Enough is enough

Met zonsondergang hadden alle katten die meegingen zich om hem heen verzameld. Natuurlijk kon hij niet iedereen meenemen en dat was niet alleen om de jonge apprentices te beschermen van een gevecht waar ze waarschijnlijk nog niet genoeg training voor hadden gehad, maar ook om ervoor te zorgen dat hij het kamp niet volledig onbewaakt achter zou laten. De meeste van zijn eigen kittens zouden dan ook achterblijven en ook zijn pasgeboren kleinkittens. Natuurlijk had zijn dochter geprotesteerd dat ze mee had willen gaan, maar ze zou waarschijnlijk niet eens sterk genoeg zijn om de tocht te maken naar het Bloodclankamp zo kort nadat de kittens geboren waren. Ze zouden dit gevecht voor hun allemaal moeten winnen en Tallstar mee terug nemen. Wat er daarna zou gebeuren was een zorg voor later.
Hij liet zijn blik stuk voor stuk over de katten gaan die mee gingen en knikte ze bemoedigend toe. "Het doel is om Tallstar te bevrijden, maar ook om aan Bloodclan duidelijk te maken dat we niet over ons heen zullen laten lopen. We hebben het lang genoeg aangezien en vandaag is dan ook de dag dat we wat terug zullen doen." Hij hoopte maar dat hij de juiste woorden gebruikt had, want hij verwachtte niet dat elke kat hier per se was om Tallstar terug te halen, er waren er waarschijnlijk zat die er waren voor Sinclaw of zelfs Bloodclan in het algemeen. "Laten we gaan." Met die woorden draaide hij zich om en liep door de uitgang van het kamp heen. Hij zette er een stevige pas in, ze hadden tenslotte een afstand te overbruggen. Toch hield hij er wel rekening mee dat ze niet te snel gingen, want er waren ook apprentices bij.

[Shadowclan is nog onderweg, dus alleen Shadowclanners kunnen reageren momenteel. Reageer op dit topic als je kat meegaat en niet achterblijft in het kamp. Houd er rekening mee dat er gezegd is dat apprentices vanaf 9 manen mee mogen.]

Natuurlijk zou Russetfur Shadowclan hier in bijstaan. Daarom had ze zich ook bij Acorndust gevoegd samen met de rest van de katten die mee zouden gaan. Ze voelde zich nerveus, iets wat zelden plaats vond. Ze vertrouwde het niet allemaal. Ze richtte haar ijsblauwe ogen voor een moment op de lucht die langzaam donkerder werd. Starclan, sta ons bij. Jonge apprentices, Queens, kittens, Elders en een pootvol groepje warriors bleven achter om het kamp te beschermen. Haar eigen jongen waren oud genoeg om mee te gaan, iets wat haar enorm stak. Een golf van onrust zorgde er voor dat haar staart een paar keer heen en weer zwaaide, terwijl ze onrustig haar nagels in de grond stak. Hier was haar kans om wraak te nemen op de dood van haar moeder. Sinclaw. De moordenaar.
Acorndust sprak de groep katten toe. Het doel was om Tallstar te redden. Twijfelachtig trok Russetfur met haar oor, desondanks knikte ze op de woorden van Acorndust. Alles zou na het gevecht duidelijk worden. Wie wist wat Tallstar hier allemaal over te zeggen had. Wie wist hoe lang alles wel niet al speelde. Shadowclan zou Bloodclan een lesje leren en Russetfur was er meer dan klaar voor. De rossige kattin stak haar kin in de lucht en vechtlust glom in haar ogen toen Acorndust het signaal gaf om te vertrekken. Het tempo was vlug, niet te vlug, maar vlug genoeg om bij het twoleg place aan te komen.

Oh, wat spannend. Alles wat spannend. In haar hele leven, wat relatief lang was vergeleken met de anderen hier, had ze nog nooit zoiets spannend meegemaakt. Ivory kon d egrijns niet van haar gezicht vegen en zat naast de commander te wachten, haar staart tikkend op de grond, haar blik rondschietend. Elk moment, elke seconde kon het gebeuren. En dan zou ze klaar zijn om toe te slaan, om meer plezier te hebben dat ze ooit al gehad had. Oh, het zou glorieus zijn. Het was zo'n goed idee geweest van Cobra om de Shadowclanner toe te laten, om haar de macht te geven die ze gekregen had. Wat een prachtige samenloop van omstandigheden die ze gecreëerd hadden. Oh, kon de tijd maar sneller gaan zodat de Shadowclanners hier al waren - ze kon niet wachten om hun gezicht te zien als ze zich realiseerden wat er te gebeuren viel.

