zich heen, naar de katten om hem heen die van hot naar her renden. Hij werd minder zeker van zichzelf, zijn altijd zo zelfzekere houding brokkelde langzaamaan af. Maar hij zou niet huilen. Hij was niet zwak. Hij was sterk! En daarom zou hij meegaan. Niet omdat hij bang was, nee. Omdat hij zou laten zien dat hij dit kon overkomen, ook al was hij het niet eens met het besluit. Pearlypaw zou nooit toegeven dat zijn grijze oogjes waterig werden als ze voor de laatste keer door hun gebied liepen. Voorbij de bomen en de struiken die hij zo goed kende. Hij snoof de vertrouwde geur op van hun clan en toen ze op de stenen stonden keek hij nog eens achteruit. Niemand wist of ze dit ooit nog terug zouden zien. Niets was zeker van dit punt aan.

Tag: Niemand (Riverclan)

Het was koud. Het was nat. Er was geen eten meer. Crowcall trilde, maar het was niet alleen van de kou. Het was ook van angst. Hoe moest dit verder? Bij Everstars toespraak leek haar hart stil te staan. Weg? Als in... weg... voorgoed?

Die avond stonden ze bij Highstones. Alle clans verzameld. In vrede, ondanks dat het geen volle maan was. Verenigd in hun ellende. Crowcall wist niet wat ze moest voelen. Ergens was ze blij dat de clans in staat waren om op deze manier samen te werken nu het echt nodig was - al was het nog de vraag hoe snel er weer spanningen op zouden treden als de reis eenmaal begonnen was - maar dat het daarvoor eerst zo ver moest komen... Ze zocht tussen de katten naar Tallshadow. Net leider, en nu moest hij zijn clan in zo'n onzekere reis leiden. Want onzeker was het, wat Everstar ook voor moois had gezegd over hoop, konijnen en een door StarClan aangewezen richting. Hij was makkelijk genoeg te vinden, de grote ShadowClanner. Maar nu zocht haar blik verder, naar een andere kat.

Ze vond hem en haar hart maakte een sprong van vreugde. Zonder zich druk te maken over wat anderen zouden denken, sprintte ze op hem af. Papa! Oh, ze was ziek van ongerustheid geweest sinds ze het nieuws over de brand had gehoord. En nu was hij hier, veilig en wel. Ondanks alle tegenslag voelde ze even niets dan vreugde en opluchting.

Tot ze hem weg zag lopen.

Ze rende naar hem toe. Waarom bleef hij niet bij de anderen? Was hij door Silverstar gestuurd om nog iets uit het kamp te halen? Hij liep moeizaam. Hij was absoluut niet de aangewezen persoon om nog snel iets te halen, daar zou een jonge, fitte, snelle warrior voor gestuurd zijn. Een ijskoude hand sloot zich om Crowcalls hart. Nee. Nee, nee, nee. "Papa!" riep ze al van een afstand. Ze sneed hem de pas af. "Papa." Ze had hem nog nooit zo genoemd. Ze was hem altijd Dangerdance blijven noemen. Het woord papa voelde te onwennig. En toch zei ze het nu. "Papa, waar ga je heen?"

Silverstar zag er ontzettend cool uit zo op de rotsen van Sunningrocks, dat moest Cedarkit toegeven. Hij had echter geen idee waar de zilveren kater het allemaal over had, dus knikte hij hier en daar wat mee en keek rond om de reacties van de rest van de clan te peilen. De rest van de katten keken allemaal heel ernstig uit, al begreep hij niet echt wat de reden daarvoor was. Silverstar leek hen te vertellen dat ze weg zouden gaan, maar Cedarkit wist niet waarom dat zo erg was. Ze gingen met zijn allen op reis, dat was toch hartstikke leuk? Hij had er zelf ontzettend veel zin in, maar andere katten leken tranen in hun ogen te hebben. Zelfs zijn eigen moeder leek zich alles behalve goed te voelen. Ondanks het feit dat hij niet begreep waarom, duwde hij zijn kopje tegen haar poot aan. Toen hun leider uitgesproken was, nam zijn moeder het nekvel van Aurykit in haar bek en hijzelf werd ook opgetild. Daar gingen ze, weg van huis.

Tag; Redpetal, iemand die hem draagt.

