[A Path Unwalked] Stand by me

Met ferme passen wandelde hij tussen de katten door. Zijn groene ogen scanden de anderen af, opzoek naar een gezicht die hij gewoon wilde vinden in deze massa. Voor nu was het niet belangrijk of ze nog leefde of niet, het was belangrijk of hun acties iets tot gevolg had gebracht. Met een diepe zucht wandelde hij richting de Shadowclan groep op en keek hij even rond... Om de eerste de beste Shadowclanner die hij zag te benaderen. Het was een amberkleurige kater die bezig leek te zijn met een kitten, des te beter. Hij schraapte zijn keel even. De massieve Riverclanner keek even met ijskoude ogen naar de andere kat. "Zou ik even iets kunnen vragen?" vroeg hij kalm aan de kat.

Tag: Amberhunt
Note: Als je het niet goed vind por me ff~

Opeens sprak een andere kat hem aan en Amberhunt draaide zich om naar de Riverclanner. "Zou ik even iets kunnen vragen?" Miauwde de ander kalm en Amberhunt keek even naar Seaweedkit alvorens zich weer tot de ander te wenden. "Ja natuurlijk, wat is er?" Vroeg hij nieuwsgierig. Wat kon een Riverclanner nou van hem willen, of had hij gewoon zomaar iemand aangesproken? "Wil je in privacy praten?" Vroeg hij aan de iets oudere kat.

Tag; Outrage

DE ander had even een blik geworpen op de kitten waarmee hij bezig was, voordat deze terug naar hem keek en zich ook naar hem draaide. "Ja natuurlijk, wat is er?" Klonk er op een nieuwsgierige toon van de amberkleurige kat af. HIj knipperde even kalm, iets dat zijn grote postuur sierde. "Wil je in privacy praten?" Hierover? Neh, het was gewoon een simpele vraag. Met die gedachte schudde de kater zijn kop even. "Het viel me gewoon op dat ik ene Winddancer nergens tussen jullie warriors zag," zei hij kalm tegen hem, zijn blik strak op hem gericht. "Is ze weer verloren gelopen?"

Alles leek tot dus ver soepel te verlopen. Het enige wat haar zorgen baarde was dat ze hier en daar verhalen hoorde over katten die niet mee zouden gaan. Alleen achterblijven in het gebied was meer dan een beetje onveilig. Namen werden niet genoemd. De keuze van die katten lag waarschijnlijk ook al vast dus was er niets wat ze er tegen zou kunnen doen. “Hoi.” Geschrokken keek Rousepaw om. Een zilvergrijze tabby Apprentice was naast haar komen zitten en had haar vrij chagrijnig begroet. "Hey Eveningpaw", begroette de zilvertabby de jonge kattin met wie ze eigenlijk nooit echt gesproken had. Ze hadden nooit de zelfde rang gehad op het zelfde moment en omdat ze beide druk waren met trainen had een écht gesprek nooit echt plaatsgevonden. "Is er iets?" vroeg Rousepaw de kattin, doelend op de toon waarmee ze begroet was.

Tag: Eveningpaw

Nog voor enig leider antwoord kon geven stond Wasp plotseling voor hem met een gezicht waar de duivel van zou schrikken. Zo subtiel als altijd stelde ze hem een confronterende vraag waar alle andere leiders bij waren, en hij trok even een wenkbrauw op om aan te geven dat hij de timing schitterend vond. "Er is hier goed over nagedacht Wasp," Mauwde hij echter rustig in antwoord. Het was immers te begrijpen waarom ze dit dacht. "Dit was de enige optie, en Starclan wil het zo," Zij, die zo overtuigd was van Starclan's gelijk, zou daar toch zeker begrip voor moeten hebben?

