[TC x BC] Would You Be So Kind?

he's not a villain, he is just a boy

Het gevecht barstte rond hem uit. Meteen keek hij naar Cheriey die een jonge, rode Thunderclan poes als vijand uit had gekozen. Maar ze leek haar stand te kunnen staan, dus richtte Aegir zijn ijsblauwe ogen weer voor zich. Het duurde niet lang voordat een grijze poes vlak voor zijn poten in een kuil stortte. Aegir kromp een beetje ineen toen hij de doffe klap hoorde, maar het duurde niet lang voordat de poes haarzelf weer uit de kuil wist te krijgen. Aegir ontblootte zijn klauwen en liet zijn tanden zien. Oké, dit was het dan. Vechten. Echt vechten. Ze stond nog gevaarlijk dichtbij de kuil, het zou een makkelijk retourtje weer zijn. Aegir stormde naar voren en sloeg frontaal uit richting de poes haar kop.

_{Haar blik was gericht op haar vijand, de kattin die haar aandacht had gegrepen en nu zelf gegrepen zou worden. Ze werd echter onderschept en haar werd ruw weggetrokken van haar doelwit. Haar kaken klapten op elkaar, bijna met haar tong ertussen en ze viel zijwaarts. Peril was echter niet van gisteren. Ze had ergens nog warrior training gehad in combinatie met de vreselijke behandeling die Bloodclan haar had gegeven. Ze reageerde vrijwel automatisch, zichzelf door de pijn heen sleurend, al begonnen de wonden wel hun tol te eisen. Ze voelde haar spieren schreeuwen. Ze gebruikte de beweging van de val echter om door te rollen, een poging doende om haar nieuwe aanvaller te pletten onder haar eigen lichaam.}

TAG: Spottedrain, daarna Frayfield

HEATHERSTORM

Ze had tegen niemand nog een woord gesproken toen ze terug gekomen was in het ThunderClan kamp. Ze was naar haar nest gegaan, ze had daar stilletjes liggen huilen. Ze was bedrogen. Stagtine was helemaal geen Stagstar en had haar voorgelogen. Zijn liefde voor haar was net zo nep als de smerige grijns die hij die avond om zijn bek gehad had. Veel tijd om na te denken over het feit was er niet, want er waren wel belangrijkere dingen dan haar eigen drama. Één ding wist ze wel zeker; alle mannen waren smerig en wilde maar één ding hebben.

Zij zou het nooit meer geven.

Heatherstorm meldde zich met de rest van ThunderClan om een count aanval uit te voeren op BloodClan. Dit was haar kans om zichzelf te bewijzen. Niet aan de clan, niet aan zichzelf, maar aan StarClan. Haar ogen gingen kort omhoog. Ze had veel dingen fout gedaan de afgelopen dagen, maar nu zou ze alles recht zetten. Haar ogen fixeerde zich op het gevecht dat losbrak, maar zij zocht maar één iemand. En die vond ze. Met slimme passen bewoog ze zich door het strijdgeweld heen. Hij had katten om zich heen staan, maar verwachtte hij een aanval van bovenaf? Er werden wel is grapjes gemaakt dat Heatherstorm eigenlijk in SkyClan thuis gehoord had, maar nu kwam het haar van pas. Met lenige sprongen schoot ze een boom in, om via daar de afstand tussen haar en haar doelwit te verkleinen. Ze had nog nooit op deze manier aangevallen, maar ze was dom als ze het niet zou proberen. Vanaf hier zou ze hem schuin kunnen raken, op zijn flank. Vandaag zou ThunderClan winnen. Vandaag zou Heatherstorm winnen.

En met die gedachte liet de poes zich uit de boom stortten op haar doelwit af. Niemand minder dan de Bloodclan leider Orchis.

