Enough is enough

Tranen rolden over haar wangen terwijl ze om zich heen keek, verbaasd en verward en volledig overrompeld. Waar was Tallstar, waarom was hij hier niet? De Bloodclanners dreigden met zijn dood, waarom Nectarpaw een kreet van mentale pijn niet kon onderdrukken. Nee, nee, hij mocht niet sterven, niet hij.. Dat Southernwolf ondertussen wél gestorven was, ging aan haar voorbij; maar toen ze Acorndust spotte, die totaal niet van plan leek te zijn om terug te gaan en hun leider te redden, besloot ze in actie te komen. Dit ging helemaal verkeerd, dit kon niet zo verder gaan. De jonge kattin stormde op hem af en dook voor Sunflower's snuit, die probeerde de deputy moed in te spreken. Maar daar had ze geen acht om, dat kon haar niet schelen: maar één ding telde nu, en dat was Tallstar redden. "We moeten Tallstar redden!", riep ze dan ook uit, haar stem schel en beverig, haar gezicht nat van tranen en snot.

Tag: Acorndust, Sunflower

Het lawaai om hem heen leek te vervagen in de achtergrond en hij had maar een doel voor ogen. Misschien was het verstandig om in een tunnelvisie te raken, maar wie kon hem dat kwalijk nemen? Toch voor hij de kater kon bereiken die zijn zoon vermoord had zag hij nagels in zijn ooghoeken naar hem toeflitsen. Zijn instinct vertelde hem dan ook om te stoppen en weg te draaien van die nagels voor ze zijn flank konden raken. Hij draaide zich terug klaar om nog een aanval in te zetten, maar voor hij daar de kans toe kreeg werd hij weggeduwd van de bloodclanners en kwam de bekende geur van Sunflower zijn neusgaten binnen. Ze leek in half in paniek te zijn en het kostte hem een moment om te beseffen waarom.
Hij zei niks, maar liet haar woorden en die van Nectarpaw inzinken terwijl hij zijn blik rond liet gaan. Southernwolf lag nog steeds op de plek waar hij hem achtergelaten had. Sunflower had gelijk, Southernwolf verdiende het om teruggebracht te worden. Nu dat ze zijn zoon niet meer tegen hem konden gebruiken zou de keuze om terug te gaan ook niet meer moeilijk moeten zijn. Het verbaasde hem echter om te zien dat Sinclaw naar de grond gewerkt was en dat er drie katten bovenop zaten, waaronder een Wolfpaw was. De poes had gedaan wat hij gehoopt had, ondanks dat het niks had uitgemaakt voor Southernwolf. "Jullie hebben gelijk." Sprak hij rustig en begon terug te lopen naar het lichaam van Southernwolf. "Shadowclan!" Riep hij, zodra hij naast het lichaam van Southernwolf was. "We gaan terug naar het kamp." Dat was stap een, nu moest de rest hier nog geregeld worden. Hij kon Sinclaw nu niet laten gaan wist hij, dat zouden ze hem nooit vergeven, hetzelfde gold voor het terugnemen van Wolfpaw. "Wolfpaw, hierbij hef ik je verbanning op. Neem een paar warriors en neem Sinclaw mee. Zorg ervoor dat ze niet ontsnapt." Het was nu niet de tijd om haar te vermoorden, hoe graag hij dat ergens misschien wilde om van haar af te zijn, ze moesten terug naar het kamp. Hij liet zijn blik naar Southernwolf gaan. "Kan iemand me helpen om," Hij slikte de brok die nogmaals in zijn keel verscheen weg. "Southernwolf op mijn rug te krijgen." Hij zou zijn eigen zoon dragen, niemand zou dat van hem nemen. Hij liet zichzelf al zakken, wachtende tot iemand zou helpen. De tocht terug naar het kamp was te lang om de kater niet op zijn rug te dragen en zo zou hij sneller kunnen bewegen.

