For Crying out loud!

Het was stil, het bleef ook stil, alleen wat blaadjes weerklonken en de zachte pootstappen. De kater wilde opkijken, maar durfde niet, was ze weggelopen? Was dit het dan? Nee, blijkbaar niet, haar hoofd duwde tegen die van hem. Haar adem verwarmde zijn gehavende neus, haar ogen waren zo dichtbij. Hij zou erin kunnen kijken, maar alles in hem weerhield hem ervan, niet omdat het te dichtbij was, maar omdat de kater niet durfde. De poes maakte hem onzeker, ze was sterk, leek op al zijn vragen een antwoord te hebben, hij wilde niet afgaan in haar bijzijn. "Het komt wel goed... Ze zullen het vanzelf zien.." Een traan rolde langzaam over zijn wang, dit was teveel voor de normaal zo sterke kater. Hij kon het niet, de troostende woorden die niemand tegen hem wilde zeggen, werden nu dan eindelijk uitgesproken. Door een Windclanner! Het verbaasd hem, maar niet zoveel als dat het hem verbaasde dat haar nabijheid fijn genoeg was om te blijven zitten. Nog een traan vond zijn weg naar beneden, nu was het lastiger om het in te houden allemaal, om groot te blijven. Zijn schouders begonnen langzaam aan te schokken, en uiteindelijk huilde hij serieus. Hij huilde. Tall kon zich wel voor een monster gooien, alhoewel dat ook niet eerlijk was tegenover Tinder, maar hij zat nu te huilen, te huilen! Wat een afgang.

De troostende woorden deden hem terugdenken aan zijn kitten tijd, aan de tijd dat de problemen er allemaal nog niet waren. "Sshh.. het is al goed.. shh.." De kater kalmeerde een beetje, en keek uiteindelijk toch even, met betraande ogen, naar de poes. "Het komt goed.. echt waar.." De staart over zijn rug voelde veilig, en de woorden voelden oprecht. Hij kalmeerde en schoof weer met zijn poten, "Denk je?" Vroeg hij, met een brok in zijn keel, "Heel eerlijk," Vervolgde hij, haast smekend, "Denk je echt dat ze ooit nog van me gaan houden? Dat ik ooit nog hun zoon mag zijn? Dat.." Zijn stem stierf af, hij wilde een eerlijk antwoord maar wist niet of hij het aankon. Wat als het teveel was? Zou hij het kunnen hebben? Vast wel.

Ze zweeg even, de kater wist het antwoord al dacht hij, hij wist al wel wat er uiteindelijk uit zou komen. "Elke.. ouder houdt van zijn kinderen.. En is bezorgd om ze.. Daar komt soms negatief gedrag uit voort.." Hij knikte, was slaan en vechten daar dan ook uit voort gekomen? Of was zijn vader gewoon een verkeerde kater, een die je uit de weg moest gaan? Tall wist het hele verschil nog niet maar was blij dat de poes het mild zei. "Maar... als kind.. moet je ook je eigen weg kunnen kiezen.. Als het echt niet lukt.. Misschien moet je het dan loslaten.. Dan is het hun probleem.. Je kunt jezelf niet helemaal veranderen omdat zij het zo willen... Je moet je eigen persoon zijn, je vleugels spreiden en uitvliegen." Ze viel stil, maar had Tall genoeg gegeven om over na te denken, hij keek haar aan, en was duidelijk diep in gedachten verzonken. Hoewel zijn ogen naar de poes keken waren ze wezenloos en afwezig, uitvliegen moest hij. Kon dat in de richting van de Shadowclan? Misschien kon hij zijn vliegroute zelf wel uitstippelen, misschien kwam het dan toch nog goed. Uiteindelijk knikte de kater, en droogde zijn ogen met zijn enorme staart. "Dankje," Mauwde hij, niet al te hard, bang om het moment te verstoren. "Je bent echt.." Hij wilde een compliment geven, onzeker keek de kater naar de poes. Zou ze hem weer slaan? De apprentice besloot het erop te wagen, en het gewoon te zeggen, hij meende het met heel zijn hart. "Je bent echt een geweldige poes," Onzeker boog hij alvast iets achterover, hij had het gemeend, maar of dat hielp.