Haar oren ruisten van het bloed dat zo snel door haar lichaam heen werd gepompt. Wat voor emoties het ook waren dat door haar hen raasden, het had haar het zwijgen opgelegd. In stilte liep ze naast Acorndust mee. Of het nu daadwerkelijk zo was dat haar clangenoten haar vuile blikken gaven, of dat het slechts haar eigen projectie was wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat ze iedereen na vandaag voor eeuwig het zwijgen op zou leggen. Ze zou haar warriornaam verdienen, de volgende ceremonie zou Starclan vol trots toekijken en zelfs haar oma Innerstar de zonden van haar moeder vergeven - want ze ging Sinclaw vermoorden. Haar klauwen waren geslepen, de spieren rolden onder haar dikke vacht en haar hele lichaam was gevuld met energie - en angst. Want diep, ver weggestoken in het zwartst van haar karakter twijfelde ze. Twijfelde ze het zou kunnen. Het was haar melk dat haar had groot gebracht, haar technieken waarmee ze nog steeds vocht. Nog altijd haar goedkeuring dat ze ergens zocht. Goed. Het waren ook haar zwart-witte klauwen die haar oor hadden gescheurd, het was zij die bijna haar beste vriendin bijna had vermoord. Een nieuwe golf aan woede joeg door haar lichaam heen en ze zette nog meer pas bij terwijl Acorndust zijn woorden haar enkel ophitsten. Iedere stap zou haar dichter bij redemption brengen en ze was doodsbang er klaar voor.

Katten begonnen zich te verzamelen rond Acorndust. Hij vertrouwde zijn dochter blindelings: ze zouden Tallstar aantreffen in het BloodClan kamp. En ze zouden hun verpulveren. Maar Settleddust bewoog met onzekerheid tussen de strijdlustige katten. Hij wilde het goed doen. Hij wilde Tallstar terughalen voor Pepperpaw, voor iedereen die antwoorden wilde. Hij wilde een einde aan de onzekerheid, de chaos. En nu zouden ze dat regelen. Vastberadenheid stond in Settleddust zijn groene ogen. Hij was jong, misschien wat dwaas, ongeregeld en ongehoorzaam. Als het moest zou hij er voor zijn clan zijn. Ja, zíjn clan. Ook al was hij deels RiverClan, ook al was hij praktisch een wees. Ze hadden altijd voor hem gezorgd, hem gesteund. En nu zou hij zijn oude mentor, zijn deputy, misschien wel de enige die de tijd in deze onrust had kunnen leiden, bijstaan, tot het einde zou StarClan het zo gepland hebben. Hij zou vechten met tand en klauw en níet opgeven. Hij hief zijn kop iets, keek naar de katten rond hem heen en voelde zich met de pas sterker worden. Hier zou het besloten worden en misschien zouden ze voorgoed dat verderf dat zich de elite noemde van de aarde af vegen.

Het kamp was stil. Ze waren nog maar met zijn vieren hier. Rustig maakte ze haar vacht schoon, ze zou er goed uitzien als ze dadelijk aankwamen. Sinclaw sprak hen toe. Haar, Ivory en Orchis. Zij waren degenen die uitgekozen waren, die speciaal genoeg waren om bij dit moment te zijn. Haar groene ogen flitsten naar de commander. Die ze nu mocht. Een heel verschil van toen deze net was aangesteld, maar ach, Za ging voor haar eigen geluk en ze was toen wat teleurgesteld geweest. Nu had ze zich daar overheen gezet, en was ze er klaar voor om net zo goeie vriendinnen met Sinclaw te worden als dat ze met Thora geweest was. Met een grijns op haar gezicht luisterde ze naar de woorden van haar commander. Ze drukte haar nagels uit haar hulzen, schudde haar vacht wat op. De hondentanden aan haar halsband rinkelden zachtjes. Ze was er klaar voor. Ze stond op, liep richting Sinclaw, en ging naast haar staan. Kort raakte ze met haar staart de zij van de ander aan en gunde haar een grijns. "Ready om ze te laten zien wat voor verrader je bent?" miauwde ze.

