For Crying out loud!

Hij zuchtte haast opgelucht toen ze hem normaal antwoordde, het was haast niet normaal hoeveel spanning hij had met gewoon al met haar praten. Elk moment kon alles omslaan, tenminste, naar zijn weten. "Maakt niet uit," MUwde hij met een schouderophaal toen ze zich verontschuldigde, "Iedereen moet zijn verhaal kwijtkunnen," Na deze woorden was het even stil, toen begon de poes plots over zijn moeder. De kater grinnikte ongemakkelijk, ja, zijn moeder was boos geweest. "Inderdaad," Beaamde hij dan ook, maar wilde niet zwak lijken door te gaan praten over zijn gevoelens. Dat deed hij niet, en al helemaal niet bij poezen, hoe kon je een poes beschermen als je teveel opging in je eigen zieligheid?

Ze gingen al vooruit, want de poes stemde met hem in, maar alsof ze geroken had dat het vooruit ging, stopte het gesprek daarna. Een koele stilte daalde neer, en wilde hen net raken toen ze hem iets vroeg. Even van zijn stuk gebracht door het feit dat hij deze keer het gesprek niet begonnen was, keek hij haar aan en glimlachte weemoedig. "Hier is het rustig," Klonk het, zacht om het te laten horen, en het was zo. De lucht leek koeler voor zijn gevoel, de lucht leek blauwer, het gras leek groener. "Thuis wachten de problemen en straffen weer op me," Hij keek naar de grond, zijn ogen van haar afgewend en de laatste zin vooral tegen zichzelf zeggende. Inmiddels waren zijn nachtmerries aangevuld met zijn boze ouders, ze schreeuwden tegen hem en vonden hem niet goed genoeg. Hier konden ze niet bij hem komen, hier was het stil in zijn hoofd.

Het was stil, niet voor lang, maar het was er wel. De stilte omringde de twee en lag als een deken over hen. Tall glimlachte weemoedig, nog eens, toen ze hem met sympathie in haar stem vroeg of het echt zo erg was. Hij antwoordde niet, de blik in zijn ogen zei genoeg. Ja, het was zo erg. Zijn moeder had hem geslagen en zijn vader was gek geworden. Eigenlijk durfde de jonge kater niet eens terug, maar hij zou vermoord moeten worden wilde iemand ooit dat uit hen krijgen. "Je hebt geluk met je vader," Zei hij uiteindelijk, met een ietwat schorre stem. "Hij houd echt van je," Het was zo, Lionroar was trots op zijn kittens, voorzover hij had meegekregen. Onvoorwaardelijke liefde was een sprookje in zijn leven, geen realiteit, hoe hart hij ook knokte.

Oke, niet dus, ze was dus niet blij met haar vader. Hoe had hij dat kunnen weten? Het was alsof Starclan hem al het verkeerde liet zeggen, het leven was lastig. "D-dat wist ik niet," Antwoordde hij uiteindelijk, een beetje geschrokken door de bittere reactie. "Het is altijd nog beter dan geslagen worden door je moeder," Mauwde hij plots, voor zich uit, met een moedeloze stem. Eigenlijk zaten ze in hetzelfde schuitje, een goedbedoeld, maar lastig leven. Alhoewel, hij had het ernaar gemaakt, en zij niet, bij haar was het allemaal in elkaar gestort. Tenminste, haar vriendschap met de kater.

De kater grinnikte toen haar antwoord zijn oren bereikte, en keek met een nog wat terughoudende glimlach op naar de poes. Ze deed tenminste aardiger dan de vorige keer, "Mijn neus is jouw specialiteit," Merkte hij, nog half grinnikend, op. Daarna ging hij verzitten, nog steeds wat ongemakkelijk. "Jij kunt in ieder geval wel zeggen dat je ouders nog bij elkaar zijn waarschijnlijk.." Verbaasd en met troostende ogen keek de jonge kater direct weer naar de nog jongere poes. "Dat spijt me echt voor je," Mauwde hij, "Weet je wat er was?" Soms was het een domme ruzie, en zo weer op te lossen, soms ook niet.

