[TC x BC] Would You Be So Kind?

Vervolg op dit topic

De zon begon langzaam aan haar tocht naar de horizon. Waar ze ooit nog zo zwak scheen, wist ze nu weer warmte te brengen. De gevlekte poes leidde al dravend de groep katten naar de plek die snel weer van hen zou zijn, al was dat slechts iets wat ze zichzelf vertelde. Spottedrain wist dat dit ondanks het perfecte weer een zwaar gevecht ging worden. BloodClan mocht dan minder georganiseerd trainen dan de clans, maar deze katten waren gestoord. Van kitten af aan werden ze gehersenspoeld in dat kracht boven alles stond en dat moorden goed was. Deze eerloze katten zouden geen moment stilstaan bij het eindigen van een leven, anders dan clanners die wisten wanneer ze gewonnen hadden. Het was doodeng. Ze kon daarom ook niet helpen dat ze haar spanning lichtjes liet doorschijnen, hoe hard ze ook probeerde een goede leider te zijn. Ze moest zichzelf kosten wat kost bewijzen, aangezien dit misschien wel haar enige kans kon zijn. En nog veel belangrijker: ze moest helder blijven en kalmte uitstralen. Beiden bleken in dit soort situaties lastiger te zijn dan verwacht. Ze waren er namelijk bijna. Een slim uitgedacht plan had ze niet. De indringers kenden dit gebied inmiddels vast net zo goed als ThunderClan zelf en er was geen stukje beschutting te vinden. Hun enige voordeel zou het verrassingseffect zijn.

De knoop in haar maag werd groter en groter bij elke keer dat ze zichzelf vertelde dat het wel goed zou komen. Haar adem stokte. Ze waren er. Met een staartbeweging riep ze tot halt. Vanuit de bosrand keek ze Tallpines in en tot haar verbazing zag ze een stel BloodClanners.. op een lijn? Ze en wierp nog een laatste blik achterom. De kans bestond dat niet iedereen die ze zag zou terugkeren. Een vreselijke gedachte, één die ze snel van zich afschudde. Vervolgens keek ze weer naar voren en nam ze een diepe ademteug. Niemand had hen nog door. Ze deed het afgesproken staartgebaar, sprong naar voren en liet een joelende oorlogskreet. Voor het eerst sinds Thornstar haar de leiding had gegeven voelde ze zich weer machtig. Ze zou ze allemaal kapot maken.

Orchis eerst, dan open voor ThunderClan en BloodClan

Belangrijk! Hier is een google docs waarin alles puntsgewijs wordt bijgehouden om overzicht te bewaren in de chaos! Voel je vrij alle updates aan te passen als je iemand aanvalt! <3

