Kill or be killed, we're all fighting for freedom

_{Zijn vader kwam bij hem. Maar hij was geen rots in de branding; geen stilte in de storm. Het gegil ging verder, werd juist heviger. En plots begon Acefray het te hebben over de clan verlaten. Hij ging hen achterlaten juist nu het goed werd? De uitleg kwam niet goed bij hem binnen, voornamelijk door het oorverdovende geluid dat in zijn oren bleef door rinkelen. Met grote ogen keek hij naar zijn vader, die nog een laatste afscheid zei en toen ging. Ja, Whitepaw mocht hem volgen, zoveel had hij nog net meegekregen. Maar wat dan? Het brein van de jongen, die nog niet eens een tiener was, draaide overuren. Moest hij kiezen voor zijn vader.. Of.. Of voor zijn clan? Hij had niet een bizar groot clangevoel, maar hij hield van de mensen hier. Hij hield van zijn grote zus, maar die had ook zijn moeder vermoord en daar had hij ook van gehouden. Maar zijn vader had hem en zus weer verraden, en dat kon eigenlijk ook niet. En hier was Littlepaw, die hij niet kwijt wou raken. Nee, Whitepaw wou niet mee.
Maar toen ging Pythongaze plots lopen. Met grote ogen keek hij naar zijn broer die wegliep. "Python!" riep hij, zijn stem overslaand. Maar kwam geen reactie. Plots werd het oorverdovend stil. Het gegil kapte abrupt af toen het besef doordrong. Ze haten je. Trok het door zijn kop. HIJ haat je. Hij wil je nooit meer zien en gaat weg. Hij schudde zijn kop. Nee. Mama haatte je. Ze ging nog liever dood dan dat ze bij je wou zijn. Dat was niet waar. Mama hield van hem. MAMA HIELD VAN HEM! Je kan beter dood zijn dan hier blijven of meegaan. Ja, dat is de beste keus. Maak jezelf dood. Tranen vielen van zijn wangen. En toen had Serpent het opeens over weggaan, terwijl ze pas net weer terug was, terwijl hij haar net pas weer terug had. Zie je wel? Zie je wel? Een snik verliet zijn bek. "Niet weggaan, niet jij ook," sprak hij tegen Serpent, maar toch begon hij te twijfelen. Ze haat je, ze wil je dood, dood, ze wil je dood. Was dat zo? Wou ze hem doodmaken? Ze wou naar Bloodclan, en van Bloodclan kwam dood. Was zij dood? Een ietwat argwanende blik kwam in zijn ogen. "Ik wil niet dood," sprak hij tegen haar. Want dat was waar. Hij wou niet dood.}

[!!Powerplay met toestemming van Camilla!!^^ ]

Ach ja, nu wist de kater in ieder geval hoeveel scheldwoorden hij zijn dochter per ongeluk had aangeleerd de afgelopen paar weken. Woest was de kitten geweest toen hij haar had proberen tegen te houden, alsof ze niks geleerd had de afgelopen tijd. Alsof de twee aanvaringen met bloedclan niets meer dan een gekke koortsdroom waren. Te druk bezig was hij om het gehele gevecht bij te houden, te druk bezig was hij met het tegenhouden van Bluekit die stom moedig en scheldend langs hem probeerde te komen om het gevecht met haar eigen kleine oogjes te zien, en wellicht een gevaar voor haarzelf zou gaan vormen.

Maar nu, nu het gevaar leek te zijn verdwenen, nu hij buiten Acornstar's naam hoorde herhalen, toen hij opving dat Bloodclan als een stelletje watjes hun kamp eindelijk aan het verlaten waren kwam ook de grootte kater in beweging, stapte hij de nursery uit en genoot voor het eerst van de zon die voor heel even zijn zicht ontnam. De afgelopen paar weken zou hij Bluekit niet achter hebben gelaten, maar voor het eerst voelde het er veilig genoeg om haar voor eventjes te vergeten, te genieten van het mooie moment, een nieuwe tijd leek eindelijk aangebroken te zijn, beide mochten nog een tijdje leven. En dus voegde hij zich, zonder zorgen bij de menigte, ook hij herhaalde zijn nieuwe leaders naam vreugdig.