Tag: Heather valt Orchis aan!

x

_{Is it time to lead or is it time to die?
Time to raise hell or walk on by?}

_{Een zwarte kater kwam haar kant op. Hij was een flink stuk jonger dan zij maar dat kon Nettleroot geen barst schelen. Bloodclan was Bloodclan en als ze hem de strot moest afsnijden dan moest dat maar. Hij dook op haar af en door haar pijnlijke achterpoot was haar reactie niet zo scherp als gehoopt. Hij dook keihard tegen haar op waardoor ze op de grond viel. Ze sloeg haar nagels naar hem uit en sloeg naar hem waar ze maar raken kon, al was haar buik nu onbeschermd. Ergens diep van binnen nodigde ze hem uit om haar daar aan te vallen.}
_{Is it time to speak up or time for silence?
Time for peace or is it time for violence?}

Hij was heel hard aan het nadenken over wie hij dan wel niet zou doen, en peinzend ging hij alle kandidaten langs. Zijn rode ogen bleven haken op een mooie gestreepte she-cat, en met een grijns wees hij haar aan. “Die daar,” uitte hij vrolijk, iets minder vrolijk toen ze plots hun kant op gestormd kwam en Orchis probeerde te bespringen vanuit een boom. De grote kater probeerde tussenbeide te komen, dat was immers zijn job, en beukte met zijn schouder omhoog.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir zijn eerste uithaal was succesvol. Hij voelde een twinkeling door zijn lijf gaan. Dit was het moment om zichzelf te bewijzen. Hij was sterk. Hij was gekozen door de sterren. Hij hoorde te winnen, te verlossen. Hij wist nog niet waarvan, maar hij zou dit doen. Ze zouden zien dat hij waardevol was. Hij gromde toen hij een poot tegen zijn voorpoot aankreeg, maar ze lag op haar rug en hij zou haar te pakken krijgen. Dus hij dook tussen haar vliegende klauwen heen, waardoor hij zo nu en dan geraakt was, maar hij probeerde haar bij haar schouders tegen de grond aan te drukken en de schade die hij aankon richten aan haar kwetsbare buik. Dit zou een kort gevecht kunnen worden. Dus hijgend deed hij een poging op zijn achterpoten over haar buik heen te laten gaan, haar tegen de grond houdend en proberend haar blik te vermijden.

Haar poging om naar de ander uit te halen was te traag en ze liet een licht gefrustreerd geluid horen. De ander kon niet veel ouder dan haar zijn, maar duidelijk had ze wel meer ervaring hierin. Ze was gelukkig alleen niet iemand die haarzelf snel op zou laten jagen, zeker niet door de woorden die volgden. De ander was sneller, dat was al duidelijk, maar ze zou alles in haar gebruiken om wonden toe te brengen. De poes voor haar ging naar de zijkant en probeerde toen bovenop haar te springen. Ze liet haarzelf meevallen en probeerde ondertussen met uitgestoken klauwen uit te halen naar de bloodclanner. Hopende dat ze haar daardoor niet tegen de grond zou drukken, maar voor nu terug zou trekken. Het was tenslotte riskant om jezelf naar de grond te laten gaan, maar ze zag dit als de enige mogelijkheid, gekeken naar hoe de ander sneller was.

