Kill or be killed, we're all fighting for freedom

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Acornstar, het was nog steeds wennen als hij eerlijk was, maar dat betekende wel dat hij iets te doen had vandaag. Hij had Settleddust beloofd dat hij binnen een paar dagen terug zou komen om Cobra uit te dagen en vandaag zou die dag zijn. Hij had geen idee hoe het zou verlopen of hij überhaupt het kamp in zou komen zonder een gevecht, maar proberen kon hij altijd. Hij had de dagen in de buurt van de carrion place doorgebracht, in de hoop dat dat zijn geur zou hebben gemaskeerd en dat leek het geval geweest te zijn, want hij was niet door een bloodclanner gevonden. Nu was hij onderweg naar het kamp, hij draaide er niet omheen, maar liep er recht op af. Als hij iemand tegenkwam, dan was het maar zo, hij ging er toch niet vanuit dat hij zo naar binnen kon lopen.

[Er zal gezegd worden wanneer hij open is^^]

Tag: -

my love is dead - i buried it with you

Zahida was op patrol met Lethal. Ze waren er samen op uitgestuurd om het territorium te checken opnieuw te markeren. Het voelde raar om hier patrol te lopen, het was totaal anders dan het gebied waar ze aan gewend was en het stond haar helemaal niet aan. Met iedere stap die je zette kwam er een nieuwe kwak modder op je vacht. Ze stonk een uur in de wind; deze doorbijtende Shadowclan geur zou ze nooit aan kunnen wennen. Hij droeg dood met zich mee. Echter was het maar goed dat ze op patrol uitgestuurd was. Ze kwamen namelijk een heel speciaal grietje tegen op hun wandeltocht. Een koude blik trok door haar ogen heen terwijl ze Lethal kort aantikte met haar staart en vervolgens richting Acorndust knikte, die bijzonder hard door het territorium heen aan het stampen was. Alsof hij gevonden wilde worden. Er zat werkelijk waar geen enkel sneaky bot in zijn veel te grote lichaam. Kort trok ze een gezicht naar Lethal, alsof ze zeggen wou; clankatten, die zijn echt niet goed snik. Hierna trok ze een korte sprint waarna ze voor de Shadowclan 'deputy' tot stilstand kwam. "En wat was jij van plan, verrader?" sneerde ze, haar ogen vlijmscherp op de kater gericht.

tag: person // note here

Met haar grove lijf liep ze door het drabbige land heen. Zahida stond aan haar zijde en samen waren ze op patrol. Haar lichaam was alert, haar oren scherp en haar neus dronk alle geuren. Ze wou niet weer verrast worden door een hele oorlog's patrouille van de clans. Gelukkig hadden ze gewonnen maar als ze eerlijk mocht zijn was dat ook maar kantje boord geweest. Met een brom volgde ze Za veder en smeerde soms wat van haar Bloodcan geur tegen een dunne boom aan. Ze was net bezig met markerings te leggen toen Za haar aantikte met haar staart. Oh? Zocht ze weer lichamelijk contact? Dat was een tijdje geleden zeg en als ze eerlijk mocht zijn als ze niet verwacht dat ze weer snel zou komen knuffelen nu haar dochtertje gestorven was. De verbrandde member greens maar de gevlekte she-cat vertrok. Huh? Met een opgetrokken wenkbrauw ging ze er achterna en toen kreeg ze het in de gaten. Shadowclan geur en ze wist dondergoed van wie. Haar ogen werden koud en haar lichaam zette zich weer om tot een bakbeest die klaar was om te vechten. Acorndust sjokte door het gebied heen en met samengeknepen ogen en uitgeklapte nagels blokkeerde ze zijn weg. ''Jij heb geen vrijpas meer hier, Shadowclan Deputy.'' Sprak ze koel maar dreigend. Ze keek na de she-cat naast haar. Verjagen of meenemen?