V

oor zijn ogen, voor zijn eigenste ogen kwam zijn vader weer tot leven. Zijn mond viel bijna open tot aan de grond. Het ging snel, zo snel. Porcupinepaw duwde zijn lange nagels nog dieper in de grond. Zijn lichaam stond gespannen en vol adrenaline. Hij zag hoe zijn vader herrees... niet als Acorndust maar als Acornstar. Het bloed dat een kat had kunnen doden lag er nog. Starclan... Het waren verhalen, geloofwaardige verhalen maar nu had hij het met eigen ogen gezien, Starclan was echt. Pepperpaw begon met scanderen en ook hij legde zijn kop in zijn nek. "ACORNSTAR, ACORNSTAR... ACORNSTAR!", brulde hij met de rest mee. Zijn hoofd stond in tunnelvisie. Hij kon alleen maar het gewoel horen van juichende Shadowclanners en Bloodclan die terneergeslagen zich terugtrok. De grote, crémekleurige kater spotte zijn broer Twistedpaw. Met een triomfantelijke brul kegelde hij deze omver. Hij sloeg zijn brede poten rond hem en knuffelde Twistedpaw plat. "WE HEBBEN GEWONNEN!"

window blues

Hij wist het. Hij had het gevoeld. Hij had er van gehoord, verhalen van clanleiders die meerdere levens hadden en weer op konden staan. Maar hij had het nog nooit gezien. En nu voltrok alles zich voor zijn ogen. Binnen enkele moment stond Acorn op, pakte Cobra goed vast en beëindigde zijn leven. Het was zo gebeurd, alsof het niets was. Toen barstte gejuich los onder de ShadowClan katten. Hij juichte mee. Duwde Hoarsepaw hard tegen zijn schouder aan. "Ik zei toch dat we zouden winnen vandaag." hoewel Raven het jammer vond dat hij zelf geen tanden in BloodClanners had kunnen zetten, was hij blij dat ze nu met hun staart tussen hun benen wegrende. Hij zwiepte trots met zijn staart. Ze waren vrij, ze waren weer hun eigen clan. Alles zou normaal worden!

Gelukkig trok de Bloodclan zich terug uit hun kamp, Ja hun kamp! Darkmind keerde zich om toen Breechresin tegen hem begon te spreken. Alsof Dark haar hier zo hulpeloos achter zou laten? 'Natuurlijk.' miauwde Dark en hij legde zijn staart over Softbelly's schouder om haar te laten weten dat ze steun aan hem zou hebben voor nu. Als ze maar snel terug was. Acefray zou nu ook vast weg gaan en toen de donker bruine kater zijn kop om draaide zag hij hem inderdaad vertrekken. Wie zou er nu de juiste medicijnen voor haar kunnen halen buiten die er een beetje verstand van hadden?

Met angst had ze al die tijd in het leerlingen hol gelegen. Zins ze terug was gesleurd naar het kamp door een van de Bloodclanners was ze zo bang om nog naar buiten te gaan. Moonpaw schoot hooguit naar buiten om naar de vuisplaatst toe te gaan haar behoefde daar te doen en weer terug te rennen. De herrie buiten had het niet beter gemaakt en nu had ze zich zo klein mogelijk gemaakt als ze maar kon. Tot... tot ze gejuich en geschreeuw hoorde van haar clan genoten. Voorzichtig met bevende pootjes kroop Moonpaw uit haar nest en keek net om de hoek heen. Ze herkende haar vader en zag alle Bloodclanners vertrekken. Haar angst smolt langzaam aan weg en de blauw gevlekte leerling begon even langzaam aan te lopen tot ze van blijdschap overliep en ze merkte dat Moon op haar vader af renden. Ze schoot tussen de andere katten door en kon een vreugde kreet niet stoppen. 'Acornstar!' zijn naam had ze door de andere horen roepen en hoewel haar stem kraakte door het vele zwijgen kon je toch horen dat zij het was. Ze wierp zich tegen haar vaders vacht aan en wilde niets anders dan tegen hem aan kruipen Moonpaw had hem zo gemist!

Alles gebeurde te snel. Veel te snel. Er hing een spanning in de lucht die lastig te beschrijven was, maar samen met de woorden van Settleddust die het kamp rond waren gegaan was er een klein sprankje hoop in de flame point te vinden. Haar hart sloeg over toen haar blauwe ogen hun deputy het kamp binnen zag lopen, maar ondertussen vormde zich een knoop in haar maag van de spanning. Er was zo veel gebeurd in de afgelopen anderhalve moon dat de kleine flame point zich alleen maar achter haar vriend Twistedpaw kon verschuilen. Nerveus trilde haar snorharen en tranen welde op in haar ogen toen ineens Acornstar dood op de grond lag. Het was alsof iemand haar een klap in haar gezicht gaf. Al haar hoop verdween net zoals de zuurstof de longen van de deputy verliet. Haar mond zakte langzaam open, maar geen enkel geluid verliet het poesje.

