Kill or be killed, we're all fighting for freedom

Maar Acornstar was hard en onverbiddelijk. Terecht, vond ze ergens - maar haar naïeve hartje wou op dit moment eigenlijk wel een uitzondering, een manier waarop ze allemaal gelukkig konden zijn. Haar principes werden in twee gescheurd, het was een clash in zichzelf. Maar uiteindelijk kon ze niets doen, kon ze niets veranderen. Dat was een thema, tegenwoordig. Elke dag voelde ze zich weerlozer, hulpelozer, dan de dag ervoor. Oh, vroeger was zo naïef geweest, als kitten, ze had gedacht dat ze de wereld kon veranderen.

Even dacht ze dat Serpentpaw afscheid zou nemen toen ze haar groene blik ontmoette; haar hart brak al uit elkaar. Nee, nee, ze zou haar fysiek tegenhouden als het moest. Dit was niet hoe het moest gaan. Maar Serpentpaw verbaasde haar ergens, liep weer naar hen toe, weg van haar vader, en plots voelde ze Serpentpaw's zachte vacht weer tegen die van haar. Chillypaw keek opzij met tranende ogen, gaf de ander een zacht likje over haar oor als teken dat ze trots was, maar ze zweeg nu wel. Dit was Serpentpaw's gevecht.

En oh, wat was ze trots op haar, op de woorden die ze sprak. Ze was Shadowclan door en door en dat sprak uit haar hele houding. Chillypaw kon een lichte glimlach niet onderdrukken, ook al stroomden haar tranen nog steeds over haar wangen en was haar zicht volledig troebel. Ze wikkelde haar staart extra stevig om die van Serpentpaw. Samen zouden ze sterk staan. Samen, als een eenheid.  

De eerste kreet kwam van een enkele stem. Meteen volgde het overstemmende geluid van meer katten die luid Acornstar riepen. De kitten kon enkel staren. Hun Deputy had net zijn laatste adem uitgeblazen om hierna te herrijzen als Acornstar. De nieuwe nobele leider van Shadowclan! Het lichaam van Cobra lag aan diens poten, bloed nog stromend uit de dode leider zijn lichaam. Rudekit besefte niet dat het allemaal over was. Toen hij zijn blik wist los te maken van het tafereel, merkte hij het pluizige gestalte van Bluejay niet ver van hem op. De kitten wierp zich tegen diens flank. Voorzichtig begon de kitten ook de nieuwe naam van de leider uit te roepen. Eindelijk, Bloodclan zou hier niet langer zijn! Euforie nam stilaan de overhand. Een glimlach sierde zijn gezicht. YES!

Wat er verder op de open plek gebeurde, kon hij niet navertellen. De Queen murmelde iets tegen zijn grote vriend en Rudekit werd met zijn nekvel tussen de Queen haar kaken bij hem weggehaald. Rude wou tegenstribbelen maar het was wel goed zo. Ja.. Shadowclan zou weer écht Shadowclan zijn!

Er kwam hulp.. Er kwam hulp. Haar clangenoten probeerden haar te helpen, ze lieten haar.. Niet in de steek? Naast de verschrikkelijke pijn in haar buik, trok er verwarring door haar lichaam heen. Waarom hielpen ze haar.. Ze had zo'n ontzettende zonde gepleegd. Een harde gil verliet haar bek terwijl er een nieuwe pijnscheut door haar buik heen trok. Misselijkheid overviel haar als een golf, een golf die haar de afgelopen weken non-stop overviel. Hartkloppingen maakten haar duizelig en ze had het gevoel dat ze flauw ging vallen. Ze hoorde een andere queen die haar probeerde te helpen. Door haar zeer slechte staat snapte ze niet wie er precies om haar heen stond. "S-Settled," murmelde ze terwijl ze zocht naar haar broer. Ze probeerde overeind te komen, maar merkte meteen dat dit niet kon. In haar beweging stroomde er bloed langs haar achterpoten heen. Er was iets heel goed mis. Tranen sprongen in haar ogen terwijl de realisatie bij haar inzonk. Ze had een miskraam. Ze zou.. Ze zou haar kinderen gaan verliezen. De reden voor alle schaamte, alle haat. Ze zou ze kwijt raken, maar dat was iets wat ze helemaal niet wilde. Nee, ze wilde ze niet kwijt. Ze zou voor ze door het vuur gaan. En nu ging ze er één kwijt raken. Een gepijnigde snik verliet haar bek terwijl ze voelde hoe haar lichaam duwde, duwde om een gestorven lichaampje uit haar baarmoeder te krijgen. Ze huilde voor haar kind dat nooit de wereld zou zien. Het werd haar te veel, en ze viel flauw.

Zonde, zonde dat dit moment van euforie besmeurd zou moeten worden door Acefray. Hij had zijn keuze gemaakt, de code meerdere malen gebroken zo te zien. Er werd nog onderhandeld over zijn positie, totdat Acornstar de genadeslag uitdeelde. Er was geen weg terug meer. Het was alleen zo jammer dat Acefray zijn kinderen met hem mee naar de ondergang wilde slepen, terwijl het Shadowclan was die al hun levens voor hun had gezorgd. Hij keek weer Acornstar aan, wetende dat het tijd was om afscheid te nemen. Eén van Acefrays kittens besloot mee te gaan. Een elder. Teleurstelling stond in zijn blik toen hij hem nakeek. Maar er waren ook kittens die wel voor Shadowclan kozen. Er zat toch nog wel loyaliteit in dat slangennest.