Bronzemask had het wel opgemerkt. Dat Everstar s'nachts het tijdelijke 'kamp' uit was gegaan. Nu stond ze hier, vol verwachting, vol nieuwsgierigheid, maar vooral vol onzekerheid. Wat zou de oranje leider gaan zeggen. "Laat alle katten van WindClan zich verzamelen!" Riep Everstar. "Vannacht heeft StarClan mij opgedragen om naar Fourtrees te gaan, waar ik de andere leiders heb gesproken. Het is gebleken dat alle clans er even slecht aan toe zijn op dit moment: de regen heeft kampen verwoest, prooi weggejaagd en zelfs levens geëist. Onze territoria kunnen ons niet meer onderhouden." Er viel een stilte. Ze trok de kittens dichter naar zich toe en fluisterde zachte lieve woordjes naar de kroost van Mousewish. "Daarnaast hebben alle clans een voorspelling gekregen van StarClan. Een voorspelling die zegt dat we moeten vertrekken en in welke richting. Katten van WindClan, we gaan een nieuw thuis vinden. Een plek waar weer prooi en veiligheid zal zijn. Een plek waar we kunnen blijven. Een plek waar we de hoop zullen terugvinden die de regen hier heeft weggespoeld. Het zal geen makkelijke reis worden, maar we kunnen dit aan. Alle clans zullen samen op pad gaan, zonder strijd, en samen zullen we een nieuw gebied voor ons vinden.
"We gaan dit samen doen. Kittens en elders moeten geholpen worden waar nodig. Niemand zal achterblijven. De kruiden zullen ook gedragen worden. Lizardpath, Routpaw, maak er vast pakketjes van die goed meegenomen kunnen worden. Vanavond voegen we ons bij de andere clans bij de Highstones. Zorg dat je klaar bent voor vertrek." Iedereen had even tijd nodig om de schok te verwerken. Ze zou Brindleleaf moeten achterlaten. "Nee." Bracht ze zacht uit terwijl ze naar de bewolkte hemel keek. Oh Starclan, wat moet ik nu. Ze wist dat ze niet kon blijven. De kittens zouden helemaal beschadigd raken als niet alleen hun moeder, maar ook hun pleegmoeder weg zou gaan. Voor de kittens. Bleef ze in haar hoofd herhalen.

De hele weg naar de Highstones was als een waas voor de kattin. Ze probeerde haar aandacht bij de kittens te houden maar haar ogen bleven naar het rogue territorium staren. Af en toe gaf ze de kleintjes een duwtje tegen de kont en glimlachte ze geruststellend. Ze zette een masker op. Vanbuiten leek het alsof het goed ging maar vanbinnen... dat was een heel ander verhaal.

Snowdance was buiten haar spieren aan het strekken toen het gebeurde. Silverstar sprong op een hogere rots en nieuwsgierig liep Snowdance naar de toenemende menigte. Wat was er aan de hand? Silverstar vertelde over dat hij met de andere leaders had overlegd over de toekomst van de clans, en nu was het moment daar; ze zouden weg gaan uit het woud. Snowdance snakte ontzet naar adem. Dat meende hij toch niet? Ze hadden geen doel waar ze heen moesten gaan, en zouden dus doelloos rond kunnen blijven zwerven. Zag hij niet in hoe groot de kans was dat ze niks zouden vinden? Maar de zilveren kater had een punt. Ze konden hier niet blijven. Prooi werd schaarser en het bleef maar doorregenen. Dus toen de kater klaar was sprong Snow meteen op om Jinglekit, Bloomkit en Brokenkit te halen. Ze rende naar binnen, om direct naar haar nest te lopen. Aan Aurykit, Bunnykit en Cedarkit gaf ze geen aandacht; daar moest Redpetal zelf voor zorgen. "We gaan op reis, meisjes." begon ze, alsof het een geweldig iets was. "Ik ga Brokenkit tillen, en Jinglekit en Bloomkit, jullie mogen zelf lopen. Maar blijf wel bij mij of Thornface oké? Want als jullie moe raken, regel ik een drager voor jullie." miauwde ze met een strenge toon in haar stem. Vervolgens richtte ze zich op Jinglekit, en keek haar doordringend aan. Ze moest beseffen dat dit een serieuze zaak was. "Jinglekit, jij en Bloom moeten al lopend bij elkaar blijven, zodat Bloomkit jou kan aantikken zodat jij tegen mij kan zeggen dat Bloomkit moe is." Misschien dat het beter was om ze direct te dragen, maar nee. Ze waren ouder dan Twig toen was én Twigkit was nota bene blind. "Als jullie gaan dwalen mogen jullie de rest van de reis niet meer lopen." voegde ze er streng aan toe. Ze wilde niet nog een kitten kwijtraken. "Klaar om te vertrekken?" Hierna pakte ze Brokenkit op, en wachtte totdat Jingle en Bloom bij haar waren. Daarna liep ze naar buiten, en zocht ondertussen naar Thornface. Het was inmiddels al volgestroomd van de katten, dus had ze geen tijd meer om de kater te zoeken.

