For Crying out loud!

Zijn leven ging weer eens van een leien dakje, het ene moment had hij vrienden, het andere moment niet. Het ene moment was hij goed, het andere niet, en zo ging het maar door, niemand gunde hem rust, niemand gunde hem een normaal leven leek het soms wel. Het vreemdste was in zijn ogen nog dat hij ervan genoot. Niet de aandacht en de slechte dingen, maar van de avonturen. Elke dag leerde hij wat, iets wat hem een goede warrior zou maken, elke dag ontmoette hij wel weer iemand, soms zelfs een speciaal iemand. Het lastige bleef dat de speciale katten zijn hoofd niet verlieten, hoe vaak hij het ook zo graag wilde, of misschien juist wel niet. Misschien wilde de kater het juist niet, dat ze uit zijn hoofd gingen. Misschien vond hij de gedachtes aan hen, die niemand van hem af kon pakken, juist fijn en geruststellend. Hij wist het ook niet meer, alleen dat hij nu op veilig gebied was, hier kon hij met iedereen praten, als ze, en hij, er zin in hadden. Nog eens weerklonk een zucht bij die gedachte, waarom was hij hier eigenlijk? Wegrennen van problemen had tot nu toe niets goed gemaakt, zou het nu dan wel? Waarschijnlijk niet, maar de gedachte alleen al maakte hem rustiger dan hij was.

- Tinderpaw

Hij genoot van de stilte, wachtte niet tot die verbroken zou worden maar koesterde het. Hij ademde zacht, de wonderen van de stilte in zich opnemend, en sloot zijn ogen. Mooi idee, luisteren naar stilte, werken deed het echter haast nooit. Nu ook niet, de geluiden bereikten hem eerder dan de geur. De geluiden van kleine voetstappen, die gehaast maar rustig de helling afdaalde. Hij werd niet gezien, de ander was hier achter de eiken aangekomen. Welkom gevoel, niet gezien worden, maar de ander wel doorhebben. Op dat moment raakte de geur hem, zijn neus herkende het eerder dan hijzelf, de wonden erop begonnen te steken, op zich niet heel onaangenaam. Toen wist Tall wie hem, waarschijnlijk onbedoeld, met een bezoek vereerde. Zijn ogen werden groter en langzaam maar zeker stond de knappe jonge kater op van zijn plek om te naderen. "Hi," Klonk het zacht, haast onzeker, naar de poes toe, waarna de Apprentice om de eiken heen liep. Pas nu kwam hij erachter hoe groot ze waren, en hoe logisch het was dat ze hem niet had gezien. "Hoe.. Hoe is het met je poot?" Lame onderwerp, niet iets waar je zomaar over begon! Hij kon zichzelf wel slaan, maar omwille van de nabijheid van een dame deed hij dan niet. Dreigend kwam hij nu in ieder geval niet over.

Tall schoof even wat met zijn poten, en grijnsde nu inderdaad schaapachtig naar haar toen ze terug praatte. Dat was alvast stap één, nu bog nummer twee, en dat was het gesprek gaande houden. De kater werkte graag in stappen, ze waren overzichtelijk en logisch, plus hij kon ze dan makkelijker volgen. Zo werd het eerste antwoord beantwoord met een blije glimlach en de tweede weer met de schaapachtige en het schudden van zijn hoofd. "Nee, de vorige keer heeft een groots krijger diepe indruk op me gemaakt," Mauwde hij grinnikend terug, en schoof nog eens met zijn poten om daarna een ferme lik aan zijn borst te geven. Alles om de vraag wat hij hier deed te ontwijken. "Wat doe jij hier dan? Op weg naar Shadowclan?" Zijn ogen hadden een plagende glans erin, al bleef Tall op afstand, dat was beter voor haar, en voor zijn neus.

Tall grinnikte half in zichzelf toen de poes hem niet begrijpend aankeek. Ze probeerde erachter te komen over wie hij het had, en nee, het was niet haar vader. Dus schudde hij zijn hoofd bij die woorden, maar zei niet over wie hij het dan wel had. In plaats daarvan vroeg hij de poes wat zij hier dan deed, en luisterde aandachtig naar het antwoord. Daarna grinnikte hij wel hardop, en schudde nu al voor de derde keer zijn hoofd, alhoewel het deze keer meer ongelovig was dan ontkennend. "Wat is er gebeurd dat je zo denkt?" Vroeg hij, compleet verbaasd en ook wel wat treurig om het feit dat ze hem, na al dis tijd dat hij haar had kunnen aanvallen, nog steeds weigerde te vertrouwen.

