<sub>De kattin stapte opzij en Peril zakte deels weg in het gat wat Bloodclan zelf gegraven had. Voor een moment uit balans, kostte het haar iets langer om weer in de aanval te gaan. Er zat geen strategie in haar aanvallen, enkel pure, verwilderde woede. Wie in haar ogen zou kijken, zou weinig bewustzijn zien, alleen maar razernij en angst als een verzengende bosbrand.

Het voorkwam niet dat haar tanden zich in de schouder van de kattin konden boren. Ze proefde bloed op haar tong, de bekende metaalachtige smaak. Klauwen maakten groeven in haar kop en ze kneep haar ogen dicht om ze te beschermen, maakten nieuwe halen in haar al gehavende oren. Maar voor nu was er meer nodig om Peril te doen loslaten. Met haar hele kop en lichaam al vol littekens, waren dit slechts kleine krassen voor nu. Ze zette meer en meer kracht op haar kaken en begon met haar kop te schudden, in de hoop meer schade aan te richten aan de spieren en pezen.</sub>

TAG: Spottedrain

Iemand had haar misschien ooit moeten uitleggen dat het geen slim plan was om naar beneden te kijken wanneer je in het midden van een gevecht zat. Zelfs niet als dit zou voorkomen dat je je poten zou bezeren. Want voor ze ook maar de kans had om volledig langs alle gaten te komen hoorde ze een stem dichtbij. Het moment dat ze dan ook opkeek, was het moment dat er klauwen over haar kop heen gingen en ze zette een stap achteruit om iets afstand te creëren. Bloed begon op te wellen net boven haar rechteroog en ze kneep hem dicht voor het bloed er echt in kon druipen. Ze kon ondertussen zien wie haar aangevallen had, een bloodclanner die iets ouder was als ze moest inschatten. Ze dook iets in elkaar en sprong naar voren, haar nagels uitgeklapt en een poging doende om degene voor haar te raken.

Tag: Skadi

Het was allemaal zover en zoals Orchis al voorspeld had wouden de Thunderclanners graag weer hun boompjes terug. De vallen waren gegraven en iedereen zat eigenlijk al af te wachten totdat de eerste kreet klonk en de boskatjes aanvielen. Meteen verdwenen er een paar in grond, sommigen heel en andere voor de helft. Moros kon niet helpen er even om te lachen, waarna hij zichzelf in het gevecht mengde. Hij zocht naar iemand die vrij was en niet meteen een stuk ouder en ervaren als het mocht. Het was een hoop drukte hier, Moros wist niet meteen wat handig was om te doen hier. Tot hij de blik van Nelthilta opving, die met haar witte staart naar een Thunderclanner wees. Nog een jonge en samen konden ze die vast al aan. Moros knikte naar haar en keek toe hoe zij de eerste aanval deed door zich op de andere te stortte. Zelf rende hij naar voren, van plan om zichzelf op de achterkant te werpen van Frostfang en dan daar eerst zoveel mogelijk tot last te zijn.

Tag: Nethilta en Frostfang

Haar klauwen gingen langs de ander haar kop, die wonder boven wonder niet losliet. Ze had in haar leven al een aardige hoeveelheid gevechten meegemaakt, maar nooit zo agressief als nu. De BloodClanner leek wel een wild dier. Spotted klemde haar kaken op elkaar toen haar aanvaller dan ook deed. Het beest begon met haar kop te schudden, zoals je zou doen bij een prooidier. De smerige psychopaat behandelde haar als een f*cking prooi. De schade was nog beperkt en als ze dat zo wilde houden dan moest ze snel handelen. Hernieuwde adrenaline stroomde haar lichaam binnen en woest sloeg ze nogmaals naar de kattin, deze keer mikkend op haar keel. Als je niet wilt loslaten, sterf dan maar.