wretched gods and divine fools

The Elite vs Thunderclan

Vanaf de dag dat Orchis afwist van Thornstar's terugkeer had hij alles gepland. Elke dag op ieder uur was er een uitkijker bij de grenzen om te zien of de Thunderclanners al hun hoop hadden terug gekregen. Op de grenzen en enkele plekken er nog vandaan waren maatregelen genomen om de eerste frontlinie van het eventuele leger van Thunderclan te verzwakken. Zelfs de bewakers waren teruggehaald om mee te vechten voor extra kracht. De gijzelaars die hij had, hadden voor hem geen nut meer. Hij hoopte zelfs dat de deputy zou uitbreken, dan kon Stagtine meteen zijn eigen graf graven. Hoe eerder die bengaal niet meer onder de bescherming stond van Thunderclan hoe gemakkelijker en sneller hij hem bij zijn strot kon pakken. Hij was namelijk nog wel slim genoeg om zijn lelijke gevlekte kop niet meer in de buurt te laten zien. Voor nu echter was zijn enige doel om Thunderclan drie keer zo hard te slaan dan ze zouden verwachten. Hij zou dit land pas verlaten wanneer hij dat besloot. Het was geen gebied dat hij jarenlang wou vasthouden, maar het was een gebied dat zijn clan in deze moeilijke periode had gevoed. Ze waren met de grond gelijk gemaakt door Shadowclan, hun kamp was overgenomen door de mens en de winter was strenger dan normaal geweest. Brat was hem toen gepeerd, had hem een clan achtergelaten die verspreid over het land was en verhongerd door het te kort aan prooien van de ontelbare lange winterdagen. Voor wekenlang had hij enkel wit gezien en nu kon hij al enkele dagen rusten in de warme zon. De lente was laat aangekomen dit jaar maar warmer dan normaal. Water stond overal, behalve bij hen. Dit land was het waard om voor te vechten. Dit land was waar prooi nog liep en niet verjaagd was door de overstromingen. Dit land zou hij behouden tot de Elite er alles van op hadden gemaakt. Als Thunderclan het ooit terug zou krijgen, dan alleen wanneer het geheel op was. Leeg. Niks meer dan dood en verderf.. Het gene wat Orchis altijd achterliet waar hij ook maar geweest was. De aanval waar hij zichzelf zo op had voorbereid kwam later dan hij eigenlijk verwacht had. Niet dat dat erg was, nee zelfs gunstig. Het gaf hem enkel nog meer tijd om zijn leger te versterken. Zo had hij enkele ex-Windclanners gaten laten graven op de grens toen de sneeuw gesmolten was: Valkuilen voor de katten die als eerste op zijn gebied durfde te komen. Hij had een weddenschap met zijn Captain gemaakt hoeveel Thunderclanners die dag naar huis zouden keren met gebroken enkels. Zijn lippen stonden ook grijzend toen hij terugkeerde van de checkup. Alles was klaar voor het gevecht. Alles was tot de nipjes uit gepland. Orchis speelde zijn oorlogjes graag met tactiek. Het was voor hem eerder een spel, een beetje zoals het bordspel Risk. Hij had een map, hij had pionnetjes en hij gebruikte zijn verstand en omgeving om de veldslagen te winnen. Veel Leaders voor hem hadden hun oorlogjes gespeeld op enkel kracht maar Orchis was dan ook geen alledaagse Leader. Hij was een General. Néé- hij was dé General. Of hoe zijn titel geheel luidde: General Of The Army. De Elite zou nu heel anders worden onder zijn leiding. Hij zou een echt leger maken en laten zien wat er gebeurde als je dacht hun aan te vallen.

Zijn kop schoot opzij toen hij een snelle beweging door de lange boomstammen heen zag. Één van zijn members kwam gehaast hun kant op. Orchis had buiten in de zon gelegen en merkte al direct aan de houding van de ander wat er speelde. Een grimas tekende zijn lippen en kleine pretlichtjes sprongen in zijn ogen. Het was tijd. Eindelijk. Hij had er echt op moeten wachten zeg. Had Thunderclan soms toch nog wat bedenktijd gehad na zijn welkom terug cadeautje voor Thornstar? Hij giste van wel. Orchis kwam overeind. Zijn miezerige lichaam was niks vergeleken met de katten die rond hem stonden en toch was hij hier de baas. En hij zou vandaag de oorlog leiden. Zijn lichaam kwam in beweging nadat hij de berichtgever had opgedragen zijn Captain te halen. Terwijl hij afwachtte riep hij zijn clan bijeen.

‘’Katten van de Elite!’’

Riep hij luid genoeg door de lucht heen. Zijn stem klonk echter plezierig in plaats van ernstig zoals je eerder zou denken als er een leger op je grens stond. Oh hij had er zin in! Dit keer zouden ze écht gaan vechten in plaats van een enkel patrol. Het was wel een lachertje geweest en het zou in de geschiedenisboeken komen te staan hoe simpel Orchis geheel Thunderclan in de zeik had genomen door maar met vijf katten een stuk land over te nemen. ‘’Thunderclan komt eraan, ze hebben zoals naar verwachting weer moed in hun schoenen gekregen door de terugkeer van hun Leader.’’ Sprak hij. ‘’Jullie weten wat te doen. Het plan staat al dagen klaar. Doe wat ik jullie verteld heb en we zullen deze boskatjes net zo hard weer terugschoppen zoals ze nu aangestormd komen!’’ Hij sprong van de boomstam af waar hij snel opgestaan was. ‘’Ik wil een bloedbad!! Ik wil jankende kinderen zien en bloedplassen op de grond!’’ Schreeuwde hij waarna hij richting de grens rende met bijna heel de Elite achter hem aan. Onderweg splitste een deel weg en een deel stond vooraan in een nette rechte lijn. Zijn grimas was nog groter geworden toen hij tot stilstand kwam en toekeek hoe Thunderclan al bijna bij hen was. ‘’Houd jullie stand!’’ Zei hij nog tegen zijn Members. Thunderclan kwam, Thunderclan begon te rennen en Thunderclan liet zien dat ze geen rekening hadden gehouden met de valkuilen die voor hen lagen. Als ze bij hen wouden komen, moesten ze eerst maar eens over deze mijngrond zien te komen. Zijn lach borrelde dan ook op bij de strijdkreet die joelde van de Thunderclan patrol Leader en zijn gelach zou straks door het hele bos doorklinken wanneer de eerste Thunderclanners hun poten zouden breken.