Tag: Zahida, Sunflower, Nectarpaw, Wolfpaw

Bleaktail had zichzelf dan toch eindelijk ontmaskerd en was haast opgelucht naar de overkant gelopen. Zodra hij daar was had Sinclaw haar staart even op zijn rug laten rusten. Het was een klein gebaar. Maar toch wel belangrijk. Vanaf de overkant klonk een laag gegrom, Settledust… Bleaktail wierp hem een uitdagende blik toe. Jammer joh, had je je verdenkingen maar serieus moeten nemen. Nu was het te laat. Veels te laat. Er klonk zo nu en dan wat gegrom en gescheld tegenover hem en de andere overlopers. Het deerde hem oprecht niet. Bleaktail had hier zo lang op gewacht. Ze konden hem van alles wijsmaken, hij zou toch niet naar hen luisteren. Uiteindelijk kwam Acorndust dan toch weer aan het woord. "Dan ben je hierbij ook verbannen van Shadowclan, Bleaktail." Nou, dat was het dan. Hier zouden hun wegen waarschijnlijk scheiden. De tabby had zijn deputy toch al nooit echt gemogen. Op z’n minst was dit dan ook gelijk het beste wat Acorndust ooit voor hem had gedaan. Daarna gingen de dingen heel snel. Orchis sneed de keel van Southernwolf door. Wolfpaw, Ravenpaw en Hazelnut werkte Sinclaw tegen de grond. Feverpitch ging er vandoor. Terwijl Acorndust een poging deed een poging om Orchis aan te vallen, die zich inmiddels achter Ivory en Zahida had verscholen. Verschillende ShadowClan leden riepen om en om dat ze terug moesten naar hun kamp. Dat men hier tijd aan het rekken was en dat elke seconde dat ze hier langer waren er een te veel zou zijn. Het was uiteindelijk Sunflower die de woedende deputy er van wist te overtuigen zijn aanval te staken. Zahida gaf nog een waarschuwing dat Tallstar nog meer levens zou verliezen als ze hun vechten niet onmiddellijk zouden staken. Er klonk inderdaad een doodskreet vanuit de verte. Maar Bleak was er vrij zeker van dat deze niet van Tallstar afkomstig zou zijn. "Jullie hebben gelijk." Zei Acorndust uiteindelijk, temidden van de chaos. "We gaan terug naar het kamp." Oh. Wat nu? Hij wist niet elk detail van het plan. Dat had ook niet gekund. Zijn rol was hem duidelijk uitgelegd. Maar de rest zou vanzelf komen. Toch leek dit de verkeerde kant op te gaan. Wolfpaw werd onverbannen verklaard. Opmerkelijk. Maar hey, rare keuzes werden wel vaker gemaakt in rare tijden. Hoe kon hij het de emotioneel instabiele Acorndust kwalijk nemen? Al deed hij dat wel want dit was wederom een probleem. Ietwat onzeker keek de kater om zich heen. Hij fronste. Pure chaos, dat was wat dit was. Zodra hij orders zou krijgen zou hij deze meteen uitvoeren. Maar om zelf te gaan lopen bepalen in een situatie zo complex als deze, hij zou wel gek zijn dat te doen...