Tag: Peril

<sub>De bundeltjes kruiden die door Remnantpaw bij elkaar gebonden waren leken nog niet zo strak en goed gerold als die van haarzelf of Maskheart, iets wat ertoe leidde dat het openwaaide en kruiden het veld op waaide. ”Verdomme,” mompelde de flame point. De volgende windvlaag zorgde ervoor dat haar kruiden nog verder van haar raakte. ”Ik pak ze wel” dat kon ze zelf. Ze had geen katten nodig die haar beschermde en zeker geen oude zak zoals Maskheart. De medicine cat liep richting het kruid, maar elke keer leek het weer buiten haar bereik te waaien totdat het in een middelmaat, door bloodclan gemaakte kuil belande. Newtspark keek om haar heen om er zeker van te zijn dat er geen bloodclanners in de buurt waren voordat ze zich op haar buik liet zakken. Ze kon het er moeilijk laten liggen. Alles was nodig anders hadden ze straks een tekort. Met haar voorpoot graaide ze rond in de kuil die net iets dieper leek te zijn dan haar poot lang was en dus lag ze daar, graaiend naar een kruid waar ze met haar nagels uit nét bij leek te kunnen.

Tag: open</sub>

Het kind keek op bij het horen van haar stem, een domme fout. Skadi’s klauwen raakten over haar kop en ze voelde het vel scheuren. Een sadistische grijns verscheen op haar gezicht, maar dat was niet meer dan normaal bij de meerderheid van de Elite. Het boskatje kneep haar rechteroog dicht, waarboven een goede snee zat waar bloed uit sijpelde. Goed, dat zou haar helpen. Echter staakte dat niet een poging tot aanvallen. Maar de calico was sneller dan haar tegenstander, wiens aanval al niet zo heel gecoördineerd was dankzij een dichtgeknepen oog. Ze had de spieren zien aanspannen voor een sprong en het was niet moeilijk geweest om snel uit het pad te hoppen  “Hm, je zult toch iets sneller moeten zijn,” merkte ze nonchalant op. Als het een insentief gevecht was geweest had ze misschien haar bek dicht gehouden, maar dit was net als spelen voor haar.  Nee, nu sprintte ze snel naar de zijkant en sprong ze boven op de apprentice voor haar neus, met alle intentie deze vreselijk te verwonden of vermoorden. Maar eerst zou ze daarvoor het kind in haar grip moeten hebben. Ze zat niet zo zeer met de moraliteit van alles, anders had ze Certa en Azazel ook niet naar het hiernamaals geholpen. Alles en iedereen die in haar pad stond kon dood en nu stond Thunderclan in haar pad.

Tag: Juniperpaw

Terwijl hij een poging deed om Squirrelnose te helpen, werd hij opeens omver gegooid door een oudere Bloodclan kat. Hij rook de smerige geur van de niet-clan kat sterk in zijn neus en het maakte hem kwaad, woedend zelfs. Ze hadden hun gebied verovert, alleen maar omdat Thornstar er niet was geweest. Omdat zowel zijn leader als zijn deputy weg waren. Flintspark keek op naar de kater, merkte direct dat hij blind was aan één oog en vroeg zich af of hij hier gebruik van kon maken. Aan de andere kant waren de Bloodclan katten waarschijnlijk getraind op hun zwaktes. Hij gromde diep en kwam terug overeind, om met een klauw uit te halen. Toch een poging wagend om de blinde hoek van de kater te pakken te krijgen. Daarna ging hij voor Squirrelnose staan en zetten zijn pluizige vacht uit, om zijn lichaam groter te maken en zetten zijn nagels diep in de grond onder hem. Hij zou niet nog een keer te gronden worden geslagen. "Kom dan," gromde hij tegen zijn tegenstander.

