For Crying out loud!

Een eerlijk antwoord, dat was altijd fijn, en de poes gaf het hem. Hoe kon het ooit zijn dat vaak juist de katten met wie hij niet om mocht gaan, hem snapte? Hij snapte het niet, het was oneerlijk verdeelt. "Zodra het een beetje overwaait, zullen ze wel weer eigen problemen hebben om rekening mee te houden. Het doel van je bezig houden met de problemen van anderen op een negatieve wijze, dan proberen ze enkel hun eigen problemen te vergeten, meestal." Wijze woorden, van een poes die twee maanden jonger was. Een lichtje van hoop scheen nu in zijn glimmend gouden ogen. Misschien had ze gelijk, misschien zou hij het allemaal ooit achter zich kunnen laten, dan terugkijken op deze tijd en lachen, lachen om zijn domheid, en de domheid van anderen. Van ieder, behalve van Tinder, want zij hielp hem. "Dankje," Wist hij terug te zeggen, en dacht toen na. Hoe zouden ze haar problemen kunnen oplossen dan? "Praat je vader nu wel weer tegen je?" Was dat te zorgelijk? Hopelijk niet, het was goed bedoelt

Tall glimlachte naar de poes toen ze zijn bedankje beantwoordde met het gebruikelijke. De hatelijke sfeer die ze waarschijnlijk eerder had gevoeld was verder weg gedreven, nu konden ze praten. "En mama helemaal niet meer.." De kater knikte meelevend, en streelde met zijn staart over haar rug zoals hij ook altijd deed als een van de vele kittens onrustig, bang of onzeker was. Hopelijk werkte het ook bij apprentices, anders kwam het vast weer eens vreemd over. "Misschien heeft je vader het heel druk," Opperde hij, dat was altijd zijn moeder's excuus geweest, niet dat hij het had geloofd, maar nog steeds. "En ik denk dat je moeder het even moet verwerken, als ze ook maar iets op jou lijkt is ze een sterke en ongeëvenaarde kat," Indirect compliment, zou zijn neus dit wel overleven?

Nee, hij geloofde het niet, en toch deed de eerste reactie hem grinniken. Het hele gesprek bestond hieruit, de een troostte de ander, de ander vroeg of de trooster het geloofde, de trooster zei nee. Het beviel hem wel, daar niet van, maar het bleef wonderlijk hoe je daar dus blijkbaar een heel gesprek mee kon vullen. Hierna begon hij over haar moeder, en gaf het indirecte compliment, en yep, ze had zeker weten door dat het een compliment was. De tranen sprongen hem in de ogen toen de oude wonden op zijn neus opensprongen door de nieuwe die erbij kwamen. Verbaasd en gepijnigd keek hij opzij met een ontzette grijns. "Waar was dat voor?" Vroeg hij, de onschuld zelve, zijn ogen stonden echter geamuseerd, niet slecht geamuseerd, maar goed geamuseerd.

De kater moest grinniken toen ze haar neus in de lucht stak. Het stond haar niet, en dat was een compliment, hij was deze keer echter slim genoeg het niet uit te spreken. Ze kon naar zijn idee nooit hooghartig of hautain genoeg zijn om haar neus daar te houden. Haar antwoord was ook al zo dramatisch, maar ja, dramatische dingen was de kater goed in, genoeg daarvan in Shadowclan. Daarom boog hij zijn kop, verborg zijn lach, en keek met glimmende ogen naar de poes. "Oke dan, maar je hebt nog steeds een goede linkse," Ja ja, je kreeg hem niet stil, al helemaal niet als je sloeg.

Hij wilde over de grond rollen van het lachen toen de poes hem nog steeds zo aankeek, maar wist zich te beperken tot gesmoord gegrinnik waarna het, het was geen compliment, soort-van-compliment volgde. Helaas, ze vond het duidelijk nog teveel op een compliment lijken, want ze kondigde de volgende slag al aan. Hij bleef waar hij was, en dan werd er ook echt bedoelt dat de jonge kater geen millimeter bewoog ook al kondigde de kleinere poes voor hem het al lang van tevoren aan. Doelbewust bleef Tall liggen, en sloot zijn ogen in voorbereiding op de klap, hij zou hem nemen als waardige heer. Mylady dacht dat hij hem verdiende, wat voor kater zou hij zijn om anders te beweren? Het was en bleef een dame met wie hij te maken had hier, en dames moest je gewoon zo nu en dan gelijk geven.