Settleddust zijn poging om te helpen was tevergeefs. Al voordat hij goed en wel was aangekomen bij de deputy, had het misbaksel te keel van de jonge warrior open gesneden en Settleddust zijn groene ogen vulden met horror en afgunst. Hij zag letterlijk het leven uit Southernwolf zijn ogen vervagen. Settleddust vertraagde en bleef een staartlengte van het tweetal staan. Hij zag ieder detail. Hoe het bloed opwelde uit de wond, hoe Acorndust wanhopig probeerde het te stoppen. Settleddust stond daar maar, starend naar gutsend bloed en een rouwende vader. Hij hoorde niets meer, alles leek tergend langzaam af te spelen. Pas toen Acorndust weer brulde en naar de moordenaar ging kwam hij weer op aarde. Hij knipperde verbaasd. Hij leek in een slechte film beland te zijn, maar om hem heen gebeurde van alles. Hij zag hoe Wolfpaw in een oogblink Sinclaw wist te overmeesteren, hoe het puntje van Feverpitch haar staart in niemandsland verdween, hoe Acefray werd aangevallen door Russetfur. En toen werd de lucht gevuld door ijzige kreten, wie wist waar vandaan, waarna met zieke humor werd verteld dat het Tallstar was die aan het doodgaan was. Wie wist voor de hoeveelste keer.
Settleddust zijn ogen gingen weer naar het lichaam van Southernwolf. Hij wou dat hij vriendelijker voor de kater was geweest toen ze apprentices waren. Hij had nu van alles spijt, zelfs over de gedachten die hij nooit had uitgesproken. Want dit had hij ook niet verdiend, zo snel naar StarClan te moeten vertrekken. Zijn adem stokte in zijn keel toen Settleddust zijn rug rechtte. Eindelijk, na al die verspilde tijd en levens, kon Acorndust weer realistisch nadenken. Ze zouden naar het kamp gaan, en Sinclaw was hun gevangene. Wolfpaw hoorde weer bij hen, uiteraard. Ze had zichzelf bewezen als geen ander. Hoe kon het anders? Hij hoorde weer iemand achter hem brullen en Acefray probeerde zijn partner, of wat het ook van hem was, te ondersteunen. Maar Acorndust was inmiddels weer teruggekeerd en wilde zijn zoon naar kamp brengen. Hij vroeg wie hem wilde helpen. Settleddust keek de kater aan, die opeens zo fragiel leek. En Settleddust zag dat hij ook maar een kat was, zoals hun allemaal. Hij had zijn mentor altijd gezien als de alwetende, de verstandige, de wijze. Maar nu zag hij dat hij ook fouten maakte, dat hij ook pijn leed. ‘I-ik,’ begon Settleddust hakkelend. ‘Ik help wel,’ maakte hij zijn zin daarna schor af. Hij haalde diep adem en werkte daarna zijn poot en schouder onder het slappe lichaam van Southernwolf die niet mee leek te werken. Maar na even sjorren wist hij het over de rug van zijn mentor te hijsen. Hij nam aan dat de rest van de clan wel met Sinclaw afrekende. Hij wilde gewoon zijn vriend helpen.

Tag: Southernwolf & Acorndust.

Rationeel handelen zat er even niet meer in voor Russetfur. Haar doen en laten werd nu geleidt door emoties. Acefray was de kater geweest die haar had geholpen toen ze in verwachting was van haar jongen, de kater die ze had vertrouwd om haar jongen op de wereld te brengen en de kater die gekozen was door Starclan om voor Shadowclan te zorgen. Hoe kon hij een verrader zijn? Hoe kon hij kiezen voor Sinclaw? Die vuile, smerige moordenaar. En als Acefray daar toe in staat was, wat had hij zelf allemaal dan wel niet gedaan? Toen Russetfur zich dan ook op de medicine cat van Shadowclan wierp, vroeg ze hem hoe hij Innerstar zo kon verraden.

"Dat ik van haar houd betekend niet dat ik Shadowclan haat." Hierna merkte Russetfur op hoe de kater geen tand of klauw tegen haar gebruikte. De pijn in zijn stem miste ze ook niet. Hierdoor verslapte de aanval van Russetfur en drong haar eigen pijn ook tot haar door. Acefray vulde zijn stem met kracht die de oren van de rode kattin voelde, waarna ze van zijn lijf af werd geworpen. Russetfur belandde op de grond, deed niet haar best om de aanval tegen de gaan en keek met een gepijnigde blik naar de kater wie zich medicine cat van Shadowclan had mogen noemen. "Ze heeft haar vermoord, Acefray... en niet alleen haar," sprak ze. "Hoe kan je die moordenaar kiezen..." Russetfur liet haar oren hangen. Haar schouderblad deed pijn door de val, maar het interesseerde haar even niet.

"Shadowclan!" de stem van Acorndust trok haar terug naar de werkelijkheid en vastberaden keek ze naar haar deputy. Ze zouden terug naar het kamp en Starclan zijn dank werd Wolfpaw's verbanning opgeheven. Russetfur voegde zich bij Wolfpaw, Ravenpaw en Hazelnut die zich daarnet op Sinclaw hadden geworpen. Sinclaw moest mee terug naar het kamp en mocht niet ontsnappen, dat was duidelijk. Een apprentice stelde voor aan Hazelnut om Sinclaw te verminken. Russetfur keek naar de deputy die ondertussen vroeg of iemand hem wilde helpen om zijn zoon mee te dragen. Misselijkheid vulde haar maag terwijl ze haar blik op de moordenaar van haar moeder richtte. Haar spieren waren aangespannen. Sinclaw zou niet ontsnappen. En wat in Starclan's naam zouden ze aantreffen in het kamp.