Een antwoord voordat een andere kat naar hem toe kwam werd haar blijkbaar niet gegund, want al snel stond een van de elderzussen voor hem, en vroeg naar Roughflower. Tall fronste bij het horen van deze vraag. Hij was ervan uitgegaan dat de queen mee was gegaan in de stoet, het kamp was in ieder geval leeg achtergebleven. No way dat ze daar was, maar nu het zo gezegd werd.. "Ik heb haar ook al een tijdje niet gezien," Mauwde hij, en keek met lichte bezorging naar de poes. "Hoezo? Is ze niet hier ergens?" Als dat het geval was moest hij er zo snel mogelijk warriors op uit sturen haar te vinden, Rough moest mee, of, in ieder geval niet zomaar achtergelaten worden!

Tijdens deze gesprekken had hij echter ook nog een ander gevoel, naast het onbehaaglijke en de onzekerheid. Het was alsof een bekende hem even een hart onder de riem stak, even bij hem was om op hem te letten. Even voelde het voor de kater alsof er nog vertrouwen in hem bestond, wat hem hernieuwde moed gaf. Hoe het kwam wist hij niet, maar de aankomende reis leek plots iets meer mee te vallen.

Tag: Leiders (met de vraag of er sharing tongues gaat zijn) Wasp (die boos op hem is), Daisypath (die vraagt over Rough), indirect Flintpaw vanuit Starclan

"Het viel me gewoon op dat ik ene Winddancer nergens tussen jullie warriors zag," Miauwde de Riverclanner en Amberhunt keek hem even geschokt aan. Maar natuurlijk wist verder nog niemand dat ze dood was. "Is ze weer verloren gelopen?" vervolgde hij. Amberhunt zuchtte en antwoordde: "Nee, Winddancer is er niet omdat ze gestorven is." Het was het kortste antwoord wat niet heel onverschillig klonk. Amberhunt had geen zin om heel open te zijn tegen andere clans, en zeker niet over de dood van clanleden.

tag; Outrage

Crystalshell knikte en kwam tegen hem aan zitten. Voor warmte, gokte Mooncycle. "Help me met de kittens... En als het echt niet meer gaat, blijf bij me wachten" Hij knikte, dat was iets wat hij wel kon doen. "Natuurlijk." Beloofde hij en schoot even een halfhartige glimlach, ze moesten immers nog steeds hun thuis verlaten. "Maar we zorgen gewoon dat het zover niet gaat komen. Waar is je can do spirit?" Probeerde hij Crystalshell op te vrolijken.

Ze snoof even en haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op, maar eigenlijk zat het haar dwars. Ze wilde juist gezien worden door Zealspark en Silverstar. Ze keek naar hun op en wilde ook ooit op één van hun plekken staan. Dus zat het haar dwars dat het geleken had alsof Zealspark haar had genegeerd. Toch was ze te trots om dat toe te geven. “Ik ben blijkbaar niet interessant genoeg om een begroeting te verdienen van katten.” Miauwde ze daarom maar in het algemeen. Onbewust gleed haar blik weer even naar Firedance en Zealspark. Toen herstelde ze zich en keek Rousepaw aan. “En al aan het idee gewend?” Vroeg ze om een gesprek op gang te brengen. Zij zag er nog steeds heel erg tegenop. Ze wilde helemaal niet weg, helemaal niet omdat ze dan haar vader achter moest laten.

Tag: Rousepaw

Met enorme tegenzin was Raincloud meegegaan. Ze ging mee uit pure loyaliteit aan de clan en haar familie – maar leuk was anders. Was het echt nodig voor RiverClan om hun territorium te verlaten, alleen vanwege overstromingen en regen? Dit waren allemaal vragen en gedachten die ze netjes voor zichzelf hield. Ze wist wel dat zij lang niet de enige moest zijn die dit plan maar niks vond en het zou niet helpen om erover te klagen. Eenmaal bij de Highstones aangekomen zocht ze een droog plekje op waar zich de meeste RiverClankatten bevonden en ging ze liggen om wat te rusten. Niet alleen de lange tocht had haar uitgeput, maar de klagende gedachten die in haar hoofd bleven rondspoken waren vermoeiend geworden. Ze zuchtte diep en staarde in de verte.

