Kill or be killed, we're all fighting for freedom

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

Een witte vacht die rood kleurde. Hij kon de ijzeren geur van het bloed bijna ruiken en met dat likte de zwarte kater zijn lippen af. HIj zou het bloed proeven, snel genoeg. Hij zou de kater in zoverre verwonden dat hij hier terplekke leeg zou bloeden. Zijn lichaam zou naar de ratten gaan, opgegeten worden tussen het volk wat hij verdiende. Cobra dacht het hele plan uit in een seconden. In de seconden die hij kon gebruiken doordat de Shadowclan Deputy de tegenaanval inzetten en hij twee zware poten op zijn schouders voelde drukken. De zwarte kater voelde hoe hij tegen de grond aan werd gedrukt en draaide zijn kop zo om te proberen te kunnen bijten in een van de dikke poten die zich naast zijn kop bevonden. Hij zou de Deputy niet zo snel zijn keel aanbieden. Maar rationeel nadenken over een uitweg zat er ook niet in. Cobra haalde diep adem, om vervolgens rustig uit te ademen. Hij was een kater die meer nadacht over wat hij deed dan zonder plan ergens in te duiken. Hij zou zich niet snel overgeven aan instincten omdat dat in de Elite gevaarlijk kon zijn. Als je jezelf niet kon tegenhouden, zouden er meer doden kunnen vallen, inclusief jezelf, dan dat de bedoeling was. Maar nu, nu had hij het nodig. Zijn gifgroene oog schoot open, richtte zich op de kater voor hem, voor zover hij die kon zien en met een snelle draai probeerde hij onder de Deputy uit te rollen.

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Tag: @Acornstar]

If this is the last decision I can ever make

Zijn ogen stonden als enorme schotels. Starend naar Acorndust. Hij was terug. Acorn was terug. Hij kon zijn geluk bijna niet op. Starclan had hen niet verlaten. Maar.. Zijn blik vloog richting de bloodclan leader en hij moest even slikken. Dit zou niet mooi worden.. zeker niet. Met een gespannen blik hielt hij zichzelf op de zijlijn. Starend naar de twee donkere katers. Voor zijn ogen het kamp doorvlogen. Waar was Ravenpaw? Die zou dit voor geen seconde willen missen. Wie er ook won, hij en Raven zouden waarschijnlijk bloed kunnen laten vloeien vandaag. Bloodclan blood. Want zelfs al zou Cobra Acorndust kunnen neerhalen. Zou Shadowclan het nooit toestaan dat hij daarmee weg zou komen. Nee, vandaag was het einde van Bloodclan. Vandaag zouden ze vrij zijn. Vandaag zou hij vechten en wellicht sterven voor die vrijheid. Maar het zou de vrijheid van zijn zusjes en zijn moeder betekenen. Dat was iets waar hij voor zou willen sterven. Dat was iets waar hij voor zou willen.. ja. Vandaag werden zijn zusjes bevrijd.

at least it is my decision

xoxo

Lieverd hou er rekening mee dat niemand nog weet dat Acorndust zijn levens heeft. Hij staat dus bekend ook als Acorndust. <3

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Hij voelde dat hij de ander tegen de grond drukte en dat gaf hem een moment van voldoening. Hij kon het nog wel, als hij nu de ander maar onder zich wist te houden, dan kon hij schade toe gaan dienen. Hij boog zijn kop naar beneden, klaar om zijn tanden deze keer te gebruiken, maar de ander leek hetzelfde in gedachten te hebben, want hij voelde ineens tanden in zijn poot, waardoor hij zijn grip wat verloor en de ander minder goed vast had voor het volgende dat kwam. De ander draaide snel, waardoor hij zijn grip verloor en tegelijkertijd ook zijn evenwicht erbij. Met zijn voorpoten niet meer daar om hem overeind te houden klapte hij voor een moment tegen de grond. Het besef dat hij zich misschien eerder terug had moeten trekken kwam te laat.