yorozuya

!! Read before post !!:

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Het was een kwestie van tijd geweest. ThunderClan zou hun niet voor eeuwig op hun territorium laten rondlopen. Het was dat hun clan zo'n chaos was, anders waren ze al lang weer aangevallen. De clans waren trots. En hij voelde zich vanbinnen wat misselijk toen hij tegen ze moest vechten. Maar daar waren ze voor opgeleid. Zij hadden dit gebied nu harder nodig. Het was van hen nu. En het beviel hem wel, de naalden boven zijn kop en zachte grond onder zijn poten. Maar oorlog was oorlog, en al snel genoeg kwam het waarschuwingssignaal dat de Thunderclanners in aantoch waren. Een erg beeldige speech van Orchis volgde, met de eis naar bloed en verderf. Aegir volgde de patrouille met de rest, en zocht snel de vacht op van Cheriey. Ze renden naast elkaar, een woordeloze connectie tussen hem. Hij hoefde haar maar aan te kijken, en ze wist wat hij bedoelde. Het kwam goed. Ze zouden stand houden. Hij zou haar helpen als het moest.
Slippend door natte aarde kwam de zwarte kater tot stilstand. Hij flexte zijn klauwen, en knakte zijn nek toen hij zijn kop van links naar rechts draaide. Thunderclan was in aantocht, en Aegir zette zich schrap. Het beval was duidelijk: houd stand. Hij snoof een keer hard uit door zijn neus. Hij kon dit. Hij had eerder bloed geproefd, leven onder zijn ogen weg zien vliegen. Het was angstaanjagend, verschrikkelijk, oneerlijk. Maar nodig. Ja, het was nodig. Deze katten hier zouden hun huis afpakken, hun vermoorden als ze de kans kregen. Dus zij moesten eerder dood, voordat zij hun dood zouden maken. Hou stand. Hij klemde zijn kaken hard op elkaar en verlaagde zijn kop iets, zijn ijsblauwe ogen strak voor zich uit. Nog één blik wierp hij opzij, naar Cheriey. Hij vormde nog geruisloos met zijn lippen het woord "samen" naar haar.

Tag: open

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

[TC x BC] Would You Be So Kind? Dche0lw-7be5e38e-4af5-4fd6-b822-fa53da3e2f13.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzU0MzA4ZjI3LTYyYWQtNGY2YS1hZDE4LWU4ZDk0NzFlMGEzZlwvZGNoZTBsdy03YmU1ZTM4ZS00YWY1LTRmZDYtYjgyMi1mYTUzZGEzZTJmMTMuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw had opgekeken naar deze dag. Dat ze eindelijk haar klauwen in een echt, levend, voorbeeld zou kunnen zetten. Hier had ze voor getraind, iedere dag, totdat ze erbij neerviel. Hierom had ze Tallfright gevraagd om haar technieken te leren die verder gingen dan wat ze in de clans leerden. Hij had haar geleerd hoe ze fatale slagen kon maken. Hongerig naar overwinning, naar glorie, liep ze dus ook mee met de rest. Ze was niet kleiner of zwakker dan haar clangenoten. Ze was klaar om een warrior te worden. Dit zou haar gevecht zijn. Haar blauwe ogen stonden recht op haar doel: de ratten. Ze waren niets meer of minder. Stinkende, krioelend ongedierte dat als je niet goed oplette je een gemene beet kon geven. Maar het was ongedierte, en het zou verdelgd moeten worden. Sunpaw zette haar vacht omhoog toen ze hun schimmen tussen de bomen zag staan. En toen ze het teken zag om aan te vallen, kropen haar mondhoeken lichtjes omhoog en gromde ze luid. Eindelijk. Eindelijk.

En toen ze naar voren sprong, op de eerste de beste Bloodclanner die ze zag, zakten haar twee voorpoten opeens door de grond. Door haar meegenomen snelheid, klapte ze met haar borst tegen de wand van het gat waar ze in was komen te staan, en haar kin op de grond erachter die opeens op borsthoogte was. Sunpaw vloekte hardop, terwijl de grond nog verder onder haar begon te verdwijnen. Maar toen ze haar poten bewoog om eruit proberen te krabbelen, wist ze dat nog intact was. Sunpaw spuwde bloed uit haar bek. In de val had ze vast op haar tong gebeten. Godsamme. Haar blauwe ogen keken naar de Bloodclanner waar ze het op had gemumd, en opeens had ze de lagere grond. Sunpaw kwam op haar achterpoten overeind, hopend dat ze zo uit het gat kon springen, of een aanval te onderscheppen.