Tag: Skadi

wretched gods and divine fools

The Elite vs Thunderclan

Orchis vulde zijn longen met een goeie tuig frisse lucht. Om hem heen was er chaos maar daar ging de tom enkel maar goed op. Hij zag schoonheid in rommel, zag de bloedspetters vliegen in een dans. Hij had graag zijn eigen tong langs enkele van deze rode vloeistof druppels willen laten glijden maar zijn positie hier vooraan was nodig om alles te kunnen overzien. Daarbij wist hij altijd goed van zichzelf als hij een gevecht aan kon of niet en vandaag had hij besloten zich niet te mengen. Pyre zat nog naast hem zoals hoorde. Ze zaten wat te geiten met elkaar terwijl voor hen gevochten werd voor levens. De she-cat die Orchis daarnet Thunderclan had zien aanvoeren was uit het gevecht gestapt met Peril. Het ontging hem niet dat ze stilletjes vertrok. Immers had hij nog geen enkele seconde geleden tegen zijn maat verteld dat hij wel wat lol wou trappen met haar in de struiken. Hij kneep zijn blauwe ogen ietjes toe om haar gevlekte pels nog een keertje te observeren en ja hoor toen schoot het hem te binnen. Het was dezelfde Thunderclanner die hij een keer was tegengekomen. De she-cat die toen samen met een andere in de bosjes had zitten gluren naar hem. Agh kijk der dan gaan. Eerst zo dapper gestreden maar dat bleek enkel voor de show geweest te zijn. Ze was wel een bang poesje moest hij zeggen. Ze had hem die dag niet durven te verjagen en nu vertrok ze ook zonder iets te zeggen. Terwijl hij haar verdwijnende lichaam volgde had Pyre zijn keus ook gemaakt. Geïnteresseerd richtte hij zijn aandacht weer op de zwarte tom. Zijn oren omhoog en zijn lippen in een o vorm terwijl hij zijn blik probeerde te volgen. Oh zij. Ah ja hij kon wel inzien waarom. De Thunderclanner was via een omweg naar hun toe aan het sluipen en begon een boom in te klimmen. Orchis bleef zitten waar hij zat en hij had zijn staart netjes om zijn poten gekruld als hij deze nog had gehad. Hij had niks voor niks een bodygaurd en daarbij.. Orchis vreesde niks; Hij bleef denken dat niks hem maken kon. Pyre kwam in positie en Orchis stapte pas nu naar voren toe om zijn bewaker de ruimte te geven die hij nodig had om dit zielig meisje uit de lucht te rammen. Had ze echt gedacht dat ze onopgemerkt hier kon komen? Hij schudde teleurstellend zijn kop terwijl hij nog naar het gevecht keek. Als hij iemand vandaag had moeten bevechten dan had het iemand moeten zijn waar hij de hele clan in stilte kon krijgen. Maar zij.. zij was een niemand. Niemand zou zich druk maken om haar, noch hij dus. ''Leg haar op de grond.'' Zei hij. ''Uitgestrekt met haar buik bloot.'' Gaf hij zijn wens door. Zijn schouders kwamen omhoog, tekende puntig onder zijn dunne huid, daarna draaide hij zich om naar de kat die dacht dat ze vandaag de heldin zou zijn. Helaas Heatherstorm.

Er was geen glimlach of grijns op zijn snuit te vinden. Geen pretlichtjes in zijn ogen. Orchis knipperde met zijn oogleden toen hij naar het poesje keek. Haar geur was bekend in zijn neusvleugels. Ze was er geweest toen hij Stagtine voor het laatst gesproken had. Toen Stagtine zijn zogenaamde levens ging halen. Orchis stapte naar voren naar haar toe, legde zijn voorpoot op haar wang voor houvast en gaf toen een keiharde trap in de maag. Normaal genoot hij ervan maar nu had hier gewoonweg geen zin in. Hij wou Thunderclan zien verliezen, wou haar clangenoten zien sterven door zijn soldaten en niet de kneus die ze was een les leren door te proberen bij hem in de buurt te komen. Orchis trok zijn achterpoot weer op en liet deze nogmaals keihard op haar buik terecht komen. Opnieuw en opnieuw waar hij de laatste paar trappen expres op haar ribben liet komen. Met een beetje geluk zou hij haar ribben breken. Dan kon hij weer rustig veder gaan met zijn bordspel terwijl zij kramperend daar lag te liggen.

yorozuya

Ze had geduldig staan wachten, klaar om de ontsnapte katten van Thunderclan een lesje te leren. Haar kopje was wat gezakt terwijl ze het tafereel in de gaten hield. Haar ogen stonden vol focus en het was haar dan ook niet ontgaan toen een Thunderclanner haar naderde. Ze greens zachtjes, al was er geen pretlichtje in haar ogen te zien. De gevlekte poes sprong op haar af en Nyra maakte een frontale tegenaanval waarbij ze de poten van de ander nipt wist te ontwijken. Haar doel was de hals van de poes. Een stevige beet op de juiste plek, was het enige wat ze nodig had om haar tegenstander uit te schakelen. Orchis was uit haar blikveld verdwenen, net als Pyre. Haar aandacht was dan ook niet bij hen, maar naar de poes voor haar.

