Kill or be killed, we're all fighting for freedom

Met grote ogen keek het katertje toe hoe de twee elkaar toetakelden. En toen was het opeens over. Acorndust was verslagen en even werd het helemaal stil. Toen barstte de hel pas echt los. Iedereen begon te gillen en met hard draaiende oren ving White al het geluid op. Een harde frons kwam in zijn gezicht terwijl hij de gillen steeds meer hoorde, steeds vaker hoorde, steeds harder hoorde. Ze begonnen zich te herhalen en overstemde al het geluid naast hem. Hij hoorde zijn zus Serpent niet praten, hij hoorde zijn papa Acefray haar niet geruststellen. Hij hoorde enkel gegil. Hij werd er gek van! GEK! Altijd maar al die dingen die er niet waren, die niet echt waren, dit geluid was ook niet echt maar het was wel echt en alles was echt of nep of niet en het was ZO LUID.
Met een harde schreeuw sloeg hij zijn poten over zijn oren heen, maar het dempte niets. Het gegil bleef net zo hard als daarnet. Tranen rolden over zijn wangen en snikkend ging hij op zijn buik liggen, met zijn poten nog steeds over zijn oren geslagen, luisterend naar de gillen. Hij had niet door dat Acorndust weer opgestaan was. Zoals altijd gingen de werkelijk belangrijke dingen hem helemaal voorbij, en was hij alleen maar gefocust op zichzelf. En dat terwijl hij het niet eens bewust deed.

Heel voorzichtig kwam ze overeind. Haar spieren schreeuwden door de bewegingen die ze maakte. Haar lichaam zakte bijna ineen - net op tijd wist ze zichzelf op te vangen. Er was een gevecht aan de gang, en ze herkende de stemmen vanaf hier. Cobra was aan het vechten tegen Acorndust, en het beangstigde haar meer dan het zou moeten.. Want Cobra had haar onder zijn bescherming genomen. Wat.. Wat zou er gebeuren.. Als hij er niet meer was? Zouden ze haar dan komen halen.. Zouden ze haar dan komen afmaken omdat ze met de vijand gelegen had? Haar ogen waren wijd open gesperd terwijl ze een stap zette uit haar nest. Voor het eerst in tijden.. Maar nu overwon de angst van hier blijven van haar angst van de wereld. Maar terwijl ze begon aan haar 'tocht' om hier weg te komen braakte ze opnieuw. Niet dat er iets uit haar lichaam kwam. Nee, ze had al wekenlang geen echte maaginhoud meer. Daarom was ze ook ontzettend mager; niet meer dan een wandelend skelet. Alles van haar lichaam was ingevallen en puntig. Geen grammetje vet was nog te vinden, ook al haar spiermassa was weggevreten. De kittens in haar pakten haar alles af, en toch had ze liefde voor hen gekomen. Naast haar ontzettende walging van zichzelf, van Cobra en van zijn kittens had ze toch liefde gevonden voor de babies. Want het waren maar babies, en ze wisten niets af van goed of kwaad. Hoe kon ze hen de schuld geven van haar verschrikkelijke fout. Nee, dat ze nu zo aan het lijden was was haar eigen schuld - haar straf van Starclan, voor het verraden van haar clan. Ze had sterk moeten zijn, maar iedereen wist dat ze dat nu niet was, en nooit geweest was ook. Haar hart klopte verschrikkelijk snel terwijl ze haar mond slap afveegde en opnieuw een stap zette, in de hoop toch alsjeblieft het kamp te kunnen verlaten voordat ze haar zouden komen halen. Maar ze kon niet meer. Ze was op. Na deze twee hele stappen zakte ze toch ineen. Hard viel ze op haar buik. Een ijselijke gil verliet haar bek en haar groene ogen sperden zich wijd open uit de pijn. Nee... Ze voelde hoe warm bloed uit haar bekken liep, en haar lichaam zich samentrok. Ze klemde haar kaken op elkaar, maar kon een nieuwe gil niet onderdrukken. Tranen sprongen in haar ogen. Ze kon niet nu bevallen, het was veel te vroeg. Haar babies zouden sterven, dat mocht niet, dan was alles.. Voor niks geweest.. "Help!" kermde ze. Ze had hulp nodig.. Van degene die haar af zouden komen maken.. Maar het moest voor haar kittens, het moest, het moest, ze ging nog liever zelf dood dan dat ze ze liet sterven.

