[The Final Prophecy] The Gathering

De kattin bleef daar nog een poosje zitten terwijl ze rustig afwachtte totdat de Gathering begint. Cutepaw draaide zich om naar een Shadowclan Apprentice toen hij begon te praten tegen haar. Niet dat zij hem kende ofzo, maar het was wel fijn dat iemand tegen je praatte. "Hoe gaat ie?" Vroeg het katertje een beetje bokkig. "Eeeh goed hoor, met jou?" Vroeg ze vriendelijk.

[b]// Graypaw

In een rustige pas liep Strawberry mee met de groep Thunderclan katten. Ze spitste haar oren toen ze haar naam hoorde vallen. ''Ha, Strawberry!'' Miauwde Ashdrop vrolijk en knikte naar haar. Strawberry keek hem met een rustige, maar warme blik aan. "Hallo Ashdrop," Miauwde ze vriendelijk naar hem. ''Ik ben benieuwd wat de Clans allemaal te melden hebben na deze Leaf-bare.'' Vervolgde Ashdrop. Strawberry trok even een bedenkelijk gezicht. "We zullen het zien, niet waar?" Miauwde ze vrolijk, waarna ze eventjes nieuwsgierig rond keek.

Dogdance ging even wat verzitten, in een wat comfortabeler en minder starre houding wel te verstaan. Ze grimaste eventjes. "Ach, elke naam heeft zijn voor en nadelen," Miauwde ze, het compliment vakkundig vermijdende. De poes richtte haar heldere blauwe ogen even op de grote rots, haar blik gericht op Silverfang. Maar Snowstorm haalde haar al snel weer bij de les. "Ik neem aan dat Duststar nog steeds niet in staat is de Gathering bij te wonen?" Miauwde de kater. Dogdance vernauwde haar ogen eventjes wantrouwend, maar gaf wel antwoord. "Duststar is aan de beterende hand," Miauwde ze, terwijl ze haar rug wat meer rechtte. Niemand zou denken dat de Skyclan zwak is.

En daar zat hij dan: Alleen. Hij had geen idee of Swiftheart mee was gegaan want tussen de menigte van katten kon hij haar gewoon niet zien. Echter, om eerlijk te zijn was hij dan ook weer meer opzoek naar de zilveren vacht van de Riverclan poes genaamd Silverstream. Hij moést haar nog eens zien, de drang haar prachtige blauwe ogen terug te zien werd met de dag groter. Maar in plaats daarvan merkte hij de spierwitte vacht van een andere bekende poes op. Sjeez, waarom was zijn leven toch zo volgepropt met poezen? Er was amper nog tijd over om met katers om te gaan. Goed, dan ging hij maar naar haar toe. Zolang dat Silverstream en Swiftheart van de aardbol verdwenen waren moest Leafstorm zijn verveling maar verdrijven. "Hallo Leafstorm" Miauwde hij vriendelijk naar de poes toen hij bijna bij haar was aangekomen. Nu pas merkte hij op dat ze weer in verwachting was. "Ik zie dat je terug kittens verwacht? Gefeliciteerd," Lachte hij haar toe.

Zit bij Leafstorm

Met een beetje een afwezige uitdrukking weefde Frostpaw zichzelf tussen het dichte gedrang aan katten door. Het katertje was ondertussen alweer redelijk gekalmeerd en probeerde met gespitste oren wat flarden aan gesprek op te vangen. Zijn blauwe ogen had hij nieuwsgierig opengesperd terwijl hij rondkeek. Totdat zijn ogen op een bemodderde apprentice vielen. Hij ademde diep in, maar door de modder kon hij haar geur niet goed ruiken. Om deze reden besloot hij maar wat dichterbij te stappen. "Hallo?" Begroette hij haar licht nieuwsgierig, terwijl hij zijn kopje scheef hield. "Gaat het wel?"

Met een licht nieuwsgierge blik in zijn ogen keek Frostpaw naar de andere apprentice en bleef zijn kop scheef houden in een vragende stand. "Och nouja, ik viel in de modder, en ik kom niet meer zo goed overeind." Gaf de andere apprentice toe. "Oh, dan kom ik je gewoon helpen," Miauwde Frostpaw, nog steeds vrolijk. Het katertje had er niet zoveel besef van dat andere clans gevaarlijk konden zijn. Hij pakte Winterpaw's nekvel beet en probeerde haar omhoog te trekken.