Feverpitch voelde haar aderen kloppen door de grote hoeveelheid bloed dat op een razendsnel tempo werd rond gepompt. Haar hart maakte overuren. Sinds haar moeder verdwenen was naar Bloodclan waren het spannende, maar bittere tijden geweest. Ze had ruzie met Wolfpaw en ze wilde liever haar jongere zusjes en broertjes niet zien. Die deden haar te veel krimpen bij het feit dat zij ook ooit zo was geweest. Gelovend dat haar moeder van haar hield. Nu liep ze op een soepele draf mee, naar de verschrikking van een moeder. Ze had gekozen om de confrontatie aan te gaan. Meer omdat ze wist dat Wolfpaw het niet zou kunnen, dan dat ze haar moeders keel wou open snijden.

Feverpitch bleef zwijgen. Niet zoals Whitepaw had ze nood aan steun. Ze had nood aan bloed.

Met grote passen liep de kater in de achterhoede van de grote vechtpatrouille. Het was al even geleden dat ze zo'n opdracht gingen uitvoeren. Zijn blauwe ogen waren gericht op de katten voor hem. Verschillende katten, verschillende leeftijden, zijn vrienden, zijn clan. Het kon goed zijn dat ze vandaag afscheid moesten nemen van een aantal katten. Bloodclan was dan ook geen clan om oorlog mee te voeren, maar het kon gewoon niet anders. Verschillende katten hadden ervoor gezorgd dat het niet anders kon zijn. Als het erop aankwam, zou de kater in het vuur springen voor zijn clangenoten. Hij richtte zijn kopje alert en hield iedere kat voor zich in de gaten. Zijn oren waren naar achteren gedraaid, voor moest er iets achter hem gebeuren. "Hier zullen ze voor boeten." mompelde de kater, gevolgd door een lichte grom.

Zijn poten behoorden deze grond niet te betreden. Wat de vechtlust ook was dat zich meester had gemaakt van deze kudde, het had hem met rust gelaten. Immers wist hij beter dan wonden aan te brengen in vreemd gebied. Ieder hoek, ieder gebouw hier zou hen onbekend zijn, ze zouden enkel nadelen vinden in de schaduwen die normaal gezien troost boden. Toch liep hij hier, de starre blik in zijn ogen het enige teken van discomfort. Vechten was niet iets dat hij schuwde, wel het starten ervan. Hun eigen gebied lag nu braak, open voor de gieren om in neer te duiken. Enkel kinderogen keken er nog in toe.

Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen. De enige reden dat hij zich richting het gebied van ongedierte bewoog, was omdat Whitepaw had besloten te gaan. Stagpaw zou hem hebben bevolen te blijven in het kamp, was het niet dat alles zo snel was gegaan. Chaos was lastiger te controleren, en dat was...Niet ideaal. De keuze lag uiteindelijk om in het kamp te blijven en mogelijk een term als lafaard aan zijn oren te krijgen, of mee te gaan met deze nodeloze missie. Zijn ogen bleven hangen op de witte verschijning, die als de maan tegen de nacht afstond in deze groep katten. Verheven en onaangedaan, zijn vacht zou enkel van andermans bloed rood mogen kleuren. Kunst behoorde in een museum, niet op de straten. “De sterren zijn stil” de kop die tegen hem aangeduwd werd liet hem zijn draf niet in houden. Er waren plaatsen waar ze nu verwacht werden, de keuze was al gemaakt. "De sterren spreken niet, alleen wij," zijn stem was zacht, resoluut en nog meer ontdaan van emoties dan normaal. "Whitepaw, je zult niet alleen schade veroorzaken. Enkel samen brengen wij destructie," pas nu draaide hij zijn kop richting de ander, waarbij hij zijn staart langs diens oor liet glijden. Zijn woorden waren plots zachter, enkel voor zijn sublieme oren bestemd. "Ieder die jou weet te schaden, zal vanavond samen met de sterren het zwijgen worden opgelegd," Ieder mocht sterven. Ze waren slechts pionnen in een spel waar hij nog niet meester over was. Maar niet Whitepaw. Niet Whitepaw.