Zwijgend volgde ze haar Clan. Ze zag dat Redpetal Aurykit droeg, en knikte kort. Jingle en Bloom hield ze ook goed in de gaten, terwijl ze uiteindelijk bij de highstones kwamen. Ze had haar oren gespitst naar elk geluidje dat Jingle zou maken. Ze ging even zitten, en legde Brokenkit neer. Het zou niet lang duren voordat ze verder zouden gaan.

Tag: Brokenkit, Jinglekit, Bloomkit, Redpetal en Thornface
Als jullie het er niet mee eens zijn moeten jullie mij even een PM sturen!

Ik zal alleen maar met Snowdance, Swallowpaw en Deerkit posten. Coyotekit en Firekit mogen worden gepowerplayed. (Voor Coyotekit zoek ik nog iemand die haar draagt c:

Na Tallshadow's toespraak waren ze op weg gegaan naar de highstones. Amberhunt liep met hangende kop naast de anderen. Wat als ze nooit terug zouden komen? Hij zou Amare voor altijd kwijt zijn... Natuurlijk had hij al geen toestemming meer om haar te zien maar daar zou de jonge kater zich op sommige dagen niks meer van aantrekken.

Nu waren ze bij de stenen die Amber slechts een keer eerder van dichtbij had gezien: Highstones. Hij slikte terwijl hij de andere clans ook aan zag komen. Met niemand maakte de rode kater oogcontact. Het zou een zware reis worden en als die voorbij was had hij geen zin om nog meer banden te hebben met katten die hij toch niet zo vaak meer zou zien. Hij keek om, naar het bos dat ze verlieten. Het huis dat zijn moeder hem geschonken had door nog iets langer bij de clan te blijven. De plek waar hij zijn training had doorstaan en de plek waar soms een hekel aan had door haar grenzen. Alle clans waren er en dat waren veel katten. Amberhunt geloofde niet dat het weer Starclan's doen was maar dat ze het voorzien hadden zou wel waar kunnen zijn... Met tranen in zijn ogen ging hij zitten, wachtend op het commando om te gaan

Met een brok in haar keel keek ze omhoog naar de kater die ze uiteindelijk toch als haar leider had weten te accepteren, Tallstar. De kater had de clan verteld over zijn nachtelijke escapade met de rest van de clanleiders en het uiteindelijke resultaat was gekomen in de vorm van de beslissing om het gebied met zijn allen te verlaten. Absoluut geen simpel besluit, maar hadden ze werkelijk een andere keuze? Hun kamp was ondergelopen, katten waren gestorven en prooi was er niet meer. Het was hier niet meer leefbaar en nu moesten ze hun thuis verlaten. Haar gedachten gingen naar het graf van Nightpaw. De gedachte aan haar kleine zusje die ze niet met zich mee kon nemen. Haar ogen prikten en toen Tallstar zei dat ze niemand achter zouden laten, viel er een traan langs de zijde van haar gezicht. In stilte begaf ze zich naar de plek waar ze alle kruiden omgetoverd had tot nette pakketjes die makkelijk te tillen waren. Ze probeerde er zoveel mogelijk in haar bek te nemen, waarop ze zich met de groep mee bewoog naar hun eerste bestemming.

Highstones. Een plek waar ze één keer eerder was geweest. Waar ze met Acefray en de rest van de Medicine Cats gesproken hadden over de profetieën en hun betekenis. Die betekenis was nu duidelijk geworden. Plechtig keek ze toe hoe meer en meer katten zich bij het gezelschap voegden, totdat ze er daadwerkelijk stonden: vier clans, verenigd.