Ze had zich erbuiten gehouden. Al eens had ze een klap gekregen van zo'n ruige Bloodclanner, toen ze geprobeerd had om uit het kamp te kunnen komen. Dus nu had ze zichzelf ertussen gewurmt, om te kunnen zien wat alle commotie was. Acorndust had Cobra uitgedaagd en met haar helder blauwe ogen volgde ze het volledige gevecht. Het ging zo snel, zo bloederig. Gefascineerd keek ze toe, ze had genoeg training gehad om ook zo te kunnen vechten, maar waarschijnlijk zou ze niet kunnen vechten met het idee om te doden. En het zag er naar uit dat beide katers dat wel wilde. Eventjes leek het erop dat Cobra de overhand had, werkte Acorndust tegen de grond. Maar de Shadowclan Deputy kwam weer overeind en met hernieuwde kracht wist hij de Bloodclan leader dood te maken. Auburnsong keek eventjes omhoog, niet zeker wetend wat er net gebeurd was. Dit was dus de kracht van Starclan. Om haar heen begonnen katten te roepen, Acornstar. Hun leader. Ze glimlachte breed, voordat ze overeind kwam en mee ging doen. "Acornstar, Acornstar!"

Acefray kwam erbij en Chillypaw kon niet anders dan Serpentpaw net ietsje harder tegen zich aan drukken terwijl ze een boze blik wierp op de grote kater. Ja, hij was misschien Serpent's vader; maar hij was ook een clanverrader en die zou ze niet in de buurt laten van haar vriendin. Hij had zich onbetrouwbaar getoond en was Bloodclan nu, zoals te zien was aan de halsband die zijn nek sierde. En Bloodclanners deden iedereen pijn. "Het is Bloodclan die pijn en dood veroorzaakt, juist omdat zij niet voor Starclan leven.", antwoordde ze zachtjes, haar aandacht weer richtend op Serpentpaw en Acefray's vragen volledig negerend.

En toen veranderde iets. Acorndust sprong weer op, vermoordde Cobra voor hun ogen. Chillypaw haalde geschokt adem. Hun gebeden hadden gewerkt. Hij leefde weer. Acornstar, werd er door het camp geroepen, dolblij dat hun leider, hun échte en waardige leider, eindelijk had komen opdagen. "Acornstar, Acornstar!", scandeerde Chillypaw mee, rechtstaand en haar rug rechtend zoals een trotse Shadowclanner. Acornstar verbande Bloodclan uit hun camp en bracht daarmee weer veiligheid in hun clan.

Starclan had zich aan zijn woord gehouden.

Tag: Acefray, Serpentpaw

Ze keek toe met ijs in haar aderen. Niet goed wetend wie ze liever dood zag gaan. Acorndust met z'n verwaande kop of Cobra, die loze beloftes maakten en de reden was van Joan's dood. Toen ze Acorndust neer zag gaan, voelde ze teleurstelling door haar lichaam trekken. Blijkbaar wist ze wel wie ze liever dood zag. Echter was het beter zo, veiliger.
Maar er gebeurde iets. Iets wat haar oren in haar nek deed zakken. Hij kwam terug. Nog nooit had ze zoiets gezien. In al haar jaren Bloodclan had ze dit nog nooit zien gebeuren. Er was niets meer te zien van de verwonding, Acorndust vocht opnieuw met de kracht zoals een gezonde kat dat had. Er stond ontzettende verwarring op haar gezicht, en even twijfelde ze. Was het dan toch echt. Die plek die ze uitgelachen had. Was het echt?
Veel tijd om na te denken kreeg ze niet. Dit was dan ook niet echt het moment voor een existentiële crisis. Ze werden weggejaagd. Prima. Met een schouderophaal stond ze op en liep ze weg. Ze haatte het hier toch. Het spookte, het was vies, het stonk. Rotplek dat het was. Nee, veel liever ging ze terug naar de stad, waar ze thuis hoorde. In de hoop dat ze nooit meer hier hoefde te leven. Zo kon ze misschien ook achter zich laten wat er hier gebeurd was.