Ze verstarde lichtjes, Tall kromp ineen en keek met een schuin oog naar de poes. De slag bleef uit. Geen slag, ze zei zelfs iets! "Dank je.." Klonk het zacht, niet van harte, maar het weerklonk! Vrolijker door dit goede nieuws voor zijn neus rechtte hij zijn rug weer en gaf het witte borsthaar een ferme lik. Daarna keek hij weer naar de Flamepoint poes. "Jij ook bedankt," Mauwde hij als antwoord, met een beleefde knik van het hoofd erbij. "Het helpt wat je zegt, misschien als ik uitvlieg, kan ik mijn koers bepalen," Met oprechte interesse in zijn ogen werd ze aangekeken. "Als jij het ook probeert weet ik zeker dat ook bij jou de problemen goedkomen, denk je niet?" Het zat in hem, iets terug willen doen voor de ander, niet afhankelijk zijn. Hij was een kater, hij moest de sterke zijn, bij deze poes was hem dat tot nu toe nog niet optimaal gelukt.

Ze leek weer van hem weg te schrikken, alweer! Kom op, zo eng was hij nou ook weer niet toch? De kater haalde denkbeeldig zijn schouders op, het zou allemaal uiteindelijk zo lopen als het ging, en hij zou het ermee moeten doen. "Externe factoren kan ik niet beïnvloeden.. Zoals de chemie tussen mijn ouders," De droevige glimlach maakte dat hij nu met zijn staart over haar rug wreef, maar die zat nog vol van blaadjes van toen hij hem over de grond had geschoven. "De chemie was er eens," Mauwde hij, "Het zal terugkomen, misschien is de ruimte juist goed voor je ouders zodat ze kunnen ontdekken wat ze zoeken in de relatie," Het klonk zo wijs, en dat terwijl hij haast elke relatie, zij het vriendschappelijk, stuk wist te krijgen. De blaadjes waren inmiddels van zijn staart op de grond gevallen, stuk en vertrapt, net als het leven van de katten die er zaten.

Ze reageerde luchtig, niet geïnteresseerd leek het wel, waardoor de staart meteen weer terug om zijn eigen poten geslagen werd en de kater schuw wegkeek. Wat was er met haar, en wat was er met hem? Alles in hem wilde de poes troosten, en al haar acties leken erop dat ze getroost wilde worden. Toch, elke keer als het erop aankwam, werd hij weggeduwd met een zekere afstandelijkheid. "Dit is de eerste keer dat ik zou willen dat ik in een andere clan zat," Murmelde hij, niet wetende of het geirriteerd of verdrietig was, wilde hij het ook wel weten? Zijn blik gleed over de bomen achter hen, die leefden toch ook samen in harmonie? Waarom de clans dan niet, waarom hij niet, waarom.. Waarom zij niet? De kater schudde eens zijn hoofd toen de gedachten zijn scherpheid begonnen aan te tasten, waar was hij mee bezig? Focus.

Ze leek verward, en hij nam het haar niet kwalijk. De kater was zelf ook flink in de war, dat deed zij, hij gaf weer eens iemand de schuld. Dat mocht niet van Innerghost, oke dan, het was zijn eigen domme schuld. "Omdat ik dan gewoon met je kan praten," Mauwde hij, nog steeds zo onzeker als een kind op zijn eerste schooldag. De kater leek wel een meter gekrompen zo klein leek hij nu, niet echt gevaarlijk, eerder bang. Zijn blik ontweek die van haar maar al te duidelijk, dit was dus iets wat hij niet niet niet niet niet kon!