Tag: Silverwish

_{Behendig had ze de kuilen ontweken, maar hoe snel ze ook was geweest, de BloodClanner had haar zien aankomen. Haar aanval werd ontweken en Silverwish belandde op de grond. Ze gromde van pijn en ergernis. Dit was niet haar plan geweest. Ze wilde weten of hij was gekomen, of hij op tijd was. Maar er was geen kans om om zich heen te kijken nu. Silverwish probeerde weer overeind te komen maar ze voelde de kaken van de ander om haar keel sluiten. Paniek vulde haar blauwe ogen en ze was er zeker van dat dit het einde zou worden. Met pijn sloot ze haar ogen, nog proberend om de ander van zich af te schoppen, maar met weinig kracht. Ze probeerde nog een laatste keer adem te halen, voor...}

Ze wist haar clangenoot uit de klauwen van die lelijke beest te redden. Vanuit de hoek waar ze uit gesprongen had had de Bloodclanner haar niet zien aankomen. Ze onderschepte haar sprong en samen vielen ze op de grond. Frayfield voelde een schok door haar gehele linkerkant trekken. De klap was op haar bezeerde schouder gekomen en de pijn trok door. Hierdoor kreeg ze niet genoeg kracht om veder te rollen en eindigde ze onder de she-cat. Haar ogen opende zich wijder maar ze gaf niet op. Haar achterpoten trokken zich onder haar vijand en ze probeerde nu in haar buik te trappen of te krabben om haar snel van haar af te krijgen. De positie waar ze nu in lag was levensgevaarlijk. Angst greep haar dan ook vast maar gelukkig had ze Spottedrain aan haar zijde, de ander zou haar bijstaan zoals zij dat bij haar gedaan had. Het zou nog maar een seconde duren voor haar clanmate haar helpen kwam. De calico she-cat siste en probeerde onder de greep van de Bloodclanner te komen maar haar getrap werkte niet goed genoeg. Waar bleef Spottedrain!? De Bloodclanner was sterker dan ze had verwacht, daar had ze zich goed in vergist. Waarom was ze ook koppig gaan vechten met een pijnlijke schouder?

@Peril

[TC x BC] Would You Be So Kind? - Pagina 4 Daa6nxq-4ab13572-6fe7-4493-912f-15ad7c5121b8.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvMjU1ZjQ5ZmItMmViMi00ZmFiLThmNDMtYWJjY2QyZTMyZGZmXC9kYWE2bnhxLTRhYjEzNTcyLTZmZTctNDQ5My05MTJmLTE1YWQ3YzUxMjFiOC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Dit was de dag. De dag dat hij alles weer goed zou maken. Hij had van een afstand het strijdgejoel gehoord. Het sneed door de lucht, ijskoud en pijnlijk. En hoe dichterbij de grote kater kwam, hoe luider de schreeuwen waren. Hij had maar één doen, zijn zus vinden. Niets anders. Maar toen hij dichterbij kwam, werd hij nerveus en angstig. Het was een lange tijd geleden dat de kater had gevochten. En hij zou nu recht in het hol van de leeuw gaan, vechten tegen de katten waarbij hij ooit, ooit in een ver verleden zij aan zij mee had gestaan. Hij had familie daar. Maar ze zouden hem haten, uitspuwen en met de grond gelijk maken, zodra ze de kans schoon hadden. Dus zijn enige voordeel was de kennis die hij had. Hij was teruggekomen, en ze hadden hem nog niet gevonden. En nu zou hij zijn zusje tussen hun klauwen kunnen weghalen. Hij zou weer vergeven kunnen worden en misschien zouden ze ooit weer familie kunnen zijn.

Maar toen hij tussen de naaldbomen kwam, vechtende katten voorbij iedere stam zag, wist hij niet waar hij moest beginnen. Hij kende dit gebied niet, en toen hij terug was, leek het alsof hij in een vreemd land was beland. Maar zijn zoektocht werd gestaakt, toen hij opeens Silverwish in zijn vizier kreeg, onder een Bloodclanner gepind. Hij herkende haar, natuurlijk, het kwam allemaal weer terug. Alle slechte herinneringen. Maar toen hij Silverwish zo lag liggen, kon hij niet haar negeren. Ze had zijn hulp nodig. Dus zonder eigenlijk echt na te denken, probeerde hij hard zijn schouder tegen de poes aan te beuken, om vervolgens een poging te doen haar bij haar nekvel te grijpen en ver weg te sleuren bij zijn vriend.