''Bedankt, Graystripe.'' Miauwde ze en keek hem vriendelijk aan. ''En, hoe gaat met jou?" Hij greens even en wist de ietwat bedroefde blik weg te stoppen onder een vrolijk masker. "Zeer goed, alles gaat weer prima met de Clan." Miauwde hij, zo geloofwaardig als hij maar kon. Het goede aan zo vaak liegen over je gevoelens was dat je er beter in werd. Het leek wel alsof hij gewoon de waarheid sprak. Hij kon het de poes niet aandoen om haar ongerust te maken over hem want dat was voor niets nodig. Hij had zijn eigen problemen, zij de hare. Zo ging dat nou eenmaal. En ze zaten daarbij ook nog eens in verschillende Clans. Graystripe zuchtte diep en keek nadien op naar de poes. "Hoe gaat het trouwens met jou?" Besloot hij maar te vragen om een lastige stilte te vermijden.

De gespierde rossige poes volgde haar Clan mee naar beneden en keek zodra ze weer op rechte grond stond zoekend rondom haar heen. De katten waarmee ze nog enkele seconden geleden mee samen liep waren ondertussen al een gesprek aan gegaan met Starclan mocht weten wie. Ach ja, ze was niet gekomen om even gezellig een praatje te maken. Het enigste waarin ze geïnteresseerd was, was de grote vergadering zelf. De discussie tussen de Clans. Van haar part mocht er wel iemand iets tegen haar zeggen, en iets terug zeggen zou ze wel doen. Maar haar interesse lag toch echt wel ergens anders dan. Ach, ze zou wel zien zeker? Met ruime pootstappen mengde de grote kattin zich in de menigte katten om zo min mogelijk op te vallen. Als je daar zo helemaal alleen aan de kant maar wat stond rond te staren dan zou je sowieso een gesprek op je geweten krijgen te staan. En dat wou ze dus niet.

Alleen.

'Winterpaw schreef:

"Oh, dan kom ik je gewoon helpen," antwoordde het katertje haar. WInterpaw haalde opgelucht adem. Ze hoefde in elk geval niet de hele dag in de modder te liggen. Ze voelde hoe de apprentice haar aan haar nekvel eruit probeerde te trekken. Uit alle macht krabbelde ze uit de modder, en boog toen kort en beleefd naar haar redder. Dat had ze niet moeten doen, ze werd er duizelig van. "Dankjewel! Mijn naam is Winterpaw." glimlachte ze,

Frostpaw*

Toen hij het slechte nieuws hoorde van de nieuwe Thunderclan leider, zakte Silverfang's oren naar beneden. De woorden kwamen bij hem als een lichte schok aan, ondanks de gissingen die iedereen natuurlijk maakte als je een voormalige deputy op de grote rots ziet springen. "Dat spijt me om te horen," sprak hij somber, wetende dat een verlies als dat zwaar moest zijn. Hij had Bluestar als een sterke leidster van Thunderclan gekend en hij wist ook hoe trots Firestar over zijn clan gesproken had, dus leefde hij mee met de nieuwe leider. Silverfang besloot de droevige sfeer iets te verlichten en trok zijn oren weer omhoog, waarna hij voorzichtig ging zitten op het gesteente dat koud aanvoelde onder zijn pootkussentjes. "Duststar is aan de betere hand," vertelde hij met een zekere opluchting in zijn stem. Hij zou het straks nog wel een keer herhalen als de clanleiders voor iedereen gingen spreken, graag zelfs. Zijn blik ging naar de zwart/witte poes naast hem, half en half haar verklaring voor haar verschijning verwachtende, tot Evergreen zich plots bij hen voegde. Onwillekeurig vlogen Silverfang's wenkbrauwen omhoog, kwamen er vandaag alleen maar nieuwe poten op de grote rots? Hij kon van haar zelfverzekerde houding niet goed afleiden wat er met Hollystar gebeurd was, dus besloot hij te wachten tot ze hier zelf een uitleg voor zou geven. Toch kon hij een onbehaaglijk gevoel niet onderdrukken, dat alleen maar groter leek te worden toen hij zijn bleekgroene ogen in de menigte voor hem liet vallen en toen - als bijna vanzelfsprekend - op Dogdance bleven hangen. Het was alsof de poes een bepaalde aantrekkingskracht op hem had die continu zijn aandacht opeiste, zelfs als de omstandigheden hiernaar volledig ongeschikt waren. Silverfang vernauwde zijn ogen toen hij de witte kater die bij haar stond zich macho naar haar zag opstellen, naar zijn mening veel te veel in genoegen met zichzelf. Er ontstond een tintelend gevoel in zijn poten, alsof hij van de rots af wilde springen en de kater bij haar weg wilde trekken, en snel drukte hij dit gevoel weg, lichtelijk verbaasd over het feit dat hij op die manier kon denken. Dogdance kon met iedereen praten als ze dat wilde, wat had hij daar nou mee te maken? Snel sneed Silverfang zijn blik weg, terwijl hij het onrustige gevoel in zijn maag suste door voor te nemen dat hij de kater in de gaten zou houden. Hij dwong zichzelf weer op de leiders voor hem te concentreren, wetende dat hij dit keer helemaal niet blij was om hier in naam van Duststar te moeten staan.