Starclan. Natuurlijk. Settleddust had haar verteld dat hij terug zou komen, maar niemand wist dat hij zijn levens gekregen had en het suffix -dust vanaf nu niet meer van hem zou zijn. Nee. Hij zou Acornstar worden. Zijn naam werd geschreeuwd in het kamp toen de elite leader zijn laatste adem uitblies. "Acornstar" miauwde ze zacht, bijna niet gelovende dat ze echt vrij waren van de elite.

Twistedpaw riep luid met de anderen zijn vaders nieuwe naam. 'ACORNSTAR! ACORNSTAR!' Hij zegevierde luid en vrolijk. Eindelijk waren ze verlost van die vieze katten, eindelijk hadden ze hun vrijheid terug. Hun kamp en hun territorium. Het zou wel even duren voordat de vieze stank van de BloodClanners helemaal weg zou zijn, maar dat maakte hem niet uit nu. Zijn vader was levend, Cobra was dood en BloodClan was weggejaagd. Achter zich hoorde hij een zachte stem. Twisted draaide om en zag Newtpaw. Ze had zich kennelijk achter hem verscholen, wat hij helemaal niet gemerkt had door de spanning. Een brede glimlach sierde zijn gezicht en hij drukte zijn kop tegen de hare. 'Ze zijn weg, Newtpaw,' snorde hij blij.

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Zijn nieuwe naam klonk hem nog vreemd in de oren, vooral omdat het nu van de Shadowclanners kwam die hij zou gaan leiden. Het was een raar besef dat hij nu Acornstar zou zijn. Het bloed in zijn vacht begon langzaam op te drogen en het was niet echt een prettig gevoel, maar hij zou het ermee moeten doen. Een van de bloodclanners gaf aan dat ze zouden gaan, mogelijk was zij nu de leider. Nu begonnen de bloodclanners een voor een af te druipen, maar niemand leek naar voren te stappen om het lichaam van Cobra te komen pakken. "Gaat geen van jullie het lichaam van je leider meeslepen?" Een beetje respect konden ze toch wel geven aan hun dode leider? "Of zal ik hem in het moeras dumpen?" Het was bedoelt om ze het lichaam alsnog mee te laten slepen, maar anders zou hij hem wel in het moeras doen, ze konden hem moeilijk open en bloot laten liggen.

Nadat hij dit had gezegd merkte hij op dat Acefray halt had gehouden en tegen hem was begonnen te spreken. Het was niet persoonlijk geweest? Dat vond hij ergens moeilijk te geloven, vooral omdat hij net nog zijn kinderen had gevraagd mee te gaan met hem. Want ja, ze mochten denken dat hij dom was, maar dat was hij niet. "Je vraagt je kittens mee en dan noem je dit niet persoonlijk?" Hij liet zijn blik al gaan naar een die blijkbaar al wilde volgen. "Lijkt er ook op dat er een je zal volgen. Wil je dit echt voor je kittens? Verbannen zijn zoals jij?" Nog een verrader, net zoals zijn ouders, waarom zou hij anders volgen? Het maakte hem dan niet uit dat de ander een elder was of niet. "Ik zal het onthouden van de kruiden, maar ik heb nu andere dingen te doen." Hij ging niks accepteren van de andere op dit moment, waarom zou je een verrader vertrouwen? Zijn blik ging naar de kat die Acefray aan het volgen was, Pythongaze. Hij merkte ondertussen op dat Moonpaw bij hem was gekomen. "Niet nu, ik heb dingen te doen." Hij had geen tijd om zich druk te maken om zijn eigen kittens nu. "Pythongaze," Sprak hij ijzig kalm. "Voor het volgen van een verrader verban ik je hierbij van Shadowclan." Het moest gedaan worden, geen uitzonderingen. Als hij iemand niet kon vertrouwen, dan hadden ze geen plek in zijn clan. Dat was dat. Hij begon verder het kamp in te lopen, zijn blik langs alle katten laten gaand. "Als je wilt gaan is dit nu je kans, ik heb niks aan verraders." Dat was iets dat heel duidelijk moest worden nu hier in Shadowclan. Dat hij dit soort dingen niet meer zou tollereren.

