For Crying out loud!

De kater keek geschrokken op, en toen naar de poes. Wat? Had hij dat gezegd? Meteen schudde hij resoluut zijn kop, "Nee, maar ik ben ook niet bepaald de model-shadowclanner," Mauwde hij, half lachend. Nee, dat was hij inderdaad niet, en dat terwijl zijn moeder de leader was. Het ging weer eens helemaal lekker in de clan. "En vind je het niet erg dat anderen boos op je zijn dan? Ik.. ikzelf zou het vreselijk vinden." Langzaam, alsof hij nog nadacht over de beweging, haalde hij zijn schouders op, en schudde toen net zo langzaam zijn hoofd. "Je moet het niet in je laten komen, ik geloof er niet in, waarom zou ik anderen mij laten leiden?"

De poes was slim genoeg, dat zeker, maar een antwoord op haar vragen kon de kater niet altijd bieden. "Maar wat zou dan een model-shadowclanner moeten zijn? Sterker nog, is er wel een model-Shadowclanner?" Dit zette hem aan het denken, ja, er waren model-shadowclanners, tenminste, voor zover hij ze kende. "Ik denk dat Innerghost, de deputy, en Smokebreath, de oude Medicine Cat, erg in de buurt komen," Mauwde hij, niet helemaal zeker van zijn zaak. Uiteindelijk zei hij maar gewoon dat anderen je niet moesten leiden, en de eerlijkheid van de poes sierde haar. "Mij ook niet," Mompelde hij wat zacht, de kater hield er niet van om zwaktes te laten zien, of weten, aan poezen die naar zijn weten eerder onder zijn bescherming stonden dan hij onder die van hen, nou kon deze poes prima vechten. "Maar ik vind het altijd fijn om uit een gedachte hoop te kunnen putten, en om ergens naartoe te kunnen werken," Zei hij uiteindelijk, "Zie het als een doel, anderen zouden je niet mogen leiden, dat is het doel, we moeten er alleen nog komen," Zijn ogen sprankelden nu van de onuitgesproken hoop, dit gesprek deed hem misschien wel goed, zijn neus niet, maar hem wel.

De kater lachte hardop toen de poes zijn clangenoten beledigde, en grinnikte nog na toen hij zijn hoop en doelen stelde. Pit had ze nogal, slim was ze ook, en het belangrijkste was nog dat ze hen begreep! Natuurlijk, dat kwam deels omdat ze hetzelfde meemaakte, maar toch. "Maar je leeft in een clan, je hebt een clanleader, een warrior code. Allemaal richtlijnen waarbij je moet leven." Als in slow-motion ging zijn kop op en neer terwijl de goudgekleurde ogen op Tinder gericht bleven. "Jaa," Antwoordde hij verwachtingsvol, waar ging dit heen? "Die zou je breken als je je doel wilt behalen." Oke, Point taken. "Ja," Beaamde hij dus ook, "Tenzij ik wil wat de warrior code wilt, en wat de clan van mij verwacht. Ik wil alleen niet-" Hij stopte abrupt en verstijfde. Wat?! Had hij haar dat laten denken, was dat hoe hij praatte? "Nee," Antwoordde hij uiteindelijk, nerveus en met zijn poten schuivend. "Al denk ik wel soms dat m'n moeder me weg wil hebben, weer een probleem minder..." Het was weer stil. Was dat wat hij dacht? Of wat hij dacht dat zijn moeder dacht en toch niet echt geloofde? Was er überhaupt een verschil tussen die twee dingen?

Het was lief van haar, dat ze hem wilde helpen en dat ze de moeite nam erop in te gaan. Tall moest haar wel gelijk geven, en toch zat het anders bij hem, en voor deze ene keer had hij gewild dat dat niet zo was. "Ik denk dat je daar gelijk in hebt," Begon hij, iets vrolijker klinkende, "Maar ik moet een voorbeeld zijn, en mijn moeder mag me niet zomaar voortrekken.. De clan zal denken dat ik alleen mag blijven omdat ik haar zoon ben, en dat ondermijnt haar gezag," Tenminste, dat had hij altijd gedacht. Hijzelf en zijn siblings moesten voorbeelden zijn, hij was geen goed voorbeeld, dus moest hij maar een voorbeeld zijn van wat er gebeurde als je ongehoorzaam was. "En jij?" Vroeg hij toen, op zijn beurt met nieuwsgierige ogen naar de poes kijkend. De vraag was ergens vandaan gekomen, dus moest ze wel een mening hebben.