Tag: Gereserveerd}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had een bundel met planten en spinrag bij zich, hopende dat het voldoende was om haar Clangenoten te helpen wanneer deze gewond raakten in het gevecht tegen Bloodclan. Ze wist niet hoe een oorlog, een gevecht er normaal gesproken aan toe ging, wachtten katten elkaar op of vlogen ze elkaar vanuit alle windrichtingen aan? Ze wist het niet, wat ze wel wist was dat ze sterk en dapper moest zijn. Ze kon niet laten zien hoe angstig ze was, hoe spannend dit voor haar was. Hoeveel dagen geleden was ze benoemd? Een stuk of vijf? Niet lang genoeg om als normale Apprentice mee te mogen naar dit strijdgewoel. Het zou een strijdveld worden die ze niet snel zou vergeten. In verhalen klonk het wellicht allemaal mooi, eerlijk en sterk, maar de realiteit. De realiteit was wellicht wel anders.

Remnantpaw nam plaats en begon haar planten te ordenen voordat ze haar blik op Maskheart wierp, hem had ze gevraagd om in zijn pakket met bladeren een takje doodsbessen mee te nemen. Dit zou ze enkel in het uiterste geval geven, om een kat uit diens lijden te verlossen. Het klonk zuur toen ze het uit sprak maar ze wist ook dat ze niet een lange dood aan zou kunnen zien als een bed de dood plots en snel zou maken. Het was beter om niet te lijden, ze hoopte het niet nodig te hebben maar met Bloodclan wist ze het nooit zeker. Maskheart wist als Medicine Cat dat die bessen apart gehouden moesten worden en niet direct aangeraakt met poten en tanden, en al helemaal niet gemixt met de andere planten. Het was daarom ook dat ze hem met dat takje had vertrouwd. Leafface had ze met wat nat mos mee laten komen, op die manier kon ze de grotere wonden wat sneller schoon maken. Ze was voorbereid, tenminste dat dacht ze. Dat hoopte ze.

Aan de andere kant ook Newtspark was met hen mee gegaan. De Shadowclan Medicine Cat wist vast en zeker wel wat ze met een slagveld als deze aan moest. Immers was ze al een stukje ouder dan Remnantpaw en had ze misschien al wel eerder een gevecht van deze omvang mee gekregen. Ze wist niet welke planten de ander had gepakt, wellicht ook omdat ze nog op moest warmen naar de ander toe. Langzaam en met wellicht een beetje tegenzin besloot ze uiteindelijk toch naast Newtspark te gaan zitten. De planten lagen voor haar geordend en ze wierp haar amberkleurige ogen op de flamepoint. 'Zijn er nog dingen die we nodig hebben?' Zakelijk, zonder gevoel. Al leek het voornamelijk omdat de jonge kattin zich een houding moest geven, ze maakte zich zorgen. Ze had er voor gekozen ze voorzichtig in groepjes neer te leggen, voornamelijk zodat ze meteen een plant konden pakken in plaats van te zoeken.

Tag: Maskheart, Leafface, Newtspark & Open

NOTE: Tag Remnantpaw even als deze nodig is voor je kat!

❅

[TC x BC] Would You Be So Kind? Dba4k6c-04b5455b-b005-4610-bf8a-ad03a864ee5d.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvNWZkMDQ1ZmYtNDIyNS00ZWYwLWEwYWMtYWZmM2VjZmM1MWQ3XC9kYmE0azZjLTA0YjU0NTViLWIwMDUtNDYxMC1iZjhhLWFkMDNhODY0ZWU1ZC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

_{Cheriey had in haar leven heel wat gevochten. In training, tegen haar moeder. Maar niks, niks had haar voorbereid op ware oorlog. Niks viel te vergelijken met de brute wereld van ware oorlog. De jonge kattin zocht kort haar adem toen het signaal klonk. Zocht de vacht van Aegir op tussen de massa's, hield haar flank naast de zijne. Ze waren een team dat blik noch woord nodig had om te weten waar de ander stapte. Om te weten wat de ander nodig had. En in zijn aanwezigheid vond ze een bepaalde rust, een bepaalde zekerheid. Ze deden dit samen, zouden elkaar veilig houden in het hoogte punt van de strijd.