Tag: Cobra

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

Hij had geluk. Het bijten had gewerkt en eventjes leek de grote kater voor hem te wankelen. Nu door onder hem door te rollen, kon hij de high ground nemen en er een einde aan kunnen maken. Hij zou nu einde aan dit hele gevecht kunnen maken. Hij kon nu laten zien waar de Elite voor staan. Hoe bloedlustig ze waren, hoe grof ze konden vechten. Hoe gevaarlijk ze daadwerkelijk waren. De zwarte kater kwam overeind en nog half in zijn draai haalde hij uit met zijn klauw. Hij zou laten zien hoe groot hij de Elite had kunnen maken. Hoe hij het werk van zijn vader had afgemaakt. Hij zou de Deputy verslaan, hij zou Tallstar opjagen, vinden en alle levens uit hem rukken. Hij zou bloed laten vloeien door het hele wou. De blik in zijn gifgroene oog leek steeds krankzinniger te worden, terwijl hij steeds meer verlangde naar het bloed dat hij kon laten vloeien uit deze grote kater. "Shadowclan is van mij." gromde hij tussen huid en haren door, terwijl Cobra extra kracht achter de klap probeerde te zetten. "Het woud is van mij." Hij zou er een einde aan maken. Hij voelde het bijna. Zijn oog gericht op de ogen van Acorndust. Hij zou het licht zien doven.

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Tag: @Acornstar]

Kill or be killed, we're all fighting for freedom - Pagina 2 Dd5cjs10

het gevecht ging er ruig aan toe. Spetters bloed vlogen in het rondte. Orchis voelde zijn ledematen trillen. Hij was onrustig aan het worden en zijn ogen groeide nog groter. Als een dolle hond begon hij te ijsberen en slaakte bij elke klap die uitgedeeld werd een adem uit. Hij wou meedoen, maar hij kon niet. Hij was te zwak maar oh wat wou hij toch ook eens het bloed aan zijn poten willen voelen. Hij wou daar ook staan, vechtend zoals Cobra als een machtige leader. Oh wat waren de dromen toch mooi maar zo onbereikbaar. Met klapperende tanden likte hij een spetter bloed op die door het wand heen droop en snuffelend met zijn snuit bij het kampwand zocht hij naar een opening. Zijn adem hijgde luid, het geluid die hij produceerde was als gorgelend waarnemend. Hij keek door een kijkgat in de wand. Zijn blauwe ogen zochten naar de vader van de zoon die hij vermoord had. Orchis liet zich achterover op zijn billen vallen en hield zijn beide poten rond zijn keel. Hij kneep zichzelf in de strot en stak zijn roze slijmerige tong uit. Hij maakte geluiden, maakte bewegingen. Alles wat Acorndust kon herinneren aan dood gaan, aan Southernwolf, aan het stikken in je eigen bloed. ''sterf zoals je zoon deed'' kreeg hij giechelend uit zijn bek terwijl hij gorgelend met zijn eigen kop zwaaide.

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Het moment dat hij de grond raakte en zichzelf weer overeind duwde kwam er een geluid zijn oren binnen. Hij probeerde zich te focussen op de bewegingen die Cobra maakte, maar daar kwam het geluid nogmaals en deze keer schoot zijn blik naar de kampwand, waar hij twee ogen zag. Het was overduidelijk wie die geluiden maakte, maar veel tijd om er overna te denken had hij niet, want Cobra had uitgehaald in zijn draai, recht naar zijn keel. Zijn ogen werden iets groter bij het besef dat dit mis ging. Hij probeerde zijn kop nog naar achteren te trekken, maar de nagels van de ander gingen alsnog door zijn keel heen. Eerst langzaam, maar daarna steeds sneller begon bloed uit de wond te vloeien en zakte hij langzaam weer door zijn poten heen. Zijn eigen bloed begon een plas om hem heen te vormen en langzaam maar zeker ontstonden er steeds meer zwarte vlekken te ontstaan in zijn zicht. Hij probeerde adem te halen, maar er kwam geen lucht binnen, alleen het bloed dat vloeide tot zijn zicht volledig zwart was en het ademen niet veel later stopte. Nee, dit was niet de eerste keer dat hij dood ging, maar dit was zeker geen prettige manier. Vooral ook omdat hij wist dat er niemand was naast Settleddust die wist dat hij meer dan een leven had om te vergeven. Wat moest Shadowclan wel niet denken?