[Tag: @Meg]

Hij liet zijn tegenstander om ver vallen precies zoals hij gepland had. Zijn lippen krulde kort op in een grijnsje en hij sloeg zijn klauwen stevig in de grond om niet met hem mee te glijden in de val. Het was namelijk een stevige ram geweest en hij wou de kans verkleinen dat de Thunderclanner hem mee trok door zijn klauwen in hem te slaan. Het gebeurde echter niet. Hij stond nog altijd stevig op zijn vier poten op dezelfde plek. Dit liet wel zien dat deze kat die hij aanviel niet al te veel ervaring had met vechten. Mooi. Dan kon die hem met gemak een koppie kleiner maken. Meg interesseerde het niet als het gevecht eerlijk was of niet. De grijzige gekleurde tom kwam overeind en hield tijdens zijn opstaan uit met zijn klauw. Meg hoefde alleen zijn kop wat terug te trekken om het te ontwijken. Wat een domme terug aanval zeg. Hij lag letterlijk op de grond. Meg kon alles aanzien en hoe groot was nou ook de kans dat je iets raakte wanneer je zo klunzig overeind moest komen? Hij zuchtte nu al verveeld maar hij vertrok nog niet. Er zat namelijk een klein prijsje tussen hem en deze oen in. Een mooi grietje. Ja daar wou Meg wel eventjes voor blijven plakken. De Thunderclanner was dan al 'bedriegend' voor zijn wijfie gaan staan en daagde hem uit met een simpel woord. ''Wie wint krijgt het popje.'' Zei hij terug om woede op te wekken bij het kind. Daarna schoot hij naar voren en bracht zijn ene poot hoog, uithalend naar zijn gezicht vanuit deze hoge hoek. Als hij zo graag voor een gat wou staan, dan zou Meg ook de kans gebruiken hem naar achteren te drijven en hem er in te laten flikkeren. En als meneer stevig zou blijven staan, dan tja, zou hij flinke krassen ontvangen. Appeltje eitje werd dit. Het maakte hem niet uit welk van de twee het werd. Hij toch had al gewonnen, deze flapdrol kon nergens heen.

TAG: @Flintspark

_{Klauwen flitsten in het zonlicht terwijl ze probeerde zoveel mogelijk te scheuren aan spieren, pezen en vlees. Maar toen klauwen zich in haar keel boorden, werd ze toch echt gedwongen om los te laten. Hijgend, terwijl bloed uit haar hals druppelde, sprong ze naar achter, sissend. Haar flanken gingen gejaagd op en neer terwijl ze eventjes op adem kwam. Een laag gegrom borrelde op uit haar keel terwijl ze haar pels opzette. Met een lage grauw sprong ze weer naar voren om zich op Spottedrain te storten}

TAG: Spottedrain

well behaved women
seldom make history

<sub>Zodra Sunpaw en het Bloodclan wichtje weer op gelijke hoogte stonden, voelde ze zich weer oppermachtig. Haar eerste haal naar haar gezicht was dan ook raak en ze sloeg direct bloed. Sunpaw wilde haar geen tijd geven ook maar één seconde na te denken, en duwde direct weer door, zodra ze haar poten weer op de grond had. De poes deed nog een poging op uit te halen, maar ze schampte enkel langs haar schouder. Wat verloren vacht kon Sunpaw mee leven. Ze spuwde weer en probeerde direct haar tanden in de hals van de poes te zetten, precies waar Tallfright haar had geleerd waar ze toe moest slaan. Sunpaw was niet stom, ze was goed hierin. En ookal ze nu al twee tikken tegen haar kop had gehad, zou ze echt niet zomaar opgeven. Ze zou doorgaan, totdat ze meer dan alleen haar eigen bloed zou proeven. Dit gevecht was geen dans, geen spel. Dit ging nu om leven en dood. Want dood was het enige wat die gore ratten wilden zien, dus zou ze ervoor zorgen dat het niet haar dood zou zijn.

