[TC x BC] Would You Be So Kind?

Hij spande zijn spieren aan, hopende een poging te doen eruit te springen, maar op dat moment zag hij een bekende kat bij het gat. Hoewel de kater de geur van Thunderclan had, stelde het hem niet helemaal gerust. Zou Stagtine de kans gebruiken nu hij hem had? Hij zou in ieder geval niet neergaan zonder terug te vechten als dat moest. Hij verstijfde dan ook volledig toen zijn broer naar beneden boog en hem vastpakte. Voor een moment moest hij bepalen of vechten nodig was of dat hij moest klimmen, maar voor nu leek het laatste het geval te zijn. Hij zette zich dan ook sterk af met zijn achterpoten en binnen de kortste keren stond hij weer naast de kuil. Hij zette zijn voorpoot voorzichtig neer en klemde zijn kaken kort op elkaar bij de steek die er doorheen ging. Gelukkig leek het erop dat het voor nu zijn gewicht zou dragen. "Dankje," Sprak hij en liet zijn blik kort over Stagtine gaan. Waarom had zijn broer de kans niet gegrepen toen hij deze had?

Tag: Stagtine

Aah, hij was wat nerveus. Dit was namelijk zijn eerste echte bodyguard duty ooit. Zijn rode ogen flitsten langs iedere Thunderclanner die aan kwam lopen, terwijl hij beschermend tegenover zijn best bro stond. De laatste tijd was hun relatie weer wat aangewakkerd, super top, want Pyre had de vriendschap van Orchis gemist. Nu was hij de uitverkorene om de General te mogen beschermen, en hij nam die taak natuurlijk uiterst serieus. Iedereen die bij Orchis wilde komen, moest eerst door zijn big buff lichaam heen. Hij keek kort achterover naar zijn bro met een grijns. "Wie van de Thunderclanners zou jij doen," vroeg hij toen met wiebelende wenkbrauwen, vooral om zijn eigen spanning wat te verminderen.

Het was iets waar ze al een tijdje klaar voor hadden gestaan. De afgelopen dagen waren ze volop in de weer geweest om alles klaar te krijgen en ook Nyra had een pootje toegestoken. Het waren uitputtende dagen geweest en het intensieve werk had wel een impact op haar gehad. Ze was wat sneller uitgeput, al stak de poes het op het warme weer van de laatste dagen. Vandaag had ze gelukkig goed geslapen en was ze op een aangename manier wakker geworden. Deze goede nacht was een goede start geweest van de dag, want niet veel later kwam het nieuws van Thunderclan. De poes greens bij het horen van het nieuws. Hun werk was niet voor niets geweest, wat toch een hele opluchting was. Nu hopen dat het zou werken. Ze zette haar poten in beweging en sloot zich aan bij de frontlinie. Ze was naast Orchis gaan staan, net als Pyre. Haar broer had de taak om Orchis te beschermen, een taak die hij heel serieus nam. Nyra zou zich vooral in de strijd gooien, wetende dat Pyre zijn mannetje wel kon staan. Hij was dan ook niets groter en breder terwijl zij de snelheid had om zich in het strijdgewoel te mengen. De strijdkreet van Thunderclan was te horen en niet veel later zag de poes enkele katten in de val lopen, zoals ze gepland hadden. Ze bleef nog even gespannen staan waar ze stond, wachtend op het moment dat ze naar voren kon schieten.

Tag: Indirect Orchis, Pyre en open voor andere

Hij vormde, uitzonderlijk mee de achterhoede van de patrouille. Normaal zou hij vooraan hebben gestaan, maar deze keer had hij een tweede doel in de strijd. Zijn apprentice, Sunpaw, nam deel aan het gevecht. Hij had haar de laatste tijd een paar extra trainingen gegeven, trainingen die niet bedoeld waren voor Thunderclan apprentices. Ze zou zich vandaag kunnen bewijzen in het gevecht en dat gevecht zou niet lang duren. De strijdkreet van Spottedrain klonk en daarmee was het start signaal gegeven. Tallfright wachtte even zodat hij zeker in de achterhoede kon blijven en de katten voor zich in de gaten kon houden. Het was onbewust een goede zet geweest want voor zijn ogen zag hij verschillende katten door de grond zakken. Ook Sunpaw zag hij verdwijnen in de grond en meteen zag hij een Bloodclanner op haar af springen op haar in de put te houden. Hij zwiepte met zijn staart bij wat hij zag en sprong met een enkele sprong over de put heen, die nu zichtbaar was, om vervolgens de jonge kat opzij te duwen met zijn schouder. Hij ging niet toezien hoe zijn apprentice door zo'n laffe streek in de grond geduwd werd, letterlijk. Hij verspilde geen tijd en trok haar, aan haar nekvel, de put uit. Met een kort knikje liet hij haar vervolgens achter, zodat ze kon afmaken waar ze aan begonnen was. Hij richtte zich op een oudere Bloodclanner. In de actie die hij net gedaan had, had hij één van zijn achterste poten omgeslagen. Momenteel had hij er geen last van, de adrenaline had een verdovend effect.