Tag; Niemand

Alles wat er was gebeurd de laatste dagen was vreselijk geweest. De rampen in elke clan. Sandpaw keek met grote ogen naar Silverstar, hoe hij aankondigde dat de clans zouden vertrekken. Allemaal samen, allemaal weg van deze plaats. Een bedenkelijke blik verscheen op haar gezicht. Ze kon het niet helpen, ze kon het niet helpen om kort te denken aan Cole. De zwarte Bloodclan kater waarvan ze wist dat de kans klein was dat ze hem ooit nog zou zijn. Klein? Onmogelijk bijna. Voor een moment was ze overvallen met een soort somberheid, maar herpakte zichzelf en ging aan de slag om iedereen te helpen met verzamelen. Ze was dan misschien officieel nog een apprentice, lichamelijk en geestelijk was ze al een volwassen kattin.

In de drukte had ze Tallfright nog niet kunnen vinden, en op dit moment verlangde ze toch wel naar iemand om mee te praten. Daarom had ze zich zonder iets te zeggen bij Redpetal en haar kittens gevoegd, Snowdance en haar kroost stonden iets verderop. Ze zag hoe haar zusje één van de kittens oppakte en zelf besloot ze om haar neefje Cedarkit voor haar rekening te nemen. Red zou haar er vast wel mee vertrouwen, right? Haar goudkleurige ogen gingen toch nog een keer rond, zoekend naar Tallfright. De weg naar de Highstones was begonnen.

TAG: Cedarkit (Redpetal, Aurykit, Bunnykit)

Ik ga alleen actief posten met Snowtip, Branchtrove & Chivypaw. De rest gaan eventjes als NPC mee. @Heavepaw (Loïs), Viperpaw zal zijn liefde en steun aan haar geven dus powerplayen is bij deze toegestaan ^^ ~

Snowtip gaapte haar sterke tanden bloot. "Strijders van Shadowclan." Dit was nieuw. Deze nacht was Tallshadow weg gegaan en ze had het tot in haar poten gevoeld dat er iets niet klopte. Ze was oud en wijs genoeg om de situatie in te schatten. Bijna meteen voelde ze haar hart zakken. Het klopte hard. "Gisteravond heb ik een gesprek gevoerd met de andere clanleiders, zoals Starclan ons had opgedragen." Dit was het dan. Ze gingen vertrekken. Het land was overstroomd door modder en dat was waarschijnlijk bij de anderen ook zo. Bijna meteen werden haar eigen donkere gedachten uitgesproken. "Ik kan zelf wel de weg vinden!", knarste ze luid toen hij over de kittens en elders begon. Daarna overviel ze in stil zwijgen. Toen het eventjes stil was en de afspreekplaats in zicht was liet ze haar kopje hangen. Haar geliefde territorium waar ze al 119 moons leefde, moest ze achter zich laten. De elder voelde zich plots erg oud. Toen de clans onrustig stopte snelde ze op Tallshadow af. Ze had een vraag. "Tallshadow, de zon zakt weg achter de Highstones zou je niet tegen de nacht valt samen tongen?" Haar vraag was kort en recht voor de raap.

Tag: Tallshadow

Hij wilde niet mee. Tigergaze schudde zijn kop een keer toen Everstar haar toespraak af had gesloten. Ergens wilde hij naar de nursery gaan, zijn dochters geruststellen, maar zijn poten brachten hem ergens anders. Zijn poten brachten hem het territorium in, daar waar het water niet was gekomen, iets verderop in de heuvels. De plaats waar Mousewish en Cheekykit hun rustplaats hadden gevonden. Een paar uur had hij, de eenzame ziel, daar gezeten voordat hij teruggekeerd was naar het kamp. Tigergaze had een moment nodig gehad. Een moment om kracht te verzamelen, om afscheid te nemen van hetgeen wat hem lief was geweest al die tijd.

Toen hij teruggekeerd was, was het al tegen de avond. Hij hielp mee waar het kon, praatte niet echt met andere katten en focuste zich op zijn werk. De hele weg liep hij in de buurt van Bronzemask en zijn kittens, ergens had hij het gevoel dat ze hem nog altijd niet mocht. Waarschijnlijk gaf ze hem de schuld van de dood van haar nichtje. Tigergaze kwam dichterbij en keek neer op zijn kittens, het was al laat, ze hadden het koud en waren moe. "Kom," zei hij en zakte door zijn voorpoten heen. De grote kater keek met een scheef ook naar Bronzemask, ze zou hem toch wel laten? Bemoedigend keek hij de kleintjes aan, het zou beter voor ze zijn als ze het rustiger aan zouden doen. Daarbij kon de grote kater hen gemakkelijk dragen op zijn brede rug.

