For Crying out loud!

Nieuwsgierig werd ze aangekeken, en zo zag de kater dat ze haar ogen wat vernauwde. De automatische reactie was om naar zijn neus te grijpen, en hij lag dan ook voor de derde maal met zijn poten om het gevoelige stukje heengeslagen toen het bleek dat ze een andere tactiek gekozen had. "Al die complimentjes Tallpaw, ik zou toch bijna denken dat je me wilde versieren." Dat wam harder aan dan de klap, lastige vragen, hij had bij nader inzien echt liever een pets op zijn neus gehad. Nerveus slikte de apprentice, keek naar de grond, toen weer naar haar en toen weer naar de grond. Zijn mond was opengevallen van verbazing. Wat? Hij? Versieren? Was dat zo? Even was het een grote wanorde in zijn hoofd, struikelde hij over zijn gedachten. Twee seconden lang ongeveer deed de kater dus zijn ogen dicht, en rust keerde weder. "Zou je dat graag willen dan?" Vroeg hij toen, even luchtig, maar in plaats van dat hij naar de lucht keek keek hij met zijn onschuldig kijkende ogen naar haar, hij wilde de reactie weten. Zou hij überhaupt kans hebben?

Ze leek verbaasd, mooi, dan was de missie geslaagd; de aandacht afleiden van hemzelf. Het was allemaal echter niet compleet het helemaal gewenste resultaat, want ze sloot zich weer voor hem af en was nukkig. "Nee," Tall zuchtte even, niet helemaal zeker of het van opluchting of teleurstelling was. In ieder geval wist de kater wel dat het hem ergens raakte. Wilde hij dat dan echt? Had hij gewild dat ze ja had gezegd? "Oke," Mauwde hij, zijn stem zo luchtig nu dat het duidelijk was dat hij wel degelijk veel gedachten had over het antwoord. Ze delen was hij nog niet echt toe bereid, waarschijnlijk zou ze het niet eens willen horen. "Geef je me de volgende keer weer een klap op de neus?" Vroeg hij toen, met een kleine glimlach die rond zijn lippen speelde. Kleine poging om de poes weer een beetje vrolijk te krijgen, het was verdediging geweest, de vraag. Tenminste, dat hoopte Tall maar.

Zijn ogen werden even groot door de reactie, en was dom bezig door serieus te moeten nadenken waarom ze zo deed ineens. Gelukkig was deze kater over het algemeen een redelijk begripvolle kater, dus ontdekte Tall al redelijk snel waar het probleem lag. Brokenpaw. Oke, geen woorden meer aan vuil maken, gewoon excuses aanbieden, laten zien dat het niet zo bedoelt was. Hoe was het bedoelt? "Sorry," Mauwde hij uiteindelijk, niet meer luchtig maar gemeend, zijn ogen niet naar de lucht maar naar de poes, "Dom van me om het hierover te hebben," Hij gaf het eerlijk toe, en ook al vond de kater de andere kater waar ze ongetwijfeld nu aan dacht niet aardig. Respect was er wel, want wow dat beest was loyaal.

De kater keek wat zenuwachtig, en ergens wel weer bang voor zijn neus -of zou ze nu zijn oren pakken?- naar de grond. Ze antwoordde rustiger, en minder nukkig, "Het is gewoon.. M'n ouders.. Brokenpaw.. Katten uit de clan.. Bij wie brengt het wat goeds..? Ik heb er gewoon even m'n buik vol van." Tall wist het niet, eerlijk niet want hijzelf was niet bepaald de ster-clancat die er bestond. Als die al bestond, waren de leaders, die hun clan zo goed 'dienden' dan echt gelukkig? "Het spijt me.. ik doe niet eerlijk.. Ik begon.." Lastige momenten, wat moest hij hierop reageren? De kater wilde de poes die hier naast hem lag, en op het moment ook zijn rots in de branding was, niet kwetsen. Daarom was het even stil waarna hij slikte en rustig, met een kalme stem de poes probeerde antwoord te geven. "Ik snap je wel," Mauwde hij zacht, "Soms gebeuren veel stomme dingen in een keer," Hij keek even naar de grond omdat een brok in zijn keel hem het spreken een beetje verhinderde. Het deed de kater wel pijn, alles wat hij overduidelijk niet kon, waar zijn vader boos om werd, waar de clan hem op afrekende. Hij deed zijn best, maar niet goed genoeg, hij kon beter, wilde hij wel beter? "Misschien heeft Starclan het laten gebeuren met een reden," Zo enorm religieus was hij nou ook weer niet, maar op dit soort momenten kon het haast niet anders dan dat Starclan ze of gewoon keihard haatte, of dat dit alles uiteindelijk mooi zou eindigen. Hopen deed de kater op het laatste, maar vertrouwen was er niet.

Hij knikte bij haar reactie over de Shadowclan, ze had gewoon gelijk. Misschien was het wel Starclan die de spanningen veroorzaakt had, die alles in het bos vernielde, die alle foute dingen in de hand had. De kater zuchtte moedeloos, "Een strijd die ik niet zou kunnen winnen," Murmelde hij, niet al te hard en tegen niemand in het bijzonder. Gewoon een hardop uitgesproken gedachte die in het niet viel door wat Tinder zojuist gezegd had. Meteen keek Tall weer op, vrolijk twinkelende ogen en zijn haar door de war van al de bewegingen die zijn hoofd in dit gesprek al had gemaakt. "Dat is waar," Beaamde hij, "En bij oorlogen zal ik het je nooit kwalijk nemen als je mijn neus te grazen neemt," Hij glimlachte even, acuut opgevrolijkt door dit goede nieuws, het eerste goede nieuws sinds tijden. "Maar als ik je hier tegenkom, loop je geen gevaar," Zo, dan was dat duidelijk. Geen reden om Tinder zomaar aan te vallen. "Ik ben heel blij dat er eindelijk iemand is die al mijn gezeur aan kon horen," Grinnikte Tall nog, aangezien hij zo ongeveer allergisch was voor te serieuze onderwerpen, ze waren altijd zo.. Serieus.