Tag: Cobra

If this is the last decision I can ever make

Hij was er zo van overtuigd geweest dat Acorn dit gevecht zou winnen. Natuurlijk zou Acorn winnen. Hij was hun deputy. Hij zou hun leider zijn. Waarom zou Starclan hem ooit niet laten winnen. Maar de zwarte bloodclan leader bewoog snel, met zoveel geweld en haat in zijn lichaam. Te snel en Acorn.. "NEE!" Een luide gil verliet zijn bek nog voor hij zich had kunnen inhouden. Acorn nee. Met geweld duwde hij zichzelf naar voren. Hij moest naar hem toe komen. Hij moest.. Maar in dat moment hervatte hij zichzelf en duwde zijn nagels de grond in. Tranen brandend op zijn wangen. Als hij nu.. hij zou sterven. Zonder dat Shadowclan bevrijd was. Hij moest.. Leven voor zijn zusjes.. Met wijde blauwe ogen zocht hij zijn grijze siblings van de groep katten. Smekend met zijn blik dat ze zouden verdwijnen in de shaduwen. Dit zou een slachtveld worden. Dit zou.. Het eind zijn.

at least it is my decision

xoxo

Meer katten voegden zich bij hen. Pepperpaw gaf in stilte een kopje aan Chillypaw en ook Ravenpaw legde zijn staart kort op haar rug. Darkmind voegde zich ook bij hen. Ze waren samen Shadowclan.. En dat zouden ze altijd blijven. Met blauwe ogen vol hoop bekeek ze het gevecht, al zat ze ineen gekrompen van angst. Acorndust moest dit winnen.. Hij moest dat.. Als hij niet zou winnen, dan was Shadowclan verloren aan Bloodclan. Haar angst werd dan ook intens op het moment dat ze zag dat Acorndust ten gronde ging. Haar ogen werden rond. "Nee!" gilde ze luid, geschrokken, terwijl ze haar oren plat in haar nek legde. Nee.. nee.. nee! Dat kon niet! Hij zou Shadowclan bevrijden! Nee!

ARE YOU A HUMAN DRONE? ARE YOU A KILLING MACHINE?

Het drong niet eens tot hem door. Acorndust werd afgeleid, door iets, door iemand, maar Cobra had het niet eens door. Het enige waar hij oog voor had waren zijn nagels die door de keel van de deputy schoten, het zachte vlees raakte en er diepe krassen achterlieten. Bloed welde op, druppelde uit de wonden en vormde een plas op de grond waar de grote kater lag. Bloed plakte aan zijn klauwen, waar zijn gifgroene oog naar staarde. Daarna gleed zijn blik naar de grote kater die bewegingsloos op de grond lag. Een zachte ademhaling bereikte zijn oren, voordat deze stopte en alleen het bloed verder druppelde. Cobra had niet eens door dat zijn klauw lichtjes trilde, terwijl hij zijn poot aflikte, het bloed eraf likte en een bijna manisch grijns op zijn gezicht verscheen. Hij kwam overeind en draaide zich naar het groepje katten dat zich rond hen had verzameld, waarmee hij de rug naar Acorndust draaide. Dit was een volledige disrespect naar de Deputy toe, maar in Cobra's ogen verdiende de kater geen respect. "Zie hier, Shadowclan. Jullie verlosser. Een kater, te oud om te leiden, te oud om te vechten. Jullie zijn allemaal van mij!" De manische grijns op zijn gezicht gleed naar zijn gifgroene oog toe, waarmee hij de hele groep katten aankeek. Niemand zou zich nu nog tegen hem keren. Dit was pas het begin. Na Shadowclan kwamen de andere clans, en uiteindelijk zou alles van hem zijn. Dit was waarvoor hij leader was geworden. Dit was waarom de Elite de sterkste clan van het woud zou zijn!