TAG: Acefray, Sinclaw, de katten bij Sinclaw... wie niet eigenlijk?

De kater was stevig op Sinclaw gesprongen en had haar, met een poot in haar hals en zijn lichaamsgewicht, met gemak tegen de grond gewerkt. Het ging heel gemakkelijk. De poes stribbelde niet tegen, waardoor hij zich dan ook inhield om verder te gaan. Door de duw van Acefray werd hij echter wat opzij geduwd, maar hij kon nog net zijn zware poot op de zwart-witte poes houden. Zijn oren schoven naar achteren en kort blies hij naar de medicine cat. Bij de woorden van Acorn, trok hij even met zijn oor. De deputy was terug bij zinnen en riep de groep tot orde. Er werd een duidelijke instructie gegeven. 'Hazelnut zou het een idee zijn om Sinclaw zo te verwonden dat ze nog wel kan lopen, maar niet zou kunnen vluchten?' De senior warrior keek naar de apprentice en haalde kort zijn wenkbrauw op. "Dat is iets wat wij niet doen," beantwoorde de tabby kater d eapprentice. Een kat verwonden, was eerder een streek die Bloodclan zou toepassen. Sinclaw had nog niet bewogen, wat meegaf dat ze waarschijnlijk niet zou tegenstribbelen. Ze had ingezien dat ze in de minderheid was. “Niemand gaat haar verminken” Natuurlijk had de kater dat ook gehoord. "Als ze meegaat zoals het hoort, zal niemand haar verwonden." mauwde de kater luid en vernauwde even zijn ogen naar Acefray.

Hazelnut ging recht staan, maar liet één van zijn voorpoten behoedzaam op de poes liggen. Zijn nagels waren ingetrokken, maar op deze manier wist Sinclaw ook dat hij haar elk moment vast kon hebben moest ze toch plots iets willen doen. Van zodra ze zouden vertrekken zou hij zijn poot weghalen. Hij wierp een korte blik naar Russetfur, die zich bij hen gevoegd had. Met deze groep zouden ze de zwart-witte poes niet laten ontsnappen, en als ze dat toch wilde doen, zouden ze haar meteen grijpen. Hij knikte kort naar de poes en liet vervolgens zijn blik naar Acorndust gaan. De kater werd geholpen door Settleddust. Van zodra zij klaar waren, konden ze vertrekken naar het kamp.

Ze zouden vertrekken naar het kamp, maar wat zou er met dit groepje Bloodclanners gebeuren? Wat met de verraders? En hoe zat het met Tallstar? Keuzes moesten gemaakt worden en deze zou Acorndust moeten maken, dat moest een hell zijn.

Tag: Darkpaw, Acefray, Sinclaw, Russetfur, wachtende op Acorndust en Settleddust

De energie die hij had gevoeld op het moment dat hij de moordenaar van zijn zoon als een lafaard was gaan schuilen achter twee andere bloodclanners leek langzaam aan het wegzakken te zijn. Hij was moe, moe van alles, maar wist dat het nog niet het moment was om dit te laten zien. De clan vertrouwde nog steeds op hem om de beslissingen te maken hier, ondanks dat hijzelf niet eens meer zeker kon zijn wie hij echt kon vertrouwen. Hoeveel had hij af weten te schrikken met een verbanning, maar waren eigenlijk niet te vertrouwen? Zouden er katten zijn die het op zijn leven gemund hadden? Zou hij ze stuk voor stuk allemaal in de gaten moeten houden?
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door Settleddust die hem aanbood te helpen en hij knikte kort als bedankje, een glimlach was tenslotte iets dat hem echt niet meer ging lukken in deze situatie. Zodra Southernwolf op zijn rug lag, strekte hij zijn poten tot hij rechtop stond. Het gewicht van zijn zoon deed hem bijna weer willen zakken, maar dat kon niet, hij moest nu doorgaan. Het deed hem alleen wel beseffen hoeveel Southernwolf gegroeid was sinds hij een kitten was, maar toch was hij veel te jong geweest om te sterven. Hij zette de eerste stappen richting waar de rest van de clan was en kon nog net de woordenwisseling rondom Sinclaw opvangen. "Hazelnut heeft gelijk, we zijn niet zoals deze Bloodclanners." Gromde hij, terwijl hij kort zijn blik op Darkpaw liet rusten. Hij had verwacht dat zijn apprentice zoiets zou opperen. "Laten we gaan," En met die woorden draaide hij zich om en liep richting de uitgang van het kamp. Ergens hoopte hij dat het nooit nodig zou zijn om hier terug te komen, hij wist niet wat hij dan zou doen. Maar dat was nu niet belangrijk, ze moesten terug naar het kamp en zorgen dat ze Bloodclan eruit zouden verdrijven. Hij zette dan ook een stevige pas in voor zover dat mogelijk was met Southernwolf om zo snel mogelijk terug te gaan naar het kamp. Hij had geen idee wat hij daar zou aantreffen, maar wist dat hij zich beter voor het ergste voor kon bereiden.