Cheriey vroeg zich af of ze de grote kater zou zien. De naamloze spiermassa die antwoorden van haar gerkregen had. Wist waar de kittens ongeveer zaten. Ze had geluk gehad dat niemand er achter was gekomen, had zo veel geluk gehad dat ze nogmaals kon ademen, dat ze hier nog stond. En hoewel ze haar thuis verraadde had, voelde het ergens goed. Wist ze dat hoe zwart haar acties ook gemaakt waren. Deze moreel wit kleurde. Het waren nog maar kittens, onschuldige leventjes weg gehaald bij hun moeder. Het voelde dan ook ietwat vreemd om hier te staan, strijdend en meppend naar katten met goede reden. Maar goed, ze hadden geen keus. Bovendien zou ze er alles aan willen doen dat zij en Aegir elkaar konde treffen in de nasleep.

Abrupt kwamen hun snelle passen tot stilstand, modder aan haar pels maakte deze zwaarder. Haar blik vond wederom aegir, de kater opende zijn mond en er waren geen woorden nodig om te weten wat hij zei. Cheriey knikte, samen. Samen waren ze eenheid, een kracht waar rekening mee gehouden kon worden. Ze vroeg zich af of ze de kater kon vertellen wat ze gedaan had. Zou hij haar dan haten? Zwak vinden? Ze schudde de gedachtes van haar af, zo lang niemand het wist zat ze goed. Ze kon altijd alles nog op angst schuiven.

Toen Thunderclans oorlogskreet langs de bomen heen klonk, zette Cheriey zich schrap, begroef haar klauwen in de modder onder poten. Ze zou vechten, al was het maar voor Aegir, voor haarzelf en voor het bos dat zo veel beter was dan de gore straten. Sprong dan ook naarvoren toen ze een thunderclanner naar beneden zag vallen. Greep haar kans en haalde uit naar diens kop toen ze er bijna uitgeklommen was. Hoopte geen oog uit te krassen natuurlijk maar een klap op het voorhoofd zou welkom zijn.

Tag: @Sunpaw}

WORDS ARE LIVING THINGS.

Stag wist dat Orchis dit spelletje niet eerlijk ging spelen. Wist dat er gevaren op de loer lagen. Zijn 'vriend' was een monster daarin en hij had hem niet meer kunnen spreken, sterker nog. Wist zeker dat hem spreken zijn eigen eind zou betekenen.

Zijn amberen ogen schitterde over de linie van bloodclanners en hij snoof zacht, duwde zijn nagels de grond in en sloeg met zijn lange staart. Wachtend op het bloedbad dat zou komen. Hij zou zichzelf achter houden, zien wat voor vieze trucjes Orchis in petto had. Hoopte dat hij Evening zou gebruiken in een zet om de clankatten te onderdrukken. Of dat Coppertusk optijd zou zijn. Zijn laatste vraag aan zijn vriend..

-voor nu closed-

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

It's easy to smile when you have a squirrel's intellect.

Ze had eerder tegenover bloodclan gestaan. De wond die over haar schouder heen liep was nog maar net dicht. Destijds had ze zij aan zij met Flintsprak gevochten. En ook nu stond ze aan de kater zijn zijde. Het voelde vertrouwt, alsof ze de kater blind kon vertrouwen. Kort zocht ze zijn blik op, een zelf verzekerde glans over haar groene ogen. Vandaag zouden ze slagen waar ze eerder gefaald hadden. Zouden ze rechtzette wat krom was en het afval buiten zette. Haar blik rustte nu op Spottedrain, zij had de leiding en als haar kleine zusje kon ze niet trotser op haar zijn. Wist dat ze het ongetwijfeld geweldig ging doen. Wist dat ze de volledige steun van haar jongere zusje achter haar had. Met een vastbesloten blik op de frontlinie van de vijand gierde spanning door haar lichaam, ze wist dat er katten konde sterven vandaag. De angst andere te verliezen was reëel, ze zou een idioot zijn als ze dacht dat alles hondert procent goed zou komen. Maar ze wist ook dat ze elkaars bescherming hadden, dat ze alle even gemotiveerd waren.

Toen het sein door het woud weerklonk, speurde de kattin naarvoren. Hield haar flank naast Flintspark en vond kracht in zijn bijzijn. Het was haar vastberadenheid dat haar aandacht van de kuilen die onder de bladeren verstopt zaten afhield. Het was een dof geluid dat klonk toen haar voorpoten tussen bladen wegzakte, en met een klap bewoog haar gewicht naarvoren. Wat de- Ze knipperde verbaasd, en alles was in eens heel duidelijk. Zowel wat er gebeurde als bloodclans vreemde formatie.