Tag: Everyone, te veel om op te noemen in ieder geval

Zijn hart kon niet meer breken dan dat het nu deed. Want er was niemand waar hij meer van hielt dan van zijn kinderen. Ze waren zijn alles en hij tot nu niks anders gedaan dan ze teleur te stellen. Zoals iedereen eigenlijk. Het was nu eenmaal hoe zijn leven leek te draaien. Met een zucht luisterde hij hun reacties af. Pythongaze wilde mee en hij drukte zijn neus kort in zijn vacht, om te laten merken dat hij er blij mee was. Met Serpentpaw was het minder makkelijk. Hij zakte door zijn poten en likte haar even om haar te troosten. "Ik ga niet met hun mee, ik ga naar een schuur, en daar wonen. Maar je hoeft niet Serpentpaw. Je mag hier blijven bij Chillypaw en alle andere lieve clanmates. Dat is ook niet erg. Ik wil alleen dat je weet dat je ook met mij mee mag als je dat graag zou willen." Probeerde hij het kind uit te leggen. Waarna zijn aandacht weer ging naar de volgende van zijn kinders. Deze leek het nog minder te snappen, maar dat kende hij van Whitepaw. "Whitepaw shh. Rustig maar. Niemand gaat meer dood. Niemand meer. Ik hou van je. Dat is alles wat je moet onthouden van vandaag. Ik hou van je en je broertjes en zusjes ook. Je mama ook, dat weet ik, zelfs al is er niet meer. Zelfs al ben ik straks ook weg. Dan hou ik nog steeds van jou en alle andere siblings. Alleen van een beetje verder weg"

En toen het tijd was en hij zich tot Acorn had gekeerd... kreeg hij eigenlijk een betere reactie dan verwacht. Maar hij geloofde het niet, waardoor de kater enkel achterkom keek naar zijn familie die achterbleef. "Ja op beiden Acornstar. Ik ben hun vader, ik wil dat ze gelukkig worden, waar dat ook is. En dat heeft niks tegen jou of shadowclan te maken. Ik ben niet bij bloodclan." Hij zou het toch wel moeten snappen? Hij was ook vader. Acefray wist dat dit het laatste moest zijn. "Ik wens je het beste toe Acornstar, pas goed op mijn familie" En hierna verdween hij uit zijn thuis. Hopende dat hij misschien toch nog iets van de wonen had kunnen helen die hij had aangebracht. Hopen dat Acorn niet al het vertrouwen zou verliezen.

It's no use going back to yesterday

Tranen drupte, maakte haar wangen nat. Waarom was ze aan het huilen. Waarom wouden katten haar.. Whitepaw smeekte haar.. Chilly wou niet dat ze ging. Smeekte haar om niet te gaan en daar was papa. Met Pythongaze die wel mee ging. Papa die het had over een schuur. Een schuur.. ze wist niet wat het was. Maar het klonk zo fijn, zo veilig. Ze deed langzaam een stapje naar haar papa. ZE wou de schuur, ze wou de veiligheid. Ze wou niets liever dan voor altijd gewoon bij papa zijn. Maar ze wou ook bij Chilly zijn. Ze wou bij Whitepaw zijn. Ze wou bij Pepper en Ink en iedereen zijn.. Ze wou.. waarom moest ze kiezen..

En daar was die grote kater. Hij toorende boven haar uit, niet zoals de zachte warme manier waarop papa dat deed. Hij was groot en met bloed beplakt en hij maakte haar fysiek in elkaar kruipen. Met enorme ogen keek ze op naar de kater. Het monster dat dood was en daarna iemand anders doodde en waar iedereen om had gejuigd. En hij zei dat haar broertje de clan verbannen was en hij was zo boos tegen papa.. Hij.. Hoe durfde hij papa verdrietig te maken. Traantjes druppelde nog altijd naar beneden.