Vechten was niet het gene wat ze wilde en angst bekroop haar bij het idee dat ze haar werkelijke vader misschien wel tegen zou komen. Anderzijds besefte ze wel dat dit haar kans was om aan haar clan te zien dat ze haar bloedlijn eer deed, haar Shadowclan bloedlijn. Innerpaw's ijsblauwe ogen, zo blauw als die van haar moeder en oma staarde gespannen naar haar mentor, Acorndust terwijl de clan toesprak. Het doel was duidelijk. Tallstar bevrijden en Bloodclan een lesje leren. Als de bliksem liet ze al haar kennis over vechten door haar kop heen gaan, alle technieken die ze in haar drie moons als apprentice had geleerd. Ze spande haar spieren kort aan, waarna ze deze weer ontspande. Het was tijd om te vertrekken en Innerpaw was er klaar voor. Althans, dat was wat ze hoopte.
Acornfur gaf het teken om te vertrekken. Innerpaw's ogen gleden naar haar dengenoten. Stagpaw en Whitepaw, twee oudere apprentices. Vervolgens gleden haar ogen naar haar moeder, die hun ook in de gaten bleek te houden. Wolfpaw ging ook mee en vele anderen. Het kamp zou een stuk leger zijn na hun vertrek. Innerpaw haalde diep adem en versnelde haar tempo om de rest van de groep bij te houden.

Hij had geen idee of dit een verstandige beslissing was geweest of niet, maar hij kon het niet negeren. Hij geloofde Beechresin wanneer ze hem vertelde dat Tallstar haar geholpen had, maar toch was er iets van onzekerheid die hij hierbij voelde. Toch wist hij dat hij hiervan niks moest laten zien aan de katten die met hem meegekomen waren. Hij zette dan ook vastberaden de ene poot voor de andere, zijn blik af en toe werpende naar de katten die naast hem liepen, maar wist dat stilte misschien meer gewaardeert werd hier. Hij hoorde wel een aantal katten achter hem praten, maar liet ze voor nu hun gang gaan. Zodra ze niet meer in hun eigen territorium waren zouden ze eenmaal stil moeten zijn. Hij merkte de marker op die de grens aangaf van hun territorium en stapte er overheen. "Vanaf nu zijn we niet meer op Shadowclan gebied." Begon hij rustig. "Hou je zintuigen op scherp en houd je stil." Hij wist waar het Bloodclankamp lag. Daar was hij achtergekomen de keer dat hij en een paar anderen achter Sunvoice aangegaan waren. Hij zou er dan ook niet omheen winden en de katten direct naar het kamp leiden. Natuurlijk was het gebied hier onbekend en had hij geen idee wat hen te wachten zou staan wanneer ze eenmaal bij het kamp aankwamen. Hij hield de pas er dan ook aardig in, maar bleef wel alert voor enig gevaar. Toch naarmate ze dichterbij het kamp kwamen kreeg hij het gevoel dat er iets mis was. Hij had eerlijk verwacht dat er allang iemand hen zou hebben geprobeerd te stoppen. Hij stapte met lichte verwarring het kamp binnen, maar maskeerde het zo goed mogelijk. Hij kon het zich niet veroorloven om hier verrast te worden, hij had tenslotte maar een leven net zoals elke andere kat hier.

Ivory luisterde met gespitste oortjes naar de woorden van hun commander. Haar hart klopte in haar keel - elk moment zou de actie kunnen beginnen en ze wou er geen seconde van missen. Ze zouden met hun poten spelen, met alle informatie die ze de laatste tijd gehad hadden; ze zouden hen beetje bij beetje steeds meer afbreken tot ze zouden wensen dat ze in hun heilige Starclan waren. En daar waren ze dan. De eerste Shadowclanner betrad hun camp, zijn blik verward. Oh, wat hilarisch, wat geweldig. De rest van zijn stelletje nietsnutten kwam één voor één binnen, hun dood tegemoet. Ivory stond op en liep als eerste op hen af, op haar dooie gemakje. Ze was hier thuis, zij had hier de macht. "Goeiemorgen.", mauwde ze met haar karakteristieke grote grijns. "Wat is er, je kijkt zo verward? Ben je iets kwijt?" Haar stem was bijna honingzoet, alsof ze helemaal geen Bloodclan kat was, alsof ze echt wel het beste voor hem wou. De hondentanden aan haar halsband en de nooit verdwenen geur van bloed aan haar vacht sprak natuurlijk van het tegendeel.

Tag: vooral Acorndust

De normaal zo drassige grond onder haar poten maakte plaats voor de koude stenen van de twolegs. Ze waren niet natuurlijk, al zou ze nooit kunnen zeggen waar ze wel van gemaakt waren. Haar zintuigen stonden op scherp in dit vreemde gebied. Iedere beweging zou Bloodclan kunnen zijn, zou haar kunnen zijn. En toch, toch bleef het onheilspellend stil. Wolfpaw bewoog gestaag door, snel genoeg om bij de voorhoede te blijven. Ze wilde dat Sinclaw haar als eerste zou zien, zag hoe sterk ze was geworden, dat er geen twijfel meer in haar ogen stond en dat ze zou vechten.