Ze was zich aan het wassen, en de kater lag op zijn zij, je zou niet zeggen dat ze van andere clans waren zo rustig als ze daar lagen. Zijn vraag deed het harmonische plaatje echter haperen, en even leek ze te twijfelen. Het maakte hem niet veel uit of ze antwoord gaf of niet, hij wilde gewoon een kans bieden om eens over je problemen te praten. "Misschien.. heel erg soms.. in een heel erg zeldzaam moment van verstandsverbijstering.. " oke, dat klink eerder als: "Best vaak als ik me nutteloos of alleen voel," Maar Tall hield nog teveel van zijn neus om dat te antwoorden, in plaats daarvan nam hij de veilige weg en knikte. "Waar zou je heengaan?" Gewoon uit nieuwsgierigheid gevraagd, hijzelf zou waarschijnlijk Rogue worden, niet dat dat op de planning stond, maar mocht hij ooit hoeven kiezen.

Dat antwoord kwam niet snel, eerst werd de kater een paar keer verward en verbaasd aangekeken, en even zag hij de poes met haar poot spelen, maar toen gaf ze op en beantwoordde zijn doodnormale vraag. Ze wist het niet, natuurlijk niet. Gelukkig dacht ze wel hetzelfde als hij hierover, en het deed hem ook goed te horen dat ze niet ervoor in was om haar dagen als kittypet te slijten. Het stuk over de wereld zien sprak hem aan, maar niet genoeg om de clan te verlaten. "Ik hoop altijd maar dat je alles kan zien als je in Starclan bent," Mompelde hij, zich een beetje schamend voor de gedachte, was dat niet iets voor kittens? Hij wilde niet overkomen als kitten, of was die missie al mislukt? Lastige gedachten soms.

Hij keek opzij toen de poes hem niet uitlachte, maar eerder opgelucht zuchtte. Hij was dankbaar dat ze aardig deed, dat was wat hij nodig had op dit moment, en ze slaagde met vlag en wimpel. "Ik denk het wel.. Ik hoop het wel.. En anders zoek ik wel een manier.. Niet dat ik al naar de Starclan wil natuurlijk.." Vooral het hele gedeelte van 'anders zoek ik wel een manier' deed hem glimlachen. Haar gezicht lachte niet, de poes keek bedrukt. "Wat is er?" Vroeg hij zacht, zijn hoofd gekanteld naar haar houdend. Ze moest nu niet verdrietig zijn, niet nu hij eindelijk weer vrolijk was.

Ze keek eerst naar de grond, en toen kwam het antwoord. Eigenlijk wist Tall niet precies wat hij verwacht had, hij wist wel dat dit hem niet enorm verbaasde. Zijn staart, die van haar rug gegleden was tijden het gesprek, werd er weer op gelegd, en de kater knikte. "Zulke ongelukken zijn verschrikkelijk…" Klonk het zacht, de gedachte aan de vijand deed hem denken aan Ace die hetzelfde had gedaan. De katten uit de clans waren helemaal niet zo anders, iedereen zag het wel eens niet zitten. Waarom waren er dan zoveel oorlogen? Als die er niet waren geweest had hijzelf niet in de problemen gezeten, en was het leven voor de schattige Tinder naast hem een stuk makkelijker geweest.

Zijn neus was veilig, "Ik begrijp het niet...." De kater werd met rode, betraande ogen aangekeken. Meteen werd hij, en zijn blik, overspoeld door medeleven. De poes had het te lastig, hijzelf had het er naar gemaakt, zij toch niet? "Hij was altijd zo lief en aardig tegen me.." Tall zette zich over zijn eigen gevoelens heen, die gingen haar nu toch niet helpen, alleen maar verder irriteren, bang maken of in de war brengen. "Hij was zichzelf niet," Mauwde hij, zich niet kunnen voorstellende dat de kater altijd zo vreemd deed, "En het was zeker niet tegen jou gericht," Zijn stem klonk troostend, haast warm. "Dat bedoel ik dus... Alles stort in elkaar." De kater duwde haar pootje zachtjes aan met zijn eigen, "Niet alles," Antwoordde hij zacht.

Logische vraag, maar hij had zijn antwoord klaar, en ze hoefde er verder niets achter te zoeken. "Je hebt de clan," Mauwde hij, het was zo, zij had de clan nog, hij niet. "Je moet ze behouden," Vervolgde de kater zacht. Pas als je iets kwijt was merkte je hoeveel je het miste. Natuurlijk hield hij koppig zijn mond over zijn eigen ervaringen, ze had er toch niet naar gevraagd, ook begon hij maar niet over enig gezeik dat 'hij er nog voor haar was' want iets zei hem dat ze daar echt niet op zat te wachten, en dat viel te begrijpen.