Er stond een gemoedelijk briesje dat door de bossen heen waaide. Cherryleaf stond op het punt weg te gaan naar de gathering toe. Ze stond geduldig bij de uitgang van het kamp  te wachten op Twilightmoon. Ze hadden daar afgesproken om te wachten op elkaar. Cherryleaf keek de hemel en zag de volle maan de nacht verhelderen. Dit zou de eerste keer zijn dat ze mee naar de gathering zou gaan, en ze was ook wel zenuwachtig. Ze trok aan haar snorharen en likte haar voorpot. In de hoek van haar oog zag ze een gestalte komen aanlopen. Haar zenuwen werden nu steeds erger.

Words;; 105 // Tag;; Twilightmoon // Note;; Je mag Cherryleaf wel even powerplayen ;3

Burnedpaw slenterde de Apprentice den uit. Ze had ergens opgevangen dat vandaag de Gathering plaatsvond, ook al had ze hier niet zo'n zin in. Haar zwarte poten zweefden over de droge ondergrond van het camp. Ze keek even rond en zag dat de Clan nog niet vertrokken was. De eerste kat die ze zag, en ook al klaar leek te staan om te vertrekken, was de speciaal gekleurde kat, Eaglewing. Een beetje verlegen knikte ze als teken dat ze wel meewilde gaan, want ze had geen zin meer om te wachten. "Ik euh... Ik ben Burnedpaw", zei de Apprentice. De zwarte poes gaf even een bevestigend knikje naar de calico kater. Ze keek de SkyClan kat aan met haar rechterkant, en week met de linkerkant van haar hoofd af, zichzelf schamend voor de vreselijke brandwonden op haar zwarte gezichtje. Ze wandelde voorzichtig naar de uitgang van het camp, zich afvragend waar Fourtrees gelegen waren.
+Eaglewing

Hij rolde met zijn ogen bij het zien van alle katten, die gezellig met elkaar stonden te praten. Was hij nou werkelijk de enige die dit niet begreep? De clans hoorden elkaar gewoon af te slachten, lekker territorium winnen. Hij zou daar fijn aan meedoen, lekker barbaars anderen de nek door snijden. Zachtjes en een beetje sadistisch grinnikte hij. Zijn amberkleurige kijkers gleden over de katten heen, tot ze bleven haken op Dogdance. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en met zelfverzekerde passen liep hij op de poes af. Hij benaderde haar van de achterkant, om er zeker van te zijn dat ze hem niet hoorde aankomen. Toen hij achter haar stond, strekte hij zijn nek zo ver mogelijk uit en fluisterde: "Hallo hondje van me." Zijn amberkleurige ogen stonden smoorverliefd, al wist hij dat het gewoon een spelletje was. Hij was hun gevecht niet vergeten in het kamp, om die ene eekhoorn die van hem was. Hij ging naast haar zitten en drukte zijn vacht tegen Dogdance op, waarna zijn blik jaloers op de witte kater viel, natuurlijk ook gespeeld. Ergens hoopte hij dat Dogdance verward zou raken, want als dat gebeurde kon hij misschien nog een beetje genieten van deze dag.