Tag: Niemand

Ze liepen een tijdje zwijgend naast elkaar. Chivy was in gedachten verzonken die ze niet precies kon aanduiden. Ze wervelden gewoon door haar kop. Na een hele tijd gewandeld te hebben waren ze dan eindelijk aangekomen. Er waren veel katten, heel veel katten. Het maakte haar nerveus. Ze draalde wat van haar moeder weg, maar niet meer dan een vosselengte. Uiteindelijk stak ze haar neus in de nekvacht van Silvercloud. "Sorry," mompelde ze hees. Ze wist niet waarom de situatie zo uit de hand was gelopen en nu ze haar geur kon opsnuiven wist ze wat ze gemist had. De liefde en zorg van een moeder. Ze was ook al zo jong volwassen moeten worden. Er zat een krop in haar keel en ze moest moeite doen om de geschrokken tranen terug te duwen.

Tag: Mommy

Zijn dochter vroeg niet door over de Highstones en daar was hij eerlijk gezegd wel blij mee. Hij vond het lastig om toe te geven dat ze misschien wel nooit meer terug zouden keren naar huis. Dat ze voor altijd weg zouden gaan uit hun territory en ergens een nieuwe thuis zouden krijgen. Hij kon zich niet voorstellen dat hij hun territory ooit achter zich zou kunnen laten. Het was het territory waar zijn moeder van warrior naar deputy was gegaan en van deputy naar leader. Waar ze dapper had gestreden om ShadowClan te behouden zoals het was en uiteindelijk op een vervelende manier had moeten sterven. Thornfang hield StarClan nog altijd verantwoordelijk voor deze verschrikkelijke ellende. Niet alleen hadden ze zijn moeder afgenomen, maar keerden ze zijn partner ook tegen hem. Hij had zijn kittens nog en dat was het enige waar hij zich nu nog aan moest vastklampen. Dat er andere katten waren die om hem gaven en hem nodig hadden, drong niet eens tot hem door. Hij wilde nu zo veel mogelijk tijd met zijn kittens spenderen en zorgen dat zij op onbekend terrein veilig waren. Hij vergat nooit meer het vreselijke gevoel die hij had toen hij zijn kittens niet had kunnen beschermen tijdens het gedoe met de modder in het camp. Hij vergat nooit meer hoe ze angstig om hulp riepen en hoe hij hulpeloos had moeten hopen dat het allemaal goed zou komen. Maar StarClan leek hem op dat vlak wel te sparen. Misschien wilden ze dan toch niet alles van hem afnemen. Nog niet. Thornfang merkte dat zijn dochter in slaap was gevallen en glimlachte, voor zover dat mogelijk was natuurlijk. Hij droeg haar rustig naar de plek waar ze zouden blijven en zette haar neer waarna hij zijn lichaam naast het hare legde. Hij trok haar naar zich toe en begon haar zorgzame likken te geven. ‘Beloof me dat je me nooit meer zo bang maakt als toen,’ mompelde hij. ‘En beloof me dat je het op tijd aangeeft als je je niet lekker voelt. Papa is hier om er voor je te zorgen.’ Ze zou hem waarschijnlijk toch niet meer horen omdat ze sliep, maar misschien zouden haar dromen er beter door worden. Misschien.

Tag: Feverkit

Ze waren aangekomen bij de highstones en Ravenpaw had Tinkerpaw opgemerkt. Vrijwel meteen liep hij naar haar toe. Hij was moe en zijn poten voelde zwaar aan, maar iets zorgde er voor dat Ravenpaw nooit liet merken dat ook hij wel eens moe of verzwakt was. Nee, als je iets bij Ravenpaw zal merken, zou het al heel ver moeten zijn. "Tinkerpaw!" Miauwde hij en kwam dichterbij, met zijn blauwe ogen haar bestuderend, kijkend of ze wel oké was. "Hoe gaat het?" Vroeg hij, toen hij met het oog niks kon opmerken. Hun tocht had zich naar de Highstones gebracht en het was duidelijk dat naar huis gaan niet meer inzat. Maar waar zouden ze dan wel naar toe gaan? Ravenpaw liet kort zijn blik naar de leiders toe gaan, en dan met name naar Butterstar.