Tag: Silverwish, Nyra}

[TC x BC] Would You Be So Kind? - Pagina 4 Dba4k6c-04b5455b-b005-4610-bf8a-ad03a864ee5d.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvNWZkMDQ1ZmYtNDIyNS00ZWYwLWEwYWMtYWZmM2VjZmM1MWQ3XC9kYmE0azZjLTA0YjU0NTViLWIwMDUtNDYxMC1iZjhhLWFkMDNhODY0ZWU1ZC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

_{Toen tanden de huid rond haar nek doorkwamen was ze weer in het weiland. Werd ze hard handig tegen de sneeuw aan gewerkt en spotte ze nog net de rode pels van haar moeder in haar ooghoeken, verblind door angst, adrenaline. Haar hele lichaam kwam kort tot een stilstand, haar paniek draaide overuren. Niet weer. Ze slikte, niet weer. Sneeuw, kou, het ijzige smelt water dat haar pels verzwaarde. Niemand die haar had kunnen helpen, haar leven in de klauwen van diegene die het haar ooit gegeven had. Haar spieren begonnen mee te geven. Niet weer. Cheriey slik voor zo ver dit mogelijk was, terwijl de tanden van haar tegenstander verder doorbraken. Haar spieren gaven in en met een klap viel ze om, modder verzwaarde haar pels. Niet weer. Ze schopte, probeerde met haar achterpoten de buik van de vreemde te raken, afstand tussen hun te creëren terwijl een bekend gevoel haar deed duizelen.

Tag: @Sunpaw}

_{Ze rolde door over de grond heen. Ze was nadat ze uitgehongerd was nog niet heel zwaar, maar ze had het mee dat deze poes haar schouder bezeerd had. Ze kwam bovenop de poes uit en draaide zich zo dat ze haar voorpoot op de pijnlijke schouder van de poes kon zette. De andere zette ze op de wang van de poes, deze met uitgestrekte nagels met een klap in het bebloede zand drukkend. Een laag gegrom kwam uit haar keel en haar tanden ontblootten zich. Voor een moment ontmoette haar verwilderde blauwe ogen de heldere ogen van poes. Het trappen in haar buik negeerde ze. Ze zag de angst in de ogen van de poes, de angst van een prooidier die wist dat het einde nabij was. Ze spreidde haar kaken en beet naar de keel van de poes, een poging doende om haar keel er in een keer uit te rukken.}

TAG: Frayfield

De kat boven haar pakte het slim aan. Ondanks haar getrap in der buik wist ze niet genoeg kracht te zetten. De Bloodclanner hield haar poot op haar pijnlijke schouder en toen ze hier meer druk op zette begon ze pijnlijk te sissen. Haar kop werd ook steviger tegen de grond aangeduwd met de andere poot. Ze zag het gevecht naast haar. Haar clangenoten vechtend tegen deze pishonden. Ze voelde haar maag samenknijpen. Haar vrienden waren ontnomen door Bloodclan. Haar familie ontnomen door Bloodclan. Waterpaw haar broertje overleden aan zijn verwondingen na moon lang vastgezeten te hebben bij die monsters. Haar moeder had ze ook nooit meer gezien sinds de apprentice was geworden. Het enige wat er nog van haar ma overgebleven was was een geurspoor van Bloodclan. Ze voelde een traan prikken in haar ooghoek. Zij werd nu de volgende. Ze zag in de verte de gevlekte she-cat vertrekken die ze had geholpen. Spottedrain liet haar achter. Net als iedereen dat had gedaan. Ze liet een snik horen en dat was het laatste geluid die haar levende lichaam maakte op deze wereld. Nu lag ze hier, met uitgestrekte poten, ogen starend in de verte gericht op de plek waar ze haar clangenoot had zien verdwijnen, en een gapende gat in haar keel. Frayfield had altijd willen sterven voor haar clan maar niet op deze manier. Ze had zich nooit zo verraden en alleen gevoeld dan nu.