Ze had alles gevolgd, hoe haar vader Cobra uitgedaagd had, ten gronde ging en daarna weer herrees en de bloodclanleader vermoordde. Ze wist dondersgoed wat dit betekende, maar echt tijd om daar aandacht aan te besteden had ze niet, want op dat moment hoorde ze een ijzelijke kreet die ervoor zorgde dat haar haren overeind gingen staan. Ze wist wat dat geluid kon betekenen en ook van wie ze kwamen. Zo snel als ze kon probeerde ze het geluid te volgen naar waar de poes was en vond haar niet veel later toen ze om hulp riep. "Softbelly!" Riep ze uit zodra ze naast de poes was. Het rook naar bloed en het werd ook al snel duidelijk waar het vandaan kwam. Ze probeerde door haar kop heen te halen wat ze nodig had gehad bij haar eigen bevalling en legde voor een moment haar poot op de flank van de ander. Er was geen twijfel over mogelijk dat ze aan het bevallen was. Ze zocht met haar ogen de dichtsbijzijnde kat op. "Blijf bij haar, ik ben zo terug!" Ze moest de bladeren kunnen herkennen. Ze schoot de medicine cat den in en naar de plek waar de kruiden lagen. Ze zocht er snel tussen en zodra ze er zeker van was dat dit de framboos bladeren waren nam ze deze mee en een tak die ze kon vinden. Ze snelde terug naar de poes en legde eerst de bladeren voor haar neer. "Neem deze tegen de bloeding en gebruik daarna de tak om in te bijten wanneer er een wee komt" Dit was anders dan haar eigen bevalling, dat was zeker. Er ging hier iets mis en ze hoopte maar dat wat ze deed genoeg zou zijn.

Tag: Softbelly + random scer

Tenslotte kwamen Cobra en Acorndust het kamp in, omcirkeld door zowel Bloodclanners en Shadowclanners. Cinderfang veerde iets omhoog toen tenslotte de twee krachten elkaar ontmoette en het gevecht losbrak. Er was geen vreugde in haar hart over. Hoop was een gevaarlijk ding. Ze wist wel beter. En toch.. Haar ogen gleden heel even opzij naar Settleddust voordat ze weer naar de twee vechtende katten gleden. De jonge kater scheen iets te weten. Hij had een vreemde air over zich heen die ze niet verklaren kon. Acorndust wankelde, Cobra greep zijn kans. Cinder wist al dat het te laat was voordat de zwarte kater zijn klauwen over de keel van de Shadowclan-deputy liet gaan. Hij stortte ineen en er viel een oorverdovende stilte die maar enkele tellen duurde want toen brak er een kabaal los. Cinderfang draaide haar oren in haar nek en ontblootte haar tanden. Dwaas. Dacht ze terwijl ze naar Acorndust zijn dode lichaam staarde.

De zwarte kater richtte zich op, keerde zich naar alle katten die om hem heen stonden met een manische grijns op zijn gezicht die Cinderfang alleen maar kon beschrijven als ‘krankzinnig’. Als Settleddust het teken gaf zou ze met genoegen voorgoed die grijns van zijn gelaat vegen. Maar die wens zou ze nooit in vervulling kunnen laten gaan want voordat ze ook zelf maar besefte wat er aan de hand was rees Acorndust omhoog en wierp hij zich op de zwarte bloodclan leider. De bloodclan leider die net als iedere andere kat aanwezig even verrast werd door deze wending als hij. Haar gewoonlijk stoïcijnse ogen sperde zich geschokt open. Acorndust was opgestaan? Herrezen? Ademloos keek ze toe hoe de twee katten enkele tellen met elkaar worstelde. De spanning die in de lucht hing was bijna te voelen. En toen klonk er een zacht gekraak en viel het lichaam van Cobra slap aan Acornstar’s poten. Cinderfang voelde zich licht worden. Starclan had hen werkelijk waar niet verlaten.