Totdat hij plotseling een ijzige gil door het kamp hoorde. Settleddust zijn haren kwamen overeind en zijn ogen werden groot. Was dat? Hij keek om en zag plotseling dat zijn zus, Softbelly, die al in verwachting was geweest, opeens krijsend in het kamp lag. Even geen interesse tonend in wat er nu om hem heen gebeurde, snelde hij zo hard als hij kon bij zijn zusjes lijf, die schreeuwend en bloedend kronkelde. Zijn blik ging van haar, naar de omstanders. ‘Softbelly,’ kwam er nauwelijks uit zijn bek, terwijl hij in schok naar al dat bloed keek. Hij keek naar Beechresin, zijn ogen groot in schok, terwijl een lijfje van een kitten op Softbelly kwam. Maar onmogelijk kon dit goed zijn, toch? ‘Doe iets.. Help haar!!’ schreeuwde hij naar haar. Ondertussen leek Softbelly ook wel bijna dood te zijn. Hij legde zijn oog bij haar borst, luisterend of haar hart nog klopte. Oh StarClan, liet haar leven, alsjeblieft. ‘Het komt goed, Soft. Hou vol,’ miauwde hij duidelijk in stress. Zijn arme, kleine zusje. Nee, het was vandaag een vreugdevolle dag, alsjeblieft liet dit geen zwart randje krijgen.

Als een makke schaap stond hij te kijken vanuit de rand. Alles was gevallen in een hoop chaos en de tom wist even niet meer wat te doen. Met zijn reuzen lichaam stond hij er maar bij, niet eens klaar om te vechten mocht het nodig zijn. Hij was echt verstard in het moment. Acorndust zijn keel werd opengereten en zonder enkel gevoel keek hij er na. De clan barstte uit elkaar, bang dat het hun einde was nu, maar Acorn stond weer op. Hij greep Cobra, de Bloodclan leader, en beet zijn nek door. In die vijf minuten tijd was de toekomst weer veranderd. Ze waren vrij en terwijl de clan nog niet had gehuild waren ze nu aan het juichen. Bloodclan vertrok, alsof ze geen trek meer hadden om bloed te vergieten en verdwenen in de schaduwen terug naar hun rattenhol. Met knipperende ogen stond hij daar nog steeds te staan. Het enige wat hem uit zijn trans hield was een she-cat die begon te gillen. Verward schudde hij zijn massieve kop en liet zijn blauwe ogen naar de zwart witte queen glijden die op de grond lag te huilen. Voor hij het wist begon haar lichaam iets uit te persen en met een vies gezicht keek hij toe. Er kwam iets uit maar een kitten kon je het niet noemen. Het leek als een parasiet rechtstreeks uit de dark forest. Bleh. De rode tom keek even weg en voelde de rimpels op zijn voorhoofd verschijnen. Moest hij helpen? Hij wist het niet, want wat had Softbelly er aan z'n bullebak zoals hem erbij kwam staan?

Als Serpentpaw er nu voor zou kiezen om te gaan, dan was dat simpel een teken dat hij gelijk had. Iedereen leek familie zo hoog te houden, maar stond er ondertussen niet bij stil dat hij zijn zoon kwijt was door dit alles. En dat was niet het enige, familie kon je ook verraden, net zo goed als elke andere kat. Toch was hij wel wat verrast door de reactie die uit de apprentice kwam. Ze besloot om te blijven en niet met Acefray mee te gaan. Ze bleef ook volhouden dat Acefray geen verrader was, maar ze had niet gezien hoe de kater naar SInclaw toegelopen was in het bloodclankamp, dat was genoeg voor hem om te weten dat de ex medicine cat een verrader was. Maar voor het feit dat de apprentice Shadowclan koos gaf toch wel aan dat ze in ieder geval niet zoals haar vader was. "Voor het kiezen van Shadowclan ben je in ieder geval beter dan je vader." Tenslotte had die voor Sinclaw gekozen toen en niet voor Shadowclan. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij haar volgende woorden. Ze zou zich aan hem bewijzen. "Daar kijk ik naar uit dan." Dit kon nog eens interessant worden op deze manier. Het was een sterke reactie, maar dat zou goed kunnen uitpakken als het goed gestuurd werd. Na dit richtte hij zich weer tot de volledige clan. "Kunnen er een paar katten in de gaten houden of Bloodclan ook daadwerkelijk weg is van ons territorium?" Hij had geen idee of er gegadigden voor zouden zijn, maar het was belangrijk dat dit gecontroleerd werd. "We zullen ook patrouilles nodig hebben." Sprak hij verder en natuurlijk moest er waarschijnlijk ook het een en ander in het kamp nog gebeuren, maar dat kwam hierna.