Maar tranen van woede. Tranen van pijn. Hoe durfde hij. Hoe durfde die kater dood te gaan en daarna niet dood te zijn terwijl haar mama dood was en dood bleef. Hoe durfde hij zo gemeen te doen. Hoe durfde hij te zeggen wat haar broertje wel en niet moest doen. Ze stapte naar voren, haar kopje hoog en traantjes biggelend over haar wangetjes. "Nee!" Mauwde ze snikkend. "Pythongaze hoeft nergens heen. Papa ook niet!" Haar stemmetje trilde snikkend. MAar ze was sterk en groot. Ze was Serpentpaw. Ze was haar papa's meisje en haar mama's dochter. Ze hief zichzelf op haar achterpoten zoals ze bij Wolfblood had gedaan en keek de kater aan in zijn ogen. Zichzelf groot makend op haar achterpootjes hoewel ze wat ongemakkelijk stond. MAar ze stond en ze was groot en ze zou hem ze zou hem vertellen. "Chilly zei dat Shadowclan familie is. Familie stuur je niet weg!" Ze keek hem aan snikkend en klein en zielig. MAar ook groot, ze was groot als ze zichzelf dat bleef vertellen dan was ze dat vast en zeker. "Ik wil niet weg. Maar ik wil ook niet zonder papa en broertje. Ik ben al zonder mama dus ik wil niet dat papa ook weggaat. Ik heb ze net pas terug!" Ze was sterk, ze was groot. ZE wist niet dat ze exact dezelfde stem had als haar lang overleden zus Bee maar ze sprak en ze was sterk. Ze keek de kater aan en snikte nogmaals. "Stuur niemand weg. We zijn toch altijd familie, altijd samen! Het zou toch vrede moeten zijn nu bloodclan weg is. Nu jij Cobra vermoord hebt." Ze beet het toe terwijl ze bleef snikken. Afvragend of ze ooit klaar was met huilen. "We zijn familie.." Fluisterde ze haar laatste aanval terwijl ze zichzelf weer op haar voorpootjes liet zakken. Ze was zo klein, zo klein. Zo klein en niets waard.. De realisatie droop in terwijl ze wat achteruit kroop tegen haar vader aan. HAar beschermer. Maar hij zou weggestuurd worden.. Tenzij ze de grote enge bebloede kater had kunnen overhalen. Had ze hem overgehaald? Zou hij luisteren.. Alsjeblieft luister..

because I was a different person then

xoxo

Pepperpaw haar euforie vloeide langzaam weg toen Acefray naar voren kwam en zijn vertrek aankondigde. Nee.. Hij mocht niet weg! Hij was haar ome Acefray! Van binnen voelde ze haar hartje iets afbrokkelen. Acefray was altijd zo lief naar haar geweest, stond altijd voor haar klaar, maar nu zou Acornstar hem verbannen. Ja.. Hij was altijd goed voor haar geweest, zelfs al had hij de clan verraden. Hij had haar en Newtpaw samen met Bloodpaw kunnen trainen. Haar lip trilde en haar oren lagen plat in haar nek. Zonder dat ze het door had, begonnen er weer tranen langs haar wangen te lopen, deels van de spanning, maar ook deels omdat haar ome Acefray wegging. En tot haar grote schrik nam hij katten mee. Pythongaze werd ook verbannen en Pepperpaw voelde haar hart in haar keel hameren. Ze was met Pythongaze opgegroeid.. Hij kon toch niet..?

Serpentpaw kwam ook naar voren, allemaal de kinderen van Acefray, stiekem. Hij had de code gebroken, ja, maar kon dat zo erg zijn dat het een verbanning zou vereisen? Ze wilden gewoon bij haar familie zijn.. Net zoals dat zij naar Windclan had getrokken altijd. Ze keek met haar oren plat in haar nek naar Serpentpaw en richtte haar blauwe ogen smekend op Acorndust, haar moed verzamelend. "Acornstar, je kan ze toch niet uit elkaar scheuren?" vroeg ze, haar stem trillend. Voor het eerst keek ze met lichte angst naar haar mentor. Ze had hem nog nooit zo streng gezien.

Acefray verduidelijkte zich, zei dat hij in een schuur zou gaan wonen, maar dat Serpentpaw niet mee wou als ze dat niet wilde. En de kattin, oh, ze was zo breekbaar - maar ook zo sterk. Ze zette zich af tegen Acornstar, stond op haar achterpoten voor zijn neus en kwam op voor zichzelf en voor haar familie. Chillypaw's mondje viel lichtjes open - ze zette een stap naar voren, dichter naar hen toe. Serpentpaw had gelijk, ergens. Ze konden hen toch niet uit elkaar scheuren, niet nu, nu ze iedere hulp konden gebruiken? Bloodclan was weg, het gevaar was voorbij, toch? Konden ze dan niet teruggaan naar hoe het was, konden ze dan niet allemaal samen gelukkig zijn.. Maar Acefray had de code gebroken, en Pythongaze ook door zijn support voor hem te tonen. Ze waren clanverraders, maar ze waren ook Serpentpaw's familie. Ze beeldde zich in hoe verscheurd ze zou zijn als haar familie degene was die in stukken gescheurd werd.. Hoe zou ze ooit moeten kiezen tussen clan of familie, wanneer dat in haar hart hetzelfde was? Pepperpaw mengde zich er ook mee, vroeg met trillende stem dat hij ze toch niet uit elkaar kon scheuren. Chillypaw slikte en keek hen aan met bange gele oogjes. Ze kon niet zwijgen, ze moest iets zeggen, maar wat was het juiste, wat kon ze zeggen om alles weer goed te maken? "Is er geen andere manier om hen te straffen, naast verbanning?", opperde ze uiteindelijk, haar stem relatief standvastig zelfs terwijl de tranen nog over haar wangen rolden. Waarom moest het meteen zo extreem? Konden ze niet.. Iets anders doen, zodat Serpentpaw bij haar kon blijven maar ook bij haar familie, zodat iedereen gelukkig kon zijn? Dat moest toch een optie zijn!