I'M IN CONTROL, MOTHERFUCKER, DO YOU UNDERSTAND?

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[Tag: @Acornstar]

[Please, laat Acorn en Cobra nog eventjes alleen <3 Jullie mogen reageren, maar je nog niet bemoeien met de twee. Thanks <3]

Maar het ging niet de goede kant op. Nee, dit was niet hoe het moest gaan. Chillypaw keek in afgrijzen naar Cobra toen die zichzelf de winnaar verklaarde. Ze kon het niet geloven, wou het niet geloven. Nee. Er moest iets zijn, iets dat ze konden doen. Ze richtte haar gele blik naar boven; de tranen rolden over haar wangen zonder dat ze het doorhad. En ze bad tot Starclan, ze bad zoals ze nooit eerder had gedaan. Ze was nooit zo gelovig geweest, het was nooit een belangrijk deel van haar leven geweest. Maar voor het eerst in haar korte leventje leek bidden het enige dat ze kon doen, en dat deed ze dus met al haar passie. Alsjeblief, Starclan. Laat ons niet in de steek.

you're a soldier now, fighting in a battle
to be free once more

Het duurde niet lang voordat het gevecht uitbarstte. Settleddust moest zijn best doen zijn klauwen in de grond te houden, niet tussenbeide te springen. Hij voelde de kracht van de katten om hem heen, de steun die Pepperpaw kreeg. Hij staarde naar beide katten, om elkaar heen draaiend en vechtend met tand en klauw. Even leek het alsof Acornstar de overhand, de Bloodclan leider tegen de grond geduwd, en toen ging het zo snel. Opeens een goede haal over zijn keel. Settleddust kneep zijn ogen even dicht. Hij had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Zijn ogen gingen weer wijd open toen hij Acornstar lag liggen, doodbloedend. Maar... hij zou terug komen. Hij trok met zijn oren en keek naar zijn clangenoten, zijn hart zwaar, maar zijn blik ijzig kalm. Hij schreeuwde niet, leek nauwelijks van zijn stuk gebracht.

Cobra, manisch en gestoord als hij was, begon al aan zijn overwinningsspeech. En dat zou zijn dood worden. Settleddust wist het, hij was de enige die het wist. Hun geloof in Starclan zou nu getest worden, recht voor hun ogen. Zijn groene ogen vlamden, terwijl hij naar het ogenschijnlijke levenloze lichaam keek van zijn leider. Dood was voor het tijdelijk, hij zou geheeld worden en terugkomen. Zo ging het in de verhalen, maar hij had het nog nooit eerder met zijn eigen ogen gezien. Maar zijn blik ging weer terug naar Cobra, waarbij hij zijn tanden liet zien. Ze waren niet van hem, nooit. Zijn haren kwamen overeind. ‘Wacht maar,’ siste hij door zijn tanden door. Starclan zou zegevieren.

Yeah, that's worth fighting for

LITCH

Gegrom, gesis en geschreeuw. Tientallen, misschien wel het geluid van meer katten weergalmde vanop de open plek. Meteen sprong de kitten opzij van de moederkat en liep naar de met doornen omgeven uitgang van de Nursery. Niemand hield hem tegen of pakte hem weer beet om hem snel de Nursery in te duwen. Er was te veel chaos. Verbijsterd keek de kitten naar het tafereel dat gaande was. Door de doorntunnel was Acorndust verschenen! In alle sterren! En Cobra werd uitgedaagd door hem! Even leek het faliekant mis te gaan. Rudekit schudde zijn kop om helder te worden. Een sprakje hoop deed zijn staart opveren. Met elke haar op zijn lijfje hoopte hij dat hun Deputy ging winnen. Vanuit de schaduwen van de Nursery keek de kitten van de een naar de ander, niet in staat zijn ogen af te wenden, zelfs al stroomde er bloed.