Ook haar stem voegde zich bij die van haar clanmates. “Acornstar!”

 

Ze kwam er te laat bij; ze was zijn commander. En moest hem helpen- er voor hem zijn. Maar in dat aspect had ze gefaald. Nu dat hij haar zo hard nodig had. Maar als die gene geen hulp wilde. Werd het lastig. Ze had verteld dat zijn partner; Shade vermoord was in koud bloed. En hij wilde haar maar niet geloven. Zelfs toen hij het lichaam onder ogen kwam. Brat had het toen maar laten gaan voor wat het was; hij was in rouw. En had ruimte nodig, uiteindelijk zou hij weer de oude worden. Maar dat gebeurde niet, hij bleef volhouden dan Shade nog leefde. En toen; toen had ze moeten instappen. Hem dwingen de waarheid te zien. Maar ze deed niks. Ze liet hem aan zijn lot over.

Ook nu, als commander had ze hem moeten helpen. Helpen tegen de gene die zich als 'leider' voordeed. Maar ze waren al in een gevecht gewikkeld toen ze aan kwam. En zelfs toen ze wist dat hij het niet ging redden. Deed ze niks. Ze bleef waar ze was; alsof ze een standbeeld was. Vast genageld aan de grond. Allemaal emoties gingen door haar heen; maar de sterkste. Eentje die alle andere domineerde was iets wat ze al heel lang niet meer gevoeld had. Angst pure en rouwe angst. Angst voor cobra, angst voor de Elite, angst voor haar zelf.

Brat voelde haar maag omdraaien toen ze Cobra's levenloze lichaam opmerkte. Hij was dood, de zoon van Claw. De leider voor al deze manen, haar partner. Was dood. En daarmee waren hun verslagen. Het had geen zin om zonder Cobra veder te gaan. De Elite poes liet haar hoofd zakken. Wat er om haar heen gebeurde wist ze niet eens meer. Er werd geschreeuwd er werd gejuicht. Het was gewoon; te veel. Te veel en te snel. Ze kon het bijna niet verwerken. Brat keek verrast op toen ze opeens de stem van Acorndu- star hoorde. Hij stuurde hun weg, maar natuurlijk deed hij dat. Ze had niks anders verwacht. Ze hadden hun tijd hier zoveel kapot gemaakt. En nu kwam het speel kwartier eindelijk tot een eind. De donker rode poes deed een paar stappen naar achter en deed haar best om zo serieus mogelijk te kijken. Naar de bruine kater. Hem zal ze niet snel vergeten. En als hij dacht dat hij de oorlog gewonnen had; zat hij goed fout.

Brat sprong naar de uitgang van het kamp- haar staart zwaaide woest heen en weer. 'Elite met mij!' Schreeuwde ze zo hard als ze kon. Zonder het woord te zeggen, het vieze smerige woord. 'terugtrekken' ja ze deden het. Maar toegeven zou ze nooit. De poes snoof afkeurend en gromde terwijl ze zich omdraaide en verdween in de begroeiingen. Hopend dat haar clan haar zou volgen. Want blijven zou een bloed bad worden, en het zou zonde zijn. Het was beter om nu terug- terug naar huis te gaan. Weer kracht opbouwen. Sterk worden, als nooit te voren. En dan zouden ze hun wraak nemen.

DE ELITE TREKT ZICH TERUG!

Pythongaze wist, zoals gewoonlijk, niet echt wat er aan de hand was. Alles was vreemd. Hij hoorde geschreeuw, gelach en gehuil, maar niemand die hem uitlegde wat er aan het gebeuren was, wie dood ging of wie bleef leven. Nee. Hij moest het maar uitvogelen. Zoals altijd. Hij begon het eigenlijk wel beu te worden, die chaotische momenten de hele tijd. Hij wou gewoon een beetje rust, was dat te veel gevraagd?