Dit was het einde. Ze was net zo dood als de kater die haar al die hoop had ingesproken. Domme praatjes en liefdevolle strelingen die haar buik uiteindelijk zo op hadden laten zwellen. Haar gele ogen waren omrand door wit, puur afkomstig uit de ziekelijke angst die zich om haar hart sloeg. Niet eens meer om haar eigen veiligheid, enkel om dat wat er in haar leefde. Haar blik ging angstig naar de katten om haar heen die juichten, die hun leader toe joelden en het geluk dat iedere leek te overrompelen. Airwisp wilde braken. Ze was verloren, een goner, want ze zou om niemand anders huilen dan Cobra die daar lag, in het stof achtergelaten.

Slechts één avond. Zijn woorden dat ze veilig zou zijn, dat ze naast hem kon staan en een plek zou hebben waren genoeg geweest. Ze had het zeker geweten, dit was nu eenmaal het lot van Shadowclan geweest. Acorndust was weg, Bloodpaw bijna dood en Tallstar evengoed verdwenen. Had iemand het haar kwalijk genomen dat een zwakke poes toevlucht had gezocht bij de leader? Het zou haar een zekerheid hebben gegeven, een eer wellicht. Toen ze hem met alle andere she-cats had gezien had ze zich verraden gevoelt, toen ze hem met zijn partner had gezien volledig gesloopt - maar op z’n minst had ze een veilige plek voor zichzelf vastgesteld. Voor haar en haar kinderen. Ze zou met haar zus kunnen zijn, als die nog leefde. Ze zou met Ripa kunnen zijn geweest, als die nog leefde. Met Malfoy, misschien? Maar nu ze hem met zijn strot opengereten zag liggen, was ze niets behalve verloren. Angst kneep haar luchtweg dicht, overstemde al het lawaai terwijl ze iedere bloodclan staart het kamp uit zag verdwijnen. Ze was kon niet mee vluchten, want ze droeg slechts een zwak lichaam en de kinderen van een dode leider. Wat had ze gedaan, ze was er geweest.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Haar lichaam was nog altijd kapot, waardoor ze zich slechts met moeite uit de den trekken kon. De diepe groeven op haar borstkas waren lelijk, maar genazen gestaag. Het was vooral haar poot die altijd zeurende pijn bleef doen. Niet dat dat de massieve poes ervan weerhield om naar buiten te gaan toen het gekrijs klonk. Om het schouwspel aan te zien. Ze had Acorndust zien sterven, enkel om te herreizen als Acornstar. Enkel om Cobra tot een bloederig eind te brengen. Wolfblood keek onbewogen toe, alsof er een andere wereld voor haar poten lag dan de werkelijke. Hij mocht bij zijn stinkende vrouw zijn, het lichaam hier slechts in de stof achtergelaten als het vuil dat hij was geweest. Geen van zijn ckangenoten keek naar hem om. En weer bloed. Overal bloed en dood en zoveel meer bloed. Ze voelde haar maag zich omdraaien, maar haar gelaat was koud. Acornstar was nu hun leider, terwijl alle bloed ratten vluchten als de honden die ze waren. Maar, hij had hen ook verlaten. Hij mocht zeggen wat hij wilde, maar Acorndust was weggegaan tijdens de strijd. Verdwenen, plots. Had hij geweten dat hij zou sterven als hij bleef? Was hij daarom weggegaan, als de lafaard die hij was om zijn levens eerst te halen, terwijl hij de rest van de katten als ratten in een val liet sterven? Iedereen joelde, maar Wolfbloof wist niet wat ze voelen moest.

Nog altijd wazig van het slaapgebrek en haar verwondingen ging zelfs het gekrijs van haar dierbare Softbelly langs de poes heen, omdat het overstemd werd door het gejoel en weggeduwd door Beechresin en een andere shadowclanner die naar haar toegestormd waren. Als ze het gehoord had, zou ze haar poot zijn vergeten en gerend hebben. Haar gered hebben, het verderf uit haar lichaam hebben getrokken als het moest. Maar nu zat ze enkel terwijl iedere herinnering aan haar moeder langzaam het kamp begon te verlaten. Ze was blij, verrukt dat ze vrij waren van hen allemaal. Maar iets lag in haar onderbuik, hoe zou ze ooit terug moeten keren naar het normale leven na alles dat ze had gedaan? Haar blik gleed af naar haar witte klauwen. Niet enkel meer gemaakt om prooidieren aan stukken te scheuren.