Tag: Open!
Indirect Tag: @Flintspark

xoxo

Voor de tweede keer zouden ze de strijd aangaan deze tegen Starclan-loze clan. Nee, ze waren de naam clan niet eens waard, het waren een groep mislukkelingen. Hij had zich kwaad gemaakt erover, maar met Squirrelnose aan zijn zij ebde die woede lichtjes weg. Nog steeds was hij het niet eens met wat er gaande was tussen hen, maar hij moest zijn aandacht houden bij de zaken at hand. Zijn oortjes wiebelde nieuwsgierig heen en weer terwijl ze mars maakte richting de Tallpines, het gebied dat nu van Bloodclan was maar origineel bij Thunderclan hoorde. Hij snoof eventjes en legde zijn pluizige staart over de rug van de kattin naast hem neer. Hij was voor haar meegegaan, voor haar familie, hun clan en voor de hoop dat hij eindelijk die opgekropte woede kwijt kon raken. Al was dat laatste vooral een persoonlijk doel.
Bloodclan zat op een rijtje en het voelde allemaal te perfect aan om waar te zijn. Flintspark dook dan ook direct in elkaar toen Squirrelnose naast hem omlaag zakte en hij haalde uit om d'r nog te kunnen vangen, te vergeefs helaas. Hij gromde en zijn blik richtte zichtte zich op de eerste de beste Bloodclanner. "Lafaards!" riep hij naar de groep toe. Eens zien of hij er ééntje genoeg kon irriteren om hem te komen aanvallen.

[Tag: Open.
Indirect: @Squirrelnose]

Nog nooit had ze zo snel gerend, met zo'n sterke vastberadenheid. Ze voelde zich als de wind en gleed door de lucht. Dat maakte de plotselinge klap die ze tegen de grond maakte alleen maar harder. Het contrast was enorm. Haar voorpoten waren blijven haken in een gat, een valkuil. Zonder er iets tegen te kunnen doen knalde ze met haar kop tegen de grond. Als ze niet zo dicht bij de grond had gezeten, dan was ze nu misschien bewusteloos. Maar dat was ze niet. Enkel een beetje beduusd en vooral heel heel verward over wat er gebeurde. Haar clangenoten gingen langs haar heen en al snel was ze niet de enige meer die vastzat. Furieus spuugde ze op de grond. Verdomme, ze hadden verdomme vallen geplaatst. Toen ze zich uit het gat probeerde te wurmen voelde ze dat het niet bepaald goed ging met haar rechtervoorpoot, maar hij was nog intact. Ze zou nog kunnen vechten. Helaas wist ze echter niet op tijd weg te komen.

Tag: Open

Voor dit moment had hij zitten wachten. Het moment dat ze hun territorium terug zouden nemen en Eveningglow zouden bevrijden. Het kon niet anders dan dat dat zou gebeuren, ze hadden geen andere keuze. Zodra Spottedrain dan ook het signaal gaf schoot hij naar voren. Zich niet bedenkende dat het feit dat de bloodclanners zo op een rijtje stonden dat dat een valstrik zou zijn. Toen hij dan ook plots naar beneden zakte, een diep gat in, werden zijn ogen iets groter. Tot hij de klap met de grond onderaan maakte. De lucht werd uit zijn longen geperst en voor een moment lag hij daar beduusd onderin het gat. Hij duwde zichzelf op zijn poten, maar merkte daarbij op dat zijn rechter voorpoot wel pijn deed. Mogelijk was die verkeerd onder zijn lichaam gekomen. Het leek niet gebroken te zijn, maar het was zeker verzwikt. Het zou hem dan mogelijk ook iets in de weg gaan zitten om hieruit te komen. Hij kon hoog springen, dat wist hij, maar ook met een poot die niet helemaal mee zou werken?

Tag: Open

Dit was het dan. De gaten waar hij zijn best op had gedaan zouden gebruikt gaan worden. Hij kon het dan ook niet helpen om te hopen dat zo veel mogelijk thunderclanners erin zouden vallen. Toen de eerste de lijn bereikten kon hij zien hoe een aantal inderdaad de gaten in getrokken werden, maar hij wachtte nog af. Wachtte tot het merendeel gebruikt was, dan zou hij aanvallen. Hij liet zijn blik dan ook over de katten gaan, bedenkende welke hij het beste eerst zou kunnen pakken. Hij wist dat hij misschien het beste niet meteen voor een veel oudere kat kon gaan, maar hij zou wel zien hoe het uit kwam.