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Hij kon het kamp al bijna proeven, ook al was het nog een stukje weg, maar met elke stap die hij zette voelde hij nieuwe energie door hem hee stromen. Hij kon dit, hij moest in het kamp zien te geraken en dan Cobra uitdagen, dat was alles. Maar natuurlijk werd het hem niet makkelijk gemaakt. Al snel genoeg verschenen er niet een, maar twee bloodclanners. Hij keek niet eens verbaasd, alsof ze hem hadden betrapt, want hij had geen moeite gedaan om zich schuil te houden. "Ik ben hier voor Cobra." Sprak hij ijzig kalm. Hij ging niks prijsgeven aan deze twee, ze mochten hem naar het kamp begeleiden als ze wilden, maar hij ging niet weg, dan zou hij vechten. Hij ging maar niet aandringen dat ze hem naar Cobra toe moesten brengen, want dan zouden ze misschien juist niet doen wat hij wilde.

Tag: -

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

Alles om hem heen leek kapot te vallen. Een huivering gleed over de rug van de zwarte kater terwijl hij door de den van de leader heen aan het ijsberen was. Op zijn netvlies het beeld van Shade, dood, vermoord. Het gevecht tussen Wolfblood en haar was niet uitgelopen zoals het had gemoeten. Maar nee, het had niet gekund, het had niet zo gemogen. Shade had het overleefd. Dit was een of andere valstrik geweest, puur om hem van het padje te krijgen. Om er voor te zorgen dat zijn grip zou verminderen. Cobra snoof eventjes en sloeg met zijn klauw in de grond. Shade was geweest weg, op zoek naar Indigo. Ze hadden een andere zwarte kattin om het leven gebracht en die haar halsband omgedaan zodat het erop leek. Ja, zo moest het zijn gegaan. De zwarte kater gromde een keer diep en sloot zijn ogen. Momenteel kon hij niet logisch nadenken, momenteel wist hij niet hoe hij de situatie onder controle moest houden. Hij had Shade nodig, hij had zijn anker nodig. Even had hij de neiging om Brat erbij te roepen, maar gezien de geruchten die zich verspreiden door Shadowclan heen, was dat geen optie. Niemand hoefde te zien dat hun leader aan het shaken was bij dingen waarvan hij niet eens zeker wist of ze waar waren. Shade was in leven, Acorn was dood. Niet andersom, dat kon niet anders. Cobra huiverde nog een keer en sloeg zijn nagels dieper in de aarde onder hem. Acorndust, de verrader. Hij zou in het gebied zijn, katten zijn over hem aan het praten. Dat andere irritante ventje. Settleddust. Één ding wist Cobra zeker. De suffix -dust zou vermoorden worden als hij nog langer de macht over deze verrotte clan zou krijgen. Iedereen met dat achtervoegsel zat hem dwars. De kater haalde onregelmatig adem en keek schichtig om zich heen. Het leek alsof iedereen over hem aan het praten was. Over hem, over Acorndust. Niemand geloofde hem. Hij dacht zelfs de Elite te hebben horen praten over de Shadowclan Deputy. Dit was niet goed, dit ging helemaal de verkeerde kant op. Acorndust zou niet snel zijn positie terug kunnen krijgen, niet zonder een gevecht tenminste. En als dat zo zou aflopen als de vorige keer, zou Cobra kunnen laten zien dat hij voor eens en altijd de opperste macht van Shadowclan én de Elite was. Dat zou al die verraders leren.
Een verwilderde blik stond in zijn gifgroene oog, toen hij van dichtbij geroezemoes hoorde. Enkele katten die langs de den liepen praten over dat Acorndust bij de ingang van het kamp was. Tegengehouden door Zahida en Lethal. Cobra kwam overeind, zijn klauwen nog steeds uitgeslagen en rechte zijn rug. Hij zou de oude Shadowclan Deputy maar eens een warm welkom geven. Zijn kop voelde vol aan, bewolkt, zoals er van alles en nog wat in vast zat en zijn denkvermogen aantaste. Het was in ieder geval niet goed, maar hij kon er niets aan doen. Nog een huivering ging over zijn rug heen. Hij zou niet toegeven dat 'ie bang was, dat hij bang was dat Acorndust terug was en wat hij wel niet zou hebben gedaan. Nee, hij zou al zijn rationaliteit moeten laten gaan om een eventueel gevecht te kunnen winnen. Hij zou datgene los moeten laten waarvoor hij Shade nodig had gehad om 't vast te houden. Cobra beet op zijn lip, proefde het kleine beetje bloed en voelde zich meteen een stuk beter. Acorndust zou geen schijn van kans maken.
Met krachtig stappen liep de zwarte kater op de twee kattinnen af en knikte eventjes. "Jullie kunnen gaan." Sprak hij op een kalme, maar dwingende toon. Daarna richtte hij zijn ene goede oog op de Deputy die voor hem stond. "Wat moet je hier, Acorndust. Deze clan is niet langer van jou. Verdwijn uit mijn territorium."