Naast haar kwam beweging. Het was Acefray die op het punt stond te vertrekken. Een steek trok door haar lichaam heen terwijl ze hem met een mengeling van pure woede en innig verdriet aankeek. De klootviool die haar moeder besmet had met al haar half broertjes en zusjes, de hond die haar kant had gekozen... De vader die ze al zo lang niet meer had gehad. Ze wilde dat hij oprotte uit haar leven, maar ze wilde niet dat hij wegging. Tweestrijd brandde in haar, maar ze zou hem niet meer familie af laten pakken. Niet nog meer, na wat zij zelf had gedaan. Het was alles dat ze nog had.
De poes hief zichzelf overeind, haar schouders recht en slechts een trek van haar oor die de pijn aangaf dat het haar deed. Maar ze zou staan, op beide poten en recht, zoals een trotse warrior. Niet kruipend, als de moordenaar die ze van zichzelf had gemaakt. ”Serpent, je blijft hier, net als ieder van jullie,” bromde ze, waarna haar blik naar de grijze poes ging. Ze zou geen sorry zeggen voor de dood van hun beide moeder, omdat ze zichzelf net zo hard als Serpent er van probeerde te overtuigen dat ze geen spijt had, zelfs al was het dat wat haar iedere nacht deed willen janken. Maar ze wist dat ze haar pijn had gedaan. Hen allemaal. Het was haar schuld. ”Ja, we hebben geen ma meer. Geen van jullie, maar hoe goed is ze ooit voor jullie geweest? Ze zou mijn strot eruit hebben getrokken als ik niet eerder was, wie zei dat ze dat niet ook bij jullie zou doen,” gromde ze, haar stem verbitterde en gepijnigd, dat van een gebroken kind dat de taal van een volwassenen had geleerd. ”Maar ik ga niet weg. Nu niet, nooit niet. En als iemand ooit een gore klauw op een van jullie legt, zal ik ze aan stukken scheuren. Dat beloof ik jullie, jullie zijn veilig. Hier. In shadowclan. Hier, bij mij, haar poot begon te trillen maar ze verbeet alle pijn terwijl ze voor hen ging staan, proberend hun weg te blokkeren. Ze mochten niet weg. Ze mochten haar niet ook verlaten. Net als Sinclaw, net als Thronfang, net als Vixen, net als Stained, net als Fever, net als Ace... Haar gele ogen bleven onverbiddelijk op Acornstar hangen. ”Laat Acefray blijven,” ze haalde diep adem. ”Hij is de grootste imbeciel die de clan gekend heeft, maar nooit heeft hij Iemand van shadowclan pijn gedaan. Ik haat het even erg als jij, maar die klootviool heeft geen slecht hart. Laat hem zwoegen, maak hem een gevangenen totdat hij zich bewijst, maar gun hem een kans,” ze slikte, moest alle moeite doen omzet volgende woord eruit te kosten. Maar ze zoy het doen. Voor hem. ”Alsjeblieft

gemaakt door kiki

De bittere zoetheid van de overwinning was een machtig gevoel. De rest van de clan voelde het ook, het gonsde door iedereen heen. Tussen toegeknepen ogen keek ze toe hoe Brat haar Bloodclanners bijeen riep en met de staart tussen de poten verdween. Ze keek hen allen na net zo lang tot de laatste van hen het kamp uit was gegaan. Zo zit dat. Vertrek, goddeloze monsters. Schoot er door haar hoofd. Cinderfang keerde zich om naar de commotie achter haar. Als een toeschouwer aanschouwde ze. Ze moest toegeven dat Acornstar zijn strenge optreden haar verbaasde, maar ze was het met hem eens. Cinderfang vernauwde haar ogen bij het horen van de protesten van haar clanmates. "In Shadowclan is geen plek voor verraders. Hoe groot zijn hart ook zijn mag, Acefray stapte direct over toen de overname compleet was. Hij zag toe en deed niets terwijl Bloodclan ons vernederde al deze tijd. Acornstar heeft gelijk," Sprak ze terwijl ze Wolfblood strak aankeek. Een democratie, was dit wat Shadowclan nu ging worden?