Tag: Open

Het was haar eerste echte gevecht en ze was nerveus. Meer dan ze toe durfde te geven, maar ze wist dat ze nu niet meer terug zou kunnen. Toch zorgde het ervoor dat ze iets meer zich aan de achterkant van de groep bevond. Ook toen ze richting de groep met bloodclanners begaven. Zodra haar eerste clangenoten dan ook ineens begonnen te zakken in wat wel gaten leken liet ze haar blik voor een moment naar beneden gaan en hield vrijwel meteen halt. Ze kon zien hoe waar haar clangenoten waren gevallen allemaal gaten verschenen waren. Lag dit hele deel er vol mee? Hoe moest ze dan bij de bloodclanners komen? Ze zocht met haar blik voor Sunpaw, maar kon haar zo snel niet vinden en begon toen toch voorzichtig stappen weer vooruit te zetten. Haar blik op de grond gericht, hopende zo alle gaten te kunnen ontwijken.

Tag: Open

Hij had iets gefronst toen Remnantpaw hem had gevraagd wat van de doodsbessen mee te nemen. Hij had ervoor gezorgd dat ze goed verwikkeld waren, zodat geen van het sap ook maar ergens anders mee in aanraking zou komen. Het was alleen iets dat hij het liefste nooit had gebruikt, zelfs niet om een kat uit hun lijden te verlossen. Dan verdoofde je ze gewoon tot Starclan ze uiteindelijk kwam nemen. Maar dit was haar keuze geweest en hij had het daarom zo goed mogelijk meegenomen. Hij zette zijn pakketje neer en nam plaats iets verder van de medicine cats af, zodat hij het strijdgewoel in de gaten kon houden. Als er ook maar een hier zou proberen te komen zou hij deze onderscheppen, maar ook als iemand gewond bleek te zijn zouden ze op moeten letten. Toen hij zag hoe de eerste thunderclanners tot een abrupte stop gebracht werden vernauwden zijn ogen iets. Hij had moeten weten dat Bloodclan nooit eerlijk zou spelen en dit zou mogelijk nog voor veel verwondingen gaan zorgen ook. Vooral als katten hun poten hierdoor gingen overbelasten.

Tag: Remnantpaw, Leafface, open

WORDS ARE LIVING THINGS.

Starclan verdomme zijn plan was om achter te blijven. Maar zijn ogen waren gevallen op de pels van zijn broer. Zijn broer die hem liever dood dan levend zag. Zijn broer die een glimp van zijn ware gevoelens had gezien of wellicht lack daaraan. Maar daar verschilde Stag en Dust van elkaar. Stag wou zijn broer niet dood zien, enkel zijn tong er af. En nu. Nu zou hij sterven.

Woedend op zichzelf schoot de kater naar voren, behendig tussen zijn clangenoten toe tot hij bij het gat tot stilstand kwam waar Dustspirit in was gevallen. "Hey Dust." Mauwde hij met een halve grijns. Voor een seconde de wil om zijn broer zelf aan te vallen in het gat. Maar duwde de gedachten weg. Nee, nee. Ruw rukte hij zijn broer aan zijn nekvel er uit. Zelf half wegslippend op de mulle aarde. "Starclan jij moet minder eten." Siste hij woedend. "Kom op Dust." Snuivend trok hij hard aan het nekvel hopend de kater er uit te krijgen.

@Dustspirit

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

_{Littekens tekenden haar pels als een gehavende canvas. Haar beide oren waren nog erger gescheurd en haar blik nog meer verwilderd. Onder haar ruwe, op sommige plekken vervilte pels kon je haar ribben tellen, al was ze langzaam weer begonnen met aan te sterken. Ze wist wat ze moest doen, Peril wist maar al te goed wat ze moest doen. Ze zou elke kat uit deze duivelse clan uit de wegruimen, dat zou voorkomen dat ze meer afgestraft zou worden. Want oh, Peril haatte pijn maar Peril kende pijn zo goed. Peril wist wat goed voor haar was, zelfs nu Cobra overleden was. Een steek van rouw ging door haar buik heen maar ze schudde deze af. Ze wist dat hij keek, dat Orchis keek en klaar was om haar terug in die diepe, donkere, ijskoude put te gooien.