Yep, hij incasseerde hem met een piep die zijn pijn weergaf, en werd toen gedwongen in de boze ogen van de poes te kijken. Hij was op het moment in het nadeel, en toch nog glommen zijn ogen vrolijk, alhoewel ze al snel verbaasd stonden toen de poes opmerkte dat hij met haar spotte. Tall wilde zijn hoofd schudden, wat natuurlijk niet ging, en besloot uiteindelijk om toch maar te praten. "Waarom zou ik niet menen wat ik zeg?" klonk zijn vraag, geheel oprecht verbaasd. Deze poes was toch echt wel heel erg lastig te begrijpen, ook al begon de kater een idee te krijgen van hoe ze in elkaar zat. "Als mijn linkse echt zo goed zou zijn als je beweert, dan was je niet zo lief en braaf blijven liggen." Hier was serieus maar één goed antwoord op, of ze het nu leuk ging vinden of niet. "Je sloeg nu met rechts,"

Hoe snel als dat die grijns op zijn gezicht te toveren was, zo snel verdween hij toen de poes aanstalten maakte om te gaan. "Sorry," Mauwde hij zacht, en keek toen op omdat zijn antwoord uit een pijnlijk soort gil-piep bestond. Meteen schoot hem haar poot weer te binnen, en hij handelde zonder na te denken. Snel schoot hij overeind, en ondersteunde de poes met zijn lichaam aan haar zwakke kant. "Het slijt me echt," Nu ze dan toch zo dicht bij elkaar stonden kon ze misschien deze keer wel zien dat hij het meende. "Ik bedoelde het goed, eerlijk waar," Dat was gezegd, en wat nu?

De kater glimlachte om het gevloek van de poes, ze had pit, zelfs als ze haar poot zo'n pijn deed wist ze het te omvatten met een enkel woord. Het was vast een gave, net als het snelle conflicten oplossen, want nu al was het naar haar eigen zeggen weer goed. Tall zuchtte opgelucht, en ging zitten terwijl de poes nog steeds op hen kon leunen. "Wil je ook zitten?" Vroeg Tall beleefd, en schoof wat mos op de plek waar Tinder dan zou gaan zitten. "Dat is hoogstwaarschijnlijk beter voor je poot," Hij was dan wel geen medicine cat, maar wat hij zojuist gezegd had klonk in zijn eigen oren wel logisch.

Het duurde even, maar toen plofte ook de poes neer op het stukje mos. Zij het nukkig, ze zat tenminste. De kater schoof wat met zijn poten, en glimlachte even kort toen hij haar hoorde, ze was niet de enige. Hij was zijn clanleven niet zeker, heel logisch, maar ook beangstigend. Deed hij het daarom? Voor de kick? Eerlijk gezegd wist de jonge kater niet eens waarom hij wel aardig deed tegen deze poes, en niet tegen sommige anderen. "De kans is niet groot dat hij je ziet," Troostte hij haar, deze keer er wel in gelovend. Ze zaten dichtbij de eiken, en in de schaduw. Tall's vacht viel niet op, en Tinder zat zo dat als er een kat langs kwam lopen ze niet gezien zou worden. Toch zat Tall niet te springen om dat op de proef te stellen, want helemaal zeker was het nou ook weer niet.

De kater moest lachen toen de poes ineens begon over de nieuwe krassen op zijn neus. "Ze zal waarschijnlijk trots zijn dat ik 'vocht'" Grinnikte hij, even de zorgen die allemaal zometeen zeker weten zouden komen, vergetende. "Je hebt gelijk," Mauwde hij, nog steeds met de glimlach om zijn gezicht, "Daarom ben ik het ook niet zo vaak," Dus eigenlijk was hij gewoon lui, leuk, kon hij ook nog tegen zijn familie zeggen. "Maar daardoor heb ik een boze clan op m'n dak," Door de toon van de kater zou je haast denken dat hij het geen probleem vond, en op hem moment vond hij dat ook niet. De clan was niet hier, Tinderpaw wel, zij was, op het moment, tenminste niet boos op hem.