Tag: @Wolfblood

Acefray ging weg en vroeg zijn kits mee te gaan, dat had ze wel gehoord, maar 1 ding was belangrijker voor haar, haar vader. Maar hij had het te druk en Moonpaw respecteerde dit wel, ze begreep wel dat de Bloodclan zo veel kapot gemaakt had dat Acornstar zich daar eerst om moest ontfermen. Moon zakte door haar pootjes van zowel lichamelijke als geestelijke uitputting. Ze wilde weer terug naar haar nest en slapen wel een maan lang. Maar ze had de kracht niet meer om terug te gaan.

Tag: Acornstar en verder open voor elke SC kat

E

r was veel gebeurd de laatste dagen. Ook deze momenten had ze met grote ogen, maar vanop een afstand bekeken. Ze had nog nooit een leider zien sterven en zien terugkeren, maar ze had al die tijd de verhalen wel gehoord. Het verbaasde haar hoe zijn hart had gepompt, zijn bloed was gestold, maar uiteindelijk de sterrengloed door hem had gestroomd en hij daar nu stond. Sycamorespots trad naar voren en ging naast Cinderfang staan. Een warrior die het vandaag bij het rechte eind had. Met haar gevlekte staart raakte ze even diens schouder aan. "Luister allemaal naar Cinderfang én jullie leader, zoals het hoort," viel ze de poes bij. Ze keek de clan rond. De senior warrior was misschien niet de snuggerste, maar ze was loyaal en een Shadowclanner in hart en nieren. "Het is té lang geleden dat we onder een harde hand zijn geleid, kijk waartoe dit ons heeft gebracht. Een overname van Bloodclan... Andere clans die óns moeten helpen?! Waar zijn die sterke warriors en apprentices gebleven die het woud laten bibberen?" Haar goede groene oog legde ze op Acefray. "Ik zal Acefray eren als een krachtig warrior, gerespecteerd medicine cat, maar hij heeft de clan verraden en aan verraders heb ik de pest."

window blues

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Ja, hij was een vader, maar hij had zijn zoon al verloren aan die bloodclanners en dat alles omdat er een aantal waren geweest die zijn plan door hadden verteld. Nee, als iemand niet te vertrouwen was, dan zou hij daar duidelijk in gaan zijn, ongeacht wie ze waren. "Ik zal op ze passen." Sprak hij nog wel naar de kater, want dat was iets dat hij hopelijk wel kon doen, zolang ze loyaal naar hem waren tenminste en hem niet gingen verraden. Hij had dit nog maar amper gezegd toen er een nieuwe stem te horen was, die van Serpentpaw. Hij had niet eens geweten dat ze uit haar coma ontwaakt was, maar hier was ze en met haar stem volgden meerdere. Hij wachtte rustig af tot de apprentice uitgeraasd was. "Misschien waren we allemaal familie voor dit begon." Begon hij rustig. "Maar door toedoen van jouw moeder en mogelijk ook wel je vader, ben ik mijn zoon kwijt." Nee, die kans hadden ze allemaal verspild toen Southernwolf vermoord werd. "Lekkere familie is dat of niet?" Nee, familie zou zoiets nooit doen, familie moest te vertrouwen zijn, anders was het geen familie.

Hierna zette hij een stap weg bij de apprentice en liet zijn blik stuk voor stuk langs de Shadowclanners gaan die Acefray aan het verdedigen waren. "Hoe zeker kunnen jullie ervan zijn dat hij hier niks mee te maken heeft gehad met dit alles? Met de dood van mijn zoon. Jullie praten allemaal wel zo mooi over familie, maar vergeten even, dat stuk voor stuk degene die verraad gepleegd hebben, hebben gezorgd voor de dood van Southernwolf en nog vele anderen." Er waren te veel dood gegaan door de verraders die dit allemaal teweeg gebracht hadden. "Dus nee, verraders hebben geen plek in Shadowclan, daar valt geen clan op te bouwen." En Acefray was er nou eenmaal een van. Hij viel daar stil, afwachtende of iemand nog terug durfde te spreken tegen hem.

Tag: -

De discussie brak los en Pepperpaw voelde haar moed langzaam in de schoenen zinken. Zo kende ze haar mentor niet. Ja, Southernwolf was overleden, er waren meer katten overleden. Maar dingen waren niet zo zwart wit.. toch? Toch durfde ze er niks meer van te zeggen en drukte ze haar oren in haar nek en boog ze haar kop, geen weerwoord meer biedend. Als dit het Shadowclan was waar ze nu in moest leven, dan had ze ernstige zorgen voor de toekomst... Want wat zou Acorndust stoppen om haar eruit te smijten als ze een misstap zette? Hij geloofde immers niet eens dat ze Shadowclan was..