Ze wilde nooit meer naar de lucht kijken en langzaam wegvriezen in zo'n koude, donkere plek.

Maar Bloodclan was slim geweest, Bloodclan had de Thunderclan katten doen vertragen, ervoor gezorgd dat ze hun miserabele poten zouden breken. Zouden ze in hun gaten net zo miserabel omhoog kijken als dat Peril dat had gedaan? Peril gunde ze dat, ze gunde het iedereen om zich zo te voelen voor wat de wereld haar had aangedaan. Peril zou niet meer rennen, Peril zou braaf luisteren, Peril wilde niet terug. En dus zou Peril deze katten één voor één uiteen rijten, te beginnen met de mooie gevlekte kattin voor haar. Met een schrille kreet stortte ze zich op de kattin, zonder enige strategie in haar aanval, puur op brute kracht aanvallend. Ze sprong bovenop haar en probeerde naar haar kop en oren te happen terwijl ze het deed. Het maakte haar niet uit wat terugkwam. Ze zou doorgaan tot ze niet meer doorkon.

Peril kende immers pijn.}

TAG: Spottedrain

Ze zouden eindelijk BloodClan terugpakken. Ze zouden hun eigendom terug krijgen. Het had lang genoeg geduurd. ThunderClan zal laten merken hoe sterk ze zijn. Ook al was Thornstar er niet bij. Nighttooth keek naar de linie BloodClanners. Ze werd er niet bang van. Ze werd er zekerder door.

Met krachtige passen rende ze vooruit. Ze was helemaal vergeten hoe oneerlijk BloodClan was. De poes merkte het wanneer haar poot naar beneden zakte. Een snelle reactie kwam uit haar benen. Ze sprong net op tijd en lande, maar geluk had ze niet. Haar achterpoten gleden onder haar vandaan en ze zakte langzaam weg. Een kreetje kwam uit haar mond. Nee! Haar nagels kwam uit de hulzen en ze greep wanhopig in de grond. Daar hing ze dan. Alleen nog haar voorpoten en hoofd buiten het gat. Nighttooth kon het nog wel even volhouden, maar hoe lang was niet zeker.

-open

_{Rain's kop stond eigenlijk helemaal niet naar een gevecht. Nu haar broer verbannen was, voelde het alsof ze moest kiezen tussen twee loyaliteiten. Ze kon hem niet achterna gaan, toch? Of.. Wilde ze dat niet? Had ze er de kracht niet voor? Nu was hij alleen, ergens in de wildernis, zonder clan, zonder familie. Ze wilde niet worden zoals hij, maar kon hem ook onmogelijk achterlaten.
Al deze gedachtes spookten door haar kop terwijl ze met haar clangenoten meeliep om ten strijde te trekken tegen Bloodclan. Hierdoor was ze helaas niet helemaal gefocust op haar doel voor zich en liep ze plots een val in. Met grote ogen voelde ze haar voorpoot wegzakken en met een harde klap ramde haar kin tegen de grond aan. Rainflower was in één smak buiten bewustzijn.}

Há! Hier had ze op zitten wachten. Ze zou hen, die vuile kwijlende stomme stropers! Als ze dachten dat ze zomaar hun territorium konden stelen, dan hadden ze het goed mis. Nu Thornstar terug was en de verrader hun clan uit geschopt was, konden ze niet verliezen. Met grote vechtlust keek Frost om zich heen. Wie durfde het aan met haar te vechten?!
- Frostfang komt hier met één doel; om te sterven B)

_{Hoewel ze zijn streek absoluut niet vergeven had, stond Za toch aan zijn zijde in deze oorlog. Hoewel ze hem op persoonlijk level even verschrikkelijk haatte, was hij nog steeds haar General, haar leider. Ze had trouw aan hem gezworen, was hoog in de rangen opgeklommen en ging dat niet zomaar weggooien voor een persoonlijk akkefietje. Haar groene ogen stonden vals terwijl ze met een grijnsje aankeek hoe Thunderclan werd gestopt door de vallen die ze de afgelopen dagen gemaakt hadden. Perfect. Haar blik gleed naar een jonge, zwart-witte warrior die aan haar voorpoten buiten één van de gaten hing. Ha, daar zou ze is verandering in maken. Snel schoot ze naar voren, waarbij ze haar nagels in de poten van de kat probeerde te boren. "Hang je lekker?" siste ze met een grijnsje.
@Nighttooth}

Onderwerp: Re: [TC x BC] Would You Be So Kind?