Tag: Sunpaw en Cheriey (kort) daarna open voor een oudere Elite-kat!

Een luide grauw steeg op uit haar keel toen ze zag dat een BloodClanner haar kant op kwam. Hulpeloos als ze stond kon ze de ander niet ontwijken en kwam die bovenop haar terecht. Bij het voelen van scherpe tanden in haar rechteroor krijste ze. Na snel nadenkwerk besloot ze zich opzij te laten vallen. Door het gewicht van de ander kwamen haar voorpoten los. Door de plotselinge beweging scheurde echter wel een stuk van haar oor af. Klein, maar toch verdomme een stuk van haar oor. De smerige heiden had haar prachtige uiterlijk verpest. Nog woedender dan voorheen maaide ze met haar klauwen naar de ander. Ze lag nog steeds op de grond. De aanvallen waren niks dan pure furie en zouden waarschijnlijk niet landen. Maar oh, als ze weer op haar poten kwam, dan zou ze de straatkat laten voelen voor wat ze had gedaan.

Tag: Peril

Zijn reis naar de bergen en terug had zijn conditie en spiermasse een flinke upgrade gegeven. Het kwam ook maar goed uit, want na zijn terugkeer was hij al snel ingelicht over de nieuwe feitjes. Meg en de rest van de patrouille waren op een goeie timing terug gekomen. Nu konden ze mee vechten tegen Thunderclan die het gebied weer wouden terughalen nadat Orchis deze van hen gestolen had. Meg stond al enkele dagen klaar voor het gevecht, dat deze pas vandaag begon was een latertje van Thunderclan. Hadden ze toch misschien twijfels gehad om hun aan te vallen? Het zou hem niks verbazen. Ze waren niks voor niks Bloodclan en na de waarschuwing die Orchis hun kant opgestuurd had zouden ze dom geweest zijn om niet drie keer na te denken. Helaas, helaas ze bewezen zich dat ze nog altijd oliedom waren. Die boskatjes waren namelijk in aantocht voor een gevecht. Meg kwam overeind en volgde met een goeie lading adrenaline het leger die Orchis klaargestoomd had. Ze werden op een nette lijn gezet en moesten daar blijven tot de eerste Thunderclanners door hun valstrikken waren gelopen. Toen het gejoel van de patrol leader klonk volgde al snel het geschreeuw van katten die op hun muil vielen. Meg stond stil en keek toe, al kon hij het niet laten om te grijzen. Ondertussen liet hij zijn blik over de tegenstanders glijden waarna hij eentje gespot had om aan te vallen. Hij zag een clangenoot in een val zakken en stond daardoor snel zelf stil om haar te helpen. Agh gossie. Was zijn moppie erin gevallen? Meg sprong erop af zodat hij geen kans had om zijn lief te redden. Met zijn kop omlaag rende hij naar hem toe en probeerde de Thunderclan jonkie omver te beuken door zijn kop onder zijn oksel te rammen en daarna omhoog te springen.

TAG: @Flintspark

Ondanks dat Silverwish enorm gemotiveerd was voor dit gevecht, had ze zich een beetje op de achtergrond gehouden toen ze naar Tallpines vertrokken. Silverwish wilde eerst even aankijken. Was hij er al? Omdat ze druk bezig was met rondkijken was ze niet als eerste op de rij BloodClanners af gerend, wat er mogelijk voor zorgde dat ze niet haar ondergang had vandaag. Geschrokken moest ze toekijken hoe haar Clangenoten in gaten verdwenen, één voor één. Die vieze, vuile BloodClanners hadden heel de grond verpest. Ze speelden vals. Silverwish schudde de kater uit haar kop en stoof naar voren. Ervoor zorgend dat ze niet ook in één van de gaten liep natuurlijk. Een witte poes kwam in haar vizier, waar ze dan ook haar ogen vastberaden op had gepind. Snel en behendig sprong ze met uitgeklapte nagels op de BloodClanner af, haar proberend tegen de grond te pinnen.