Was alles in deze poes erop uit om het de kater nóg lastiger te maken dan dat het al was? Blijkbaar wel dus, de stilte leek een eeuwigheid te duren maar spijt van zijn woorden had hij niet. Zijn ogen bestudeerden de grond voor hem en zijn staart lag voor de verandering eens stil. Toen doorbrak ze de stilte, en was het zijn beurt om stil te blijven. Wat moest hij hierop antwoorden? Hij bedoelde precies wat hij zei. "Dat ik het ehm.." Het was even stil terwijl de apprentice naar woorden zocht, "Dat ik het balen vind dat je bang voor me bent," Mauwde hij uiteindelijk, zo mogelijk zijn gezicht nog verder afgewend dan net. Great Starclan dit was eng! Het was aan hem te merken, in plaats van nonchalant heen en weer te bewegen trilden zijn staart en de rest van zijn lichaam. De controle was de kater nu kwijt, hij had het uit handen gegeven.

Zijn ogen zouden, als ze hem had kunnen zien, vol onzekerheid staan en de stilte maakte het daar niet beter op. Normaal hield hij van de stilte, genoot de kater ervan omdat het ongecompliceerd was en niemand echt erewachten dat je het zou doorbreken. Nu was niet zo'n stilte, nu was het eng en verwachtte hij elk moment pootstappen en een schim in zijn ooghoek. Was dat omdat hij daarop hoopte of omdat hij het zo eng vond? Geen van beiden wilde de kater toegeven, zelfs niet aan zichzelf. "Tallpaw.." Klonk het toen, en het was de toon in de zachte, rustgevende stem die de kater deed draaien en haar kort aan deed kijken. Zijn ogen stonde inderdaad vol onzekerheid, zijn staart trilde nog steeds en zijn snorharen trilden het hardst van allemaal. Toen keek Tall alweer naar zijn poten. "Het spijt me.. maar ik kan er echt niks aan doen.. Ik vind je aardig.. echt waar... maar ik mag je niet aardig vinden.." Een zwart gat leek zich aan te dienen voor hem, maar tot zijn verbazing weigerden zijn ledematen ermee op te houden, alsof ze van plan waren dit alles toch nog goed af te laten lopen. Tall slikte eens, en keek toen eens uit over de vlakte van de clan van de poes hier naast hem. De poes die hem naar zijn idee nu al te dierbaar was geworden. "Ik snap het," Mauwde hij uiteindelijk, en klonk ook alsof hij het echt begreep. "Bedankt dat je het me zo eerlijk zegt, dat is veel waard in tijden als deze," Een wazige glimlach verscheen op zijn op het moment oud lijkende gezicht. Misschien brak de zo'n inderdaad ooit nog wel eens door na deze dreigende donderstorm.

De poes leek in de war te zijn door zijn antwoorden, hij durfde weer te kijken nu ze het, naar de maatstaven van de meeste katers, hadden opgelost. Iets in hem zei echter dat de poes er niet zoveel vrede mee ja als hij, het kon zijn dat de manier waarop ze aan de grond begon te klauwen iets verraadde. Een beetje verbaasd en gefascineerd tegelijkertijd keek de kater naar de Flamepoint poes die hem beet had. Hij vertrouwde haar volkomen, niet veilig, maar sinds wanneer was Tallpaw voorzichtig geweest met de dingen die hij deed? "Ik snap niet waarom we elkaar moeten haten.." Dit verbaasde hem zo mogelijk nog meer, maar in plaats van het te laten zien keek hij weer onderdanig en nerveus naar zijn poten. "Ik kan je niet haten," Mauwde hij, het was eruit voor hij er erg in had en kwam er kwetsbaar uit. Deksteen kon zichzelf wel doden maar waagde het uiteindelijk toch om in haar richting te kijken. Als ze naar hem keek keek de kater echter snel weer naar zijn poten, als een sport kat en muis spelletje. "Het is niet eerlijk," Stemde hij uiteindelijk met haar in, ze had gelijk, maar ondanks dat ze Windclan was, en daarbij ook nog eens mateloos gecompliceerd, had ze zich een plekje verworven in zijn leven.