@Peril

_{Haar tanden ontmoetten vlees en donker bloed vulde haar mond. Ze schudde met haar kop, scheurend in de keel van de Thunderclan warrior. Uiteindelijk hief ze haar kop weer, donkerrood bloed stromend langs haar kaken. Met een lege blik keek ze naar de warrior tegenover haar wiens ogen langzaam glazig werden. Een leven naar Starclan gestuurd. Alweer. Haar flanken gingen nog gejaagd op en neer van de inspanning terwijl haar spieren begonnen te branden en de krassen over haar kop begonnen te steken. Ze had veel energie gebruikt voor dit gevecht, maar ze was niet iemand die opgaf. Peril was een brave meid. Peril luisterde goed. Peril wist wat er van haar verwacht werd. Peril zou veilig zijn vanavond.

Ze hief haar bebloedde kop om haar blik kort naar Orchis te laten gaan, waarna ze zichzelf wat rechtte. Ze kon nog wel. Misschien zouden ze haar eindelijk naar Starclan sturen. Misschien zou het dan allemaal stoppen. Maar zelfs daar was ze bang voor ondertussen.}

TAG: Frayfield (RIP), Open

[TC x BC] Would You Be So Kind? - Pagina 4 Dche0lw-7be5e38e-4af5-4fd6-b822-fa53da3e2f13.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzU0MzA4ZjI3LTYyYWQtNGY2YS1hZDE4LWU4ZDk0NzFlMGEzZlwvZGNoZTBsdy03YmU1ZTM4ZS00YWY1LTRmZDYtYjgyMi1mYTUzZGEzZTJmMTMuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw was ergens verbaasd hoe makkelijk het was gegaan. Bij Tallfright had ze misschien wel honderd keer toe moeten slaan en wel dubbel zoveel klappen moeten incasseren. En bij deze trien was het kinderspel. Ze greep haar huis tussen haar tanden en beet, beet zo hard als ze kon. Haar mond vulde zich met scharlaken bloed. Het proefde naar ijzer en zout, en precies waar een jachtdier als zij naar snakte. Ze wist de gevlekte poes naar de grond te werken, en ze verslapte vrijwel direct. Even dacht Sunpaw dat ze dood was. Dat ze gewoon had opgegeven, hier voor haar neus. Maar uiteindelijk kwam ze weer in beweging en schopte in haar buik. Sunpaw siste en hield nog even vast aan haar hals, waarna ze weggetrokken werd. Ze hoopte dat ze in de beweging nog schade had aangebracht. Maar ze stopte niet, nee, ze dook direct weer op de rat en probeerde haar klauwen in haar schouders te slaan, en met haar achterpoten direct schade aan te brengen op haar buik. Hoe dan ook, ze zou haar niet op laten staan. No way. ‘Ik ken jullie vieze trucjes, rattengebroed,’ siste ze naar de poes. ‘Wat jij kan, kan ik ook. Alleen tien keer beter.’ En nogmaals haalde ze neer met haar voorpoot, recht op de kop van de poes af.

Tag: Cheriey}

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Squirrelnose vervloekte haar kleine lichaam. Schold alle katten in starclan en hun stomme koppen uit. Zwoor alle bloodclanners aan flarden te scheuren terwijl ze probeerde haarzelf uit het gat te heisen. Het gat dat die lafbekken gegraven hadden als een zielige poging tot verdedeging. Het was gewoon een spel van watjes, katten zonder ruggengraat. Ratten die hun van hard nodig gebied beroofde, kittens ontvoerde en pijn deden. Squirrelnose zwoor het kraken van Bearkit's kaakje nog altijd te horen. Laffaards.

Flintspark had haar eruit willen tillen maar het bleek niet te lukken, ze twijfelde niet aan de redenering. Wist dat hij vast belaagd werd door de vijand. Ze moest haar eigen goede stel hersenen gebruiken om hier uit te komen, haar eigen lenigheid. Ze zette haar nagels in de aarde. Deze kuil was dicht bij een boom gegraven. Ze zette zichzelf af en na heel wat ongelukkige pogingen wist ze zichzelf uiteindelijk boven de grond te brengen met dank aan een uitstekende wortel dat na alle pogingen tot ontsnapping los was geschoten uit de aarde die met iedere poging wat afbrokkelde.