Tag: In principe zo goed als iedereen.
Note: Acorn is in principe dit topic uit, tenzij hij nog ergens nodig is voor.

Het ging allemaal opeens zo snel, veel sneller dan dat hij ooit had verwacht dat het zou gaan. Feverpitch was overgestapt naar de Elite. Wolfpaw was ook naar haar moeder gelopen. Dat was, tot ze haar moeder vastgreep. Cormorant kon haar niets anders dan toejuichen op dat moment, zelfs als hij het niet vocaal maakte. Hij was trots dat zijn clangenoot zo'n list kon doen, zelfs als het tegen haar eigen moeder was geweest. Hun medicine cat was zo overtuigd dat dit een goede stap was, dat hij hun leader volgde. Waar was hij dan huh? Waar was hun leader die hen allemaal liet stikken?

En toen gebeurde het.

Southernwolf werd vermoord door een BloodClanner. Acorndust verloor zijn controle, liet zijn emoties los gaan, terwijl het misschien helemaal geen goed idee was nu ze in het kamp van BloodClan waren. Cor draaide zijn oren heen en weer, de andere elite members goed in de gaten houdende. Er konden er zo weer een paar anderen bovenop de leader springen. Het gevecht tussen die BloodClan warrior en Acorndust was niet zijn gevecht. Dat was de zijne. Feverpitch rende het kamp van BloodClan uit, roepende dat ze terug zou komen. Niemand was er die haar tegen hield, ShadowClan had haar al verbannen. Meerdere katten probeerden door te dringen tot Acorndust, zeggende dat ze terug moesten naar het kamp. Het was een list en Tallstar was er een deel van. Een vieze, vieze list. Als iemand op dit moment nog Acorndust in twijfel wilde trekken, dan zou hij ze zeker wel herinneren aan het feit dat hun oude leader een plotje had bedacht met BloodClan. Van alle Clans, was het BloodClan waar Tallstar doodleuk mee begon samen te werken. Acorndust begon zelf ook in te zien, dat dit niets was. Dat ze terug moesten gaan. Zijn ogen gingen naar de toekomstige leader van ShadowClan. Zijn woorden waren duidelijk voor iedereen, maar ook voor hem. Hij bleef achter, samen met een andere kat. Om op deze elite katten te letten, om ervoor te zorgen dat ze niet achter de groep aan zou gaan en deze onderweg nog voor een list achter te laten. Hij knikte kalm, waarna zijn stormachtige ogen naar de BloodClan warriors gingen. Hij zou ze niet laten ontsnappen.

De groep ging weg, samen met het lichaam van Southernwolf op de rug van zijn vader. Hij wist ook wel waarom Acorndust hem had uitgekozen om achter te blijven. Acorndust wist dat hij loyaal aan hem was, dat hij loyaal aan ShadowClan was. Hij hoopte tenminste dat hij dat deed. En misschien ook het feit dat hij zichzelf niet door emoties mee liet slepen, niet al te veel tenminste. Zijn lichaam was constant aangespannen, duidelijk laten ziend dat hij ieder moment er klaar voor was om zichzelf te verdedigen of een ander aan te vallen, terwijl de laatste staarten uit zijn zicht verdwenen van de katten die hij zo goed had gekend.