It's no use going back to yesterday

Er was weer vanalles aan de hand. Voor Serpent was het ondertussen de normaalste zaak van de wereld dat er weer straffen werden uitgedeeld. Maar dit keer was het met iemand die ze echt totaal niet kende. Ze had toch iedereen leren kennen in het kamp? Ze kende toch namen.. Dit was een nieuwe klap voor haar. Er waren dus nog zoveel meer katten die ze niet kende. Waarvan ze geen idee had wie het waren. Zou ze ooit.. Maar haar gedachten kon ze niet afmaken. Cobra haalde de kat zijn nek open en er was bloed. Zoveel bloed. Meer bloed dan ze ooit eerder gezien het. Met enorme ogen staarde ze er naar voor ze zichzelf wegdrukte in de vacht van Chillypaw. Bij wie ze was komen te staan. Haar gehele lichaam trilde van het geschreeuw van haar clangenoten. Waarom waren ze zo boos. Waarom waren ze zo verdrietig. Wie ws deze onbekende kat. En dit.. dit alles dit was dood nietwaar? De kat was dood.. Had haar mama ook.. zoveel gebloed? "Ik wil niet een clankat zijn." Piepte ze vol angst naar Chillypaw Als dit was wat clankatten waren. Dan wou ze het helemaal niet zijn. Als dit op haar zou wachten. Hoe kon dit niet op haar wachten. MAma was dood en deze kat was dood. Dit was hoe je dood ging. dit wou ze niet. Ze wou niet dood.

@Chillypaw

because I was a different person then

xoxo

Hoarsepaw kwam bij het gevecht staan en hij zette zich naast zijn vriend neer om met hem te kijken. Het scenario dat voor zich afspeelde was bloederig, gewelddadig. Nog gewelddadiger dan wat er tijdens het gevecht met de clans gebeurd was. Bloed vloog rond, plukken haar zweefden in de wind. Het was man tegen man. Ravenpaw zijn ogen waren gefixeerd op de klauwen, waar ze landde, wat de schade was. En toen viel Acorndust ten prooi aan Cobra's klauwen. Het was gebeurd, het gevecht was beslist. Adem stokte kort in de kater zijn keel maar hij werd opgeschrikt toen hij een stem hoorde gillen. Hoarsepaw. Het eeuwige watje. Ravenpaw klapte met zijn poot tegen zijn achterhoofd. Niet hard, maar hard genoeg. "Je gilt als een poes, verman je. We moeten zo in de aanval om alsnog te winnen." siste hij tegen zijn vriend. Ze moesten klaar zijn.. als het zo toeliet moesten ze met z'n alleen op Cobra springen. Hij was nu zwak.

E

r was ophef in het camp. Porcupinepaw schoot overeind. Katten begonnen samen te pakken op iets dat gebeurde net buiten het camp. De grote kater wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes, maar ook Shadowclanners begonnen te verzamelen. Uiteindelijk hoorde hij de stem van Cobra en van... zijn vader? Een glimlach sprong op zijn snoetje terwijl hij mee naar de ingang liep. Daar moest hij zijn nek een beetje rekken om te zien wat er gebeurde. Het was niet waar.