Toen de stem van zijn vader hem aansprak, of niet alleen hem - maar iedereen van hen, van al zijn siblings, spitste hij zijn oren. Meegaan, naar waar? Weg van Shadowclan, wou hij dat? Maar Acefray's stem was duidelijk. Als hij hier bleef, moest hij een goede warrior worden. En warrior zou hij nooit worden, hij was blind en hij was nutteloos; dat was hem meerdere keren duidelijk gemaakt.

De grote kater stond op en baande zijn weg door het camp, botsend tegen katten op zijn weg naar buiten; maar hij liet zich niet tegenhouden. Zijn hart bonsde in zijn keel, maar uiterlijk zag hij er kalm uit. Dit was het engste wat hij zijn hele leven al gedaan had.. Maar het leek hem de enige kans op rust. Een goede warrior zou hij toch nooit zijn. In Shadowclan was niets meer voor hem, wat meer had hij te verliezen?

De weg naar buiten was moeilijk, doorheen het territorium kende hij zijn weg niet zo; maar hij volgde de warmte en de geur van zijn vader en hoopte dat die hem naar veiligheid zou leiden.

Het was een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties geweest. Twistedpaw had al die tijd gedacht dat zijn vader dood was geweest, maar hier had hij gevochten, was alsnog gestorven, maar was ook weer tot leven gekomen. En hij had Cobra verslagen. Triomf stroomde door zijn aderen. Twistedpaw wist het wel! Zijn vader kon nooit dood zijn! Ze waren verlost van deze akelige katten! Dat is, als ze daadwerkelijk zouden vertrekken. En gelukkig deden ze dat. Twisted vond het ergens een beetje jammer, hij had zichzelf graag willen bewijzen aan anderen. Hij kon wel vechten, hij was er wel stoer genoeg voor. Dat had hij in de vorige gevechten niet laten zien. Maar nu kon dat wel. Maar, toen toch weer niet. De nieuwe Commander van BloodClan trok zich terug. Twisted zwiepte wild met zijn staart, in de houding om alsnog op iemand af te springen mocht het nodig zijn. Beter gingen ze weg ja. Hoewel hij zichzelf graag wilde bewijzen, het was beter dat er geen gevecht zou komen. Eindelijk klaar.

Haar hartje brak toen Serpentpaw zich losscheurde van haar en richting haar vader liep. Acefray vroeg zijn kittens om mee te gaan met hem, de vuile.. Woorden waren niet genoeg voor het verdriet en de woede die ze voelde bij wat voelde als verraad van haar vriendin. Nee, nee, niet Serpent, Serpent zou beter kunnen zijn, zou beter moeten zijn. Chillypaw weigerde opnieuw iemand te verliezen, ze zou vechten, strijden, ze zou niet opgeven. De jonge kattin zette een stap naar voren, dichter bij Serpentpaw en dichter bij Acefray. Maar de andere kattin wou haar blijkbaar ook niet meteen verlaten, ze leek zo verscheurd, zo verloren. Het arme kind wou enkel veiligheid, zekerheid. Maar ze wist nog niet dat dat was wat een clan moest voorzien, waarom de clans gemaakt waren. Chillypaw kon niet weg, kon haar familie niet verlaten, haar vrienden. Maar ze kon Serpentpaw ook niet achterlaten. Ze wou niet moeten kiezen, waarom zou ze moeten kiezen? Ze konden allemaal mooi samenleven, zonder Bloodclan en zonder clanverraders. Ze zouden gelukkig kunnen zijn.

"Nee, alsjeblieft, ga niet Serpentpaw..", smeekte Chillypaw. De tranen rolde over haar wangen en haar poten trilden zonder dat ze het door had. "het clanleven kan mooi zijn, ik zal het je tonen, ik zal het je leren..", vervolgde ze, opnieuw een stap dichterbij zettend. Haar gele ogen waren gefocust op de apprentice en enkel op de apprentice; het kon haar niets schelen wat er verder nog aan de hand was. "Je zal hier nooit alleen zijn, ik zal altijd bij je zijn." Haar blik smeekte, haar stem was zacht en voorzichtig en trilde van emotie.

"Alsjeblieft, laat me niet achter.."

Tag: Serpentpaw