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Topic is open voor men die wilt kijken. Niemand mag zich bemoeien met Cobra en Acornstar!]

Er was een duidelijke consternatie bij de kamp ingang. Pepperpaw had zich de afgelopen dagen vastgehouden aan de hoop dat Acorndust zou komen om hen allen te bevrijden. Op basis van die hoop had ze af en toe de medicine cat den wel verlaten, in de hoop dat ze haar clangenoten ook hoop kon geven zoals Settleddust had gedaan. Maar ondertussen doorstond ze de blikken en nare handelingen van de Bloodclanners alleen nog maar op basis van dit kleine lichtpuntje. De toekomst van Shadowclan balanceerde op een mespunt en kon beide kanten opgaan. Mocht Acorndust hen bevrijden, dan waren ze veilig. Mocht hem dat niet lukken.. Daar wilde Pepperpaw absoluut niet over nadenken.

Haar hart sloeg een slag over toen ze de bekende tabby met witte vacht zag en haar ogen werden rond. Daar was hij. Hij was er om hen te redden. Een huiverige zucht ontglipte haar en ze trippelde snel naar Settleddust. De kleine kattin duwde haar kop eventjes zachtjes tegen zijn schouder aan, troost en steun zoekend. De zenuwen werden haar nu al teveel. Acorndust moest hen bevrijden.. Het moest. Maar bemoeien hiermee zou ze niet. Afleiding was slecht. Dus, ze keek enkel met grote ogen toe.

you're a soldier now, fighting in a battle
to be free once more

Spanning hing in het kamp, al een paar dagen al. En hij wist dat de Bloodclanners het nu ook opgepikt hadden. Voelden ze het al? Het hing in de lucht, als een virus dat hun in bedwang nam. Waren ze al bang? Voelden ze dat de moed van de ShadowClanners begon te stijgen, dat hun vachten weer glommen en hun nagels gescherpt waren? Het was zover, eindelijk. De balans begon weer naar hun kant te slaan. Settleddust zijn hoofdpijn was verminderd en hij liep door het kamp, niet meer bang, zijn kop in de lucht, zijn borst vooruit. Hij was trots om ShadowClan te zijn. Ze hadden de verkeerde clan gekozen om over te nemen. Ze waren ervoor gemaakt om te ploeteren, te vechten voor elke kleine beetjes. En nu zou dat hun in de staart bijten. Voor eens en voor altijd.

En nu was het moment. Settleddust hoorde commotie en een maar al te bekende geur kwam zijn neusgaten binnen. Zijn mondhoeken kropen overeind en hij naderde de katten bij de ingang. Het leek alsof Cobra begreep dat het nu één tegen één was. De BloodClanners die Acornstar naar binnen hadden geleid, werden weg gebonjourd. Cobra sprak hun leider aan alsof hij hier niet meer hoorde. Settleddust ontblootte zijn klauwen en drukte zijn oren naar achteren. Ja, dat dacht hij. Wacht maar. Het stond in de sterren. Acornstar had zijn levens ontvangen, Starclan was in hun kamp geweest. Het lot was al bepaald, onmogelijk zou Cobra hier heelhuids uitkomen. Hun overwinningsklanken zouden het kamp vullen als de Bloodclanners met staart tussen de poten zouden vluchten. Maar Pepperpaw kwam zijn kant al op, steun zoekend bij hem. Settleddust keek haar aan, zijn groene ogen schitterend. Hij beet op zijn lip, waarna hij naar voren boog, naar haar oor zodat enkel zij het zou kunnen horen. ‘Ik zei het toch, Acornstar is hier. Starclan vecht met ons mee.’ Hij keek haar even met een vastbesloten blik aan, voordat hij zijn blik weer op het tweetal wierp. Hij mocht niets doen, enkel kijken, hoe lastig het ook was. Dit ging om de strijd der titanen.

