For Crying out loud!

Tall grinnikte toen de poes hem weigerde te geloven, dan niet. Hij zou er niet te lang over inzitten, hij wist dat het waar was wat hij zei. Daarna begon hij met zijn reactie op de regenwormen, haar reactie daar weer op deed de kater weer eens grinniken, typisch een poes. "Je gaat me toch niet zeggen dat Shadowclan óók regenwormen eet he? Anders ben ik echt weg," Tall schudde lachend zijn hoofd, "Je mag dan wel veel over ons gehoord hebben," Mauwde hij in zijn antwoord, "Maar we zijn géén vogels," De kater glimlachte, het was waar, ze waren duidelijk geen vogels. "Ik bedoel dat als je zo'n beest doormidden hakt het gewoon doorleeft!" Vervolgde hij na een korte stilte enthousiast, zou ze dit ook gaaf vinden? "Toch wel gaaf toch?" Ergens wilde hij bevestiging, dat hij niet gek was, dat zou fijn zijn.

De sarcastische opmerkingen deden hem grinniken, hopelijk meende ze het niet allemaal want hij had haar nog wel zo gemogen. "Het spijt me Madame," 'Verontschuldigde' hij zich met een grijns, en hield zijn kopje schuin. Daarna vertelde hij over zijn awesome ontdekking bij wormen, wie vond dat nou niet gaaf? "En welke idioot zou uberhaupt dat eventjes gaan proberen?" Hij nam de opmerking met een korreltje zout, reageerde niet, forceerde een glimlach. De tweede deed pijn, een slag onder de riem, niet aardig. "Nou sorry hoor," bromde de kater, terwijl zijn ogen, die nu vol onzekerheid stonden, afdreven naar zijn poten. De kater ging verliggen en wreef met zijn poten over het zand. Toen keek hij weer naast zich. "Heb jij nooit zoiets gedaan dan?"

Ze was stil, ze reageerde niet. Was dit het dan? Zouden ze elkaar vanaf nu haten om een dom ding waar hij overdreven op reageerde? "Sorry, ik dacht dat je wel zou begrijpen dat ik een grapje maakte.." De poes zei het niet luid, maar luid genoeg. "Sorry," Mauwde hij op zijn beurt, "Ik reageerde veel te overdreven," Hij keek haar aan en een glimlach die niet erg vrolijk leek sierde zijn knappe gezicht. De ogen stonden een beetje moedeloos, maar sprankjes hoop en vrolijkheid lichtten ze op. "Ik ben het niet echt gewend dat dat soort opmerkingen grapjes zijn," Voegde hij nog toe, en keek toen weer naar de grond. Ze had haar excuses aangeboden, hoe kon hij ooit nog normaal naar haar kijken zonder dat zijn clan zou weten wat hij dacht?

Dat pakte niet goed uit, paniek laaide in de kater op toen de poes ineens opstond en weg wilde gaan. Hij kon met haar praten, ze mocht kg niet weg, ze was aardig! Hij had het weer eens verpest, net als bij Running, zou hij dan nooit iets van poezen gaan snappen? Het zou het leven zoveel makkelijker maken voor de kater, als hij pozen zou snappen. Maar vooralsnog was het andere geslacht een groot raadsel voor hem. Misschien viel er 'n wat te redden. "Nee alsjeblieft.." Mauwde hij dus zacht, en stond toen ook langzaam op, "Het was mijn schuld, en eerlijk gezegd is wormen doormidden hakken ook best debiel," Tall grinnikte bij deze woorden, "Ik zweer je dat ze doorleven trouwens, beide helften," Een vage glimlach, deze keer wel gemeend, verscheen. "Bovendien had je mijn vraag nog niet beantwoord,"

De kater knikte toen ze haar gedachtes uitsprak, zijn reactie was echter niet heel meelevend. "Oorlog hoort ook niet," Mauwde hij droogjes, en streek met zijn grote staart over de grond. "..Welke.. vraag ook alweer..?" Oh dat! Dat was wel leuk, misschien dat ze dan nog heel even konden praten, "Nou," Begon hij, met een veelzeggende, haast ondeugende blik in zijn ogen. "Ik vroeg me af of jij dat nooit deed als Kitten," Zijn kopje was schuin gaan staan, en zijn staart lag nu stil. "Zoiets als wormen doormidden hakken," Hij grinnikte even bij die woorden, dat was voor idioten, dat had ze duidelijk nooit gedaan, maar elke kitten ging op avontuur uit en deed dan altijd wel iets speciaals. Altijd.