De kater grinnikte bij de droge vermelding dat Starclan vreemd was. Zo kon je het inderdaad ook zeggen ja. Haar woorden over liefde negeerde hij niet, maar dacht hij stil over na. Zou hij ooit iemand vinden? Zeg maar, zou hij ooit iemand leuk vinden? Onnodige vraag eigenlijk, wat maakte het uit? Tall had ambities, wilde zijn eer terugwinnen in de clan, dat kreeg je niet met een Mate, dat kreeg je door hard te werken. "Zo, jij bent ineens vrolijk," Werd hij uit zijn gedachten gewekt. Ja, dat was zo, maar het boeide de kater niet uitzonderlijk veel. Daarom knikte hij simpelweg. "Het is fijn dat er eens iemand is die iets leuks zegt," Mauwde hij, vrolijk maar een beetje timide, "Complimentjes zijn gewoon leuk," Hoe leuk hij ze ook vond, het volgende was geen compliment en deed hem grinniken, ze zag er zo schattig uit als ze dat deed. Maar als zijn neus hem lief was hield hij daarover zijn mond. "Ik weet wel wat er dan gebeurt," Antwoordde hij in plaats daarvan nuchter met een twinkeling in de ogen. "Dan moet ik kunnen vliegen wil ik mijn neus in veiligheid brengen," Ze zou hem er toch wel uitrennen, vliegen daarentegen.. Misschien moest de kater eens gaan oefenen, zou dat kunnen, vliegen?

De arrogantie vond de kater haar niet staan, tenminste, niet stoer zoals het hoogstwaarschijnlijk bedoelt was. Het maakte de poes juist heel lief lijken, misschien moest ze vaker zo kijken, met haar kleine kopje de lucht in, de zon op haar gezicht. Wacht! Ho, niet zo denken, don't you dare. Vermanend sprak Tall zichzelf toe in zijn eigen hoofd. No go. "Ja, dat, en ik stuur papa gewoon op je af." Zijn ogen werden groot, en zijn mond viel open. "Nooit.." Mauwde hij, en was op het moment even in de waan dat ze dat seriesu zou doen. "Dat overleef ik niet," Kwam erachteraan, met een hogere stem dan normaal. Klonk wel schattig, niet zo bedoelt. Hij wilde nog niet dood!

Zijn ogen werden zo mogelijk nog groter en zijn oren trilden van de angst. Nee, niet die kater weer, ze zou toch niet? Nee! Even voor Tall keihard weg wilde rennen begon de poes te lachen, en veranderde alle angst in verbazing. Niet grappig, alhoewel hij wel mee moest lachen. "Nou.." Zei hij enkel, quasi-beledigd en met een geamuseerde glans in zijn gouden ogen. "Dat is niet gr-" Hij stopte in zijn zin en bevroor toen hij de poes zag kijken. Al zijn instincten zeiden omdraaien en vechten, maar haar angst kende zijn weerga niet. Daarom deed Tall het enige wat Tall op dit ogenblik kon doen. Hij sprong als een soort konijntje over Tinder heen en dook achter haar rug weg. "Help" Piepte hij, met zijn oortjes boven haar rug uitstekend. Hij trilde, maar waagde het uiteindelijk toch om even te kijken, voorzichtig, met één oog open keek hij over haar vacht heen, en zag niets. Niets!

Ze keek hem aan en lachte, ze lachte hem gewoon uit! Stomverbaasd luisterde de kater naar de woorden, en viel langzaam, nog steeds met de mond open, om toen ze hem een duwtje gaf. De poes hupste van hem weg, maar de kater was voor het moment nog even verlamd van verbazing. Uiteindelijk, na het allemaal op een rijtje gezet te hebben, hees hij zich, niet bijzonder snel, overeind terwijl een glimlach rond zijn lippen speelde. Ze mauwde hem wat toe, wat de kater speels deed grauwen. Hij was wel stoer, soms. Uiteindelijk had hij dus blijkbaar ook nog een compliment verdient. Vastbesloten daarvan te genieten, hoe vreemd het compliment ook was, ging de kater staan en stak trots zijn borst vooruit. Nu zag hij er toch redelijk imponerend uit, de bouw van zijn vader, gezag van zijn moeder. Prima combi. "Ik heb zo mijn kwaliteiten," Pochte hij, en glimlachte nu wel ondeugend. Ja ja, gaf hem een compliment en hij genoot ervan, met volle teugen.

Tall haalde zijn schouders op terwijl een glimlach nog steeds op zijn gezicht prijkte. Misschien ook wel ja, maar dat had zo zijn redenen. "Ten eerste," Mauwde hij, heel deftig en serieus plotseling, maar nog steeds met de vrolijke ogen. "Je bent een van de eerste poezen die ik ontmoet heb die ook echt voor zichzelf opkomt," Hij wreef even over zijn neus en grinnikte, "Soms wat hardhandig, maar nog steeds" Hij stopte even, om de spanning op te bouwen. "Ten tweede, in reactie op de regenworm.. Regenwormen zijn echt heel erg gaaf! Ooit een goed gezien?" Opgewonden bewogen de oren van de kater, aangezien de energie die hij had toch ergens heen moest.