Yeah, that's worth fighting for

LITCH

Voor Zahida haar gedachtes kon delen met haar klonken er pootstappen echter hen. De verbrandde member draaide haar kop kort over haar schouder om daarna in het witte oog van Cobra te staren. Alsof hij Acorn's wens van kilometers afstand al had geroken. Hij kwam aangestapt met veel zekerheid, klaar om naar zijn volgende doel te gaan. De she-cat zette een stap opzij zodat de zwarte leader erbij kon. Hij sprak en stuurde hen weg. Met een zwiep van haar staart keek ze naar hem en toen naar Zahida voor ze enkele stapper opzij deed om ruimte te creëren. Weg ging ze echter niet, want meerdere katten omringde hen en de ex Windclanner zou Cobra niet alleen omsingeld laten zijn met een groep Shadowclanners en hun deputy of leader whatever erbij.

Cinderfang staat bij Settleddust en Pepperpaw

Er klonk commotie bij de kampingang. Cinderfang was na haar ontmoeting met Settleddust alert geweest. Haar gewoonlijke, lichtelijk verveelde blik was onveranderd maar in haar binnenste gonsde het. Zodra ze Acorndust zijn geur rook kwam ze in beweging, mechanisch en sloom. Voor nu zou ze nog maar moeten afwachten, het was te vroeg om hoop te koesteren. Ze voegde zich bij Settleddust en Pepperpaw en richtte haar ogen Cobra en Acorndust. Cobra, die giftige dwaas. Hij had veel verloren en dat deed de grijze she-cat goed. Sinclaw, die vuile verraadster was gedood door haar eigen dochter. Tallstar, ook hij was weg en ze hoopte dat hij dood was. Tenslotte was zelfs Cobra’s eigen mate onder de zoden gestopt. Hoog tijd om op te stappen. Toch zag Cinderfang dat, zoals ze al had verwacht, de twee hielenkruipers van de zwarte bloodclan leider niet verweg waren. Als Acorndust werkelijkwaar verwachtte dat dit een eerlijk gevecht zou worden dan had hij het goed mis. “Settleddust,” Ze knikte naar hem met een semi nonchalante knik. Hij begreep het wel. Ze wierp ook een vlugge blik op Pepperpaw voordat haar ogen weer terug gingen naar Acorndust en Cobra.

Tag: @Settleddust, (pepperpaw)

Ze kon het voelen, hangend in de lucht als een onzichtbare kracht. Haar rug was rechter; haar ogen helderder. Ze kon haar poot niet plaatsen op wat er veranderd was.. Maar ze wist dat iets anders was. Iets was beter dan ervoor. Ze zouden overwinnen, daar was ze plots zeker van. En nu was het moment. Chillypaw keek op toen er commotie ontstond aan de campingang. Ze liep dichterbij met snelle, vastberaden passen en stopte bij Settleddust, Pepperpaw en Cinderfang. Pepperpaw zag er bang uit; Settleddust was statig en vastberaden, zoals altijd. Haar mentor was een sterke kater, iemand die hen zou beschermen. Ze nam een voorbeeld aan hem en zette zich aan de andere kant van Pepperpaw in een bijna beschermende houding; ook al was de andere apprentice ouder dan haar. Acorndust was terug. Hij was terug, en hij leefde nog. Hij was het mirakel waarop ze gewacht hadden, niet waar? Cobra en hij zouden vechten, en Acorndust zou winnen. En dan zou de kater zijn negen levens gaan halen, terwijl Shadowclan victorie kraaide. "Eindelijk..", fluisterde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen een ander, terwijl ze een blik wierp op haar mentor en op haar vriendin. Iedereen zou veilig zijn hierna.