Hoewel ze hier nog niet eerder geweest was, wist ze dat ze in de buurt kwamen. De geur van katten was overweldigend, maar vreemd genoeg niet vers. Wolfpaw fronste, maar er werd geen tijd gegund om daarbij stil te staan. Plots maakte de harde stenen plaats voor een open plek, waar half rottende bouwwerken stonden. Onrustig bewoog de groep en slokte haar tot Wolfpaw's grootste ergernis in zich op. Ruw duwde ze zich door de katten voor haar heen, zodat ze nu echt vooraan de linie stond. Onkruid had zich hardnekkig tussen de stenen door gewoekerd en ze werden begroet door slechts vier katten. Niet dat Wolfpaw dat door had, haar aandacht lag slechts bij één figuur. Heer eerdere passie leek samen met haar lichaam in steen te veranderen het moment dat ze oogcontact maakte met de haast identieke ogen van de nieuwe Bloodclan commander. Een angstvallig besef drong tot haar door; het was hier uitgestorven. Ze werden begroet door stilte en die oh zo bekende triomfantelijke blik van haar eigen moeder. Wat voor fool was z eook om ooit te denken het tegen haar op te kunnen nemen.
"...Mam,"

Settleddust bleef stil toen hij naast zijn clangenoten naar het BloodClan kamp liep. Hij voelde zich vastbesloten. Hij deed dit voor het goede doel. Want als ze Tallstar aan zijn lot over zouden laten, waren ze geen haar beter dan de vijand die ze verachten. Dit was een goede keuze geweest. De omgeving veranderde toen ze in een gebied kwamen die door de tweebenen was bewerkt. Zijn pootkussens voelde rauw worden onder de harde grond, maar hij voelde niet eens iets. Alleen de hartslag die tegen zijn borstkas aan bonkte en de ruis van bloed in zijn oren. De gore geur van BloodClan werd met de pas sterker. Kriebels kwamen weer in zijn maag, maar hij bleef dichtbij zijn mentor. Zo diep in dit territorium was hij nog nooit geweest en opeens kwamen ze op een open plek die overladen was met sporen van een grote groep katten. Maar tot zijn verbazing was er geen rumoer. Er waren geen waarschuwingskreten, geen gescharrel over de stenen. Nee. Het was dodelijk stil. Hij keek langs de schouder van Acorndust en daar stonden vier katten. Slechts vier katten, maar ze leken voorbereid. Settleddust ogen werden groot toen de puzzelstukjes in elkaar vielen. Een valstrik. Hoe wisten ze dat ze zouden komen? Er zat een mol in hun midden. Zijn blik ging naar Acorndust en ze werden begroet door een triomfantelijk gemiauw van één van de vier. En tussen de linie stond ook een oude bekende. Sinclaw, wiens verhalen door de clan waren gegaan, de poes die iedereen verachtte. Een verrader, een moordenaar. En als de rest van de katten niet híer was. Waar waren ze dan wel? Meteen bekroop een angstvallig gevoel hem. Ze hadden hun kamp vrijwel onbeschermd achter gelaten. Ze moesten terug. Zijn hartslag ging sneller. Pepperpaw was daar. Softpaw was daar... Als ze aangevallen zouden worden... Het zou hun einde konden worden. Misschien zouden ze Pepperpaw wel gebruiken, net zoals ze met Tallstar deden. ‘Het is een val,’ siste hij naar Acorndust. Ze moesten geen tijd verspillen. ‘We moeten terug,’ fluisterde hij met enige noodzaak. Zijn kop ging achterom, naar waar ze vandaan kwamen. Deze vier zouden ze wel kunnen verslaan, maar het zou verspilde tijd zijn. Ze moesten nu gaan! Totdat opeens Acefray, van alle katten die ze hadden meegenomen, naar voren stapte en Sinclaw met zulke hartstocht begroette dat zijn maag ervan omdraaide. Dit was verbreken van de code in zoveel, verschrikkelijke manieren. Hij ontblootte zijn tanden en zijn bloed begon te koken toen hij naar de grote kater keek. Een medicine cat nog wel verdomme! ‘Rat!’ gromde hij, waarna hij een pas naar voren zette. Maar hij hield zich in. Acefray stond even verder onder aan het lijstje van prioriteiten.