TAG: Tinkerpaw

Het was een dag geweest zoals vele anderen, althans, dat had de kitten gedacht toen hij die ochtend vroeg opstond. Hij was geen uitslaper, stond altijd al veel eerder wakker dan vele andere kittens en soms zelfs veel eerder dan sommige warriors. De kitten bracht zichzelf dan uiteindelijk stilletjes naar de medicine den, waar hij zovaak binnenkwam dat Acefray hem waarschijnlijk gewoon had geaccepteerd als een van de katten die daar gewoonweg hoorden te zijn. Niet dat hij veel met de medicine cat sprak, hij was er enkel en alleen voor zijn zusje heengegaan. Om haar te helpen, om haar op te vrolijken, maar ook misschien omdat hij haar ook nodig had. Hij wilde dat ze beter werd, maar het was nu ondertussen al twee manen geleden sinds ze in de den terecht was gekomen en ze was er nog steeds niet veel beter aan toe. Hij maakte zich zorgen over haar, hij was bang dat ze nooit beter zou worden. De kitten zat in de medicine den toen hij buiten de stem van zijn oom hoorden. Zijn oren gingen direct rechtomhoog staan en hij keek even naar Burningkit. Die lag te slapen, zoals ze wel vaker deed. "Ik ben zo terug," fluisterde hij, nog even een vlugge, zorgzame lik over het hoofd van Burningkit gevend, voordat hij opsprong en de den uitkwam. Hij moest horen wat zijn oom te vertellen had, misschien was het wel iets belangrijks, namelijk.
De woorden van zijn oom gaven hem echter de rillingen. Niet alleen van excitement, want dit zou betekenen dat hij eindelijk het kamp uit mocht, eindelijk op avontuur mocht gaan, maar ook van angst. Want wat zou dit te betekenen hebben voor zijn zusje? Ze was zo zwak.. zo ziek. Zou ze het wel redden? Hij slikte en liet zijn blik even op de medicine den vallen, voordat hij zijn aandacht weer op zijn oom Tallshadow probeerde te focusen. Ja. Oké. Kruiden bijeen rapen, spullen bijeen pakken.. moest lukken. Hij sprong weer op en schoot de medicine den weer in om zijn zusje te halen. Ze gingen op reis! Toen hij de den echter binnenkwam zag hij dat de medicine cat al bezig was met het inpakken van zijn kruiden. Kleine bundeltjes die goed draagbaar waren voor een kat, werden gevormd. Hij liep naar Burningkit en wekte haar, ze keek hem vragend aan. "We gaan op reis, don't worry, ik blijf bij je." Sprak hij zacht, zijn neus tegen de hare aandrukken toen hij had gezien dat ze geschrokken was door zijn woorden. Zou ze Tallshadows woorden ook gehoord hebben? Of was ze er gewoon doorheen geslapen? Hij besloot het haar niet te vragen, noch te vertellen dat hun thuis nooit meer terug zou keren, bang dat die stress haar ondergang zou worden. "Het wordt leuk, geloof me maar!" Probeerde hij haar wat op te peppen, maar veel vrolijkheid was niet meer in haar ogen te zien. Al lang niet meer. Daar was ze veel te moe en veel te ziek voor. Hij hielp haar overeind en net toen hij van plan was samen met haar, zonder nog een woord tegen de grote kater te zeggen, naar buiten te gaan, viel zijn blik op de bundeltjes. Verdomme. Nu moest hij wel helpen. Wat voor clankat was hij anders? "I-ik pak er wel een." Zei hij, nadat hij even had getwijfeld. Zonder nog enig weerwoord van de medicine cat accepterend, greep hij een van de bundeltjes tussen zijn kaken en verliet samen met Burningkit de den. Tijd voor de reis.