Tag: Settleddust, Pepperpaw (Cinderfang)

Kill or be killed, we're all fighting for freedom Dd5cjs10

Er voelde iets niet goed. Er heerste een bepaalde kalmte waar zijn vacht van kriebelde. Een soort stilte voor de storm. De afgelopen dagen leken de Shadowclanners opstandiger maar nog net niet uit de boeg. Het voelde niet goed in zijn maag en hij wist zeker dat het niet rommelde van de honger dit keer. Hij had al getwijfeld om terug te keren naar het Bloodclan kamp, waar hij ook al Nelthilta naar toe had gebracht nadat Sirtlan hier gestorven was. Hij moest haar in veiligheid houden maar boven alles ook zichzelf. Hij was een smerige rat, stelde zijn eigen leven boven alles en zodra en dreiging in de lucht hing peerde hij hem. Niet dat hij er veel aan kon doen, hij was een zwakkeling dus wat verwachtte je? Dat hij zichzelf gewoon de dood injoeg? En voor wat dan? Dat hij stierf met de eer dat hij vocht voor zijn groep? Geen haar op zijn vieze verkromde lijf die daar aan dacht. Zolang Bloodclan hem uitspuugde dan spuugde hij hen ook uit. De tom was via een andere weg het kamp verlaten zodat het niet meteen opviel dat hij de hazenpad nam. Echter, toen hij door de bomen aan het zigzagen was kwam hij een diepe walm van verschillende katten tegen. Cobra's stem kwam boven de stilte uit en de grijze tom dook een struik in. Zijn blauwe ogen gluurde door de doornen takken heen en daar zag hij de grote bruine lichaam van Acorndust staan. Een grijnsje trok op zijn lippen maar hij slikte zijn woorden in. Als hij zijn aanwezigheid zou tonen dan was hij als goed is dood door de deputy. Hij droeg trots de moord van zijn zoon op zijn naam maar hij ging zich niet roekeloos gedragen om het de ander in te wrijven. Nee, hij bleef lekker op een afstandje gluren als de sluwe vos die hij was.

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Voor hij een antwoord kreeg van een van de twee poezen voor hem voegde Cobra zich er persoonlijk bij. Voor een kort moment liet hij zijn blik over de kater gaan. Zo te zien had hij er inderdaad voor gezorgd in hun vorige gevecht dat de ander niks meer kon zien aan de rechterkant, dat was goed. Het was iets dat hij in zijn voordeel zou kunnen gebruiken naast het feit dat hij meer levens had. Hij merkte dat steeds meer katten zich om hun aan het verzamelen waren, maar dat was niet belangrijk. Dit zou tussen hem en Cobra zijn, niemand anders. "Ik ben hier om mijn clan terug te nemen." Sprak hij ijzig calm naar de bloodclan leader. "En ik heb een voorstel. Een één op één gevecht tussen ons twee om te zien wie de echte leider is. Niks geen hulp van iemand anders, tenzij je bang bent om te verliezen?" Het was de enige manier hoe hij dit om kon zetten in zijn voordeel. Hij had meerdere levens, dit kon hij amper verliezen. Hopelijk had Settleddust het feit dat hij al meer levens had geheim gehouden, want anders dan zou dit mogelijk niet geaccepteerd worden.

Tag: Cobra

_{Lethal vertelde Acorndust dat hij hier niet meer welkom was. Met koude ogen keek ze hem aan, toen hij hen vertelde dat hij op zoek was naar Cobra. Kort wisselde ze een blik uit met Lethal. Zouden ze hem zijn zin geven of hem verjagen? Echter was de keuze duidelijk. Als Acorndust hun leider wou uitdagen, mocht dit. Dat was één van de weinige regels die Bloodclan had. Een leader moest een uitdaging altijd aangaan. En ergens, ergens hoopte Zahida dat Acorndust zou winnen. Want ze had in korte tijd een enorme haat voor Cobra ontwikkeld, gaf hem gedeeld de schuld van haar dochters dood. Het was misschien onredelijk van haar. Maar niemand heeft ooit gezegd dat Zahida voor rede vatbaar was. Dus draaide ze zich koeltjes om en begeleide ze met een zwiep van haar staart de deputy naar het kamp. Laat maar zien wat je in petto hebt, Cobra.}