Hij hoorde maar de helft van wat ze zei, maar het was genoeg voor hem om te weten dat ze het niet meende. Of hoopte de kater dat ze het niet meende? Zo'n klein verschil, veel maakte het nu ook weer niet uit. "Ik doe dat niet," Mauwde hij zacht, en keek naar de poes met zijn grote gouden ogen. "Ik zou je nooit pijn doen," Ook dat klonk lame, maar Tall wist wanneer iemand hulp nodig had. Hijzelf had hulp nodig, maar zij ook, en hij was bereid om bet te bieden.

Oke, verkeerde move. Lastige poes, zo onberekenbaar, en dan ook nog met zo'n goede slag. Tall glimlachte, "Je zou me, ver voor ik bij je sou kunnen komen, De kater werd onderbroken door een korte hoest. "Allang tegen de grond hebben, groots krijger," Geen blik van spot in zijn ogen, hij sprak de waarheid, geloofde ze dat nu maar. Ze zou hem niet geloven, misschien maar beter ook, volgens zijn vader brak hij toch alleen maar harten, en haar hart mocht niet breken. "Hoe is het met Brokenpaw, weet je dat?" Oke, dat was out of the blue, maar voor hem een belangrijke vraag. De laatste keer dat hij die kater gezien had was 'ie 'm compleet geflipt.

Ze kwam dichter naar hem toe, tenminste, dat probeerde ze, en schold hem uit. Alles wat hij deed was zijn schouders ophalen, dan geen complimentjes, al sprak hij negen van de tien keer de waarheid. De volgende vraag van hem leek haar van haar stuk te brengen, en haast meteen voelde Tall zich schuldig. "Sorry," Mauwde hij, ietwat schor, "Ik wilde je niet, ik wilde niet.." Wacht even, wat wilde hij zou niet? Zelf snapte de kater er niets meer van, "Sorry," Zei hij tenslotte nog maar eens, met een moedeloze uitdrukking en hangende schouders. Deed hij dan nooit iets goed?

Great! De stilte duurde alleen maar langer voort na zijn excuses! Tall wilde al opnieuw zijn excuses aanbieden toen het gesnik hem raakte. Zachtjes deed het hem opstaan, en een enkele stap dichterbij komende liet hij nederig en voorzichtig zijn schouders en oren zakken. Hij was niet gevaarlijk. "W-wil je erover praten?" Vroeg Tall onzeker, helemaal verbaasd over het feit dat hij zojuist gestotterd had. Dat deed hij nooit, alleen als hij of heel zenuwachtig, of heel onzeker was. De Queens zeiden altijd dat praten goed was, hopelijk snapte ze dat hij het goed bedoelde.

Tall knikte begrijpend toen de poes het weigerde, en drong niet aan. Niet willen was niet willen, maar het gehuil duurde voort en deed hem ergens pijn. Zonder aan zijn gezondheid te denken, die zometeen hoogstwaarschijnlijk in een mum van tijd bergafwaarts zou hollen, liep hij naar haar toe en nam plaats naast haar. Bedreigend overkomen deed hij niet, zijn staart om haar heen slaan ook niet. Hij was een watje, hij durfde het allemaal niet. Even bleef hij stil, schraapte toen zijn moed bij elkaar en doorbrak de stilte met het gesnik. "Ik hoop dat je vader niet al te boos was," Klonk het zacht, hopelijk was dit een beter onderwerp, anders dan wist hij niet zeker of hijzelf wel het zieligste was hier.

Ze leunde van hem weg, maar het was al een verbetering. Elke keer als Tall naar haar poten keek begon zijn neus te tintelen, maar blijkbaar had de poes op het moment niet zulke intenties. Een soort opgelucht gevoel kwam in hem op toen ze zei dat haar vader niet boos was geweest. "Gelukkig," Antwoordde de kater zacht, en merkte dat de poes alweer wat rustiger werd. "Gaat het weer een beetje?" Vreemde vraag! Van alle vragen die hij had kunnen stellen stelde hij deze, met haar wist je het maar nooit, straks vatte ze het beledigend op.