Veel tijdens de reis naar de highstones zei hij niet. Zijn moeder liep ergens in de buurt, dat wist hij, maar hij gaf niet heel veel aandacht aan haar. Al zijn aandacht ging naar zijn zusje, zij was op het moment belangrijker voor hem dan de hele clan bij elkaar. Hij zou niet zonder haar kunnen, immers. Ze mocht op hem leunen zoveel ze wilde en daar nam ze ook gebruik van, hij nam het haar echter niet kwalijk, ze had al zo lang niet zover gelopen. Hij ook niet, maar hij had geen reden om te klagen dat zijn poten nu al pijn deden, hij was kerngezond. Burningkit niet. De regen had zijn vacht al helemaal doorweekt en hij kon voelen dat Burningkit's vacht net zo doorweekt was als de zijne. Hoe ver zouden ze moeten lopen, vroeg hij zich af. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een plek waar de kitten nog nooit was geweest. Hij werd overvallen door alle andere katten, alle verschillende geuren en even moest hij wild met zijn goudgele ogen knipperen. Wow. Zoveel.. katten. Dit moesten vast de andere drie clans zijn. Thunderclan, Windclan.. en Riverclan. Hij liet zijn blik over de katten glijden, dus ze gingen niet alleen, maar samen? Hij keek even naar Burningkit, zijn blik nu wat zachter en wat zelfverzekerder. Alles ging goed komen.

Tag: ~~Burningkit~~ no-one

De kattin naast haar snoof en haalde vervolgens haar schouders op. Rousepaw fronste even. Welke houding probeerde Eveningpaw nou weer aan te houden? Ze volgde het niet zo heel goed meer. “Ik ben blijkbaar niet interessant genoeg om een begroeting te verdienen van katten.” Omdat ze de kattin vragend aan wilde kijken wist ze de blik van Eveningpaw te volgen. De Leader en Deputy? “En al aan het idee gewend?” Het was duidelijk dat de kattin het gespreksonderwerp hier wilde veranderen. "Ze hebben het op het moment enorm druk. Maar een hallo had er waarschijnlijk wel vanaf gekund. Misschien hoorde ze je niet?" Rousepaw haalde haar schouders op. Zowel om haar eigen antwoord als om de vraag die van Eveningpaw kwam. "Het is zo vreemd om dit te doen met al deze katten."

Tag: Eveningpaw

Hij had niet gedragen willen worden, had geroepen dat hij zelf wel kon lopen. Maar nee, hij werd gedragen en Snowkit had zich er bij neer gelegd. Hij hing slapjes en keek wat verdwaasd om zich heen. Alles veranderde en zijn thuis lag nu ver achter hem. Op een gegeven moment werd hij neer gezet, naast zijn broertje, Ribkit. Dangerdance ging naar huis en Ribkit vroeg of hij mee mocht. "Ja, ikke wil ook mee naar huis!" Piepte Snowkit. Een grote zwarte poes stond er ook bij, maar ze leek verdrietig en sprak tegen haar vader. Zij noemde hem ook papa. Was dit Crowcall? "Waarom ben jij verdrietig?" snowkit vond het allemaal maar moeilijk om te volgen.

TAG: Dangerdance, Ribkit en Crowcall

Ze was als één van de laatste aangekomen. Haar bundeltje kruiden,, dat ze in het begin van de tocht gekregen had, had ze moeten afstaan om haar eigen tempo omhoog te krijgen. Zo'n lange reis was iets dat ze nog nooit eerder gedaan had. Haar oogjes bleven hangen op de Highstones. Ze had in verhalen al over deze plek gehoord, maar was hier nog nooit eerder geweest. Met grote, vermoeide, oogjes bleef ze naar de grote rotsen kijken totdat ze haar naam hoorde. Haar oortjes schoven naar de richting van het geluid en ze draaide haar kopje ook meteen naar Ravenpaw. Hij vroeg meteen hoe het met haar ging. "Ze wandelden nogal snel, maar nu ik hier ben, gaat het vele beter." vatte ze kort samen. "Al ben ik wel een beetje moe." mauwde met een kleine grijns en richtte haar blik terug op de HIghrocks."Ben jij hier al eens geweest?" vroeg ze zachtjes, alsof ze een geheim vertelde.