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

Er verzamelde zich een groepje katten om de twee katers heen. Geen verrassing natuurlijk, dit zou nog eens interessant kunnen worden. Twee grootmachten. De een oud en ervaren, de ander jong en ambitieus. Hij snoof eventjes, terwijl hij lichtjes omhoog moest kijken of de kater aan te kunnen kijken. Cobra was groot voor zijn leeftijd, maar helaas was de oudere boskater nog altijd iets groter. Zijn gifgroene oog stond vast in de gouden van de Deputy, terwijl hij luisterde naar de termen die genoemd werden. "De laatste keer dat we een één op één gevecht hielden, hebben je clangenoten je halfdood weggetrokken uit dit hole. Wat denk je dat nu anders zal gaan?" vroeg de kater, met een lichtpuntje van nieuwsgierigheid en interesse in zijn oog. Hij stond zelfzeker, met zijn borst vooruit, met zijn oren licht naar achter gedraaid. Zijn klauwen groeven in de aarde onder hem, terwijl hij zijn itch om in de nek van Acorndust te springen probeerde te onderdrukken. Het bloed in zijn bek proefde vers, gaf fuel aan het vuur dat in zijn binnenste branden. Hij moest en zou de strot uit de keel van Acorndust trekken. Hij zou aan de Elite laten zien dat ze het bos konden overnemen, dat ze onoverwinnelijk waren. Niemand zou nog aan hem twijfelde. Niet zoals ze in het begin hadden gedaan. Iedereen zou hem volgen. Cobra, van de Elite. Cobra, leider van het woud. Met een diepe grom antwoorden bij op het voorstel van de Deputy voor hem. "Ik accepteer je voorstel." Waarna hij met uitgestrekte klauwen in de vacht van Acorndust sprong, proberend houvast te krijgen en schade aan te kunnen richten.

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Tag: @Acornstar]

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Wat was er deze keer anders? Iets dat hij niet hardop zou kunnen zeggen in ieder geval. "Ik ben deze keer voorbereid." Daar was niks aan gelogen, de vorige keer was alles onverwachts gebeurd, maar deze keer was hij voorbereid. Hopelijk wist hij de zwaktes van de ander te benutten, maar dat was een kwestie van afwachten. Dat zou hij moeten zien in het gevecht als Cobra accepteerde. Gelukkig duurde het niet lang voor de ander zei het voorstel te accepteren en op hem af kwam. Hij zou niet wegrennen van dit, dit was wat hij moest doen. Niemand anders zou dit kunnen, alleen hij. Hij kwam omhoog om de ander te ontmoeten en haalde uit naar de rechterkant van de kop van Cobra. Hij wist dat hij daar voordeel uit moest zien te halen wilde hij dit winnen en het was het makkelijkst als dit een snel gevecht zou worden. Als hij een goede tik wist uit te delen, dan zou de ander misschien verdoofd zijn voor een tijdje.

Tag: Cobra

Rumoer deed de kater opkijken. Kampuitgang. Met een frons kwam Ravenpaw in beweging en drukte hij zich naar buiten toe om te kijken. Bloodclanners lette nu toch niet op, die waren te druk met hetzelfde. Eenmaal buiten aangekomen zag hij wat er gebeurde. Verschillende katten hadden zich verzameld. Settleddust en Pepperpaw zag hij. Ook Chillypaw stond er. Maar de twee katten die het meeste opvielen waren Cobra en.. Acorndust? Hij was terug gekomen. Met een paar stappen stond hij bij Settleddust en Pepperpaw. Liet kort zijn staart tegen de schouder van de jonge poes aantikken. "Het kom goed, Acorn wint dit wel." en anders zouden ze het zelf afmaken. Eindelijk was de revolutie naar Shadowclan gekomen. Alles zou goed komen. Acorn daagde Cobra uit voor een gevecht, een op een. Als er iets is wat heilig was in BloodClan was dit het. Dat had hij wel geleerd in de tijd dat ze in het kamp gezeten hadden. Een gevecht om leiderschap hield je je buiten, dat was alleen voor de twee katten die vochten. Raven hoopte vurig dat Acorndust het dit keer zou winnen. Dat ze verlost zouden worden.