Zijn vader lag levenloos op de grond. Dik rood bloed kringelde rond hem. Porcupinepaws hart stopte. Zijn vader, zijn deputy. Zijn allergrootste voorbeeld. Vermoord door Cobra. Zijn lange grote klauwen boorden in de grond. Tranen prikte achter zijn oren. Zijn maag keerde zich om bij de woorden van Cobra. Hij keek nu naar Settleddust, maar kon niet horen wat deze mompelde. De tranen vielen nu, maakten strepen over zijn wangen en drupten op de grond. "DOE IETS!", schreeuwde hij woest, speeksel van zijn lippen vliegend. Het was niet perse naar iemand gericht.

window blues

If this is the last decision I can ever make

Zijn hart bonkte in zijn keel. Zijn blauwe ogen wijd opengesperd vonden de gestalte van Chillypaw en hij smeekte haar in zijn hart om weg te gaan. Om te rennen. MAar een klap op de achterkant van zijn kop trok hem weer terug bij zichzelf. Knipperend keek hij naar Ravenpaw die naar hem had uitgehaald en knikte beduusd. Raven had gelijk. Hij moest klaar zijn. Hij zou klaar zijn. Nagels in de grond geslagen rekte hij zijn spieren en focuste zijn blik op Cobra. Hoewel hij Ravenpaw kende, wetende dat de kater Cobra zelf wou hebben. Zou hij elke seconde naast hem staan. Goed niet de meest ideale plaats voor hem. Maar Raven was de betere vechter van de twee. Raven zou het kunnen. Daarnaast zou Wolfblood vast ook richting Cobra springen. Ja.. Beter kon hij bloodclanners die hen wouden tegenhalen onderuit halen. Langzaam knikte hij, zijn ogen vernauwd. "Ready when you are."

@Ravenapaw

at least it is my decision

xoxo

Chillypaw schrok op toen ze een warme vacht tegen de hare voelde. Ze keek opzij naar Serpentpaw's gestalte. Oh, ja, haar vriendin moest vast heel verward zijn met deze nieuwe ontwikkeling, meer nog dan de rest van hen.. De jonge kattin mauwde dat ze geen clankat meer wou zijn. Chillypaw wikkelde haar staart stevig om het lichaam van de andere kattin en legde haar kopje op die van haar, zodat Serpentpaw volledig in haar vacht opgeslokt werd bijna. "Ssh, zeg zo'n dingen niet. Het clanleven is geweldig, echt waar, wanneer Bloodclan het niet verpest.", antwoordde ze zachtjes, al wist ze niet helemaal of ze dat zelf nog geloofde. Maar aan de andere kant, het was niet omdat iets simpel was, dat het de beste optie was, nietwaar? "Starclan zal ons hieruit redden. Starclan staat altijd aan onze kant.", vervolgde ze. Haar stem was stil en snel. Hoewel haar vacht nog nat was van haar tranen, huilde ze niet meer nu ze een andere focus had, nu ze kon focussen op Serpentpaw beschermen en helpen. "Bid met mij naar Starclan, en dan komt alles goed.."

@Serpentpaw.

Acefray kwam kalm aanlopen op deze scene. Wetende dat hij er toch niks aan kon veranderen en dat de uitkomst ook weinig uitmaakte. Waarom zou hij er ook zichzelf druk om maken? Er zou voor hem geen goede uitkomst zijn, beiden waren pijnlijke verliezen. En ergens was hij gewoon te moe, te op met het leven om er mee bezig te zijn. Hij had geweten dat er iets aan had moeten komen, dat had Tall nog gezegd. Ze konden hier niet blijven. En dat was ook zo, want Acorndust was terug en ging in gevecht met Cobra. Zijn groene ogen stonden er verdrietig naar, en bijna had hij zich omgedraaid om terug naar zijn den te gaan en het nieuws daar te zeggen- en toen zag hij zijn meisje. Kleine Serpentpaw die tegen Chillypaw aanstond te bibberen en te piepen. Dit aanzicht schoot hem meteen door het hart heen en de rest van de wereld was ineens maar bijzaak. Van hem mochten Acorn en Cobra elkaar met liefde uiteen scheuren zolang zijn kindje maar niet zo bang hoefde te zijn. Meteen liep hij dan ook naar het tweetal apprentice toe en liet zichzelf zakken naar zijn dochter, om zijn snuit zachtjes tegen haar aan te duwen. “Het is oké schat, niemand zal jou wat aan doen” Hij had nog net de woorden van de ander gehoord en inwendig zuchtte hij. Oh onschuldige jeugd, de sterren zou niks doen voor jullie. De sterren volgde regels op. Starclan stond aan jouw kant zeker, maar de leeftijd had dit geloof al lang bij hem weggehaald. Starclan was zo machteloos als hunzelf, en even wreed. Maar hij zou zijn dochter dat niet vertellen, dus voegde hij zachtjes toe aan de woorden van de ander. “Er is niet altijd oorlog lieverd, het leven heeft niet enkel kwade dingen die er gebeuren” Zijn stem warm en vaderlijk, hopen dat hij het deze keer wel goed kan doen. Al was het maar met een. “Dit gaat ook weer voorbij, en dan is alles weer goed”