Opeens werd Sinclaw overmeesterd en dat had ze totaal niet aan zien komen. Pardon? Haar kind was misschien groot, maar Sinclaw groter. Wat was dit voor ongein? Shadowclan voelde zich nu blijkbaar ook ontzettend stoer, want opeens begon het hele clubje aan de terugweg. Of nou ja, een klein deel van 't clubje bleef achter en dat zat haar toch niet helemaal lekker, want ze stonden haar in de weg, zo kon ze niet achter haar commander aan. Wie had besloten dat Shadowclan nu de opperhand had? Want dat was dus totaal niet zo. Zij hadden Tallstar bij wie ze ieder moment een leven konden wegplukken.
Nja, nu keek ze in ieder geval totaal niet onder de indruk naar één van de twee Shadowclanners die daar stond als een gespannen boog. Klaar om ieder moment een pijl hun richting op te schieten. Maar wat dan? Ze zouden hem zo dood hebben, net zoals z'n rattenvriendje Southernwolf. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan waarna ze hem met een shoo-gebaar van haar poot probeerde weg te doen. "Wat doe je hier nog? Opbokken, of ben je vergeten dat we je geliefde leider nog vast hebben zitten?" In Zahida's brein stonden nogal wat vraagtekens. Waren die Shadowclanners nou zo dom om dat ietsie pietsie kleine detail over het hoofd te zien?

Mountain had zich rustig gehouden. Deze hele onderneming was niet heel erg nuttig geweest in haar ogen. Het kamp bleek leeg te zijn. Sinclaw was nog steeds de bitch die ze al was geweest en Acefray koos voor zijn liefde in plaats van voor zijn clan. Wat een verrassing. Ze zuchtte zachtjes tijdens de hele situatie en keek even naar haar zus, maar die leek te druk bezig te zijn. De calico kattin ging dan ook maar eens rustig zitten en wachtte totdat er een dode viel. Oops, had ze misschien niet moeten zeggen op het moment, want precies toen werd de zoon van Acorndust vermoord. Daarnaast rende Feverpitch er ook nog eens vandoor. Echt waar, wat was er gebeurd met de clan waar haar moeder zo trots op was geweest. Mountainash zuchtte nog een keer en liet de rest over zich heen komen. Acorn werd kwaad, Sinclaw werd tegen de grond aan gewerkt en uiteindelijk ging de groep weer terug naar het kamp. Tenminste, een groot deel. Haar werd opgedragen om achter te blijven om er voor te zorgen dat het groepje Bloodclan katten er niet vandoor gingen. Simpel zat. Ze keek rustig toe hoe alle katten verdwenen en knikte daarna eventjes naar Cormorantwing, de andere kat die met deze vervloekte taak zat opgezadeld. "Joy," miauwde ze terwijl ze haar blik op de Bloodclan katten hield.

Blijkbaar lieten haar woorden geen indruk achter, en dan wist ze toch echt niet meer hoe loyaal die zogenaamde warriors dan wel niet waren. Kijk, van Bloodclan was het algemeen bekend dat die hun leider zouden stikken om zichzelf te redden, als 't even kon. Maar van clankatten. Tja, daarvan had ze toch wat meer verwacht. Het accent van de kater tegenover haar deed haar doen grinniken. Hij was haar overduidelijk aan het uitlokken en eigenlijk stond ze wel te kriebelen om een gevecht aan te gaan. Want al deze diplomatiek en ijzige spanning in de lucht, ze was er hartstikke goed in. Maar ze was ook grootgebracht om een killer te zijn, en daarvoor had ze actie nodig. Haar nagels krabten over de grond heen. "Het kan je geen flikker schelen hè, of hij doodgaat of leeft," sprak ze met een lachje waarna ze haar lichaam aanspande. "Waarom kom je dan niet bij ons hmm. Je weet dat wij gaan winnen, we hebben duidelijk de overmacht. Ik zal je persoonlijk belonen als je je bij ons voegt, klinkt niet verkeerd right?" Uitdagend keek ze hem aan, met haar gifgroene ogen en een zwiepende staart. Oh, als hij haar aanbod af zou slaan maakte ze 'm af. Dus hij had een duidelijke keuze.