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

De wond was misschien geheeld en het litteken had zich mooi gevormd, toch was de zwarte kater nog niet 100% gewend aan het feit dat hij aan zijn rechterkant blind was en hij had nog niet kunnen oefenen met het vechten met deze handicap. Dus op dit moment moest hij snel improviseren om te leren om te gaan met dit nadeel. Helaas had Acorndust nagedacht over dit gevecht en vanuit zijn blinde hoek kreeg hij opeens een tik tegen zijn kop aan. Cobra zakte terug op de grond en schudde zijn kop. Gelukkig zat deze al vol genoeg met watten, twijfels en angsten om er nog een klap bij te kunnen krijgen. Dus ondanks dat het pijn had gedaan, kon hij de verwarring van zich af schudden. "Laag," bromde de kater en met een klauw haalde hij uit naar de poten van de oudere kater. Als hij Acorndust tegen de grond kon werken, zou hij misschien met een high group kunnen winnen. Zijn grootste probleem was de dikke vacht van de Shadowclan Deputy. Dat was iets waar hij zich doorheen moest vechten. Hij moest nadenken over dit gevecht, maar zijn kop wilde niet meewerken. Misschien was het de klap, misschien was het iets anders. Maar het enige wat Cobra nu wilde, was bloed. Acorn's bloed om precies te zijn. Druipend van zijn klauwen en zijn tanden. Hij haalde nog een keer uit met zijn klauw, hopend iets te kunnen raken. Hij moest dichterbij komen. Zijn nek vinden, of zijn buik. Iets waar het zachter was, iets waar minder vacht was. Iets waar hij ingewanden uit kon trekken. Acorn zou dood gaan hier. Ditkeer voor goed.

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Tag: @Acornstar]

Voorzichtig had Darkmind zijn verwondingen aan het schoonmaken. Ze heelde goed en daar was hij blij om. Echter toen een bekende geur zijn neus binnen kwam stond de donkerbruine kater direct op zijn poten. Dark kon niets zien van de kamp ingang van waar hij gelegen had dus liep hij snel richting de groep vanwaar Pepperpaw en Settlesdust stonden. Acornstar was terug gekomen, eindelijk zou deze hele ellende over zijn! 'Nu zal Bloodclan wel moeten vertrekken.' Miauwde hij hard genoeg om door enkel zijn clan genoten gehoord te kunnen worden. Het gevecht begon en het enigste wat ze nu konden doen was bidden tot Starclan dat Acorn zou winnen!
Tag: Settleddust, Pepperpaw, Cinderfang, Chillypaw

Er werd gesproken, meerdere katten kwamen. Ze trokken veder, richting het kamp- juist het gene waar hij net van weg wou. Toch kon hij zijn drang niet weerstaan om mee te kijken. De tom keerde zich weer terug om en zigzagde net zoals net weer door de bomen heen, dichter naar het gevecht toe dat los was gebarst tussen de twee leaders. Zijn hart klopte luid in zijn keel, zijn blauwe ogen stonden groots en miste geen seconde van het gevecht. Tranen prikte in zijn ogen maar hij weigerde om te knipperen en een detail te missen van dit. Als een apprentice die enthousiast was voor de jacht lag hij te mekkeren in de struiken. Toekijkend door een kijkgaatje van het wand. Zijn staart zwiepte en zijn snorharen trilde. Hij proefde de bloed al in zijn eigen mond en hebberig likte hij zijn mondhoeken af. Maak hem dood, maak hem dood.

Maak hem dood, maak hem af.

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Het was misschien laag om meteen voor de zwakte van de ander te gaan, maar hij had het gevoel dat hij dit nodig zou hebben in dit gevecht. Na de klap gegeven te hebben landde hij weer met zijn poten op de grond en bereidde zich voor om bovenop Cobra te springen, maar net op het moment dat hij dit wilde doen gingen er een klauw langs een van zijn voorpoten en zette hij in plaats van naar voren te gaan een stap achteruit. Dit was niet hoe het zou moeten zijn. Deze keer hief hij zijn poot op tegelijkertijd dat Cobra dit ook deed en haalde hard uit naar de ander met uitgeklapte nagels. Hij ging niet terugdeinzen hier, ondanks dat hij de nagels over zijn borst voelde gaan. Het deed pijn ja, maar lang niet zoveel als het zou doen om hier te verliezen van deze kater. Bloed begon te vloeien uit de krassen op zijn borst, de witte vacht daar langzaam rood kleurend, maar dat was niet genoeg om hem tegen te houden. Hij zette weer een stap naar voren en kwam omhoog om te proberen zijn twee voorpoten op de schouders van de ander te planten om deze zo hopelijk tegen de grond te drukken. Nee, hij was niet gemaakt voor het snelle werk in een gevecht, meer voor kracht en defensief en dat zou hij dan ook proberen te gebruiken.

Tag: Cobra