Nee, ze wist niet wat er was, en het ergere was nog dat haar ouders haar er dus ook indirect bij betrokken. Als geen van beiden meer naar haar keek was het gewoon een kwestie van tijd voor de een de kittens, nu dus apprentices, op zou spelen tegen de ander. Tall zweeg nog even, haar de kans gevende om zichzelf te herpakken. Dat gebeurde dus niet, integendeel, het tegenovergestelde gebeurde, en de mededeling deed ook de kater even op zijn lip bijten, ja, dat was dus deels zijn fout allemaal. Toch hield hij zichzelf nu niet tegen, en zette hij een klein stapje dichterbij, zodat zijn staart troostend om haar heen kon. Haar verder aanraken durfde Tall nog niet. "Dat ken ik," Mompelde hij zacht, en viel toen stil. Zie je wel, wel hetzelfde schuitje!

Zijn poten schoten in een vloeiende en uiterst snelle beweging naar zijn neus, en de kater dook op de grond, alhoewel zijn staart op haar rug bleef liggen. Toen er niets gebeurde haalde hij heel voorzichtig één poot van zijn verborgen gezicht, en zag dat de poes haar eigen poten weer teruggenomen had. Pfiew! Dat was zojuist bijna zijn neus weer geweest, gelukkig was dat niet zo. Plots begon de ander weer wat harder te snikken. Niet wetende wat te doen, ging Tall ook maar liggen, zodat hij nog minder bedreigend over zou komen. "Ooit zal de zon weer gaan schijnen," Merkte hij op, er zelf in proberende te geloven. Hij wilde het zo graag gaan geloven, hij wilde dat Tinder het zou gaan geloven, maar het zou niet altijd zo gaan, het leven was geen sprookje. Soms was het juist een nachtmerrie.

De kater snoof ongelovig toen de poes hem zei dat het voor haar nooit meer zou gebeuren. "Ligt eraan wat je ervan maakt," Mauwde hij, terneergeslagen, maar vastbesloten de poes dan op z'n minst een beetje te helpen, terwijl hij naar de lucht keek waar Starclan zou moeten zijn. "Ligt eraan hoe je reageert op alles," Voegde hij er toen aan toe, "Ik reageerde verkeerd, en heb het verprutst," Stelling, geen vraag, "Jij nog niet," Hij draaide zijn kop en keek nu wel recht naar Tinderpaw, "Je kan het nog goedmaken," Zijn ogen dreven weer af naar de hemel, Starclan, waar was Starclan? "Daar geloof ik in,"

Tall ging op zijn zij liggen, zodat hij zijn hoofd niet steeds hoefde te draaien. Daarna keek hij juist weer weg, ja handig bezig was hij niet echt inderdaad. "Ik heb het gevoel alsof ik alles fout doe, maar ik weet alleen niet wat ik fout doe en wat ik zou kunnen doen om het te verbeteren." Die zin deed hem zijn hoofd weer zachtjes naar haar toedraaien, en knikken. Ja! Dat herkende hij! Hij herkende het zo goed! "De halve clan is boos op me," Mauwde hij zacht, "Maar ik zou niet weten waarom," Zijn stem stokte, dit was niet awesome, dit was allemaal ietwat te emotioneel voor hem. De kater viel stil en keek naar de grond, great! Nu leek hij vast zwak.

De kater had naar de grond gekeken, met zijn ogen dicht. Maar de ogen schoten open zodra hij de aanraking voelde, het was ergens troostend en fijn, en ergens begreep hij haar plots volkomen met haar houding naar anderen toe. De troostende woorden deden hem grinniken, en opkijken, "Geloof je daarin Tinderpaw?" Hij had haar voor het eerst bij de naam genoemd, de zin was dan ook serieus nieuwsgierig, niet schamper of onaardig. Hij wilde het weten, hij geloofde er zelf niet meer in, zoals ze ook wel door had gehad toen hij hetzelfde tegen haar had gezegd.