Tag: Nyra

Het plan was gereed en de Elite stond klaar, hun training opgeschoond. Blijkbaar had Orchis zijn ex-windclanners nodig gehad voor een val voor de boskatjes. Valkuilen lagen voor de frontlinie verspreid, verborgen   onder takken en bladeren die normaal ook op de zachte bosgrond lagen. Ze had zo het idee dat er veel hun poten zouden breken, want Thunderclan was niet erg snugger. Een goed plan, al was ze daar niet meer zo verbaasd over als eerst. Ja, Orchis was niet helemaal honderd in zijn kop, maar hij was ook geen idioot, hij wist wat hij deed. Daar was dit plan ook bewijs van.

Geduldig, of wel, eerder ongeduldig in haar geval, hadden ze gewacht op enig teken van die stinkende boskatten. Met nieuwe hoop zouden ze zo komen en Skadi stond te springen voor een gevecht. Sinds haar aanwijzing als Captain was het tamelijk rustig geweest, zelfs met de overname van Tallpines, de grond die ze nu moesten behouden, en haar poten jeukten voor wat actie.

Een lijn van members sierde het stuk territorium net achter het gegraven mijnveld, klaar om de tot prooi gevallen Thunderclanners tot stukken te scheuren. En, na een speech die motivatie zou moeten inbrengen, mochten ze eindelijk aanvallen. Het duurde niet lang voor de boskatjes zich durfden te vertonen, en al helemaal niet lang voor ze om in de val te trappen. Hier en daar gingen katten neer, verschillend aan hoe groot het gat was waar ze in gestruikeld waren. Dat was dan ook het moment waarop de Elite naar voren schoot. Een, albeit ietwat gestoorde, lach ontsnapte haar voordat zijzelf ook in actie sprong. “Let the fun begin,” greens ze sadistisch. Haar blauwgroene ogen wierpen een snelle blik over het slachtveld en vielen op een apprentice, een paar moons jonger als haar, die nerveus haar kijkers op de grond gericht hield. Ah, eentje die dacht aan de gaten te kunnen ontsnappen. Haar fout. De calico weefde zich door de chaos heen, katten in gevecht ontwijkende, en begaf zich op het kind. “Wel je aandacht bij de les houden,” greens Skadi vrolijk naar haar toe. Een van de weinige momenten dat ze vrolijk was; in een bloedbad. Tja, een meid moest haar lol hebben toch? Misschien was het een beetje laag, want ze schatte zichzelf minstens tien maal beter in als de meid voor haar neus, maar eerste de makkelijke prooi maar uit de weg ruimen en dan de rest. De captain klapte haar nagels uit en haalde razendsnel uit naar de kop van de ander. Als ze die kon raken en het zou gaan bloeden, dan zou het gebrek aan zicht van haar vijand haar zeker helpen er een snelle zaak van te maken.


tag: Juniperpaw

well behaved women
seldom make history

<sub>Sunpaw vloekte luid, de slechtste woorden die ze ooit had geleerd. Al dat galgengebroed. Wat een lafaards. En de poes waar ze het op had gemikt, kwam ook nog eens doodleuk haar kant op. Ze ontblootte haar tanden fel, maar ze moest eerst uit dit gat weten te komen, maar haar uitweg was geblokkeerd. Dan maar naar achteren.. Maar voor ze het wist kreeg ze een mep tegen haar kop aan. Nog een grom kwam uit haar bek. Auw. Ze haalde haar voorpoten uit hat gat, maaiend naar de poten van de poes. Maar opeens werd ze bij haar nekvel gegrepen en vierde ze uit het gat, haar poten verlieten even de grond en ze werd praktisch naar haar tegenstander geworden. Het was Tallfright! Haar mentor. Ze wierp een blik wat een soort van dankbaar was naar de kater, maar veel tijd om na te denken hadden ze niet, want een andere kat kwam er al aanstormen. Sunpaw siste, en wendde zich naar de jongere variant. Ze waren in hun gebied, zíj zouden winnen. Sunpaw had al bloed rond haar lippen van toen ze op haar tong had gebeten in haar val, maar het maakte haar hongerig. Sunpaw wist hoe ze moest vechten. Ze had het van Tallfright geleerd, die haar ook hun gore trucjes had laten zien. Oke meissie, laten we dansen. Sunpaw stond nog vlakbij de poes en viel haar eerst frontaal aan, sloeg haar klauwen snel uit naar haar oren en ogen, hopende wat flinke bloedende wonden te creëren die haar zicht zouden beperken.