Hij zuchtte verslagen toen het niet lukte de oude sfeer terug te krijgen. Niet zijn fout toch? Tall wist het ook allemaal niet meer, dus stond de kater maar weer op, schudde zijn haar uit zijn gezicht en glimlachte naar de poes. "Dan heb je echt wat gemist," Stelde hij, iets afstandelijker dan hiervoor wat hem trotser deed lijken. Nu leek hij wel op een geoefende Shadowclanner, alleen zijn aardig knappe gezicht, en twinkelende ogen niet. "Mag ik vragen waar je aan denkt?" Vroeg hij toen, niet heel hard, alsof het haast een verboden vraag was. Misschien was het dat ook wel, dat was eigenlijk wat de kater nu probeerde uit te zoeken.

Deze stemming, dat was niet wat de kater had gewild, was het de paniek? Was het het afstandelijke? Was het dat ze zich terugtrok? Wie wist het, hij zag alleen dat ook zij zich niet op haar gemak voelde nu. "Ik was geïnteresseerd," Mauwde hij, oprecht, met een schouderophaal. "Maar ik snap wel als je het liever niet zegt hoor, waarschijnlijk ben ik daar te gevaarlijk voor, of niet?" Het kwam er zomaar uit, niet precies de bedoeling. Het klonk ook niet boos, ook niet onverschillig, eerder als een gemeende vraag. De kater vroeg het zich eigenlijk ook wel echt af, vond ze hem nou wel of niet eng? Zo snel als dat zij steeds opstond, sloeg, wegrende, hij snapte er helemaal niets meer van.

"Ik weet het niet.." Tall voelde zich meteen schuldig, zijn oortjes gingen naar beneden en zijn poten schoven schuldbewust over de grond. Hij had de poes niet willen kwetsen, of in een hoek willen drijven, "Mijn hele leven is mij verteld dat Shadowclan gevaarlijk is en je de keel doorbijt als wanneer ze de kans krijgen. En hier sta je.. Claimt dat het niet zo is.. Je bent doet aardig, bent blijkbaar aardig.. Maar ik weet het niet meer wat ik van je moet denken!.." Dat maakte alles wel een stuk duidelijker, Tall knikte, en liet de stilte even duren om de rust in het gesprek terug te vinden, dat leek voor hemzelf een klein beetje te werken. Zijn schouders ontspanden, en de verlangende, vrolijke, verontrustende blikken, welke dan ook, waren verwisseld voor een standvastige warme. "Dat snap ik," Mauwde hij uiteindelijk met de hint van een glimlach, "Sorry, ik wilde je niet in de war maken," Hij meende het wel, de irritante gedachten dat hij de poes nooit pijn zou willen doen namen zijn geest over. De kater duwde ze weg, nee, niet, ze kon hem altijd nog aanvallen, misschien zou zijn neus het dan niet overleven.

Nope, ze was er dus duidelijk nog steeds niet gerust op. Wat een lastige poes soms, lief, schattig, maar oh zo lastig. Was hij nu wel of niet aardig, of juist gevaarlijk? Serieus, een simpel 'ja' of 'nee' zou voldoen, en zelfs als de kater geïnteresseerd of aardig antwoordde werd ze bang! "Hoe.. kun je zo ontspannen zijn rond katten van andere clans..?" Hij keek verbaasd haar richting in, en volgde het voorbeeld om ook te gaan zitten. Zijn staart schoof de blaadjes met zich mee toen hij hem om zijn poten sloeg. "Wat heb je, of ik in dit geval, te vrezen?" Mauwde hij, "In het allerergste geval ga ik naar Starclan, eeuwige happiness zeggen ze," Makkelijke redenering, zo zat het toch eigenlijk? "Plus, ik weet zelf dat ik loyaal ben, katten die zeggen dat ik dat moet bewijzen besteden teveel tijd aan zeuren en te weinig aan de clan," Op zichzelf een prima visie, naar zijn idee.

Met een schuin kopje keek hij naar de poes toen die nog een vraag voor hem had. Deze liet een stilte vallen en hem naar de grond kijken. Zijn ogen prikten heel kort, toen duwde hij het met zijn 'stoere kater' gevoelens weg. "Ouders zijn een speciaal gegeven," Mompelde hij zacht, en keek kort naar Tinder om daarna weer zijn poten te bestuderen. "Mijn vader haat me, ik deed alles om hem trots te maken," Mauwde hij, naar zijn poten zo ongeveer, "Alles.." Een zucht weerklonk, en de kater rechtte zijn rug om daarna weer naar de poes te kijken. "Mijn moeder vind me waarschijnlijk een schande, ik doe mijn best, zo enorm, maar ze wilt me niet zien," Hij hield het niet vol, zijn ogen prikten weer en vanwege het eergevoel keek Tall weer naar de grond. "Ik weet het ook allemaal niet meer," Eindigde hij het antwoord, ze mocht ervan denken wat ze wilde, het was naar de katers idee de waarheid.