TAG: Bronzemask, Harekit, Mistkit, Russetkit

Vertrekken? Nu? Wacht.. Nee! Gravelsmoke keek paniekerig in het rond. Waarom? Maar verder was er weinig tijd om over na te denken. Al snel vertrokken ze en even later waren ze bij Highstones waar de andere clans aan zouden komen. Onzeker bleef ze staan. Zou het een lange reis worden? De regen, al het vocht, had haar niet echt geholpen. De pijn kwam nu steeds vaker in haar poten terecht, al had ze niemand ervan verteld. Zometeen zou ze een elder worden.. Haar clan nog meer tot last zijn. Maar als deze reis zo lang zou worden.. Zou ze het wel redden? Gravelsmoke had zo haar twijfels over deze reis, al probeerde de poes er niks van te laten merken. Ze moest een keer dapper zijn. Voor één keer.. maak geen drama hiervan.

Wat was er toch aan de gang? Bloomkit snapte niet goed wat er gebeurde en iedereen leek het te druk te hebben om het echt uit te leggen. Haar mama probeerde wel iets, dat ze allemaal samen op reis gingen; maar naar waar dan? Waarom? Konden ze niet gewoon hier blijven? Dit was eng. Mama zei dat zij en Jinglekit zouden moet lopen en dat ze Brokenkit zou dragen. Hé, dat was niet eerlijk! Snowdance was niet eens Brokenkit's echte mama en wel de hare, dus waarom mocht zij dan niet gedragen worden? Ze duwde haar witte vachtje tegen die van haar zusje. Haar tante leek het er ook moeilijk mee te hebben, maar uiteindelijk vertrok iedereen. Haar neefjes en nichtjes werden wel allemaal gedragen. Bloomkit durfde geen stap van de zijde van haar moeder en haar zusje te wijken. Soms keek ze eens in Thornface's richting, maar ze voelde dat hij niet echt familie was en dus was ze niet echt close met hem. Ze wou dat ze kon zeggen dat ze niet mee wou, dat ze hier wou blijven waar ze altijd al waren geweest, maar ze wou haar familie niet achterlaten en ze had sowieso nu niet echt een mogelijkheid om iets duidelijk te maken aan de anderen..

Tag: Snowdance, Jinglekit, Brokenkit & Thornface
Note: Ik ga het houden bij Bloomkit, Pearlypaw & Redpetal. Bunnykit, Neverland, Nectarkit, Amberpaw & Ribkit mogen gepowerplayed worden, zolang het een beetje bij hun karakter blijft. (Amber doet heel moeilijk & ietwat zielig, never is zijn stille zelf, rib, bunny & nectar snappen de ernst van de situatie niet; bunny word gedragen door Twirldance)

Stilletjes had hij geluisterd naar de toespraak van zijn leider. Tallshadow had hen verteld dat ze weg moesten, ver weg. Alle clans moesten hun territorium verlaten door de recente gebeurtenissen. Seaweedkit had er niet erg veel van meegekregen wat er met de andere clans was gebeurd, maar hij wist wel dat er iets was gebeurd. En nu vertelde zijn leider dat ze vanwege die gebeurtenissen allemaal hun territorium moesten verlaten. Ze zouden de andere clans die avond ontmoeten bij de Highstones. Die had hij altijd wel eens willen zien, alleen misschien niet onder deze omstandigheden.

Voordat hij het wist waren ze al vertrokken. Nu volgde het zwarte katertje zijn clan wat verbaasd. Seaweed liep nu even zelf, maar hij was al een paar keer geholpen, waar hij dankbaar voor was geweest. Wel wist hij dat hij het wat langer kon volhouden als de jongere kittens en probeerde dat dus zo goed mogelijk. De jonge kitten liet zijn oogjes over de katten om hen heen gaan, zoekend naar katten die hij kende. Zijn zeegroene oogjes spotten de rode vacht van Amberhunt. Seaweed begon een klein beetje sneller te lopen, zodat hij naast de kater liep. Hij sprak echter nog steeds geen woord. Het was allemaal heel overweldigend voor hem. Pas toen ze de Highstones bereikten, en hij alle katten was, kwam er wat uit zijn mond. "Wow." Het verraste hem hoeveel katten er waren. Zaten er echt zoveel katten in de andere clans? Seaweed besloot maar dicht bij Amberhunt te blijven, voor hij straks verdwaald raakte tussen al deze katten.

Tag: Amberhunt

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Stand by me