En eenmaal boven zag ze het pas goed. Zag hoe het strijd veld verandert was. Ze zag Flintspark vechten. Er was geen teken van haar zus te zien en zorgen grepen rond haar hart. Lag ze ergens dood te bloeden? Was ze noodgedwongen gevlucht? Ze slikte en haar ogen werden nog groter toen ze oog legde op een bloedbad. De realisatie dat het niet Spottedrain was kalmeerde haar niet. Nee, haar ogen waterde kort toen ze Frayfield herkende. Ze vernauwde haar blik. Ook al hadden ze nooit echt gesproken, de twee hadden wel samen getrained. Een woedende grom ontsnapte haar keel voor ze naar voren speurde. Zich tegen de bosgrond afzette en met een sprong haar klauwen in de moordenaar haar huid te zette.

Tag: @Peril

xoxo

_{Ze wilde niet sterven voor Bloodclan. Dat verdiende haar clan niet. Ze was opgelucht toen een laatste schop genoeg was, de tanden rond haar nek verdwenen en het weiland voor haar vervaagde. Plaats maakte voor het strijdgeweld om haar heen. In de korte tijd die ze had kon ze niets doen behalve ademen nog voor ze volledig terug was had de thunderclanner haar klauwen al in haar schouders geboord. Ze schreeuwde niet, maakte de pijn die door haar heen schoot eigen. Gromde enkel woest. 'niemand maakt jou, dat doe je alleen zelf, lieverd. Dat is het mooie, jij bent de enige die beslist wat je wel of niet bent. En als je jezelf zwak vindt, wel'

En zij besliste dat ze sterk was vandaag. Ze was nooit echt een vechter geweest maar ze zou haar best doen, alles om niet te sterven vandaag. Cheriey haalde uit maar haar achterpoten naar die van de vijandige kat, de bloodclanner's voorpoten tijdelijk onbruikbaar door de grip die de kattin boven haar erop had. Ze haalde uit naar haar achterpoten, probeerde haar evenwicht te verstoren. Ter vergeefs, niet op tijd. Ze liet haar blik op de aankomende klauwen van de rossige kattin rustte. Haar ogen net op tijd sluitend terwijl ze een diepe kras over haar kop heen tekende. Haar gezicht vertrok terwijl een hevige pijn door haar heen trok, bloed haar kop kleurde. Haar gepijnigde blik keek op naar de vijandige poes, ze kon van geluk spreken dat haar oog er niet uit lag nu. Met pijn en al sprong ze al snel terug op haar eerder bedachte techniek, schopte hard uit naar de vreemdeling haar achterpoten. Hoopte haar uit balans te halen, adrenaline gierde door haar aderen.

Tag: @Sunpaw}

Skadi had meer ervaring en ze was waarschijnlijk ook een stuk fanatieker dan de ander, uit voor bloed en al dat. De tallpines zouden van de Elite blijven en die stomme boskatten konden oprotten of dood. Het mocht misschien niet haar favoriete plek zijn om haar tijd door te brengen, met al dat zand en dergelijke, maar de verse prooi was toch wel heerlijk. Daarnaast zou het ook niet goed zijn voor hun gloednieuwe reputatie als ze het territorium nou zouden verliezen. Dus dat was geen optie.

Daarom gooide ze zich ook gauw bovenop het strontjong voor haar neus, een snelle beweging, maar niet onvoorspelbaar. Het boskatje rolde met het impact mee naar de grond terwijl ze tegelijkertijd uithaalde met haar klauwen. Het waren geen preciese klappen, maar hier en daar waren ze wel raak. Klauwen raakten over haar rechteroor heen en woede stroomde door Skadi heen. De calico kende pijn, was er zeker geen vreemdeling van, maar dit was vernederend. Dit wijf voor haar neus was minder als haar en het zou haar bezuren dat haar klauwen ooit hun doel hadden gevonden. Met een woedende brul stortte Skadi zich bovenop de ander, krachtige uithalen naar alles wat open en bloot lag toe. Eens kijken hoe het meisje daar tegen opgewassen was.

tag:juniperpaw~~(nownose)~~

Onderwerp: Re: [TC x BC] Would You Be So Kind?