+ Chillypaw en Serpentpaw

It's no use going back to yesterday

Chillypaw was warm. Totaal niet zoals haar naam aangaf. Chillypaw was veilig. Maar de woorden die ze sprak lieten haar slikken. Starclan. Hoe zou ze in iets kunnen geloven als datgene dit toeliet. Als datgene haar moeder liet sterven. Hoe zou ze kunnen geloven in een Starclan als ze nieteens wist wat het was. Maar ze knikte zachtjes en keek even op toen ze de brede kop van haar vader zag. Een verstikt spinnend geluid gleed over haar keelterwijl ze haar pootje op de zijne plaatste. Nog altijd even verborgen in Chillypaw's vacht. "Waarom is er nu dan.." Fluisterde ze, traantjes in haar ogen. "Waarom is er nu dan zoveel dood.." Het klopte niet, het hoorde niet. En iedereen leek er maar ok mee te zijn dat dit een onderdeel was van het leven. Dat dit was waar alles om draaide..

because I was a different person then

xoxo

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Het ene moment was alles nog zwart en was het enige dat hij hoorde de woorden die Tinderlight bij hem achtergelaten had. Het volgende moment begon het geluid van de omgeving naar hem terug te keren en merkte hij dat hij weer ademde. Hij had nu nog geen tijd om na te denken over de woorden van Tinderlight, hij had iets dat hij moest doen. Langzaam opende hij zijn ogen en wachtte tot ze weer focus hadden voor hij de zwarte vacht van Cobra zocht. De kater had zijn rug naar hem gedraaid, makkelijker kon bijna niet. De ander zou het niet eens verwachten. Als er een andere manier was geweest om dit te doen, dan had hij dit gedaan, maar hij kon niet leven op leven verliezen in de hoop dat de bloodclanleader zou leren. Tinderlight had hem gezegd dat hij niet te roekeloos om moest gaan met zijn levens en dat zou hij ook niet. Hij zou een kans hebben en die zou hij ook grijpen ook.

Zo snel als hij kwam duwde hij zijn lichaam overeind, hij moest tenslotte niemand de kans geven om Cobra te waarschuwen, dan was de kans mogelijk al verkeken. Hij klapte zijn nagels al uit voor hij zich afzette van de grond en met uitgestrekte nagels de kater naar de grond drukte. Hij zou hem geen kans geven om te ontsnappen en probeerde dan ook alle nagels die hij had in de kater te zetten voor hij zijn kop naar de keel van de ander bewoog. Hij had dit Bloodpaw zien proberen te doen en wist dat hij de halsband moest vermijden. Hij had dit nog nooit gedaan, maar er was geen twijfel, dit moest nou eenmaal gedaan worden, anders zou het nooit ophouden. Hij overbrugde de laatste afstand tot de keel en sloot zijn kaken om de keel, waar hij probeerde er hard in te bijten, hopelijk geen twijfel eraan overlaten wat er gebeurde. Alles gebeurde in enkele seconden, hij moest tenslotte de ander geen kans geven, maar dat maakte het niet minder erg wat hij moest doen.

Tag: Cobra