Tag: Cheriey</sub>

<sub>Stil als een schaduw was ze weggeglipt met de horde. De grijze she-cat bleef een beetje achteraan terwijl ze richting de Tallpines bewogen. Van binnen was Nettleroot’s binnenste verschrompeld tot een walnoot, althans zo voelde het. Zenuwen gierde door haar aderen en vrees trof tot diep in haar hart. Ze was bang maar marcheerde door. Remnantpaw’s nieuws dat ze zwanger was had haar hele wereld laten instorten. Het mocht niet en het was niet eerlijk. Ze vervloekte Inkwisp en zijn magische leuter. Ze had al vaker met katten in de bosjes gerommeld zonder dat het ergens tot leidde. Waarom dan moest híj zo nodig haar zwanger maken? Ze was zonder nadenken meegegaan met de groep. Ze hoopte dat het gevecht een miskraam zou opwekken en, als ze zou doodgaan, nou ja dan zou dat ook niet zo erg zijn. Op dit moment voelde ze er weinig meer voor om te blijven leven. Toen de bomen dichter begonnen te worden en de geur van Bloodclan haar neus doordrong, sloeg de angst pas echt toe. Maar ze dacht terug aan wat Tansystep haar had gezegd. Het was nu of nooit. Alles of niets. En als ze een Bloodclanner mee de dood in kon sleuren, dan was dat mooi meegenomen.

Nettleroot besefte direct dat er wat mis was toen er kreten opklonken. Geen strijdkreten maar kreten van paniek en verbazing? Aan de voorhoede waren verscheidenen warriors in goed verhulde gaten gedonderd. Nettleroot knarste woedend met haar tanden. Die stinkratten ook. Laat het aan Bloodclan over om vallen te zetten in plaats van eervol je dood tegemoet te gaan. Nettleroot sprong over een wel erg opvallende val heen- maar snakte naar adem toen ze op het gras neerkwam en de grond onder haar poten voelde verdwijnen. Ze struikelde en kwam met een doffe klap plat op haar buik terecht. Er schoot een pijnlijke steek doorheen en Nettleroot hoopte dat dit haar kittens zou raken. Als er al één dood was dan zou dat mooi meegenomen zijn. Maar haar linkerachterpoot deed ook flink zeer. Ze krabbelde moeizaam overeind en trok zichzelf uit het gat terwijl ze alle Bloodclanners vervloekte. Toen keek ze op en ontmoette haar donkere amberkleurige ogen die van haar vijand.

@Aegir</sub>

Nog voor haar klauwen de ander haar keel hadden weten te raken was er een behoorlijke wond op haar linkerschouder ontstaan. Niet diep genoeg om hard te bloeden, maar breed en gevoelig. Gelukkig liet de ander los. Ja, hijg maar lekker. Stik maar in je eigen bloed. Ze maakte zich al klaar voor een felle tegenaanval toen plots Frayfield de ander onderschepte. De sterren zij dank. Dit gaf haar de tijd om zich bijeen te rapen en op adem te komen. Maar in plaats van haar clangenoot te hulp te schieten, viel haar blik op een ver figuur tussen de bomen. Haar bek viel open bij de realisatie dat het de verrader was. Wat deed hij hier? Ze kon er niemand bij roepen. Nee, dat zou te duidelijk zijn. Wie weet hoorde hij nu wel bij BloodClan. Wilde ze zijn aanval succesvol onderscheppen, dan moest ze subtiel zijn.

Na een snelle blik om zich heen glipte ze de bosrand in, hopend op dat niemand haar had gezien. De poes die haar leven nu op het spel zette, die zou ze later bedanken. Met heel haar hart hoopte ze dat ze dat uberhaupt nog zou kunnen. Een schuldgevoel kroop over haar heen. Ze wist hoe dit er voor haar uit zou zien. Slecht, heel slecht. Met al haar verwondingen leek het net of ze het strijdveld was ontvlucht. Hell, ze strompelde zelfs een beetje door wat dat stomme gat met haar rechter voorpoot had gedaan. En om dan nog niet te spreken over haar gescheurde oor en de vele krassen. Als niemand haar al had zien verdwijnen, dan moest ze alsnog snel handelen. Niemand mocht weten dat de leider van dit gevecht was vertrokken. Nu de kater niet meer in beeld was besloot ze te gaan naar waar ze hem eerder zag, waar ze al snel zijn geur opving. Het spoor boog steeds verder van het gevecht af. Had het allemaal toch toeval kunnen zijn? Om terug te gaan was het nu te laat. Met een steen in haar maag sloop ze achter hem aan, weg van de krijsende katten, weg van haar clan.

Spotted neemt even een welverdiende break