En zo lieten ze het territorium achter zich. Ze waren aangekomen bij de fourtree's waar de clans bijeen kwamen. Vanuit daar ging hun reis verder. Swiftclaw was verdwenen in haar gedachtegang. Ze dacht aan haar moeder, vroeg zich af hoe zij gehandeld zou hebben. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze door liep, iedereen om haar heen negerend en zo dicht mogelijk bij haar clan genoten blijvend. Ze had er geen behoefte aan om zich samen te voegen met de andere clans, om met hun in contact te komen. De kans was groot dat ze één zal aanvallen. Het zat niet in haar aard om met katten buiten Shadowclan om te gaan, om vriendelijk tegen hun te doen. De gezichtsuitdrukking van Swiftclaw stond daarom ook nors en afstandelijk en zo liep ze door de hele reis door, tot ze aankwamen bij Highstones. Hier maakte de clans een tussenstop.

Hij had het gehaten maar niet compleet van zich af gestoten. Met stevige passen wandelde SHrike verder, een smile op zijn face zoals altijd. Ondanks hun verlies bleef hij kalm lachend bij zijn moeder hangen, die er met de dag ouder en vermoeiender uit begon te zien, alsof de wereld te hard op haar aan het doorwegen was. Ja, hij had het wel geaccepteerd dat deze poes zijn moeder was... Maar voor hij het verhaal had gehoord van Chivypaw zou hij zijn... 'oude' naam niet terug accepteren als roepnaam. Het was een conflict in zich die hem een vreemd gevoel had en daarom besloot hij meteen het veld op te lopen toen hij de clans al zag. Meteen begon de grote kitten te zoeken naar de bekende zilveren vacht van de poes. Het duurde dan ook niet lang voordat hij haar had gevonden en blij dartelde hij naar haar toe... Maar toen hij de atmosfeer rondom haar aanvoelde stopte hij meteen en keek hij zwijgend en serieus naar haar en toen naar de poes naast haar. Wel meteen keken zijn tweekleurige oogjes terug naar Chivy... "Hey Chiv," zei hij zacht met een blije ondertoon... maar ergens was hij bang haar te benaderen... Had hij iets verstoord? Dat wist hij dus niet...

Tag: Chivypaw
als ik mag ofc <3

De ander had hem eerst geschokt aangekeken en even hief hij een van zijn wenkbrauw op. Hij stak zijn maassieve borstkas wat vooruit en snoof even luidkeels, was er een probleem? "Nee, Winddancer is er niet omdat ze gestorven is." Ah... Des te beter voor hem. Hij knikte meteen fors en draaide zich om om zijn schouders wat los te schudden. "Bedankt, dat was alles dat ik moest weten," zei de roodkleurige kater waarna hij rustig terug naar zijn clan wandelde om even na te denken over wat zijn volgende stap zou zijn.

Topic uit

Pijn brandde in zijn hart terwijl hij Ribkit en Crowcall hoorde. Toen Snowkit zich er ook nog eens bij voegde brak zijn hart langzaam terwijl hij nog een stap naar achteren nam. "Crowcall.. let op ze alsjeblieft. Dat is het enige wat ik ooit van je zal vragen." Mompelde hij zachtjes zijn dochter aanstarend met pijn in zijn ogen. Ze moest het begrijpen. Ze moest snappen dat hij dit niet aan zou kunnen. Hij wou niet aan zijn jongste nest en al helemaal niet aan Crow tonen hoe zwak hij werkelijk was en hoe hij het niet vol zou kunnen houden om deze reis te maken. Ïk zal jullie missen." Fluisterde hij zacht de twee kits een lik gevend voor hij naar Crowcall keek.

"Ik hou van je Crowcall.. Altijd." Fluisterde hij zacht en gaf haar een kleine lik tussen haar oren voor hij zichzelf omdraaide en weg liep. Zichzelf niet meer laten stoppen door haar of door iemand anders. Op naar huis.. Weg van iedereen waar hij van hielt. Het was beter zo.
-Danger topic uit

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Stand by me