Tag: Cheriey</sub>

<sub>Ze had de kattin totaal overrompeld, de luide grauw klonk als een oorlogsverklaring en dat was het ook. Peril spiegelde de grauw terwijl ze op de gevloerde kattin dook, haar tanden diep in het oor zettende en haar kaken op elkaar klappend. Peril zou vanavond veilig zijn, want Peril had goed gedaan. Peril had deze kattin beschadigd.

Maar lang hield ze niet vast, aangezien de kattin wegdook en haar oor liever scheurde dan in haar greep bleef. Dit leek een zekere woede in de gevlekte poes aangewakkerd te hebben, aangezien deze woest heen en weer begon te maaien met haar poten. Ondanks dat het niet raakte, kon Peril niet tussen de maaiende klauwen doorkomen en was geforceerd om naar achteren te springen, luid en woest sissend. Toch leek Peril een besluit te nemen na dit korte moment. Maaiende klauwen of niet, ze ging ervoor. Met een luide grom stortte ze zich naar voren, hoog springend om bovenop Spottedrain te komen, klauwen gestrekt en tanden ontbloot om te scheuren waar ze maar kon scheuren.</sub>

TAG: Spottedrain

Hij wierp nog een laatste blik op zijn broer, maar wist dat het nu geen tijd was om vragen te stellen. Hij draaide zich dan ook om en begon zich weg van de vechtende katten te begeven. Hij had wat anders dat hij moest doen, iets dat niet iedereen van wist, maar het betekende wel dat het tijd was om hier weg te komen. Hoe graag hij ook even de kans had willen hebben om iemand aan te vallen, in plaats daarvan had hij een poot die pijn deed, waardoor hij daar nu doorheen moest bijten.

[Dustspirit is topic uit]

Bloed gonsde uit de V die de smerige BloodClanner in haar oor had gemaakt. De geur ervan maakte haar nog bozer. Niet alleen had ze de patrol een val in geleid. Ze zou er voor altijd aan herinnerd worden. Spottedrain, idioot die niet had kunnen voorzien dat de vijand wat gaten kon graven. Zo zou ze voor altijd bekend staan. Het enige wat de schaamte wat verzachtte, was dat haar aanvaller achteruit sprong. Hierdoor kreeg ze net genoeg tijd om overeind te krabbelen voor ze alweer werd besprongen. Deze keer kon ze haar poten vrij bewegen, dus slaagde ze erin opzij te stappen, genoeg om de ander niet volledig op haar neer te laten komen. Ze voelde echter wel scherpe klauwen - of tanden - in haar schouder terecht komen. Gecoördineerder dan voorheen, maar nog steeds gedreven door woede mepte ze met uitgestoken klauwen richting de ander haar kop, hopend op dat ze zou loslaten.

Tag: Peril

Raak, Cherieys mondhoeken sprongen omhoog maar haar ego bleef veilig laag. Haar blik vast geplakt op de rossige kattin haar bewegingen. Ze haalde uit naar haar poten, maar voor ze kon raken werden de haren van de grond afgetrokken. Cheriey deinsde vluchtig naar achter toen een grote schaduw over hen heen viel. Toen een grote verschijning de apprentice uit haar val tilde en deze snel terug op de grond zette. Cheriey vernauwde haar oogjes, voelde dat Aegir dichtbij was en haalde hier zelf vertrouwen vandaan. Dit was oorlog, bloed vergiet, geen tijd om na te denken of je zorgen te maken. Het was haar leven of de hare. Met snelle passen stapte ze naar voren, maar kreeg een klap in het gezicht voor ze naar de thunderclanner kon uithalen. Een streep van bloed werd over haar gezicht getrokken en Cheriey zette haar tanden strak op elkaar, adrenaline onderdrukte de pijn, gaf haar kracht. Ze boog instinctief snel terug naar haar vijand en haalde uit naar wat het haar klauwen raken konden.

Tag: @Sunpaw